เธอ(YOU)

 
Interesting
 

 
 
 
 - สองปีผ่านไป –
(ไวเหมือนอยากให้นิยายจบเร็วๆอ่ะเนอะ 0_0)
 
 
 
 
 
แสงแดดอุ่นๆของวันอาทิตย์ยามเย็นส่องผ่านหน้าต่าง ปรากฏเงากระทบที่มองแล้วรู้สึกสบายตา
 
ลมโชยพัดเอื่อยๆประปรายไปด้วยกลิ่นดอกไม้สดชวนให้ใจสงบนิ่ง
 
ทว่ามันช่างขัดกับบรรยากาศภายในร้าน Gen Bakery ที่เต็มไปด้วยความครึกครื้น เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของเจนจิราเจ้าของร้านคนสวยของสองแฝดนั่นเอง เจ้าตัวน่ะไม่ได้อยากจะฉลองอะไรเอิกเริกนักหรอก แต่ลูกชายของเธอเนี่ยสิ เล่นเชิญเพื่อนๆของเธอมางานวันเกิดเสียอย่างกับวัยรุ่น
 
 
 
 
 
“สุขสันต์วันเกิดนะเจนจิรา ไม่เจอกันตั้งนานเธอยังดูสาวอยู่เลย” หนึ่งในเพื่อนสนิทของคุณหญิงเจนจิราเอ่ยขึ้น
 
“โหย หญิงวาดเธอก็ว่าไป ก็พวกเรายังเอ๊าะๆกันอยู่นี่ ต้องดูสาวเป็นเรื่องธรรมดาสิเนอะ” เจนจิราตอบ
 
“ลูกๆก็โตกันหมดแล้ว พวกเราเลยได้เป็นสาวซักที”
 
สิ้นคำนั้น สาวๆวัยห้าสิบต้นๆห้าหกรายก็พากันหัวเราะชอบใจ
 
“เอ้อเจน ว่าแต่ชั้นได้ยินลูกชายเธอเรียกเธอว่า'คุณเจนๆ'ทั้งสองหนุ่มเลย เจอกันเมื่อหลายปีก่อนไม่เห็นเรียกแบบนี้เลยนี่” หนึ่งในกลุ่มถามขึ้น
 
“ก็คุณปฐวีน่ะเขาเรียกชั้นอย่างนั้น พอเขาเสียไป เด็กๆก็พากันเรียกตามสงสัยอยากเรียกแทนพ่อเขาน่ะ” เจนจิราตอบยิ้มๆ
 
“โถ น่ารักน่าเอ็นดูแท้พ่อคุณ หน้าตาก็หล่อเหลาทั้งคู่ มีแววจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาบ้างรึยังล่ะ”
 
“อย่าให้พูดเลยเธอ บ้างานกันทั้งสองคนนั่นแหละ ฉันเองก็ไม่อยากจะไปรบเร้าหรอกปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่อยากทำไปเถอะ”
 
“แล้วเธอกับวศินอดีตนายตำรวจใหญ่นี่ยังไงล่ะเธอ”
 
“อุ๊ต่ะ ถามอะไรอย่างนั้น ฟ้าผ่านา ก็เพื่อนกันอย่างที่เห็นนี่แหละ”
 
 
 
 
 
จิรากรอมยิ้มมองดูมารดาที่สนทนาเม้าท์มอยกับเพื่อนๆอย่างออกรสออกชาติน่าสนุกเชียว
 
“ไงเรา ช่วงนี้ได้พักบ้างรึเปล่า” วศินเดินมาหาพร้อมยื่นเครื่องดื่มให้หลานชาย
 
“ขอบคุณครับ ช่วงนี้ก็ได้พักบ้างแล้วครับ แล้วลุงศินล่ะ ไปฟินแลนด์มาป้าเมย์กับน้องนินทร์เป็นไงบ้างครับ” จิรากรรับเครื่องดื่มมาไว้ในมือ พร้อมถามถึงภรรยาและลูกสาวของผู้อาวุโสที่เขาเคารพรักตรงหน้า
 
“ก็สบายดีทั้งคู่นั่นแหละ เจ้านินทร์กำลังจะเข้ามหาลัยแล้ว อีกหน่อยคงติดเพื่อนให้แม่เขาปวดหัว”
 
“วัยรุ่นก็แบบนี้แหละครับ ลุงจำตอนที่จันทร์กับเจษสมัยเข้ามหาลัยใหม่ๆได้มั้ยครับ ช่วงนั้นพ่อ แม่ แล้วก็ลุงปวดหัวน่าดู”
 
“โห ใครจะลืมลง เจอพวกเราสองคนกับเดอะแก๊งค์ที่โรงพักแทบทุกอาทิตย์ จนเพื่อนในสน.ถามลุงว่าเราสองคนเป็นลูกอัยการเป็นหลานตำรวจจริงเร๊อะ ทำไมมันซนอย่างนี้” วศินตอบแล้วหัวเราะน้อยๆเมื่อนึกถึงอดีต จิรากรก็พลอยหัวเราะไปด้วย
 
เจษลินทร์มองดูน้องชายกับลุงคุยกัน เห็นแบบนี้แล้วก็อดคิดถึงพ่อไม่ได้ ถ้าพ่ออยู่ป่านนี้ท่านก็คงคุยกับลุงวศินออกรสออกชาติไม่แพ้กัน
 
 
พ่อของสองแฝดเป็นอัยการ ส่วนลุงวศินเป็นตำรวจ พวกท่านสนิทกันตั้งแต่สมัยมัธยมปลายโน่น ขนาดโตจนแต่งงานมีลูกมีเต้าก็ยังได้ทำงานและอาศัยอยู่ใกล้ๆกันอีก นั่นทำให้เจษลินทร์และจิรากรสนิทกับลุงวศินมาก
 
ลุงวศินแกหย่ากับภรรยาได้ร่วมสิบปีแล้ว ตั้งแต่ตอนนั้นครอบครัววิทยวรคุณณ์ก็ทรีทลุงเสมือนเป็นหนึ่งในสมาชิกของครอบครัว ไปมาหาสู่ดูแลกันไม่เคยขาด ลุงวศินจึงได้มาร่วมโต๊ะทานข้าวกับพวกเขาเช้าเย็นจนเป็นกิจวัตรประจำวันไปเสียแล้ว
 
 
 
 
 
“เหม่ออะไร เมาแล้วเหรอ” เสียงจิรากรดึงเจษลินทร์ออกจากห้วงความคิด
 
“เมาอะไรยังไม่ได้ยกซักอึก ว่าแต่เราเถอะ อย่าดื่มเกินสองแก้ว”
 
“ครับพ่อ”
 
“ดีมากลูก” เจษลินทร์ตอบกวนๆ จนแฝดน้องอดหมั่นไส้ไม่ได้
 
“ได้รับข้อความแบบนั้นมาอาทิตย์นึงแล้วว่ะ” จิรากรเอ่ยเสียงเครียด
 
“เจษก็ได้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าเป็นใครและต้องการอะไร ทั้งๆที่ก็หายตั้งสองปีแล้วแท้ๆ จะกลับมาเอาไรก่อน”
 
“จันทร์บล็อกไปแล้ว”
 
“อือ บล็อกไปเลย ถ้าเราไม่สนใจก็คงเงียบหายไปเหมือนครั้งที่แล้วเองแหละ”
 
ถึงปากจะว่าอย่างนั้น แต่เจษลินทร์ก็อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้ ข้อความป่วนที่เขาเคยได้รับเมื่อสองปีก่อนนั้น ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่ได้ จันทร์ก็ได้เช่นกัน
 
แล้วอาทิตย์ที่แล้วข้อความนั้นก็กลับมาอีกครั้ง ลักษณะการพิมพ์ ใจความของข้อความก็ยังเต็มไปด้วยความประชดประชันเหมือนเดิม และคราวนี้เจษลินทร์มีลางสังเห่าสังหรณ์ว่ามันจะไม่หยุดแค่นี้แน่ เขาจึงไม่ยอมบล้อกเบอร์ เพราะไม่รู้ว่าคนที่ส่งข้อความมาต้องการอะไร เกรงว่าหากพวกเขาทั้งสองบล็อกเบอร์หนีอีก ฝ่ายนั้นจะทำอะไรแปลกๆหรือเปล่า เจษลินทร์เลยอยากลองดูอีกสักพัก เผื่อว่าข้อความจะเงียบหายไปเองเหมือนคราวที่แล้ว
 
.
 
.
 
ทว่าก็ไม่เป็นไปตามที่เจษลินทร์หวัง เพราะข้อความนั้นยังส่งมาทุกวันตลอดหนึ่งสัปดาห์ แต่คราวนี้มันมีข้อความที่ทำให้เจษลินทร์ควันออกหูคิ้วกระตุกเป็นจังหวะสามช่า จนต้องตอบกลับไป
 
 
 
 
 
Unknown: ถามหน่อยสิ คุณกับน้องคุณมีนิสัยแย่ๆเหมือนพ่อคุณรึเปล่า?
 
: ยิ่งน้องคุณเป็นอัยการ เขาจะเป็นอัยการเลวตามรอยพ่อมั้ยนะ
 
Jecelyn: นี่ อุตส่าห์ส่งข้อความมาก่อกวนเสียตั้งนาน คงไม่ได้แค่จะมาแพ่มเรียกร้องความสนใจเฉยๆหรอกใช่มั้ย?
 
: ต้องการอะไรก็บอกมาเลยเถอะ
 
Unknown: ก็แค่อยากรู้ว่าคุณมีนิสัยเหมือนเขาหรือเปล่า อัยการปฐวี คนที่ส่งคนบริสุทธิ์เข้าคุกน่ะ
 
Jecelyn: มีหลักฐานหรือเปล่า? ถ้าบริสุทธิ์จริงจะเข้าคุกได้ยังไง? อีกอย่างพ่อผมไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดทำอะไรได้ตามอำเภอใจเสียหน่อย
 
Unknown: ก็มันมีคนเลวๆแบบพ่อคุณไง เพราะแค่ต้องการจะปิดคดีสร้างผลงานให้มันจบๆไป จึงไม่สนว่าใครจะถูกจะผิด
 
Jecelyn: คดีไหน?
 
Unknown: อันนั้นมันเป็นหน้าที่ของคุณที่ต้องไปตามหาดูว่าพ่อของคุณทำคดีไหนบ้างที่มันไม่ยุติธรรม ดีไม่ดีสืบไปสืบมาคุณอาจจะเจอมากกว่าหนึ่งคดีก็ได้นะ
 
: พ่อคุณน่ะใช้อำนาจในมือฆ่าคน พ่อคุณมันเป็นฆาตกร!
 
 
 
 
 
เจษลินทร์กำมือแน่นด้วยอารมณ์คุกรุ่น กระโดดถีบขาคู่ต่อด้วยหนุมานถวายฟรีคิกส์ส่งไปทางโทรศัพท์ได้มั้ยวะ?
 คนบ้าอะไรโคตรแย่เลย! ที่สำคัญเจษลินทร์รู้ว่าพ่อเป็นคนที่บูชาความซื่อสัตย์มากกว่าสิ่งไหน เรื่องที่คนคนนี้บอกไม่ใช่เรื่องจริงแน่นอน
 
ไม่รู้และโคตรไม่เข้าใจว่าทำไมคนนี้ๆถึงมารังควานพวกเขา ทั้งๆที่พ่อก็เสียไปตั้งสามปีแล้ว
 
คนๆนี้เกี่ยวข้องกับคนที่พ่อเขาสั่งฟ้อง? หรือว่ารับไม่ได้กับผลตัดสินของศาล?
 
เจษลินทร์พยายามครุ่นคิดหาความน่าจะเป็น แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก จึงเดินไปหาจิรากรที่กำลังอ่านหนังสืออยู่
 
“จันทร์ว่างมั้ย”
 
“อื้อว่าง มีไรเหรอ”
 
“เราจะหาเจ้าของเบอร์โทรศัพท์ได้ยังไงอ่ะ”
 
“หมายถึงเบอร์ไอ้ข้อความป่วนนั่นน่ะเหรอ จันทร์ให้คนหาข้อมูลตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว เจ้าของเบอร์เป็นคนเร่ร่อนน่ะ ตามGPSก็ไม่ได้ สงสัยคงใส่มือถือที่เป็นรุ่นเก่าๆเลยตามหาพิกัดไม่ได้”
 
“แปลว่าเขาให้คนอื่นลงทะเบียนให้สินะ”
 
“อือ คงใช่แหละ ว่าแต่ทำไมเหรอ เจษยังไม่บล้อกเบอร์นั้นไปอีกเหรอ”
 
“เปล่าหรอก เจษแค่สงสัยน่ะ เอ้อจันทร์! ตอนที่จันทร์ไปทำงานแรกๆ คนพูดถึงพ่อเยอะมั้ย”
 
“หูย เยอะมากเลย คนรู้จักพ่อเยอะแยะไปหมด มีแต่คนชมพ่อให้ฟัง จนจันทร์เนี่ยเกร็งไปหมดเลยกลัวว่าคนจะเอาจันทร์ไปเปรียบเทียบกับพ่อ”
 
เจษลินทร์พยักหน้ารับรู้
 
“อย่าคิดมากล่ะ เรื่องคนเปรียบเทียบน่ะ”
 
“ไม่คิดมากหรอก จัดการตัวเองได้หน่า ฮึ่ย” จิรากรตอบพร้อมทำหน้าขึงขังและอวดเก่งไปในตัว จนคนเป็นพี่อดหมั่นไส้ไม่ได้ หยิกแก้มขาวๆนิ่มๆของน้องไปหนึ่งทีพร้อมยีหัวจนเจ้าตัวโวยวาย
 
นั่นสินะ เขาย่อมรู้นิสัยพ่อดีกว่าใคร ข้อความนั้นก็คงแค่จะส่งมาป่วนเขาแน่ๆ
 
คิดได้ดังนั้นเจษลินทร์จึงปล่อยเรื่องนั้นไป ไม่ได้สนใจอีก และข้อความนั้นก็เงียบหายไปด้วยเช่นกัน
 
 
 
จนกระทั่งผ่านไปอีกหนึ่งสัปดาห์ ข้อความจากเบอร์เดิมก็เด้งมาอีกครั้ง
 
 
Unknown: กลัวเหรอ? เลยไม่กล้าจะค้นหาความจริง กลัวว่าจะรู้ความเลวของพ่อสินะ
 
Jecelyn: ผมไม่เคยกลัว แต่ผมแค่ไม่รู้ว่าผมจะทำไปเพื่ออะไร?
 
Unknown: อย่างแรกเลยที่คุณจะได้คือความจริง ถ้าพ่อคุณไม่ได้เป็นอย่างที่เราว่า เราจะไปคุกเข่าขอโทษเขา และคุกเข่าขอโทษพวกคุณด้วยดีไหม
 
: แต่ถ้าหากคุณรู้ว่าสิ่งที่เราบอกเป็นความจริง เรื่องนี้ต้องถูกเปิดเผย พวกคุณต้องมาคุกเข่าขอโทษต่อหน้าเถ้ากระดูกของคนบริสุทธิ์!
 
: แต่ก็อย่างว่านะ ถ้าเราเป็นคุณเราก็คงจะไม่สืบหรอก เพราะสืบไปก็มีแต่จะทำให้พ่อตัวเองเสื่อมเสียและอับอาย คิดไปคิดมาเราก็เข้าใจคุณนะ คุณคงไม่ทำหรอก
 
Jecelyn: ตกลง!ผมจะสืบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง อย่าลืมคำที่คุณให้สัญญาไว้แล้วกัน!
 
 
 
 
 
เจษลินทร์ตกปากรับคำด้วยความโมโห พอมีสติกลับมาก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองจะไปเล่นเกมกับคนนั้นทำไมเนี่ย?
 
แต่ในเมื่อรับปากไปแล้ว ก็ต้องทำตามที่พูดให้ได้ล่ะนะ
 
เจษลินทร์เริ่มคิดทบทวนเรื่องราวในหัว
 
ดูจากลักษณะข้อความที่คนนั้นส่งมา เขาดูมั่นใจมากว่าพ่อของเจษลินทร์เป็นฝ่ายผิด
 
ทำไมนะ?
 
ถ้าเป็นคนที่ทำความผิดจริงแล้วโดนส่งเข้าคุกก็อาจจะมีแค้นบ้าง แต่คงแก้แค้นด้วยวิธีอื่น อย่างเช่นก่อกวนให้ประสาทเสียเล่นๆ หรือถ้าหนักหน่อยก็อาจจะทำร้ายทรัพย์สินหรือร่างกาย แต่ข้อความของคนๆนี้เอาแต่บอกว่าให้ไปตามหาความจริง
 
ได้สิ!เขานี่แหละจะเอาความจริงมาฟาดหน้าให้เองจ้า! เตรียมหน้ารอได้เลยนะ!
 
ว่าแต่จะเริ่มจากตรงไหนล่ะเนี่ย? คดีไหนก็ไม่บอก พ่อเขาปีหนึ่งๆสั่งฟ้องตั้งกี่คดี โอ้ยนอว
 
เจษลินทร์โวยวายกับตัวเองไปพักนึง แล้วกลับมาตั้งสติหายใจเข้าออกอย่างใจเย็น เริ่มคิดหาหนทางว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี
 
-เขาได้รับข้อความตั้งแต่สองปีที่แล้ว แต่ข้อความนั้นถามเขาว่าตลอดหนึ่งปีมานี้อยู่สุขสบายดีมั้ย นั่นแปลว่าต้องเป็นคนที่พ่อเขาสั่งฟ้องเมื่อสามปีก่อน?
 
-คนนั้นๆบอกว่าพ่อเป็นฆาตกรและยังบอกว่าให้ไปขอโทษหน้าเถ้ากระดูก แสดงว่าคนที่ถูกสั่งฟ้องน่าจะเสียชีวิตแล้ว และคงเสียในระหว่างจำคุก
 
คิดมาถึงตรงนี้เจษลินทร์ก็หวังว่ามันคงจะไม่ได้มีคดีแบบนี้มากนักหรอกนะ
 
 
 
 
“จันทร์อ่า”
 
“หืมมม รู้เลยว่าต้องได้เหนื่อยอีกแน่ๆ”
 
“โหย เลิฟเลยคนรู้ทันอ่ะ แต่ถามก่อนว่าช่วงนี้จันทร์งานยุ่งมั้ย มีคดียากๆรึเปล่า”
 
“อัยการไม่เคยว่างเถอะขอร้อง แต่ช่วงนี้ไม่มีคดีใหญ่ๆมาให้ปวดหัวหรอก เจษมีอะไรเหรอ”
 
“อยากให้จันทร์ช่วยหาคดี ที่พ่อสั่งฟ้องเมื่อสามปีก่อนให้หน่อย”
 
“หืม หากี่เดือนดีอ่ะ” จิรากรเอ่ยทันที
 
“ไม่ได้ต้องการเยอะขนาดนั้น เอาที่โดนสั่งฟ้องแล้วเสียชีวิตในระหว่างจำคุกอ่ะ”
 
“อ่อ ถ้างั้นไม่น่ายาก ว่าแต่จะเอาไปทำไรเหรอ”
 
“อยากดูไรหน่อยอ่า”
 
“อื้อ ขอเวลารื้อเอกสารสักสองสามวันนะ เจษอาจจะไม่รู้ว่าสำนักงานอัยการน่ะเอกสารเยอะที่สุดในสามโลกกกกกก” จิรากรเอ่ยพร้อมทำท่ากางแขนออกใหญ่โต
 
“เดี๋ยวเลี้ยงโอมากาเสะเป็นการตอบแทนเลย”
 
จบคำเจษลินทร์ อีกคนก็ทำท่าดีใจเว่อร์วัง จนคนเป็นพี่อดส่ายหัวเอ็นดูไม่ได้ แม้เขาจะเกิดก่อนแค่ไม่กี่นาที แต่เขากลับรู้สึกว่าจิรากรนั้นเป็นเพียงน้องน้อยตัวม้อบแม้บๆเต้าอั้น อาจจะเพราะน้องตัวเล็กกว่าเขาด้วยกระมัง เลยทำให้เลือดความเป็นพี่ในตัวเขามันดีดโด๊ะดีด่งขนาดนี้
 
“ไปหาคุณนายเจนจิรากันเถอะ ป่านนี้คงบ่นคิดถึงลูกชายคนเล็กแล้ว” จิรากรเอ่ยพร้อมทำท่าขิงๆ
 
“เดี๋ยวๆ ทำไมต้องลูกชายคนเล็ก อาจจะเป็นคนโตก็ได้” เจษลินทร์รีบแย้งกลับ
 
“งั้นไปถามกันเถอะ ว่าคุณเจนคิดถึงใครกันแน่”
 
ไวเท่าความคิดเจษลินทร์และจิรากรรีบรุดมาที่ร้านGen Bakery พอมาถึงก็ตรงเข้าไปอ้อนมารดา
 
“คุณเจนนนน” / “เจนคนสวยครับ” สองพี่น้องเอ่ยพร้อมกัน
 
เมื่อเห็นท่าทางของแฝด เจนจิราถึงกับส่ายหัว แฝดของเธอมักจะมามุกนี้ประจำแหละ
 
“โตเป็นผู้ใหญ่กันทั้งสองคนแล้วนะ ยังจะเล่นแบบนี้กันอยู่อีก”
 
“เจษเลยครับที่เป็นคนเริ่มก่อน จันทร์บอกแล้วว่าไม่เล่นๆ ดูเจษดิ” คนเล็กรีบฟ้องแล้วกอดมารดาอย่างออดอ้อน
 
“เดี๋ยวนี้หัดปั้นน้ำเป็นตัวนะเราอ่ะ คุณเจนก็รู้เจษเคยเริ่มก่อนเหรอ? ไม่เคยเนอะ” ว่าแล้วก็ทำหน้าอ้อนอีกคน
 
“ไม่อายน้องๆ ในร้านกันบ้างเหรอเราสองคนน่ะ แม่ละหน่ายกับเจ้าสองลิงนี่จริงๆ”
 
ถึงปากจะบ่นอย่างนั้นแต่สายตาของเจนจิราก็แสดงออกถึงความเอ็นดูอยู่มาก ตั้งแต่สามีของเธอเสียไป เด็กสองคนจากที่ขี้อ้อนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็กลายเป็นอ้อนและติดแม่หนักมาก ถึงขนาดจะพากันหอบผ้าห่มมานอนกับเธอทุกคืน
 
เจนจิราต้องปรามไว้ ให้มานอนด้วยได้แค่อาทิตย์ละคืนพอ ส่วนจะมาพร้อมกันหรือจะเปลี่ยนเวรกันมาเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่สุดท้ายเจ้าสองแสบนี่ก็มักจะนัดกันมานอนเบียดเธอคืนเดียวกันทุกทีสิหน่า
 
ใครบอกว่าลูกเธออายุยี่สิบเก้า? นี่คือสามขวบไม่เกิน จริงๆ
 
"อายทำไมคนกันเองทั้งนั้น" เจษลินทร์ว่าแล้วหอมแก้มมารดาไปหนึ่งฟอด
 
ฝ่ายจิรากรมีหรือจะยอม เขาหอมแก้มมารดาข่มแฝดพี่ไป2ฟอด และแล้วสงครามขนาดย่อมก็เริ่มขึ้น ท่ามกลางหน้าตา (ที่แสร้ง) เบื่อหน่ายของผู้เป็นมารดาและสายตาสนุกสนานระคนเอ็นดูของน้องๆพนักงาน
 
นอกจากในร้านนี้จะเต็มไปด้วยกลิ่นเนยนมผสมปนเปกับกลิ่นกาแฟคั่วบดแล้ว ยังอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความรักอีกด้วย....
 
 
 
 
 
TBC
 
 

 
เอ๊ะๆ ยังไง ใครเป็นคนป่วนน้าา
 
ติชมกันเข้ามาได้นะคะ
 
LOVE