Grim(จากนักประดิษฐ์ตกอับ สู่เจ้าของฟาร์มมอนสเตอร์)

     ครึ่กๆๆๆๆๆ

"กะ กริมนั่นมันตัวอะไรหน่ะ ว๊าย!!!"

"หงิงๆๆ"

   อริสร้องกรี๊ดขึ้นด้วยความตกใจและโรสก็ไม่รอช้ารีบพาหล่อนกับลูกๆเผ่นหางจุกตูดกระโดดเข้าไปหลบอยู่ในซอกหลืบของหินอีกด้านหนึ่งทันที ทั้ง4ตัวบวกกับอีก1คนค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากมุมมืดพลางเอ่ยปากตะโกนเรียกไปยังกริมรวมถึงพวกของสไลม์ให้รีบวิ่งหนีตามเข้ามาด้วย

"กริม รีบตามมาเร็ว"

"หงิง หงิง"

     "ฮ้า...!!! ข้าน่ากลัวขนาดที่ว่าจะต้องกระโดดหนีกันหมดเลยเหรอ แย่จัง [✓-"-]✓"

    กริมยังคงอึ้งอยู่ในขณะที่มือกำลังถือเจ้าสไลม์สีขาวยื่นออกไปเบื้องหน้า เขาส่องไปยังร่างของโกเล็มยักษ์ตนหนึ่งที่กำลังนั่งขดตัวทำหน้าสลดด้วยความน้อยใจ เหตุที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าเวลามีโอกาสได้เจอกับใครหรือสิ่งมีชีวิตชนิดไหนก็มักจะเกิดความกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะคุยหรือบางครั้งถึงขนาดวิ่งหนีจนไปพลัดตกเหวตายก็เคยมีมาแล้ว

"เอ่อ...สวัสดี นายคือมอนสเตอร์ประเภทโกเล็มใช่ปะ"

   กริมเอ่ยถามโดยไม่มีอาการหวั่นเกรงแสดงให้เห็นออกมาเลยแม้แต่น้อย ซึ่งจะบอกว่าไม่กลัวเลยก็คงจะไม่ถูกนักแต่เพราะมันไม่มีทางให้หนีต่างหากจึงจำใจยอมเผชิญหน้าทั้งที่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ชะตากรรมในอนาคต ส่วนพวกสไลม์นั้นก็ยังคงเกาะนิ่งจ้องตาแป๋วอยู่เช่นเคยบนร่างกายของผู้เป็นนายและไม่มีอาการตื่นตกใจเช่นกัน

    "ฮ้า...นี่เจ้ากล้าคุยกับข้าเหรอ ดีใจจัง ครั้งแรกในรอบพันปีเลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ"

    โกเล็มยักษ์คลายความเศร้าลงเมื่อพบสิ่งมีชีวิตที่ไม่แสดงอาการกลัวตนเองแถมยังยืนคุยด้วยหน้าตาเฉย

"เอ่อ..ยังไม่ตอบคำถามเลย?"

     " แหม ให้ข้าดีใจก่อนก็ไม่ได้ ทำแบบนี้ข้าน้อยใจนะรู้มั้ย [✓-"-]✓"

    เจ้าโกเล็มยักษ์ทำท่าน้อยใจอีกรอบ กริมจึงพูดเสียงเรียบพร้อมกับค่อยๆเดินเข้าไปนั่งบนโขดหินข้างๆโดยมีเสียงเรียกของอริสและโรสคอยตะโกนเตือนอยู่ตลอดเวลา

"เอาน่า อย่าเพิ่งน้อยใจ งั้นเรามาแนะนำตัวกันก่อนนะ ชั้นชื่อกริม ส่วนที่โผล่หัวออกมาจากมุมมืดตรงนั้นคือ อริสกับโรสและลูกๆ"

   โกเล็มยักษ์หันหน้ามองไปยัง4ตัวกับอีก1คนตามนิ้วที่ชี้ออกไปของชายหนุ่ม พลางค่อยๆยกมือที่ใหญ่โตของตัวเองเป็นสัญลักษ์ในการกล่าวทักทาย

    "สวัสดี สิ่งมีชีวิตตัวน้อย ออกมาเถอะข้าไม่ทำอะไรพวกเจ้าหรอกนะ ไหนๆก็บุกเข้ามาถึงด้านในแล้ว เข้ามาคุยกับข้าก่อนเถอะ"

    โกเล็มยักษ์พูดเชื้อเชิญอย่างเป็นมิตร แต่เหมือนจะไม่เป็นผลเพราะอริสและโรสก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดีแถมยังหดหัวหายกลับเข้าไปในมุมหินอีกรอบซะด้วย

    "นั่นไง มีแต่คนกลัวข้าจริงๆด้วย"

"อย่าเพิ่งน้อยใจสิ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย"

      "จริงด้วย ข้านี่ขี้หลงขี้ลืมจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

   โกเล็มยักษ์รีบเปลี่ยนสีหน้าและอารมณ์ทันทีพลางเงยหน้าหัวเราะร่าขำในความเพี้ยนของตัวเอง ซักพักจึงกล่าวเอ่ยนามขึ้นเพื่อเป็นการแนะนำตัว

     "ข้ามีนามว่ารีเจี้ยน เป็นพี่น้องร่วมสาบานกับอีกตัวตนหนึ่งที่ชื่อว่าราเจี้ยน หวังว่าเจ้าคงจะเคยได้ยินทั้ง2ชื่อนี้มาบ้างไม่มากก็น้อยล่ะนะ"

"อ่า..ไม่อ่ะ ไม่เคยได้ยิน"

        "งั้นเหรอ หายตัวนานเกินไปเลยไม่มีใครรู้จักสินะ[✓-"-]✓"

     ยักษ์รีเจี้ยนทำท่าสลดอีกรอบ กริมถึงกับผงะบวกกับขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ว่าทำไมถึงเป็นมอนสเตอร์ที่ขี้น้อยใจอะไรง่ายดายจนเกินเหตุแบบนี้ 

"เอาอีกแล้ว น้อยใจซะดูไม่ค่อยเหมาะสมกับขนาดของตัวเองเลยนะ คุณรีเจี้ยน"

     โกเล็มยักษ์รีเจี้ยนรู้สึกอายจึงค่อยๆยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองเพราะโดนแซว ทันใดสายตาคู่ยักษ์ก็สังเกตุเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่างที่เกาะอยู่บนตัวของมนุษย์ร่างจิ๋ว จึงค่อยๆยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับเอ่ยถามทันทีด้วยความสงสัย

      "เดี๋ยวก่อนนะ บนร่างกายเล็กจิ๋วของเจ้ามีตัวอะไรเกาะอยู่งั้นรึ"

"อ๋อ พวกสไลม์หน่ะ ทำไมเหรอ?"

       "อ๋อ พวกสไลม์นี่เองอืม..อืม..."

      อุ๊งๆๆๆๆๆๆๆ(^..^)

ทั้งกริมและรีเจี้ยนหยุดการสนทนาไปชั่วครู่ทำให้บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัดและดูวังเวงลงทันที แต่แล้วโกเล็มยักษ์ก็เกิดนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงทำท่าผงะตกใจพร้อมกับเปล่งเสียงตะโกนออกมาดังลั่นจนสนั่นกึกก้องไปทั่วบริเวณถ้ำ

      "เดี๋ยวนะ เจ้าบอกว่าพวกมันคือสไลม์งั้นรึ!!!!!!!"

     ครืน ครืน ครืน   

   ตามพื้นและผนังภายในถ้ำขนาดใหญ่ถึงกับสั่นสะเทือนเมื่อรีเจี้ยนลืมระวังจนเผลอขยับตัวด้วยความรุนแรง กริมยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม เขารู้สึกสงสัยว่าทำไมรีเจี้ยนถึงแสดงท่าทางดูตกอกตกใจออกมาแบบนั้น จึงเอ่ยถามตรงๆพลางยกมือขึ้นบังเศษฝุ่นที่ทยอยร่วงลงมาเกาะจนขาวโพลนเต็มหัวของตัวเอง

"ทำไมถึงตกใจขนาดนั้นหล่ะ? แค่พวกสไลม์เอง"

      "แค่สไลม์งั้นรึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เหมือนว่าเจ้าจะเข้าใจผิดอย่างแรงเลยนะ"

"เข้าใจผิด? "

        "ใช่ เข้าใจผิด เพราะความจริงแล้วนอกจากมอนสเตอร์ระดับสูงอย่างพวกข้าซึ่งมีพลังในการลำลายล้างถึงขั้นภัยพิบัติ มันก็ยังมีอีกตัวตนหนึ่งที่ถือกำเนิดขึ้นมาเปรียบเสมือนคู่ปรับตลอดกาลของเหล่ามอนสเตอร์ ข้าและเพื่อนๆเรียกมันว่าอริของผู้ทำลายล้าง อ้อไม่สิ ถ้าจะเรียกให้ถูกก็คือ ตัวเขมือบ"

"ตัวเขมือบ?"

   กริมทวนคำถามทันทีในขณะที่มือของเขาบรรจงช้อนร่างของสไลม์ที่ถูกขนานนามว่าตัวเขมือบขึ้นมาสำรวจ แต่ดูจะไม่เห็นเหมือนอย่างที่รีเจี้ยนบอกเลยเพราะพวกมันแต่ละตัวก็ยังคงยิ้มพลางจ้องตาแป๋วอยู่แบบนั้น

     อุ๊งๆๆๆๆๆ

       " ใช่แล้ว พวกมันเขมือบแทบจะทุกอย่างที่ขวางหน้าถ้าเกิดว่าไม่มีเจ้านายคอยควบคุมเอาไว้ล่ะนะ"

"เจ้านายงั้นเหรอ?"

      "ใช่แล้ว ว่าแต่เจ้าทำยังไงถึงควบคุมมันได้ล่ะ ข้าจำได้ครั้งล่าสุดเมื่อ1000ปีก่อน เจ้านายของพวกมันคือมังกรไซรอสไม่ใช่รึ"

    มังกรไซรอส ชื่อนี้ยิ่งไม่คุ้นหูเข้าไปใหญ่ กริมจึงเอ่ยถามขึ้นอีกเพราะความอยากรู้โดยมีอริสและโรสแอบมานั่งฟังด้วยตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

"มังกรไซรอส คือใครหรอ?"

    "ไซรอส คือราชันย์แห่งมังกรผู้ใช้เพลิงเผาพลาญเป็นอาวุธ เจ้านั่นคือมอนสเตอร์ระดับสูงเช่นเดียวกับข้านี่แหล่ะ"

"งี้นี่เอง แล้วทำไมมอนสเตอร์ระดับสูงอย่างนายถึงมาติดอยู่ในถ้ำแบบนี้ล่ะ?"

    เหมือนว่ายักษ์เจ้าถิ่นนามว่ารีเจี้ยนจะโดนมนุษย์ตัวกระเปี๊ยกอย่างกริมลูบคมเอาเสียแล้ว