ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

พอถึงสนามบินก็ไปรอเอากระเป่า แล้วก้ออกมาด้านนอก หารถแท๊กซี่ กลับบ้าน พอกลับมาถึงบ้าน ก็มึดละ ผมก็เลยยัง

ไม่ได้แกะของแกะกระเป๋าแล้วขึ้นนอนเลย เพราะง่วงมากๆ พอตื่นมาอีก วันผมก็เปลื่ยนซิมใส่เบอร์ที่ไทย แล้วก็จัดแจง

ของในกระเป่าและของฝากเอาไปแจกๆ พอตกเย็นมา ก็มีเบอร์แปลกๆ โทรมา

 

 

ผม-ฮัลโหล

...-บิกคุคุง เกิดเรื่องใหญ่แล้ว

ผม-ห๊ะชิโระหรอ เกิดอะไรขึ้น

ชิโระ-เมื่อกี้ ยูคิซังโทรมาบอกว่า ฮารุจังหายออกจากบ้าน ไม่รู้ไปไหน

ผม-ห๊ะหายเมื่อไหร่ เพิ่งจะกลับมาถึงได้ แค่ วัน2วันเองนะ

ชิโระ-ก็เออนะสิ ยูคิซังบอกว่า บัตรเครดิตของฮารุจัง รายการล่าสุดคือ ซื้อตั๋วเครื่องบิน

ผม-แล้วเราเช๊คได้ไหมว่าไปไหน

ชิโระ-ยูคิซังให้เช็คแล้วละ ถึงได้ติดต่อแกมาเนี่ย

ผม-ติดต่อ? ทำไม

ชิโระ-เป้าหมายของฮารุจัง คือประเทศไทยไงละ แล้วเนี่ย เครื่องออกไปแล้ว ทางนี้จะรีบตามไปให้ไวที่สุดนะ ยังไง ถ้า

แกเจอฮารุจัง แกจับตัวไว้ก่อนนะ

ผม-เข้าใจแล้ว

 

 

หลังจากวางสายเสร็จ ผมก็เลยรีบแจกของฝากให้ญาติๆ พอแจกเสร็จ ก็ รีบเปลื่ยนชุด ขับรถไปสนามบิน ปัญหาคือ

เครื่องออกมา ตอนไหน แล้วเราจะไปทันไหม ยังไงเราก็ต้องไปก่อนเครื่องลงจอดให้ได้ ไม่งั้น เราจะหายาก ละ จังหวะ

เดียวที่จะ หาได้ คือตอนที่เดินออกมาหลังจากผ่านด่าน ตม. สินะ พอผมคิดแบบนั้นผมก็

ไปยืนรอ 3 ชม ก็ยังไม่เห็นเลยแหะ ผมเลยเดินไปดูจอ ว่ามีเครื่องไหนลงจอดบ้าง กี่โมง ก็ไปเห็นสายการบิน jal กำลัง

ลง หรือว่าจะมากับเครื่องบินลำนี้ ผมก็รีบวิ่งกลับไปยืนรอ ตรงทางออก ยืนรอไปได้ เกือบ ชม ผมก็เห็นผู้หญิง ขาวสูง

เอวบาง ผมยาวถึงหลัง เดินออกมา ใช่ผมไม่มีทางจำผิดได้แน่ๆเพราะเธอคือสาวสวยร้านรองเท้าไงละ พอผมเห็นปุ๊บ

ผมก็เลยรีบวิ่ง เข้าไปจับมือ

 

 

ผม-แฮกๆๆ ดะ เด๋วก่อน สิ

ฮารุ-คะ?มีอะไรหรอคะ

 

พอผมเงยหน้ามองเธอ เท่านั้นแหละดวงตาของเธอที่โตอยู่แล้ว ก็เปิดกว้างกว่าปกติ แก้มจากสีขาวก็กลายเป็นสีแดง

แล้วก็มีน้ำค่อยๆไหล ออกมาจากตา

 

ผม-โอคะ

 

เพี๊ยะ!!! โดนตบอีกแล้วหรอเนี่ย ทำไมช่วงนี้ถึงเจ็บตัวบ่อยจังวะเนี่ย คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองมาที่พวกเราทั้งคู่ ทั้งเจ็บทั้งอายเฮ้อออ

 

ฮารุ-บ้า บ้า บ้า ตาบ้า

 

เธอทั้งทุบอกผมไปร้องไห้ไป ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ ค่อยๆเอามือลูบหัวเทอ ไปเรื่อยๆสักพัก จนเสียงร้องไห้ ค่อยๆ เงียบไป

 

ผม-ผมขอโทษนะครับ โอคะ

ฮารุ-ฮารุ!!!

ผม-คะ ครับ ผมขอโทษนะครับ ฮารุซัง

ฮารุ-อื้ม ใช่บิกคุ เป็นคนผิด

ผม-แล้วพอจะบอกได้ไหมครับ ว่าทำไม ถึงหนีออกจากบ้านมาแบบนี้

ฮารุ-ก็.......บิกคุคุงไม่ยอมอยู่ เที่ยวหลังเรียนจบนิ ทั้งๆที่สัญญากับชิโระไว้แล้วแท้ๆ

ผม-เอ๋!!! ที่หนีออกจากบ้านมานี่ คือ จะมาลากผมกลับไปเพื่อให้ทำตามสัญญากับชิโระหรอครับ

ฮารุ-ไม่ใช่

ผม-อ่าวแล้วมันยังไงหรอครับ

ฮารุ-ก็บิกคุคุง อ่ะผิด ฮารุถามแล้วว่าบิกคุคุงจะกลับมาวันไหน 2วันแล้วก็ยังไม่ยอมกลับ

ผม-ก็ผมบอกแล้วนิ่ครับว่าผมต้องมาทำเรื่องเรียนจบด้วย แล้วก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ไปสะหน่อยครับ แต่ผมแค่ยังตอบไม่ได้ว่า

จะไปอีกทีเมื่อไหร่

ฮารุ-เพราะแบบนั้น ฮารุถึงต้องมาไงคะ

ผม-แล้วฮารุจะมาอยู่กี่วันหรอครับ

ฮารุ-ฮารุจะอยู่จนกว่าบิกคุคุงจะกลับญี่ปุ่น ฮารุจะอยู่ที่นี่ด้วยค่ะ

ผม-ผมทำให้ฮารุซังต้องเดือดร้อนสินะครับ ผมขอโทษนะครับ

ฮารุ-ใช่มากด้วย และตอนนี้ ฮารุก็หิวข้าวแล้วด้วย

ผม-ครับๆ อยากจะทานอะไรดีครับ อาหารญี่ปุ่น หรือ อาหารไทยดีครับ

ฮารุ- อาหารไทย เพราะฮารุอยากจะลองกินอาหารไทย

ผม-ฮ่ะๆงั้น ในระหว่างที่อยู่ที่นี่ ผมจะพากินแต่อาหารไทย จนเบื่อเลยนะครับ

ฮารุ-แล้วทำไมถึงได้รู้ว่า ฮารุจะมาที่นี่หรอคะ

ผม-ก็ชิโระโทรมาบอกครับ ตอนนี้ ทางนั้น วุ่นวายกันมากเลยนะครับเพราะจู่ๆฮารุซังก็หายตัวไป

ฮารุ-หรออ.... นี่บิกคุคุง พวกเราหนีไปด้วยกันเถอะนะ

ผม-หนีหรอครับ แล้วจะหนีไปไหนละครับ

ฮารุ-ก็หนีไปที่ไกลๆ คือว่านะฮารุมีเงินเก็บอยู่ก้อนนึง คิดว่าน่าจะพอใช้ได้ไปอีกซักพัก ในระหว่างนั้นฮารุก็จะหางานทำ

ผม-เอ๋!!! แล้วแบบนั้นมันจะดีจริงๆหรอครับ

 

 

หลังจากนั้นฮารุก็ไม่ได้ตอบอะไรผมอีกเลย เอาจริงๆคิดว่าพวกเราควรจะทำแบบนั้นจริงๆหรอ ต่อให้เราอยากอยู่กับเค้า

มากแค่ไหนแต่การทำแบบนี้ มันไม่ต่างอะไรกับการลักพาตัวลูกสาวชาวบ้านไปเลยนะ เฮ้อออออ งั้นเด๋วค่อยคิดละกัน

 

 

ผม-เด๋วผมช่วยถือของให้นะครับ เราออกจากสนามบินกันเถอะนะ

ฮารุ-อะ....อื้ม

 

 

หลังจากนั้นผมก็ขับรถออกมาจากสนามบินขับรถตรงไปทางบ้าน แต่ผมคิดว่าการจะเอาผู้หญิงเข้ามานอนพักในบ้านเนี่ย

ผมว่ามันก็ไม่เหมาะเท่าไหร่ ยิ่งเราเองก็ วัย เจริญพันธ์สะด้วยสิ คงต้องให้พักโรงแรมแล้วละ แต่ถ้าเกิดเช้ามาเค้าหายตัว

ไปอีกจะทำไงดีวะไอ้ชิโระก็ยังไม่ติดต่อมาเลยงั้นไม่มีทางเลือกละ เปิดโรงแรมให้ฮารุพักแล้วเราแกล้งทำเป็นกลับบ้าน

ละลงมานั่งเฝ้าที่ล๊อบบี้ดีกว่ามั้ง พอคิดได้แบบนั้นผมก็ แวะโรงแรมที่ มันน่าจะหรูที่สุด ในแถวๆนั้น พอขับมาจอดรถที่

โรงแรม หันไปดูฮารุ คือหลับไปแล้วเฮ้อออออ หน้าตอนนอนของ ฮารุ นี่ทำไมน่ารักแบบนี้นะ

 

 

ผม-ฮารุซังๆ ตื่นเถอะครับพวกเราถึงละครับ

 

 

ฮารุไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็ลืมตา สลึมสลือ ผมก็หยิบของลงจากรถ แล้วก็ประคองฮารุเข้าไปที่ล๊อบบี้

 

 

ผม-ขอเปิดห้องหน่อย ครับ

พนง-พักกี่คืนดีครับ

ผม-อืม....เป็นไปได้ไหมครับ ที่จะพักติดต่อกัน 2 อาทิตย์

พนง-ได้ครับ จะชำระเงินเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิต ครับ

ผม-บัตรละกันครับ

 

ผมก็ยื่นบัตรไปให้ พนง พร้อมกับ บัตรประชาชน พนงงานเค้าก็ไปทำเรื่อง แล้วก็กลับมาพร้อมกลับคีย์การ์ดห้องพัก

 

พนง-ห้อง 1127 นะครับ ขึ้นลิฟต์ ตรงนี้ได้เลยครับ

ผม-ครับผม

 

พอรับคีย์การ์ดปุ๊บ ผมก็พาฮารุมากดลิฟต์ รอขึ้นห้องพอเข้าไปในลิฟต์ ก็เหมือนฮารุจะเริ่มรู้สึกตัว แล้ว

 

ฮารุ-ที่นี่.....ที่ไหนหรอคะ

ผม-ที่นี่คือโรงแรมที่ดีที่สุด ในแถวบ้านผมเองครับ

ฮารุ-หรอคะ

 

พอมาถึงห้อง ผมก็ขนของเข้าไปในห้องให้ฮารุ ห้องไม่ได้ใหญ่มาก แต่ ถ้าอยู่คนเดียวก็สบาย ละนะ

 

ผม-ฮารุซัง งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ แล้วก็นี่ซิมมือถือ ของที่นี่นะครับ แล้วก็อันนี้ เบอร์ผมนะครับถ้าขาดเหลืออะไรก็โทรมาได้24ชม เลยนะครับ

ฮารุ-อะ....อืม บิกคุคุง ไม่อยู่ด้วยหรอ ฮารุไม่อยากอยู่คนเดียวฮารุไม่รู้จักใครที่นี่เลยพูดอะไรก็ไม่ได้ด้วยนะ

ผม-งั้นเราลงไปทานข้าวที่ห้องอาหารของโรงแรมกันก่อนไหมครับ จะได้นอนพัก สบายๆ

ฮารุ-อื้ม ไปสิ ไปๆ

 

พวกเราก็เลยลงลิฟต์มาชั้น8ที่มีห้องอาหารโรงแรม พนง ก็พาพวกเราไปนั่งที่โต๊ะ

 

พนง-จะรับอะไรดีครับ

ผม-ขอดูเมนูก่อนนะครับ

พนง-ได้ครับ ถ้าจะสั่งอาหารก็เรียกได้เลยนะครับ

ผม-ได้ครับ ฮารุซัง อยากทานอะไรหรอครับ

ฮารุ-มีแต่อาหาร นานาชาติทั้งนั้นเลย ฮารุเลือกไม่ถูกเลยค่ะ

ผม-งั้น พวกเราสั่งอาหารไทย มาลองทานดูไหมครับเด๋วผมเลือกเมนูให้

ฮารุ-อื้ม เอาสิๆ

 

พอตกลงกันได้ผมก็เรียนก พนง มาสั่งเมนู ผมสั่งไปทั้งหมด3อย่าง กะเพราหมูสับ ต้มยำกุ้งน้ำข้น และก็ปลานึ่งมะนาว

รอไปสักพัก พนง ก็เอาอาหารมาเสริฟ พวกเราก็นั่งกินกันไปคุยเรื่องสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าสนใจ จนพวกเรากินกันเสร็จ

ผมก็ขึ้นลิฟต์ไปส่งฮารุที่ห้อง

 

ผม-อาหารอร่อยมั้ยครับ

ฮารุ-อื้ม อร่อยมากๆเลย แต่เผ็ดอะ

ผม-ฮ่ะๆงั้นหรอครับ จริงสิ เมื่อกี้ตอนที่ผมไปเข้าห้องน้ำ ชิโระโทรมา บอกว่า กำลังจะขึ้นเครื่องบินมาที่ไทย จะมาพาฮารุซังกลับบ้านนะครับ

ฮารุ-เอ๋!!  บิกคุคุงบอกหรอคะว่าเจอฮารุ

ผม-ผมไม่ได้บอกหรอกครับ แต่ เรื่องที่ฮารุกำลังจะบินมาที่นี่ คนที่บอกเรื่องนี้ให้ผมรู้ก็คือ พวกชิโระนะครับ ยังไงเค้าก็รู้

อยู่แล้วครับ

ฮารุ-งะ งั้น งั้น ฮารุ อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว

ผม-เด๋วก่อนครับฮารุซัง

ฮารุ-ไม่ได้บิกคุคุงถ้าคุณพ่อมา ยังไงก็ต้องโดนจับตัวกลับไปอยู่ดี

ผม-ฮารุซังไม่อยากกลับบ้านหรอครับ ที่บ้านเค้าเป็นห่วงฮารุซังกันอยู่นะครับ

ฮารุ-แต่ ฮารุ อยากอยู่กับบิกคุคุงนิ่!!!!! หรือว่าบิกคุคุงไม่อยากอยู่กับฮารุ ฮารุจะไปเองก็ได้ค่ะ

ผม-มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ ผมอยากอยู่กับฮารุซังอีก ผมอยากจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันอีกเยอะๆเลยครับ

ฮารุ-งะ....งั้น พวกเราหนีกันเถอะนะ หนีไปไกลๆเลยนะ

 

ผม-คือว่า.... เรื่องหนี เราคงหนีไม่ได้หรอก แต่ว่านะ ผมมีอะไรอยากจะขอฮารุซังอย่างนึง เพื่อเป็นการไถ่โทษที่ตบหน้าผมวันนั้นที่คาวากุจิโกะ

ฮารุ-ถ้าไม่ใช่ให้ฮารุกลับบ้าน ฮารุจะยอมฟังค่ะ

ผม-ได้โปรด เชื่อใจผมด้วยเถอะนะครับ ฮารุซัง

ฮารุ-เอ๋!!! แค่นี้หรอ นึกว่าจะขอเรื่อง....บนเตียง

ผม-อย่าพูด อย่างงั้นสิครับ ฮารุซัง ฮารุซังทั้ง สาว ทั้งสวย หุ่นดีอย่างกับนางแบบ และอีกอย่างผมก็ ผู้ชาย......ใคร

จะไม่อยากขอเรื่องนั้นละครับ

ฮารุ-ไม่เอาละๆ ไม่พูดเรื่องนี้ แล้ว คนทะลึ่ง

ผม-งั้นเรามาสัญญากันมั้ยครับ ถ้าฮารุซังไม่หนีออกจากบ้านอีก ผมจะเป็นคนนั่งเครื่องบินไปส่งฮารุซังที่บ้านดีมั้ยครับ

ฮารุ-จริงๆนะ สัญญากันแล้วนะ

ผม-ครับ ผมสัญญา งั้นคืนนี้ นอนพักผ่อนเถอะนะครับ ที่เหลือเด๋วผมจะจัดการเอง แล้วพรุ้งนี้ผมจะมารับไปเที่ยวและพา

ไปทานข้าวนะครับ

ฮารุ-จ๊ะ จุ๊บ

 

พอฮารุพูดจบก็วิ่ง มาหอมแก้มผม1ที

 

ผม-ฮารุซังทำไรครับ

ฮารุ-ฮิฮิ ก็รางวัลสำหรับ วันนี้ไงคะ ฮารุนอนแล้วนะคะ ฝันดีค่ะ

 

พอพูดจบฮารุก็ดันผมออกจากห้องแล้วก็ปิดประตูเลย เฮ้อออออ พอลงมาด้านล่างตรงล๊อบบี้หันไปเห็นนาฬิกา ตายห่า

จะ ตี4กว่าแล้วนิ จะถึงเวลาต้องไปรับไอ้ชิโระแล้วงั้นหรอ ผมก็เลยค่อยๆขับรถวนกลับไปที่สนามบิน วันนี้เหนื่อยสุดๆไป

เลยขอบอก สงสัยจะได้มารับ ฮารุกับชิโระไปกินข้าวเย็นแทนละมั้งแบบนี้ พอมาถึงสนามบิน ไอ้ชิโระมันออกมายืนเก๊กหล่อรอแล้ว

 

ชิโระ-กว่าจะมานะ

ผม-เออโทษที วันนี้คือวันที่เหนื่อยที่สุดเลย ว่าแต่แกมาคนเดียวหรอ แล้วโอคะวะซังละ

ชิโระ-มาคนเดียว คนอื่นเค้าต้องทำงานกันไม่ว่างมาหรอก

ผม-หรองั้นก็ดีเลย คืองี้นะชิโระพอดีวันนี้เพื่อจะไม่ให้ฮารุหนีอีกเลยสัญญาไปว่าเด๋วจะนั่งเครื่องบินไปส่งฮารุที่บ้านเอง

ชิโระ-ก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่โทรไปคุยกับโอคะวะซังก่อนดีกว่ามั้ย

ผม-อืมก็ดีเหมือนกัน งั้นเอ้านี่มือถือ แก โทรเลย

ชิโระ-ได้

 

ละมันก็หยิบมือถือไปโทร

 

ชิโระ-อ๊ะ ผมชิโระนะครับ ครับถึงแล้วครับยูคิซัง เจอแล้วครับ ตอนนี้ฮารุอยู่ที่โรงแรมครับ ใช่ครับ ครับ

 

แล้วชิโระมันก็ยื่นมาให้ผม

 

ผม-สวัสดีครับโอคะวะซัง

โอคะวะซัง-สวัสดีบิกคุคุง ขอบใจนะที่ช่วยจัดการให้

ผม-เอ่อ คือว่าตอนผมพาฮารุซังไปที่โรงแรม พอเค้ารู้ว่า ชิโระจะมาพาตัวกลับบ้านฮารุซังจะหนีอย่างเดียวเลยล่ะครับ เพื่อไม่ให้ฮารุซังหนี ผมเลยสัญญาไปว่าผมจะเป็นคนพาฮารุซังไปส่งที่บ้านเองครับ

โอคะวะซัง-หรอ แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่ละ

ผม-ผมต้องทำธุระเรื่องเรียนให้เสร็จก่อนครับ ถึงจะกลับได้คิดว่าไม่น่าเกิน2อาทิตย์ ครับ ระหว่าง นี้ผมขอให้ฮารุซังได้

เที่ยวอย่างสบายใจได้ไหมครับ ผมสัญญาผมจะส่งฮารุซังให้ถึงมือโอคะวะซังที่สนามบินนาริตะให้ได้เลยครับ

โอคะวะซัง-เฮ้ออออ งั้นก็ได้ ฝากด้วยนะ

ผม-ครับผม สวัสดีครับ

ชิโระ-เป็นไงบ้างวะ

ผม-อืมก็ตามที่ว่ามานั่นแหละ คงต้องหาแผนรับมือไม่ให้ฮารุซังหนีที่สนามบินนาริตะอีกครั้งอ่ะนะ

ชิโระ-แล้วพอจะมีแผนรึยัง

ผม-ยังไม่มีหรอก วันนี้เรากลับไปพักกันก่อนเถอะ เด๋วจะพาไปส่งที่โรงแรม ถ้าเป็นไปได้ก็เด่วจะขอให้เค้าอยู่ห้องติดกับ

ฮารุ มีอะไรแกก็จะได้ช่วยดูได้บ้าง บอกตรงๆ คนเดียวทำไม่ทันแน่ๆ

ชิโระ-เออ ไว้ใจได้เลย

 

หลังจากนั้นผมก็พาชิโระไปที่โรงแรมแล้วพวกเราก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน พออีกวันตอนเย็นผมก็พาพวกชิโระกับฮารุไป

ทานข้าวเย็นแล้วก็เดินเล่นต่อ เยาวราชอีกนิดหน่อยแล้วก็พากลับโรงแรม แล้วผมก็แยกตัวไปทำเรื่องจบ ผ่าน

ไป1อาทิตย์ก็เสร็จธุระหมดทุกอย่างละ ผมเลยคิดว่าจะพาฮารุไปส่งสักทีเพราะยิ่งเร็วยิ่งดี คนเป็นพ่อแม่เค้าก็ห่วงลูกป่านี้

ไม่รู้จะเป็นไงบ้างนะ แต่ก่อนกลับผมต้องโทรบอกโอคะวะซังให้รู้เรื่องเวลากลับที่แน่นอนก่อนแล้วก็วางแผนกันฮารุหนี

ผมเลยไปคุยกับชิโระ

 

ผม-ตอนนี้จัดการธุระเสร็จเรียบร้อยละนะ พร้อมกลับบ้านได้แล้วละ

ชิโระ-หรอแล้วแกจะเอาไงต่อ

ผม-ก็ไม่เอาไง ก็จองตั๋ว เรา3คน แล้วก็ส่งตัวฮารุซังให้โอคะวะซัง หลังจากนั้นก็ยังไม่ได้คิดอะไร

ชิโระ-แล้วจะกลับกันวันไหน

 

ผม-นั่นสินะ จริงๆก็อยากให้พวกแก เที่ยวกันอีกสักอาทิตย์นึง เพราะยังไง โรงแรม ก็จ่ายเงินไว้แล้ว ห้องละ14วัน

แต่อีกใจก็เป็นห่วงฮารุซังการที่ให้เค้ามาอยู่แบบนี้ การเป็นอยู่ความสดวกสบายมันดีไม่ถึงครึ่งของที่ตอนเค้าอยู่บ้านที่

ญี่ปุ่นหรอก

 

ชิโระ-มันก็จริงนะ

ผม-งั้นเราจองตั๋ว พรุ้ง นี้ รอบเช้าละกันนะ

ชิโระ-แล้วแต่แกเลย เพราะยังไงคนที่ต้องไปบอกฮารุก็คือแก

ผม-รู้แล้วน่า

 

หลังจากที่ผมจองตั๋วเสร็จ ผมก็เดินไปหาฮารุที่ห้อง
ก๊อกๆๆๆ

 

ผม-ฮารุซัง ผมขอเข้าไปหน่อยได้ไหมครับ

ฮารุ-เข้ามาได้เลยจ๊ะ

ผม-คือว่า พอดีผมจัดการธุระเรื่องเรียนเสร็จไวกว่ากำหนดก็เลยจะมาบอกฮารุซังว่า พรุ้งนี้ เราจะกลับญี่ปุ่นกันนะครับ

ฮารุ-เอ๋!!!! เด๋ว เด๋ว ทำไมไม่บอกกันก่อนอะ ขอฮารุอยู่เที่ยวต่ออีกได้ไหม บิกคุคุง นะ

ผม-ไว้ถ้าฮารุซังอยากมาเที่ยวอีกถึงตอนนั้นพวกเรามาเที่ยวกันใหม่ก็ได้นะครับ

ฮารุ-แต่ว่า

ผม-ที่บ้านเค้าเป็นห่วงฮารุซังกันอยู่นะครับ ครั้งนี้เรากลับบ้านกันก่อนนะครับ เด๋วผมจะเป็นคนไปส่งให้เองนะครับ

ฮารุ-......

ผม-เชื่อใจผมนะ

ฮารุ-อื้อ

 

แล้วฮารุก็เข้ามากอดผม พร้อมกับร้องไห้ไปด้วย ผมก็ได้แต่นั่งอยู่ข้างคอยเอามือลูบหัว จนฮารุหลับไป พอหลับไปปุ๊บ

ผมก็อุ้มฮารุไปนอนที่เตียง แล้วผมก็เดินออกมานอกห้องเพื่อจะโทรหาโอคะวะซัง

 

ผม-สวัสดีครับโอคะวะซัง

โอคะวะซัง-สวัสดีเป็นไงบ้างฮารุสบายดีไหม

ผม-ฮารุซังสบายดีครับ ผมจะโทรมาแจ้งเวลาเดินทางครับ ผมจองตั๋วของพวกเรา3คน ออกตั้งแต่เช้าคิดว่าจะไปถึงนาริ

ตะน่าจะช่วงเย็นๆครับ

โอคะวะซัง-หรอ ไวกว่ากำหนดอีกนะ

ผม-ครับผมไม่อยากทำให้โอคะวะซังต้องเป็นห่วงฮารุซังครับเลยคิดว่ารีบจัดการให้เสร็จจะดีกว่าครับ

โอคะวะซัง-งั้นหรอ หวังว่าจะมีแผนไม่ให้ฮารุจังหนีได้อีกใช่ไหม

ผม-ครับ ผมจะพยายามครับ

 

หลังจากวางสายโอคะวะซังไปผมก็ เข้าไปเก็บของให้ฮารุซัง แล้วก็เดินไปบอกชิโระให้เก็บของ ละผมก็ขับรถกลับมา

บ้านเพื่อเก็บของ แล้วก็นั่งแท๊กซี่ไปโรงแรมนอนกับชิโระ ตอนเช้าจะได้ออกมาพร้อมกันอยู่2คน ฮารุคงหาโอกาสหนี

ยากแหละแต่ถ้าเอาไม่อยู่จริงๆ คงต้องให้กินยานอนหลับแทนพอคิดได้แบบนั้นผมก็เลยซื้อยานอนหลับเตรียมเอา

ไว้ พอตื่นเช้ามาผมก็ไปปลุกฮารุซังที่ห้อง พวกเรา3คนก็นั่งแท๊กซี่มาที่สนามบิน เช๊คอินเรียบร้อย ผ่านตม. มารอที่gate

 

ผม-จริงสิฮารุซัง ซื้อของไปฝากเพื่อนๆสักหน่อยมั้ยครับ ในนี้มีพวกของแบรนคนไทยขายด้วยนะครับ

ฮารุ-อื้ม งั้นเด๋วมานะคะ ฝากกระเป๋าฮารุด้วยนะคะ จุ๊บ

ผม-ฮ่ะๆครับ

ชิโระ-เห้ยพวกแก ไปถึงขั้นไหนกันแล้วเนี่ย พวกแกคบกันแล้วหรอ

ผม-ปะ...ป่าวสะหน่อย

ชิโระ-หร๊อออ แต่มีการส่งจุ๊บให้กันเนี่ยนะ

ผม-นี่ชิโระ ถ้าเกิดแผนแตกหรือเอาไม่อยู่จริงๆ อาจจะต้องให้ฮารุกินยานอนหลับนะ

ชิโระ-นี่แก เอาจริงหรอ ถ้าฮารุตื่นมา จะทำไง

ผม-นั่นก็ไม่รู้สิ แต่ ยังไงก็ต้องส่งเค้าให้ถึงมือโอคะวะซังให้ได้

ชิโระ-รู้นะเว้ยว่าแกชอบยัยนั่นอ่ะ แกทำแบบนี้มันจะดีจริงๆหรอ

ผม-ใช่ เพราะชอบฮารุซัง ถึงไม่อยากเห็นเค้าต้องมาลำบากแบบนี้ไง

ชิโระ-งั้นแกก็คบกับยัยนั่นไปเลยสิ อย่างน้อยยัยนั่นก็จะได้ไม่หนีออกจากบ้าน

ผม-เรื่องนั้น.....ช่างมันเถอะ อีกหน่อยฮารุก็จะต้องเจอคนที่ดีกว่านี้แน่ๆ คิดว่าแบบนั้นอ่ะนะ

ชิโระ-นี่แก ยังคิดเรื่องที่ว่า ไม่คู่ควรกับยัยนั่นอยู่อีกหรอ

ผม-ช่างมันเถอะ งานของเราคือ พากเค้ากลับบ้านอย่างปลอดภัย งั้นเด๋วไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ

 

หลังจากนั้นผมก็ลุกไปเข้าห้องน้ำพอออกมาฮารุก็ซื้อของเสร็จหมดแล้ว พวกเราก็มานั่งรอกันอีกแปปนึง พนง.ก็เรียก

สามารถเข้าไปนั่งรอในเครื่องได้ พอเครื่องบินขึ้นผมก็หลับ ตื่นมาอีกที คือ ถึงสนามบินนาริตะเรียบร้อย พวกเราพากัน

เดินออกมาพอเอากระเป๋าเสร็จ ผมก็นั่งรอโอคะวะซัง ตามแผน

 

ผม-เฮ้อ เหนื่อยจริงๆ ตรงตม คนเยอะมากเลย พวกเรานั่งพักกันหน่อยมั้ย จริงสิ เด๋วผมไปซื้อน้ำมาให้นะ

ชิโระ/ฮารุ-โอเคร

 

ผมก็เดินไปซื้อน้ำ ก่อนเดินกลับมาผมก็แอบเข้าไปในห้องน้ำเพื่อใส่ยานอนหลับให้ฮารุ ถึงตอนนี้ ฮารุ จะยังไม่มีท่าทีว่า

จะหนี แต่กันไว้ก่อนดีกว่าแก้เพราะผมเองก็ไม่ได้บอกฮารุเหมือนกันว่า โอคะวะซัง จะมารอรับที่สนามบิน หลังจากนั้นผม

ก็เดินกลับมาหาทุกคน

 

ผม-อะ อันนี้น้ำของฮารุซัง อันนี้ของแก ชิโระ

ฮารุ-ขอบคุณค่ะ

ชิโระ-เออ

 

ฮารุก็กินน้ำที่ผมเอามาให้อยากสนิทใจ พวกเรานั่งพักกันไปสักพักจนยานอนหลับมันเริ่มออกอาการ

 

ฮารุ-ง่วงจังเลย บิกคุคุง

ผม-งั้นนอนพิงไหลผมเอาไหมจะได้ไม่ปวดคอนะ

ฮารุ-อืมมม เอาตรง อก แทนได้มั้ย

ผม-อื้ม ได้สิครับ

ฮารุ-ฮิฮิ มีความสุขจังเลย

ผม-ผมเองก็มีความสุขเหมือนกันครับ

 

แล้วผมก็เอามือลูบหัวฮารุไปเรื่อยๆ สักพักก็หลับไปจริงๆ

 

ผม-ฮารุหลับแล้วละ ชิโระ แกโทรหาโอคะวะซังเลย

ชิโระ-ได้ งั้นเด่วมานะ แกดูแล ยัยนั่นให้ดีๆละ

ผม-อ่าไม่ต้องห่วงหรอก

 

แล้วชิโระมันก็เดินไปโทรหาโอคะวะซังกับทาเคดะซัง สักพักมันก็เดินมาพร้อมกับพวกโอคะวะซัง

 

โอคะวะซัง-เป็นยังไงบ้าง

ผม-สวัสดีครับโอคะวะซัง คือผมไม่รู้ว่าฮารุจังจะทำอะไรบ้างถ้าเห็นโอคะวะซังที่นี่ ผมก็เลยให้เธอหลับไปก่อน

โอคะวะซัง-งั้นหรอ ดีแล้วละ นี่มาอุ้ม คุณหนูไป

บอดี้การ์ด-ครับ

ผม-โอคะวะซัง คือว่า

ทาเคดะซัง-นี่บิกคุคุง นี่มันเรื่องในครอบครัว ปล่อยยูคิคุงเค้าจัดการเถอะนะ

ผม-คะ..ครับ งั้นผมขอเป็นคนอุ้มไปส่งที่รถได้ไหมครับ ยังไงผมก็สัญญากับฮารุซังไว้แล้ว

โอคะวะซัง-ได้สิ

ชิโระ-เสร็จแล้วโทรมานะบิกคุคุง เด๋วจะมารับ

ผม-อ่าเข้าใจแล้วละ

 

แล้วผมก็อุ้ม ฮารุ เดินไปกับโอคะวะซัง

 

โอคะวะซัง-นี่ฮารุจังก็คือสาวสวยร้านรองเท้านั่นใช่มั้ย ได้เจอสาวสวยร้านร้องเท้า แล้วเป็นยังไงบ้าง

ผม-เอ๋!!! โอคะวะซัง รู้เรื่องนี้ได้ไงครับ

โอคะวะซัง-ฮ่ะๆก็ฮารุไง ฮารุเป็นคนบอกน่ะ แต่ฮารุบอกว่าห้ามบอกบิกคุคุงว่าฮารุรู้อยู่แล้วว่าคือคนที่เธอตามหา

ผม-งะ งั้นหรอครับ

โอคะวะซัง-แล้วพอเจอแล้วได้ทำในสิ่งที่อยากทำรึยัง

ผม-ผมก็........อยากทำในสิ่งที่อยากทำ แต่ผมรู้สึกว่าผมไม่คู่ควรกับฮารุซังครับ

โอคะวะซัง-จริงสิหลังจากนี้พอฮารุตื่นแล้ว ฮารจะต้องโดนกักตัวแล้วจะไม่ได้ติดต่อกับเธออีก บิกคุคุงจะว่ายังไง

ผม-ถึงผมจะเสียใจที่จะไม่ได้คุยกับฮารุซังอีก แต่ ผมจะเก็บช่วงเวลาดีๆเหล่านี้ไว้เป็นความทรงจำของผมไปตลอดชีวิตเลยครับ

โอคะวะซัง-งั้นหรอ ขอบใจที่พาฮารุมาส่งนะ แล้วก็ค่าใช้จ่ายของฮารุตอนอยุ่ไทยจะมาชดใช้ให้วันหลังนะ

ผม-เอ่อ...โอคะวะซัง ถ้าฮารุซังตื่นแล้ว ฝากกระดาษแผ่นนี้ให้ฮารุซังด้วยจะได้มั้ยครับ

โอคะวะซัง-ได้สิ งั้นไปนะ รักษาสุขภาพด้วยนะออกรถได้

ผม-ขอบพระคุณมากครับ โอคะวะซัง

 

แล้วผมก็ยืนตรงแล้วก็ก้มหัวลง จนรถของโอคะวะซังหายไปไกล ผมไม่รู้ทำไมแต่น้ำตาผมก็ไหลไม่ยอมหยุดผมได้แต่นั่ง

อยู่ตรงนั้นและปาดน้ำตา อยู่อย่างนั้นสักพัก