ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
แล้วฮารุก็วิ่งไปกอดทั้งคู่พร้อมกับร้องไห้ไปด้วยมันก็ไม่แปลกละนะ คำพูดแบบนี้ออกจากปากของคนเป็นพ่อเป็นแม่ ไม่ว่าจะฟังตอน
อายุเท่าไหร่ก็รู้สึกดีและเสียใจไปพร้อมๆกัน รู้สึกดีคือเราได้เริ่มต้นชีวิตและครอบครัวของเราเองนี่คือก้าวแรกของพวกเรา ที่รู้สึกเสียใจ
ก็เพราะว่าคำพูดนี้ของคนเป็นพ่อเป็นแม่สำหรับเค้ามันหมายถึงการที่ได้ส่งลูกถึงฝั่งแล้ว และ หมายความว่าพวกเค้าทั้งคู่เริ่มแก่ชราจะ
ตายจากพวกเราไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
 
 
ผม-ฮารุอย่าร้องไห้ไปเลยนะครับหลังจากนี้พวกเรามาพยามช่วยกันทำให้คุณพ่อกับคุณแม่มีความสุขกันเถอะนะครับ
ฮารุ-คุณคะ!!
 
ฮารุก็วิ่งมากอดผมแทนผมก็เอามือลูบหัวหาฮารุเพื่อเป็นการปลอบใจ
 
ผม-โอ๋ๆไม่เป็นไรนะครับ เริ่มจากวันนี้พวกเรามาทำเนื้อย่างทานกันนะ เด๋วต้องเริ่มเตรียมของกันแล้วนะฮารุมาช่วยผมเตรียมของ
หน่อยได้มั้ยครับ
ฮารุ-ซิก ซิก ค่ะ
ผม-จริงสิครับคุณแม่ เรื่องดูแลครอบครัวผมตอนมาเที่ยวที่บ้านไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอกนะครับ คุณแม่
สึคุยะ-ไม่ได้จ๊ะ!
โอคะวะ-นี่ลูกรู้รึป่าว สิ่งที่ลูกตัดสินใจลงไปมันเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหนสำหรับคนเป็นพ่อเป็นแม่
ผม-ทะ ทราบครับ
สึคุยะ-ถ้างั้นก็เตรียมตัวให้ดีๆ อย่าให้เสียชื่อโอคะวะของพวกเรานะจ๊ะ
ฮารุ-ใช่ค่ะ ที่รักต้องอย่าทำให้เสียชื่อนะและพวกเราต้องทำให้ท่านพ่อท่านแม่ของที่รักมีความสุขมากๆด้วยเหมือนกันนะคะ
ผม-ฮ่ะๆทราบแล้วครับ เวลาพูดประโยคสำคัญแบบนี้ห้ามมีน้ำตานะครับ
 
ผมก็เอามือเช็ดน้ำตาให้ฮารุ
 
ฮารุ-งั้นพวกเราทานข้าวเช้ากันเลยมั้ยคะ
สึคุยะ-นั่นสิจ๊ะ
โอคะวะ-วันนี้มีอะไรทานหรอ
อายะ-วันนี้ดิฉันเห็นว่าทุกท่านทานอาหารเช้ากันตอนสายก็เลยทำ ข้าวกับปลาแซลม่อนย่างเกลือค่ะ
สึคุยะ-ปลาย่างตอนเช้าก็ดีนะ
ผม-งั้นยกออกมาเลยครับ ทานากะซังถ้าแขกคนไหนตื่นแล้วให้พามาทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารได้เลยนะครับ
ทานาก-ทราบแล้วครับ
อายะ-ทราบแล้วค่ะ
 
 
พวกผมนั่งรอสักพักทางซาซากิซังกับกับริวและทาเคดะซังก็เดินมาที่ห้องอาหาร
 
 
ผม-อรุณสวัสดิ์ครับซาซากิซัง ทาเคดะซัง
ทาเคดะ-เฮ้อออ ไม่ได้นอนหลับสบายๆแบบนี้มานานเท่าไหร่กันแล้วนะ
ซาซากิ-โอ้ย ทาเคจังยังไม่ชินอีกอย่างงั้นหรอฮ่ะๆ
โอคะวะ-บ้านพวกแก เสียงดังกันตั้งแต่เช้า วัยรุ่นก็แบบนี้ล่ะน้า
ริกะ-อรุณสวัสดิ์ค่ะ
ชิโระ-เช้านี้มีอะไรทานหรอ พี่ชาย
ผม-ปลาย่างหน่ะ
ริว-เช้าๆแบบนี้ก็ต้องปลาย่างสินะครับ
ผม-ทานากะซัง ไอ้ตัวปัญหาอยู่ไหนครับ
ทานากะ-เดี๋ยวกระผมจะไปตามให้นะครับ
 
 
พวกเราคุยกันสักพักอาหารก็ทยอยออกมาพวกผมนั่งกินไปคุยกันไป คือเป็นเช้าที่คนเยอะนะแต่เสียงไม่ได้ดังมากทำให้ผมรู้สึกได้
ผ่อนคลายและก็สนุกไปด้วย
 
 
ทานากะ-คุณท่านเก็นจิซังมาแล้วครับ
เก็น-ขอประทานโทษด้วยครับที่ผมมาทำงานสาย
ผม-ทานากะซัง พาเก็นจิไปจัดการเรื่องชุดทำงานด้วยนะครับ ช่วยทำให้สมกับเป็นพ่อบ้านด้วย ทั้งมารยาทและการแต่งตัว
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
 
และทานากะกับเก็นจิก็เดินออกไป
 
ทาเคดะ-นี่บ่ายนี้พวกเราจะทำอะไรกันดีล่ะ
ซาซากิ-นั่นสินะ อุตส่าห์ไล่ตัวหน้าเบื่ออย่างโทชิโร่ไปได้แล้ว ถ้านั่งอยู่บ้านเฉยๆก็หน้าเสียดายแย่เลย
ผม-ซาซากิซัง พูดแบบนั้นถ้าโทชิโร่ซังได้ยินจะเสียใจเอานะครับ
ซาซากิ-นี่ไอ้เด็กน้อยแกพอจะรับโทชิโร่เข้าทำงานที่บ้านนี้ได้มั้ย
ทาเคดะ-เห้ยขี้โกง บิกคุคุง ช่วยรับมาคิชิมะไว้ทำงานที่นี่อีกคนจะได้มั้ย
ผม-เด๋วสิครับ โทชิโร่ซังผมยังพอจะเข้าใจนะครับ แต่มาคิชิมะ นี่มีเหตุผลอะไรที่อยากให้เค้ามาทำงานกับผมล่ะครับ
ทาเคดะ-มะ ไม่มี แค่รู้สึกเสียหน้าที่ปล่อยให้ซาซากิแซงหน้าไป
ชิโระ-โอ้!!พ่อ เริ่มเข้าใจในความคิดผมแล้วใช่มั้ยล่ะ
ผม-พอเลยไอ้ชิโระ เอาเป็นว่า ผมจะรับทั้งคู่เข้าทำงาน แต่ งานแรกของมาคิชิมะคือ ให้กลับไปดูแล ทาเคดะซัง ต่อและให้มารับเงิน
เดือนที่ผม และ
 
สึคุยะ-นี่คุณผู้ชายทั้ง4คนคะ เรื่องนี้เด๋วค่อยคุยกันหลังทานข้าวไม่ได้หรอคะ
โอคะวะ-นั่นสินะ งั้นเด๋วหลังจากทานข้าวเสร็จพวกเราไปขับรถเล่นกันดีมั้ยล่ะ
สึคุยะ-ฮารุจังพวกเราไปเดินเล่นกันมั้ยจ๊ะ
ฮารุ-จริงหรอคะคุณแม่ ริกะจังพวกเราไปกันเถอะนะ
ริกะ-อื้ม ไปสิ
ชิโระ-ถ้าริกะจังไปด้วยงั้นผมขอไปด้วยอีกคนได้มั้ยครับสึคุยะซัง
สึคุยะ-ได้จ๊ะ
ทาคุยะ-คุณท่านมีคนนำเอกสารมาให้ครับ
ผม-เอาไปวางไว้ที่ห้องทำงานผมได้เลยครับ
ฮารุ-คงไม่ต้องถามแล้วสินะคะว่าที่รักจะทำอะไร
ผม-ฮ่ะๆ ขอโทษนะครับ รินซังช่วยไปบอกนิชิโนะซังเตรียมรถให้พร้อมด้วยนะครับ คุณผู้หญิงจะไปข้างนอก
ริน-ทราบแล้วค่ะ
ผม-งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ
ฮารุ-ที่รักอิ่มแล้วหรอคะ ปกติเห็นทานเยอะกว่านี้นะคะ
ผม-ผมไม่ได้ออกไปไหนอยู่แล้วก็เลยว่าจะไปทำงานก่อนแล้วค่อยมาทานใหม่อีกรอบน่ะครับ
ฮารุ-ก็ได้ค่ะแต่อย่าทำงานหนักจนเกินไปนะคะ
ผม-ทราบแล้วครับ
ซาซากิ-เฮ้อออ บทสนทนานี่มันเหมือนคนที่พึ่งจะแต่งงานกันใหม่ๆเลยนะ
ทาเคดะ-นี่บิกคุคุง ไม่คิดว่าถึงเวลาที่จะต้องมีเจ้าตัวน้อยกับเค้าบ้างแล้วหรอ
สึคุยะ-นั่นสิ เมื่อไหร่จะมีนะ แม่จะซื้อเสื้อผ้าและของเล่นเตรียมไว้ให้เยอะๆเลยนะจ๊ะ
ฮารุ-ดะ เด๋วสิคะทุกคน
โอคะวะ-นั่นสิน้า~ ให้อะไรดีนะเด๋วน้อยหน้าคนอื่น งั้นเอาเป็นตำแหน่งประธานบริษัทโอคะวะกรุ๊ปดีมั้ยลูก
ผม-คะ คุณพ่อ!!! เรื่องนี้อีกแล้วหรอครับ วันนั้นเราพึ่งจะตกลงกันเองนะครับ
ริกะ-นี่ๆพวกเราก็อยากอุ้มหลานแล้วนะ ทั้ง2คน
ชิโระ-ใช่ๆมีสักทีสิ๊ พอมีหลานปุ๊บ ทีนี้แหละจะได้เอาคืนที่พ่อมันทำกับพวกเราเอาไว้ฮ่าๆ!!!!
ผม-เห้ยชิโระ แกลืมไปรึป่าวว่าพ่อมันก็นั่งอยู่ตรงนี้นะเว้ย
ทุกคน-ฮ่าๆๆ!!!!
ผม-งั้นผมต้องขอตัวก่อนนะครับ
 
 
 
ผมก็เดินออกมาไปที่ห้องทำงานเข้าไปก็เห็นแฟ้มเอกสารวางอยู่5อันหนาๆทั้งนั้นแต่ล่ะอันเฮ้อออ พอจะต้องทำงานจริงๆก็รู้สึกขี้เกียจ
ทำงานขึ้นมาทันทีเล้ยย และผมก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ผมได้สั่งเซ็ทตั้งแคมป์มา และที่บ้านมีพวกไฟประดับสวน ผมก็เลยแบกทุก
อย่างขึ้นมาทั้งเต้น ตะเกียง เก้าอี้สนามหลาย10ตัวและก็เดินไปหยิบพวกไฟตกแต่งสวนในห้องเก็บของ แต่ด้วยความที่ผมแบกของ
พะรุงพะรังก็เลยเอาไฟตกแต่งสวนพร้อมสายไฟมาม้วนเป็นวงกลมแล้วเอามาสวมที่คอและผมก็จะเดินไปด้านข้างบ้านตรงสวนที่ผม
ทำเป็นลานกว้างๆเอาไว้ในระหว่างเดินไปก็เดินผ่านห้องโถงใหญ่หน้าบ้านก็หันซ้ายไปเจอทุกคนที่เดินออกมาจากห้องอาหารพอดี
 
 
 
ซาซาก-ฮ่าๆ!!!ไอ้เด็กน้อยแกบ้าไปแล้วหรอ
ทาเคดะ-ฮ่ะๆ
โอคะวะ-ฮ่าๆๆๆลูกควรไปพักผ่อนจริงๆนั่นแหละนะ
ฮารุ-ทะ ที่รักทำอะไรคะ ทำไมแบกของเยอะแยะเต็มไปหมดแบบนี้ล่ะคะ
ผม-ฮ่ะๆไม่ใช่นะครับคือผมแค่จะเอาไปตกแต่งที่เราจะปาร์ตี้กันเฉยๆครับ
สึคุยะ-ทาคุยะซัง รินซัง อายะซัง ไปช่วยถือของให้คุณท่านหน่อยสิจ๊ะ ไม่ควรปล่อยให้คุณท่านถือของแบบนี้ต่อหน้าแขกนะคะ
ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ!!
อายะ/ริน-ทราบแล้วค่ะ!!!
ผม-ขะ ขอบคุณนะครับทั้ง3คน จริงสิคุณแม่เชิญเลยครับนิชิโนะซังมาจอดรถรอที่หน้าบ้านแล้วครับ
สึคุยะ-จ๊ะ งั้นพวกเราก็ไปกันเลยนะ
ฮารุ-ค่ะ
ผม-อย่ากลับบ้านเย็นมากนะครับฮารุซัง
ฮารุ-ค้า~ไปก่อนนะคะ
ผม-ครับ
 
ทางพวกคุณแม่ก็ออกไป
 
ผม-คุณพ่อเอารถผมไปมั้ยครับ
โอคะวะ-นั่นสินะงั้น ขอยืม240z หน่อยนะ
ผม-ได้ครับ ทาคุยะซังช่วยไปหยิบกุญแจรถในห้องผมมาให้หน่อยครับ
ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ
โอคะวะ-แล้วทางพวกแกจะเอายังไงละ ทาเคจัง ซาซากิคุง
ซาซากิ-พวกเราว่าจะกลับไปรถที่บ้านกันก่อนล่ะนะ
ผม-ถ้าอย่างงั้นเด๋วผมจะขับรถไปส่งให้เองนะครับ
ทาเคดะ-นั่นสินะ ก็ดีเหมือนกันนะ
ซาซากิ-เห้ยๆไม่เป็นไรหรอก เด๋วข้าให้ริวขับรถไปส่งที่บ้านก็ได้
โอคะวะ-เด๋วข้าจะไปส่งแกให้เองละกันทาเคจัง บิกคุคุงจะได้อยู่บ้านพักผ่อน
ทาเคดะ-แบบนั้นก็ดีนะ นี่บิกคุคุงอย่าทำงานหนักจนเกินไปนักล่ะ ออกไปเที่ยวเล่นบ้าง ไว้จะแนะนำร้านที่มีสาวสวยๆให้นะ
โอคะวะ-หยุดเลยนะทาเคจัง ถ้าเกิดฮารุจังจับได้จะเกิดอะไรขึ้นคิดบ้างรึป่าว
ผม-ฮ่ะๆใจเย็นๆกันก่อนครับ ผมขอบคุณนะครับทาเคดะซัง ไว้ผมจะออกไปเดินเล่นข้างนอกบ่อยๆนะครับ
ริว-พ่องั้นพวกเราไปกันเลยเถอะเด๋วผมจะรีบกลับมาช่วยพี่ใหญ่เตรียมของอีก
ผม-ริวแก ก็ไม่ต้องรีบนักหรอกอีกนานกว่าจะถึงเวลานัด ค่อยๆขับรถไปน่ะดีแล้ว
ซาซากิ-ป่ะงั้นก็ไปกันเถอะ
ทาคุยะ-คุณท่านเอากุญแจรถมาแล้วครับ
ผม-เอาให้คุณพ่อเลยครับ
โอคะวะ-ขอบใจนะลูก ป่ะ ทาเคจัง เด๋วจะพาไปส่งที่บ้านนะ
 
 
หลังจากนั้นทุกคนก็ขับรถออก
 
 
ผม-เฮ้อออ บ้านเงียบสงบนี่แหละดีที่สุด
อายะ-ของพวกนี้จะให้เอาไปไว้ที่ลานกว้างเลยรึป่าวคะ
ผม-ใช่ครับ อืมมม ผมว่าผมไปด้วยดีกว่า เด๋วค่อยกลับมาทำงานละกัน
 
พวกเราก็เดินแบกของกันมาและก็จัดเตรียมตกแต่งของทั้งหมด
 
ผม-รินซัง ตรงนั้นเด๋วผมจัดการให้เองครับ
ริน-ตะ แต่ว่า
ผม-ไม่ต้องคิดมากหรอกนะครับ
ทานากะ-กระผมกลับมาแล้วครับคุณท่าน
ผม-กลับกันมาแล้วหรอครับ เป็นยังไงบ้างครับ
ทานากะ-ชุดทำงานต้องใช้เวลาตัดสักหน่อยกระผมเลยเช่าชุดมาให้เก็นจิซังใส่ทำงานไปก่อนน่ะครับ
ผม-นั่นสินะครับจะให้ใส่ชุดอื่นทำงานมันก็ดูไม่เหมือนพ่อบ้านอีกถ้าฮารุซังเห็นคงจะโดนบ่นจนหูชาแน่ๆ ขอบคุณนะครับทานากะซังที่
ช่วยจัดการให้
 
ทานากะ-ด้วยความยินดีครับว่าแต่กำลังทำอะไรกันอยู่หรอครับ รินซังและอายะซังดูอารมณ์ดีกันจังเลยนะครับโฮ๊ะๆ
อายะ-ไม่อารมณ์ดีได้ยังไงล่ะคะ นานๆทีคุณท่านจะอยู่บ้านนะคะทานากะซัง ที่ผ่านมาดิชั้นก็ไม่ค่อยได้ทำหน้าที่เมดส่วนตัวของคุณ
ท่านสักเท่าไหร่เลยนะคะ
 
ริน-ใช่แล้วค่ะ
ทาคุยะ-ปกติไม่เห็นจะอารมณ์ดีแบบนี้นี่พี่สาว หรือว่าเพราะคุณท่านอยู่ด้วยกันนะ
ริน-เดี๋ยวเถอะทัคคุง!! ต่อหน้าคุณท่านทำไมพูดแบบนี้
ทาคุยะ-นี่พี่!! ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ
ผม-ใจเย็นๆกันก่อนนะครับทั้ง2คน อย่ามานั่งทะเลาะกันเลยนะครับ
ริน-ต้องขอประทานโทษด้วยนะคะคุณท่านที่น้องชายของดิชั้นพูดอะไรที่ไร้สาระแถมฟังดูไม่ดีต่อหน้าคุณท่านอีก
ทาคุยะ-กระผมต้องขอโทษแทนพี่สาวของกระผมที่เอาแต่ใช้อารมณ์ด้วยนะครับคุณท่าน
ริน-นี่ทัคคุง!!!
ทานากะ-รินซัง ทาคุยะซัง ตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ต่อหน้าคุณท่านนะครับ ทำกริยาแบบนี้จะดีหรอครับ
ริน-ขอโทษด้วยค่ะ
ทาคุยะ-ขอโทษด้วยครับ
ผม-อย่าคิดมากเลยนะครับ จริงสิทานากะซัง ช่วยตามเก็นจิมาหาผมหน่อยสิครับ
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
 
 
ทานากะก็เดินออกไป ส่วนผมก็นั่งประกอบเก้าอี้สนามไปเรื่อยๆไม่นานทานากะก็เดินกลับมาพร้อมกับเก็นจิ
 
 
เก็น-ลูกพี่ เอ๊ย คุณท่านเรียกหากระผมหรอครับ
ผม-เห้ยเก็นจิ แกมาช่วยอายะซังและรินซังทำพวกนี้ซะ และตอนเย็นแกก็จุดไฟด้วยเข้าใจนะ
เก็น-ทราบแล้วครับ
ผม-งั้นผมฝากที่เหลือด้วยนะครับ ทานากะซัง
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
 
 
หลังจากนั้นผมก็เดินกลับมานั่งตรวจเอกสารในห้องทำงาน ตอนนี้ผมมีหน้าที่อ่านและเซ็นอนุมัติเท่านั้น ไม่ต้องมานั่งคิดเองเหมือน
เมื่อก่อนแต่ยังไงก็เถอะงาน2บริษัทที่ทำงานกันเต็มที่ไหนจะต้องไปตรวจงานข้างนอกไปประชุมไปต้อนรับลูกค้ารายใหญ่ของเราอีก
เฮ้ออ ผมเองก็เริ่มจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน คงถึงเวลาที่จะต้องมองหาคนช่วยจริงๆสะแล้วซิ ไม่มีคนที่พอจะใช้งานได้บ้างรึไงน้า~ ผม
ก็นั่งทำงานไปด้วยคิดไปด้วย จนมีคนมาเคาะประตูห้องทำงาน
ก๊อกๆ
 
ฮารุ-ที่รักนี่ตอนเย็นแล้วนะคะยังทำงานอยู่อีกหรอ
ผม-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ
ฮารุ-ที่รักคะ วันหยุดทั้งทีก็หน้าจะไปข้างนอกพักผ่อนบ้างนะคะ
ผม-ฮ่ะๆ นั่นสินะครับแล้ววันนี้ไปเที่ยวกันมาสนุกมั้ยครับ
ฮารุ-จริงด้วยสิ ที่รักคะฮารุมีอะไรจะให้ที่รักดูด้วยล่ะค่ะผม-อะไรหรอครับ
 
 
ฮารุก็วิ่งมาจับมือผมและลากผมไปนอกห้องทำงานโดยที่ไม่ตอบอะไรผมสักคำพาผมวิ่งไปถึงหน้าบ้านก็เห็นรถตู้สีขาวรุ่นใหม่ภายนอก
ดูหรูหราและทันสมัยมาจอดอยู่หน้าบ้าน
 
 
ผม-เอ่อ…….ระ รถใครหรอครับ
ฮารุ-รถคันใหม่ของพวกเราเองค่ะ
ผม-ห๊ะ!!
ฮารุ-อีกหน่อยตอนที่ท่านพ่อท่านแม่ท่านพี่ของที่รักมารถของฮารุคันเดียวนั่งไม่พอหรอกนะคะ
ผม-ตะ แต่มันไม่จำเป็นถึงกับที่จะต้องซื้อรถตู้คันใหม่เลยก็ได้นี่ครับ
ฮารุ-ทำไมล่ะคะ ฮารุว่ามันดูก็สวยออกนะคะ แถมภายในยังหรูหราและที่สำคัญเบาะนั่งสบายด้วยนะคะ
ผม-ระ หรอครับจริงสิแล้วรถฮารุล่ะครับ อย่าบอกนะว่าขายไปแล้ว รถคันนั้นมันแพงมากเลยนะครับ
ฮารุ-ยังอยู่ค่ะ ฮารุให้นิชิโนะซังเอาเข้าไปเก็บไว้ในโรงรถแล้วล่ะค่ะ
ผม-จริงสิทุกคนมากันรึยังหรอครับ
ฮารุ-พวกคุณพ่อยังไม่มาเลยค่ะแต่คุณแม่โทรตามแล้วคิดว่าอีกไม่นานก็คงจะถึงบ้านแล้วล่ะค่ะ
ผม-งั้นพวกเราเดินไปหาทุกคนกันเถอะนะครับ
ฮารุ-ค่ะ
 
 
ผมกับฮารุก็เดินจับมือกันมาที่ลานกว้างข้างบ้าน
 
ทานากะ-เชิญเลยครับ คุณท่านคุณผู้หญิง
ผม-ขอบคุณนะครับ
ฮารุ-นี่พวกเรามาเริ่มย่างเนื้อกันเลยเถอะนะพวกคุณพ่อมาถึงจะก็จะได้ทานได้เลย
สึคุยะ-อื้อเอาสิจ๊ะ ดูเหมือนวันอากาศจะเย็นลงอีกแล้วนะ หิมะหน้าจะใก้ลตกแล้วล่ะนะ
ชิสึ-ท่านสึคุยะหนาวรึป่าวคะ รับผ้าคลุมไหล่มั้ยคะ
สึคุยะ-ดีเหมือนกัน ขอบใจจ๊ะ
ชิสึ-คุณผู้หญิง คุณหนูพลอย รับด้วยมั้ยคะ
ฮารุ-ขอบใจจ๊ะ
พลอย-ขอบคุณค่ะชิสึซัง
ผม-อายะซัง ช่วยเอาชาร้อนมาเสริฟหน่อยสิครับ
อายะ-ทราบแล้วค่ะ
ผม-ริกะจังไม่หนาวหรอครับ
ริกะ-ไม่หนาวเลย
ฮารุ-ริกะจังไม่มีทางหนาวหรอกนะคะ เพราะบ้านเกิดของริกะจัง อยู่ที่อะโอโมริ
ผม-เห๋~~ที่นั่นหนาวมากเลยหรอครับ
ริกะ-หนาวสิ แต่สู้ทางเกาะฮ๊อกไกโดไม่ได้หรอกนะ
ชิโระ-เนี้ยเริ่มเข้าฤดูหนาวแล้วไปฮ๊อกไกโดกันเถอะ!!!
ริว-หน้าสนใจเหมือนกันนะ
สึคุยะ-พอได้ยินก็ทำให้อยากทานอาหารทะเลที่นั่นขึ้นมาเลยนะจ๊ะ
ฮารุ-ที่รักคะ
ผม-เฮ้อออ ฮารุซังมองผมด้วยสายตาอ้อนวอนแบบนี้ต่อไปผมก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะครับ ช่วงนี้บริษัทก็กลับมาทำงานกันปกติแล้ว
ด้วย
พลอย-พี่ชายขี้งก! แค่พาไปเที่ยวหน่อยก็ไม่ได้
ผม-ยัยพลอยเดี๋ยวนี้แกพูดเก่งเกินไปแล้วนะ
พลอย-ว้ายยย~~พี่ฮารุคุณแม่ช่วยหนูด้วยค่ะ
 
 
แล้วยัยพลอยก็รีบวิ่งไปหลบหลังฮารุ
 
 
ผม- นี่!! ยัยพลอย
ฮารุ-ห้ามดุพลอยจังนะคะที่รัก
ผม-เพราะฮารุซังเอาแต่ตามใจแบบนี้ ยัยพลอยถึงได้ใจดื้อขึ้นทุกวันนะครับ
ฮารุ-ฮารุไม่ได้ตามใจอะไรพลอยจังเลยนะคะ
ผม-ก็ตอนนี้
สึคุยะ-บิกคุคุง
ผม-คะ คุณแม่ แต่พลอยจังดื้อเกินไปจริงๆนะครับ
สึคุยะ-แม่ไม่ได้จะว่าเรื่องนั้นสักหน่อยนะจ๊ะ แม่แค่จะบอกว่า โรงแรมสาขาที่ฮ๊อกไกโดของเราน่ะ ถือว่าใหญ่และหรูเป็นอันดับที่3ของ
เราเลยนะ ลูกทำงานมาตั้งหลายปีแล้วหน้าจะได้รับบัตรเชิญให้ไปร่วมงานเทศกาลหิมะและไปเปิดแคมเปญใหม่ของบริษัทเราทุกๆปี
ไม่ใช่หรอจ๊ะ
 
ผม-ชะ ใช่ครับแต่ว่าทุกๆปีคุณพ่อจะเป็นคนไปไม่ใช่หรอครับ
สึคุยะ-ใช่จ๊ะ แต่คราวนี้แม่ว่าจะให้พ่อไปทำธุระ ในช่วงนั้นพอดีนะจ๊ะ
ผม-คุณแม่ คงไม่ได้กำลังวางแผนสั่งผมให้ไปเที่ยวโดยเอาเรื่องงานมาเป็นข้ออ้างอยู่ใช่มั้ยครับ
สึคุยะ-ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะแม่แค่บอกไว้ถ้ามันเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น
ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับคุณแม่
โอคะวะ-นี่บิกคุคุงรถ240zวิ่งดีมากๆเลยล่ะนะ
ซาซากิ-เห้ยๆรอบหน้าพวกเราไปงานรวมรถแต่งตอนกลางคืนกันบ้างเอามั้ยละ
ทาเคดะ-จริงด้วยนะ พวกเราหน้าจะเอารถหายากของพวกเราไปโชว์กันบ้างนะ
สึคุยะ-หน้าเสียดายจริงๆเลยนะคะ ที่สามีของดิชั้นไม่มีรถหายากอีกแล้วค่ะ
ทาเคดะ-แค่รถ240zของบิกคุคุงก็พอแล้วล่ะนะ แถมเป็นรุ่นที่หายากอีกซะด้วย
ผม-ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ทาเคดะซัง
ฮารุ-จริงสิ สรุปแล้วที่รักหมดเงินกับรถคันนี้ไปเท่าไหร่หรอคะ ยังไม่ได้บอกฮารุเลยไม่ใช่หรอ
ผม-เอ๊ะ!! มะ มะ มะ ไม่เท่าไหร่หรอกนะครับเพราะส่วนใหญ่ก็เอาของเดิมมาซ่อมครับ
ฮารุ-จริงหรอคะ
ผม-จริงสิครับ พะ พะ พวกเรามาทานเนื้อย่างกันดีกว่านะครับ ทานากะซัง ช่วยเอาไวน์แดงไวน์ขาวมาเสริฟทุกคนหน่อยสิครับ
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
ผม-งั้นก็เริ่มปาร์ตี้เนื้อย่างเล้ยยยย
ทุกคน-เย้!!!~~
 
 
หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งกินเนื้อย่าง พูดคุยกันทั้งเรื่องจริงจังและเรื่องไร้สาระและดูเหมือนว่า พวกทาเคดะซัง อยากจะไปเที่ยวที่
ประเทศไทยแต่ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าพวกคุณพ่อเค้าจะว่างตรงกันเมื่อไหร่ หลังจากกินเนื้อย่างกันเสร็จก็ก็ได้เวลาแยกย้ายกลับบ้าน
 
 
ซาซากิ-เฮ้อออ เนื้อย่างวันนี้อร่อยมากเลยนะไอ้เด็กน้อย ขอบใจมากเลยนะที่ชวนพวกเรามา
ทาเคดะ-นั่นสิ แถมยังดูแลพวกเราอย่างดีด้วยล่ะนะ หลับสบายจริงๆไว้วันหลังจะมารบกวนอีกนะ
ผม-ฮ่ะๆ บ้านนี้ยินดีต้อนรับซาซากิซังและทาเคดะซังเสมอนะครับ ว่างเมื่อไหร่ก็แวะมาได้เลยครับ
โอคะวะ-ลูกชายของข้า นิสัยดีใช่มั้ยล่ะ
สึคุยะ-ถ้าลูกไม่บ้ารถเหมือนคุณก็ดีอยู่หรอกนะคะ
ฮารุ-นั่นสิคะคุณแม่
ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อยดูแล้วในอนาคตแกคงมีเรื่องวุ่นๆอีกแน่เลยนะฮ่ะๆ
ทาเคดะ-ฮ่ะๆ
ผม-ซาซากิซัง ทาเคดะซัง เมารึป่าวครับเมื่อกี้ดื่มไวน์กันไปเยอะ
ซาซากิ-ไม่เมาหรอกดื่มแค่นิดหน่อยเอง
ทาเคดะ-ใช่พวกเรานะ ดื่มได้เยอะกว่าที่บิกคุคุงคิดเยอะนะฮ่ะๆ
ผม-ฮ่ะๆ เห็นทีผมคงต้องหาเวลาไปนั่งดื่มกับ ซาซากิซังและทาเคดะซังบ่อยๆซะแล้วครับ
โอคะวะ-ถึงตอนนั้นชวนพ่อไปด้วยนะลูกฮ่ะๆ
ซาซากิ-พวกเราไปละ แล้วเจอกันไอ้เด็กน้อย ทุกคน
ทาเคดะ-แล้วมาดื่มกันใหม่นะบิกคุคุง
ผม-ครับ
โอคะวะ-งั้นพวกเราก็กลับบ้านกันเถอะนะ คุณง่วงรึยัง
สึคุยะ-เริ่มจะง่วงแล้วล่ะค่ะ
ผม-งั้น นิชิโนะซังขับรถตู้ไปส่งคุณพ่อกับคุณแม่ที่บ้านด้วยนะครับ
นิชิโนะ-ทราบแล้วครับ
ริว-งั้นผมไปก่อนนะครับพี่ใหญ่
ผม-ชิโระแก……ทานากะซังไปหยิบกุญแจรถของฮารุซังมาให้ชิโระหน่อยครับ
ชิโระ-นี่แก รถคันนั้นมันแพงมากเลยนะ
ผม-เออถ้าแกรู้อยู่แล้วก็คุยกันง่ายหน่อย จะให้แกยืมและขับไปส่งริกะจังให้ถึงหน้าบ้านซะล่ะ รถค่อยเอามาคืนวันหลังก็ได้
ริกะ-จะดีหรอ
ฮารุ-ดีสิจ๊ะ
ขิโระ-ขะ ขอบใจแกมากนะ
ผม-ไม่ต้องคิดมากน่า เรื่องเล็กน้อย
ทานากะ-ท่านชิโระนี่กุญแจรถของคุณผู้หญิงครับ
ผม-งั้นก็ขับรถกลับบ้านดีๆนะชิโระ
ชิโระ-เออ
ทานากะ-เชิญทางนี้เลยครับท่านชิโระท่านริกะเด๋วกระผมจะเปิดโรงรถให้เองครับ
หลังจากนั้นชิโระก็เดินไปกับทานากะเพื่อเอารถและก็ขับรถออกจากบ้านไป
ผม-เฮ้อออออ!!!!! บ้านเงียบๆนี่ดีที่สุดจริงๆนั่นแหละ
ฮารุ-ไม่ว่าจะตอนไหนวันไหนที่รักก็ยังเป็นที่รักคนเดิมจริงๆด้วยนะคะ
ผม-เป็นยังไงหรอครับ
พลอย-เป็นคนขี้บ่นใช่มั้ยคะพี่ฮารุ
ผม-นี่ยัยพลอย!! แกหลายครั้งแล้วนะ
 
 
ยัยพลอยก็วิ่งหนีผมเข้าไปในบ้านผมก็จะวิ่งตามเข้าไปแต่ดันโดนฮารุดึงแขนเอาไว้
 
 
ฮารุ-ถึงที่รักจะเป็นคนขี้บ่น แต่ฮารุก็รู้นะคะว่า ที่บ่นเพราะรักใช่มั้ยล่ะคะ
ผม-มะ มะ มะ ไม่ใช่สักหน่อยครับ
ฮารุ-รู้มั้ยคะเวลาที่รักเขินเนี้ยน่ารักมากๆเลยล่ะค่ะ ฮารุรักคุณนะคะ คุณสามี
 
 
แล้วฮารุก็ดึงผมเข้าไปจูบ
 
 
ผม-คะ ครับ
ฮารุ-งั้นเข้าบ้านกันเถอะนะคะ ถ้างานเสร็จแล้วพวกเราขึ้นห้องกันเลยมั้ยคะ
ผม-แล้วพลอยจังล่ะครับ
ฮารุ-ที่รักลืมไปแล้วหรอคะ ว่าที่บ้านเรามีพ่อบ้านและเมดกี่คน ถ้าเกิดพวกเราขึ้นห้องกันไปแล้ว คนที่เหลือทั้งชิสึซัง อายะซัง แม้แต่
ทานากะซังที่เป็นหัวหน้าพ่อบ้านก็จะไปอยู่กับพลอยจังแทนค่ะ
ผม-อย่างงั้นหรอครับ
ฮารุ-ค่ะ แต่วันนี้คงต้องรออีกสักแปปเพราะทุกคนกำลังเก็บของข้างนอกกันอยู่
ทานากะ-ถ้าอย่างงั้นกระผมจะไปอยู่กับคุณหนูพลอยเองครับ
ผม-เฮ้ออ ก็ได้ครับ แต่ผมขอสั่งไว้เลยนะครับว่าห้ามทุกคนตามใจพลอยจังจนมากเกินไป
ทานากะ-ทราบแล้วครับ ถ้าอย่างงั้นกระผมขอตัวก่อนนะครับ คุณท่าน คุณผู้หญิง
ผม-ครับ
ฮารุ-จ๊ะ
 
หลังจากนั้นพวกผมก็ขึ้นมาอ่าบน้ำและล้มตัวลงนอน