เเต้มรัก

02
 


 

 

“พะ..พี่กัณฐ์”
 


“พร้อมที่จะออกกำลังกายยังครับ”
 


“หะ” เมื่อกี้ผมหูฝาดไปใช่ไหม ผมอาจจะหูแว่วไปเองแหละ 
 


“งั้นเริ่มเลยนะครับเพื่อที่จะไม่เสียเวลา” พี่กัณฐ์เดินไปที่ลู่วิ่งไฟฟ้า แล้วเหมือนจะกดอะไรสักอย่าง พี่เขาใส่เสื้อกล้ามสีขาว แล้วก็กางเกงวอมขายาวสีดำ ผมยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม จนพี่กัณฐ์ส่งสายตามองมาที่ผมเชิงว่าให้ผมลุกออกจากตรงนี้
 


“ค่อยๆ วิ่ง วันนี้วอมร่างกายก่อน" อีกฝ่ายว่าจบผมก็เดินขึ้นไปบนลู่วิ่ง แล้วพี่กัณฐ์ก็กดอะไรสักอย่างจนเครื่องเคลื่อนที่ ผมก็ค่อยๆ วิ่งไปช้าๆ ไม่ถึง 3 นาทีผมก็เหนื่อยแล้วอ่ะ ผมเริ่มหายใจเร็วขึ้น ไม่ใช่เพราะเรื่องออกกำลังกายนะ แต่เป็นเพราะพี่กัณฐ์เอาแต่มองหน้าของผม ใจเจ้ากรรมก็เต้นไม่หยุด หรือผมจะเป็นโรคหัวใจ


ผ่านไป 30 นาที ไม่น่าเชื่อว่าผมจะทำได้ ก็พอผมเหนื่อยจะหยุดวิ่ง อีกฝ่ายก็จ้องตาเขม่งใส่ผมเหมือนจะกินหัวกัน
 


“วันนี้แค่วอมใช่ไหมครับ” ผมเอ่ยถามขณะที่พี่กัณฐ์กำลังจะเดินออกไป แล้วหันมาหาผม พี่เขายังทำหน้านิ่งให้กับผมเหมือนกับตอนนั้นไม่มีผิด 
 


“ครับ” พี่เขาเดินออกไปเพียงแค่หันมาพูดทิ้งประโยคสั้นๆ ผมทำได้เเค่ยืนมองเเผ่นหลังเหมือนเดิม ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
 


 


ร้านเค้กที่ถูกตกเเต่งด้วยสีชมพูหวานเเววขนาดกลางที่อยู่ไม่ไกลจากมอ เต็มไปด้วยลูกค้ามากมาย ส่วนใหญ่จะเป็นวัยรุ่นที่สวมใส่ชุดนิสิตซะมากกว่า 


“พัสเอาเค้กส้มกับเค้กช็อกโกแลตไปให้โต๊ะ 3 เลย มัวแต่เล่นเกมนะแก ฉันจะฟ้องแม่”
 


“โห่เจ๊ ตั้งแต่บ่ายพัสพึ่งจับโทรศัพท์เอง บ่นเป็นคนเฒ่าเลย” พัสลุกขึ้นหยิบจานเค้กแล้วปรับสีหน้ายิ้มแย้ม ยื่นเค้กวางให้ลูกค้า
 


“หน้าไม่หล่อแล้วยังกินเค้ก” พัสหลุดปากเอ่ยขณะเดินหันหลังให้ลูกค้าที่ใส่สูทสีดำปนขาว จนอีกฝ่ายที่กำลังจะตักเค้กดันได้ยิน
 


“ก็อยากกินอย่างอื่น ที่ไม่ใช่เค้กเหมือนกัน” พัสทำตาโตใส่ กล้าดียังไงมาใช้คำพูดเเบบนี้ พัสจึงเดินย้อนกลับไปที่โต๊ะลูกค้าคนนั้นอย่างถือวิสาสะใกล้ตัว
 


“ลุงหมายความว่าไง”
 


“....”
 


อีกฝ่ายเงียบแล้วตักเค้กส้มเข้าปากอย่างทำหน้ายียวน
 


“มึงกวนตีนหรอไอ้หน้าจืด”
 


“เด็กหยาบคาย หน้าออกหล่อเรียกลุงได้ไงครับ เรียกพี่ดีกว่ามั้ย”
 


“เฮ้ย ไอ้ลุงหน้าจืด”
 


“เด็กน้อย” อีกฝ่ายส่ายหัวไปมาแล้วมองคนตรงหน้าอย่างทะเล้น จะไม่เด็กได้ยังไงก็ตัวเองยังใส่ชุดนิสิตอยู่เลย ต่างกับเขาที่ใส่ชุดสูททำงานเป็นถึงหัวหน้าบริษัท อายุก็ย่างจะเข้าเลขสามเร็วๆ นี้
 


“น่าสนใจดีนะ..”
 


“ฝากไว้ ก่อนนะมึง” พัสฟึดฟัดใส่คนตรงหน้าเพราะพี่แพงพี่สาวของเขาเดินเข้ามาเรียกให้ไปส่งเค้กให้ลูกค้าเสียก่อน ซึ่งพฤติกรรมของพัสก็ตกเป็นเป้าสายตาให้กับ เกียร์ เจ้าของบริษัทที่อยู่ไกลจากแถวนี้


 


แต้มเอาคีย์การ์ดกดแปะหน้าประตู แล้วถือของกินพรุงพรังเต็มมือ วันนี้ไปเดินซูเปอร์มาเก็ตหลังจากที่ไปออกกำลังกายมา เพื่อนำของมาใส่ตู้เย็นไว้ แล้ววันนี้เขาว่าจะโทรปรึกษาไม้ เพื่อนสนิทตอนมัธยม ถึงแม้ว่าจะเรียนกันคนละที่แต่ก็ยังติดต่อกันเหมือนเดิม ไม่นานก็ต่อสายหาไม้
 


(ฮัลโหลว่าไงค้าบคุณแต้ม)
 


“มึงวันนี้กูไปเจอพี่กัณฐ์ที่ฟิตเน็ตว่ะ แล้วเขาก็เป็นเทรนเนอร์ให้กูด้วย กูไม่กล้ามองหน้าพี่เขาเลย พอกูจะมองหน้าพี่เขาก็ทำหน้านิ่งใส่กูแทน กูต้องรู้สึกไงว่ะ”
 


(พี่เขายังหน้านิ่งเหมือนเดิมเหรอ จริงๆ เขาควรจำมึงได้นะ เพราะตอนใส่แว่นกับตอนถอดแว่นก็ไม่ได้ต่างกันมาก)
 


“มึงจะบอกว่ากูไม่พัฒนาหรอวะ"
 


(เปล่าาา มึงดูดีขึ้นมากเลยแหละ แต่ยังไงเพื่อนกูไม่ได้หน้าโหลสักหน่อย จำไม่ได้ก็บ้าแล้ว น่ารักขนาดนี้)
 


“พี่กัณฐ์เขาอาจจะปิดตายความรู้สึกแหละ อีกอย่างพี่กัณฐ์เขาก็มีแฟนแล้ว"
 


(โห่มึง คบนานขนาดนั้นเชียวหรอ เผลอๆ ตอนนั้นอาจจะข่าวปลอมก็ได้ มึงตามเฟสพี่เขาไม่ใช่หรอ)
 


“ก็ตามแต่ไม่มีเฟสพี่เขาปะว่ะ ดูข้อมูลไรไม่ได้สักอย่าง" 
 


(เอาน่า พรุ่งนี้ก็ทำตัวปกติแหละมึง เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปหาที่หอ เตรียมหาของกินให้กูด้วย)
 
 
 


 


วันนี้ผมมานั่งรอที่ชั้นสองของฟิตเนตเหมือนเดิม แต่เหมือนว่าวันนี้พี่กัณฐ์จะมาช้า เพราะผ่านไป 10 นาทีแล้ว


ติ๊ง!


Glovefb : ส่งสติ๊กเกอร์แล้ว


 


แต้มคิ้วขมวดทันทีที่ได้เห็นข้อความแปลกในไลน์
 


ส่งสติ๊กเกอร์อีกแล้ว...
 


“เมื่อวานนี้คุณแต้มวอมร่างกายแล้วใช่ไหมครับ” ผมหันหาเจ้าของเสียง เขาเดินมาหยุดอยู่ด้านหน้า ไม่ใช่พี่กัณฐ์.. เขาเป็นใคร แล้วพี่เขาหายไปไหนนะ
 


“ครับ แล้ว..”
 


“คุณกัณฐ์..เอ่อ วันนี้เขาไม่ว่างครับ ติดธุระครับ” พี่กัณฐ์ติดธุระหรือหลบหน้าผมกันนะ
 


“แล้วให้ผมเรียกคุณว่าอะไรครับ”
 


“...”
 


“หมายถึงคุณชื่ออะไรครับ”
 


“เรียกผมว่าพี่ธรก็ได้ครับ” โห่อายุน่าเข้าเลขสี่ให้เรียกว่าพี่ 
 
 


ผมหมดภารกิจตอนเย็นเรียบร้อย เมื่อวานถือว่าดีอยู่ ผมไม่รู้สึกปวดเมื่อยไรมาก อาจจะตรงน่องนิดหน่อย ถือเป็นเรื่องธรรมดาของคนที่ไม่ค่อยออกกำลังกายอย่างผม ระหว่างที่ผมพักกินน้ำเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ไม้โทรมาบอกผมแล้วว่าวันนี้จะมารับผมแล้วไปที่หอด้วยเลย ผมเห็นตอนที่ผมแยกย้ายไปขึ้นรถ สังเกตเห็นพี่ธรที่สอน เขามองผมด้วยสีหน้าที่ดูสงสัย
 


“ไหนมึงบอกว่าพี่กัณฐ์มา กูไม่เห็น เห็นแต่ไอ้หน้าแก่”
 


“มึงก็พูดจาบูลลี่เขาไม้ กูว่าพี่กัณฐ์คงหนีกูอ่ะ กูว่าจะเลิก”
 


“หะ มึงพึ่งออกกำลังกายไปสองวันเองนะแต้ม”
 


“กูเพลียอ่ะ นอนหลับเป็นตาย เกมส์ก็อดเล่น ขนมก็อดกินก่อนนอน กูจะอ้วนแก้มย้อยแบบนี้แหละ”
 


“แล้วมึงจะยกเลิกยังไง วันนี้คุยกับพนักงานแล้วหรอ”
 


“อือ มีเบอร์อยู่”
 


“กูตามใจมึงแล้วกัน เอาที่ว่าดี”
 


แล้วบทสนทนาบนรถก็จบเพียงเท่านี้เพราะรถแล่นมาถึงหอแล้ว พวกเราพากันลงจากรถแล้วไม่ลืมซื้อข้าวขึ้นไปกิน
 


“เเต้ม..พ่อมึงออกจะรวย ทำไมไม่หาคอนโดอยู่วะ”
 


“คอนโดมันไกล หอนี้ใกล้สุดแล้ว ตกลงมึงอยู่หรือกูครับ”
 


 


เป็นเช้าที่ผมแทบไม่อยากจะตื่นในทุกๆ วัน ผมลุกออกจากที่นอน หัวที่ชี้ฟูโด่โด่ไปคนละทิศทาง เมื่อคืนผมไม่ได้ใส่เสื้อนอน ใส่แค่กางเกงขาสั้นนอนตัวเดียว ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ระเบียง สายตาผมเหลือบไปเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่รั้วหน้าหอ แล้วเขาก็คงมองเห็นผมชัดไม่ต่างกัน เพราะหอผมอยู่แค่ชั้นสามเอง อะไรมันจะบังเอิญอีกเเล้วนะ 
 


เราสบตากัน
 


พี่กัณฐ์
 


บังเอิญจังว่ะ 
 


แต่พอได้สติลืมไปว่าตัวเองเปลือยท่อนบนอยู่ก็รีบหยิบผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าห้องด้วยความเร็วแสง ใจแทบจะวาย ไตแทบจะพัง แล้วพี่เขามาทำไรแถวนี้ เพื่อนเขาอยู่หอเดียวกับผมหรอ หรือว่า.. ผมตีหน้าตัวเองไปสองสามที ไม่ใช่แน่ๆ เป็นไปไม่ได้แน่นอน


นั่นแหละวันนี้ทั้งวันผมไม่มีกระจิตกระใจเรียนเลย เอาแต่เหม่อ นึกแล้วยังอาย พี่กัณฐ์เห็นหน้าสดที่ทุเรศที่สุด ผมที่ฟูยิ่งกว่าด็อกเตอร์ฟู แล้วยังจะ..เห็นนมผมแล้วแน่ๆ ฝันร้ายที่สุด
 


“มึงเป็นไรว่ะแต้ม กูเห็นอาการบ้ามึงตั้งแต่เช้าแล้วนะ” พัสเอ่ยขึ้นขณะปิดฝาขวดน้ำหลังจากกินหมด ขมวดคิ้วยื่นหน้ามาจับผิดผม
 


“....”
 


“มึงผีเข้าหรอ หรือพี่กัณฐ์ทำไรมึง” แทนเอ่ยขึ้นมาเพราะเห็นว่าผมยังคงเงียบไม่มีคำตอบอะไร
 


“คือ..เมื่อเช้ากูเจอพี่กัณฐ์หน้าหอ”
 


“อ้าวก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ ว่าแต่พี่เขาไปทำไรว่ะ”
 


“ดีก็ผีสิ กูไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ระเบียง แล้วตอนนั้นกูไม่ได้ใส่เสื้อ มันโป๊มึงเข้าใจป่ะ”
 


“เชี่*ย  เเบบงี้พี่เขาก็เห็นผิวขาวๆ ของมึงล่ะสิ กูเป็นเพื่อนมึงยังไม่เคยเห็นเลยเนี่ย” แล้วพัสมันก็ขำเยาะเย้ยผมอย่างสะใจ ไอ้เพื่อนคนนี้
 


“กูก็อายเป็นไหมวะ ”
 
 


 


ชายหนุ่มสวมใส่ชุดนิสิตเสื้อขาวแค่ท่อนบน ท่อนล่างสวมใส่เป็นกางเกงยีนส์สีกรม นั่งเหม่อขณะเรียนอยู่ ภาพที่เขาเห็นเมื่อเช้ายังทำใจเต้นแรงมากกว่าที่เขาเคยเห็นมาก่อน เขาสะบัดหัวไปมาให้ภาพหลุดไป ตีกันไปมาในหัว
 


“กัณฐ์ กัณฐ์ ไอ้กัณฐ์!” มึงเป็นไรเนี่ย ผีเข้ามึงอ่อครับ หรือวิญญาณออกจากร่าง”
 


“ใช่ กูว่าใช่แน่ๆ กูต้องชอบน้องมันมากแน่ๆ ”
 


"มึงพึ่งจะรู้ตัวหรอไอ้กัณฐ์ เพื่อนเขาวุ่นวายก็เพราะมึงคนเดียวอย่าลืม"