หนีหนี้..เลยเจอรัก

          “ทำไมคนพวกนั้นถึงต้องไล่ตามคุณด้วย?” ต้าเฉินยิงคำถามเข้าใส่ทันทีตามสัญชาตญาณของตำรวจ “คุณทำเรื่องผิดกฎหมายมาอย่างนั้นหรอ?”
          “ปะ...เปล่าค่ะคือว่า...” ลินลี่ไม่รู้จะบอกเขาไปว่ายังไงดีเธอพูดออกไปได้ทีละคำ “ฉัน...ฉัน...กำลังหนี...หนีหนี้ค่ะ!”
          “หนีหนี้?” ต้าเฉินดูจะไม่เชื่อในคำตอบของเธอเท่าไหร่เขาจึงหาวิธีการให้เธอพูดความจริงออกมา “คุณเป็นหนี้พวกนั้นเท่าไหร่? เดี๋ยวผมชดใช้แทนคุณก่อนแล้วคุณค่อยทยอยมาคืนผมก็ได้คุณจะได้ไม่ต้องถูกไล่ตามหรือต้องวิ่งหนีหนี้แบบนี้” ปฏิกิริยาของลินลี่ยังคงนิ่งเขาจึงเสริมต่ออีกว่า
          “คุณไม่เชื่อผมหรอ? งั้นผมไปใช้หนี้ให้คุณตอนนี้เลยก็ได้นะ”
          “เดี๋ยวค่ะ!” ลินลี่รีบคว้าแขนต้าเฉินไว้เธอมองหน้าเขาอย่างคนขอความเห็นใจและสำนึกผิดในเวลาเดียวกัน “เอาเงินไปให้พวกนั้นก็ไม่เอาหรอกค่ะ”
          “ทำไม?”
          “เพราะว่า...ว่า... ฉันได้ยินพวกนั้นคุยกันว่าจะเอาตัวฉันไปขายบริการและ...และยังบอกอีกว่าถ้าทำแบบนั้นคงได้เงินมากกว่าให้ฉันหาเงินมาใช้คืนคุณตำรวจ~  ฮือออออ~”
           “แจ้งความมั้ย?”
          “แจ้งความ!? แจ้งความไม่ได้... คุณตำรวจคิดว่าตำรวจอย่างพวกคุณจะช่วยลูกหนี้นอกระบบอย่างฉันได้หรอค่ะ?”
          เหตุผลของลินลี่ทำให้ต้าเฉินต้องยอมตัดใจให้ความช่วยเหลือก็ไม่ได้จะแจ้งความก็ไม่ได้อีกเขาไม่รู้จะช่วยเหลือยังไงแล้วหมดหนทางจริงๆทั้งคู่นั่งอยู่คนละมุมของโซฟาห้องพักของต้าเฉินความเงียบเข้ามาปกคลุมอยู่นานและผู้ที่ทำลายความเงียบก็คือลินลี่
          “คุณตำรวจ...ฉันรบกวนคุณอีกเรื่องได้มั้ยค่ะ?” ลินลี่ทำหน้าตาเชื่องๆเหมือนลูกแมว หากใช้ไม้ตายนี้กับซีเหย่าคงยอมตกเป็นทาสตลอดชีวิต แต่คนที่เธอใช้ด้วยกลับนิ่งเฉยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย “ฉันขอยืมเงินคุณหน่อยสิกระเป๋าฉันหายตอนวิ่งหนีทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือแค่โทรศัพท์มือถือฉันสัญญาว่าพอฉันถึงบ้านแล้วจะรีบหามาคืนคุณทันที”
          “ไม่ต้อง”
          ต้าเฉินปฏิเสธการคืนเงินของลินลี่ก่อนจะควักเงินในกระเป๋าสตางค์ออกมาและค้างไว้ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออกมาได้เขายิ้มอย่างมีเล่ห์นัยน์ก่อนจะยัดเงินกลับเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ดังเดิม “เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นดีกว่า”
          ปัง!
          ประตูรถยนต์คันหรูถูกปิดลงพร้อมกับเจ้าของรถคนใหม่ที่กำลังจะพามันออกมาโลดแล่นบนท้องถนนกลิ่นเบาะกลิ่นแอร์กลิ่นความใหม่ลอยฟุ้งทั่วรถทำให้เพื่อนร่วมทางต้องลดกระจกลงเพื่อหาช่องทางหายใจให้รื่นรมย์ต่อปอดน้อยๆ
          “คุณตำรวจไม่เห็นต้องลงทุนซื้อรถใหม่เลยแค่ให้เงินฉันสักนิดหน่อยก็เป็นพระคุณอย่างยิ่งแล้ว”
          “ให้เงินเธอไปก็ไม่รู้ว่าเธอจะมีชีวิตรอดกลับไปถึงบ้านรึเปล่านั่งไปกับฉันเนี่ยล่ะดีแล้ว... เบาะก็นั่งสบายแอร์ก็เย็นไม่ต้องทนดมกลิ่นตัวของคนข้างๆแถมได้คนขับเป็นถึงตำรวจมาคอยคุ้มกันให้อีกมีแต่ได้กับได้”
          ลินลี่ไม่ตอบอะไรเพียงแค่เออออห่อหมกร่วมไปกับต้าเฉินด้วยหากไปขัดใจอะไรเข้าคงถูกโยนทิ้งลงกลางทางแน่ๆเงินยิ่งไม่มีอยู่และยังต้องอาศัยความเป็นตำรวจของเขาให้มีชีวิตรอดปลอดภัยไปถึงบ้านด้วย
          ความจริงของการซื้อรถยนต์คันใหม่หรูหราราคาแพงไม่ใช่เพราะลินลี่ที่กำลังเดือดร้อนแต่เป็นเพราะต้าเฉินเองก็อยากจะซื้อรถเป็นของตัวเองเหมือนกันหากซื้อมาเฉยๆก็ดูจะเป็นการใช้เงินฟุ่มเฟือยเกินไปเขาจึงหาโอกาสที่จะซื้อมาตลอดจนกระทั่งตอนนี้ต้องขอบคุณลินลี่ด้วยซ้ำที่ทำให้เขาได้ออกรถใหม่และหาข้ออ้างหนีผู้เป็นแม่กลับมาได้
          “คุณตำรวจจอดตรงนี้ค่ะ”
          เมื่อเข้าสู่ตัวเมืองซึ่งเป็นแหล่งที่อยู่อาศัยและที่ทำงานของลินลี่เธอขอให้ต้าเฉินจอดที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งลินลี่ลงไปที่หน้าร้านก็พบชายตุ๊งติ้งหัวหน้าที่บริษัทของเธอกำลังถือกระเป๋าใบใหญ่คาดว่าน่าจะเป็นกระเป๋าเสื้อผ้าทั้งสองยืนคุยกันอยู่สักพักก่อนจะเดินมาหาต้าเฉินที่รถ
          “คุณตำรวจเมื่อตอนนั้นหนิ... ขอบคุณที่ช่วยยัยเด็กนี่นะคะ"
          ต้าเฉินไม่พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้าตอบรับคำขอบคุณหัวหน้าตุ๊งติ้งหันไปทางลินลี่ก่อนจะเริ่มทำสีหน้ากังวล
          “แล้วคืนนี้หล่อนจะไปนอนที่ไหนล่ะเนี่ย? ห้องก็กลับไปไม่ได้คนพวกนั้นเฝ้าตั้งแต่หน้าประตูทางเข้ายันประตูห้องพักหล่อนเลย”
          “ขอไปค้างบ้านเจ๊ก่อนสักคืนได้มั้ยอ่ะ?”
          “Sorry เสียใจย่ะสามีเจ๊มา... คงให้หล่อนไปค้างที่บ้านไม่ได้หรอก” ความวิตกกังวลแล่นเข้ามาอีกครั้งและส่งผ่านไปยังบุคคลที่เงียบอยู่นานหัวหน้าตุ๊งติ๊งมองไปทางต้าเฉินและเขาก็รับรู้ได้ถึงเจตนาแฝงที่ส่งผ่านมาทางสายตา “คืนนี้ต้องรบกวนคุณตำรวจด้วยนะค่ะ”
          สิ้นสุดเสียงของหัวหน้ากระเป๋าก็ถูกโยนขึ้นไปบนเบาะหลังพร้อมกับผลักดันให้ลินลี่ขึ้นไปนั่งบนเบาะข้างคนขับก่อนจะเดินอ้อมมาทางคนขับกระจกถูกเลื่อนลงมาหัวหน้าผายมือออกเรียกให้ต้าเฉินยื่นหน้าออกมาจากรถก่อนที่เจ้าตัวจะรีบดึงหน้ากลับมาแทบจะในทันทีที่พูดจบประโยค
 
          “หัวหน้าพูดอะไรกับคุณตำรวจหรอค่ะ?”
         "....."
          ทันทีที่วางกระเป๋าสัมภาระลงที่พื้นห้องข้างโซฟาหน้าทีวีห้องพักของต้าเฉินลินลี่ก็หันไปถามต้าเฉินที่กำลังจะเดินเข้าห้องนอนเขาหยุดชะงักก่อนจะเหล่มามองลินลี่ที่นั่งลงบนโซฟาด้วยความหวาดระแวง
          "ไม่ต้องห่วงค่ะฉันจะไม่เข้าไปในห้องนอนคุณเด็ดขาดแต่ฉันขอโซฟานะคะ”
          ต้าเฉินไม่ตอบเพียงแค่โบกมืออนุญาตก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปลินลี่ถือวิสาสะใช้ห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาในคราบเสื้อยืดกางเกงวอร์มเป็นจังหวะที่เดียวกับที่ต้าเฉินจะเข้าห้องน้ำพอดีพวกเขายืนจ้องหน้ากันอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำก่อนที่ต้าเฉินจะชิงเข้าห้องน้ำไปเสียก่อน
          ลินลี่มองตามต้าเฉินที่จู่ๆก็เกิดอาการหลบหน้าเธออย่างงงๆรอยยิ้มอย่างขำขันปรากฏบนใบหน้าของลินลี่แสดงว่าหัวหน้าตุ๊งติ้งต้องพูดอะไรบางอย่างกับต้าเฉินแน่เลยเพราะก่อนจะชิงเข้าห้องน้ำไปเธอเห็นใบหน้าที่แดงกล่ำไปจนถึงใบหูความคิดเหล่านั้นก็อยู่ในสมองของลินลี่ไปได้ไม่นานเพราะความเมื่อยล้าจากการวิ่งหนีตลอดทั้งวันเข้ามาถาโถมเธอเผลอหลับไปบนโซฟาตัวนิ่ม
          ต้าเฉินที่ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำก็เดินออกมาใบหน้าแดงกล่ำชุ่มไปด้วยน้ำและแรงลูบหน้าที่ไม่รู้ว่าลูบไปกี่ครั้งเขามองไปยังโซฟาที่ถูกคนอื่นเข้ามาจับจองเป็นเจ้าของก่อนจะเดินเข้าไปหยิบผ้าห่มในห้องนอนออกมาห่มให้กับหญิงสาวเขานั่งมองใบหน้าที่กำลังหลับใหลอย่างเพลิดเพลินรอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าของต้าเฉินไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ยิ้มอย่างสบายใจแบบนี้
          “อย่าลืมป้องกันนะคะคุณตำรวจ”
          จู่ๆคำพูดของหัวหน้าตุ๊งติ๊งก็ผุดขึ้นมาในสมองของต้าเฉินเขาสะบัดหัวเพื่อไล่คำพูดนั้นออกไปมันไม่ได้หายไปแต่กลับสร้างความคิดหนักหน่วงให้เขาเพิ่มขึ้นมาอีกใบหน้าที่เคยแดงกล่ำกลับมาอีกครั้งเขาไล่สายตามองใบหน้าของคนตรงหน้าจนไปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอวบอิ่มลมหายใจของคนนอนหลับลดลงที่แก้มของเขา
          เฮ้ย! นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่วะ!!!? เมื่อได้สติ... ต้าเฉินรีบดึงหน้ากลับมาและหายเข้าห้องนอนไปแม้จะได้นอนบนเตียงนุ่มๆผ้าห่มหนาๆหมอนเพื่อสุขภาพมีพื้นที่ให้แขนขาลำตัวได้พลิกไปมาก็ไม่สามารถทำให้ต้าเฉินหลับลงได้เลยกว่าจะหลับลงก็เป็นเวลาเกือบเช้า
 
***********************ต้าเฉิน!!!! เธอจะทำแบบนี้ลับหลังเพื่อนไม่ได้น๊าาาา~~~
ไอ้ต้าวนี้มันร้าย!!!!