หนีหนี้..เลยเจอรัก

          วันนี้เป็นวันหยุดและเป็นวันที่ครอบครัวของต้าเฉินมาทานข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อ แม่ ลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้(หลอกๆ) มื้อเช้าดำเนินไปอย่างเงียบๆแบบผิดปกติ ลินลี่ที่เป็นตัวละครสร้างสีสันของบ้านตั้งหน้าตั้งตากินข้าวอย่างจริงจังจนผู้เป็นแม่สงสัย
          “วันนี้หนูลินลี่แปลกๆไปนะมีเรื่องอะไรรึเปล่าจ๊ะ? หรือว่าทะเลาะกับต้าเฉิน??”
          “เปล่านะแม่” ต้าเฉินรีบปฏิเสธก่อนจะเริ่มต้นแหย่ให้เธอหน้าแดง “พวกเรารักกันดีจะตายรักกันขนาดดมของกันและกันเลยเนอะ”
          “ต้าเฉิน! ลูกพูดอะไรน่ะน่าเกลียด”เซี่ยนอวี๋ตำหนิลูกชาย
          “ผมหมายถึงต้นไม้เมื่อวันก่อนผมซื้อต้นไม้หอมมา 2 ต้นให้เธอไปต้นหนึ่งและอีกต้นหนึ่งก็ของผมมันหอมมาก~” ต้าเฉินลากเสียงยาว “จนต้องเอามาสูดดมให้ชื่นใจเนอะลินลี่” และไม่ลืมหันมาถามเสียงสนับสนุนจากเธอ
          หลังจากมื้อเช้าของลินลี่ผ่านไปอย่างยากลำบากต้าเฉินก็มาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงภายในห้องนอนที่ยกให้แฟนสาวโดยเจ้าของห้องคนใหม่ก็เอาแต่นั่งอยู่หน้าคอมไม่ขยับไปไหนเป็นเวลาเกือบ 2 ชั่วโมงจนเขาต้องลุกขึ้นเดินมาหาเธอแทน
          “เธออยากไปหรอ?”
          ต้าเฉินมองภาพถ่ายน้ำทะเลในคอมของลินลี่เธอเพียงแค่ใช้หางตามองเขาก่อนจะพยักหน้าตอบ “เอาสิ!” ต้าเฉินพูดทิ้งไว้แค่นั้นก่อนจะเดินไปหยิบชุดยัดใส่กระเป๋าเป้ลินลี่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมมองการกระทำของเขาอย่างงงๆเธอไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรืออำเล่นทั้งๆที่ก่อนหน้านี้จะตีกันตายแค่เธออกไปข้างนอกเพราะต้องเอาเอกสารไปส่งให้แม่เขาที่สนามบิน
          กระเป๋าเป้ 2 ใบถูกโยนใส่หลังรถคู่ใจของต้าเฉินเมื่อคนขับพร้อมและผู้โดยสารข้างกายก็พร้อมรถยนต์แล่นออกสู่ท้องถนนลินลี่ดูตื่นเต้นเหมือนเด็กที่พ่อกับแม่จะพาไปเที่ยวสวนสนุกเธอชวนต้าเฉินคุยตลอดทางชี้ให้ดูโน้นดูนี่จนบางครั้งก็เริ่มรู้สึกรำคาญ
          “เหลือห้องเดียว!!??”
          “ใช่ค่ะห้องเดียวเตียงเดี่ยว”
          เสียงพนักงานบอกกับต้าเฉินและลินลี่เมื่อพวกเขามาถึงโรงแรมลินลี่มองหน้าต้าเฉินที่บอกทำการจองห้องพักก่อนที่จะมาถึงแล้วแต่ทำไมพอมาถึงกลับเหลือเพียงห้องเดียวแถมยังเป็นเตียงเดี่ยวอีกเตียงคู่ก็ยังพอให้อภัยเธอทำท่าจะเดินออกจากโรงแรมเพื่อไปหาที่พักอื่นแต่ก็ถูกพนักงานคนเก่าเรียกไว้อีกครั้ง
          “ถ้าจะหาที่อื่นดิฉันว่าน่าจะเต็มหมดแล้วเพราะวันนี้เป็นหยุดและยังเป็นแหล่งท่องเที่ยวด้วย” พนักงานทำท่าอึดอัดก่อนจะถามเพื่อคลายความสงสัย “พวกคุณ 2 คนไม่ใช่แฟนกันหรอกหรอค่ะ?”
          “พวกเราเป็นแฟนกันครับ” ต้าเฉินคว้าเอวลินลี่เข้ามาแนบชิดเธอพยายามจะแกะมือเขาออกพนักงานคนเดิมมองด้วยความไม่มั่นใจ “พอดีเราทะเลาะกันนิดหน่อยเธองอนอยู่เลยไม่อยากนอนห้องเดียวกับผมเบบี้~อย่างอนนานเลยนะงอนนานๆงอนมากๆเดี๋ยวตีนกาขึ้นหรอก”
          สิ้นสุดเสียงจบประโยคต้าเฉินก็ก้มลงหอมแก้มเธอทันทีเธอมองหน้าเขาอย่างอึ้งๆกับพฤติกรรมเลี่ยนๆเอียนๆเขาโน้มหน้าลงมาอีกครั้งกระซิบข้างหูเธอว่า “ถ้าดิ้น! ฉันจูบ!”
          ลินลี่หน้าแดงใบจนถึงใบหูก่อนจะรีบหันหน้าหนีไปมองทางอื่นแขนยาวๆกระชับรอบเอวเล็กให้เข้าใกล้ตัวเองมากขึ้นก่อนจะเดินไปหาพนักงานคนเดิมเพื่อตกลงเข้าพักห้องนั้น
 
          แกร๊ก! ฟิ้วววววววว~
          หมอนนิ่มๆถูกโยนเข้ามาปะทะใบหน้าขาวๆอีกครั้งเมื่อพนักงานขนกระเป๋าออกจากห้องพักไปต้าเฉินรับหมอนใบที่ถูกโยนมากอดไว้ก่อนจะมองไปยังหญิงสาวที่กึ่งโกรธกึ่งเขินบนเตียงเธอยืนชี้หน้าเขาอยู่บนนั้นก่อนจะสั่งให้คืนนี้เขาไปนอนที่โซฟา
          “เตียงเป็นของฉันส่วนโซฟาเป็นของคุณ” ต้าเฉินมองอย่างไม่เข้าใจ “ก็คุณเป็นคนบอกเองว่าจองห้องพักไว้เรียบร้อยแล้วเพราะฉะนั้นคุณต้องรับผิดชอบความผิดพลาดนี้”
          “ไม่! ผมจะนอนบนเตียง”
          สิ้นสุดเสียงปฏิเสธต้าเฉินก็คว้าผ้าห่มทำให้ลินลี่ที่ยืนอยู่บนเตียงเสียการทรงตัวความเป็นสุภาพบุรุษของต้าเฉินบังเกิดเขาคว้าตัวเธอไว้กลางอากาศเพราะมันเป็นอุบัติเหตุที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้นและเกิดรวดเร็วมากเขาไม่สามารถรับน้ำหนักทั้งหมดที่เธอทิ้งตัวลงมาอย่างกะทันหันได้ทันทำให้ทั้งคู่ล้มลงไปกองกับพื้นโดยมีผ้าห่มปลิวลงมาทับพวกเขาอีกทบ
          ลินลี่ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงไปที่เขาทำให้ใบหน้าของเธอประกบกับใบหน้าของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจดวงตาโตๆของทั้งคู่เบิกกว้างเธอรีบลุกจากการจุมพิตเขาแต่เมื่อลุกมาได้ผ้าห่มที่คลุมร่างของเธอก็ทำเอาขยับตัวไปไหนไม่ได้และเมื่อยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งพันหนักกว่าเหมือนหากมันพันเพียงร่างของเธอคนเดียวก็คงไม่เท่าไหร่แต่นี้เล่นรั้งให้คน 2 คนใกล้ชิดกันมากขึ้น
          “หยุด... หยุด.... ลินลี่!”
           เสียงต้าเฉินสั่งให้เธอหยุดดิ้นเขาค่อยๆจับมุมโน้นมุมนี้หมุนไปหมุนมาผ้าที่ว่ารัดแน่นค่อยๆคลายลงเขาเอื้อมมือไปคว้าผ้าที่คลุมหัวของเธอลง
          นัยน์ตาเหมือนลูกแมวเชื่องๆจ้องมาทางเขาเหมือนถูกมนต์สะกดให้เขาจ้องนัยน์ตาคู่นั้นอย่างวางไม่ลงมือหนาๆลูบใบหน้าขาวใสอย่างอ่อนโยนเขาอยากจะเข้าไปมองนัยน์ตาคู่นั้นให้ใกล้กว่านี้...ใกล้กว่า....ใกล้...ใกล้เข้าไปอีก
          ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจและจังหวะการเต้นของหัวใจทั้งคู่ไออุ่นที่พ่นออกจากจมูกลดใบหน้าของอีกฝ่ายจากไออุ่นๆกลายเป็นความร้อนเหมือนปากของไดร์เป่าผมที่จู่อยู่ตรงหนังหัวนัยน์ตาของลูกแมวเชื่องๆค่อยปิดลงเช่นเดียวกับนัยน์ตาคมโตที่ขยับใกล้เข้าไปจนริมฝีปาก...
          ปึง!
          “บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าพึ่งดื่มแต่หัววันเดินชนประตูห้องคนอื่นไปทั่วเลย” เสียงแหลมๆดังขึ้นที่หน้าประตูห้องพัก
          “ช้านม่ายด้ายมาว” ตามด้วยเสียงตอบกลับของใครบางคน
          เจ้าของห้องลืมตาโตก่อนจะผละออกจากกันอย่างรวดเร็วเหมือนแม่เหล็กขั้วบวกปะทะขั้วลบ “ฉะ...ฉันไปเดินเล่นก่อนนะ” สิ้นเสียงเขาก็รีบเดินออกจากห้องพักออกไปโดนไม่หันกลับมามองคนในห้องที่นั่งหน้าแดงก้มหน้าหลบตาอยู่ที่พื้น
          หลังจากสงบสติอารมณ์ได้สักพักใหญ่ๆลินลี่เดินออกมายังชายหาดพร้อมกล้องถ่ายรูปเธอยกกล้องขึ้นในระดับสายตาปิดตาข้างหนึ่งลงและใช้สายตาอีกข้างมองทิวทัศน์ผ่านเลนส์กระจกใสขนาดเล็กหมุนกล้องเพื่อปรับหาทิวทัศน์ตามความต้องการของตัวเอง
          เสียงกตชัตเตอร์ดังขึ้นต่อเนื่อง... เธอหมุนกล้องเพื่อหาทิวทัศน์ใหม่ก่อนจะไปหยุดลงที่ชายหนุ่มคนหนึ่งเขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้าอ่อนกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าสีฟ้าหม่นยืนเอามือล้วงกระเป๋าทั้ง 2 ข้างเสื้อผ้าสีสว่างที่เขาสวมใส่บวกกับผิวขาวๆทำให้มีออร่าความสว่างเจิดจ้าอยู่รอบๆตัวเธอกดชัตเตอร์ก่อนจะยกกล้องลง
          ชายหนุ่มในภาพมองตรงมายังเธอเขาก้าวเข้ามาใกล้ๆ “แอบถ่ายรูปคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตถือเป็นอาชญากรรมได้นะ” ลินลี่มุ่ยหน้าให้กับบทสนทนาของต้าเฉิน “ฉันขอดูรูปที่เธอถ่ายหน่อย” เขาไม่รอฟังคำอนุญาตจากเธอก็คว้ากล้องที่คล้องคอไปกดเปิดดู
          ต้าเฉินมองภาพในกล้องอย่างแปลกใจภาพมันดูมีมิติและให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไปในแต่ละภาพมือยังคงกดเลื่อนดูภาพต่อๆไปอย่างเพลิดเพลินจนไม่ทันได้สังเกตถึงสายตาของใครบางคนที่กำลังจ้องมองการกระทำของเขาอย่างอ่อนโยนต้าเฉินหยุดดูรูปภาพสุดท้ายเขามองภาพนั้นอยู่นานก่อนจะหันไปมองเจ้าของกล้อง
          ลินลี่ที่เพลิดเพลินไปกับการมองคนตรงหน้าที่เล่นกล้องของเธอเหมือนเด็กๆกว่าจะรู้สึกตัวก็ตอนที่คนตรงหน้าหันกลับมามองเธอเขาคงลืมไปว่ากล้องที่เขากำลังเล่นอยู่นั้นอยู่ใต้คางของเธอเมื่อเงยหน้าขึ้นมาปลายจมูกโด่งก็ชนเข้ากับปลายจมูกของอีกฝ่ายทั้งคู่จ้องตากันในระยะประชิด
          “เฮ้ย! จะจูบกันก็ไปที่ลับตาคนหน่อยสิว่ะ!!! ทำอะไรก็รู้จักอายคนอื่นเขาบ้าง... ด้านจริงๆ” เสียงตะโกนแสดงความไม่พอใจของใครบางคนดังขึ้นมาจากที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจุดที่ลินลี่กับต้าเฉินยืนอยู่ 
 
*****************************
กราบขออภัยที่ไม่อาจทำตามที่บอกไว้ได้ แอ่ก...(ปาteen ลอยมา)
แต่เดี๋ยววันนี้จะลงเบิ้ลให้เลยจ้า (ยกมือปาดเลือดที่หัว)