Grim(จากนักประดิษฐ์ตกอับ สู่เจ้าของฟาร์มมอนสเตอร์)

"กะ..กริม ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ"

"หงิง หงิง"

    อริสและโรสถึงกับขนลุกตั้งชันด้วยความตกใจพร้อมกับกอดกันแน่นหลังจากได้ยินถ้อยคำที่สุดแสนหยามเกียรติเจ้าถิ่นอย่างรีเจี้ยนซึ่งเป็นมอนสเตอร์ระดับสูงและมีสติปัญญา

    แต่ทว่าเหมือนทั้งคู่จะคิดมากกันไปเองเมื่อมองไปยังร่างยักษ์ของเจ้าถิ่นตรงหน้า เพราะแทนที่เขาจะรู้สึกโมโหและเกรี้ยวกราดกลับพบแต่เพียงท่าทางสลดปนน้อยใจแสดงให้เห็นออกมาจนเด่นชัด

      "เอ่อ ถ้าข้าบอกความจริง พวกเจ้าอย่าหัวเราะใส่ข้านะ [✓=..=]✓"

    รีเจี้ยนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแกมขอร้อง กริมซึ่งกำลังนั่งโยนเจ้าสไลม์เล่นอยู่ในมือจึงพูดรับปากเพื่อให้เจ้าถิ่นร่างยักษ์เล่าสิ่งที่ตนเองอยากรู้ต่อ

   อุ๊งๆๆๆๆ ("^..^)

"ได้สิ ชั้นรับปาก"

      "ไม่หัวเราะแน่นะ [✓=..=]✓"

"แน่สิ เล่ามาเถอะน่า"

       "ทำไมต้องใส่อารมณ์กับข้าด้วยล่ะ ข้าน้อยใจนะ"

    รีเจี้ยนทำท่าทางสลดลงอีกรอบ กริมถึงกับผงะเพราะโดนสะกิดต่อมน้อยใจง่ายเหลือเกินจึงหยุดโยนสไลม์เล่นแล้วหันกลับมาตั้งใจฟัง

"ขอโทษคราวหลังจะไม่ใส่อารมณ์แล้ว เล่าต่อเถอะ"

     เจ้าถิ่นร่างยักษ์พยักหน้าหงึกๆพลางขยับร่างกายเป็นท่านั่งกอดเข่าพร้อมกับเล่าความจริงต่อ

      "ข้าโดนเจ้าราเจี้ยน หลอกให้เข้ามาเฝ้าหินชนิดหนึ่งที่ถูกเรียกว่าเคออสอะไรนี่แหล่ะ ข้าก็จำไม่ค่อยได้เรื่องมันตั้งเกือบ1000ปีมาแล้ว"

    กริมขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย เพราะเมื่อสักครู่เจ้าตัวยังบอกว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับเจ้าราเจี้ยนอะไรนั่นอยู่เลย แล้วทำไมถึงมาทรยศหักหลังกันซะได้ เมื่อเขาตระหนักได้เช่นนั้นจึงเอ่ยถามออกไปและก็ได้คำตอบกลับมาในทันทีว่า

      "เจ้านั่นมันเป็นพวกคลั่งพลังอำนาจ มันเคยบอกว่าจะเดินทางไปยังอีกทวีปหนึ่งเพื่อเสาะแสวงหาแร่ที่มีพลังงานชนิดใหม่ และขอให้ข้ารับปากเฝ้าหินพวกนั้นให้ เพื่อที่มันจะได้ไม่ถูกขโมยเวลาที่เจ้านั่นกลับมาเอา"

"ก็ถ้ารู้ว่าถูกหลอก ทำไมถึงไม่ออกไปจากที่นี่ตั้งแต่แรกๆล่ะ "

   กริมเอ่ยถามขึ้นอีกรอบเพราะความสงสัย รีเจี้ยนนิ่งไปซักพักยกมือขึ้นเกาหัวราวกับว่ากำลังงงในคำถามแล้วพูดต่อ

       "ทำแบบนั้นก็เท่ากับว่าข้าทรยศต่อคำสัตย์ที่เคยลั่นวาจาเอาไว้สิ ข้าไม่ได้มีนิสัยแบบนั้นซะหน่อย"

     อริสและโรสถึงกับอ้าปากค้าง ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่ทั้งคู่กำลังตะลึงกับความซื่อที่เกือบจะเข้าขั้นบื้อของโกเล็มตนนี้ เขายังซื่อสัตย์ในคำพูดของตนเองทั้งที่โดนหักหลังมาตลอด1000ปีแท้ๆ กริมก็เช่นกัน เขาถึงกับนั่งเกาหัวด้วยความงงและเอ่ยถามออกไปอีกครั้งในขณะที่กำลังจะยื่นมือเพื่อโยนเจ้าสไลม์เล่นอีกรอบ

"แล้วไหนล่ะหินเคออสที่นายเฝ้า?"

  รีเจี้้ยนเปลี่ยนเป็นท่านั่งชันเข่าแล้วยกนิ้วชี้ไปยังเบื้องหลังของพวกเขาพร้อมกับเอ่ยออกมา

     "ก่อนถึงทางขาดที่เป็นเหวตรงนั้น มันจะมีบ่อแร่เคออสอยู่ ที่นั่นแหล่ะ"

   อุ๊งๆๆๆๆๆๆ(^π^) เรอ....เอิ้ก

    งานเข้าล่ะสิ กริมรู้สึกเสียวสันหลังวาบทันทีแล้วยกเจ้าเขียวอี๋หนึ่งในพวกสไลม์ที่ไล่กลืนแร่ที่ว่าพวกนั้นจนหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ มันยังคงจ้องตาแป๋วอยู่แบบนั้นพลางส่งยิ้มกลับมาพร้อมกับอ้าปากเรอใส่เพื่อบอกเป็นนัยว่า ใช่ พวกเรากินมันหมดแล้ว

"เอ่อกริม ถ้าจำไม่ผิด...."

"หงิง T..T"

      อริสและโรสยื่นหน้ามากระซิบ แต่กริมรีบใช้มือตะครุบปากไม่ให้พูด เขานิ่งไปซักพักเพื่อใช้ความคิดแล้วเอ่ยถามไปยังรีเจี้ยนทันทีเพื่อหยั่งเชิงคำตอบ

"นี่รีเจี้ยน ถ้าเกิดว่าไม่มีแร่ให้เฝ้าแล้วล่ะ?"

     รีเจี้ยนนิ่งเมื่อถูกถามเขาใช้นิ้วของตัวเองยกขึ้นเกาคาง เพื่อหาคำตอบให้กับตัวเองและกริม

      "อืม......เรื่องนั้นไม่น่าเป็นไปได้"

กริมคิดในใจ(เป็นไปแล้วปู่ -..-!)

       "แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงมันก็ดีนะ มันเท่ากับว่าข้าหมดพันธะหน้าที่แล้ว เพราะดูแล้วยังไงเจ้าราเจี้ยนก็คงไม่กลับมาเอาแล้วล่ะ"

     กลายเป็นว่าเจ้าสไลม์ตัวจิ๋วกลับช่วยเหลือโกเล็มตนนี้ไว้ทางอ้อมโดยไม่ได้ตั้งใจ กริมถอนหายใจโล่งอกทันที พลางยื่นส่งเขียวอี๋กับลูให้อริสกอดพร้อมกับตัดสินใจเล่าความจริงทุกอย่างให้กับรีเจี้ยนได้ฟัง

     ครืน ครืน ครืน

"ซวยแล้วกริม...ฮือ"

"หงิง ..(T..T)"

   อริสและโรสถึงกับหน้าซีดและตัวสั่น เพราะในตอนแรกเจ้าถิ่นร่างยักษ์ทำท่าผงะตกใจจนเผลอขยับร่างกายอย่างรุนแรงจนพื้นและผนังถ้ำถึงกับสะเทือน แต่ไม่ใช่เพราะโมโหอย่างที่ทั้งคู่นั้นเข้าใจผิดในตอนแรก ซึ่งสาเหตุที่แท้จริงก็คือเขาดีใจที่ตนเองหมดหน้าที่ซักที หลังจากทนตรากตรำขดตัวอยู่ภายในถ้ำตลอดระยะเวลาเกือบ1000ปี

"เอ่อ ปู่ ขอถามอีกเรื่องได้ปะ"

        "ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ สำหรับผู้มีพระคุณอย่างเจ้าข้ายินดีตอบทุกเรื่องที่รู้เลย"

"ทำไมปู่ไม่ออกไปยืดเส้นยืดสายข้างนอกถ้ำบ้างล่ะ มานั่งคุดคู้อยู่ในนี้ตลอดเวลาทำไม?"

         "เจ้าไม่เห็นขนาดตัวของข้ารึไง อ้ออีกอย่าง เรียกปู่เลยเหรอข้าเพิ่งอายุ1200ปีเองนะ [✓=..=]✓"

    เผลอไปสะกิดต่อมอีกจนได้ กริมถึงตบหน้าผากตัวเองแล้วขอโทษยกใหญ่ รีเจี้ยนพยักหน้าให้อภัยแล้วเล่าความจริงต่อ

    "ตอนนั้นข้ามีอายุเพียง200ปี ซึ่งขนาดตัวยังไม่ใหญ่เท่าตอนนี้ ถ้าจะตอบคำถามให้ถูกที่สุดก็คือ ตอนเข้ามาน่ะตัวเล็ก แต่พอเผลอหลับไปซัก500ปีรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็ออกไปไหนไม่ได้ซะแล้ว"

    ขี้เซานี่เอง เมื่อกริมได้ยินคำตอบเช่นนั้น เขาจึงยกสไลม์ตัวอื่นๆสลับกันขึ้นมาดูเพราะนึกอะไรดีๆออกได้

"นี่ รีเจี้ยน ถ้าชั้นมีวิธีช่วยนายออกจากที่นี่ได้ล่ะ "

      รีเจี้ยนตาโตพร้อมกับทำท่าทางดีอกดีใจแล้วเอ่ยถามออกไปด้วยความรวดเร็ว 

      "จะ...จริงเหรอ วิธีไหนล่ะ?"

   กริมยิ้มมุมปากแล้วยกสไลม์ในมือขึ้นชูสุดแขนพร้อมกับบอกวิธีการที่ทำให้ผู้ฟังถึงกับผงะออกมาด้วยความตกใจในคำตอบทันที

"ให้เจ้าสไลม์ช่วยย่อส่วนให้ไง"

       "ฮ่าๆๆๆๆๆๆ จะให้มอนสเตอร์ระดับสูงเช่นข้า ไปขอความช่วยเหลือจากอริงั้นรึ ไม่มีทาง"

"เอางั้นก็ได้ งั้นไปก่อนนะ ขอให้โชคดี"

     เมื่อถูกปฏิเสธความช่วยเหลืออย่างทะนงตนของโกเล็มยักษ์ตรงหน้า กริมจึงชวนอริสและโรสเดินจากไปทันที โดยไม่หันกลับมาสนใจกับราเจี้ยนอีก

        "เอ่อ..จะไปจริงๆ เหรอ ไม่ง้อข้าหน่อยเหรอ [✓=..=]✓"

     กริมหันมองกลับมา พบรีเจี้ยนนั่งกอดเข่าคอตกพลางใช้นิ้วชี้ทั้ง2ข้างของตัวเองจิ้มใส่กันไปมาราวกับคนที่ถูกทิ้ง

" จะลองทำไหม วิธีนี้น่ะ ถ้าไม่ทำจะไปจริงๆแล้วนะ"

    กริม ทำท่าจะหันหลังจากไปอีกรอบพลางยกแขนตบตูดของโรสที่มีอริสนั่งอยู่บนหลังให้เดินนำ รีเจี้ยนเห็นท่าจะไปจริงจึงรีบตอบตกลงทันที

    "กะ..ก็ได้ ก็ได้ [✓=..=]✓"

กริมยิ้มกว้างทันที เพราะเดาทางนิสัยของมอนสเตอร์ตัวนี้ง่ายกว่าที่คิด จึงหันหลังเดินกลับมาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมกับบอกวิธีการ

"ชั้นจะให้สไลม์กลืนนายเข้าไป แล้วจะสั่งให้สร้างร่างกายของนายใหม่ออกมาในขนาดที่เล็กลงกว่าเดิม ตกลงมั้ย"

     รีเจี้ยนพยักหน้าหงึกๆ เขาไม่ตกใจวิธีการที่บอกมาเลยแม้แต่น้อย เขารู้ดีว่าวิธีการนี้มันมีโอกาสเป็นไปได้ เพราะจำได้ว่าเคยเห็นเจ้าไซรอสใช้วิธีการเดียวกันกับพวกมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ตัวอื่นๆมาก่อน

        "เอ่อ...เจ้าจะปล่อยข้าออกมาจากเจ้าพวกตัวเขมือบนั่นแน่นะ "

"ปล่อยสิ ชั้นไว้ใจได้นะเชื่อสิ"

       "งั้นเหรอ..ตกลง เจ้าเป็นคนดีจริงๆ"

"ไว้ใจง่ายเกิ๊น...=..="

        "ใส่อารมณ์อีกแล้ว ข้าน้อยใจนะรู้มั้ย[✓=..=]✓"

     กริมนึกภาพขึ้นในหัวพร้อมกับเพ่งสมาธิไปที่พวกสไลม์ในขณะที่รีเจี้ยนยังนั่งใช้นิ้วชี้จิ้มใส่กัน ทันใดก็เกิดปฏิกิริยาขึ้นในทันที ทว่าคราวนี้เป็นเจ้าสไลม์สีน้ำตาล มันกระโจนตัวเองขึ้นสูงจนเลยหัวของรีเจี้ยนแล้วขยายร่างดูคล้ายกับผ้านวมขนาดยักษ์ปกคลุมร่างของเขาเอาไว้ในทันทีด้วยความรวดเร็ว

    อุ๊งๆๆๆๆๆ.....