หนีหนี้..เลยเจอรัก

          “ซีเหย่ามันเป็นอะไรของมัน? นั่งมองประตูทางเข้ามาหลายวันแล้ว?”

           เสียงของเพื่อนร่วมงานในสถานีตำรวจพูดคุยถึงอาการคอยืนคอยาวของซีเหย่าเขามักจะหันไปทางเข้าออกทุกครั้งที่ประตูเปิดแต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าคนที่เขารอคอยหลังออกจากโรงพยาบาลก็ยังไม่ปรากฏตัวนอกจากต้าเฉินเพื่อนรักแม้เขาจะขอออกจากโรงพยาบาลเร็วกว่ากำหนดและตรงดิ่งมาสถานีตำรวจเพื่อหวังจะเจอกับลินลี่แต่ใครจะเชื่อล่ะว่าการสอบปากคำจะเสร็จรวดเร็วขนาดนี้และผู้ต้องหาก็ถูกส่งตัวไปสถานกักตัวเพื่อรอการตัดสินโทษเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

          “ไม่มีเบอร์ติดต่อส่วนตัวของคุณลินลี่หรอ?”

          “ไม่มี” ต้าเฉินตอบทันควัน เมื่อถูกเพื่อนปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยซีเหย่าก็ทำท่าหมดอาลัยตายอยากเหมือนคนจะขาดใจตายเพราะเงินเดือนไม่พอใช้ถึงสิ้นเดือน

          ซีเหย่าขอร้องให้ต้าเฉินแบกตนขึ้นหลังเพื่อเดินทางไกลไปยังสถานที่ทำงานของลินลี่เท่านั้นยังไงพอเขายังวานให้เพื่อนรักบุกเข้าไปยังสถานที่ทำงานเพื่อพาตัวลินลี่ออกมาหาเขาอีกด้วย

          ด้วยรูปร่างหน้าตาของต้าเฉินที่ดูดีผิวขาวปากอมชมพูตาโตขายาวหลังตรงยิ่งเวลาเดินเหมือนนายแบบกำลังเดินแบบอยู่บนแคทวอร์คขายาวๆก้าวไปยังโต๊ะทำงานตัวหนึ่งที่อยู่ตรงมุมห้องต้าเฉินเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ 2-3 ครั้งเป็นการเรียกความสนใจเจ้าของโต๊ะ

          “คุณตำรวจ!?”

          “ช่วยออกไปคุยกับผมข้างนอกหน่อย” สิ้นสุดเสียงของต้าเฉินเขาก็หันหลังเดินออกมาแต่ยังไม่ทันจะก้าวเท้าออกจากโต๊ะพนักงานสาวคนอื่นๆก็ออกมายืนอยู่ที่หน้าโต๊ะกระโปรงที่ว่าสั้นแล้วยังสามารถสั้นขึ้นมาอีกได้เสื้อเชิ้ตถูกปลดกระดุมออกเผยให้เห็นร่องอกขาวเนียนต้าเฉินหันกลับมามองลินลี่ที่ยังคงนั่งอยู่ไม่ขยับไปไหนหากเป็นเวลาอื่นที่เขาเห็นสาวๆแบบนี้คงไม่รอดพ้นต้องพากลับห้องสักคนแต่นี้มันน่ากลัวเกินไปที่เขาจะพากลับไปด้วยได้เหมือนกำลังอยู่ท่ามกลางฝูงแร้ง

          “ฉันคงออกไปคุยข้างนอกไม่ได้ค่ะเพราะตอนนี้เป็นเวลางาน” ลินลี่ตอบปฏิเสธพร้อมกับเสียงเซย์เยสของพนักงานสาวๆด้านหลังต้าเฉิน “ถ้ามีธุระอะไรพูดตรงนี้ก็ได้ค่ะ”

          “เอะอะอะไรกัน!” เสียงทุ้มๆแหลมๆของใครบางคนทำให้ท่าทางของคนในห้องทำงานเปลี่ยนไปทุกคนยืนนิ่งอย่างเรียบร้อยชายหนุ่มที่หน้าตาแต่งแต้มไปด้วยสีสันเดินก้นบิดเข้ามาหยุดอยู่กลางห้องมองมายังต้าเฉินและลินลี่

          “ลินลี่! เวลาพักเที่ยงยังเหลืออีก 30นาทีฉันอนุญาตให้เธอออกไปได้ถ้าหากต้องใช้เวลามากกว่านั้นฉันอนุญาตให้เธอลางานครึ่งบ่ายได้เลยส่วนพวกเธอ... ไปฟัดกับหมาที่ไหนมากระโปรงถึงหายไปครึ่งหนึ่ง? แล้วนี่อะไรปอดบวมเฉียบพลันรึไงย่ะกระดุมถึงได้หาย? หล่อนก็อีกคนนั่นสีปากหรอ? ฉันนึกว่าไปโดนใครตบเลือดกลบปากมา ไป๊!!! ไปทำงาน”

          หลังจากสิ้นเสียงของหัวหน้า(อยาก)สาวพนักงานก็วิ่งกลับเข้าไปสู่ตำแหน่งของตัวเองอย่างไว  มีเพียงลินลี่กับต้าเฉินที่ยังคงอยู่ตำแหน่งเดิมไม่ขยับไปไหนจนกระทั่งหัวหน้าเดินตรงเข้ามาจับไหล่ต้าเฉิน เจ้าตัวกระโดดหนีแทบจะในทันที

          “พ่อหนุ่มหล่อ... เจ๊เป็นคนนะไม่ใช่ผีไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้” พูดจบก็หันหน้าไปทางลินลี่ “ทำไมยังไม่เก็บของอีกย่ะจะให้คุณตำรวจตั้งรกรากรอเลยมั้ย?”

          ลินลี่รีบกวาดข้าวของบนโต๊ะพร้อมกับคว้ากระเป๋าเดินออกมาจากห้องทำงานระหว่างทางเดินก่อนถึงหน้าประตูทางเข้าออกลินลี่ก็หยุดเดินต้าเฉินที่เดินตามหลังมาอย่างเงียบๆเมื่อเห็นเธอไม่ก้าวเท้าต่อไปจึงเดินอ้อมไปด้านหน้า

          “หยุดเดินทำไมครับ?” เขากลับต้องตกใจหนักไปกว่าเดิมเมื่อจู่ๆเธอก็ก้มหัวโค้งคำนับ 90องศาให้เขา

          “ขอโทษคุณตำรวจอีกครั้งที่ต้องทำให้เสียเวลานะคะฉันไม่อยากออกไปแล้วอ่ะค่ะ” เธอมองหน้าต้าเฉินสลับกับมองไปยังทางออก “อีกอย่าง...คุณตำรวจก็ไม่ได้มาเพราะเรื่องคดีแต่มาเพราะเพื่อนที่ชื่อซีเหย่าใช่มั้ยค่ะฉันฝากไปขอโทษเขาด้วยนะคะ”

          “ผมแค่มาพาคุณไปพบเขาไม่รับฝากข้อความอีกอย่าง... ซีเหย่าเป็นคนดีถึงแม้บางครั้งจะทำตัวเจ้าชู้ไปบ้างแต่ถ้ามันได้ชอบใครสักคนนิสัยพวกนั้นมันเลิกได้แน่” ต้าเฉินบรรยายสรรพคุณของเพื่อนให้ลินลี่ฟังแต่ปฏิกิริยาโต้ตอบก็ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่

          “ฉันรู้ค่ะว่าเพื่อนคุณเป็นคนดีแต่ว่า...แต่ว่า... ฉัน” ลินลี่เงียบไปสักพักพยายามนึกหาคำปฏิเสธที่ไม่ดูเป็นการทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายมากเกินไปและตัดปัญหาได้ในทันที “ฉันมีแฟนแล้วค่ะ!”

          “มีแฟนแล้ว!?” ต้าเฉินทวนคำพูดของลินลี่ก่อนจะพยักหน้ารับง่ายๆและเดินออกไปเพียงลำพังเขารู้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องหาข้ออ้างมาปฏิเสธการไปเจอซีเหย่าซึ่งตอนแรกเขาเองก็ไม่ได้สนใจแต่ดูท่าทางของลินลี่ที่ไม่อยากเจออย่างจริงจังทำให้เขาใจอ่อนยอมลามือง่ายๆ

          “ต้าเฉิน! คุณลินลี่ล่ะ?” ทันทีที่มาถึงรถที่มีซีเหย่านั่งตากแอร์เย็นๆรออยู่ในรถก็ถามหาถึงนางในดวงใจทันที

          “หมดเวลาพักเที่ยงแล้วเขาออกมาไม่ได้เขาฝากมาขอโทษแกด้วย”ซีเหย่าถอนหายใจอย่างน้อยๆก็สลัดความคิดที่ว่าลินลี่ไม่อยากเจอหน้าเขาลดลงไปได้ครึ่งหนึ่ง...หรือเปล่า? “แต่เขาฝากฉันมาบอกแกด้วยว่าเขามีแฟนแล้ว”

          สิ้นสุดเสียงของต้าเฉิน ซีเหย่าก็ตกอยู่ในภวังค์แห่งวังวนอันมืดมิดต้าเฉินขับรถยนต์ออกมากที่ทำงานของลินลี่เขามองผ่านกระจกมองหลังเห็นกลุ่มคน 4-5 คนกำลังเดินตรงไปยังรถตู้ที่จอดอยู่ไม่ไกลแต่ที่สะดุดตาเขามากที่สุดก็คงไม่พ้นคนที่ถูกล้อมตรงกลางคนนั้นแม้จะเห็นร่างนั้นได้เพียงเล็กน้อยก็ตาม

          “ต้าเฉิน! ซีเหย่ามันเป็นอะไร? ฉันเห็นมันนั่งเหม่อลอยงานการไม่ทำมาหลายวันแล้ว” เพื่อนร่วมงานเข้ามาถามไถ่อาการของซีเหย่าที่สร้างความเดือดร้อนในการทำงานด้านเอกสารของตนเพราะเขาไม่ยอมเซ็นเอกสารสำคัญๆหรือยื่นเอกสารในการจับกุมผู้ร้ายล่าช้าทำให้เขาโดนผู้บังคับบัญชาต่อว่ามาหลายครั้ง

          “พี่อู๋! ผมรบกวนพี่ยื่นเอกสารลาพักร้อนให้ผมที” ต้าเฉินยื่นซองจดหมายลาพักร้อนพร้อมกับคว้ากระเป๋าออกจากสถานีตำรวจตรงกลับบ้านทันทีเวลาผ่านไปนานพอสมควร... ซีเหย่าพึ่งรู้สึกตัวว่าได้เวลาเลิกงานแล้วเขาหันไปทางเพื่อนรักแต่ก็ไม่พบแม้กระทั่งเงาของเพื่อนและเขาก็ได้รู้ความจริงจากพี่อู๋ว่าต้าเฉินลาพักร้อน 1 อาทิตย์โดยไม่บอกเพื่อนรักอย่างเขาสักคำ

          “แม่แปลกใจมากเลยที่จู่ๆลูกก็ยอมตกลงมาดูตัวเอ้ย! มาพบน้าเผิงเป็นเพื่อนแม่” ผู้เป็นแม่พูดสาธยายถึงความดีงามที่ลูกชายยอมตกลงมาดูตัวแบบลับๆได้สำเร็จหลังจากที่พยายามอยู่นานหลายเดือนทำสารพัดวิธีก็ไม่สำเร็จจนถอดใจไปแล้วแต่ไหนๆจะถอดใจแล้วก็ขอลองเป็นครั้งสุดท้ายสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อลูกชายยอมตกลงง่ายๆ

          “น้าเผิงสวัสดีครับ” ต้าเฉินโค้งคำนับให้น้าสาวคนสวยหน้าคมอย่างนอบน้อมเธอยิ้มทักทายก่อนจะหันไปทางแม่ของต้าเฉิน “ลูกชายเธอนี่หล่อสมคำร่ำลือที่เธอโม้ไว้จริงๆเซี่ยวอวี๋ ได้เชื้อคุณพ่อมาเต็มๆเลยนะ” น้าเผิงหันไปชมผู้เป็นพ่อที่ยืนถัดออกไปจากลูกชาย

          “ว่าแต่หลานสาวเธออยู่ไหนล่ะ? จะสวยสมคำโม้ของเธอรึเปล่า” เซี่ยวอวี๋มองหาหลานสาวของเผิงเจ้าตัวนิ่งไม่ตอบเหมือนกำลังประมวลคำพูดเพื่อตอบเพื่อนไม่ให้เสียหน้า “เห็นบอกว่าจะไปเดินเล่นตรงโน้นน่ะฉันน่ะแก่แล้วเดินด้วยไม่ไหวหรอก”

          “งั้นหรอ...” เซี่ยวอวี๋ตบไหล่ลูกชายเบาๆก่อนจะพูดต่อ “ลูกก็ยังหนุ่มยังแน่นไปเดินเล่นตรงโน้นได้อยู่ใช่มั้ยจ๊ะ? ไม่งั้นเสียชื่อตำรวจผู้เก่งกาจวิ่งไล่จับโจร 3,000เมตรหมด”

          เมื่อผู้เป็นแม่พูดมาแบบนี้มีหรือคนอย่างต้าเฉินจะขัดคำสั่งได้เขาพยักหน้าก่อนจะต้องไปเดินเล่นอยู่ตรงโน้นตามคำสั่งแต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวไปถึงจุดหมายปลายทางเสียงฝีเท้าของคนนับ 10คนก็ดังขึ้นอยู่ไม่ไกลจากตัวเขาหากเป็นคนธรรมดาทั่วไปคงไม่ได้ยินหรือสังเกตได้ทันแต่เพราะเขาเป็นตำรวจหนุ่มผู้เก่งกาจวิ่งไล่จับโจร 3,000เมตรดั่งที่ผู้เป็นแม่กล่าวเขาจึงสังเกตเห็นกลุ่มชายชุดดำนับ 10 คนกำลังไล่ตามหญิงสาวคนเดียว

          หมับ!

          “(กรี๊ดดดดดดดดดดดดด~)”

          ลินลี่ถูกมือของใครบางคนคว้าตัวไว้พร้อมกับปิดปากแม้จะส่งเสียงร้องก็ไม่มีใครได้ยินเธอถูกยัดตัวเข้าไปในซอกมุมตึกแคบๆมือหนาๆยังคงปิดปากเธอไว้และเธอก็ยังคงดิ้นและกรีดร้องไม่เลิกไหล่ทั้ง 2 ข้างถูกจับให้หมุนกลับมาประชันหน้ากับคนที่จับตัวเธอไว้ก็ยิ่งสร้างความน่าตกใจเพิ่มขึ้นไปอีก

          “คุณตำรวจ!”

***************************

หึหึหึ คงพอเดาได้แล้วสินะ