You are not the chosen one

   กำแพงสูงขนานใหญ่มหึมาตั้งตระหง่านอยู่กลางทะเลทราย ตามแนวกำแพงเต็มไปด้วยทหารของเดอะไลน์คอยตรวจคนเข้ากำแพงและปืนใหญ่อัตโนมัติสำหรับระวังภัย
 
 ยานบินเริ่มลดความเร็วแล้วเข้าเทียบท่าอากาศเพื่อยืนยันตัวตน
 
 " เอาชิบไอดีมาพ่อหนุ่ม"ชายแก่พูด
 
กริชยื่นชิบให้ชายแก่เพื่อยืนยันตัวตน ชายแก่หยิบเครื่องยืนยันข้อมูลแบบพกพาออกมาแล้วเสียบชิบลงไป
 
ยืนยันข้อมูลในชิบเสร็จชายแก่ได้ยื่นเครื่องยืนยันตัวตนมาทางกริช "สแกนลายนิ้วมือซะ"
 
  "ครับ" กริชเอานิ้วโป้งขอเขาประทับลงไปบนเครื่องสแกน เพียงไม่กี่วิเครื่องสแกนก็ขึ้นไฟเขียว ยืนยันตัวตนเสร็จสมบูรณ์ ประตูช่องทางเข้าเดอะไลน์เปิดออกช้าๆ เสียงประกาศดังขึ้น
 
"ยินดีต้อนรับสู่เดอะไลน์" 
 
ลานจอดที่77
 
"พ่อหนุ่ม ฉันส่งนายที่ลาน77ได้ไหม"
 
"อ่าว ทำไมละครับ?"
 
"ขอโทษที ตอนนี้ฉันสายแล้วละสิ"
"นายลองไปที่บาร์พลูโตดูสิ"
" ที่นั้นมีช่างเก่งๆเยอะอาจจะซ่อมฟอสโฟเก่าๆของนายได้"
" ส่วนยานลองให้ช่างแถวนั้นแนะนำดู"
 
"ได้ครับ"
"จริงๆ คุณแดนไม่ต้องขอโทษผมหรอกผมต้องขอบคุณคุณแดนมากกว่า"
 
"ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้"
"ฉันส่งนายลงประตูตลาดละกัน จะได้ไกล้กับบาร์พลูโต"
 
"โอเคครับ"
"ไว้เจอกันใหม่นะครับคุณแดน"
 
"ไว้เจอกันพ่อหนุ่ม"
 
ทั่งคู่บอกลาพร้อมประตูยานที่เปิดออก กริชก้าวลงมาจากยานแบกกระเป๋าสินค้าแล้ววิ่งจากลานจอดยานไปยังประตูตลาดที่อยู่ตรงหน้า
 
  กริชก้าวผ่านประตูอัตโนมัติไปพบกับฝูงชนมากมาย มันไม่ต่างกับตลาดในเมืองใหญ่เพียงแต่อยู่ข้างในกำแพงที่ใหญ่มหึมาอีกที ผู้คนนับร้อยนับพันอาศัยอยู่กันภายในกำแพงที่มีมากกว่าร้อยชั้นแต่ละชั้นก็มีทางค่อนข้างซับซ้อน 
 กริชเดินเข้าไปในฝูงชนนับร้อยและทางแยกนับสิบ มันทำให้กริชสับสน เขาไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี ในขณะที่กริชยืนงงหาทางไป เขากวาดตามองไปให้ทั่ว เขาก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่าต้องไปทางไหน กริชตัดสินใจถามผู้คนที่เดินไปมาแถวๆนั้น 
 เขาเดินเข้าไปถามชายหัวโล้นตัวผอมดูประหลาดแปลกๆยืนอยู่หน้าทางแยก
 
   "ขอโทษนะครับ"
"มีช่างซ่อมแถวนี้บ้างไหมหรือไม่ก็ทางไปบาร์พลูโต"
 
ชายหัวโล้นหันมามองกริชอย่างไม่ละสายตา แล้วเงียบไปชั่วครู่
 
"เฮ้อ สงสัยไม่ได้เรื่อง"
กริชบ่นพรึมพร่ำ ไม่ทันไรชายหัวโล้นได้พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกวนๆ
 
"นายไม่ใช่คนที่นี่สินะ"
"ที่นี่จริงๆ ทุกชั้นมันเหมือนกันหมด"
 
กริชขมวดขิ้วเล็กน้อย

"ก็ที่นี่ทุกชั้นจะมี ป้อมอยู่ตรงกลางแล้วล้อมไปด้วย กำแพงที่แบ่งเป็นช่องๆ"
 
" เป็นบ้านบ้าง เป็นร้านขายของบ้าง หรือไม่ก็เป็นที่รวมกันของแก็งค์ต่างๆในเดอะไลน์"
 
"แต่ละชั้นมีจุดประสงค์แตกต่างกัน ชั้นนี้เป็นตลาดหรือตลาดมืดค้าของเถื่อนที่ได้มาจากพวกโคโปหรือไม่ก็เทคโนโลยีผิดกฎหมาย"
 
กริชยิ่งขมวดคิ้วมากกว่าเดิม
 
"แล้ว… ผมจะหาช่างได้จากไหน"
 
"ฮ่า ฮ่าฮ่า"
ชายหัวโล้นหัวเราะขึ้นมา
"นายดูดีๆสิ มันอยู่ตรงหน้านายแค่ห้าร้อยเมตรเอง"
 
กริชได้ยินเช่นนั้นเขาเลยถอยออกมาหนึ่งก้าวแล้วมองขึ้นไปข้างบนเล็กน้อย เขาได้พบกับป้ายนีออนขนาดใหญ่พอประมาณ เขียนว่า พลูโตบาร์ 
 
"นั้นแหละที่นายต้องการ"
ชายหัวโล้นพูดไม่ทันขาดคำ
 
"ขอบใจ"
กริชได้เอ่ยคำขอบคุณ แล้วรีบวิ่งฝ่าฝูงชนไปยังบาร์พลูโตอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันระวังตัว กริชยังวิ่งไปไม่ถึงไหนเขาก็ต้องชะงักเมื่อฟอสโฟมิเตอร์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขามันหายไป
 
  "ต้องเป็นคนท่าทางประหลาดนั้นแน่ๆ"
 
กริชรีบวิ่งกลับไปจุดที่เขาพึ่งมา ปรากฏว่าชายหัวโล้นได้หายไป
 
"ซวยละ"
"ชิบข้อมูลเส้นทางอยู่ในฟอสโฟด้วยสิ"
 
  กริชพูดพร้อมๆกับกวาดตามองไปรอบๆ เขาได้พบกับชายหัวโล้นคนนั้น ชายคนนั้นยืนอยู่อีกทางแยกหนึ่งเขาหันไปเจอกริชพร้อมกับที่กริชเจอเขาพอดี ทำให้ชายคนนั้นวิ่งหนีทันที 
 กริชไม่รอช้าที่จะวิ่งตามไป แต่ด้วยคนที่เยอะมากๆทำให้ทุกอย่างวุ่นวายและชุลมุน ผู้คนพากันตกใจกับการวิ่งไล่กัน สุดท้ายกริชก็คลาดกับชายคนนั้นจนได้ แต่ในความโชคร้ายที่เหมือนจะทำให้ทุกอย่างมันยากขึ้นก็ได้เกิดเรื่องที่ไม่คาดว่าจะเกิด เมื่อจู่ๆชายหัวโล้นคนนั่นได้กระเด็นลอยออกมาจากฝูงชนแล้วตกกระแทกอย่างจังต่อหน้าคนทั้งตลาด
ชายหัวโล้นจอมกวนได้บ่นร้องโอดครวญ
 
"ยกโทษให้ด้วย ผมขอโทษ"
 
ทันใดนั้นฝูงชนที่พากันมามุงดูก็ได้แวกออกเป็นทางพร้อมกับชายร่างยักษ์มีผ้าคลุมทั้งตัวเดินออกมา
 
"ที่นี้ไม่ควรมีแบบนี้"
"ยุคของโจรมันหมดไปกว่าห้าสิบปีแล้ว"
ชายร่างยักษ์กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
 
"ผมขอโทษผมผิดไปแล้ว อย่าเอาผมไปทรมานเลย"
ชายหัวโล้นคุกเข่าพนมมือร้องขอชีวิตต่อหน้าฝูงชน
 
ชายร่างยักษ์เปล่งเสียงต่ำหนักแน่นคล้ายเสียงคำราม
 "อืม… ไสหัวไปซะ"
 
"ครับ"
ชายหัวโล้นสั่นไปทั้งตัวและรีบลุกออกไป
 
"เดี๋ยว"
"คืนของที่เอาไปมาซะ"
ชายร่างยักษ์เอ่ย
 
"ได้ครับ"
ชายหัวโล้นได้โยนฟอสโฟพังๆไว้กับพื้นแล้วรีบวิ่งหนีไป
 
ชายร่างยักษ์ไม่ได้ว่าอะไรชายหัวโล้นแล้วปล่อยให้ไป
 
"ว่าแต่ฟอสโฟเก่านี่ของใคร"
 
กริชเบียดฝูงชนออกมาแสดงตัวอย่างรวดเร็ว
 "ของผมเองครับ"
 
ชายร่างยักษ์หันหน้าไปบอกกริชอย่างช้าๆ ทั้งสองมองกันอยู่ชั่วครู่
 ชายร่างยักษ์เป็นฝ่ายเริ่มพูดขึ้นมา
 
"ก็ว่าอยู่ ทำไมฟอสโฟเก่าๆนี้มันถึงได้คุ้นๆ"
 
กริชเองก็ทำหน้างง เพราะเขาเองก็รู้สึกคุ้นๆชายร่างยักษ์คนนี้ 
 
"ชุดสีแดงกับกระดุมประหลาดๆที่บ่าขวา มีนายคนเดียวที่ติดมันแบบนั้น"
 
กริชตาโตเบิกกว้าง เพราะเขารู้แล้วว่าชายคนนี้คือใคร
 
"ไนท์กัน?"
 
"ใช่แล้วไอ้เพื่อนยาก"
 
ทั้งคู่เข้าโผล่กอดกันชั่วครู่
 
"ไม่เจอกันนานนะกริช"
 
"นายเหมือนกันนะ เปลี่ยนไปเยอะ"
 
"แค่ตัวใหญ่ขึ้นนิดหน่อย ไปดื่มกันที่พลูโตสักหน่อยไหม"
 
"เอาสิ ฉันกำลังอยากไปอยู่พอดี"

ไม่กี่นาทีต่อมา ณ พลูโตบาร์
 
เบียร์สองแก้วใหญ่ถูกเสริฟให้กับชายสองคนที่ไม่ได้เจอกันนาน ในห้องวีไอพี
 
กริชเริ่มพูดคุยกับเพื่อนเก่าของเขาและเล่าเรื่องที่เจอพายุทะเลทรายให้ฟัง
 
  "9ปี ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ"
 
"นายก็เป็นส่วนสำคัญในการโค่นล้มมาเฟียเดอะไลน์นะ"
 
"สำเร็จใช่ไหมล่ะ"
 
"ใช่แล้ว ฉันนี่แหละผู้คุมหนึ่งเดียวของเดอะไลน์"
 
"ถ้างั้นกองกำลังทั้งหมดของเดอะไลน์ก็ของนายงั้นหรอ"
"ไม่อยากจะเชื่อฉันได้ยินมาไม่ผิดจริงด้วย"
 
"แน่นอน เดอะไลน์เป็นของฉัน"
"แต่ก็ใช่ว่าจะทำอะไรได้ตามใจชอบ เรามีกฎต้องอยู่ร่วมกันเหมือนทุกที่" 
 
"แล้วโคโปละมีส่วนได้ส่วนเสียกับเรื่องนี้ยังไง"
"นายทำยังไงพวกนั้นถึงยอม"
 
"เรื่องนี้เราคุยกันที่นี่ไม่ได้ สายลับของพวกโคโปพยายามแฝงตัวอยู่ในเดอะไลน์ตลอดเพื่อหาช่องโหว่เล่นงานพวกเรา"
"จริงๆมันเป็นความลับทางการค้า"
 
"แต่เราอยู่ในห้องส่วนตัวนิ"
 
"ไม่ได้ เพื่อไม่ให้ข้อมูลลับหลุดออกไปการคุยในบาร์แบบนี้อัตรายเกินไป" 
"ตามฉันมา"

ไนท์กันได้พากริชมายังหลังร้านพลูโต มันจะมีตรอกแคบๆที่ปกติจะไม่มีใครเห็นมันถ้าไม่เข้าจากบาร์มาข้างหลัง
 
 "แผนผังที่นี่ทุกชั้นจะมีส่วนที่เป็นเหมือนบาร์พลูโตอยู่ตรงกลางของทุกชั้น และมันมีทางเชื่อมลับๆเพื่อไปทุกชั้นได้" 
"ฉันจะพาไปห้องทำงานของฉัน มีไรค่อยคุยกันที่นั่น"
 
 กริชได้แต่พยักหน้าแล้วเดินตามไปจนถึงลิฟต์ลับที่ซ่อนอยู่หลังร้าน จริงๆก็ทุกชั้นนั่นแหละ
ทั้งคู่ก้าวเข้าไปอยู่ในลิฟต์ได้ไม่นาน ประตูก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว
 
"ยินดีต้อนรับสู่ซีโร่โซน"

กริชตลึงไปชั่วครู่ ในซีโร่โซนมันเต็มไปด้วยอาวุธยุโธปกรณ์เทคโนโลยีที่มากมาย
เหล่าทหารประมานสิบกว่าคนได้และยังมีชายหนุ่มใส่แว่นอีกคนที่นั่งอยู่ในห้องนั้น
 
“กริช มานี่สิ”
 
“มีอะไรหรอ”
 
ไนท์กันได้พากริชมารู้จักคนๆนึง
 
“เนิร์ดใส่แว่นคนนี้ไม่ธรรมดานะจะบอกให้”
“ชื่อ เลนเนอร์ เป็นมือขวาของฉันและยังเป็นลูกศิษย์ของแฮ็กเกอร์ชื่อดังอย่าง สแลช”
 
“สแลช แฮ็คเกอร์ที่เคยแฉโครงการมนุษย์เทียมของโคโปนั้นหรอ”
 
“ใช่แล้ว ทักทายเพื่อนเก่าฉันหน่อยสิ เลนเนอร์”

“ผมต้องวิจัยพลาสม่าต่อ ขอโทษด้วยครับ”

“โอเค ฉันไม่กวนก็ได้ พวกเนิร์ดก็เงี๊ยะ”
“ว่าแต่นายต้องการให้ฉันช่วยอะไรหรอ”
 
“เอ่อ… ฉันต้องการให้นายช่วยอะไรนิดหน่อย”
 
“นายช่วยฉันไว้เมื่อเก้าปีที่แล้ว ฉันถึงมีทุกวันนี้”
“ฉันยินดีช่วยทุกอย่าง ว่าแต่นายต้องการอะไร”
 
  “อืม…”
“ฉันต้องการออกไปข้างนอกนั่น”
 
“ห๊ะ!!”
ทั้งไนท์กันและเลนเนอร์ต่างพากันตกใจ
 
ไนท์กันเงียบไปชั่วครู่…
 
“ทุกคนออกไป”
ไนท์กันได้สั่งให้ทหารที่อยู่ในซีโร่โซนออกไปให้หมดเหลือไว้เพียงแค่เลนเนอร์
 
“นี่มันบ้ามากนะกริช”
ไนท์กันพูดด้วยความตกใจนิดๆ
 
“ฉันรู้ว่ามันอาจจะมากไป”
 
“นายก็รู้ว่าพวกโคโปมันรอเล่นงานเราอยู่ แล้วถ้าเรายิ่งไปเปิดประตูกำแพงละก็”
“พวกมันอาจจะคิดว่าพวกเรากำลังจะล้มรัฐบาลได้”
 
“ฉันต้องส่งของ ข้างนอกนั่น”
 
“ข้างนอก? ใครกันที่จะให้ส่งของไปข้างนอกทางใต้ มันไม่มีใครเคยไป”
“นายได้เยอะแค่ไหนกัน”
 
“เยอะเกินไปสำหรับหนึ่งคน”
 
“มากโขเลยละสินะ”
“เฮ้อ... ก็ได้”
“ถึงฉันจะพูดว่ามันบ้ามาก แต่พูดไปก็ละอายใจ”
“ฉันได้มีโปรเจ็คลับกับเลนเนอร์ นั่นก็คือการทดลองเปิดประตูกำแพงนี่อีกครั้ง 
โปรเจ็คกรีนเดย์ เผื่อสักวันพวกเราจะพื้นฟูโลกภายนอกกลับมาได้อีกครั้ง”
 
“แสดงว่านายพาฉันออกไปได้ใช่ไหม”
 
“โอกาสห้าสิบห้าสิบ”
“กระเป๋าที่นายสะพายตลอดนั้นใช่ไหมที่ต้องไปส่ง”
 
“ใช่ ฉันก็ไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร”
 
“ฉันรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้ หวังว่ามันจะคุ้มค่าสำหรับนายนะกริช”
 
“มันคุ้มแน่ถ้าส่งมันได้”
“ว่าแต่ มีใครซ่อมฟอสโฟได้บ้าง”
 
“มันก็ต้องเลนเนอร์อยู่แล้ว”
“เอาฟอสโฟของนายมา”
 
กริชยื่นฟอสโฟพังๆให้กับไนท์กัน
 
“ฝากทั้งหมดด้วยนะเลนเนอร์”
 
“ได้ครับ”
 
“นายมากับฉัน กริช”
 
กริชเดินตามไนท์กันไปได้สักพักก็ถึงยังห้องรับรองสำหรับทหารเดอะไลน์ที่ต้องทำงานในซีโร่โซน
 
“เหลือห้องว่างอยู่หนึ่งห้องพอดี”
“นายพักก่อนซะ เดี๋ยวฉันจัดการทุกอย่างเอง”
 
“ขอบใจนะ ไนท์กัน”
 
“ไม่เป็นไร แล้วเจอกันในวันพรุ่งนี้ ทุกอย่างน่าจะพร้อม”
 
“แล้วเจอกัน”
 
สิ้นสุดเสียงบอกลาของทั้งคู่ ต่างคนต่างไปเตรียมตัวเองให้พร้อมโดยเฉพาะกริชที่แถบจะนอนไม่หลับ เพราะเขาไม่รู้ว่ามันจะผ่านไปได้ด้วยดีหรือเปล่า 
 
แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ข่มตาลงจมสู่ความมืดมิดอีกครั้งนึง
   .
   .
   .
   .
   .
 
ตุ้มมม!!!
 
เสียงระเบิดดังสนั่น กริชสะดุ้งลืมตาตื่นด้วยความตกใจ พร้อมเสียงสัญญาณเตือนภัยดังลั่น

"ประกาศ!!! รหัสแดง รหัสแดง เราถูกโจมตี"