ฤาบุปผาลิขิตชะตารัก

ชายร่างท้วมใส่สูทสีเทาอ่อนยืนอยู่ต่อหน้าเหล่าหัวหน้าแผนกทั้งชายหญิงที่ยืนเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดาน ในมือของแต่ละคนถือแฟ้มรอการตรวจสอบ บรรยากาศช่างดูเหมือนครูประจำชั้นตรวจสมุดการบ้านนักเรียนก่อนเริ่มคาบเรียน

          แต่หากที่นี่คือบริษัทที่ขึ้นชื่อด้านการผลิตสิ่งทอ สินค้าที่ทำรายได้ให้แก่บริษัทคือผ้าไหมไทยลวดลายเป็นอกลักษณ์เฉพาะจนมีบริษัทแบรนด์ดังต่างให้ความสนใจสั่งซื้อไปต่อยอดสินค้าของตนเอง

         “ทุกคน ฟังทางนี้!” พอเจตน์ตบมือพร้อมเปล่งเสียงเพื่อเรียกให้ทุกคนสนใจในสิ่งที่จะพูดต่อจากนี้

“วันนี้เรามีลูกค้าสำคัญจากต่างประเทศ อย่าให้มีอะไรขาดตกบกพร่องเด็ดขาด หากแผนกไหนเกิดปัญหาเร่งด่วน ให้รีบรายงานผมทันที เข้าใจมั้ย!” น้ำเสียงสั่งการลากยาวในตอนท้ายกระตุ้นให้คนในที่นี้ตื่นตัว

          “เข้าใจค่ะ / ครับ”เสียงของผู้ใต้บังคับบัญชาตอบด้วยความพร้อมเพรียงกัน

          พอเจตน์พยักหน้าหนักๆอย่างพอใจ

          เมื่อได้รับการติดต่อจากต่างประเทศเพื่อขอเข้าเยี่ยมชมโรงงานทอผ้าแห่งนี้ พอเจตน์ในตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปได้รับคำสั่งจากท่านประธานให้ทำหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยทุกอย่างในบริษัท ด้วยเป็นคนที่ตั้งใจในการทำงานมาแต่ไหนแต่ไร เขาจึงละเมียดละไมกับงานที่ได้รับมอบหมายครั้งนี้เป็นอย่างมาก

          พนักงานสาวฝ่ายบัญชีนั่งกดแป้นพิมพ์อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ภายในห้องที่ล้อมรอบด้วยผนังกระจก แม้ดูเหมือนกำลังตั้งอกตั้งใจกับงานตรงหน้า แต่หากสายตามิวายเหลือบมองไปที่โถงทางเดินผ่านผนังกระจก หล่อนเห็นว่าพอเจตน์ที่ทำหน้าเคร่งขรึมกว่าทุกวันเรียกให้หัวหน้าทุกแผนกประชุมแบบรวบรัดก่อนการเดินตรวจสถานที่ อดไม่ได้ที่จะหันมาสนทนากับเพื่อนสาวโต๊ะข้างๆ

          “แกๆ วันนี้ดูผู้จัดการตื่นเต้นกว่าทุกครั้งเลยนะ ลูกค้ารายนี้สำคัญกว่ารายอื่นยังไง”

          “เห็นเขาว่าเป็นลูกค้าจากจีนนะ ที่ว่าสำคัญอย่างไง ก็คงหมายถึงการทำธุรกิจร่วมกันนะสิ”

          “แบบไหนเรียกว่าทำธุรกิจร่วมกัน เขามาจ้างเราผลิตสินค้าแบบนี้ใช่มั้ย”

          “โอ๊ย ถ้าดูแลสถานที่ทุกกระเบียดนิ้วขนาดนี้ ไม่น่าแค่มาจ้างผลิตสินค้าแล้วล่ะ”

          “หา...หรือว่าจะมาร่วมถือหุ้นกับบริษัทเรา”

          “ก็ไม่แน่นะ คนที่เข้าประชุมวันนี้ มีทั้งท่านประธาน กรรมการ ผู้ถือหุ้น และหัวหน้าทุกฝ่ายทุกแผนกในบริษัทด้วยนะ ผู้จัดการย้ำนักย้ำหนาไม่ให้ทุกคนขาดประชุมเด็ดขาด”

          ยังไม่ทันพูดจบประโยค เสียงจากโต๊ะด้านหลังดังแทรกการสนทนา

          “นี่! พวกหล่อน รายงานประจำไตรมาสแรกเสร็จเรียบร้อยหรือยัง มัวแต่คุยกันอยู่นั่น!”

          หัวหน้าหญิงวัยสี่สิบต้นๆเดินมาที่โต๊ะทวงงานที่สั่งการไว้หลายวันก่อน ทำให้สองพนักงานสาวหยุดส่งเสียงทันที

          “รายงานอยู่นี่ค่ะ หัวหน้า”พนักงานสาวรีบหยิบแฟ้มรายงานส่งถึงมือหัวหน้า

          “ทำไมไม่ส่งพรุ่งนี้เลยล่ะยะ” วิมลรับรายงาน ตวัดสายตาใส่ลูกน้องสาว

          ลูกน้องยิ้มหน้าแหยๆ ดูเหมือนงานที่สั่งทำเสร็จได้สักพักแล้ว แต่ด้วยความอยากเม้าท์มอยมากจนเกินไป เอกสารที่กล่าวถึงจึงยังไม่ถูกวางบนโต๊ะหัวหน้าเสียที

          “หัวหน้าไม่ต้องเดินตามไปประชุมกับผู้จัดการหรือคะ” ลูกน้องสาวอดไม่ได้ที่จะถาม

          “นั่นสิคะ หัวหน้าทุกแผนกเดินตามผู้จัดการตัวติดกันจนแทบจะสิงร่างแล้วนะคะ” ลูกน้องสาวอีกคนพูดแบบขำขัน ตั้งแต่เข้าทำงานที่บริษัทแห่งนี้ยังไม่เคยเห็นการตรวจสถานที่แบบเข้มงวดขนาดนี้มาก่อน

          “ไม่ต้องย่ะ ผู้จัดการให้ฉันคอยดูแลท่านประธาน เผื่อว่าท่านมีอะไรเรียกใช้ ฉันจะได้รับใช้ได้อย่างเต็มที่” วิมลพูดยิ้มๆด้วยความภูมิใจที่ได้รับหน้าที่สำคัญพอๆกัน

          ในขณะที่เปิดดูแฟ้มอย่างลวกๆ สายตาเหลือบไปเห็นสตรีสองนางเดินก้าวออกจากลิฟต์เดินตรงมาตามโถงทางเดินชั้นสอง

          “อุ้ยตาย ท่านประธานมาแล้ว!” เสียงอุทานดังขึ้น “เอ๊ะ แล้วนั่น.........”

          “ท่านประธานมากับใครหรือคะ หัวหน้า”ลูกน้องสาวทั้งสองพลอยหันมองตาม

          “อ๋อ นั่นคุณหนูเอมมาลินลูกสาวท่านประธาน ดูสิ...ไม่เห็นแค่สองสามปีโตเป็นสาวสวยเชียว”

          หลายปีก่อน ตั้งแต่เริ่มทำงานที่บริษัทแห่งนี้ วิมลได้พบคุณหนูเอมมาลินมาพร้อมคุณแม่อยู่บ่อยครั้ง จวบจนช่วงสองสามปีที่ผ่านมา ก็ได้ทราบว่าคุณหนูไปเรียนต่อที่ประเทศจีนจึงไม่ค่อยได้มาที่บริษัทอีก

ท่านประธานหญิงในชุดสูทผ้าไหมกระโปรงสีเทาฟ้าขมวดผมยกสูงเรียบสวยก้าวเดินมาพร้อมคุณหนูเอมมาลินในชุดเดรสกระโปรงยาวเหนือเข่าสีอ่อนหวาน

          วิมลมองตามทั้งสองแม่ลูก จนเห็นว่าเดินเลี้ยวเข้าสู่ห้องที่ติดป้ายด้านหน้า‘ห้องประธาน’เรียบร้อยแล้วจึงหันมาทางสองสาว

          “พวกเธอรีบกลับไปนั่งโต๊ะทำงานกันต่อไปแล้ว เดี๋ยวฉันรีบแจ้งให้ผู้จัดการทราบก่อน”

หันไปคว้ามือถือบนโต๊ะทำงาน รีบโทรรายงานผู้จัดการอย่างรวดเร็ว

          “ฮัลโล ผู้จัดการคะ ท่านประธานมาถึงแล้วนะคะ อีกเดี๋ยวคงจะเรียกหาผู้จัดการแน่เลยค่ะ”

ปลายสายได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยขึ้น

          “งั้น...คุณรีบไปต้อนรับแทนผมก่อน ถ้าท่านประธานถามหาผม ให้บอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงผมจะไปพบท่าน เออ...อย่าลืมหยิบแฟ้มรายงานประจำไตรมาสแรกให้ท่านประธานดูด้วย”

          พอเจตน์กล่าวแกมสั่งการให้วิมลทำหน้าที่แทน เพราะยังง่วนอยู่กับการตรวจเช็คสถานที่

          “รับทราบค่ะ” วิมลตอบรับคำสั่ง หันไปกวักมือเรียกแม่บ้านให้จัดเตรียมเครื่องดื่มและของว่างยกไปเสริฟ์ที่ห้องท่านประธาน ก่อนที่จะเปิดประตูออฟฟิศพุ่งตัวออกไปไม่เกินสิบก้าวก็มาหยุดอยู่หน้าห้องท่านประธาน พลางจัดเผ้าผมให้เรียบร้อยก่อนเคาะประตู

         “ก๊อกๆๆ”

         “เข้ามาได้” เสียงอนุญาตจากท่านประธานดังขึ้น

         ร่างของหัวหน้าฝ่ายบัญชีก้าวเข้ามาสู่พื้นที่ห้องกว้างโทนสีน้ำตาลสลับส้มอ่อน แบ่งพื้นที่ห้องเป็นสองโซน ที่มุมฝั่งห้องรับแขกอยู่ติดริมหน้าต่าง วางโซฟาไว้ใกล้กับผนังกระจกใสตัดแสงสีชาทำให้มองเห็นวิวทิวทัศน์ภายนอกได้เป็นอย่างดี ส่วนอีกมุมเป็นโต๊ะทำงานของท่านประธาน ด้านหลังมีรูปครอบครัวใส่กรอบไม้สีเบทติดผนังอยู่โดดเด่น

         “อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านประธาน”

          วิมลกล่าวทักทายพร้อมโค้งคำนับสายสุนีย์ที่นั่งบนเก้าอี้หนังเงาวับ มีโน๊ตบุ๊คขนาดย่อมๆวางอยู่บนโต๊ะไม้สีสักสีน้ำตาลพื้นกระจก

          ประธานหญิงพยักหน้ายิ้มให้เล็กน้อยเป็นการตอบกลับการทักทายจากลูกน้อง มิวายถามถึงพอเจตน์ผู้ดำรงตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปที่สายสุนีย์ไว้วางใจให้มีอำนาจสูงสุดของโรงงานทอผ้าแห่งนี้

          “ตอนนี้ผู้จัดการตรวจเช็คสถานที่อยู่ค่ะ อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงผู้จัดการจะเข้ามาพบท่านค่ะ”

          “แล้วทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม”

          “ทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะ ท่านประธานไม่ต้องเป็นห่วง”

          วิมลแจ้งตามที่พอเจตน์สั่ง พร้อมวางแฟ้มรายงานไว้ทางฝั่งขวาของโต๊ะทำงาน

          สักครู่เดียว แม่บ้านยกเครื่องดื่มและของว่างเข้ามาภายในห้อง

          วิมลหันไปหยิบถ้วยกาแฟวางบนโต๊ะท่านประธานเรียบร้อยแล้ว เดินนำแม่บ้านไปที่โต๊ะรับแขกเพื่อเสิร์ฟอาหารว่างให้แก่คุณหนูเอมมาลินอย่างรู้งาน

          “สวัสดีค่ะคุณหนูเอม ไม่เจอคุณหนูเลยตั้งแต่คุณหนูไปเรียนต่อทีประเทศจีน คุณหนูสบายดีไหมคะ”

วิมลทักทายพร้อมยกขนมคุกกี้และน้ำส้มคั้นวางไว้บนโต๊ะ

          “เอมสบายดีค่ะ ขอบคุณที่จัดของว่างมาให้นะคะ”

          หญิงสาวส่งยิ้มหวานพร้อมยกมือไหว้ขอบคุณ

          “โอ๊ย ไม่ต้องไหว้วิมลหรอกค่ะ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มเติมบอกวิมลได้เลยนะคะ”

          วิมลหัวเราะเบาๆ เอ็นดูกับความน่ารักไม่ถือตัวของคุณหนูเอมมาลิน อย่างนี้สิที่เรียกว่าได้รับการอบรมเลี้ยงดูมาอย่างดี ทั้งๆที่ไปร่ำเรียนที่ต่างประเทศก็ยังไม่ลืมที่ต้องไหว้ผู้ที่มีอายุมากกว่า

          “ดอกอะไรคะ กลิ่นหอมแปลกดี สีเหลืองสวยด้วยนะคะ” วิมลหลุบตามองมือเรียวสวยที่กำลังสาละวนจัดแจกันดอกไม้อยู่

          “ดอกหอมหมื่นลี้ค่ะ เอมเอามาจากจีน”

          “โอ้โห! มาไกลขนาดนี้ยังดูสดอยู่เลยนะคะ ไม่เหี่ยวเลยสักดอก หรือว่าคุณหนูมีวิธี...”

          คนพูดทำตาโตตั้งหน้าจะถามต่อ หากแต่ได้ยินเสียงพูดดังมาจากฝั่งโต๊ะทำงาน

          “โดนยายเอมหลอกแล้ววิมล นั่นนะเพิ่งเด็ดมาเมื่อเช้านี้จากสวนหลังบ้าน” สายสุนีย์พูดกลั้วหัวเราะขัดขึ้น

          “เมล็ดพันธุ์ที่เอามาปลูกต่างหากค่ะ ที่เอามาจากจีน”คราวนี้คุณหนูพูดเรื่องจริงกับวิมลสักที

          “แหม คุณหนูละก็” ขยับแว่นทำตาค้อน ส่วนคนพูดกลับนั่งหัวเราะคิกคัก

          เสียงสนทนาอย่างสนุกสนานดังขึ้นเป็นระยะทำให้ห้องประธานที่เคยปิดเงียบมาหลายเดือนกลับกลายเป็นห้องที่มีชีวิตชีวาอีกครั้ง

          จนกระทั่งพอเจตน์เดินเข้ามาแจ้งต่อสายสุนีย์ว่าลูกค้าใกล้จะมาถึงบริษัทแล้ว

          “ท่านประธานจะตรวจสอบตรงจุดไหนก่อนที่ลูกค้าจะมาถึงหรือไม่ครับ”

          “ไม่เป็นไรค่ะ อย่าเสียเวลาตรวจนานนักเลย ฉันเชื่อฝีมือคุณพอเจตน์ว่าดูแลทุกอย่างได้เรียบร้อย” สายสุนีย์กล่าวด้วยความน้ำเสียงเรียบ ไม่เพียงความไว้วางใจการทำงานของพอเจตน์เท่านั้น ความซื่อสัตย์ที่มีต่อบริษัทมาตลอดเกือบยี่สิบปีก็เป็นบทพิสูจน์ได้เป็นอย่างดี

          ‘องค์กรที่ไร้การคอร์รัปชัน  องค์กรนั้นย่อมประสบความสำเร็จที่แท้จริง’

          สายสุนีย์ดำเนินธุรกิจภายใต้หลักการนี้มาโดยตลอด จากบริษัทขนาดเล็กที่ทอผ้าไหมขายกลายเป็นโรงงานและบริษัทขนาดใหญ่ในจังหวัดเชียงใหม่ ส่วนหนึ่งของความสำเร็จที่เกิดขึ้นกับบริษัท ก็เป็นเพราะการทำงานภายใต้การดูแลของผู้จัดการวัยห้าสิบผู้นี้

          “ขอบคุณที่ท่านเชื่อใจครับ วันนี้ผมจะดูแลทุกอย่างให้ดีที่สุดแน่นอนครับท่าน”