ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

 

พวกเราก็เดินมาที่ห้องอาหาร พอผมเดินเข้ามาคือ อาหาร วางรอพร้อมทานเรียบร้อยแล้ว

 

อายะ-คุณท่านคะ เชิญนั่งค่ะ

ชิสึ-คุณผู้หญิงเชิญนั่งค่ะ

ผม-อืม

ฮารุ-ขะ ขอบใจนะจ๊ะ

ผม-ริกะซัง วันนี้ทำให้เห็นเรื่องที่ไม่ควรเห็นสะได้ และผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้ชิโระต้องมาเจ็บตัวแบบนี้

ริกะ-มะ มะ ไม่เป็นไรหรอกนะบิกคุซัง ชิโระถึกทนจะตายไปไม่ต้องคิดมากหรอกนะ

ชิโระ-นะ นั่นสิพวกเราก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากเมื่อเทียบกับแกแล้ว

ริกะ-นี่ฮารุจังบิกคุคุงเป็นอะไรไปหรอ

ฮารุ-อะ อารมณ์ไม่ดีอยู่

ผม-ฮารุซัง คืนนี้พวกเรามาทานข้าวกันก่อนล่ะกันนะครับ พรุ้งนี้ช่วงบ่ายๆเย็นๆพวกเรามาทำเนื้อย่างทานกันนะครับ

ฮารุ-เอ๊ะ!!! พรุ้งนี้ตอนบ่ายหรอคะ ตะ แต่ว่าต้องไปทำงานกันไม่ใช่หรอคะ

ผม-นั่นสินะครับ ทาเคดะซัง ซาซากิซัง คุณพ่อ ริกะซัง พรุ้งนี้มีธุระด่วนที่ไหนรึป่าวครับ

ทาเคดะ-อืมม ก็ไม่มีนะ

ซาซากิ-ข้าก็ว่าง

โอคะวะ-อืมมมม พรุ้งนี้ก็ไม่มีงานด่วนอะไรนะ

ริกะ-ไม่มีจ๊ะ

ผม-งั้นก็ตกลงตามนี้นะครับ ตอนบ่ายๆเย็นๆพวกเรามาทานเนื้อย่างด้วยกันนะครับ

ฮารุ-ดะ เด๋วสิคะแล้วที่รักไม่ต้องไปทำงานหรอคะ

ผม-ช่วงนี้งานของผมก็น้อยลงไปเยอะมาก คุณแม่ครับ ถ้าผมกับคุณพ่อจะขอลางานพรุ้งนี้สักวัน พร้อมกันได้รึป่าวครับ

สึคุยะ-ของลูกแม่อนุมัติจ๊ะ แต่ว่าคุณคะแน่ใจนะคะว่าไม่มีงานด่วนหรือประชุม!!!

โอคะวะ-นะ แน่ใจสิ ถ้ามีประชุมจริงๆลูกก็ต้องไปเข้าประชุมกับผมด้วยอยู่ดี

สึคุยะ-งั้นก็ได้ค่ะ เด๋วจะโทรไปบอกชิสึกะซังให้นะคะ

โอคะวะ-อะ โอ้

ฮารุ-ส่วนของที่รักเดี๋ยวพรุ้งนี้เช้าฮารุจะโทรไปบอกนานามิซังให้นะคะ

ผม-อืมม

 

 

หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งกินข้าวกันคุยกันไปพอกินข้าวกันเสร็จ ทางแก๊งผู้หญิงก็แยกตัวไปที่ห้องรับแขก

 

 

ผม-ทาคุยะซัง ช่วยเอาไวน์และเหล้าที่ผมเก็บไว้ออกมาให้ทีนะครับ

ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ

อายะ-เด๋วดิฉันจะไปเตรียมกับแกล้มมาเพิ่มนะคะ

ผม-ขอบคุณนะครับอายะซัง ทานากะซังหลังจากนี้ขอให้ช่วยสอนเรื่องมารยาททุกอย่างให้กับเก็นจิด้วยนะครับเมื่อฝึก

เสร็จแล้วให้ส่งไปคอยอยู่กับฮารุซังนะครับ

 

เก็นจิ-ตะ แต่ลูกพี่

ทานากะ-เก็นจิซังได้โปรดเรียกว่าคุณท่านตลอดด้วยนะครับไม่ว่าจะอยู่ในบ้านหรืออยู่นอกบ้าน

เก็นจิ-ตะ แต่

ผม-เห้ยเก็นจิ ถ้าแกทำไม่ได้แกก็ไปบอกแม่แกซะว่าจะลาออกจากงานที่นี่

เก็นจิ-ทะ ทราบแล้วครับ คะ คุณท่าน

ผม-ถ้ามาอาละวาดอีกรอบล่ะก็ จะตัดหัวของแกทิ้งซะและจะส่งไปให้เคียวซังที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติเข้าใจมั้ย

โอคะวะ-นะ นี่ลูกมันไม่แรงไปหน่อยหรอ

ผม-ไม่แรงเลยครับสำหรับเก็นจิ

เก็นจิ-ผะ ผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ

โทชิโร่-หลังจากนี้ผมจะมาอยู่ช่วยดูแลบ้านนี้นะครับท่านบิกคุ

ผม-ถ้าโทชิโร่ซังคิดถึงพวกผมก็แวะมาหาพวกเราได้ตลอดเลยนะครับ แต่เรื่องมาดูแลบ้านให้ผมคงต้องขอปฏิเสธ หลัง

จากนี้เรื่องในบ้าน ผมจะให้เก็นจิเป็นคนรับผิดชอบและจัดการดูแลในเรื่องการรักษาความปลอดภัยขั้นสูงสุด

 

ชิโระ-แกนี่มีความคิดแปลกๆอีกแล้วสินะ

ริว-พี่ใหญ่เอาคนแบบนี้มาจะดีหรอครับ

ผม-ถ้าเรื่องนิสัย ก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน แต่ถ้าเรื่องฝีมือการต่อสู้ล่ะก็ไว้ใจได้แน่นอนพวกแกก็น่าจะรู้สึกแล้วนิ่เจอมากับตัว

เอง

ชิโระ-อะ อืมมม

ทาคุยะ-ขออนุญาตครับคุณท่าน คุณผู้หญิงให้มาถามว่า มีไวน์ส่วนของพวกคุณผู้หญิงรึป่าวครับ

ผม-เฮ้อออ หยิบไวน์ที่เหลือของผมยกไปให้ได้เลยนะครับและฝากบอกชิสึซังด้วยนะครับว่าอย่าปล่อยให้ฮารุซังดื่ม

เยอะจนเกินไป

 

ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ

ผม-ทาเคดะซัง ซาซากิซัง ดื่มเหล้าสักหน่อยนะครับ

 

 

ทานากะก็เดินแจกแก้วเหล้าให้ครบทุกคน

 

 

ผม-จริงสิ ช่วยตามยามาดะซังกับยามากุจิซังมาหาผมหน่อยได้มั้ยครับ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

 

 

แล้วทานากะก็เดินออกไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับทั้ง2คน

 

 

ยามาดะ-เรียกหาพวกผมหรอครับคุณท่าน

ผม-ใช่แล้วล่ะครับ อาการบาดเจ็บเป็นยังไงบ้างครับ

ยามากุจิ-พะ พวกเรานอนพักสักหน่อยก็หายแล้วล่ะครับ

ผม-งั้นก็เอาเหล้านี่ไปดื่มกันสักขวด และก็พักผ่อนสัก2-3วันนะครับ

ยามาดะ-ให้พวกผมลางานไปนอนพักหรอครับ

ทานากะ-แล้วหน้าบ้านล่ะครับคุณท่าน

ผม-เก็นจิจะเป็นคนจัดการให้ทั้ง2คนเองครับ เพราะงั้นพักผ่อนให้สบายเถอะนะครับ

ยามาดุจิ-ตะ แต่ว่า

ผม-ตอนนี้เก็นจิ เป็นพ่อบ้านของเราเรียบร้อยแล้วครับ

ยามาดะ-ระหว่างที่พวกผมสลบไปมีเรื่องเกิดขึ้นเยอะเลยนะครับ

ผม-พักผ่อนเยอะๆนะครับ แล้วไว้ผมจะสั่งให้โบนัสและวันลาเพิ่มให้นะครับ

ยามากุจิ-จะดีจริงๆหรอครับคุณท่านพะ พวกเราทำหน้าที่บกพร่อง

ผม-เฮ้อออ จะมองแบบนั้นก็ไม่แปลกหรอกนะครับ แต่ว่าเรื่องในครั้งนี้ที่ว่าเป็นข้อยกเว้นล่ะกันนะครับ เพราะว่าถ้าพวก

คุณชนะเก็นจิได้ พวกคุณก็สามารถชนะผมได้เหมือนกันครับ

 

ยามากุจิ/ยามาดะ-เอ๋!!!!!!

ผม-คืนนี้ก็ไปพักผ่อนก่อนเถอะนะครับทั้ง2คน

โอคะวะ-นี่ลูกพ่อว่าพวกเราไปเดินเล่นข้างนอกสักหน่อยมั้ย

ทาเคดะ-นั่นสิ บิกคุคุง ได้เวลาที่บิกคุคุงต้องเปิดโรงรถที่บ้านให้พวกเราดูแล้วล่ะนะ

ผม-เอ๊ะ!!! รถผมก็มีแค่R33 กับ 240z เท่านั้นเองนะครับ

ริว-พี่ใหญ่ ยังมีรถอีก2คันไม่ใช่หรอครับ เมื่อวานยังเอาออกมาวนรอบน้ำพุอยู่เลยครับ

ซาซากิ-โอ้ย ทาเคจัง ไอ้เด็กน้อยมีความลับกับพวกเรา

ผม-มะ ไม่ใช่นะครับซาซากิซัง นั่นมันรถของคุณพ่อครับ

โอคะวะ-อ่อ รถ2คันนั้นหรอ

ผม-ชะ ใช่แล้วล่ะครับ เมื่อวานผมมีเวลาว่างผมเลยเดินเข้าไปลองสตาร์ทรถทิ้งเอาไว้ครับ

โอคะวะ-พาพวกเราไปดูหน่อยได้มั้ย

ผม-เอ๊ะ ตะ แต่ว่าคุณแม่

โอคะวะ-ไม่เป็นไรหรอกนะ

ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ ทานากะซัง ช่วยหยิบกุญแจโรงรถมาให้ผมด้วยนะครับ

ชิโระ-งะ งั้น ขอตัวไปอยู่กับริกะจังก่อนได้มั้ย

ทาเคดะ-เฮ้อออ ชิโระ แกนี่นะ เป็นผู้ชายรึป่าว จะไปอยู่แก๊งผู้หญิงทำไม

ชิโระ-พ่อ นั่นริกะจังนะพ่อ

ผม-ไม่เป็นไรหรอกนะครับทาเคดะซัง ชิโระแกไปเถอะ

ชิโระ-ขะ ขอบใจนะบิกคุคุง

ผม-อืมม

ทาเคดะ-เฮ้อออ เมื่อไหร่จะได้สักครึ่งของบิกคุคุงกันนะ

ผม-ฮ่าๆ!! ที่ผ่านมาผมไม่ได้สอนอะไรชิโระกับริวเลยนอกจาก สอนให้มันเป็นคนปกติธรรมดาที่ไม่ใช่ยากุซ่า

ซาซากิ-โอ้ยๆไอ้เด็กน้อยมันไม่ใช่ที่เราตกลงกันเอาไว้นี่

ผม-ก็ใช่ครับ เพราะผมไม่เคยมองว่า การเป็นยากุซ่าเป็นแล้วจะมีอะไรดี พวกคุณคิดจริงๆหรอครับว่าการที่จะให้ทั้ง2คน

สืบทอดตำแหน่งนี้มันจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุด

 

ทานากะ-ให้เปิดประตูโรงรถเลยรึป่าวครับ

ผม-เปิดเลยครับ

ทาเคดะ-เฮ้ออออ

โอคะวะ-นี่ลูก

ผม-ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกนะครับคุณพ่อ หลังจากนี้ถ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของทาเคดะซังและซาซากิซังรอดจาก

การฝึกออกไปได้ล่ะก็ ผมขอรับประกันได้เลยว่า คุณจะได้ยักษ์ไม่ก็มังกรกลับไปแน่นอนครับ

 

ซาซากิ-จริงๆงั้นหรอไอ้เด็กน้อย

ผม-ถ้ารอดกลับไปได้นะครับ

ทาเคดะ-จัดหนักๆมาเลยบิกคุคุง

ผม-ฮ่ะๆ ทราบแล้วครับ เห้ยเก็น!!!ได้ยินแล้วนะ

เก็นจิ-ทราบแล้วครับลูกพี่

ทานากะ-เก็นจิซัง

เก็นจิ-อ๊ะ!!!! ขอโทษด้วยครับ

ผม-อ่า

ซาซากิ-นี่มันรถ ยูคิคุงนี่

ผม-ใช่แล้วล่ะครับ

ทาเคดะ-ทั้ง2คันเลยหรอ

โอคะวะ-ใช่ ฮ่ะๆ

ทาเคดะ-เฮ้อออ ยูคิคุงไปก่อเรื่องมาอีกแล้วสินะ

โอคะวะ-มะ ไม่ใช่สักหน่อย บิกคุคุงต่างหากล่ะที่เป็นคนทำ

ผม-เอ๊ะ!!! ผะ ผมหรอครับ

ซาซากิ-โอ้ยๆ ยูคิคุง โยนความผิดให้ไอ้เด็กน้อยกันแบบนี้มันไม่ดีนะ

โอคะวะ-เห้ย!!พูดเรื่องจริงนะโว้ยยย

ผม-ตะ แต่นั่นเพราะคุณพ่อโดนงานไม่ใช่หรอครับคุณแม่เลยขายรถ

โอคะวะ-นี่ลูก!!

ผม-ฮ่ะๆก็มันจริงๆนี่ครับคุณพ่อ

ทาเคดะ-โอ้ย ยูคิคุงโมโหแล้วหนีเร็วทุกคนนน

ซาซากิ-โทชิโร่ แกจะยืนอยู่ทำบ้าอะไร หนีสิวะ ยูคิคุงโมโหล่ะก็หน้ากลัวนะจะบอกให้

เก็นจิ-ละ ลูก ไม่สิ คุณท่านจะไปไหนครับ

ผม-ก็หนีสิวะ จะอยู่ทำบ้าอะไรไอ้โง่เก็นจิ

 

 

แล้วพวกเราก็วิ่งหนี กัน คือภาพที่คนอื่นมองเข้ามาก็คงแปลกใจ ผู้ใหญ่ เล่นวิ่งไล่จับกันอยู่หน้าบ้านตอนดึกที่อากาศ

อยู่1องศา

 

 

โอคะวะ-เห้ย หยุดเลยนะ ไอ้เพื่อนบ้า

ทาเคดะ-ฮ่ะๆ นี่ยูคิคุง แรงตกไปรึป่าวนะ

ซาซมกิ-นั่นสินะ พวกเราไปที่สนามแข่งรถกันสักหน่อยมั้ยล่ะ จะได้ไปออกกำลังกายกันด้วยนะ

ผม-ฮ่าๆ  ทีมคนแก่งั้นหรอ ตาเฒ่าเก่งจริงก็จับพวกเราให้ได้สิ แบร่ๆๆ

โอคะวะ-ถึงเป็นลูก พ่อก็ไม่ยอมหรอกนะ

ทาเคดะ-เห้ยซาซากิ ลุมมันเลย

ซาซากิ-โอ้ได้เลย ยูคิคุงดักหน้าพวกเด็กเมื่อวานซืนเอาไว้

ผม-เห้ยริว ระวัง ซาซากิซังด้านหลัง

 

 

ไม่ทันสิ้นเสียงผมไอ้ริวโดนจัดการไปได้ตอนนี้เหลือผมคนเดียวผมก็วิ่งหนีไปเรื่อยๆสุดท้ายผมก็สะดุดเชือกล้ม

 

 

ผม-เห้ยใครเอาเชือกมามัดไว้ตรงนี้เนี้ย

เก็นจิ-หึหึหึ จับได้สักทีนะครับ

ผม-เห้ยเก็นจิปล่อยนะโว้ยยยย

โอคะวะ-โอ้ ขอบใจมากนะเก็นจิคุง

ซาซากิ-เมื่อกี้ แกเรียกพวกเราว่าอะไรนะ ไอ้เด็กน้อย

ผม-ดะ เด๋วก่อนครับ ขะ ขอเวลานอก อันนี้ไม่นับนะครับ ตาเฒ่าขี้โกง!!!

ทาเคดะ-ขอเวลานอกหรอได้สิ

 

 

แล้วทาเคดะซังก็กระโดดมาทับผมที่นอนอยู่ที่พื้น

 

 

ทาเคดะ-โอ้ย ซาซากิ แกก็มาด้วยกันสิวะ

ซาซากิ-โอ้ได้เลย เมื่อกี้แกว่าใครเป็นตาเฒ่ากันห๊ะ

 

พูดเสร็จซาซากิก็กระโดดมาทับผมอีก

 

ผม-แอ๊ก!!!!!

โอคะวะ-หึหึยอมแพ้รึยังล่ะลูก

ผม-มะ ไม่มีทางยอมเด็ดขาด คะ ครับ

ซาซากิ-โอ้ย ยูคิคุง เร็วๆสิ

โอคะวะ-เข้าใจแล้วล่ะ

 

 

พูดจบโอคะวะซังก็กระโดดมาทับผมอีกคน ตอนนี้ มี4คนที่ทับผมอยู่ เริ่มจากเก็นจิ ทาเคดะ ซาซากิ และ โอคะวะ

 

 

เก็น-ทะ ท่านซาซากิ ผะ ผมหายใจไม่ออกแล้วครับ

ซาซากิ-เห้ยๆ เพราะทาเคจังต่างหากล่ะ

ผม-เพราะใครก็ช่างมันเถอะครับ ลุกออกไปก่อน

โอคะวะ-ยอมแพ้รึยังล่ะ

ผม-ยะ ยังไม่ยอม

 

 

พวกเราเล่นกันอยู่อย่างงั้นสักพัก พวกเราไม่ได้สนใจเลยว่าเสื้อผ้ามันจะเปื้อนแค่ไหนขอแค่สนุกอย่างเดียวก็พอ พวกเรา

เล่นกัน หัวเราะกัน อย่างเต็มที่สักพักแก๊งผู้หญิงก็เดินออกมาดู

 

 

สึคุยะ-นึกว่าโวยวายอะไรกัน เฮ้ออออออ นี่คุณคะขึ้นไปนั่งบนหลัง4คนนั้นเด๋วก็ตกลงมาหรอกนะคะและ ชุดน่ะเปื้อน

ขนาดนี้มันจะซักออกมั้ยคะ

 

ฮารุ-นะ นี่ที่รักคะ ทำไมไปนอนอยู่กับพื้นแบบนั้นล่ะคะ เสื้อผ้าสกปรกหมดแล้วนะคะ คุณพ่อ ก็ด้วย ลุกออกจากตัวสามี

ของหนูเดี๋ยวนี้นะคะทุกคน กะ…เก็นจิก็เอากับเค้าด้วยหรอเนี้ย

 

ชิโระ-โอ้ย!!พ่อ ทำอะไรมาเนี้ย

ฮารุ-นี่ทั้ง4คนคะ ถ้าไม่อ่าบน้ำล้างตัวให้สะอาดก่อน ห้ามเข้าบ้านนะคะ ส่วนเก็นจิและริวจัง ทาคุยะซังพาไปเข้าทางด้าน

หลังบ้านนะคะ

 

ผม-หึหึหึ  สะใจจริง จริ๊งงงง พวกผู้ใหญ่ที่จู่ๆก็นึกอยากจะเล่นวิ่งไล่จับ อดเข้าบ้านไปซะเถอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!

ป่ะที่รักพวกเราเข้าบ้านกันเถอะนะครับ หึหึหึ ตาเฒ่า

ฮารุ-คุณก็ห้ามเข้าค่ะ

ผม-เอ๋!!!!!!! ผะ ผมด้วยหรอครับ

ฮารุ-ค่ะ

 

 

พวกตาเฒ่าทั้ง3คนก็เดินไปกอดคอกัน

 

 

ซาซากิ-ฮ่าๆซะใจจริงๆเลยเนอะ

ทาเคดะ-เน๊อะ~~~

โอคะวะ-เป็นถึงเจ้าของบ้านแต่ เข้าบ้านตัวเองไม่ได้ วะฮ่าๆๆๆๆ!!!!!!

 

แล้วพวกตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ก็หัวเราะกันยกใหญ่ ผมทำได้แค่ข่มใจทนเท่านั้น หนอยยยย ตาเฒ่าจะเอาคืนให้เข็ดเลยคอยดูสิ

 

ผม-ฮารุซัง ขะ ขอเงินหน่อยครับ

ฮารุ-จะเอาเงินไปทำอะไรหรอคะ

ผม-กะ ก็ฮารุซังบอกให้พวกเราอ่าบน้ำก่อนเข้าบ้านไม่ใช่หรอครับ

ฮารุ-ใช่ค่ะ

ผม-งั้นก็ขอเงินหน่อยครับ เด๋วพวกผม4คน จะไปหาที่อ่าบน้ำอุ่นกัน

ทาเคดะ-อ่าบน้ำอุ่นงั้นหรอ!!

ซาซากิ-ไปสิไป ไอ้เด็กน้อย แกนี่มันมีความคิดดีๆตลอดเลยจริงๆนะ

โอคะวะ-เฮ้อออ ช่วยไม่ได้ล่ะนะ งั้นพ่อจะไปคอยคุมทุกคนไม่ให้ทำอะไรเกินเลยลงไปเองละกันนะ

ฮารุ-ได้ค่ะ คนละเท่าไหร่หรอคะ ไอ้อ่าบน้ำอุ่นที่คุณพูดถึง

สึคุยะ-เด๋วจ๊ะฮารุจัง นี่บิกคุคุง ไอ้อ่าบน้ำอุ่นที่ลูกพูดถึงนี่มันคือที่ไหนหรอจ๊ะ พาพวกแม่ไปด้วยสิ

ผม-เอ๊ะ!!! มะ มะ มะ ไม่ได้ครับ

โอคะวะ-ใช่ๆอยู่บ้านดูแลลูกๆเถอะนะคุณ

สึคุยะ-บิกคุคุงจะเป็นคนบอกความจริงกับฮารุจังหรือจะให้แม่เป็นคนบอกดีล่ะจ๊ะ

ผม-ดะ เด๋วก่อนครับคุณแม่

ฮารุ-คุณแม่ นี่มันเรื่องอะไรกันหรอคะ

สึคุยะ-คืออย่างงี้นะจ๊ะ อ่าบน้ำอุ่นที่พวกผู้ชายทั้ง4คนนี้พูดถึงก็ คือ การไปซื้อบริการอย่างว่ายังไงล่ะจ๊ะ

ฮารุ-ห๋า!!!!! นี่คุณ!!! อย่าบอกนะคะว่าคุณแอบไปอ่าบน้ำอุ่นมาหลายครั้งแล้ว

ผม-มะ มะ มะ มะ มะ ไม่ใช่นะครับ ผะ ผะ ผะ ผมไม่เคยไปเลยนะครับ คะ เคยฟังมาจากคุณพ่อเท่านั้นเองนะครับ

โอคะวะ-โอ้ยลูก!! โยนกันอย่างงี้เลยหรอ

สึคุยะ-คุณคะ!!ลูกโตเป็นสาวขนาดนี้แล้วนะคะ อีกหน่อยคุณจะเป็นคุณตาแล้วนะคะ ยังจะไปทำแบบนั้นอีกหรอคะ

โอคะวะ-มะ มะ มะ ไม่ได้ไปเลยจริงๆนะ

ทาเคดะ-โอ้ยย…ยูคิคุงน้องนานะคิดถึงแกอยู่นะ

 

 

นั่นได้เวลาเผากันเองแล้วสินะพวกตาเฒ่า บอกได้คำเดียวว่าเหี้ยตัวเท่าบ้านกำลังเข้าบ้านคุณพ่อแน่ๆ

 

ผม-น้องนานะหรอครับ

ฮารุ-คุณพ่อคะ!!!!

โอคะวะ-ทาเคจัง ไอ้เพื่อนชั่ว!!!!

สึคุยะ-นี่คุณคะ ขอคุยด้วยหน่อยสิคะ บิกคุคุงขอแม่ยืมห้องใช้สักห้องได้รึป่าวจ๊ะ

ผม-ดะ ได้ครับคุณแม่ ชะ เชิญเอาห้องทำงานของผมไปใช้ได้เลยครับ

โอคะวะ-ดะ เด๋วสิคุณ พวกทาเคจังพูดเล่นต่างหากล่ะ

สึคุยะ-ค้า~ค้า~~ งั้นก็มาคุยด้วยกันหน่อยสิคะ

ผม-ฮ่ะ..ฮ่ะ…ฮ่ะๆๆโดนจนได้สินะคุณพ่อ

ฮารุ-ทานากะซัง ทาคุยะซัง รินซัง ช่วยดูแลแขก ด้วยนะคะ ส่วนคุณเดินตามฮารุมาบนห้องด้วยค่ะ

ผม-เอ๊ะ ผะ ผมหรอครับ

ฮารุ-ค่ะ

ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ

ทาเคดะ-โอ้ยซาซากิคุง เด็กคนนี้ไม่เห็นจะเก่งเท่าไหร่เลยนะ

ซาซากิ-ก็นั่นน่ะซิ๊แล้วทำมาเป็นวางท่าเป็นเสือ ตอนนี้ล่ะกลายเป็นแมวไปซะแล้วฮ่าๆ

ทาเคดะ-ไม่ใช่แมวธรรมดาด้วยนะ แมวไม่มีลาย หรือที่เค้าเรียกว่า เสือสิ้นลายไง ฮ่าๆๆ

ผม-ไม่ใช่นะตาเฒ่า!!

ฮารุ-จะเดินกลับไปไหนคะ

ผม-กะ ก็พวกทาเคดะซังเค้า

ซาซากิ-เห้ยดูๆแมวบ้านขู่แล้วนะ แฮ่!!!

ทาเคดะ-ฮ่าๆๆๆ ซาซากิคุงไม่ไหวแล้ว ปวดท้อง ฮ่าๆๆๆๆๆ!!!!

ผม-ทะ ที่รักดูสิ

ฮารุ-เป็นแมวก็น่ารักดีออกนะคะ รีบๆเดินขึ้นมาข้างบนชั้น2ได้แล้วค่ะ

ผม-คะ ครับ

 

 

แล้วผมก็เดินขึ้นไปบนห้องนอนกับฮารุ ไปถึงก็โดนฮารุจับผมถอดเสื้อผ้าออกหมดเลยไม่เหลือ แม้แต่กางเกงใน

 

 

ผม-ฮะ ฮารุ ทำอะไรน่ะครับ

ฮารุ-หันหลัง

ผม-คะ ครับ

 

 

แล้วฮารุก็เอาจมูกมาดมๆตามซอกคอ ผม

 

 

ผม-ทะ ทำอะไรอยู่หรอครับ

ฮารุ-ฮารุกำลังเช๊คว่ามีกลิ่นผู้หญิงมาอยู่ใก้ลที่รักรึป่าว

ผม-มะ มันก็ต้องมีไม่ใช่หรอครับ ไหนจะ นานามิ กับ ซานาเอะ

ฮารุ-นี่ที่รัก!!! อย่าบอกนะคะว่าไปทำอะไร2คนนั้น

ผม-เอ๋!!!ไม่ใช่นะครับ ผมหมายถึงว่าบางทีอาจจะมีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงติดมาบ้างเพราะบางทีออกไปประชุมกับนานา

มิซังหรือซานาเอะซัง

 

ฮารุ-ไปอ่าบน้ำแล้วมานอนได้แล้วนะคะ

ผม-คร้าบ ครับ

 

 

ผมก็เข้าไปอ่าบน้ำออกมานอน ฮารุก็มานอนกอดผม

 

 

ฮารุ-นี่ที่รักคะ รับเก็นจิเข้ามาทำงานที่บ้านเราแบบนี้จะดีจริงๆหรอคะ

ผม-อืมมมมม ผมก็ไม่ได้อยากจะรับหรอกนะครับ แต่สิ่งที่เคียวซังพูดมามันก็ถูกที่ผมเองก็คงต้องมีการรับผิดชอบต่อเรื่อง

ในอดีตที่ผมทำเอาไว้

 

ฮารุ-แล้วทำไมที่รักถึงไม่ไป เรียกเก็นจิมาทำงานที่นี่ตั้งแต่แรกล่ะคะ

ผม-อย่างที่ฮารุแอบได้ยินไปแล้วนะครับว่า ตอนนั้นถ้าผมเจอเก็นจิ ไม่สิครั้งนี้ที่ผมเจอเก็นจิ ผมเองก็ยังตั้งใจไว้แบบเดิม

ก็คือ ฆ่ามันทิ้งซะ

 

ฮารุ-ที่เก็นจิบอกว่า ที่รักอ่อนแอลงเพราะมาใช้ชีวิตอยู่กับฮารุ จริงหรอคะ

ผม-ฮ่าๆ………….จริงครับ แต่มันไม่ใช่เพราะฮารุหรอกนะครับ ถ้าจะให้บอกก็คงเป็นเพราะผมอยู่ที่ญี่ปุ่นล่ะมั้ง

ครับ

ฮารุ-ฮารุไม่เห็นจะเข้าใจที่คุณพูดเลย

ผม-ฮ่ะๆ เอาเป็นว่าถึงผมจะต้องอ่อนแอลง ผมก็จะอยู่ญี่ปุ่นต่อไปเพราะที่ญี่ปุ่นมีฮารุ คนที่ผมรักอยู่ไงล่ะครับ

 

พูดเสร็จผมก็จุ๊บที่หน้าผากฮารุ

 

ผม-คืนนี้นอนได้แล้วนะครับ

ฮารุ-ทะ ที่รักคะ ฮารุขอแบบเมื่อกี้อีกครั้งได้มั้ยคะ

ผม-จุ๊บหน้าผากหรอ

ฮารุ-ค่ะ

ผม-ปกติก็ทำออกบ่อยนี่ครับ

 

 

ผมก็เข้าไปจุ๊บฮารุอีกครั้ง

 

 

ฮารุ-ที่รักคะ พวกเราจะได้แต่งงานกันจริงๆใช่มั้ยคะ

ผม-พูดอะไรแบบนั้นล่ะครับ ถึงจะยังไม่ได้จัดงานแต่ตอนนี้เราก็เหมือนแต่งงานกันแล้วนี่ครับ

ฮารุ-ตะ แต่

ผม-งั้นพรุ้งนี้ตอนเช้าพวกเราออกไปจดทะเบียนแต่งงานกันก่อนดีมั้ยครับ

ฮารุ-งั้นเด๋วฮารุต้องรีบไปเตรียมเอกสาร ของคุณกับของฮารุก่อนแล้วค่ะ

ผม-ก็แค่ บัตร สมุดบัญชี ตราประทับ ไม่ใช่หรอครับ

ฮารุ-ที่รักรู้ได้ยังไงคะ

ผม-กะ ก็ผมเคยหาข้อมูลเอาไว้น่ะครับ และเค้ายังมีบริการจดทะเบียน24ชม ด้วยนะครับ

ฮารุ-จริงหรอคะ พวกเราไปกันตอนนี้ได้เลยหรอคะ

ผม-ใช่ครับ

ฮารุ-ฮะ ฮารุไปแต่งตัวก่อนนะคะ

ผม-เอ๊ะ!!! จะไปตอนนี้เลยหรอครับ

ฮารุ-ค่ะ

 

 

ผมก็เลยต้องแหกตาตื่นไปเปลื่ยนชุดลงไปข้างล่าง

 

 

ทาคุยะ-คุณท่านจะไปไหนหรอครับ

ผม-พอดีผมมีธุระที่ต้องพาฮารุซังไปทำอยู่

ทาคุยะ-นะ นี่มันดึกแล้วนะครับคุณท่าน พรุ้งนี้เดี๋ยวทางกระผมจะไปทำธุระให้เองนะครับ

ผม-ฮ่ะๆขอบคุณนะครับ แต่ฝากดูแลบ้าน และแขก ให้ผมหน่อยนะครับเด๋วพวกผมกลับมา

ทาคุยะ-ทะ ทราบแล้วครับ

 

 

หลังจากฮารุเดินลงมาพร้อมเอกสารผมก็พาฮารุไปขึ้นรถที่โรงรถ พอผมสตาร์ทรถ r33 ห้องนอนแขกทุกห้องก็เปิดไฟกัน

หมดผมก็ซัดรถออกจากบ้านมา ตอนที่ผมออกมามันดึกมากแล้วเพราะงั้นรถน้อยมากถนนก็โล่ง แต่จุดที่เปิด24ชมมัน

ต้องเข้าไปในตัวเมืองโตเกียวผมเลยต้องเลี้ยวขึ้นทางด่วนแถวบ้านเพื่อเข้าเมือง

 

 

ฮารุ-ที่รักคะ เราจะจดทะเบียนกันแล้วฮารุอยากรู้เรื่องของที่รักมากกว่านี้อีกได้มั้ยคะ

ผม-ได้สิครับ

ฮารุ-ฮะ ฮารุอยากนั่งรถซิ่งที่ ที่รักขับค่ะ

ผม-ฮ่ะๆ

 

 

ผมก็ซัดรถเข้าเมืองแบบที่ปกติผมไม่เคยขับระหว่างที่ฮารุนั่งอยู่ด้วยมาก่อน ระหว่างทางก็เจอรถซิ่งเยอะมากผมก็เล่นกับ

พวกเค้ามาตลอดทางผลัดกันนำ พอมาถึงจุดพักรถพวกเค้าก็แยกเลี้ยวเข้าไปจอดพักกันส่วนผมก็ตรงเข้าเมืองต่อไปหลัง

จากนั้นผมก็ไม่ได้ขับเร็วมากสักเท่าไหร่จนเข้ามาถึงที่ว่าการเขตผมก็เข้าไปจอดรถ และเดินตามทางที่มีป้ายบอกเดินไป

สักพักก็ถึง เป็นห้องเล็กๆเหมือนห้องธุรการที่เมืองไทยมีหน้าต่างบานเล็กสามารถเลื่อนเปิดปิดได้ ตรงหน้าต่างบานเล็กๆ

นั้นก็มีกระดิ่งอยู่ ผมก็กดกระดิ่ง และยืนรอสักพักก็มีคนเปิดหน้าต่างออก

 

 

ข้าราชการ-สวัสดีครับ

ผม-สวัสดีครับ ผมอยากจะ จดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงคนนี้ครับ

ข้าราชการ-ได้ครับ

 

 

ผมก็ส่งเอกสารที่ฮารุเตรียมมาทั้งหมดให้ทางนั้นเช๊คสักพัก

 

 

ข้าราชการ-อืมมม เอกสารก็เรียบร้อยดีนะครับ ส่วนนามสกุลฝ่ายหญิงจะให้เปลื่ยนตามฝ่ายผู้ชายรึป่าวครับ

ผม-อืมมม เรื่องนี้ผมก็ยังไม่ได้คิดไว้ซะด้วยสิ

ฮารุ-ปกติแล้วภรรยาก็ต้องเป็นฝ่ายเปลื่ยนนามสกุลตามสามีอยู่แล้วนี่คะ

ผม-ปกติมันก็ใช่อยู่หรอกนะครับ

ข้าราชการ-จะเอายังไงดีครับ

ผม-คือว่าถ้าเปลื่ยนนามสกุลในใบแต่งงานแล้วแต่ ผมยังไม่มีเวลาไปทำเอกสารใหม่ในตอนนี้นี่จะมีความผิดอะไรรึป่าว

ครับ

 

ข้าราชการ-ไม่มีหรอกครับแต่ไปทำให้เรียบร้อยไว้ก็ดีกว่านะครับ

ผม-งะ งั้น ผมขอเป็นฝ่ายเปลื่ยนนามสกุลแทนละกันนะครับ

ฮารุ-จะดีหรอคะ!! ทะ ท่านแม่ท่านพ่อจะไม่ว่าที่รักหรอคะ

ข้าราชการ-ถ้าฝ่ายหญิงตกลงก็ใช้ได้ครับ

ผม-ว่ายังไงล่ะครับฮารุซัง หลังจากนี้ไปขอผมใช้นามสกุลร่วมกับฮารุซังได้มั้ยครับ

ฮารุ-ดะ ได้แน่นอนสิคะ แต่ว่า

ผม-ผมขอรบกวนด้วยนะครับ

ข้าราชการ-ครับ

 

ไม่นานเอกสารก็เสร็จ

 

ข้าราชการ-นี่เอกสาร และใบจดทะเบียนสมรสนะครับ

ผม-ขอบคุณนะครับ

ข้าราชการ-จริงสิ เกือบลืมไป นี่ครับเป็นของขวัญจากทางเราได้โปรดรับไว้ด้วยนะครับ

ผม-คะ ครับ

 

 

แล้วทางนั้นก็ยื่นต้นสนญี่ปุ่นมาให้1ต้น ผมก็รับมาแบบงงๆและเก็บของเดินกลับมาที่รถเพื่อที่จะกลับบ้าน

 

 

ผม-ฮารุ ผมขอฝากเอกสารที่แสนสำคัญของผมไว้กับฮารุได้มั้ยครับ

ฮารุ-ได้สิคะ ฮารุจะรักษาเอกสารของเราอย่างดีเลยล่ะค่ะ

ผม-อืมมมม

ฮารุ-มีอะไรหรอคะที่รัก รีบกลับบ้านไปนอนกันเถอะนะคะฮารุง่วงแล้ว

ผม-พอสบายใจแล้วก็ง่วงเลยนะครับ แต่ว่าพวกเราจะทำยังไงกับต้นไม้นี้ดีล่ะครับ

ฮารุ-ถามอะไรแปลกๆล่ะคะ นี่คือต้นไม้ที่เป็นหลักฐานการแต่งงานของเรา2คนนะคะ ก็ต้องเอากลับไปปลูกที่บ้านสิ

ผม-นั่นสินะครับ งั้นพวกเรากลับบ้านกันเถอะนะ

ฮารุ-ค่ะ กลับบ้านของพวกเรากันนะคะ คุณสามี

ผม-ฮ่าๆทราบแล้วครับคุณภรรยา

 

 

หลังจากนั้นผมก็ซัดรถกลับมาบ้านพอเอารถเข้าไปจอดในโรงรถเสร็จฮารุก็ถือเอกสารส่วนผมก็ถือต้นไม้ เดินเข้าบ้าน

 

 

ผม-จริงสิเรื่องที่ผมเปลื่ยนนามสกุลไปใช้ของฮารุ ผมอยากขอให้เก็บเป็นความลับกับทุกคนก่อนจะได้มั้ยครับ ผมอยาก

จะคุยกับแม่ผมก่อนอีกทีแล้วค่อยบอกทุกคนนะครับ

 

ฮารุ-แล้วพลอยจังล่ะคะ

ผม-พลอยจังก็ห้ามครับ

ฮารุ-ทราบแล้วค่ะคุณสามี

ทานากะ-ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับคุณท่าน คุณผู้หญิง

ผม-ทะ ทานากะซัง มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ

ทานากะ-กระผมยืนรอต้อนรับคุณท่านกลับมาตั้งนานแล้วครับ

ผม-เฮ้อออ เอาเป็นว่ารบกวนเก็บเป็นความลับด้วยนะครับ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

ฮารุ-ทานากะซัง ช่วยเอาต้นไม้ที่คุณท่านไปปลูกที่หน้าบ้านด้วยนะจ๊ะ

ทานากะ-จะให้ปลูกมุมไหนดีครับ ข้างโรงรถของคุณท่านดีมั้ยครับ เพราะคุณผู้หญิงชอบไปเดินเล่นตอนเช้าตรงนั้นบ่อยๆ

ฮารุ-ไม่ใช่จ๊ะ พื้นที่มุมนั้นจะเอาไว้ทำการาจใหม่ของคุณท่าน ขยับไปปลูกฝั่งซ้ายก็ได้นะจ๊ะ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

ผม-การาจใหม่ของผมหรอครับ

ฮารุ-ค่ะ

 

ผมก็เข้าไปจูบฮารุ

 

ทานากะ-โฮ๊ะๆ กระผมไปหลังบ้านจะดีกว่านะครับ

ฮารุ-ที่รักทำอะไรแบบนี้คะ ทานากะซังก็อยู่ด้วยนะ

ผม-กะ ก็ผมดีใจนี่ครับ

ฮารุ-งั้นพวกเราก็ไปพักผ่อนกันได้แล้วนะคะ

ผม-ป่ะ

 

พวกผมก็ขึ้นมาบนห้องเปลื่ยนชุดและก็ล้มตัวนอนฮารุก็เข้ามากอดผม

 

ฮารุ-วันนี้เหนื่อยมากมั้ยคะ คุณสามี

ผม-เหนื่อยมากๆเลยล่ะครับ

ฮารุ-งั้นก็นอนพักผ่อนเยอะๆเถอะนะคะ

ผม-ครับ

 

ผมกับฮารุก็นอนหลับ