ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
เช้าก็ไปทำงาน เหมือน พนง บริษัททั่วไปจนผ่านมาอีก2เดือน ผมก็ไปทำงานปกติ แต่พอไปถึง งานเอกสารวันนี้กลับมี
ไม่เยอะเท่าไหร่ ช่วงเช้าเลยทำงานแบบชิวๆๆ แล้วก็เลยมีเวลานั่งคิดหลายๆเรื่องพอช่วงบ่ายผมก็ต้องเข้าไปประชุม
กว่าจะเสร็จก็เย็น ผมก็กลับไปห้องทำงาน
 
 
นานามิ- มีงานเอกสารด่วนมาค่ะ วางไว้ให้บนโต๊ะแล้วนะคะ
ผม-ขอบคุณนะครับ นานามิซัง
นานามิ-แล้วก็เมื่อกี้คุณหนูโทรมาบอกว่ากำลังจะเข้ามาค่ะ
ผม-ฮารุซังจะมาหรอครับ
นานามิ-ค่ะ
 
แล้วผมก็เดินเข้าห้องมานั่งทำงานไปสักพัก จนเกือบจะเสร็จละ
ก๊อกๆ
 
นานามิ-ขอ อนุญาตค่ะ คุณหนูมาขอพบค่ะ
ผม-เอ๊ะ ฮารุซังหรอครับ เข้ามาได้เลยครับ
 
วะ วันนี้ฮารุมาแปลกๆแหะไม่เห็นต้องให้คนมาบอกเลยปกติก็เปิดประตูเข้ามาหาเลยแท้ๆ
 
ฮารุ-บิกคุซัง พลอยจังมาแล้วค้าาา แต่น แต่น แต๊นนนน
พลอย-โห ห้องทำงานใหญ่จัง วิว นี่ก็สวยยย นี่พี่ชายทำงานตำแหน่งอะไรหรอคะพี่ฮารุ
ผม-พนักงาน
ฮารุ-รองประธานบริษัทจ๊ะ
ผม/พลอย-เอ๋!!!!!!!
พลอย-แล้วพี่ชายจะตกใจทำไมเนี่ย
ผม-เด่วสิครับฮารุซัง ตำแหน่งนั้นมันของฮารุซังนะครับ
ฮารุ-มันก็ใช่อยู่หรอกนะคะแต่ตอนนี้ใครกันละคะที่นั่งทำงานในห้องนี้แทนฮารุอยู่
ผม-ผะ ผม ครับ
ฮารุ-จ๊ะ ท่านรองประธานบริษัท
 
เถียงไม่ออกเลยแหะแบบนี้
 
ผม-เฮ้อออออ นี่ ยัยพลอย แล้ว จะมาไม่คิดจะโทรมาบอกกันหน่อยหรอ
พลอย-อะไรหนูโทรมาบอกแล้ว
ผม-ไม่มีอะ
พลอย-ก็หนูโทรบอกพี่ฮารุ
ฮารุ-ใช่ค่ะ ก็ที่รักวันๆทำแต่งานนี่คะ
ผม-ฮารุซังครับแล้วไปดูหอกันมารึยังครับ
ฮารุ-ไปดูมาแล้วค่ะ แต่
ผม-มีอะไรหรอครับ
พลอย-ก็หอในอะระเบียบมันเยอะมากเลยอะ
ผม-แล้วจะเอายังไง จะไปอยู่หอนอกมั้ยละ เด่วจะเซ็นค้ำประกันให้
ฮารุ-นะ นี่บิกคุซัง ให้พลอยจังไปอยู่ที่บ้าน
ผม-ฮารุซัง ครับเรื่องนี้เราคุยกันแล้วนะครับ ขอให้เป็นวิธีสุดท้ายนะครับ
พลอย-พี่ฮารุ ค๊าาาาา หนูทำไงดีคะพี่ชาย ของหนูเค้าไม่ช่วยหนูเลยค่ะพี่ฮารุ
ฮารุ-นี่คุณ คะ ช่วยคิดหน่อยเถอะนะคะ
ผม-เฮ้ออออ ก็เพราะแบบนี้แหละผมถึงไม่อยากให้มาอ้อนฮารุซัง
ฮารุ-แต่ว่า นี่พลอยจังนะคะ ท่านพ่อท่านแม่ ก็บอกไว้แล้วให้ช่วยดูแลน้อง
ผม-เฮ้ออออ ฮารุซังครับ แล้วเวลาน้องไปเรียนจะไปยังไงครับมันไกลนะครับ แล้วอีกอย่างถ้าจะต้องเดินทางไปกลับ มัน
ก็จะเหนื่อยไปจนเรียนไม่รู้เรื่องนะครับ
พลอย-หนูจะไปเรียนเอง
ผม-แน่ใจ? บ้านมันไกลพอสมควรเลยนะ ถ้าแกจะเรียนในเมืองยังไงก็ควรจะพักในเมือง
พลอย-รู้แล้ว
ฮารุ-บิกคุซัง พลอยจังไปที่บ้านเราได้ใช่มั้ยคะ
ผม-ไปได้ครับ แต่มีข้อแม้นะครับ ฮารุซังจะต้องไม่เข้ามายุ่งเรื่องนี้อีกนะครับ
ฮารุ-เอ๋!!! ฮารุไม่ยอมนะคะ
ผม-เฮ้อออออ นี่ยัยพลอย ยังไงแก ก็ควรอยู่ห้องพักในเมือง
ฮารุ-นี่คุณคะ!!!!!
ผม-เข้าใจแล้วครับฮารุซัง งั้นก็พายัยพลอยไปที่บ้านก่อนนะครับผมต้องทำงานต่อแล้วครับ
ฮารุ-ค่ะ ไปกันเถอะจ๊ะพลอยจัง เด่วพี่พาไปดูห้องนอนนะ
พลอย-ค่ะ
 
 
แล้วพวกฮารุก็กลับบ้านไป เฮ้ออออ ยังไงพรุ้งนี้ก็วันหยุดนี่นะ ปล่อยน้องมันนอนสักคืนสองคืนละกัน พอฮารุเป็นแบบนี้แล้วก็ไม่ออยากจะขัดเล้ยยย ให้ตายสิ หลังจากคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นาน ผมก็ ทำงานเสร็จจนได้ ดูมือถืออีกทีคือจะเที่ยงคืนละ ผมก็เก็บของกลับมาบ้านพอขับรถมาถึงบ้านก็จอดรถแล้วเดินเข้าบ้าน
 
 
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ
ผม-อ่ากลับมาแล้วครับ
พ่อบ้าน-ท่านโอคะวะ เพิ่งจะกลับไปเมื่อกี้เองครับ
ผม-เอ๊ะ โอคะวะซังมาหรอครับ มาหาฮารุซังหรอครับ
พ่อบ้าน-จริงๆแล้วมาหาคุณท่านครับ ท่านโอคะวะ ให้กระผมเอาเอกสารทั้งหมดวางไว้ให้คุณท่านที่ห้องทำงานครับ
ผม-งะ งั้นหรอครับ แล้วพวกฮารุซังละครับ
พ่อบ้าน-ตอนนี้นั่งกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นครับ จะให้กระผมไปเรียกมาให้มั้ยครับ
ผม-อ่อ ไม่เป็นอะไรครับ งั้นเด่วผมไปห้องทำงานก่อนนะครับ
พ่อบ้าน-รับทราบแล้วครับ
 
 
ผมก็เดินเข้าไปที่ห้องทำงานที่อยู่ติดกับห้องอาหาร เข้าไปถึงแฟ้มก็ มาวางตั้งอยู่บนโต๊ะ ถึงจะเหนื่อยก็เถอะแต่ถ้าถึง
ขนาดโอคะวะซังเป็นคนเอามาให้เองก็คงจะงานด่วนละมั้ง งั้นก็ทำเลยละกัน ผมทำไปได้แปปนึง
ก๊อกๆ
 
ผม-ครับ
อายะ-ขออนุญาตค่ะ
ผม-มีอะไรหรอครับ อายะซัง
อายะ-ทานากะซังบอกว่าคุณท่านกลับมาแล้ว ก็เลย ยกน้ำกับอาหารเย็นมาให้ค่ะ
ผม-อ่อ ขอบคุณมากเลยนะครับ วางไว้บนโต๊ะตรงนั้นได้เลยครับ
อายะ-งั้นขอตัวก่อนนะคะ
ผม-ครับ
 
 
พอผมจะนั่งทำงานต่อก็มีคนมาป่วนอีกไม่ใช่ใครที่ไหน2ตัวแสบของบ้านนี้ฮารุกับยัยพลอย
 
 
ฮารุ-กลับมาบ้านก็ยังจะทำงานอีกหรอคะ
ผม-ครับพอดีโอคะวะซังเอามาให้ก็เลยคิดว่าน่าจะเป็นงานด่วนครับ
ฮารุ-ถึงยังก็น่าจะทานข้าวสะหน่อยนะคะ
ผม-ครับ ว่าแต่ คุยกันรึยังครับว่า จะให้น้องไปพัก ที่ไหนดี
พลอย-คุยแล้วละ แต่……
ฮารุ-จริงสิคุณคะ ช่วงนี้ฮารุก็ไม่ค่อยได้ไปไหนด้วย ฮะ ฮารุคิดว่าจะให้นิชิโนะซังขับรถให้พลอยจังค่ะ
ผม-ไม่ได้ครับ!! นิชิโนะซังมีหน้าที่สำหรับดูแล ฮารุซังนะครับ
ฮารุ-แต่ช่วงนี้ฮารุ
ผม-ยังไงก็ไม่ได้ครับ
พลอย-หนูไม่ขอร้องแล้วก็ได้ ยัยพี่ชาย ขี้งก
 
แล้วยัยพลอยก็วิ่งออกจากห้องทำงานผมไป
 
ฮารุ-นะ นี่คุณคะ
ผม-เฮ้ออออ ขอผมทำงานก่อนนะครับฮารุซัง
ฮารุ-ค่ะ งั้นฮารุจะไปดูพลอยจังให้นะคะ
ผม-ขอบคุณนะครับฮารุซัง
 
 
แล้วฮารุก็ออกตามยัยพลอยไป แต่ยังไง ผมก็ไม่เห็นด้วยกับเรื่องที่น้องจะมาอยุ่แบบนี้เพราะมันเดินทางลำบาก ยังไงอยู่
หอพักใก้ลมหาลัย มันก็ดีกว่ามีทั้งของกินของใช้ แถมอยู่ใก้ลเพื่อนๆอีก มันดีกับตัวยัยพลอยเองละนะ แต่ก็ช่างเถอะ
ทำงานก่อนละกันผมก็นั่งทำงานไปเรื่อยๆ
ก๊อกๆ
 
 
เมดชิสึ-ขออนุญาตค่ะ
ผม-ครับ?มีอะไรหรอครับชิสึซัง
เมดชิสึ-พอดีจะมาเก็บจานค่ะ
ผม-เอ๋ นี่มันดึกมากแล้วนะครับ ยังจะตื่นมาเก็บจานอีกหรอ น่าจะพักผ่อนสะหน่อยนะครับ
เมดชิสึ-ไม่เป็นไรค่ะ
 
 
แล้วชิสึก็ออกไปและก็เหมือนจะคุยกับใครข้างนอกสักอย่างแล้วก็เงียบไปผมก็นั่งทำงานต่อ สักพักฮารุก็มา
 
 
ฮารุ-ยังนั่งทำงานอีกหรอคะ
ผม-เอ๊ะ ฮารุซังยังไม่นอนอีกหรอครับ นี่มันดึกมากแล้วนะครับ
ฮารุ-คุณคะ นี่มันจะ8โมงเช้าแล้วนะคะ
ผม-เอ๊ะ 8 โมงเช้าหรอครับ
ฮารุ-ใช่ค่ะ แล้วเมื่อกี้ ชิสึซังบอกว่า ไม่ได้ทานข้าว สักนิดเลยใช่มั้ยคะ
ผม-เอ๊ะ ผะ ผม ทานไปนิดหน่อยแล้วละครับ
ฮารุ-อย่างงั้นหรอคะ งั้นก็รีบๆมาทานข้าวเช้าได้แล้วนะคะ พลอยจังก็รอทานข้าวอยู่
ผม-ทานกันก่อนเลยได้มั้ยเด่วผมตามไปแปปนึงนะครับ
ฮารุ-เร็วๆนะคะ
 
 
แล้วฮารุก็ออกไป ผมก็นั้งทำงานต่ออีกสักพักก็เสร็จ ผมก็เลยเดินไปที่ห้องอาหาร
 
 
ฮารุ-ไหนบอกแปปเดียวไงคะ
ผม-แต่ ก็เสร็จหมดแล้วละครับ
ฮารุ-งั้นก็มานั่งทานข้าวได้แล้วค่ะ
ผม-ครับๆ
ฮารุ-เด่ววันนี้ ฮารุจะไปข้างนอกกับพลอยจังนะคะ
ผม-เอ๋ จะไปไหนกันหรอครับ
ฮารุ-ก็ไปเดินเล่น หาของอร่อยๆทานกัน แล้วก็จะไปช๊อปปิ้งด้วยคะ
ผม-งะ งั้นหรอครับ นี่ยัยพลอย
พลอย-อะไร
ผม-มีเงินรึป่าว
พลอย-มีที่เตี่ยกับแม่ให้มา
ผมก็เลยหยิบเงินในกระเป๋า ให้ยัยพลอยไป
ผม-เอ้า เอาไป แล้วก็ดูห้องให้เรียบร้อยนะ
ฮารุ-คุณคะ
ผม-งั้นผมไปข้างนอกก่อนนะครับ
ฮารุ-เอ๊ะจะไปไหนหรอคะ
ผม-ผมจะเอาเอกสารไปให้โอคะวะซังครับ ฮารุซังไปเที่ยวกันเถอะนะครับ
 
 
แล้วผมก็เดินมาเอางานที่ห้องทำงานแล้วก็ขับรถไปบ้านโอคะวะซัง
 
 
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับครับ บิกคุซัง
ผม-สวัสดีครับ โอคะวะซังอยู่มั้ยครับ
พ่อบ้าน-คุณท่านกับคุณผู้หญิงอยู่ในบ้านครับ เชิญทางนี้เลยครับ
 
แล้วผมก็เดินตามไปเรื่อยๆ ก็เจอโอคะวะซัง
 
สึคะยะซัง-บิกคุคุง มีอะไรหรอจ๊ะลูก
ผม-สวัสดีครับโอคะวะซัง สึคุยะซัง
โอคะวะซัง-ไม่คิดเลยนะ ว่าบิกคุคุงจะมีน้องสาวที่น่ารักขนาดนี้
ผม-ไม่เลยครับ ยัยนั่น ชอบเอาแต่ใจ แถม รู้ว่าอ้อนฮารุซังแล้วผมจะทำไรไม่ได้ตอนนี้ก็เลย อ้อนฮารุซังตลอดเลยละครับเฮ้ออออ
 
สึคุยะซัง-อย่างงั้นหรอจ๊ะ
ผม-ก็ใช่น่ะสิครับ ตอนนี้เลยไม่ยอมไปหาหอพัก เอาแต่จะอ้อนฮารุซังให้ช่วยขออยู่ที่บ้านครับ เฮ้ออออออ
โอคะวะซัง-จริงๆห้องก็เหลืออีกตั้งเยอะนะ แค่น้องคนเดียวก็น่าจะไม่เป็นไรหรอกนะบิกคุคุง
ผม-มะ มันก็ใช่หรอกครับโอคะวะซัง แต่ผมคิดว่าถ้าได้พัก แถวมหาลัย ก็จะมีเพื่อนได้ง่ายกว่า เวลาเรียนก็ไม่ต้อง
รีบตื่นแต่เช้าด้วยนะครับ
 
โอคะวะซัง-มันก็จริงละนะ
สึคุยะซัง-แต่จริงๆลูกก็ต้องขับรถเข้าเมืองทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่หรอจ๊ะยังไงก็ให้น้องติดรถไปด้วยก็ได้นี่
ผม-เอ๊ะ แต่แบบนั้นมัน
โอคะวะซัง-แทนที่จะปล่อยน้อง ให้ไปอยู่ไกลหูไกลตาก็สู้ให้น้องอยู่ที่นี่แล้ว ตั้งระเบียบในบ้านขึ้นมาก็ได้นี่ อย่างเช่น
ห้ามอ้อน ฮารุเกินวันละ1ครั้งอะไรแบบนี้
สึคุยะซัง-นั่นสิแบบนี้ แม่ก็ว่าดีนะ
ผม-งะ งั้นหรอครับ ผมจะลองดูนะครับ
โอคะวะซัง-แล้วที่มาวันนี้
ผม-อ่อ นี่ครับผมทำงาน ที่โอคะวะซังมาฝากไว้ให้เสร็จเรียบร้อยแล้วก็เลยเอามาส่งให้ครับ
โอคะวะซัง-เอ๊ะ จริงๆมันก็ไม่ใช่งานด่วนอะไรหรอกนะ ไม่ต้องรีบทำก็ได้
ผม-ไม่เป็นไรครับโอคะวะซัง ถ้ามีงานอะไรให้ผมทำอีกก็บอกได้เลยนะครับผมจะรีบมาเลยครับ
โอคะวะซัง-งั้นหรอ ขอบใจนะ
ผม-งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ
สึคุยะซัง-จะกลับแล้วหรอจ๊ะ ทีหลังไม่มีงานก็เข้ามานั่งเล่นนั้งคุยได้นะจ๊ะแล้วพาฮารุจังกับน้องสาวมาด้วยนะจ๊ะ
ผม-ทราบแล้วครับสึคุยะซัง
 
 
แล้วผมก็กลับมาที่บ้านเหนื่อยสุดๆง่วงสุดๆ
 
 
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ
ผม-กลับมาแล้วครับ
 
พอกลับมาถึงบ้านผมก็เข้าไปนั่งในห้องทำงานแล้วก็นั่งคิดไปเรื่อยถึงจะพูดแบบนี้ก็เถอะแต่ก็ต้องยอมรับ ที่ว่า ตั้งแต่ ยัย
นั่นมาฮารุก็ดูจะไม่ค่อยเหงาแต่จะให้มาพัก ที่นี่ งั้นหรอ……..เฮ้ออออออ
 
 
ฮารุ-นี่บิกคุซังคะ
ผม-อ่าว ฮารุซังกลับกันมาแล้วหรอครับ วันนี้ไปเที่ยวกันสนุกมั้ยครับ
ฮารุ-คือว่า วะ วันนี้พวกเราไปดูห้องพักกันมาแล้ว
ผม-หรอครับ งั้นเข้ามานั่งคุยกันก่อนสิครับ
 
แล้วฮารุกับพลอยก็เดินเข้ามานั่ง
 
ฮารุ-คือว่า บิกคุซังดูนี่ก่อนนะ
 
แล้วฮารุก็เอารูปห้องที่วันนี้ไปถ่ายๆมาให้ผมดู
 
ผม-ครับ?
ฮารุ-คือว่า มันมีแต่ห้องที่โก่งราคาอะค่ะ ห้องที่ราคาดีๆ ก็เต็มหมดเลยละค่ะ
ผม-อย่างงั้นหรอครับ อืมมมม………..
ฮารุ-คุณคะ ช่วยฟังน้องสักหน่อยเถอะนะคะ
ผม-เข้าใจแล้วครับ
ฮารุ-ดะ ดีใจจังเลยเนอะพลอยจัง
ผม-แต่ต้องไปเองกลับเอง ดูแลตัวเอง
 
พลอย-ห๋าาาาาานี่ ยัยพี่บ้า จากนี่ไปสถาณีมันไกลนะ พี่ฮารุ เราไปขอร้อง คุณท่านกันเถอะค่ะ ต่อให้พูดให้ตาย ยังไง
ยัยพี่บ้าก็ไม่คิดจะช่วยน้องอยู่แล้ว
 
ฮารุ-ตะ แต่ว่า……
 
ก๊อกๆ
 
ผม-ครับ
พ่อบ้าน-ขออนุญาตนะครับ มีคนมาขอพบคุณท่านครับ
ผม-ครับเด๋วผมจะออกไปหานะครับ
พลอย-คะ คะ คะ คุณท่าน??
ผม-หื๋อ??? คุณท่านเองจ้าาาาาา งั้นเด่วผมมานะครับฮารุซัง
 
ผมก็เดินออกมาจากห้องทำงาน ไปที่หน้าบ้าน คนที่มาคือ พวกช่างที่จะมาติดตั้ง ลิฟต์ยกรถให้ผม ผมก็พาไปที่โรงจอด
รถ ให้เค้าทำกัน
 
ผม-ทานากะซังงั้นผมฝากที่เหลือด้วยนะครับ เด่วผมขอไปคุยธุระกับฮารุซังก่อนนะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
 
ผมก็เดินกลับมาที่ห้องทำงาน
 
ผม-ไงครับตกลงกันเรียบร้อยรึยังครับฮารุซัง
ฮารุ-คุณคะ แต่การ ที่จะให้น้องเดินไปกลับ มันไกลนะคะ
ผม-ก็เพราะแบบนั้นผมถึงได้บอกแต่แรกแล้วว่าการให้น้องอยู่ห้องที่ใก้ลกับที่มหาลัยมันดีที่สุด เพื่อนก็อยุ่แถวๆนั้นก็จะ
ได้มีเพื่อนเยอะๆ ไม่ใช่หรอครับฮารุซัง
 
ฮารุ-แต่ว่า จะให้พลอยจังไปอยู่คนเดียวมันก็อันตรายนะคะ
ผม-ผมรู้อยู่แล้วละครับ
ฮารุ-แล้วทำไมยังจะไปพลอยจังไปอีกอะคะ
 
ผม-เฮ้อออออ เข้าใจแล้วละครับ ผมจะให้ นิชิโนะซังไปรับไปส่งแค่ สถาณี รถไฟละกันนะครับ แต่ จะต้องมีข้อแม้ ห้ามอ้อน ฮารุซังแบบนี้อีก เข้าใจนะ ยัยพลอย
 
ฮารุ-แต่ว่า
ผม- นะครับ
ฮารุ-กะ ก็ได้คะ ยังไงบ้านนี้ ที่รักก็ใหญ่ที่สุดนี่คะ
ผม-งั้นก็ผมไปนอนก่อนนะ ผมง่วงมากเลยครับตอนนี้
ฮารุ-งั้นเด่วฮารุ จะเดินไปส่งที่ห้องนอนนะคะ
ผม-เกือบลืมไปเลยเด่วต้องรอทานากะซังแปปนึงเพราะผมต้องจ่ายเงินค่าของอ่ะครับ
ฮารุ-งั้นเด๋วฮารุจัดการให้นะคะ
ผม-ไม่เป็นไรหรอกนะครับ
ฮารุ-แต่เรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านปล่อยเป็นหน้าที่ของฮารุเถอะนะคะ
ผม-อืมมมมม นั่นสินะครับ งั้นก็ช่วยเตรียมของให้หน่อยได้มั้ยครับอาทิตย์หน้าเราจะมาจัดปาร์ตี้กันดีมั้ยครับ
ฮารุ-ดีสิคะ
ผม-จริงสิตอนนี้ยัยพลอยนอนที่ห้องไหนหรอครับ
ฮารุ-นอนที่ห้องนอนของแขกค่ะ
ผม-หรอ ครับ งั้นก็ ยัยพลอยไปเก็บของสะ
ฮาร-เอ๋!!เด๋วสิคะ
พลอย-เข้าใจแล้วค่ะ
 
ยัยพลอยก็เดินคอตกออกไป และกลับไปเก็บของที่ห้องนอน
 
ฮารุ-คุณคะไหน คุณบอกว่า อยู่ที่นี่ได้ไงคะ
ผม-ก็อยู่ได้สิครับถ้าทำตาม ที่ตกลงกันไว้
ฮารุ-แล้วทำไมถึงให้พลอยจังไปเก็บของละคะ
ผม-ก็เพราะแบบนั้นจะให้ มาพักที่ห้องนอนแขกได้ไงละครับ
ฮารุ-เอ๋ งั้นหรือว่า
ผม-เด๋วก่อนสิครับฮารุซังจะรีบไปไหนครับ
ฮารุ-ก็จะไปช่วยพลอยจังเก็บของไงคะ
ผม-เฮ้อออออขอตกลงมันยังไม่หมดนะครับ สำหรับฮารุซัง ต้องทำใจแข็งหน่อยนะครับ เหมือนกับที่ผมต้องใจแข็งกับ
ทุกคน ที่นี่ เพราะเรามีหน้าที่ของแต่ละคนใช่มั้ยละครับ
 
ฮารุ-มันก็ใช่อยู่หรอกค่ะ แต่ว่า
ผม-ยัยพลอยก็มีหน้าที่ของ เค้าอยู่นะครับ ส่วนเรื่องห้องเด่วผมจะจัดการเองนะครับ งั้นเด่วรบกวน ฮารุซัง เรียก อายะซัง
และชิสึซังให้หน่อยนะครับเด่วผมจะไปดูที่ทานากะซังสะหน่อย
 
ฮารุ-ค่ะ
 
แล้วผมก็เดินออกมาไปหาทานากะที่โรงรถ
 
ผม-เป็นยังไงบ้างครับ
พ่อบ้าน-ติดตั้งเสร็จแล้วครับ กำลังจะเอารถ มาลองขึ้นลงลิ๊ฟต์ ดูครับ
ผม-งั้น รบกวนด้วยนะครับ
 
พอลองเอารถขึ้นลงลิฟต์ดู ก็ ปกติ แล้วผมก็จ่ายเงิน ค่าลิฟต์ ผมกับทานากะก็เดินเข้าบ้านมา เห็น ชิสึ มายืนรออยู่
 
เมดชิสึ-คุณท่าน
ผม-แล้วฮารุซังละครับ
เมดชิสึ-อยู่ที่ห้องนอนแขกค่ะ
ผม-งั้นก็ตามผมมาเลยครับ
พวกเราก็เดินมาถึงห้องปุ๊ป
ผม-ไงครับฮารุซังเก็บของเสร็จรึยังครับ
ฮารุ-สะ เสร็จแล้วค่ะ พอดี ของพลอยจังเยอะมากก็เลย…
ผม-งั้นหรอครับ ชิสึซังรบกวนช่วยฮารุซังด้วยนะครับ
เมดชิสึ-ทราบแล้วค่ะ
ผม-ทานากะซัง รบกวน ช่วยตามอายะซังมาให้หน่อยได้มั้ยครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับเด๋วจะไปตามมาให้ครับ
ผม-ของจะเยอะไปไหน คิดจะย้ายบ้านรึไง ยัยพลอย
พลอย-จะรีบเก็บให้เสร็จเด๋วนี้แหละค่ะ
ผม-งะ งั้นหรอ
 
แล้วพวกฮารุก็ช่วยกันเก็บของยัยพลอยจนเสร็จ
 
พ่อบ้าน-อายะซังมาแล้วครับ
เมดอายะ-มีอะหรอคะ คุณท่าน
ผม-ช่วยชิสึซังยก ของ ทีนะครับ อายะซัง
เมดอายะ-เข้าใจแล้วค่ะ
ผม-ทานากะซังช่วยนำทางพลอยจังไปที่ห้องนอน ชั้น2ด้วยนะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับเชิญทางนี้เลยครับ
 
พวกเราก็เดินมาที่ชั้น2
 
ผม-ยัยพลอยไปเลือกสิจะนอนห้องไหน
พลอย-เอ๊ะ อยู่ที่นี่ได้หรอคะ
ผม-เฮ้ออ มันก็ต้องได้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ ถ้าทำตามที่เราตกลงกันไว้
ฮารุ-พลอยจังดีใจด้วยนะจ๊ะ
ผม-ทานากะซัง ชิสึซัง อายะซัง พลอยจังคือน้องสาวของผม แต่ผมอยากให้ทุกคน ดูแลฮารุซังให้ดีที่สุดนะครับ ยังไงก็
ต้องให้ฮารุซังสำคัญที่สุดนะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ
เมดชิสึ/อายะ- ทราบแล้วค่ะ
ผม-ถ้ามีเวลาว่างก็ รบกวนช่วยดู แลพลอยจังด้วยนะครับ งั้นที่เหลือรบกวนด้วยนะครับฮารุซังผมขอไปนอนก่อนละครับ
ฮารุ-จ๊ะ ขอบคุณนะคะ ที่ช่วย
ผม-เฮ้อออออ ยังไง ยัยนั่นก็น้องสาวผมนี่ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ
 
แล้วผมก็เดินเข้ามาในห้องนอน อ่าบน้ำ แล้วก็นอน ตื่นมาอีกที ก็ สายๆ วันอาทิตย์เลย พอตื่นมาผมก็อ่าบน้ำลงมาข้าง
ล่างผมก็เดินไปที่ห้องอาหารเจอฮารุกับพลอยนั่งอยุ่
 
ผม-ฮารุซังครับ ผมหิวข้าวจังเลยคร้าบบบ
ฮารุ-เอ๊ะตื่นแล้วหรอคะ มานั่งก่อนสิคะเด๋วฮารุจะเดินไปบอกให้นะคะ
ผม-ขอบคุณนะครับ
 
แล้วฮารุก็เดินออกไป
 
ผม-นี่ ยัยพลอย
พลอย-ค่ะ!!!
ผม-เฮ้อออ ไม่ต้องเก็รงขนาดนั้นก็ได้
พลอย-ตะ แต่ว่า
 
ผม-จะบอกให้นะ ที่อยากให้อยู่ห้องพักเนี่ยเพราะไม่อยากให้ลำบากจริงๆ ไม่ได้รังเกียจ ที่จะมาอยู่ที่นี่หรอกนะก็อย่างที่
เห็นบ้านนี้ก็ยังเหลือห้องอีกหลายห้อง แต่ ว่านะ การที่แกจะเอาแต่อ้อน ฮารุซังทุกวันๆเนี่ย มันก็ไม่ได้ใช่มั้ยละ สำหรับ
พวกเราแล้ว เงินแต่ละบาทมันหายากใช่มั้ยละเพราะงั้น อย่าไปอ้อนฮารุซังเยอะนัก ถ้าอยากจะได้อะไรก็บอกเด๋วจะซื้อ
ให้เข้าใจมั้ย ยังไงแกก็น้องแท้ๆ ไม่ทิ้งแกหรอกน่ายัยบ้า
 
 
ยัยพลอยไม่ได้ตอบอะไรผมสักคำแล้วก็นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น
 
 
ฮารุ-คุณคะ!!! ทำไมพลอยจังถึงร้องไห้คะ พลอยจังไม่เป็นไรนะจ๊ะ
 
แล้วฮารุก็ไปเช็ดน้ำตาให้ยัยพลอย
 
ผม-ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับฮารุซัง
ฮารุ-แล้วพลอยจัง จะร้องไห้ได้ยังไงคะ ตั้งแต่ มาอยู่ที่นี่ พลอยจังก็กลัว คุณมาตลอดเลยนะคะ กลัว ถูกไล่ไปนอนข้าง
นอกบ้าน
ผม-ดะ เด๋วสิครับฮารุซังผมจะไล่น้องแท้ๆไปนอนข้างนอกได้ยังไงละครับ ถึงผมจะใหญ่ที่สุดในบ้านหลังนี้ก็เถอะ แต่
สำหรับผม ฮารุซังเป็นเจ้าของบ้านเพราะงั้นพวกเราต้องตัดสินใจร่วมกันใช่มั้ยละครับ แล้วผมจะ........ไล่ยัยนี่ออกไปได้
ยังละครับ ถ้าผมทำแบบนี้ฮารุซังก็จะเสียใจใช่มั้ยละครับ
 
ฮารุ-ฮารุเสียใจแน่นอนค่ะ แล้วฮารุจะไม่คุยกับคุณด้วยนะคะ
ผม-ทำไมเป็นงี้ไปได้ละครับ ฮารุซัง
พลอย-พี่ฮารุ พี่ชายไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ หนูเข้าใจที่พี่ชายบอกแล้วละค่ะ งั้นหลังจากนี้ หนูขอรบกวนด้วยนะคะ
ฮารุ-จ๊ะ
ผม-เฮ้อออ เข้าใจแล้วละน่าาาาา
พลอย-ขอบคุณค่ะ
ผม-นี่ วันนี้เราออกไปเดินเล่นข้างนอกกันมั้ยครับ
ฮารุ-เอ๋ ไปสิคะ พลอยจัง ไปด้วยกันนะ
พลอย-ตะ แต่ว่า
ผม-รีบๆไปแต่งตัวสะสิ ยัยพลอย
พลอย-คะ ค่ะ !!!!
 
แล้วยัยพลอยก็วิ่งออกไป ผมก็นั่งกินข้าวต่อ
 
ฮารุ-ทำไมวันนี้จู่ๆถึงชวนออกไปเดินเล่นละคะ
ผม-เอ๊ะ ฮารุซังไม่อยากไปหรอครับ
ฮารุ-มันต้องอยากไปสิคะ ที่รักจะพาไปทั้งที แต่แค่นั้นจริงๆหรอคะ
ผม-กะ ก็.....นี่ฮารุซังทำไมชอบทำตาแบบนั้นละครับ ผมไม่มีความลับกับฮารุซังหรอกนะครับ
ฮารุ-อย่างงั้นหรอค้าาาา
ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ ก็เพราะว่า ผมเห็นยัยพลอย ร้องไห้แล้วผมก็รู้สึกไม่ดี อีกอย่างตอนแรกผมก็เอาแต่บอกไม่ให้
 
 
อย่างเดียวด้วยน้องจะคิดว่าผมเกลียดน้องก็ไม่แปลกหรอกครับ ที่นี่เองก็อยู่ไกลบ้านของพวกเรามากๆสะด้วยสิ ถ้าเกิด
โดนพี่ชายแท้ๆ ที่รู้จักที่นี่เพียงคนเดียวไล่ไปไกลๆแล้วละก็............
 
 
ฮารุ-ฮารุ เลือกไม่ผิดจริงๆด้วยนะคะ
ผม-ละ เลือกอะไรหรอครับ
ฮารุ-ก็คนที่ฮารุอยากจะอยู่ด้วยไงคะ
ผม-งั้นวันนี้เราจะไปเดินเล่นในเมืองกันนะ เด๋วเอารถไปจอดที่บริษัท
ฮารุ-ดีเลยค่ะ ฮารุอยากจะ ช๊อปปิ้ง ครั้งใหญ่มานานแล้วถ้าวันนี้ที่รักไปด้วยต้องช่วยขนของได้เยอะแน่ๆเลยนะคะ
ผม-นะ นี่
พลอย-เสร็จแล้วค่ะ
ฮารุ-งั้นพวกเราก็ไปกันเลยนะคะ
ผม-คะ ครับ
 
 
แล้วพวกเราก็ขับรถไปจอดที่บริษัทแล้วเราก็ลงเดินเล่นกัน
 
 
ฮารุ-นี่ๆ พลอยจัง เสื้อผ้าร้านนี้สวยจังเลยนะ พวกเราไปดูกันมั้ย
พลอย-ค่ะ
ผม-เปิดเทอมเมื่อไหร่
พลอย-พรุ้งนี้ค่ะ
ผม-แล้ว เอาของมาครบรึป่าว
พลอย-ก็ คิดว่าเอามาครบแล้วค่ะ
ฮารุ-นี่ๆ พลอยจัง พวกเรามาลองชุดพวกนี้กันเถอะ
พลอย-แต่....
ผม-ฮารุซังเค้าชวนแล้วแกจะ รออะไรละไปสิ
พลอย-อะ อื้ม
 
แล้วพวกฮารุก็เดินไปลองชุดกันสักพักก็ออกมา
 
 
ฮารุ-ขอโทษนะค้า เอาชุดพวกนี้ค่ะ
พนง-เอาตัวไหนดีคะ คุณลูกค้า
ฮารุ-หมดนี่เลยจ๊ะ
ผม-เอ๊ะ!! หมดนั่นเลยหรอครับ
ฮารุ-ค่ะ ขอเงินหน่อยสิคะ เนี่ย มีทั้งของฮารุกับของพลองจัง
ผม-ขะ เข้าใจแล้วละครับ เท่าไหร่หรอครับ
ฮารุ-ฮารุขอ 50000เยน คะ
ผม-เอ๊ะ
ฮารุ-ที่รักยังมีเงินอีกเยอะไม่ใช่หรอคะ เมื่อคืน ฮารุเปิดกระเป๋าตังดูแล้วเร็วๆสิคะที่รัก
ผม-คะ ครับ
 
 
แล้วผมก็ยื่นให้ฮารุไป ชิบหายยย ตอนแรกก็กะว่าจะพามาเดินเล่นหาอะไรกินจุกจิกๆนิดหน่อยให้ยัยพลอยอารมดีขึ้นก็
เท่านั้นเองงงงงง แต่นี่ คะ แค่ร้านแรก........ก็หมดไปแล้วตั้ง50000 ไม่น้าาาาาาาาา
 
 
พลอย-ขะ ขอบคุณค่ะ
ผม-หื๋อ? ช่างมันเถอะถือว่าของขวัญที่ทำให้แกร้องไห้ละกันนะ ไม่มีพี่คนไหนในโลกนี้ที่ไม่รักน้องตัวเองหรอกนะ
 
พูดจบแล้วผมก็เอามือไปลูบหัวยัยพลอยย
 
พลอย-อะ อื้มมม
ฮารุ-เสร็จแล้วจ๊ะ นี่ค่ะถือให้หน่อยนะคะ
ผม-ได้เลยครับฮารุซัง หลังจากนี้จะไปไหนต่อดีครับ ไปทานข้าวกันมั้ยครับ
ฮารุ-ไปสิคะ เราไปทานปูกันมั้ยคะ
ผม-อ่อร้านปู ชื่อดังอันนั้นหรอครับ ไปสิครับป่ะงั้นเราไปทานปูกันนะ
 
พวกเราก็เดินมาที่ร้านปูชื่อดังพอเข้าไปนั่ง ก็ดูเมนู พวกเราก็สั่งเซ็ทที่กิน4คนมา ราคาก็ 30000กว่าเยน
 
ผม-แล้วพรุ้งนี้ ต้องไปเรียนกี่โมงอย่าลืมไปบอกนิชิโนะซังละ
ฮารุ-เด๋วฮารุบอกให้เองค่ะ
พลอย-พะ พี่ชาย พะ พลอยอยากได้พวกเครื่องเขียน
ผม-ได้สิ งั้นก็หลังจากนี้เราค่อยไปกัน
พลอย-อะ อื้ม ขอบคุณค่ะ
ฮารุ-พลอยจัง น่าจะอ้อน พี่ชายให้เยอะๆหน่อยนะจ๊ะ
ผม-เอ๊ะ ฮารุซัง พูดอะไรน่ะครับ เด๋วยัยนี่ก็เสียคนพอดี
ฮารุ-ก็ฮารุอยากให้ทั้งคู่คืนดีกันนี่คะ
ผม-ผะ ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรพลอยจังนะครับ
ฮารุ-งั้นทำไม พลอยจังถึงเกร็งๆเวลาคุยกับบิกคุคุงละคะ
ผม-มะ มะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะครับ ฮารุซัง
ฮารุ-อย่างงั้นหรอค้าาาา
ผม-นะ นี่ พวกเรามากินปูกันเถอะนะครับ เด๋ว เราไปซื้อของเสร็จก่อนกลับบ้าน เราไปซื้อของหวานกลับไปทานที่
บ้านกันมั้ยครับ
ฮารุ-จ๊ะ
 
แล้วพวกเรากินกันเสร็จพวกเราก็เดินไปต่อที่ร้าน เครื่องเขียน ยัยพลอยหายเข้าไปในร้านประมาณ15นาทีออกมา
 
พลอย-คะ คือว่า ขอเงิน หน่อย
ผม-อ่อ ได้สิ เท่าไหร่อ่ะ
พลอย- สะ สะ 20000 เยน
ผม-เอ๋!!!
ฮารุ-เอ้าที่รักคะ จ่ายเงินสิ
พลอย-มะ ไม่ได้หรอคะ พี่ชายย
ผม-ยะ ยะ ยัยนี่ไม่ต้องมาทำตาหวานอ้อนวอนหรอก รู้แล้วน่า เอ้าเอาไป20000ไปจ่ายเงินได้แล้วเด๋วจะไปรอหน้าร้าน
พลอย-ขอบคุณค่ะ รักพี่ชายที่สุดเลย
 
 
และผมก็ออกมายืนหน้าร้านแปปนึงยัยพลอยก็มาพวกเราก็เดินไปร้านเค้ก ผมก็เลยสั่ง ฟลุ๊ตเค้ก กับชีสเค้ก มาอย่างละ
ก้อน
 
 
ฮารุ-ซื้อเยอะจังเลยนะคะ
ผม-ก็เอาไปทานกับทุกคนที่บ้านน่าจะอร่อยดีนะครับ
ฮารุ-ก็ได้ฮารุอนุญาตค่ะ
ผม-ขอบคุณนะครับ ฮารุซัง
 
หลังจากนั้นพวกเราก็กลับเอาของไปเก็บในรถแล้วก็ขับรถกลับบ้านพอมาถึงบ้าน ทานากะซังก็มายืนรอที่หน้าบ้าน
 
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ
ผม-กลับมาแล้วครับ
ฮารุ-ทานากะซังจ๊ะ เด๋วช่วยให้คนมายกของเข้าไปในบ้านด้วยนะจ๊ะ
ผม-จริงสิครับผมซื้อเค้กมา2ก้อน พวกเรา มาแบ่งกันทานเถอะนะครับ
พ่อบ้าน-โฮ่ ขอบพระคุณมากเลยนะครับ คุณท่าน
ผม-ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นก็ได้ครับ ทานากะซัง
ฮารุ-งั้นฝากด้วยนะจ๊ะ ทานากะซัง ที่รักพวกเราเข้าบ้านกันก่อนเถอะนะคะ
ผม-ป่ะ เข้าบ้านกัน
 
 
แล้วพวกเราเข้ามาในบ้าน พวกผมก็ไปนั่งเล่นกันที่ห้องนั่งเล่น
 
 
ผม-ฮารุซัง ผมคิดว่าเราทำห้องออก กำลังกายกันไหมครับ ผมอยาก เล่นมากเลยละครับช่วงนี้ก็ไม่ค่อยว่างไปยิม สะด้วย
สิครับ
ฮารุ-ก็ดีนะคะ งั้นเด๋วบิกคุคุงอยากได้อันไหนก็ส่งรูปมานะคะ เด๋ว ฮารุจัดการให้ค่ะ
ผม-ขอบคุณนะครับ ฮารุซัง ตามใจผมเสมอเลยครับ
ฮารุ-จ๊ะ
เมดอายะ-คุณท่าน คุณผู้หญิงคะ จะให้ยกเค้กมาที่ห้องนี้เลยหรือว่าให้ยกไปที่ห้องอาหารดีคะ
ฮารุ-เอาเข้ามาเลยจ๊ะ
เมดอายะ-ทราบแล้วค่ะคุณผู้หญิง
 
 
แล้วอายะก็เอาเค้กมาให้พวกเรา
 
 
ฮารุ-นี่พลอยจังร้านเค้กร้านนี้ก็อร่อยนะจ๊ะ บิกคุคุงชอบให้ซื้อฟลุ๊ตเค้กมาให้ประจำเลยละจ๊ะ
พลอย-หรอคะ
ฮารุ-แล้วพรุ้งนี้ พลอยจังต้องไปกี่โมงละกลับกี่โมงจ๊ะ
พลอย-หนูต้องไปขึ้นรถไฟ ตอน 7.30 ค่ะ เวลากลับหนูยังไม่แน่ใจค่ะ ส่วนวันอื่นๆเด๋วต้องดูตารางเรียนก่อนค่ะ
ฮารุ-จริงสิจ๊ะ แล้วพลอยจังเรียนอะไรหรอ
พลอย-หนู เรียน การตลาดค่ะ
ฮารุ-หรอจ๊ะ การตลาดก็ดีนะจ๊ะ
ผม-อายะซัง ช่วยเรียก นิชิโนะซังให้หน่อยได้มั้ยครับ
เมดอายะ-ทราบแล้วค่ะ
 
 
พออายะออกไปได้สักพักก็กลับมาพร้อม นิชิโนะ
 
 
นิชิโนะ-คุณท่านเรียกผมหรอครับ
ผม-อ่อ นิชิโนะซังครับ พรุ้งนี้ ตอน เช้า ยังไงช่วยไปส่ง พลอยจังที่สถานีรถไฟด้วยนะครับ
นิชิโนะ-ได้ครับคุณท่าน
ฮารุ-ต้องไปถึงก่อน 7โมงครึ่งนะจ๊ะ นิชิโนะซัง
นิชิโนะ-ครับ คุณผู้หญิง
ผม-แล้วอย่าลืมทานเค้กกันนะครับ ผมซื้อมาให้ทุกคนเลยนะ นิชิโนะซัง อายะซัง
นิชิโนะ/อายะ-ครับ/ค่ะ
 
แล้วนิชิโนะก็ไปพอพวกผมกินเค้กกันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับห้อง พอผมมาถึงห้องนอน ก็อ่าบน้ำ มานอนสักพัก
ฮารุก็อ่าบน้ำเสร็จ แล้วก็ออกมา นอนกับผม
 
ฮารุ-วันนี้ขอบคุณนะคะ บิกคุซัง
ผม-อยู่กัน2คนทำไมถึงต้องเรียกว่าซังด้วยละครับ ปกติเห็นฮารุซังจะเรียกผมว่าบิกคุคุงนี่นา
ฮารุ-ก็ป่าวนี่ค่ะ......แล้วพาฮารุกับพลอยจังไปเที่ยวอีกนะคะ
ผม-ได้สิครับ
ฮารุ-ไปเที่ยวกันอีกเยอะๆเลยนะคะ
ผม-ครับ
ฮารุ-ฮารุดีใจจริงๆนะคะ
 
แล้วก็เข้ามากอดผม
 
ผม-ครับ เฮ้อออ วันนี้หมดเงินไปเยอะเลยน้าาาา
ฮารุ-ที่รักคะ ฮารุอยากได้น้ำหอมใหม่จังเลยค่ะ
ผม-ได้สิครับ
ฮารุ-ขอบคุณนะคะ
ผม-งั้นพวกเรานอนกันเถอะนะครับ เด๋วพรุ้งนี้ผมจะต้องรีบตื่นไปหาเงิน มาไว้ให้สาวสวยร้านรองเท้า ช๊อปสะด้วยสิครับ
ฮารุ-ฮิฮิ ค่ะ
 
แล้วผมก็หลับไป