ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

ทานากะ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน

ผม-ครับ แล้วฮารุซังละครับ

ทานากะ-คุณผู้หญิงอยู่ในครัวกำลังทำเค้กอยู่ครับ

ผม-งั้นหรอ คุณพ่อพวกเราทานข้าวกันก่อนเลยมั้ยครับ

โอคะวะ-เอาสิหิวแล้วเหมือนกัน

ทานากะ-เชิญทางนี้เลยครับ

 

 

พวกเราก็เดินเข้าไปที่ห้องอาหาร ที่ไม่มีใครอยู่เลยแต่ก็น่าจะใก้ลมากันแล้วล่ะมั้งเพราะนี่ก็เย็นมากแล้วด้วย

 

 

โอคะวะ-ยังไม่มีใครมาเลยหรอ

ผม-งะ งั้นพวกเราเดินเข้าไปในครัวกันดีมั้ยครับคุณพ่อ

โอคะวะ-อืมก็ดีเหมือนกันนะ

 

 

พวกเราก็เดินเข้าไปในครัวอยู่กันครับเลยฮารุ คุณแม่ ยัยพลอย ชิสึ อายะ มิจัง ริน

 

 

ผม-ผมกลับมาแล้วครับฮารุซัง

โอคะวะ-ฮารุจัง พ่อหิวข้าวจังเลย

ฮารุ-คุณพ่อ พาสามีของหนูไปไหนมาหรอคะ

สึคุยะ-จะไปมีเรื่องอะไรได้อีกล่ะจ๊ะ 2คนนี้อยู่ด้วยกันทีไรคุยกันแต่เรื่องรถ

โอคะวะ-นะ นี่คุณ ผมแค่โทรมาถามอาการลูกเฉยๆและลูกก็ออกไปรับที่บ้านเลยได้นั่งคุยกันที่บ้านอยู่สักพักและก็

มาหาคุณที่บ้านนี้

 

สึคุยะ-ค่ะ อีกแปปเดียวเด๋วเค้กก็เสร็จแล้วล่ะนะ

ผม-ว่าแต่มีใครทำข้าวเย็นรึยังครับ

มิจัง-หนูทำแล้วค่ะ แต่เด๋วจะทำเพิ่มให้ในส่วนของ ท่านโอคะวะ นะคะ

ผม-ขอบคุณนะครับมิจัง

โอคะวะ-โอ้ คนนี้เองหรอ มิจัง

ผม-ครับ มิจังมาแนะนำตัวกับคุณพ่อหน่อยสิครับ

มิจัง-สวัสดีค่ะ เรียกหนูว่ามิจังก็ได้ค่ะ ขอฝากตัวด้วยนะคะ ท่านโอคะวะ

โอคะวะ-อื้มมม มารยาทดีเลยนะ เหมาะสมกับเป็นเมดของบ้านนี้

ผม-ฮ่ะๆ ชะ..ช่วงหลังๆมานี้ฮารุซังให้ทุกคนแสดงมารยาทไว้จะได้ชินเพื่อเวลาจัดงานเลี้ยงเปิดบ้านจะได้ไม่ทำเรื่องเสีย

มารยาทต่อหน้าแขกด้วยครับ

 

พลอย-ทีเหลือก็แค่เอาเข้าตู้เย็นและปล่อยให้มันเซ็ตตัวก็เสร็จแล้วค่ะ

ฮารุ-น่าทานมากเลยเนอะ

สึคุยะ-ทั้งคู่เก่งมากเลยนะจ๊ะ

ผม-ขอบคุณที่เหนื่อยนะครับ ทุกคน

ฮารุ-ค่ะ ขอฮารุกอดที่รักเติมพลังหน่อยได้มั้ยค่ะ

ผม-ได้สิครับ

 

 

ฮารุก็วิ่งมากอดผมอยู่อย่างนั้น

 

โอคะวะ-นี่ลูก โตแล้วนะยังจะมาอ้อนเป็นเด็กอีกหรอ

ฮารุ-ทำไมล่ะคะ นานๆที สามีหนูจะได้อยู่บ้านว่างๆนี่คะ ปกติทำงานหนักอยู่ตลอดเวลา ไม่ค่อยมีเวลาให้หนูเลยนะ

คะ

ผม-ผมขอโทษนะครับฮารุซัง จริงสิพวกเราเข้าไปนั่งรอที่ห้องอาหารกันเถอะนะครับ

โอคะวะ-นั่นสินะ หิวข้าวแล้ว

ริน-คุณท่านจะให้ยกอาหารออกไปเลยมั้ยคะ

ผม-รบกวนด้วยนะครับ รินซัง

 

 

หลังจากนั้นพวกเราก็มานั่งรอที่ห้องอาหาร สักพัก ไอ้ ริวกับชิโระ ก็มา ตามมาด้วยโทชิโร่

 

 

โทชิโร่-ท่านบิกคุ ท่านโอคะวะ ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ

ผม-ครับ

โอคะวะ-โอ้ โทชิโร่ไม่ใช่หรอ แล้ว ซาซากิคุงละ

โทชิโร่-ท่านหัวหน้าไม่ได้มาครับ ท่านหัวหน้าให้ผมมาคอยช่วยดูแล ความปลอดภัยในบ้านนี้ครับ

สึคุยะ-มีเรื่องอะไรกันหรอจ๊

ผม-มะ ไม่มีอะไรหรอกนะครับ คุณแม่ คือไอ้ริวมันกำลังโดนตามล่าอยู่ โทชิโร่ซังก็เลยเป็นห่วงตามมาดูถึงที่นี่น่ะ

ครับ

 

สึคุยะ-งั้นหรอจ๊ะ ริวจัง ก็ต้องระวังตัวเองมากๆนะ

ริว-ทะ ทราบแล้วครับ

โทชิโร่ -ทะ ท่านบิกคุ

ผม-ทานข้าวกันก่อนเถอะนะครับ เด๋วอาหารจะเย็นหมดเรื่องอื่นไว้ค่อยคุยกัน

โทชิโร่-ทราบแล้วครับ

ฮารุ-ชิโระ หายปวดหัวรึยัง

ชิโระ-อะ อืม ก็ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะนะฮารุ ต้องขอบคุณอายะซังที่เอายามาให้

ฮารุ-หรอออ แล้วที่ไปเดินเมาอยู่กับสาวๆเนี้ย จะให้ฮารุอธิบายกับริกะจังยังไงหรอคะ

ผม-ดะ เด๋วก่อนสิฮารุ

ฮารุ-คุณน่ะเงียบไปเลยนะคะ

ผม-คะ ครับ

ชิโระ-คะ คือ ว่าอย่างงี้นะ ฮารุจัง

ฮารุ-มันยังไงหรอคะ

ชิโระ-คะ คือ ขอประทานโทษคร้าบบบบ ฮารุซัง ผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ

 

 

แล้วชิโระ มันก็นั่งคุกเข่าก้มหัวลงกับพื้นกับพื้น

 

 

ผม-นะ นี่ฮารุ ชะ ช่วยชิโระมันสักครั้งได้มั้ยครับ

ฮารุ-เฮ้อออออ ริกะจัง จะเอายังไงดีล่ะ

ผม-ห๊ะ!!! ริกะจัง มาที่บ้านหรอครับ

 

 

ฮารุไม่ตอบอะไรผมแค่เอานิ้วชี้ไปที่ประตูผมก็หันไปดูตามที่ฮารุชี้ ก็เห็นริกะ เดินเข้าประตู มา

 

ชิโระ-ระ ระ ระ ริกะจัง!!!!

 

แล้วไอ้ชิโระมันก็รีงวิ่งมาหลบอยู่หลังผม

 

ชิโระ-บะ บะ บิกคุคุงช่วยด้วยย

ผม-เห้ยชิโระ!! ระ ระ ระ ริกะจัง จะ ใจเย็นๆก่อนนะ ชิโระมันคงมีเหตุผล

ริกะ-เหตุผลอะไรก็ไม่ควรไปเดินกับผู้หญิงคนอื่นไม่ใช่หรอ แถมนี่เมาจนไม่ได้สติอีก หลบไปบิกคุคุง

ผม-ตะ แต่ว่า

ฮารุ-มาตรงนี้เลยนะคะ ที่รักอย่าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นนะ

ผม-ทะ ทราบแล้วครับ พยายามเข้านะชิโระ

ชิโระ-เห้ย ดะ ดะ เด๋ว

 

แล้วผมก็หลบทางให้ริกะจัง

 

ริกะ-ยืนขึ้น

ชิโระ- ครับ!!!

 

 

พอชิโระยืนปุ๊บ ริกะจัง ง้างมือตบหน้าชิโระทันที เสียงตบหน้าดังลั่นห้องอาหาร ทุกคนเงียบกับหมด

 

 

ชิโระ-ระ ริกะจัง

ริกะ-คนบ้า!!!! ทำไมไม่หัดเข้าใจหัวใจผู้หญิงบ้าง คนบ้า คนบ้า!!!

 

 

 

แล้วริกะ ก็ร้องไห้วิ่งเข้าไปทุบอกไอ้ชิโระ รัวๆ ไอ้ชิโระมันก็หันมามองทางผม คงอยากจะให้ผมช่วยสินะ แต่โทษทีครั้งนี้

คงช่วยอะไรได้ไม่มากหรอกนะ ผมก็เลยจับฮารุมากอดแล้วเอามือลูบหัวฮารุ แล้วก็พยักหน้าให้ชิโระ พอมันเห็น มันก็

เริ่มทำตาม

 

 

 

ฮารุ-ทะ..ที่รักคะ

ผม-อะไรหรอครับ

ฮารุ-จู่ๆก็ดึงฮารุมากอด ไว้แบบนี้มีอะไรหรอคะ

ผม-มะ..ไม่มีอะไรนี่ครับ ผมก็แค่อยากอยู่ใก้ลๆฮารุ

ฮารุ-จริงหรอคะ

ผม-จริงสิครับ

โอคะวะ-เฮ้ออ ลูกเองหัดไว้บ้างก็ดีเพื่อจะต้องใช้นะ บิกคุคุง

ผม-คะ คุณพ่อ!!

ฮารุ-มีเรื่องอะไรกันหรอคะ

ผม-ไม่มีอะไรหรอกนะจ๊ะ ที่รัก

ฮารุ-เอ๊ะ!! คุณพ่อมีอะไรกันแน่คะ

ผม-ไม่มีอะไรหรอกนะครับ จริงๆนะ

ฮารุ-ที่รักรู้มั้ยคะ อยู่กันมาตั้งหลายปี คุณแทบจะไม่เคยเรียกฮารุว่าที่รักเลยนะคะ จู่ๆมาเรียกแบบนี้ฮารุว่าต้องมีอะไร

แน่ๆใช่มั้ยค่ะ

 

ชะ ชิบหายผมว่าผมเนี่ยนแล้วนะ พักหลังมานี้ฮารุ จับทางผมได้บ่อยขึ้นมากเลย

 

 

ผม-มะไม่มีอะไรจริงๆนะครับ คะ คุณแม่ครับ

สึคุยะ-มีอะไรหรอจ๊ะ บิกคุคุง

ผม-คะ คุณแม่สอนเคล็ดลับของแม่บ้านให้ฮารุซังมาหรอครับ

สึคุยะ-เอ๋ แม่ก็แค่สอนเรื่อง การดูแลสามีเองนี่จ๊ะ

ฮารุ-รวมถึงเรื่องคอยจับผิดสามีด้วยค่ะ

ผม-ฮารุซังผมไม่ได้มีความลับอะไรกับฮารุซังเลยนะครับ

ฮารุ-อย่างงั้นหรอคะ

 

 

 

ถ้าเกิดยังคุยเรื่องนี้ต่อไปผมซวยแน่ๆ ต้องรีบเปลื่ยนหัวข้อคุยน่าจะเป็นทางออกเดียว ก่อนที่ฮารุจะเรื่องรถ และรายการ

ของแต่งที่สั่งในวันนี้ ถ้าฮารุรู้ราคาของทั้งหมดล่ะก็ โดนฮารุ ไล่ไปนอนนอกบ้านแน่ๆ แค่ของแต่งที่สั่งมาก็ซื้อรถได้

สบายๆแล้ว

 

 

 

ผม-คะ ครับ ว่าแต่ฮารุซังโทรบอกริกะจังหรอครับ

ฮารุ-ใช่ค่ะ ชิโระ เมาไม่ได้สติ ชิโระไม่ควรเมาขนาดนั้นนะ

ริกะ-ใช่ หลังจากนี้ห้ามดื่มอีกเด็ดขาด

ผม-นะ นี่ริกะจังห้ามดื่มเลยนี่

ชิโระ-ครับ!!! ผมจะดื่มเท่าที่จำเป็นเท่านั้นครับ!!!

ผม-โอ้ย จะดีหรอวะชิโระ เวลาแกไปงานของแก๊งแกก็ต้องดื่ม

ชิโระ-ละ หลังจากนี้จะไม่ดื่มแล้วล่ะนะ

ผม-เฮ้อออ เอาเถอะแกไม่ดื่มมันก็เป็นเรื่องที่ดีแล้วล่ะนะ ทานากะซัง จัดห้องนอนให้ริกะจังรึยังครับ

ทานากะ-คะ คือว่า คุณผู้หญิงบอกว่าไม่ต้องให้เตรียมห้องครับ

ผม-เอ๊ะ ฮารุซังไม่ต้องเตรียมห้องนอนให้ริกะจังหรอครับ นี่ก็มึดแล้วนะครับ จะให้ริกะจัง กลับบ้านหรอครับ

ฮารุ-คืนนี้ฮารุไม่ให้ริกะจังกลับบ้านหรอกนะคะ แต่ว่าให้นอน ห้องเดียวกับชิโระก็ได้นี่คะ

ผม-ตะ แต่ว่า

ริกะ-ขะ ขอบใจนะฮารุจัง

โอคะวะ-ถ้าจบเรื่องแล้วพวกเรามานั่งทานข้าวกันต่อเถอะนะ

ฮารุ-ชิสึซัง ยกอาหารให้ริกะจังทีนะ

ชิสึ-ทราบแล้วค่ะ

ริกะ-ขอรบกวนหน่อยนะคะ

ฮารุ-ตามสบายเลยนะจ๊ะริกะจัง ใช่มั้ยคะที่รัก

ผม-ชะ ใช่ครับ ตามสบายเลยนะครับริกะจัง ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มให้บอกกับชิสึซังหรืออายะซังก็ได้นะครับ

ริว-ดีใจด้วยนะชิคุง

ริกะ-ไม่มีครั้งหน้าแล้วนะ ชิคุง

ชิโระ-ครับ!!

ผม-ทำให้เดือดร้อนอยู่เรื่อยเลยน้าชิคุง

ชิโระ- ทะ โทษที

ทุกคน-ฮ่าๆๆๆ

 

 

พวกเราก็หัวเราะกันและจบเรื่องทั้งหมดและพวกเราก็นั่งกินข้าวกันจนเสร็จก็ทานเค้กกันต่อหลังจากนั้นผมกับฮารุก็เดิน

ไปส่งคุณพ่อและคุณแม่ที่หน้าบ้าน

 

 

 

ผม-คุณพ่อคุณแม่ ขอบคุณนะครับที่มาทานข้าวด้วยกันในวันนี้

พ่อ-ไว้จะมาบ่อยๆนะ

ฮารุ-คุณแม่คะ วันพรุ้งนี้มาที่บ้านอีกนะคะ

สึคุยะ-จ๊ะ

ผม-นิชิโนะซัง พรุ้งนี้ต้องไปส่งพลอยจังและมิจังที่สถานีรถไฟรึป่าวครับ

นิชิโนะ-ไปครับคุณท่าน

ผม-หลังจากส่งทั้ง2คนเสร็จแล้วให้วนรถไปรับคุณแม่และพาคุณแม่มาที่บ้านด้วยนะครับ

นิชิโนะ-ทราบแล้วครับ

ผม-คุณแม่ครับวันหลังไม่ต้องเอาของฝากมาแล้วนะครับพวกเราคนกันเองแท้ๆนะครับ

ฮารุ-นั่นสิคะ คุณแม่ทำแบบนี้พวกหนูลำบากใจนะคะ

สึคุยะ-ตะ แต่ว่า

ผม-ผมขอแค่คุณแม่มีความสุขทุกครั้งที่อยู่บ้านนี้ผมก็มีแรงที่จะสู้กับปัญหาที่จะเข้ามาแล้วล่ะครับ

ฮารุ-นั่นสิคะคุณแม่ หนูเห็นด้วยกับสามีของหนูนะคะ

สึคุยะ-ขอบใจนะจ๊ะทั้ง2คน คุณคะหน้าจะเพิ่มเงินเดือนให้ลูกอีกสักหน่อยนะคะ

โอคะวะ-ฮ่ะๆนั่นสินะ พรุ้งนี้เจอกันที่บริษัทนะลูก

ผม-ทราบแล้วครับคุณพ่อ

ฮารุ-คุณคะ ไหนบอกจะหยุดงานสัก2-3วันล่ะคะ

สึคุยะ-ลูกหายดีแล้วหรอจ๊ะ

ผม-หะ หายดีแล้วล่ะครับคุณแม่

สึคุยะ-งั้นก็อย่าทำงานหนักจนเกินไปอีกนะจ๊ะ พยายามหาเวลาว่างให้ครอบครัวบ้างนะลูก อย่าลืมครอบครัวที่ไทยด้วย

นะจ๊ะ

 

ผม-ทะ ทราบแล้วครับคุณแม่ นิชิโนะซังส่งคุณพ่อคุณแม่ให้ถึงหน้าประตูบ้านด้วยนะครับ

นิชิโนะ-ทราบแล้วครับคุณท่าน

 

 

แล้วนิชิโนะก็ขับรถออกไประหว่างที่ผมเดินเข้าบ้านทางโทชิโร่ก็เดินสวนออกมา

 

 

ผม-จะไปไหนหรอครับโทชิโร่ซัง

โทชิโร่-ผมจะมาขออนุญาตกลับไปดูท่านหัวหน้าซาซากิสักหน่อยครับ

ผม-ฮ่ะๆ เลิกทำแบบนี้เถอะนะครับผมไม่ใช่หัวหน้าแก๊งซาซากิสักหน่อยนะครับ

โทชิโร่-ขอปฏิเสธครับ

ผม-เฮ้ออออ เข้าใจแล้วล่ะครับ ผมอนุญาตครับ

โทชิโร่-ขอบคุณครับท่านบิกคุ แล้วผมจะรีบกลับมาครับ

ผม-ไม่ต้องรีบก็ได้ ส่วนริวเด๋วพวกเราจะดูแลให้เองนะครับ

โทชิโร่-ทราบแล้วครับ

 

 

โทชิโร่ก็เดินไปขึ้นรถแล้วขับออกจากบ้านผมไป

 

 

ฮารุ-พวกเราเข้าบ้านกันเถอะนะคะ

ผม-จริงสิฮารุก่อนไปห้องอาหารผมมีเรื่องอยากจะคุยกับฮารุสักหน่อยครับ

ฮารุ-เรื่องอะไรหรอคะ

 

 

ผมก็เลยหยิบใบสั่งของแต่งให้ฮารุดู

 

 

ผม-คะ คือว่ามีของที่ผมอยากได้มันอยู่ที่อเมริกาผมก็เลยสั่งของทุกอย่างที่อยากได้มา ตะ แต่พอตอนคำนวนราคา

ทั้งหมด มะ...มัน 5ล้านกว่าเยน

ฮารุ-ห๋า!!!!! นี่คุณ!!!!!

ผม-ผะ..ผมขอโทษนะครับฮารุ แต่มันเป็นสิ่งที่ผมอยากได้มาตั้งแต่เด็กแล้วนะครับ

ฮารุ-อยากได้มากแค่ไหนแต่ราคาขนาดนี้ไม่คิดว่ามันมากเกินไปหน่อยหรอคะ ราคาขนาดนี้ซื้อรถใหม่ได้เลยนะคะ คุณ

ผม-ตะ แต่ว่า

ฮารุ-หลังจากนี้ไป ฮารุจะกลับไปให้เงินคุณเป็นรายวันเหมือนเดิมค่ะ ฮารุรู้แล้วว่าทำไมคุณทำตัวแปลกๆหลังจากออกไป

เจอคุณพ่อ

ผม-ทะ ที่รัก

ฮารุ-ไม่ค่ะ!!

ผม-ครับ

 

 

 

หลังจากนั้นผมก็แยกตัวขึ้นมาพักผ่อนที่ห้องส่วนฮารุกับทานากะซังก็เดินกลับที่ห้องอาหารกันเฮ้อออเรื่องการาจคงต้อง

ปล่อยไปก่อนละมั้งสภาพนี้พูดไปมีแต่ผมจะซวยเพิ่ม ผมก็เลยเข้าไปอ่าบน้ำนอนตื่นมาผมก็แต่งตัวไปทำงานลงมาข้าง

ล่าง

 

 

 

ทานากะ-อรุณสวัสดิ์ครับคุณท่าน

ผม-แล้วฮารุล่ะครับ

ทานากะ-คุณผู้หญิงทานอาหารเช้าอยู่ที่ห้องอาหารกับท่านริกะครับ

ผม-ขอบคุณครับ

 

 

แล้วผมก็เดินเข้าไปที่ห้องอาหาร

 

 

ผม-อรุณสวัสดิ์ครับฮารุซัง

ฮารุ-มานั่งทานข้าวเช้าได้แล้วนะคะ

ผม-คะ..ครับ

ริกะ-นี่บิกคุคุงจู่ๆก็เปลื่ยนไปเป็นคนละคนเลยนะ

ผม-มะ..หมายความว่ายังไงหรอครับริกะจัง

ริกะ-ก็ปกติแล้วฮารุจะเชื่อฟังบิกคุคุงนี่นาแต่ทำไมเช้านี้ถึงรู้สึกว่าบิกคุคุงเชื่อฟังฮารุนักล่ะ

ผม-เอ๊ะ!! ปะ..ปกติผมก็เชื่อฟังฮารุซังอยู่แล้วนะครับ

ชิโระ-จะจริงเร๊อะ

ผม-โอ้ย ชิโระพอปัญหาแกจบแล้ว แกก็พูดเก่งขึ้นมาทันทีเลยนะ

ฮารุ-ไม่ต้องหันไปว่าชิโระเลยนะคะ นี่ขนาดเชื่อฮารุนะคะ ยังแอบไปซื้อของแต่งรถทีละ 5ล้านกว่าเยน ไม่ปรึกษา

ฮารุสักคำ

ริกะ/ชิโระ- ห๊ะ5ล้านเยน!!!!!!

ฮารุ-ก็ใช่น่ะสิ!!!! เฮ้อออออ

ผม-ขะ..ขอโทษนะครับผมไปทำงานก่อนนะที่รัก

ฮารุ-นี่คุณพวกเรายังคุยกันไม่จบเลยนะคะ!!!!

 

 

 

แล้วผมก็รีบวิ่งออกจากห้องอาหารไปที่รถเพื่อที่จะได้ไปทำงานสักทีเฮ้ออออไม่คิดไม่ฝันว่าฮารุจะโมโหขนาดนี้จะทำยัง

ไงดีนะ ถะ ถ้าเกิดรวมราคารถกับของแต่งทั้งหมดและค่าซ่อมด้วย อะ อาจจะเกิน10ล้าน เฮ้ออออจะทำยังไงดีวะ

เนี้ยยยยระหว่างที่คิดผมก็ขับรถมาถึงบริษัทพอถึงผมก็ขับเข้าไปจอดรถและผมก็เดินเข้าบริษัทขึ้นไปที่ห้องทำงาน