Grim(จากนักประดิษฐ์ตกอับ สู่เจ้าของฟาร์มมอนสเตอร์)

"อุ๊งๆๆๆ " ดึ๋ง....~ตุบ!

     เจ้าสไลม์สีน้ำตาลหลับตาปี๋พร้อมกับเกร็งตัวจนผิวภายนอกสั่นไหวและรอเพียงอึดใจร่างใหม่ของรีเจี้ยนก็กระเด็นออกมานั่งอยู่กับพื้นซึ่งแน่นอน การสร้างนั้นเป็นผลสำเร็จ

"เอ๋ ? ทำไมพวกเจ้าถึงดูตัวใหญ่จัง"

 "เจ้าสไลม์พวกนี้ก็ด้วยทำไมถึงตัวโตเท่ากับข้าเลยล่ะ...เดี๋ยวก่อนนะ อย่าบอกนะว่า..."

    กริมและอริสนั่งจ้องอดีตยักษ์เจ้าถิ่นนามว่ารีเจี้ยนที่ตอนนี้มีขนาดใหญ่กว่าสไลม์เพียงแค่นิดเดียวหรืออันที่จริงเจ้าสไลม์คงจะใหญ่กว่าซะด้วยซ้ำเพราะดูจากขนาดตัวที่กลมมนดูอวบอ้วน ผิดกับโกเล็มจิ๋วตรงหน้าที่มีลักษณะเป็นเพียงก้อนหินเหลี่ยมก้อนเดียวตากับปากอยู่ตรงกลางและมีเพียงแขนขาโผล่ออกมาแค่นั้น

"นี่เจ้าทำอะไรกับร่างกายข้าเนี่ย [✓T..T]✓"

"เอาน่าไม่เห็นต้องบ่นเลย ก็ย่อขนาดตัวให้แล้วไง"

"แต่นี่มันเล็กไป แล้วข้าจะไปต่อกรอะไรกับใครได้[✓T..T]✓"

"บ่นจังเลยปู่ นั่นก็ไม่ดีนี่ก็ไม่ถูกใจเอาไงแน่"

"ใส่อารมณ์อีกแล้ว มันน้อยใจนะรู้มั้ย[✓=..=]✓"

"สรุป?"

"สรุปอะไร?"

"จะเอามั้ยร่างนี้น่ะ"

" มีร่างอื่นด้วยเหรอ?"

"ไม่น่ามีแล้วนะ"

"แล้วจะถามเพื่อ [✓•..•]✓?"

     อริสนั่งมองทั้งคู่เถียงกันไปมาพลางหัวเราะคิกและค่อยๆยื่นมือออกไปอุ้มร่างจิ๋วของรีเจี้ยนขึ้นมาอุ้มไว้

"แบบนี้ก็น่ารักดีนะ แถมหล่อขึ้นเยอะเลย"

"จะ..จริงเหรอ บ้าน่า [✓•=•]✓"

    โดนลูกยอเข้าไปตรงๆแบบนี้ก็ถึงกับไปไม่เป็นเหมือนกัน รีเจี้ยนที่ตอนนี้กำลังถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนของอริสเขาเอียงตัวหันมองไปทางกริม ซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการลูบหัวเจ้าสไลม์สีน้ำตาลอย่างพออกพอใจและเอ่ยบอกทางสำหรับออกจากถ้ำแห่งนี้

"อุ๊งๆๆๆ(^..^)"

"ทำดีมาก บราวนี่ อุ๊งๆ"

     ทั้งหมดใช้เวลาอีก2ชั่วโมงจึงเดินฝ่าทางที่แสนจะคดเคี้ยวภายในพ้นออกมาจากปากถ้ำอีกฝั่ง อริสถึงกับทรุดลงนั่งด้วยความเมื่อยขบและยืดอกขึ้นพร้อมกับสูดหายใจเข้าปอดเต็มแรงเพราะอากาศภายนอกนั้นสดชื่นเอามากๆ

"ออกมาได้ซักที ขอบใจมากนะคุณรีเจี้ยน"

"เอ่อ ..พวกเจ้าจะไปกันแล้วเหรอ"

    กริมที่ตอนนี้นั่งเกาคางให้โรสอยู่ข้างๆอริสเหล่มองมาพร้อมกับยิ้มมุมปาก เพราะเขาเห็นรีเจี้ยนกำลังทำท่านั่งกอดเข่าอีกรอบ เหมือนกับว่าเป็นการรอแบบไว้เชิงนิดหน่อยเพื่อให้เขาเชื้อเชิญเข้ากลุ่ม

(เล่นตัวจริ๊ง)"ไปด้วยกันมั้ยล่ะปู่"

"เรียกปู่อยู่ได้ ข้ามีชื่อนะ"

"เอาน่า เราเพื่อนกันอย่าคิดมากเลยนะ"

"พะ ...เพื่อนเหรอ[✓•=•]✓ ขะ..ข้าไม่ได้อยากมีเพื่อนซักหน่อย ตะ..แต่ถ้าเจ้าพูดอ้อนวอนมาขนาดนี้ล่ะก็ จะยอมเป็นให้ก็ได้ บอกไว้ก่อนข้าไม่ได้ใจง่ายแบบนี้ทุกครั้งหรอกนะ"

    สาธยายซะยืดยาว กริมส่ายหัวให้กับโกเล็มจิ๋วอายุพันปีที่ตอนนี้กำลังถูกอุ้มมานั่งบนตักของหญิงสาว แล้วหันกลับมาคุยกับโรสพลางเอ่ยเบาๆแต่แกล้งให้ได้ยิน

"ยังดีที่แกไม่เพี้ยนเหมือนปู่นั่นเนอะ "

"หงิง -..-"

    อริสหัวเราะคิก หล่อนรู้สึกมีความสุขปนสนุกในใจที่ได้อยู่ท่ามกลางคนและมอนสเตอร์ซึ่งออกแนวเพี้ยนๆปนตลกพวกนี้ มันทำให้ตัวของเธอเองนั้นลืมเรื่องเศร้าๆในชีวิตได้โดยที่ไม่รู้ตัว

"คุณรีเจี้ยน ตกลงไปกับพวกเราใช่มั้ย คิก"

"ถามได้ ไปสิ เชอะ!"

    รีเจี้ยนทำท่านั่งกอดอกซึ่งแสนจะทำลำบากเพราะแขนสั้น เขาสบัดร่างไปอีกทางลักษณะกำลังงอล และนั่นมันก็ทำให้ดูตลกยิ่งกว่าเก่าจนทำให้อริส กริม โรสและลูกๆกลั้นขำไม่ไหวปล่อยก๊ากออกมาจนเสียงดังลั่นไปทั่วบริเวณแนวป่าโดยที่ทั้งหมดไม่รู้เลยว่า กำลังมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมองลงมาจากระยะไกล

            "ยู้ฮู...สวัสดี ใครอยู่ตรงนั้นได้ยินชั้นมั้ย?"

   ทั้งหมดสะดุ้งในทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากระยะไกลๆ โรสที่ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นพี่เบิ้มร่างใหญ่ที่สุดในคณะกระโจนตัวออกหน้าพลางหันซ้ายหันขวาพร้อมกับแยกเขี้ยวขู่ทันทีเพื่อเป็นการป้องกันภัยให้กับบรรดาเจ้านายและลูกๆ

      กรรรรร....!!!!

             "มองมาข้างบนนนนนน.....ชั้นอยู่บนนี้"

    โรสถึงกับเสียเชิงนักล่าแห่งป่าบลัดฟรอเรสทันที เพราะมองหาสิ่งที่คิดว่าเป็นศัตรูผิดทาง จึงทำท่าสะดุ้งหน้าเจื่อนและเดินกลับมานั่งคอตกอยู่ข้างๆชายหนุ่ม

"หงิง-..-!"

     กริมและอริสเงยหน้ามอง เขาพบต้นไม้ยักษ์ปริศนาต้นหนึ่งที่ตั้งตระหง่านเนียนไปกับต้นไม้พันธุ์อื่นๆและมันสูงจนเห็นยอดไกลขึ้นไปด้านบน แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย เพราะว่ามันมีร่างๆหนึ่งกำลังโบกมือไปมาพร้อมกับส่งเสียงเรียกขอความช่วยเหลืออยู่บนนั้น

            "เอาชั้นลงไปที ชั้นปีนขึ้นมาแล้วลงไม่ได้มา3วันแล้ว ^[T..T]^"

     อริสถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อสังเกตุลักษณะร่างเจ้าของเสียงจากไกลๆ เธอคนนั้นน่าจะเป็นผู้หญิง แต่ใบหน้ามีลักษณะคล้ายแมวเล็กน้อย มีหูตั้งชี้ขึ้นบนและร่างกายตั้งแต่ช่วงคอลงมามีลักษณะเหมือนมนุษย์

"นี่ ปู่เจี้ยน นั่นมันมอนสเตอร์อะไรอ่ะ"

"เอ ข้าก็ไม่รู้แหะ"

"โด่ว...นึกว่ารู้ทุกอย่าง"

      รีเจี้ยนนั่งกอดเข่าหันหลังให้ด้วยความน้อยใจทันที พลางเอ่ยเสียงอันแผ่วเบาออกมาจากปาก

"ถะ..ถ้าอยากรู้ก็ช่วยหล่อนลงมาสิ "

     จริงอย่างว่าถ้าไม่ลองถามดูก็คงจะไม่รู้ เมื่อกริมตระหนักได้เช่นนั้น จึงเพ่งจิตสั่งพวกสไลม์ทันทีเพื่อให้ตั้งแถวเรียงเป็นหน้ากระดาน

   อุ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 "เอ เอาตัวไหนดีล่ะ "

"อุ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆ (^..^)"

      เจ้าสไลม์ทั้งหมดต่างแย่งกันกระโดดนำออกหน้าราวกับเป็นการบอกเชิงสัญลักษณ์ว่าฉันทำเองๆๆๆ กริมที่ตอนนี้ยืนเกาคางครุ่นคิดหาวิธีการอยู่จึงลองเสี่ยงทดลองอะไรบางอย่างซึ่งตัวเขาเองก็สงสัยมานานในใจ

    อุ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พรึ่บๆๆๆๆๆๆ!!!!!

"โห...กะ..กริม ทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?"

   อริสตาเป็นประกายทันทีเมื่อเห็นเหล่าสไลม์หลากสีทั้งหมดหลับตาปี๋แล้วเบ่งปีกทั้ง2ข้างออกมาจากตัว มันทยอยกระพือปีกและบินขึ้นเรียงเป็นแถวหน้ากระดานทะยานขึ้นสู่ยอดไม้ตรงไปยังร่างของมอนสเตอร์ตัวนั้นที่ตะโกนขอความช่วยเหลืออยู่

     อุ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (^..^)