Grim(จากนักประดิษฐ์ตกอับ สู่เจ้าของฟาร์มมอนสเตอร์)

     หมาป่าตัวนั้นมีลักษณะที่ใหญ่ผิดปกติ มันพยายามฝืนสังขารของตัวเองเพื่อพยุงตัวขึ้นมาหมายจะเข้าโจมตีสิ่งที่คิดว่าเป็นศัตรูตรงหน้า อริสตกใจจนตัวสั่นรีบเบี่ยงตัวเข้าไปหลบอยู่ด้านหลังของกริม แต่ทว่าเมื่อมันเตรียมพุ่งเข้าใส่ ร่างของมันก็ทรุดฮวบลงกับพื้นหมดแรงทันทีด้วยพิษของบาดแผล
     กริมค่อยๆเดินเข้าไปสังเกตุอาการของมันใกล้ๆโดยมีอริสใช้มือจิกเสื้อของเขาเดินตามไม่ห่าง
"กะ..กริม มันอันตรายนะ"
"ไม่เป็นไรหรอก เหมือนว่ามันกำลังจะตายนะ"
     ร่างของหมาป่าตัวนั้นนอนตัวสั่นหายใจรวยรินอยู่ตรงโคนไม้ที่เดิม เขาสังเกตดูบาดแผลที่ปรากฏอยู่ตรงสีข้าง มันค่อนข้างฉกรรจ์และมีเลือดไหลซึมออกมาไม่หยุด แต่แล้วสิ่งที่ทำให้กริมและอริสยังคงแปลกใจ ในความดุร้ายเกินเหตุของมันก็ถูกเฉลยขึ้น เมื่อร่างน้อยที่แอบอยู่หลังโคนไม้ต้นนั้นกระโจนออกมาด้วยความรวดเร็ว
 
    กรรรรร......!!!! บ๊อก บ๊อก บ๊อก...!!!!
    ลูกหมาป่าขนาดเท่าฝ่ามือ3ตัวกระโจนออกหน้าคั่นกลางระหว่างแม่ของมันกับกริมเอาไว้ มันแยกเขี้ยวขู่พร้อมกับเห่าขับไล่ พลางค่อยๆถอยกลับไปแล้วนอนซบตรงร่างของแม่ที่กำลังนอนรอความตายอยู่
 
"มีลูกน้อยนี่เอง ถึงว่าทำไมดุขนาดนี้"
    กริมพูดขึ้นระหว่างย่อตัวลงเพื่อสังเกตุดูอาการในระยะใกล้ ส่วนอริสน่ะเหรอ หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรงน้ำตาไหลพรากด้วยความสงสารไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว กริมก็เช่นกัน เขามีความคิดเสี้ยวหนึ่งภายในใจว่าถ้าหากมีทางรักษาคุณแม่หมาป่าตัวนี้ได้มันก็คงจะดีไม่ใช่น้อย
 
   อุ๊ง อุ๊ง อุ๊ง 
   ทันทีที่เขาคิดมันก็เกิดปฏิกิริยาขึ้นกับสไลม์ตัวน้อยทันที แต่ทว่าคราวนี้เป็นเจ้าตัวสีเขียว มันกระโจนออกไปด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับขยายร่างคล้ายกับผืนผ้านวมขนาดใหญ่ปกคลุมร่างของแม่หมาตัวนั้นเอาไว้จนมิดชิด
   บ๊อก! บ๊อก! บ๊อก! 
   ลูกหมา3ตัวต่างวิ่งวนพร้อมกับเห่าไปมาด้วยความตกใจ กริมและอริสก็เช่นเดียวกัน แน่ล่ะ หมาป่าตัวนั้นคงจะไม่รอดจากการถูกกลืนอีกเป็นแน่ แต่ทว่าคนทั้งคู่กลับคิดผิด เมื่อผ่านไปเพียงอึดใจเจ้าสไลม์สีเขียวก็หดตัวแล้วกระโจนกลับมาอยู่ที่เดิมตรงหน้าของเขา
    อุ๊ง อุ๊ง อุ๊ง  
    ลักษณะของมันเหมือนกับว่าไปทำภารกิจจนสำเร็จกลับมาและต้องการให้เขาชม กริมและอริสถึงกับตกตะลึงตาค้าง เมื่อมองเลยเจ้าสไลม์ออกไปยังโคนต้นไม้ที่เดิมแล้วพบว่า แม่หมาตัวนั้นนอนเลียหัวลูกๆของมันอย่างสบายใจราวกับว่าไม่เคยมีเหตุการณ์หรืออาการบาดเจ็บใดๆเคยเกิดขึ้น
 
"แสดงว่าแกคือสไลม์ยอดคุณหมอสินะ"
    อุ๊ง อุ๊ง อุ๊ง 
    กริมอุทานขึ้นพลางช้อนร่างของมันขึ้นมาส่องดู เจ้าสไลม์สีเขียวยิ้มตาหยีพลางกระเด้งตัวจนกระเพื่อมไปมาบนมือของเขา อริสยื่นหน้าเข้ามาใกล้ตาเป็นประกายด้วยความชอบอกชอบใจ จ้องตาแป๋วพลางยื่นมือไปขออุ้มบ้างโดยที่กริมไม่กล้าปฏิเสธ
 
"ขออุ้มนะ นะ นะ"
"อะ..เอ่อ..เอาสิ" จะปฏิเสธได้ยังไง ก็เล่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนั้น กริมรู้สึกเขินจนตัวเกร็งในขณะที่หญิงสาววางลูไว้บนหัว แล้วหันหลังไปเล่นกับสไลม์คุณหมออย่างอารมณ์ดีโดยไม่ได้สนใจเขาอีก
    หมาป่าตัวนั้นคาบลูกของมันขึ้นหลังแล้วค่อยๆเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ในตอนแรกกริมรู้สึกระแวงอยู่นิดๆ แต่ก็สบายใจขึ้นเมื่อมันค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วแลบลิ้นเลียไปมาตามฝ่ามือและตัวของเขา
 
"เอ่อ..คราวหน้าก็ระวังหน่อยล่ะคุณแม่ "
"หงิง หงิง แฮ่ๆๆๆ" มันย่อตัวลงแล้วกระดิกหางครางหงิง เหมือนว่าความดุร้ายที่เคยแสดงออกมาก่อนหน้านั้นได้อันตรธานหายไปหมดแล้ว ในขณะที่กริมยังนั่งลูบหัวของมันเล่นอย่างเอ็นดู เสียงของอริสที่กำลังเล่นอยู่กับสไลม์ด้านหลังก็ดังแทรกขึ้น
 
"เก่งจังเลยนะ เขียวอี๋"
" เขี๋ยวอี๋ ?"
"ใช่ ชั้นจะตั้งชื่อมันว่า เขี๋ยวอี๋ยอดคุณหมอ "
     หลังจากนั่งหลบแดดกันอีกพักใหญ่ กริมและอริสก็ตัดสินใจออกเดินเพื่อหาทางออกจากป่าต่อ โดยในคราวนี้หญิงสาวมีสไลม์เกาะอยู่ถึง2ตัว ในขณะที่ตัวอื่นๆยังคงกระโดดเรียงแถวเป็นระเบียบนำออกหน้าอยู่เช่นเดิม
 
"เอ่อ...กริม"
"ว่าไงคุณอริส?"
"ดูข้างหลังสิ" 
     กริมทำตาม เขาถึงกับสะดุ้งเมื่อหันมองกลับไป ด้านหลังของอริสที่ยืนหน้าเหวออยู่คือหมาป่าตัวนั้น มันนอนหมอบนิ่งอยู่กับที่แลบลิ้นกระดิกหางพร้อมกับลูกน้อย ที่พากันนั่งหน้าสลอนจ้องตาแป๋วมาที่เขาเป็นตาเดียวอยู่บนหลังของแม่
 
 "หงิง หงิง หงิง"
"เอ่อ...จะตามมาด้วยเหรอ?"
"หงิง"
"เอาก็เอา แต่อย่าก่อเรื่องนะ เข้าใจมั้ย"
"โฮ่ง!!!!!"
    ในที่สุดขบวนเดินทางเพื่อหาทางออกจากป่าก็ขยายใหญ่ขึ้น โดยในคราวนี้มีหมาป่ายักษ์แห่งบลัดฟลอเรสร่วมขบวนด้วยอีก4ตัว ทั้งหมดใช้เวลาเดินอยู่เกือบ2ชั่วโมง จึงพ้นดงป่าทึบเข้าสู่แนวทุ่งโล่งที่มีเป็นระยะ โดยทางเบื้องหน้าไกลๆมีหน้าผาสูงขวางกั้นอยู่เป็นแนวยาว
    กว่าจะถึงแนวหน้าผาเล่นเอาเกือบเย็น กริมนั่งพักหอบหายใจอยู่ตรงโขดหินก้อนหนึ่งที่มีขนาดเหมาะพอให้เอนหลังได้ ส่วนอริสหล่อนทิ้งตัวนอนหงายด้วยความหมดแรงหลังจากเดินอุ้มสไลม์มาถึงครึ่งค่อนวัน 
 
"ไม่ไหวแล้ว คืนนี้พักตรงนี้นะกริม"
"เอ่อ...ครับ"เขาตอบด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มพร้อมกับคิดในใจ (ก็ขออุ้มเองนี่ ช่วยไม่ได้นะ)