ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
ระหว่างทางขับรถกลับบ้านผมก็ได้ลองกดคันเร่งรถจนสุดผมลองเล่นอยู่พักหนึ่งในระหว่างทางขับกลับบ้านแต่ผมไม่ได้ทำแบบนั้นตลอด
ทางเพราะ รถSkyline r34 GTR NISMO เป็นรถในฝันของผมแต่ด้วยความที่ราคามันแพงมากๆผมเลยไม่คิดที่จะซื้อมัน ถ้าไม่เกิด
เรื่องนี้ขึ้นผมคงไม่มีวันได้ขับรถคันนี้แน่นอนเพราะต่อให้รถคันนี้อยู่ที่บ้านชิโระเหมือนเดิมผมก็ไม่สามารถเอามาขับได้อยู่ดี และถ้าถาม
ว่าทำไมผมถึงชอบตัวนี้มากๆเพราะตัวนี้ถึงภายนอกจะคล้ายๆกับรถเดิมออกจากโรงงานแต่ภายในเครื่องยนต์ทุกอย่างถูกโมใหม่
ทั้งหมด และใส่อุปกรณ์เสริมเพิ่มเข้าไปทั้งคันอีกเยอะมาก พอผมขับรถกลับมาถึงที่บ้านที่หน้าบ้านมีคนยืนกันเป็นกลุ่มซึ่งกำลังโวยวาย
กันอยู่ พอผมเบิ้ลเครื่องลั่นบ้านทุกคนก็ยืนมองกันนิ่งๆ และพอผมขับรถเข้าไปจอดที่หน้าบ้าน คนที่ตาโตกว่าใครเพื่อนก็คือชิโระ พอผม
เปิดประตูรถลงไปชิโระก็รีบวิ่งเข้ามาหาผม
 
ชิโระ-นะ…นี่แก ไปเจอรถมาจากที่ไหน และแกเอามาได้ยังไง
ผม-ใจเย็นๆก่อนชิโระ พี่ชายของข้าหารถมาให้ข้า
ชิโระ-ทะ..ท่านพี่อย่างงั้นหรอ
ผม-แล้วเมื่อกี้ทุกคนทำอะไรกันอยู่หรอครับ
ฮารุ-ก็ชิโระหน่ะสิคะจะออกไปตามหารถอีก พวกเราก็เลยช่วยกันห้ามเอาไว้
ทานากะ-ใช่แล้วล่ะครับคุณท่าน
อายะ-คุณท่าน ขอกระเป๋าทำงานด้วยค่ะ
ชิสึ-น้ำองุ่นเย็นๆได้แล้วค่ะคุณท่าน
ผม-ขอบคุณนะครับทั้ง2คน
 
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่พอผมมารู้สึกตัวอีกทีผมก็เริ่มชินกับการที่ทุกคนในบ้านคอยดูแลผม ในระหว่างที่ผมดื่มน้ำองุ่นอยู่นั้นชิโระมันก็ไปเดิน
วนๆดูรอบรถดูทุกซอกทุกมุมว่าใช้รถแบบเดียวกันกับของทาเคดะซังมั้ย ทั้นใดนั้นฮารุก็สะกิดผมเพื่อให้จบเรื่องทั้งหมด ผมก็พยักหน้า
เป็นการตอบรับฮารุกลับไป
 
ผม-นี่ชิโระ แก ก้มๆเงยๆดูอะไรที่รอบรถคันใหม่ของข้าตั้งแต่เมื่อกี้แล้ววะ
ชิโระ-ปะ…ป่าวหรอกข้าแค่ดูว่ามันเหมือนกันกับของพ่อข้ามั้ย
ผม-มันก็ต้องเหมือนกันสิวะ เพราะรถคันนี้คือหนึ่งในไม่กี่ร้อยคันนั่นนะเว้ย
 
ผมก็เปิดฝากระโปรง และชี้แผ่นเพลทที่บอกหมายเลขของรถคันนี้ว่าเป็นคันที่เท่าไหร่ทันใดนั้นไอ้ชิโระมันก็อึ้งไปสักพักและก็ทรุดตัวนั่ง
ลงกับพื้นหน้ารถ และมันก็พล่ามเพ้อประมาณว่าถ้ารู้ไวกว่านี้ก็คงดี หรือทำไมมันไม่โชคดีที่หารถได้บ้าง บลาๆ ในระหว่างที่มันนั่งหมด
หวังอยู่กับพื้นแบบนั้น พอโทชิโร่และทานากะเห็นก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยชิโระ
 
โทชิโร่-ท่านชิโระอย่านั่งที่พื้นเลยนะครับ
ทานากะ-ท่านชิโระเดี๋ยวกระผมจะช่วยพยุงขึ้นเองนะครับ
 
ในระหว่างที่ทานากะและโทชิโร่กำลังจะช่วยชิโระ ผมก็โยนกุญแจรถคันใหม่ไปที่ตัวชิโระ
 
ผม-อ่ะ
 
ชิโระได้แต่ทำหน้างงว่ามันเกิดอะไรขึ้นและผมก็เดินกลับไปนั่งที่ตรงบันไดทางเข้าบ้าน
 
อายะ-คุณท่านค้า ได้โปรดอย่านั่งที่พื้นสิคะ
ชิสึ-คุณท่านได้โปรดยืนขึ้นเถอะค่ะคนอื่นเห็นมันจะดูไม่ดีนะคะ
 
ผมก็ยกมือขึ้นเพื่อบ่งบอกว่าให้หยุดอย่าเข้ามายุ่งกับผม
 
ผม-ข้าให้แกละกันชิโระ
 
ชิโระมันก็นั่งทำท่าทาง งง มากกว่าเดิมกับเรื่องทั้งหมด
 
ชิโระ-หะ…ให้…ให้ข้า
ผม-เออข้าก็บอกอยู่ว่าข้าให้
ชิโระ-ระ…รถคันนี้เนี้ยนะ!!!!!!
ผม-เออ!!รถคันนี้นั่นแหละ แกจะได้กลับเข้าบ้านได้สักที รีบๆขับกลับไปคืนทาเคดะซังซะซิ!!!!
 
จู่ๆชิโระมันก็น้ำตาไหลออกมาและมันก็วิ่งมากอดผมที่นั่งอยู่กับพื้นพร้อมกับขอบใจผมแบบเวอร์ชั่นฟูมฟายสไตล์ฟังไม่รู้เรื่องผมได้แต่นั่ง
อยู่อย่างงั้นสักพัก หลังจากมันสงบลง
 
ชิโระ-งะ…งั้นข้า…..ขอเอารถกลับไปที่บ้านก่อนนะ
 
ผมก็พยักหน้าตอบรับให้กลับชิโระ และชิโระมันก็ยืนตัวตรงพร้อมกับกัมหัวมันลงตั้งฉากกับพื้นพร้อมกับพูดว่า
 
ชิโระ-ทุกคนขอบคุณมากครับ!!!!!!
ฮารุ-ไม่เป็นไรจ้ะ
พลอย-พี่ชิโระไว้มาเถียงสู้กับพี่ชายอีกนะคะ
ทานากะ-โฮ๊ะๆท่านชิโระได้โปรดกลับมาที่บ้านของพวกเราอีกนะครับ
โทชิโร่-นั่นสิครับท่านชิโระ
ริน-แบบนี้บ้านในตอนเช้าคงจะเงียบแน่ๆเลยนะคะ พอดิฉันคิดก็ใจหายเหมือนกันที่จะไม่ได้ทักทายท่านชิโระในตอนเช้าอีกแล้ว
อายะ-ริน ที่เธอพูดมันเหมือนจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะแบบนั้น
ชิสึ-ใช่แล้วล่ะเดี๋ยวท่านชิโระก็กลับมาเที่ยวที่บ้านเราอีกแน่นอนใช่มั้ยคะท่านชิโระ
เก็นจิ-กลับไปแล้วอย่าลืมนะว่ายังมีตารางฝึกอยู่อีกเยอะกลับมาที่นี่ตามตารางด้วยหล่ะชิโระ
มิจัง-พี่ชิโระไว้มาอีกนะคะ
ผม-นี่ทุกคนอย่าไปพูดให้ท้ายชิโระมันแบบนี้สิครับ รีบๆกลับบ้านเอารถไปเก็บได้แล้วชิคุง
ฮารุ-แล้วเจอกันนะชิคุง
 
หลังจากที่ชิโระมันได้เห็นรอยยิ้มของพวกเราแล้วชิโระมันก็ยิ้มออกมาเหมือนเมื่อก่อนและมันก็รีบขับรถออกไป
 
ผม-เฮ้อออ!!!!จบไปอีกเรื่องสักที
ฮารุ-ที่รักเสียดายใช่มั้ยล่ะค่ะฮิฮิ ฮารุรู้นะว่าที่รักอยากได้คันนั้นมานานมากแค่ไหน
ผม-มันก็ใช่นั่นแหละครับ วันนี้เหนื่อยจริงๆผมหิวข้าวแล้วนะครับ
พลอย-วันนี้มีสตูว์เนื้อวัวด้วยแหละพี่ชาย
ผม-งั้นหรอน่าอร่อยนะ งั้นพวกเราไปทานข้าวกันเถอะ
ฮารุ-ทะ..ที่รักคะ คือฮารุมีคนอยากจะขอคุยกับคุณเป็นการส่วนตัว…..ได้มั้ยคะ
ผม-อยู่ที่ไหนล่ะครับ
ฮารุ-นั่งรออยู่ในห้องทำงานของที่รักค่ะ
ผม-งั้นฮารุพวกเราไปกันเถอะ
ฮารุ-ค่ะ
ผม-ทานากะซัง ชิสึซัง ช่วยเดินตามผมมาที่ห้องทำงานด้วยนะครับ และก็รินซังถ้าทาคุยะซังกลับมาบ้านแล้วบอกให้เอารถเข้าไปเก็บใน
โรงรถได้เลยนะครับ ส่วนคนที่เหลือก็ให้แยกย้ายกันไปทำงานตามปกติได้เลยนะครับ
ทุกคน-ทราบแล้วครับ/ค่ะ
 
หลังจากนั้นผมกับฮารุก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของผม คนที่นั่งอยู่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเพื่อนรักของฮารุนั่นเอง
 
ผม-อ้าว ริกะจังเองหรอครับ สบายดีมั้ยครับ
ริกะ-ขะ..ขอรบกวนหน่อยนะบิกคุคุง
ผม-เป็นอะไรไปครับทำไมดูเกร็งๆจังเลย
ริกะ-คะ..คือ เรื่องชิคุงหน่ะ
ผม-ไอ้ชิโระมันไปทำอะไรให้ริกะจังเสียใจอีกแล้วหรอครับ!!!
ริกะ-มะ..ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ
ผม-แล้วมันเรื่องอะไรกันหรอครับ
ฮารุ-คือ ริกะจังบอกว่าบางทีที่ชิโระซื้อรถสีแดงคันนั้นก็เพราะริกะจังก็ได้ค่ะ
ผม-แล้วชิโระมันจะไปซื้อรถแพงๆแบบนั้นเพราะริกะจังทำไมล่ะครับ
ริกะ-คะ..คือวันนั้นเรานั่งรถไปแถวบ้านชิโระ เราก็เลยเผลอถามออกไปว่าทำไมถึงขับรถไม่เข้ากับคนแถวบ้านเลย
ผม-อืม…ผมเองก็รู้นะครับว่าทาเคดะซังเค้ารวยมากๆแต่ผมก็ยัง งงอยู่ดี
ฮารุ-ที่รักไม่รู้หรอคะแถวบ้านชิโระคือ เด็นเอ็นโชว์ฟุนะคะ แถวนั้นมีแต่ไอโซ ดารา คนดัง นักการเมือง มีแต่คนรวยๆทั้งนั้นเลยนะคะ
ผม-แล้วมันยังไงหรอครับ
ทานากะ-คุณท่านที่ย่านเด็นเอ็นโชว์ฟุนั้นราคาที่ดินแพงมากๆ และคนที่อยู่แถวนั้นส่วนใหญ่จะเป็นบ้านเดี่ยวหลังใหญ่
ฮารุ-ใช่แล้วค่ะ เมื่อก่อนตอนฮารุเด็กๆก็อยู่แถวย่านนั้น แต่พอโตก็ย้ายมาอยู่บ้านที่คุณพ่อคุณแม่อยู่ปัจจุบันนี่แหละค่ะ ที่รักคุณ
พ่อเคยบอกกับฮารุว่าเสียเงินค่าที่ดินเท่ากันแต่ย้ายมาตรงที่บ้านเราอยู่เนี้ยได้พื้นที่กว่าตรงนั้นตั้ง2เท่าเลยนะคะ
ผม-งั้นหรอครับ…… แล้วทำไมต้องเป็นรถแพงๆล่ะผมว่ามันไม่เห็นเกี่ยวกันเลยนะครับที่คนรวยจะต้องขับรถแพงเสมอไป
ชิสึ-คุณท่านคะปกติแล้วคนระดับคุณท่านและคุณผู้หญิงส่วนใหญ่จะใช้รถนำเข้าจากต่างประเทศทั้งนั้นเลยนะคะ
ฮารุ-ใช่แล้วค่ะ คงจะมีแค่ที่รักเท่านั้นแหละค่ะที่ใช้รถเก่าๆ
ผม-อืม….ผมก็เริ่มเข้าใจแล้วล่ะครับ
ริกะ-ขะ…ขอโทษน้าบิกคุซัง ระ..เราไม่ได้อยากจะให้มันเป็นแบบนี้
ผม-เฮ้อออ เรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดของริกะจังหรอกนะครับเป็นความผิดของไอ้ชิโระมันนั่นแหละแต่ทีหลังถ้าริกะจังจะพูดอะไรกับชิ
โระผมอยากจะขอให้คิดให้ดีๆก่อนเพราะเห็นชิโระมันทำเก่งแต่จริงๆแล้วมันเป็นคนหัวอ่อนใครสอนอะไรมันก็เชื่อ
ริกะ-ระ..เราเข้าใจแล้วล่ะ
ฮารุ-ไม่อยากจะเชื่อเลยนะคะว่าชิโระจะหัวอ่อนขนาดนี้
ผม-เฮ้อออ!!!ไอ้ชิโระมันก็คงคิดอะไรโง่ๆอย่างเช่นอยากจะทำให้ริกะจังภูมิใจ แต่ก็เพราะแบบนั้นแหละผมถึงต้องเข้มงวดกับชิโระมัน
มากกว่าริว
ฮารุ-ทำไมละคะ ที่รักจะแกล้งชิโระไม่ได้นะคะ ริกะจังจะเสียใจนะ
ผม-ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ ที่ผมทำแบบนั้นเพราะ ถ้าเทียบกับริวแล้วชิโระนี่ยังห่างชั้นอีกเยอะ ริวนั้นมีความแข็งแกร่งและตัดสิน
ใจได้ดีถ้าควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ ขอเสียของริวคงเป็นทำอะไรมุทะลุ ใจร้อน และถ้าควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้การตัดสินใจของริวนั้น
จะห่วยลงแบบใช้อะไรไม่ได้ ส่วนชิโระ เป็นคนใจเย็น และเป็นคนฉลาด ตัดสินใจได้ดีกว่าริวถึงปกติมันจะใช้ชีวิตแบบไม่ค่อยใช้หัวคิด
ล่ะนะ ส่วนขอเสียนั้นมีเยอะมาก ไม่ว่าจะเรื่องความแข็งแกร่งทางด้านร่างกาย การลังเลทางด้านจิตใจ และที่สำคัญที่สุดคือสกิวการต่อสู้
ก็แบบนี้แหละครับ ถ้าจบเรื่องแล้วพวกเราไปทานข้าวกันเถอะนะ
 
ริกะ-ถะ..ถ้าเราเลือกได้ก็ไม่อยากเห็นชิคุงต้องเจ็บตัวหรอกนะแต่นี่เป็นธุระกิจของครอบครัวนี่นะ…. ยังไงเราก็ต้องขอฝากชิคุงไว้กับบิกคุ
ซังด้วยนะคะ ได้โปรดช่วยทำให้ชิคุงไปถึงฝันด้วยนะคะ
 
 
หลังจากนั้นริกะจังก็ก้มหัวลงเพื่อขอบคุณผมแบบเป็นทางการ
 
ผม-นี่ริกะจังไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกนะครับ จริงสิ เดี๋ยวคืนนี้พวกเราไปทานข้าวกันก่อนนะ ทานากะ ช่วยไปจัดห้องให้ริกะจังหน่อย
ได้มั้ยครับ เอาห้องนอนแขกยกให้ริกะจัง1ห้องไว้ใช้ประจำส่วนตัวไปเลยก็ได้นะครับ
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
 
หลังจากนั้นทานากะก็ก้มหัวลงละเดินออกจากห้องทำงานของผมไป
 
ริกะ-แบบนี้จะดีจริงๆหรอคะ
ฮารุ-ดีสิ ใช่มั้ยคะที่รัก
ผม-ใช่แล้วครับ ผมรู้ว่าริกะจังเป็นห่วงชิโระและริกะจังจะได้มาหาฮารุบ่อยๆด้วย ทีนี้คุณก็ไม่ต้องนั่งเหงาแล้วนะฮารุ
ฮารุ-เย้!!!! ขอบคุณนะคะที่รัก
 
แล้วฮารุก็วิ่งเข้ามากอดผม
 
ก๊อกๆ
 
อายะ-ขออนุญาตค่ะ
ผม-มีอะไรหรอครับ
อายะ-เตรียมอาหารเย็นเส็รจแล้วค่ะ
ฮารุ-งั้นพวกเราไปกันเถอะนะ
ผม-ป่ะ
 
หลังจากนั้นพวกเราก็ไปกินข้าวกันที่ห้องอาหารพอกินข้าวกันเสร็จผมก็แยกตัวออกมาขึ้นห้องนอน ส่วนฮารุยัยพลอย ริกะ และแม่ผม ยัง
คงนั่งเล่นดูทีวีในห้องอาหารกันอยู่เหมือนเดิมหลังจากที่ผมอ่าบน้ำเสร็จก็ล้มตัวลงนอน