ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

ทานากะ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน
ผม-ครับ แล้วฮารุซังละครับ
ทานากะ-คุณผู้หญิงอยู่ในครัวกำลังทำเค้กอยู่ครับ
ผม-งั้นหรอ คุณพ่อพวกเราทานข้าวกันก่อนเลยมั้ยครับ
โอคะวะ-เอาสิหิวแล้วเหมือนกัน
ทานากะ-เชิญทางนี้เลยครับ
 
 
พวกเราก็เดินเข้าไปที่ห้องอาหาร ที่ไม่มีใครอยู่เลยแต่ก็น่าจะใก้ลมากันแล้วล่ะมั้งเพราะนี่ก็เย็นมากแล้วด้วย
 
 
โอคะวะ-ยังไม่มีใครมาเลยหรอ
ผม-งะ งั้นพวกเราเดินเข้าไปในครัวกันดีมั้ยครับคุณพ่อ
โอคะวะ-อืมก็ดีเหมือนกันนะ
 
 
พวกเราก็เดินเข้าไปในครัวอยู่กันครับเลยฮารุ คุณแม่ ยัยพลอย ชิสึ อายะ มิจัง ริน
 
 
ผม-ผมกลับมาแล้วครับฮารุซัง
โอคะวะ-ฮารุจัง พ่อหิวข้าวจังเลย
ฮารุ-คุณพ่อ พาสามีของหนูไปไหนมาหรอคะ
สึคุยะ-จะไปมีเรื่องอะไรได้อีกล่ะจ๊ะ 2คนนี้อยู่ด้วยกันทีไรคุยกันแต่เรื่องรถ
โอคะวะ-นะ นี่คุณ ผมแค่โทรมาถามอาการลูกเฉยๆและลูกก็ออกไปรับที่บ้านเลยได้นั่งคุยกันที่บ้านอยู่สักพักและก็
มาหาคุณที่บ้านนี้
 
สึคุยะ-ค่ะ อีกแปปเดียวเด๋วเค้กก็เสร็จแล้วล่ะนะ
ผม-ว่าแต่มีใครทำข้าวเย็นรึยังครับ
มิจัง-หนูทำแล้วค่ะ แต่เด๋วจะทำเพิ่มให้ในส่วนของ ท่านโอคะวะ นะคะ
ผม-ขอบคุณนะครับมิจัง
โอคะวะ-โอ้ คนนี้เองหรอ มิจัง
ผม-ครับ มิจังมาแนะนำตัวกับคุณพ่อหน่อยสิครับ
มิจัง-สวัสดีค่ะ เรียกหนูว่ามิจังก็ได้ค่ะ ขอฝากตัวด้วยนะคะ ท่านโอคะวะ
โอคะวะ-อื้มมม มารยาทดีเลยนะ เหมาะสมกับเป็นเมดของบ้านนี้
ผม-ฮ่ะๆ ชะ..ช่วงหลังๆมานี้ฮารุซังให้ทุกคนแสดงมารยาทไว้จะได้ชินเพื่อเวลาจัดงานเลี้ยงเปิดบ้านจะได้ไม่ทำเรื่องเสีย
มารยาทต่อหน้าแขกด้วยครับ
 
พลอย-ทีเหลือก็แค่เอาเข้าตู้เย็นและปล่อยให้มันเซ็ตตัวก็เสร็จแล้วค่ะ
ฮารุ-น่าทานมากเลยเนอะ
สึคุยะ-ทั้งคู่เก่งมากเลยนะจ๊ะ
ผม-ขอบคุณที่เหนื่อยนะครับ ทุกคน
ฮารุ-ค่ะ ขอฮารุกอดที่รักเติมพลังหน่อยได้มั้ยค่ะ
ผม-ได้สิครับ
 
 
ฮารุก็วิ่งมากอดผมอยู่อย่างนั้น
 
โอคะวะ-นี่ลูก โตแล้วนะยังจะมาอ้อนเป็นเด็กอีกหรอ
ฮารุ-ทำไมล่ะคะ นานๆที สามีหนูจะได้อยู่บ้านว่างๆนี่คะ ปกติทำงานหนักอยู่ตลอดเวลา ไม่ค่อยมีเวลาให้หนูเลยนะ
คะ
ผม-ผมขอโทษนะครับฮารุซัง จริงสิพวกเราเข้าไปนั่งรอที่ห้องอาหารกันเถอะนะครับ
โอคะวะ-นั่นสินะ หิวข้าวแล้ว
ริน-คุณท่านจะให้ยกอาหารออกไปเลยมั้ยคะ
ผม-รบกวนด้วยนะครับ รินซัง
 
 
หลังจากนั้นพวกเราก็มานั่งรอที่ห้องอาหาร สักพัก ไอ้ ริวกับชิโระ ก็มา ตามมาด้วยโทชิโร่
 
 
โทชิโร่-ท่านบิกคุ ท่านโอคะวะ ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ
ผม-ครับ
โอคะวะ-โอ้ โทชิโร่ไม่ใช่หรอ แล้ว ซาซากิคุงละ
โทชิโร่-ท่านหัวหน้าไม่ได้มาครับ ท่านหัวหน้าให้ผมมาคอยช่วยดูแล ความปลอดภัยในบ้านนี้ครับ
สึคุยะ-มีเรื่องอะไรกันหรอจ๊
ผม-มะ ไม่มีอะไรหรอกนะครับ คุณแม่ คือไอ้ริวมันกำลังโดนตามล่าอยู่ โทชิโร่ซังก็เลยเป็นห่วงตามมาดูถึงที่นี่น่ะ
ครับ
 
สึคุยะ-งั้นหรอจ๊ะ ริวจัง ก็ต้องระวังตัวเองมากๆนะ
ริว-ทะ ทราบแล้วครับ
โทชิโร่ -ทะ ท่านบิกคุ
ผม-ทานข้าวกันก่อนเถอะนะครับ เด๋วอาหารจะเย็นหมดเรื่องอื่นไว้ค่อยคุยกัน
โทชิโร่-ทราบแล้วครับ
ฮารุ-ชิโระ หายปวดหัวรึยัง
ชิโระ-อะ อืม ก็ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะนะฮารุ ต้องขอบคุณอายะซังที่เอายามาให้
ฮารุ-หรอออ แล้วที่ไปเดินเมาอยู่กับสาวๆเนี้ย จะให้ฮารุอธิบายกับริกะจังยังไงหรอคะ
ผม-ดะ เด๋วก่อนสิฮารุ
ฮารุ-คุณน่ะเงียบไปเลยนะคะ
ผม-คะ ครับ
ชิโระ-คะ คือ ว่าอย่างงี้นะ ฮารุจัง
ฮารุ-มันยังไงหรอคะ
ชิโระ-คะ คือ ขอประทานโทษคร้าบบบบ ฮารุซัง ผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ
 
 
แล้วชิโระ มันก็นั่งคุกเข่าก้มหัวลงกับพื้นกับพื้น
 
 
ผม-นะ นี่ฮารุ ชะ ช่วยชิโระมันสักครั้งได้มั้ยครับ
ฮารุ-เฮ้อออออ ริกะจัง จะเอายังไงดีล่ะ
ผม-ห๊ะ!!! ริกะจัง มาที่บ้านหรอครับ
 
 
ฮารุไม่ตอบอะไรผมแค่เอานิ้วชี้ไปที่ประตูผมก็หันไปดูตามที่ฮารุชี้ ก็เห็นริกะ เดินเข้าประตู มา
 
ชิโระ-ระ ระ ระ ริกะจัง!!!!
 
แล้วไอ้ชิโระมันก็รีงวิ่งมาหลบอยู่หลังผม
 
ชิโระ-บะ บะ บิกคุคุงช่วยด้วยย
ผม-เห้ยชิโระ!! ระ ระ ระ ริกะจัง จะ ใจเย็นๆก่อนนะ ชิโระมันคงมีเหตุผล
ริกะ-เหตุผลอะไรก็ไม่ควรไปเดินกับผู้หญิงคนอื่นไม่ใช่หรอ แถมนี่เมาจนไม่ได้สติอีก หลบไปบิกคุคุง
ผม-ตะ แต่ว่า
ฮารุ-มาตรงนี้เลยนะคะ ที่รักอย่าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นนะ
ผม-ทะ ทราบแล้วครับ พยายามเข้านะชิโระ
ชิโระ-เห้ย ดะ ดะ เด๋ว
 
แล้วผมก็หลบทางให้ริกะจัง
 
ริกะ-ยืนขึ้น
ชิโระ- ครับ!!!
 
 
พอชิโระยืนปุ๊บ ริกะจัง ง้างมือตบหน้าชิโระทันที เสียงตบหน้าดังลั่นห้องอาหาร ทุกคนเงียบกับหมด
 
 
ชิโระ-ระ ริกะจัง
ริกะ-คนบ้า!!!! ทำไมไม่หัดเข้าใจหัวใจผู้หญิงบ้าง คนบ้า คนบ้า!!!
 
 
 
แล้วริกะ ก็ร้องไห้วิ่งเข้าไปทุบอกไอ้ชิโระ รัวๆ ไอ้ชิโระมันก็หันมามองทางผม คงอยากจะให้ผมช่วยสินะ แต่โทษทีครั้งนี้
คงช่วยอะไรได้ไม่มากหรอกนะ ผมก็เลยจับฮารุมากอดแล้วเอามือลูบหัวฮารุ แล้วก็พยักหน้าให้ชิโระ พอมันเห็น มันก็
เริ่มทำตาม
 
 
 
ฮารุ-ทะ..ที่รักคะ
ผม-อะไรหรอครับ
ฮารุ-จู่ๆก็ดึงฮารุมากอด ไว้แบบนี้มีอะไรหรอคะ
ผม-มะ..ไม่มีอะไรนี่ครับ ผมก็แค่อยากอยู่ใก้ลๆฮารุ
ฮารุ-จริงหรอคะ
ผม-จริงสิครับ
โอคะวะ-เฮ้ออ ลูกเองหัดไว้บ้างก็ดีเพื่อจะต้องใช้นะ บิกคุคุง
ผม-คะ คุณพ่อ!!
ฮารุ-มีเรื่องอะไรกันหรอคะ
ผม-ไม่มีอะไรหรอกนะจ๊ะ ที่รัก
ฮารุ-เอ๊ะ!! คุณพ่อมีอะไรกันแน่คะ
ผม-ไม่มีอะไรหรอกนะครับ จริงๆนะ
ฮารุ-ที่รักรู้มั้ยคะ อยู่กันมาตั้งหลายปี คุณแทบจะไม่เคยเรียกฮารุว่าที่รักเลยนะคะ จู่ๆมาเรียกแบบนี้ฮารุว่าต้องมีอะไร
แน่ๆใช่มั้ยค่ะ
 
ชะ ชิบหายผมว่าผมเนี่ยนแล้วนะ พักหลังมานี้ฮารุ จับทางผมได้บ่อยขึ้นมากเลย
 
 
ผม-มะไม่มีอะไรจริงๆนะครับ คะ คุณแม่ครับ
สึคุยะ-มีอะไรหรอจ๊ะ บิกคุคุง
ผม-คะ คุณแม่สอนเคล็ดลับของแม่บ้านให้ฮารุซังมาหรอครับ
สึคุยะ-เอ๋ แม่ก็แค่สอนเรื่อง การดูแลสามีเองนี่จ๊ะ
ฮารุ-รวมถึงเรื่องคอยจับผิดสามีด้วยค่ะ
ผม-ฮารุซังผมไม่ได้มีความลับอะไรกับฮารุซังเลยนะครับ
ฮารุ-อย่างงั้นหรอคะ
 
 
 
ถ้าเกิดยังคุยเรื่องนี้ต่อไปผมซวยแน่ๆ ต้องรีบเปลื่ยนหัวข้อคุยน่าจะเป็นทางออกเดียว ก่อนที่ฮารุจะเรื่องรถ และรายการ
ของแต่งที่สั่งในวันนี้ ถ้าฮารุรู้ราคาของทั้งหมดล่ะก็ โดนฮารุ ไล่ไปนอนนอกบ้านแน่ๆ แค่ของแต่งที่สั่งมาก็ซื้อรถได้
สบายๆแล้ว
 
 
 
ผม-คะ ครับ ว่าแต่ฮารุซังโทรบอกริกะจังหรอครับ
ฮารุ-ใช่ค่ะ ชิโระ เมาไม่ได้สติ ชิโระไม่ควรเมาขนาดนั้นนะ
ริกะ-ใช่ หลังจากนี้ห้ามดื่มอีกเด็ดขาด
ผม-นะ นี่ริกะจังห้ามดื่มเลยนี่
ชิโระ-ครับ!!! ผมจะดื่มเท่าที่จำเป็นเท่านั้นครับ!!!
ผม-โอ้ย จะดีหรอวะชิโระ เวลาแกไปงานของแก๊งแกก็ต้องดื่ม
ชิโระ-ละ หลังจากนี้จะไม่ดื่มแล้วล่ะนะ
ผม-เฮ้อออ เอาเถอะแกไม่ดื่มมันก็เป็นเรื่องที่ดีแล้วล่ะนะ ทานากะซัง จัดห้องนอนให้ริกะจังรึยังครับ
ทานากะ-คะ คือว่า คุณผู้หญิงบอกว่าไม่ต้องให้เตรียมห้องครับ
ผม-เอ๊ะ ฮารุซังไม่ต้องเตรียมห้องนอนให้ริกะจังหรอครับ นี่ก็มึดแล้วนะครับ จะให้ริกะจัง กลับบ้านหรอครับ
ฮารุ-คืนนี้ฮารุไม่ให้ริกะจังกลับบ้านหรอกนะคะ แต่ว่าให้นอน ห้องเดียวกับชิโระก็ได้นี่คะ
ผม-ตะ แต่ว่า
ริกะ-ขะ ขอบใจนะฮารุจัง
โอคะวะ-ถ้าจบเรื่องแล้วพวกเรามานั่งทานข้าวกันต่อเถอะนะ
ฮารุ-ชิสึซัง ยกอาหารให้ริกะจังทีนะ
ชิสึ-ทราบแล้วค่ะ
ริกะ-ขอรบกวนหน่อยนะคะ
ฮารุ-ตามสบายเลยนะจ๊ะริกะจัง ใช่มั้ยคะที่รัก
ผม-ชะ ใช่ครับ ตามสบายเลยนะครับริกะจัง ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มให้บอกกับชิสึซังหรืออายะซังก็ได้นะครับ
ริว-ดีใจด้วยนะชิคุง
ริกะ-ไม่มีครั้งหน้าแล้วนะ ชิคุง
ชิโระ-ครับ!!
ผม-ทำให้เดือดร้อนอยู่เรื่อยเลยน้าชิคุง
ชิโระ- ทะ โทษที
ทุกคน-ฮ่าๆๆๆ
 
 
พวกเราก็หัวเราะกันและจบเรื่องทั้งหมดและพวกเราก็นั่งกินข้าวกันจนเสร็จก็ทานเค้กกันต่อหลังจากนั้นผมกับฮารุก็เดิน
ไปส่งคุณพ่อและคุณแม่ที่หน้าบ้าน
 
 
 
ผม-คุณพ่อคุณแม่ ขอบคุณนะครับที่มาทานข้าวด้วยกันในวันนี้
พ่อ-ไว้จะมาบ่อยๆนะ
ฮารุ-คุณแม่คะ วันพรุ้งนี้มาที่บ้านอีกนะคะ
สึคุยะ-จ๊ะ
ผม-นิชิโนะซัง พรุ้งนี้ต้องไปส่งพลอยจังและมิจังที่สถานีรถไฟรึป่าวครับ
นิชิโนะ-ไปครับคุณท่าน
ผม-หลังจากส่งทั้ง2คนเสร็จแล้วให้วนรถไปรับคุณแม่และพาคุณแม่มาที่บ้านด้วยนะครับ
นิชิโนะ-ทราบแล้วครับ
ผม-คุณแม่ครับวันหลังไม่ต้องเอาของฝากมาแล้วนะครับพวกเราคนกันเองแท้ๆนะครับ
ฮารุ-นั่นสิคะ คุณแม่ทำแบบนี้พวกหนูลำบากใจนะคะ
สึคุยะ-ตะ แต่ว่า
ผม-ผมขอแค่คุณแม่มีความสุขทุกครั้งที่อยู่บ้านนี้ผมก็มีแรงที่จะสู้กับปัญหาที่จะเข้ามาแล้วล่ะครับ
ฮารุ-นั่นสิคะคุณแม่ หนูเห็นด้วยกับสามีของหนูนะคะ
สึคุยะ-ขอบใจนะจ๊ะทั้ง2คน คุณคะหน้าจะเพิ่มเงินเดือนให้ลูกอีกสักหน่อยนะคะ
โอคะวะ-ฮ่ะๆนั่นสินะ พรุ้งนี้เจอกันที่บริษัทนะลูก
ผม-ทราบแล้วครับคุณพ่อ
ฮารุ-คุณคะ ไหนบอกจะหยุดงานสัก2-3วันล่ะคะ
สึคุยะ-ลูกหายดีแล้วหรอจ๊ะ
ผม-หะ หายดีแล้วล่ะครับคุณแม่
สึคุยะ-งั้นก็อย่าทำงานหนักจนเกินไปอีกนะจ๊ะ พยายามหาเวลาว่างให้ครอบครัวบ้างนะลูก อย่าลืมครอบครัวที่ไทยด้วย
นะจ๊ะ
 
ผม-ทะ ทราบแล้วครับคุณแม่ นิชิโนะซังส่งคุณพ่อคุณแม่ให้ถึงหน้าประตูบ้านด้วยนะครับ
นิชิโนะ-ทราบแล้วครับคุณท่าน
 
 
แล้วนิชิโนะก็ขับรถออกไประหว่างที่ผมเดินเข้าบ้านทางโทชิโร่ก็เดินสวนออกมา
 
 
ผม-จะไปไหนหรอครับโทชิโร่ซัง
โทชิโร่-ผมจะมาขออนุญาตกลับไปดูท่านหัวหน้าซาซากิสักหน่อยครับ
ผม-ฮ่ะๆ เลิกทำแบบนี้เถอะนะครับผมไม่ใช่หัวหน้าแก๊งซาซากิสักหน่อยนะครับ
โทชิโร่-ขอปฏิเสธครับ
ผม-เฮ้ออออ เข้าใจแล้วล่ะครับ ผมอนุญาตครับ
โทชิโร่-ขอบคุณครับท่านบิกคุ แล้วผมจะรีบกลับมาครับ
ผม-ไม่ต้องรีบก็ได้ ส่วนริวเด๋วพวกเราจะดูแลให้เองนะครับ
โทชิโร่-ทราบแล้วครับ
 
 
โทชิโร่ก็เดินไปขึ้นรถแล้วขับออกจากบ้านผมไป
 
 
ฮารุ-พวกเราเข้าบ้านกันเถอะนะคะ
ผม-จริงสิฮารุก่อนไปห้องอาหารผมมีเรื่องอยากจะคุยกับฮารุสักหน่อยครับ
ฮารุ-เรื่องอะไรหรอคะ
 
 
ผมก็เลยหยิบใบสั่งของแต่งให้ฮารุดู
 
 
ผม-คะ คือว่ามีของที่ผมอยากได้มันอยู่ที่อเมริกาผมก็เลยสั่งของทุกอย่างที่อยากได้มา ตะ แต่พอตอนคำนวนราคา
ทั้งหมด มะ...มัน 5ล้านกว่าเยน
ฮารุ-ห๋า!!!!! นี่คุณ!!!!!
ผม-ผะ..ผมขอโทษนะครับฮารุ แต่มันเป็นสิ่งที่ผมอยากได้มาตั้งแต่เด็กแล้วนะครับ
ฮารุ-อยากได้มากแค่ไหนแต่ราคาขนาดนี้ไม่คิดว่ามันมากเกินไปหน่อยหรอคะ ราคาขนาดนี้ซื้อรถใหม่ได้เลยนะคะ คุณ
ผม-ตะ แต่ว่า
ฮารุ-หลังจากนี้ไป ฮารุจะกลับไปให้เงินคุณเป็นรายวันเหมือนเดิมค่ะ ฮารุรู้แล้วว่าทำไมคุณทำตัวแปลกๆหลังจากออกไป
เจอคุณพ่อ
ผม-ทะ ที่รัก
ฮารุ-ไม่ค่ะ!!
ผม-ครับ
 
 
 
หลังจากนั้นผมก็แยกตัวขึ้นมาพักผ่อนที่ห้องส่วนฮารุกับทานากะซังก็เดินกลับที่ห้องอาหารกันเฮ้อออเรื่องการาจคงต้อง
ปล่อยไปก่อนละมั้งสภาพนี้พูดไปมีแต่ผมจะซวยเพิ่ม ผมก็เลยเข้าไปอ่าบน้ำนอนตื่นมาผมก็แต่งตัวไปทำงานลงมาข้าง
ล่าง
 
 
 
ทานากะ-อรุณสวัสดิ์ครับคุณท่าน
ผม-แล้วฮารุล่ะครับ
ทานากะ-คุณผู้หญิงทานอาหารเช้าอยู่ที่ห้องอาหารกับท่านริกะครับ
ผม-ขอบคุณครับ
 
 
แล้วผมก็เดินเข้าไปที่ห้องอาหาร
 
 
ผม-อรุณสวัสดิ์ครับฮารุซัง
ฮารุ-มานั่งทานข้าวเช้าได้แล้วนะคะ
ผม-คะ..ครับ
ริกะ-นี่บิกคุคุงจู่ๆก็เปลื่ยนไปเป็นคนละคนเลยนะ
ผม-มะ..หมายความว่ายังไงหรอครับริกะจัง
ริกะ-ก็ปกติแล้วฮารุจะเชื่อฟังบิกคุคุงนี่นาแต่ทำไมเช้านี้ถึงรู้สึกว่าบิกคุคุงเชื่อฟังฮารุนักล่ะ
ผม-เอ๊ะ!! ปะ..ปกติผมก็เชื่อฟังฮารุซังอยู่แล้วนะครับ
ชิโระ-จะจริงเร๊อะ
ผม-โอ้ย ชิโระพอปัญหาแกจบแล้ว แกก็พูดเก่งขึ้นมาทันทีเลยนะ
ฮารุ-ไม่ต้องหันไปว่าชิโระเลยนะคะ นี่ขนาดเชื่อฮารุนะคะ ยังแอบไปซื้อของแต่งรถทีละ 5ล้านกว่าเยน ไม่ปรึกษา
ฮารุสักคำ
ริกะ/ชิโระ- ห๊ะ5ล้านเยน!!!!!!
ฮารุ-ก็ใช่น่ะสิ!!!! เฮ้อออออ
ผม-ขะ..ขอโทษนะครับผมไปทำงานก่อนนะที่รัก
ฮารุ-นี่คุณพวกเรายังคุยกันไม่จบเลยนะคะ!!!!
 
 
 
แล้วผมก็รีบวิ่งออกจากห้องอาหารไปที่รถเพื่อที่จะได้ไปทำงานสักทีเฮ้ออออไม่คิดไม่ฝันว่าฮารุจะโมโหขนาดนี้จะทำยัง
ไงดีนะ ถะ ถ้าเกิดรวมราคารถกับของแต่งทั้งหมดและค่าซ่อมด้วย อะ อาจจะเกิน10ล้าน เฮ้ออออจะทำยังไงดีวะ
เนี้ยยยยระหว่างที่คิดผมก็ขับรถมาถึงบริษัทพอถึงผมก็ขับเข้าไปจอดรถและผมก็เดินเข้าบริษัทขึ้นไปที่ห้องทำงาน