สองแฝดกามเทพ

สองแฝดกามเทพ
 
    บทที่4 เล่นช่อนหาจนได้เรื่อง
 
สองแฝดนั่งรอแม่อยู่ที่เดิมอย่างเช่นเคย วันนี้แม่บอกจะมารับเร็วเพราะวันนี้เป็นวันเงินเดือนออกแม่จะพาพวกเขาทั้งสองไปกินไอติมแสนอร่อย
"พี่แจ้วจา(แก้วตา)เล่นซ่อนหารอแม่ไหม"ดวงใจชวนแฝดพี่ขึ้นเธอรู้สึกเบื่อกับการวิ่งเล่นแล้วก็เลยชวนพี่เล่นแบบใหม่
"เอาๆๆ"แก้วตาพยักหน้าตกลงจากนั้นสองแฝดก็เปลี่ยนจากการวิ่งเล่นไปเป็นซ่อนแอบโดยที่อยู่ในสายตาครูน้ำทิพย์ที่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ ดวงใจเป็นคนช่อน แก้วตาเป็นคนหา เมื่อพี่สาวปิดตาแล้วเด็กน้อยก็วิ่งหาที่ช่อนยกใหญ่  ตรงนั้นก็ไม่ดี ตรงนี้ก็หาเจอเร็ว แต่แล้วสายตาของเด็กน้อยก็มองไปที่ที่หนึ่ง พร้อมกับยิ้มพอใจเมื่อเธอเจอที่ซ่อนที่เธอพอใจนัก.ฝ่ายแก้วตาเมื่อนับครบแล้วก็หาคนช่อนจากมุมต่างๆ ที่คิดว่าน้องจะช่อน หาไปหามาก็เป็นเวลานานแล้วก็หาไม่เจอ เด็กน้อยหน้าชีดเผือดรีบวิ่งเข้าไปหาครูน้ำทิพย์ทันทีพร้อมบอกเรื่องที่เธอร้อนใจ
"คุณครูน้ามทิพย์แจ้วตา(แก้วตา)หายวงใจ (ดวงใจ)ไม่เจอ"เด็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนถ้อยคำยังไม่ชัดนักสำหรับเด็กวัยนี้
"หนูหาดีแล้วหรือจ๊ะ"ครูน้ำทิพย์ถามพร้อมกับลุกขึ้นไปช่วยหาจะเป็นไปได้ไงในเมื่อเธอดูอยู่ก็ยังเห็นวิ่งหาที่ซ่อนแอบอยู่เลย
"ดวงใจจ๊ะออกมาได้แล้วเร็วออกมารอคุณแม่มารับได้แล้วจ๊ะใกล้เวลาที่คุณแม่จะมารับแล้วจ๊ะ"น้ำทิพย์พูดบอกพร้อมกับมองหาที่ที่ลูกศิษย์จะซ่อนตัวไปด้วยแต่ก็ไม่พบ คราวนี้เธอตกใจจริงหน้าชีดเผือดยิ่งกว่าเด็กน้อยแก้วตาเมื่อหามุมไหนก็ไม่พบ
 
                                ฝ่ายมุกดา
เธอกำลังนั่งวินบึ่งไปรับลูกอยู่ตาข้างขวาก็กระตุกโบราณว่าขวาร้ายช้ายดี เธอคิด จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นนะแต่เธอก็บอกตัวเองว่าคิดมากไม่มีอะไรหรอกเธออาจจะทำงานหนักและหนังตาก็ยึดก็เลยกระตุกได้ เมื่อมาถึงโรงเรียนของลูกเธอจ่ายเงินค่าวินและเดินเข้าไป เธอมองไปที่เจ้าแฝดที่ชอบมานั่งรอเธอเป็นประจำแต่คราวนี้ไม่มีเธอแปลกใจหายไปไหนทั้งลูกศิษย์ทั้งครูเธอเดินไปที่สนามเด็กเล่นก็เห็นครูน้ำทิพย์กับแก้วตาลูกของเธอกำลังก้มๆเงยๆหาอะไรสักอย่าง
"ครูน้ำทิพย์คะ"เธอพูดพร้อมสกิดเมื่อเดินเข้าไปใกล้
"ว้ายตาเถร"ครูน้ำทิพย์ไม่มีสติและสมาธิอยู่แล้วเมื่อหาลูกศิษย์ไม่เจอพอหันไปเจอแม่ของเด็กก็ตกใจ
"ตกใจขนาดนั้นเลยหรือคะครู"มุกดาถามออกไปด้วยความรู้สึกผิดที่ทำอีกฝ่ายตกใจ
"เอ่อแล้วนี้ดวงใจหายไปไหนหรือคะ"มุกดาถามขึ้นมาอีกโดยที่ไม่เปิดช่องให้ครูน้ำทิพย์พูดอะไรครูน้ำทิพย์มองแก้วตาเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆเด็กน้อยก็มองครูเช่นกันพร้อมกับมองหน้าแม่ตัวเอง
"เอ่อ.."ครูน้ำทิพย์อึกอักพูดไม่ออกจะให้บอกยังไงว่าปล่อยให้ลูกเขาเล่นซ่อนหาและลูกอีกคนเขาหายไป
"เฮ้ยเด็กที่ไหนมานอนอยู่บนรถวะ"เสียงร้องโวยวายอย่างตกใจทำให้ทั้งสามหันไปมองและวิ่งไปตามเสียง ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งอุ้มเด็กอยู่และมีอีกคนยืนดู
"ดวงใจ"มุกดาจำได้ทันทีว่าเด็กที่ผู้ชายคนนั้นอุ้มคือลูกของเธอเธอเลยวิ่งเข้าไปเอาลูกมาอุ้มเอง ผู้ชายคนนั้นตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมปล่อยเด็ก
"คุณเป็นแม่ของเด็กเหรอคุณดูลูกยังไงให้มานอนในรถคนอื่น"เสียงผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอพูดขึ้นเธอหันไปก้มหน้าขอโทษโดยที่ไม่มองว่าเป็นใคร
"ขอโทษค่ะขอโทษนะคะ"แต่คนที่เห็นหน้าเธอถึงกับยืนนิ่งตะลึงพูดอะไรไม่ออกเมื่อเธอคือ
"มุกดา"เขาพึมพำพูดขึ้นทำให้คนที่ยืนก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นแล้วก็ต้องตะลึง
"เรียวกิ"เธอพูดชื่อผู้ชายตรงหน้าขึ้นอย่างละเมอไม่คิดว่าจะเจอเขาทั้งที่เธอก็หลบช่อนมาตั้งนานชวยจริงเธอไม่ปล่อยให้เขาพูดอะไรต่อตั้งสติได้คว้ามือแก้วตาที่ยืนอยู่ข้างๆวิ่งออกไปทันทีครูน้ำทิพย์ที่ยืนมองอยู่ห่างๆก็งงกับพฤติกรรมของมุกดา แต่ก็วิ่งออกมาตามปล่อยให้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังยืนยิ้ม
"ริชาตร์"เรียวกิเรียกริชาตร์ที่ยืนยิ้มอยู่ไม่ต่างจากเขาเพราะรู้ว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้คือใครและเจ้านายเขาต้องการอะไร
"ครับนาย"ริชาตร์ตอบรับ
"รู้ใช่ไหมต้องทำยังไง"เรียวกิถามลูกน้องคนสนิทริชาตร์ยิ้มแล้วตอบว่า
"นายรอฟังข่าวดีได้เลยครับ"ริชาตร์บอกทำให้คนที่ได้ฟังแล้วก็ยิ้ม
"หึคิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอยัยตัวแสบตามหาตั้งนาน"เขาพูดกับตัวเองเบาๆและก็ขึ้นรถ ริชาตร์ก็เข้าประจำคนขับและก็ขับออกไป