ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
ตื่นเช้ามาผมก็อ่าบน้ำแต่งตัว ลงมาข้างล่าง
 
พ่อบ้าน-คุณท่านครับ มีคนมาขอพบ ครับ
ผม-อยู่ที่ไหนหรอครับ
พ่อบ้าน-อยู่ที่ห้องรับแขก ครับ
 
หลังจากที่ผมเดินมาถึงห้องรับแขกเปิดเข้าไปก็เจอ ทาเคดะซัง ชิโระ ซาซากิซัง ริว และฮารุ
 
ผม-สวัสดีครับ ทาเคดะซัง ซาซากิซัง ฮารุซังทำไมไม่ปลุกผมละครับ
ฮารุ-เอ่อ ทาเคดะซังเค้า
ทาเคดะ-รบกวนหน่อยนะบิกคุคุง
ซาซากิ-เมื่อคืน ต้องขอขอบคุณจริงๆเลยนะบิกคุคุง
ผม-ฮารุซังครับ ขอพวกผมคุยกันสักแปปนะครับ
ฮารุ-เข้าใจแล้วคะ
พ่อบ้าน-งั้นกระผมขอตัวก่อนนะครับคุณท่าน
ทาเคดะ-ว่าแต่นะบิกคุคุง พอจะมีเวลาว่างหน่อยมั้ย
ผม-มีอะไรหรอครับ ทาเคดะซัง
ซาซากิ-ทำไมเมื่อคืน หลังจากจัดการเรื่องเสร็จแล้วถึงประกาศออกจากตำแหน่งล่ะ มีหลายคนที่อยากได้อยู่นะ
ผม-คน คนนั้นไม่ใช่ผมแน่ๆครับ เพราะยังไงผมก็เหมาะกับการเป็น พนง บริษัท นี่แหละครับ
ซาซากิ-แล้ว บิกคุคุงจะได้ประโยชน์อะไรจากเรื่องนี้งั้นหรอ
ผม-ประโยชน์หรอครับ ? ไม่มีหรอกครับของแบบนั้น ไอ้2คนนี้ มันไม่ควรจะได้รับการให้อภัยกับสิ่งที่มันทำลงไป ก็แค่นั้น
แหละครับ
ซาซากิ-เข้าใจแล้วสิ แบบนี้นี่เอง ถึงว่าทำไม ยูคิคุง กับ ทาเคจัง ถึงแย่งตัวกันนัก
ทาเคดะ-ใช่มั้ยล่ะ
ผม-แล้ววันนี้มามีเรื่องอะไรกันหรอครับ
ทาเคดะ/ซาซากิ- ขอฝากไอ้พวกบ้านี่ไว้ด้วยจะได้มั้ย บิกคุคุง
ผม-เอ๋!! เด๋ว สิครับ
ทาเคดะ-ก็เมื่อคืน บิกคุคุงเป็นคนไล่ชิโระออกจากแก๊งเองไม่ใช่หรอ เพราะงั้นมันก็กลับเข้าแก๊งไม่ได้
ซาซากิ-ริวก็ด้วยเหมือนกันละนะ
ผม-เด๋วสิ ครับ ก็แค่ทั้งคู่ ยอมให้ไอ้2คนนี้กลับเข้าแก๊งก็ได้ไม่ใช่หรอครับ
ชิโระ-ฝากตัวด้วยละพี่ชาย
ริว-ฝากตัวด้วยนะพี่ใหญ่
ผม-ฝากกับผีน่ะสิ ไอ้พวกบ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ทาเคดะซัง ซาซากิซัง เรื่องนี้ ผมช่วยไม่
พ่อบ้าน-ทาเคดะซังกับซาซากิซัง ขึ้นรถออกไปแล้วครับ
ผม-ห๊ะ!!! หน่อยยยยยย
ชิโระ-นี่พี่ชายหิวข้าว
ริว-ผมหิวแล้วครับ
ผม-ฮืมมมมมมมมม ไอ้พวกบ้าาาาาาา!!!!! กลับบ้านไปเลยไป๊!!!
ฮารุ-ที่รัก เกิดเรื่องอะไรหรอคะ
ผม-คือไอ้
ชิโระ-ฮารุ วันนี้ฮารุสวยจังเลย นะ
ริว-พี่ฮารุ พวกเราหิวข้าวจังเลยครับ
ฮารุ-จ๊ะ งั้นไป ทานข้าวกันที่ห้องอาหารนะ
 
 
แล้วพวกมัน 2ตัวก็ส่งสายตากวนตีนมาทางผม
 
 
ผม-เห้ยๆๆๆ หยุดเลย ปล่อยฮารุซังนะโว้ยไอ้พวกบ้าานี่!!!!!!!!
ริว-พี่ฮารุ ช่วยผมด้วยครับ
ฮารุ-คุณคะ!!!!!! เพื่อนแค่มาทานข้าวด้วยไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนะคะ
ผม-ตะ แต่
ฮารุ-คุณก็เดินมาเร็วๆสิคะ
ผม-คะ ครับ
 
 
แล้วพวกเราก็เดินกันมาที่ห้องอาหารเข้าไปก็เห็นยัยพลอยนั่งกินอยู่
 
 
ฮารุ-อายะซัง ชิสึซัง รบกวนช่วยเอามาเพิ่มอีก2ที่น๊ะจ๊ะ
อายะ/ชิสึ-ทราบแล้วค่ะคุณผู้หญิง
ฮารุ-นี่ที่รักมานั่งที่ได้แล้วค่ะ
ผม-คะ ครับ
ฮารุ-แล้วเมื่อกี้ ทะเลาะอะไรกันหรอจ๊ะ
ชิโระ-พวกเราแค่ อยากจะมาเล่นที่บ้านนี้เท่านั้นเอง ยังไงพวกเราก็อยากจะเล่นกับบิกคุคุงใช่มั้ย ริวจัง
ริว-ใช่เลย ชิจัง
ฮารุ-เห๋งั้นหรอจ๊ะ งั้นก็มาบ่อยๆเลยนะ
ผม-ดะ เด่ว สิครับฮารุซัง ไอ้พวกนี้มันก็แค่กลับบ้านไม่ได้แค่นั้นแหละครับ เด็กมีปัญหา จนโดนไล่ออกจากบ้าน ครับ
ฮารุ-เอ๋งั้นเราก็ต้องช่วยเพื่อนสิ ใช่มั้ยละคะ
ชิโระ-ใช่แล้วๆ เพื่อนต้องช่วยเพื่อนใช่มั้ยละ เพราะพ่อรู้ว่าแกอยู่แถวนั้นถึงบอกให้ไปมีเรื่องกันที่ตึกล้างใช่มั้ยละ
ริว-ก็ไม่รู้ว่าทำไม ถึงไปนัดที่นั่น แคบก็แคบ ร้อนอีกด้วยนะ
ผม-ชิโระเมื่อกี้แกว่าไงนะ
ชิโระ-ก็บอกว่าที่พวกเราไปแถวนั้นเพราะพ่อรู้ว่าแกอยู่แถวนั้น ยังไงแกก็ต้องมาช่วยใช่มั้ยละ
เมดอายะ-ยกข้าวมาให้แล้วค่ะ ชิโระซัง ริวซัง
ผม-ทานากะซัง ครับ ช่วยบอกนิโชโนะซังให้เตรียมรถด้วยครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ คุณท่าน
ผม-นี่ ไอ้พวกตัวปัญหา ตรงนั้นอ่ะ ไปเก็บของสะเด๋วจะให้คนขับรถไปส่ง
ชิโระ-เอ๊ะ แต่พวกเรายังไม่ได้กินข้าวเลยนะ พี่ชาย
ริว-พี่ฮารุ พี่ใหญ่จะไล่พวกเราอีกแล้วครับ
ผม-หนอยยยยยยยยยยย ไอ้พวกบ้า!!!! พวกแกกลับบ้านไปเลยนะ หิวนักก็กลับไปกินข้าวที่บ้านของพวกแกสะสิ!!!!!!!
ฮารุ-เด๋วสิคะ คุณ ทำไมไปไล่เพื่อนแบบ นั้นล่ะ คะ
ชิโระ-บิกคุคุง ใจร้าย ฮือๆ
ริว-พี่ใหญ่ใจร้ายฮืออๆๆ
ฮาร-คุณคะ!!!เพื่อนๆเสียใจนะคะไปพูดแบบนี้
ผม-ฮารุซังกำลังโดนพวกนี้หลอกอยู่นะครับ
พ่อบ้าน-เตรียมรถเรียบร้อยแล้วครับคุณท่าน
ผม-ดี งั้นทานากะซัง อุ้มไอ้ริวมาเลย
 
 
พอพูดจบผมก็แบกชิโระขึ้นบ่า แล้วเอาไปทิ้งที่หน้าบ้าน
 
 
ฮารุ-เด่วสิคะคุณ นี่มันเรื่องอะไรกันคะ
ผม-อ่าใช่แล้วละ เรื่องทั้งหมดมันเกิดจากพวกตาเฒ่าที่ขี้เกียจจะทำงานเอง เลยวางแผนให้คนอื่นจัดการสินะ
ฮารุ-หมายความว่าไงคะ
ผม-เห้ยไอ้พวกตัวปัญหา คุกเขาเด๋วนี้
ชิโระ/ริว-ครับ!!!
ผม-เอาละ ไหนลองบอกมาสิ๊ว่า ตาเฒ่าพวกนั้นสั่งงานอะไรพวกแกมา
ชิโระ-พ่อบอกแค่ว่า แกมีสิ่งที่คนจะเป็นหัวหน้าแก๊งควรจะมีเพราะงั้น
ริว-พวกแกที่ก่อเรื่องวุ่นวายในครั้งนี้จงไปอยู่กับชายคนนั้นแล้วเรียนรู้จากเค้าสะ ถ้าถึงวันนั้นอาจจะยอมยกตำแหน่ง
หัวหน้าแก๊งให้พวกแกก็ได้
ฮารุ-เอ๋!!!!!!!
ผม-ก็อย่างที่ได้ยินนะครับฮารุซัง บ้านนี้ไม่สามารถรับเลี้ยงเด็กมีปัญหา เพิ่มได้อีกหรอกนะครับนั่นก็เพราะว่า บ้านหลังนี้
ก็มีตัวปัญหาอยู่แล้วต้อง2คนยังจะเอามาเพิ่มอีกงั้นหรอวะไอ้พวกบ้าาาา!!!บอกมาสิตอนนี้หัวหน้าแก๊งของพวกแกรวมตัว
กันอยู่ที้ไหน
ชิโระ-มะ มะ ไม่รู้
ริว-วิ้ว วิ้ด วิ้ด วิ้ว
 
 
หนอยยยยยยยย ไอ้พวกนี้ แกล้งทำเป็นไม่รู้อย่างงั้นหรออออออออ
 
 
ผม-เห้ย!!!!ถ้าพวกแก ไม่บอกมาละก็ จะขอใช้กำลังทำให้พวกแก ยอมพูดให้ได้ละนะ หึหึ
ฮารุ-หยุดนะ!!!!!!บ้านนี้ห้ามใช้ความรุนแรงนะคะ ต่อให้เป็นคุณ ฮารุก็ไม่ยอมนะคะ
ผม-ฮารุซัง คือพวกเราโดน หลอกอยู่นะครับ จริงๆไอ้2ตัวนี้อะ มันกลับบ้านได้ตลอดแหละครับแต่มันแค่อยากจะ
ป่วน พวกเราเท่านั้นแหละครับ
ฮารุ-แต่ทั้งชิโระและริว ก็ได้รับคำสั่งมาแบบนี้เหมือนกันนี่คะ พวกเค้าทั้ง2คนก็ลำบากเหมือนกันนะคะ
ชิโระ-ขอบคุณนะ ฮารุ
ริว-ขอบคุณนะพี่ฮารุ
พ่อบ้าน-คุณท่านให้กระผมจัดห้องให้เลยมั้ยครับ
ผม-ไม่ต้อง! เด็กมีปัญหาแบบนี้บ้านเราไม่ต้องการ ให้นอนห้องพักของแขกน่ะดีแล้ว
ฮารุ-คุณคะ
 
ผม-ผมก็ยอมให้สิ่งที่ผมยอมได้แล้วนะครับ เพราะงั้นอะไรที่ผมยอมไม่ได้ผมก็ไม่เอาเหมือนกันครับถึงจะเป็นฮารุซังก็
เถอะนะครับ ส่วน พวกแก ทั้ง2ตัว จะยอมให้อยู่ที่นี่ สัก2วันละกัน แล้วก็นะในบ้านหลังนี้ มีอยู่2คนที่พวกแก ห้ามแตะ
ต้องแม้แต่ปลายเล็บ นั่นก็คือ ฮารุซังและพลอยจัง ถ้า รู้ว่าพวกแก ทำอะไร2คนนี้เมื่อไหร่ละก็จะทำให้พวกแกได้เห็น
ยักษ์ของจริง เมื่อคืนน่ะ เทียบไม่ติดฝุ่นเลยละ เข้าใจ? ไอ้พวกตัวปัญหา
 
ชิโระ/ริว-ครับ!!!!!
ผม-ทีนี้ก็บอก ที่ รวมหัวของตาเฒ่าพวกนั้นมาได้แล้ว พวกเรามีเรื่องต้องคุยกัน
ชิโระ/ริว-พวกเราไม่รู้หรอกนะ
ฮารู-ฮารุรู้ค่ะ
ผม-เห๊ะ!!!! จริงหรอครับฮารุซัง
ฮารุ-ค่ะ บิกคุคุง อยากรู้ที่อยู่ของ ทาเคดะซัง กับซาซากิซังใช่มั้ยละคะ
ผม-มะ มันก็ใช่อยู่หรอกครับ แต่ ฮารุซังคงไม่เล่นมุขแล้วบอกว่านี่ไงทั้ง2คนอยู่นี่แล้วหรอกนะครับ
ฮารุ-เอ๋! ฮารุไม่เล่นมุขแบบนั้นหรอกนะคะ จริงสิถ้าที่รักจะไปรอแปปนึงนะเด๋วไปหยิบของก่อนนะ
ผม-ทานากะซังถ้าตอนที่ผมไม่อยู่ แล้วเห็น2คนนี้ ทำผิดข้อห้ามของบ้านหลังนี้ละก็ ช่วยโยนไอ้พวกบ้า นี่ออกจากบ้าน
ด้วยนะครับ
พ่อบ้าน-รับทราบแล้วครับคุณท่าน
ชิโระ-นี่ แก……
ฮารุ-มาแล้วค้าาา นี่จ๊ะฝากเอาของไปให้ด้วยนะจ๊ะ
ผม-เอ๊ะ!!!! เอาของไปให้ใครหรอครับ
ฮารุ-ก็บิกคุคุงจะไปหา พวกทาเคดะซังใช่มั้ยละคะ งั้นก็ฝากเอาของไปให้คุณแม่ด้วยนะคะ
 
 
แล้วฮารุก็เดินไปปล่อยทิ้งให้พวกผมงงกันต่อไป
 
 
ผม-ละ แล้ว ทาเคดะซังอยู่ไหนละเนี้ย นี่พวกแก รู้มั้ยคำใบ้ของฮารุอะ
ชิโระ/ริว-ไม่เข้าใจเลยสัก ติ๊ดนึง
ผม-เฮ้ออออ งั้นผมฝากที่เหลือด้วยนะครับ ทานากะซัง เด่วผมเอาของไปให้ สึคุยะซังก่อนนะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
 
 
แล้วผมก็ออกมา ขับรถไปที่บ้านโอคะวะซัง ก็เจอสึคุยะซังอยู่หน้าบ้าน
 
 
สึคุยะซัง-บิกคุคุง ไม่ใช่หรอจ๊ะ
ผม-สวัสดีครับ สึคุยะซัง
สึคุยะซัง-วันนี้ มีอะไรหรอจ๊ะ
ผม-คือว่าฮารุซังฝากให้ผมเอาของมาให้น่ะครับ จริงสิผมต้องไปทำธุระต่อ ขอตัวก่อนนะครับ
สึคุยะซัง-เอ๊ะ มีเรื่องอะไรกันหรอ เข้าไปปรึกษาคุณพ่อดีมั้ยล่ะจ๊ะ ตอนนี้กำลังนั่งคุยกันอยู่ในโรงรถนะ
ผม-เห๊ะ โรงรถ หรือว่า……..ขอบคุณนะครับ สึคุยะ ไม่สิ คุณแม่ครับ
สึคุยะซัง-จ๊ะ ฮิฮิ
 
 
ผมก็วิ่งไปที่โรงรถ
 
 
ผม-โอคะวะซัง คร้าบบบบบบบบบ
โอคะวะซัง-อ่าว บิกคุคุงนี่นา
ทาเคดะซัง-มาพอดีเลยนะพวกเรากำลังคุยเรื่องรถแต่งกันอยู่เลย
ซาซากิ-เธอก็ชอบรถเหมือนหรอ อืม ๆ
ผม-เอ๊ะ ตาเฒ่าเจ้าเล่น์
โอคะวะซัง-ตาเฒ่า?
ผม-ทาเคดะซัง ซาซากิซัง ได้โปรด รับลูกชายกลับบ้านด้วยเถอะนะครับ
ทาเคดะซัง-เอ๋ เรื่องนี้อีกแล้วหรอ ก็บิกคุคุงไล่2คนนั้นออกเองนี่นา บิกคุคุงก็ต้องรับผิดชอบสิ
ซาซากิ-ใช่ ใช่
ผม-เอ๊ะ
โอคะวะซัง-เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ บิกคุคุง
 
ผมก็เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น
 
โอคะวะซัง-อ่า เข้าใจแล้วละ
ผม-แล้วตอนนี้ไอ้พวกตัวปัญหานั่นก็มาอาศัยที่บ้านด้วยนะครับ
ทาเคดะ-นี่ ยูคิคุงคิดว่าไงหรอ
โอคะวะซัง-ก็คิดว่า บิกคุคุงต้องมีส่วนรับผิดชอบ ต่อเรื่องในครั้งนี้อ่ะนะ
ผม-ดะเด๋วสิครับ
ซาซากิ-ใช่แล้วละยูคิคุง เพราะบิกคุคุงไล่ออกเด็ก2คนนั้นก็เลยไม่มีที่ให้กลับไปละนะ
โอคะวะซัง-งั้นก็ต้องขอ ฝากบิกคุคุงหน่อยละกันนะ
ผม-เอ๊ะ ………… เรื่องนี้ เรื่องนี้หน่ะ มันเกิดขึ้นก็เพราะ ตาแก่ วางแผน มาแล้วสินะ แล้วก็มาหลอกให้ผม จัดการ รวม
แก๊ง ให้ แท้ๆ มาตอนนี้กลับเอาตัวปัญหามาให้เลี้ยงอีกมันจะมากกันไปแล้วนะ ตาแก่ทาเคดะซัง ซาซากิซัง
 
ทาเคดะซัง-พะ พะ พวก เราไม่รู้เรื่องสักนิดเลยเนอะ
ซาซากิซัง-นั่นะสิ ทาเคจัง
ผม-หึหึ……..ไอ้พวกตัวปัญหานั่นมันยอมคายออกมาแล้วละครับ คำสั่ง ของหัวหน้าแก๊งที่บอกให้พวกมันมาอยู่กับผมน่ะ
มันหมายความว่าไง ตาเฒ่าเจ้าเล่น์!!!!!!!!!!!!!!!
 
ทาเคดะซัง-ชิ!!! ไหนชิโระมันสัญญากันสะดิบดีแล้วจะไม่พูดเรื่องนี้
ซาซากิซัง-นะ นั่นสิ ริวเองก็ไม่น่าจะ
ผม-หึหึหึหึฮ่าๆๆๆๆๆ ยอมรับมาแล้วสินะ พวกตาแก่ งี่เง่า ลูกตัวเองก็ต้องเลี้ยงเองสิ่ ต้องสั่งสอนมันด้วยตัวเอง
เท่านั้นสิ ถึงจะเรียกว่าลูกผู้ชาย จริงไหมละตาแก่!!!!!!!!!
โอคะวะซัง-นะ นี่บิกคุคุง
ผม-อ๊ะ โอควะซัง มีอะไรหรอครับ
โอคะวะซัง-คะ คือว่า 2 คนนั้นขึ้นรถ ออกไปจะถึงหน้าบ้านแล้วนะ
ผม-ห๊ะ
 
 
ผมหันไปเห็นรถสีดำ2คัน กำลังออกจากบ้านไป ผมก็เลยรีบวิ่งสุดตัวแต่ไม่ทัน เลยตัดสินใจตะโกนแทน อย่างน้อยขอให้
ได้ยินเสียงก็ยังดีพอคิดแบบนั้นผมก็หายใจเข้าลึกๆๆแล้วตะโกนมันออกไปดังๆ
 
 
ผม-ฉันจะจัดการกับพวกแกให้ได้เล้ยยยยยย ไอ้พวกตาเฒ่าเจ้าเล่น์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
 
แล้วรถคันนึงก็เปิดกระจกลง
 
 
ทาเคดะ-ฮ่าๆๆๆๆ ไปก่อนนะบิกคุคุง ฝากชิโระด้วยละ
ผม-ตาแก่!!!!!!!!!อย่าโยนงานมาให้กันแบบนี้จะได้มั้ยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!
โอคะวะซัง-ดูจากน้ำเสียงแสดงว่าเรื่องจริงสินะ แล้วทิ้งฮารุจังกับพลอยจังไว้กับ2คนนั้นจะดีหรอ บิกคุคุง
ผม-เอ๊ะ !!! แย่แล้ว ผมไปก่อนนะครับโอคะวะซังฝากสวัสดีสึคุยะซังด้วยนะครับฮารุซังผมมาแล้วคร้าบบบบบบ!!!!!
 
 
 
แล้วผมก็วิ่งไปขึ้นรถ ดิ่งกลับบ้านให้ไวที่สุดถึงจะไม่ได้ไกลก็เถอะบ้านผมกับบ้านโอคะวะซัง พอไปถึงบ้าน
 
 
พ่อบ้าน-กลับมาแล้วหรอครับ
ผม-ฮารุซังละครับ
พ่อบ้าน-อยู่ในครัวครับ
ผม-หรอครับ แล้วไอ้พวกบ้านั่นอยู่ที่ไหนหรอครับ
พ่อบ้าน-นั่งเล่นอยู่ในสวนครับ
ผม-งะ งั้นหรอ
 
 
 
แล้วผมก็เดินเข้าไปในห้องทำงาน ถึงจะไม่ค่อยชอบแต่ บ้านที่มีผู้ชายคอยช่วยกันป้องกันมันก็ดีกว่าละนะ ถ้างั้นจะขอใช้
แรงไอ้พวกบ้านั่นจนมันร้องขอชีวิตเลย แล้วจะได้กลับบ้านไปเองเลยแล้วกันพอคิดได้แบบนั้นปุ๊บผมเปิดคอมสั่งของ สั่ง
อะไหล่แต่งรถ ที่อยากได้มาให้หมด หึหึหึ อยากอยู่กันนักใช่มั้ย เด่วจะให้อยู่ให้เข็ดเลยยย หลังจากที่ทางร้านยืนยัน   
ออเดอร์ปุ๊บ ผมก็ เอารถ ฮารุ ไปขนของกลับมาที่บ้าน
 
 
 
ฮารุ-ไปไหนมาหรอคะคุณ
ผม-ผมไปซื้อของ มาน่ะครับ
พ่อบ้าน-งั้นเด๋วกระผมช่วยยกของให้นะครับ
ผม-ไม่เป็นไรครับ ช่วยเรียกไอ้พวกบ้ามาให้หน่อยได้มั้ยครับ ผมจะรอที่โรงรถ
พ่อบ้าน-รับทราบครับ
ฮารุ-เอ๋ แต่ฮารุทำข้าวเย็นเสร็จแล้วนะคะ ทานข้าวเย็นก่อนเถอะนะ
ผม-เข้าใจแล้วครับ
 
 
แล้วพวกผมก็เดินเข้ามาในห้องอารหาร ที่มียัยพลอย ชิโระและริว
 
 
ฮารุ-เมื่อก่อนบ้านเรากินข้าวกันทีแค่2คนแต่ตอนนี้บ้านเรามีกันตั้ง5คนแหนะ
พ่อบ้าน-นั่นสินะครับทำให้บ้านดูครึกครื้นขึ้นเยอะเลยนะครับ คุณท่าน
ผม-เฮ้ออออออจริงๆบ้านเราก็มีแค่กันแค่3แท้ๆ ที่เหลืออีก2คน ก็แค่คนมาขออาศัยอยู่เท่านั้นแหละครับฮารุซัง
ชิโระ-ชื่อพวกเราเท่ดีเนอะ
ริว-ใช่ๆ สมแล้วที่เป็นพี่ใหญ่
ผม-ไอ้พวกบ้า!!! จะอยู่ที่นี่ทุกคนต้องทำงาน ไม่มีข้อยกเว้น แม้แต่ลูกชายของยากุซ่าหรอกนะ
ชิโระ-ได้สิ นอนอยู่เฉยก็เบื่อ
ผม-หึหึ เบื่อหรอ ดีแล้วจะทำให้รู้ว่าชีวิต แบบนี้มัน เหนื่อยแค่ไหนรีบกินข้าวสะ ยังมีงานที่ต้องทำอีกเยอะ
ริว-เอ๋!!!!! พี่ฮารุคร้าบบ
 
 
ผมก็เลยมองไปที่ฮารุ
 
 
ฮารุ- มะ มะ แหม๋ พยายามเข้านะจ๊ะ ริวจัง
ริว-พี่ฮารุ........
ผม-จริงสิ ยัยพลอย พรุ้งนี้ ช่วยพาฮารุไปซื้อเค้กร้านนั้นทีนะ รู้สึกอยากกิน แล้วก็นี่เอาเงินไปและไม่ต้องรีบกลับบ้านละ
ชิโระ-นะ นี่ แก
ผม-นี่ ไอ้พวกบ้า เอาข้าวเพิ่มอีกมั้ยยยย
ชิโระ/ริว- อะ อะ อิ่มแล้วละครับ งะ งั้นพวกเราขอ กลับ
 
 
ผมก็เลยวิ่งไปจับหัวของไอ้พวกบ้านี่
 
 
ผม-นี่ไอ้พวกบ้า จะกลับห้องแล้วหรอ ฮารุซังพลอยจัง คืนนี้ก็ดึกแล้ว รีบๆนอนนะ พรุ้งนี้ฝากด้วยละ ยัยพลอยยย
พลอย-ค่ะ!!!!!
ผม-เอาละนะ ทีนี้ก็เหลือแค่พวกเราแล้วนะไอ้พวกบ้า จะใช้งานพวกแกอย่างสะใจไปเลยยยยย!!!!!!!
ชิโระ-พ่อจ๋าาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!
ริว-จ๊ากกกกก!!!!!!!
 
 
 
แล้วประตูก็ค่อยๆปิด ปึง!!!!!!!! พวกเราก็เดินไปที่โรงรถ แล้วผมก็เปิดรถฮารุ ในนั้นมีของเต็มไปหมด ยัดมาทั้งในรถและ
ทั้งช่องเก็บของบอกได้ว่าแน่นสุดๆ
 
 
ผม-งานแรกของพวกแกคือช่วยกันยก เอาของทั้งหมดในรถ คันนี้ออกมากองไว้ที่พื้น อย่างระมัดระวัง ห้ามกระแทกเด็ดขาด
 
 
พอพวกเราขนของกันเสร็จ
 
 
ชิโระ-แกไปซื้ออะไรมาหรอ
ผม-อยากจะรู้กันละสิ ริวข้างๆแกมีสวิตไฟ เปิดที
 
แล้วไอ้ริวก็เปิดไฟ
 
ชิโระ-นะ นี่มัน
ริว-โห
ผม-นี่ก็คือของแต่งทั้งหมดที่พวกเราจะยัดมันเข้าไปใน รถ33สีขาวคันนั้น
ชิโระ-นี่แกจะแต่งรถจริงหรอ
ผม-ก็เออน่ะสิ ไม่งั้นจะซื้อของมาทำไม
ริว-แล้วเราจะเริ่มจากกตรงไหนดีละ
ผม-งานง่ายๆก็แค่ เอาของเก่าออกแล้วเอาของใหม่ใส่เข้าไป เท่านั้นแหละ
ชิโระ-อ่า แล้ว...
ผม-งั้นก็อย่างแรกเราจะเอาของเหลวออกให้หมดจากรถคันนี้ แล้ว เอาล้อ เอาเบรค จานเบรคออกมา ต่อไปก็ภายใน เอา
เบาะออกมา พวงมาลัยเดิมเอาออก แล้วใส่ของแต่งเข้าไป
ริว-เอ๊ะ แต่ผมทำไม่เป็น
ผม-ริวแกจัดการภายในรถเริ่มจากเบาะ ชิโระแกจัดการล้อ เบรก โช๊ค เอามันออกมาสะ แล้วคอยดูริวด้วย ส่วนตรง
เครื่องยนต์ เด๋วจะจัดการเอง ถ้ารู้หน้าที่ ก็ทำงานได้ แกะของใหม่กันเถอะ
 
 
 
หลังจากที่เราแกะของออกมา แล้วเช๊คว่ามีอะไรมาบ้าง หลังจากนั้นเราก็ช่วยกันทำ งานไอ้ริวเสร็จ ก่อนเพราะทำน้อยสุด
พองานมันเสร็จมันก็ไป เหลือผมกับชิโระ พวกเราทำจนถึงเช้า ตอนนี้ก็เหลือแค่ ใส่ชุดท่อไอเสียแล้วก็ล้อ ก็เสร็จแล้วละ
นะ
 
 
พ่อบ้าน-คุณท่านซ่อมรถเองเลยหรอครับ
ผม-อ๊ะ ทานากะซัง ใช่แล้วละครับพอดีตอนเด็กๆผมเคยเรียนพวกนี้มานิดหน่อย
ขิโระ-ทานากะซัง ผมขอน้ำดื่มหน่อยครับ
พ่อบ้าน-ได้ครับชิโระซัง แล้วคุณท่านละครับ
ผม-ผมขอเป็น น้ำองุ่นละกันครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
ชิโระ-นี่ แกก็รีบใส่เฮดเดอร์ให้เส็รจสักทีสิ จะได้ยกรถขึ้น
ผม-แปปนึงสิวะ มันใส่ยากนะเว้ย เอ้าเสร็จแล้ว เฮ้อ!
ชิโระ-ป่ะยกรถขึ้นละใส่ท่อ
ผม-เออ
 
 
พวกเราก็ยกรถขึ้นใส่ท่อ ยันปลายท่อ เสร็จปุ๊บ ก็ใส่ล้อต่อ
 
 
เมดชิสึ-คุณท่านคะ น้ำมาแล้วค่ะ
ผม-อ๊ะขอบคุณครับ
ชิโระ-เสร็จแล้วว เฮ้ออออ เสร็จสักที
ผม-เฮ้ออออ เหนื่อยเป็นบ้า
ชิโระ-นี่เรามาลองฟังเสียงกันเถอะ
ผม-เออ เอาดิ
 
 
แล้วผมก็ขึ้นไปบนรถพอสตาร์ทเครื่อง ปุ๊บ เสียงนี่ดังลั่นโรงรถเลย ผมเลยลองเบิ้ลเครื่องไป3 รอบ
 
 
ชิโระ-เสียงดีนี่หว่า
ผม-ใช่มั้ยล่ะ รถแกอ่ะ เอามาแต่งบ้างมั้ยละ
ชิโระ-เห้ย เอาดิ
พ่อบ้าน-คุณท่านครับ คุณผู้หญิงบอกให้ไปหาที่ห้องอาหารตอนนี้เลยครับ
ผม-เอ๊ะ!! งั้นก็ไปกินข้าวกันเถอะชิโระ
 
 
พวกเราก็เดินเข้าไปในบ้านก็เจอ ฮารุยืนตาขวางรออยู่
 
ฮารุ-คุณคะ!!!!
ผม-คะ ครับ!!!
ฮารุ-เสียงรถเมื่อกี้ใครทำคะ!!
ผม-ผะ ผมทำครับฮารุซัง
ฮารุ-ชิโระไปอ่าบน้ำแล้วมากินข้าว ส่วนคุณตามฮารุขึ้นมาบนห้องด้วยค่ะ
ผม-คะ ครับ
 
 
แล้วผมก็เดินตามฮารุขึ้นมาบนห้อง
 
 
ผม-ฮะ ฮารุซัง
ฮารุ-คุณคะ!!! หลังจากนี้ไปในบ้านหลังนี้ ห้ามทำเสียงดังอีกนะคะ
ผม-คะ ครับ ขอโทษด้วยครับ
ฮารุ-เสียงมันดังจน ฮารุสดุ้งตื่นเลยนะคะ
ผม-ขอโทษครับ ฮารุซัง
ฮารุ-แล้วนี่อะไรคะ ทำไมตัวคุณถึงได้เหม็นน้ำมันแบบนี้ละคะ ไปอ่าบน้ำเด๋วนี้เลยนะคะ ถ้ากลิ่นน้ำมันไม่หมด ตัว ห้าม
เข้าใก้ลฮารุค่ะ
ผม-เอ๋!!!
 
 
แล้วฮารุก็ลงไปข้างล่าง ผมก็เลยรีบอ่าบน้ำ ถูสบู่เยอะๆๆๆ หลายๆรอบ หลังจากที่อ่าบน้ำเสร็จไป3รอบ กลิ่น ก็หายไป
ทีนี้ผมก็แต่งตัวลงมาข้างล่าง
 
 
ผม-ทานากะซัง แล้วฮารุซังละครับ
พ่อบ้าน-อยู่ที่ห้องอาหารครับ
 
 
แล้วผมก็เดินมาหาฮารุเข้าไปก็เจอ ทุกคนนั่งอยู่
 
 
ฮารุ-มาเร็วๆสิคะ ทุกคนเค้ารอทานข้าวเช้ากันอยู่นะคะ
ผม-เอ๊ะ นี่นั่งรอผมหรอครับ
ฮารุ-ก็ใช่น่ะสิคะ
ผม-ขอโทษด้วยนะครับ งะ งั้นเรามาทานข้าวเช้ากันเถอะนะครับ
เมดอายะ-เอาน้ำองุ่นมาให้แล้วค่ะ
ผม-อ๊ะ ขอบคุณครับ
พลอย-นี่ พี่ฮารุ วันนี้เราจะไปที่ไหนกันดีคะ
ฮารุ-นั่นสิ งั้นเรา ไป เดินเล่นที่ ย่านกินซ่ามั้ยคะ
พลอย-ไปค่ะ
ฮารุ-แล้วพวกที่รักละคะ จะทำอะไร
ผม-อืมมม นอนละมั้งครับ
ชิโระ-นอนเหมือนกัน
ริว-ผมว่างครับ งั้นผมจะไปเป็นเพื่อน พวกพี่ฮารุนะครับ
ผม-นี่ ริว แกรู้ใช่มั้ยว่าแกจะเจออะไรถ้า เกิดอะไรขึ้นกับ2คนนี้น่ะ
ริว-ครับ!!!
ฮารุ-นี่คุณคะ
ผม-อะไรหรอครับ
ฮารุ-ขอบคุณนะคะ
ผม-เอ๊ะ
ฮารุ-ไปก่อนนะค้าา
พ่อบ้าน-ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ คุณผู้หญิง
ผม-นี่ชิโระ ฮารุซัง ขอบุคณเรื่องอะไร
ชิโระ-จะไปรู้ยัยนั่นหรอ เฮ้อออ อิ่มละครับ งั้นไปนอนก่อนนะ
ผม-เออ
เมดชิสึ-คุณท่านจะรับอะไรเพิ่มมั้ยคะ
ผม-ไม่เอาละครับ งั้นผมไปนอนก่อนนะครับ ฝาก ที่เหลือด้วยนะครับ
พ่อบ้าน-เข้าใจแล้วครับ คุณท่าน
 
 
แล้วผมก็ขึ้นไป นอน ตื่นมาอีกที คือฮารุมาปลุก
 
 
ผม-มีอะไรหรอครับ ฮารุซัง
ฮารุ-ที่รักคะ ดูนี่สิคะ กระเป๋าใหม่ของฮารุ สวยมั้ยคะ
ผม-เอ๋ สวยดีนะครับ
ฮารุ-ฮารุยอมกัดฟันซื้อมาเลยนะคะ เนี่ย
ผม-กัดฟันเลยหรอครับ ผะ ผม ไม่กล้าถามราคาเลยละครับ
ฮารุ-สองแสนปลายๆค่ะ
ผม-เอ๊ะ ฮะ ฮารุซัง เอาเงินที่ไหนไปซื้อหรอครับเนี่ย
ฮารุ-เงินเดือนที่รักไงคะ
ผม-เอ๋!!!! ละ ละ แล้ว พลอยจัง อย่าบอกนะครับว่า
ฮารุ-พลอยจัง ไม่ได้ซื้อแบบฮารุหรอกค่ะ
ผม-งะ งะ งั้นหรอครับ เฮ้อออออ
ฮารุ-ค่ะ แต่พลอยจังซื้อ อีกรุ่นที่ สวยมากเหมือนกันแต่ใบเล็กลงมาหน่อยนึงค่ะ ราคาก็เลยถูกกว่าของฮารุ ตั้งเยอะเลย
ผม-ถะ ถะ ถูกกว่าเยอะนี่ มัน......ราคา ทะ ทะ เท่าไหร่หรอครับ
ฮารุ-1แสนค่ะ
ผม-ห๊ะ ยะ ยะ ยัยบ้านั่น
ฮารุ-เอ๋ ที่รักคะถูกกว่าของฮารุตั้งเยอะนะคะ ไม่เป็นอะไรหรอกนะคะ
ผม-เฮ้ออออ ผมบอก ฮารุซังแล้วใช่มั้ยครับ ว่าอย่าตามใจพลอยจังเยอะน่ะครับ
ฮารุ-ตะ แต่ว่า ฮารุไม่ได้ ตามใจอะไรพลอยจังเลยนะคะ กระเป๋าพลอยจังก็เป็นคนจ่ายเงินเองนะคะ
ผม-จริงหรอครับ
ฮารุ-ก็จริงน่ะสิคะ ป่ะลงไปทานข้าวกันเถอะนะ ฮารุซื้อขนมมาเต็มเลยนะคะ ถ้าที่รักจะทานที่รักก็บอก อายะซังกับชิสึซัง
ได้เลยนะคะ
ผม-ครับ
 
 
 
แล้วพวกเราก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อไปกินข้าวพอเดินเข้ามาในห้อง ก็อยู่กันครบเลย
 
 
 
ผม-นี่พวกแก 2คน จะไม่กลับบ้านจริงๆ หรอ
ชิโระ-ถ้ากลับก็จะไม่ได้เข้าบ้านนี้อีกอ่ะดิ
ริว-ใช่ๆ
ผม-เฮ้ออออ พวกแกคิดจะใส่ชุดเดิมซ้ำไปถึงไหน กินข้าวแล้วกลับบ้านไป๊ พรุ้งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้
ฮารุ-งั้นพวกเรากินข้าวกันเถอะนะ
ผม-ครับ
ชิโระ-พรุ้งนี้แกไปทำงานใช่มั้ย
ผม-เออใช่แล้วละ
ฮารุ-พลอยจังบอกเวลาไปกลับกับนิชิโนะซังแล้วนะจ๊ะ
พลอย-บอกเรียบร้อยแล้วค่ะจริงสิคะพี่ฮารุ ถะ ถะ ถ้า.....เพื่อนที่มหาลัยจะขอมาเที่ยวที่บ้านจะได้มั้ยคะ
ฮารุ-ได้มั้ยคะคุณ
ผม-ขอผมคิดดูก่อนนะครับ อีกอย่างก็ใช่ว่าเค้าจะมากันจริงๆสะหน่อยนะครับ
ฮารุ-ค่ะ
ริว-อิ่มละคร้าบบบ อาหารอร่อยมากเลยครับ
ชิโระ-เฮ้อออ อิ่มสุดๆไปเลย งั้นพวกเราก็กลับบ้านกันเถอะ ริว
ผม-หะ เห้ยเด๋วสิ พวกแกไม่กินเค้กกันหรอ
ริว-เด๋วไว้ผมมากิน พรุ้งนี้ละกันครับ พี่ใหญ่
ชิโระ-นั่นสิตอนนี้จุก กินอะไรไม่ลงแล้วละนะ
ผม-ระ หรอ งั้นพรุ้งนี้พวกแกค่อยมากินละกัน ทานากะซังครับ รบกวนให้นิชิโนะซังขับรถไปส่ง2คนนี้ด้วยนะครับ
พ่อบ้าน-เข้าใจแล้วครับ
ชิโระ-เจอกันนะพี่ชาย
ริว-ไปก่อนนะพี่ใหญ่
ผม-เออ เฮ้อออออ วุ่นวายสุดๆ ไอ้พวกบ้า
ฮารุ-แต่คุณก็ดูมีความสุขดีนี่คะ
ผม-เอ๋ ผมเนี่ยหรอครับ ฮารุซังไม่มีทาง ผมเหนื่อย จนตัวจะขาดแล้วต่างหากละครับ
ฮารุ-งั้นทานข้าวเสร็จแล้วขึ้นไปพักผ่อนต่อเถอะนะคะ
ผม-แล้วฮารุซังละครับ
ฮารุ-ฮารุจะไปนั่งดูหนังกับพลอยจัง ค่ะ
ผม-หรอครับ งั้นผมไปนอนก่อนนะครับ
ฮารุ-ค่ะ
ผม-ยัยพลอยแกก็อย่านอนดึกล่ะ
พลอย-รู้แล้วค่ะ
 
 
ผมก็เดินขึ้นมาข้างบนห้องแล้วก็นอนต่อ