ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

เช้าก็ไปทำงาน เหมือน พนง บริษัททั่วไปจนผ่านมาอีก2เดือน ผมก็ไปทำงานปกติ แต่พอไปถึง งานเอกสารวันนี้กลับมี

ไม่เยอะเท่าไหร่ ช่วงเช้าเลยทำงานแบบชิวๆๆ แล้วก็เลยมีเวลานั่งคิดหลายๆเรื่องพอช่วงบ่ายผมก็ต้องเข้าไปประชุม

กว่าจะเสร็จก็เย็น ผมก็กลับไปห้องทำงาน

 

 

นานามิ- มีงานเอกสารด่วนมาค่ะ วางไว้ให้บนโต๊ะแล้วนะคะ

ผม-ขอบคุณนะครับ นานามิซัง

นานามิ-แล้วก็เมื่อกี้คุณหนูโทรมาบอกว่ากำลังจะเข้ามาค่ะ

ผม-ฮารุซังจะมาหรอครับ

นานามิ-ค่ะ

 

แล้วผมก็เดินเข้าห้องมานั่งทำงานไปสักพัก จนเกือบจะเสร็จละ

ก๊อกๆ

 

นานามิ-ขอ อนุญาตค่ะ คุณหนูมาขอพบค่ะ

ผม-เอ๊ะ ฮารุซังหรอครับ เข้ามาได้เลยครับ

 

วะ วันนี้ฮารุมาแปลกๆแหะไม่เห็นต้องให้คนมาบอกเลยปกติก็เปิดประตูเข้ามาหาเลยแท้ๆ

 

ฮารุ-บิกคุซัง พลอยจังมาแล้วค้าาา แต่น แต่น แต๊นนนน

พลอย-โห ห้องทำงานใหญ่จัง วิว นี่ก็สวยยย นี่พี่ชายทำงานตำแหน่งอะไรหรอคะพี่ฮารุ

ผม-พนักงาน

ฮารุ-รองประธานบริษัทจ๊ะ

ผม/พลอย-เอ๋!!!!!!!

พลอย-แล้วพี่ชายจะตกใจทำไมเนี่ย

ผม-เด่วสิครับฮารุซัง ตำแหน่งนั้นมันของฮารุซังนะครับ

ฮารุ-มันก็ใช่อยู่หรอกนะคะแต่ตอนนี้ใครกันละคะที่นั่งทำงานในห้องนี้แทนฮารุอยู่

ผม-ผะ ผม ครับ

ฮารุ-จ๊ะ ท่านรองประธานบริษัท

 

เถียงไม่ออกเลยแหะแบบนี้

 

ผม-เฮ้อออออ นี่ ยัยพลอย แล้ว จะมาไม่คิดจะโทรมาบอกกันหน่อยหรอ

พลอย-อะไรหนูโทรมาบอกแล้ว

ผม-ไม่มีอะ

พลอย-ก็หนูโทรบอกพี่ฮารุ

ฮารุ-ใช่ค่ะ ก็ที่รักวันๆทำแต่งานนี่คะ

ผม-ฮารุซังครับแล้วไปดูหอกันมารึยังครับ

ฮารุ-ไปดูมาแล้วค่ะ แต่

ผม-มีอะไรหรอครับ

พลอย-ก็หอในอะระเบียบมันเยอะมากเลยอะ

ผม-แล้วจะเอายังไง จะไปอยู่หอนอกมั้ยละ เด่วจะเซ็นค้ำประกันให้

ฮารุ-นะ นี่บิกคุซัง ให้พลอยจังไปอยู่ที่บ้าน

ผม-ฮารุซัง ครับเรื่องนี้เราคุยกันแล้วนะครับ ขอให้เป็นวิธีสุดท้ายนะครับ

พลอย-พี่ฮารุ ค๊าาาาา หนูทำไงดีคะพี่ชาย ของหนูเค้าไม่ช่วยหนูเลยค่ะพี่ฮารุ

ฮารุ-นี่คุณ คะ ช่วยคิดหน่อยเถอะนะคะ

ผม-เฮ้ออออ ก็เพราะแบบนี้แหละผมถึงไม่อยากให้มาอ้อนฮารุซัง

ฮารุ-แต่ว่า นี่พลอยจังนะคะ ท่านพ่อท่านแม่ ก็บอกไว้แล้วให้ช่วยดูแลน้อง

ผม-เฮ้ออออ ฮารุซังครับ แล้วเวลาน้องไปเรียนจะไปยังไงครับมันไกลนะครับ แล้วอีกอย่างถ้าจะต้องเดินทางไปกลับ มัน

ก็จะเหนื่อยไปจนเรียนไม่รู้เรื่องนะครับ

พลอย-หนูจะไปเรียนเอง

ผม-แน่ใจ? บ้านมันไกลพอสมควรเลยนะ ถ้าแกจะเรียนในเมืองยังไงก็ควรจะพักในเมือง

พลอย-รู้แล้ว

ฮารุ-บิกคุซัง พลอยจังไปที่บ้านเราได้ใช่มั้ยคะ

ผม-ไปได้ครับ แต่มีข้อแม้นะครับ ฮารุซังจะต้องไม่เข้ามายุ่งเรื่องนี้อีกนะครับ

ฮารุ-เอ๋!!! ฮารุไม่ยอมนะคะ

ผม-เฮ้อออออ นี่ยัยพลอย ยังไงแก ก็ควรอยู่ห้องพักในเมือง

ฮารุ-นี่คุณคะ!!!!!

ผม-เข้าใจแล้วครับฮารุซัง งั้นก็พายัยพลอยไปที่บ้านก่อนนะครับผมต้องทำงานต่อแล้วครับ

ฮารุ-ค่ะ ไปกันเถอะจ๊ะพลอยจัง เด่วพี่พาไปดูห้องนอนนะ

พลอย-ค่ะ

 

 

แล้วพวกฮารุก็กลับบ้านไป เฮ้ออออ ยังไงพรุ้งนี้ก็วันหยุดนี่นะ ปล่อยน้องมันนอนสักคืนสองคืนละกัน พอฮารุเป็นแบบนี้แล้วก็ไม่ออยากจะขัดเล้ยยย ให้ตายสิ หลังจากคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นาน ผมก็ ทำงานเสร็จจนได้ ดูมือถืออีกทีคือจะเที่ยงคืนละ ผมก็เก็บของกลับมาบ้านพอขับรถมาถึงบ้านก็จอดรถแล้วเดินเข้าบ้าน

 

 

พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ

ผม-อ่ากลับมาแล้วครับ

พ่อบ้าน-ท่านโอคะวะ เพิ่งจะกลับไปเมื่อกี้เองครับ

ผม-เอ๊ะ โอคะวะซังมาหรอครับ มาหาฮารุซังหรอครับ

พ่อบ้าน-จริงๆแล้วมาหาคุณท่านครับ ท่านโอคะวะ ให้กระผมเอาเอกสารทั้งหมดวางไว้ให้คุณท่านที่ห้องทำงานครับ

ผม-งะ งั้นหรอครับ แล้วพวกฮารุซังละครับ

พ่อบ้าน-ตอนนี้นั่งกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นครับ จะให้กระผมไปเรียกมาให้มั้ยครับ

ผม-อ่อ ไม่เป็นอะไรครับ งั้นเด่วผมไปห้องทำงานก่อนนะครับ

พ่อบ้าน-รับทราบแล้วครับ

 

 

ผมก็เดินเข้าไปที่ห้องทำงานที่อยู่ติดกับห้องอาหาร เข้าไปถึงแฟ้มก็ มาวางตั้งอยู่บนโต๊ะ ถึงจะเหนื่อยก็เถอะแต่ถ้าถึง

ขนาดโอคะวะซังเป็นคนเอามาให้เองก็คงจะงานด่วนละมั้ง งั้นก็ทำเลยละกัน ผมทำไปได้แปปนึง

ก๊อกๆ

 

ผม-ครับ

อายะ-ขออนุญาตค่ะ

ผม-มีอะไรหรอครับ อายะซัง

อายะ-ทานากะซังบอกว่าคุณท่านกลับมาแล้ว ก็เลย ยกน้ำกับอาหารเย็นมาให้ค่ะ

ผม-อ่อ ขอบคุณมากเลยนะครับ วางไว้บนโต๊ะตรงนั้นได้เลยครับ

อายะ-งั้นขอตัวก่อนนะคะ

ผม-ครับ

 

 

พอผมจะนั่งทำงานต่อก็มีคนมาป่วนอีกไม่ใช่ใครที่ไหน2ตัวแสบของบ้านนี้ฮารุกับยัยพลอย

 

 

ฮารุ-กลับมาบ้านก็ยังจะทำงานอีกหรอคะ

ผม-ครับพอดีโอคะวะซังเอามาให้ก็เลยคิดว่าน่าจะเป็นงานด่วนครับ

ฮารุ-ถึงยังก็น่าจะทานข้าวสะหน่อยนะคะ

ผม-ครับ ว่าแต่ คุยกันรึยังครับว่า จะให้น้องไปพัก ที่ไหนดี

พลอย-คุยแล้วละ แต่……

ฮารุ-จริงสิคุณคะ ช่วงนี้ฮารุก็ไม่ค่อยได้ไปไหนด้วย ฮะ ฮารุคิดว่าจะให้นิชิโนะซังขับรถให้พลอยจังค่ะ

ผม-ไม่ได้ครับ!! นิชิโนะซังมีหน้าที่สำหรับดูแล ฮารุซังนะครับ

ฮารุ-แต่ช่วงนี้ฮารุ

ผม-ยังไงก็ไม่ได้ครับ

พลอย-หนูไม่ขอร้องแล้วก็ได้ ยัยพี่ชาย ขี้งก

 

แล้วยัยพลอยก็วิ่งออกจากห้องทำงานผมไป

 

ฮารุ-นะ นี่คุณคะ

ผม-เฮ้ออออ ขอผมทำงานก่อนนะครับฮารุซัง

ฮารุ-ค่ะ งั้นฮารุจะไปดูพลอยจังให้นะคะ

ผม-ขอบคุณนะครับฮารุซัง

 

 

แล้วฮารุก็ออกตามยัยพลอยไป แต่ยังไง ผมก็ไม่เห็นด้วยกับเรื่องที่น้องจะมาอยุ่แบบนี้เพราะมันเดินทางลำบาก ยังไงอยู่

หอพักใก้ลมหาลัย มันก็ดีกว่ามีทั้งของกินของใช้ แถมอยู่ใก้ลเพื่อนๆอีก มันดีกับตัวยัยพลอยเองละนะ แต่ก็ช่างเถอะ

ทำงานก่อนละกันผมก็นั่งทำงานไปเรื่อยๆ

ก๊อกๆ

 

 

เมดชิสึ-ขออนุญาตค่ะ

ผม-ครับ?มีอะไรหรอครับชิสึซัง

เมดชิสึ-พอดีจะมาเก็บจานค่ะ

ผม-เอ๋ นี่มันดึกมากแล้วนะครับ ยังจะตื่นมาเก็บจานอีกหรอ น่าจะพักผ่อนสะหน่อยนะครับ

เมดชิสึ-ไม่เป็นไรค่ะ

 

 

แล้วชิสึก็ออกไปและก็เหมือนจะคุยกับใครข้างนอกสักอย่างแล้วก็เงียบไปผมก็นั่งทำงานต่อ สักพักฮารุก็มา

 

 

ฮารุ-ยังนั่งทำงานอีกหรอคะ

ผม-เอ๊ะ ฮารุซังยังไม่นอนอีกหรอครับ นี่มันดึกมากแล้วนะครับ

ฮารุ-คุณคะ นี่มันจะ8โมงเช้าแล้วนะคะ

ผม-เอ๊ะ 8 โมงเช้าหรอครับ

ฮารุ-ใช่ค่ะ แล้วเมื่อกี้ ชิสึซังบอกว่า ไม่ได้ทานข้าว สักนิดเลยใช่มั้ยคะ

ผม-เอ๊ะ ผะ ผม ทานไปนิดหน่อยแล้วละครับ

ฮารุ-อย่างงั้นหรอคะ งั้นก็รีบๆมาทานข้าวเช้าได้แล้วนะคะ พลอยจังก็รอทานข้าวอยู่

ผม-ทานกันก่อนเลยได้มั้ยเด่วผมตามไปแปปนึงนะครับ

ฮารุ-เร็วๆนะคะ

 

 

แล้วฮารุก็ออกไป ผมก็นั้งทำงานต่ออีกสักพักก็เสร็จ ผมก็เลยเดินไปที่ห้องอาหาร

 

 

ฮารุ-ไหนบอกแปปเดียวไงคะ

ผม-แต่ ก็เสร็จหมดแล้วละครับ

ฮารุ-งั้นก็มานั่งทานข้าวได้แล้วค่ะ

ผม-ครับๆ

ฮารุ-เด่ววันนี้ ฮารุจะไปข้างนอกกับพลอยจังนะคะ

ผม-เอ๋ จะไปไหนกันหรอครับ

ฮารุ-ก็ไปเดินเล่น หาของอร่อยๆทานกัน แล้วก็จะไปช๊อปปิ้งด้วยคะ

ผม-งะ งั้นหรอครับ นี่ยัยพลอย

พลอย-อะไร

ผม-มีเงินรึป่าว

พลอย-มีที่เตี่ยกับแม่ให้มา

ผมก็เลยหยิบเงินในกระเป๋า ให้ยัยพลอยไป

ผม-เอ้า เอาไป แล้วก็ดูห้องให้เรียบร้อยนะ

ฮารุ-คุณคะ

ผม-งั้นผมไปข้างนอกก่อนนะครับ

ฮารุ-เอ๊ะจะไปไหนหรอคะ

ผม-ผมจะเอาเอกสารไปให้โอคะวะซังครับ ฮารุซังไปเที่ยวกันเถอะนะครับ

 

 

แล้วผมก็เดินมาเอางานที่ห้องทำงานแล้วก็ขับรถไปบ้านโอคะวะซัง

 

 

พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับครับ บิกคุซัง

ผม-สวัสดีครับ โอคะวะซังอยู่มั้ยครับ

พ่อบ้าน-คุณท่านกับคุณผู้หญิงอยู่ในบ้านครับ เชิญทางนี้เลยครับ

 

แล้วผมก็เดินตามไปเรื่อยๆ ก็เจอโอคะวะซัง

 

สึคะยะซัง-บิกคุคุง มีอะไรหรอจ๊ะลูก

ผม-สวัสดีครับโอคะวะซัง สึคุยะซัง

โอคะวะซัง-ไม่คิดเลยนะ ว่าบิกคุคุงจะมีน้องสาวที่น่ารักขนาดนี้

ผม-ไม่เลยครับ ยัยนั่น ชอบเอาแต่ใจ แถม รู้ว่าอ้อนฮารุซังแล้วผมจะทำไรไม่ได้ตอนนี้ก็เลย อ้อนฮารุซังตลอดเลยละครับเฮ้ออออ

 

สึคุยะซัง-อย่างงั้นหรอจ๊ะ

ผม-ก็ใช่น่ะสิครับ ตอนนี้เลยไม่ยอมไปหาหอพัก เอาแต่จะอ้อนฮารุซังให้ช่วยขออยู่ที่บ้านครับ เฮ้ออออออ

โอคะวะซัง-จริงๆห้องก็เหลืออีกตั้งเยอะนะ แค่น้องคนเดียวก็น่าจะไม่เป็นไรหรอกนะบิกคุคุง

ผม-มะ มันก็ใช่หรอกครับโอคะวะซัง แต่ผมคิดว่าถ้าได้พัก แถวมหาลัย ก็จะมีเพื่อนได้ง่ายกว่า เวลาเรียนก็ไม่ต้อง

รีบตื่นแต่เช้าด้วยนะครับ

 

โอคะวะซัง-มันก็จริงละนะ

สึคุยะซัง-แต่จริงๆลูกก็ต้องขับรถเข้าเมืองทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่หรอจ๊ะยังไงก็ให้น้องติดรถไปด้วยก็ได้นี่

ผม-เอ๊ะ แต่แบบนั้นมัน

โอคะวะซัง-แทนที่จะปล่อยน้อง ให้ไปอยู่ไกลหูไกลตาก็สู้ให้น้องอยู่ที่นี่แล้ว ตั้งระเบียบในบ้านขึ้นมาก็ได้นี่ อย่างเช่น

ห้ามอ้อน ฮารุเกินวันละ1ครั้งอะไรแบบนี้

สึคุยะซัง-นั่นสิแบบนี้ แม่ก็ว่าดีนะ

ผม-งะ งั้นหรอครับ ผมจะลองดูนะครับ

โอคะวะซัง-แล้วที่มาวันนี้

ผม-อ่อ นี่ครับผมทำงาน ที่โอคะวะซังมาฝากไว้ให้เสร็จเรียบร้อยแล้วก็เลยเอามาส่งให้ครับ

โอคะวะซัง-เอ๊ะ จริงๆมันก็ไม่ใช่งานด่วนอะไรหรอกนะ ไม่ต้องรีบทำก็ได้

ผม-ไม่เป็นไรครับโอคะวะซัง ถ้ามีงานอะไรให้ผมทำอีกก็บอกได้เลยนะครับผมจะรีบมาเลยครับ

โอคะวะซัง-งั้นหรอ ขอบใจนะ

ผม-งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ

สึคุยะซัง-จะกลับแล้วหรอจ๊ะ ทีหลังไม่มีงานก็เข้ามานั่งเล่นนั้งคุยได้นะจ๊ะแล้วพาฮารุจังกับน้องสาวมาด้วยนะจ๊ะ

ผม-ทราบแล้วครับสึคุยะซัง

 

 

แล้วผมก็กลับมาที่บ้านเหนื่อยสุดๆง่วงสุดๆ

 

 

พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ

ผม-กลับมาแล้วครับ

 

พอกลับมาถึงบ้านผมก็เข้าไปนั่งในห้องทำงานแล้วก็นั่งคิดไปเรื่อยถึงจะพูดแบบนี้ก็เถอะแต่ก็ต้องยอมรับ ที่ว่า ตั้งแต่ ยัย

นั่นมาฮารุก็ดูจะไม่ค่อยเหงาแต่จะให้มาพัก ที่นี่ งั้นหรอ……..เฮ้ออออออ

 

 

ฮารุ-นี่บิกคุซังคะ

ผม-อ่าว ฮารุซังกลับกันมาแล้วหรอครับ วันนี้ไปเที่ยวกันสนุกมั้ยครับ

ฮารุ-คือว่า วะ วันนี้พวกเราไปดูห้องพักกันมาแล้ว

ผม-หรอครับ งั้นเข้ามานั่งคุยกันก่อนสิครับ

 

แล้วฮารุกับพลอยก็เดินเข้ามานั่ง

 

ฮารุ-คือว่า บิกคุซังดูนี่ก่อนนะ

 

แล้วฮารุก็เอารูปห้องที่วันนี้ไปถ่ายๆมาให้ผมดู

 

ผม-ครับ?

ฮารุ-คือว่า มันมีแต่ห้องที่โก่งราคาอะค่ะ ห้องที่ราคาดีๆ ก็เต็มหมดเลยละค่ะ

ผม-อย่างงั้นหรอครับ อืมมมม………..

ฮารุ-คุณคะ ช่วยฟังน้องสักหน่อยเถอะนะคะ

ผม-เข้าใจแล้วครับ

ฮารุ-ดะ ดีใจจังเลยเนอะพลอยจัง

ผม-แต่ต้องไปเองกลับเอง ดูแลตัวเอง

 

พลอย-ห๋าาาาาานี่ ยัยพี่บ้า จากนี่ไปสถาณีมันไกลนะ พี่ฮารุ เราไปขอร้อง คุณท่านกันเถอะค่ะ ต่อให้พูดให้ตาย ยังไง

ยัยพี่บ้าก็ไม่คิดจะช่วยน้องอยู่แล้ว

 

ฮารุ-ตะ แต่ว่า……

 

ก๊อกๆ

 

ผม-ครับ

พ่อบ้าน-ขออนุญาตนะครับ มีคนมาขอพบคุณท่านครับ

ผม-ครับเด๋วผมจะออกไปหานะครับ

พลอย-คะ คะ คะ คุณท่าน??

ผม-หื๋อ??? คุณท่านเองจ้าาาาาา งั้นเด่วผมมานะครับฮารุซัง

 

ผมก็เดินออกมาจากห้องทำงาน ไปที่หน้าบ้าน คนที่มาคือ พวกช่างที่จะมาติดตั้ง ลิฟต์ยกรถให้ผม ผมก็พาไปที่โรงจอด

รถ ให้เค้าทำกัน

 

ผม-ทานากะซังงั้นผมฝากที่เหลือด้วยนะครับ เด่วผมขอไปคุยธุระกับฮารุซังก่อนนะครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน

 

ผมก็เดินกลับมาที่ห้องทำงาน

 

ผม-ไงครับตกลงกันเรียบร้อยรึยังครับฮารุซัง

ฮารุ-คุณคะ แต่การ ที่จะให้น้องเดินไปกลับ มันไกลนะคะ

ผม-ก็เพราะแบบนั้นผมถึงได้บอกแต่แรกแล้วว่าการให้น้องอยู่ห้องที่ใก้ลกับที่มหาลัยมันดีที่สุด เพื่อนก็อยุ่แถวๆนั้นก็จะ

ได้มีเพื่อนเยอะๆ ไม่ใช่หรอครับฮารุซัง

 

ฮารุ-แต่ว่า จะให้พลอยจังไปอยู่คนเดียวมันก็อันตรายนะคะ

ผม-ผมรู้อยู่แล้วละครับ

ฮารุ-แล้วทำไมยังจะไปพลอยจังไปอีกอะคะ

 

ผม-เฮ้อออออ เข้าใจแล้วละครับ ผมจะให้ นิชิโนะซังไปรับไปส่งแค่ สถาณี รถไฟละกันนะครับ แต่ จะต้องมีข้อแม้ ห้ามอ้อน ฮารุซังแบบนี้อีก เข้าใจนะ ยัยพลอย

 

ฮารุ-แต่ว่า

ผม- นะครับ

ฮารุ-กะ ก็ได้คะ ยังไงบ้านนี้ ที่รักก็ใหญ่ที่สุดนี่คะ

ผม-งั้นก็ผมไปนอนก่อนนะ ผมง่วงมากเลยครับตอนนี้

ฮารุ-งั้นเด่วฮารุ จะเดินไปส่งที่ห้องนอนนะคะ

ผม-เกือบลืมไปเลยเด่วต้องรอทานากะซังแปปนึงเพราะผมต้องจ่ายเงินค่าของอ่ะครับ

ฮารุ-งั้นเด๋วฮารุจัดการให้นะคะ

ผม-ไม่เป็นไรหรอกนะครับ

ฮารุ-แต่เรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านปล่อยเป็นหน้าที่ของฮารุเถอะนะคะ

ผม-อืมมมมม นั่นสินะครับ งั้นก็ช่วยเตรียมของให้หน่อยได้มั้ยครับอาทิตย์หน้าเราจะมาจัดปาร์ตี้กันดีมั้ยครับ

ฮารุ-ดีสิคะ

ผม-จริงสิตอนนี้ยัยพลอยนอนที่ห้องไหนหรอครับ

ฮารุ-นอนที่ห้องนอนของแขกค่ะ

ผม-หรอ ครับ งั้นก็ ยัยพลอยไปเก็บของสะ

ฮาร-เอ๋!!เด๋วสิคะ

พลอย-เข้าใจแล้วค่ะ

 

ยัยพลอยก็เดินคอตกออกไป และกลับไปเก็บของที่ห้องนอน

 

ฮารุ-คุณคะไหน คุณบอกว่า อยู่ที่นี่ได้ไงคะ

ผม-ก็อยู่ได้สิครับถ้าทำตาม ที่ตกลงกันไว้

ฮารุ-แล้วทำไมถึงให้พลอยจังไปเก็บของละคะ

ผม-ก็เพราะแบบนั้นจะให้ มาพักที่ห้องนอนแขกได้ไงละครับ

ฮารุ-เอ๋ งั้นหรือว่า

ผม-เด๋วก่อนสิครับฮารุซังจะรีบไปไหนครับ

ฮารุ-ก็จะไปช่วยพลอยจังเก็บของไงคะ

ผม-เฮ้อออออขอตกลงมันยังไม่หมดนะครับ สำหรับฮารุซัง ต้องทำใจแข็งหน่อยนะครับ เหมือนกับที่ผมต้องใจแข็งกับ

ทุกคน ที่นี่ เพราะเรามีหน้าที่ของแต่ละคนใช่มั้ยละครับ

 

ฮารุ-มันก็ใช่อยู่หรอกค่ะ แต่ว่า

ผม-ยัยพลอยก็มีหน้าที่ของ เค้าอยู่นะครับ ส่วนเรื่องห้องเด่วผมจะจัดการเองนะครับ งั้นเด่วรบกวน ฮารุซัง เรียก อายะซัง

และชิสึซังให้หน่อยนะครับเด่วผมจะไปดูที่ทานากะซังสะหน่อย

 

ฮารุ-ค่ะ

 

แล้วผมก็เดินออกมาไปหาทานากะที่โรงรถ

 

ผม-เป็นยังไงบ้างครับ

พ่อบ้าน-ติดตั้งเสร็จแล้วครับ กำลังจะเอารถ มาลองขึ้นลงลิ๊ฟต์ ดูครับ

ผม-งั้น รบกวนด้วยนะครับ

 

พอลองเอารถขึ้นลงลิฟต์ดู ก็ ปกติ แล้วผมก็จ่ายเงิน ค่าลิฟต์ ผมกับทานากะก็เดินเข้าบ้านมา เห็น ชิสึ มายืนรออยู่

 

เมดชิสึ-คุณท่าน

ผม-แล้วฮารุซังละครับ

เมดชิสึ-อยู่ที่ห้องนอนแขกค่ะ

ผม-งั้นก็ตามผมมาเลยครับ

พวกเราก็เดินมาถึงห้องปุ๊ป

ผม-ไงครับฮารุซังเก็บของเสร็จรึยังครับ

ฮารุ-สะ เสร็จแล้วค่ะ พอดี ของพลอยจังเยอะมากก็เลย…

ผม-งั้นหรอครับ ชิสึซังรบกวนช่วยฮารุซังด้วยนะครับ

เมดชิสึ-ทราบแล้วค่ะ

ผม-ทานากะซัง รบกวน ช่วยตามอายะซังมาให้หน่อยได้มั้ยครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับเด๋วจะไปตามมาให้ครับ

ผม-ของจะเยอะไปไหน คิดจะย้ายบ้านรึไง ยัยพลอย

พลอย-จะรีบเก็บให้เสร็จเด๋วนี้แหละค่ะ

ผม-งะ งั้นหรอ

 

แล้วพวกฮารุก็ช่วยกันเก็บของยัยพลอยจนเสร็จ

 

พ่อบ้าน-อายะซังมาแล้วครับ

เมดอายะ-มีอะหรอคะ คุณท่าน

ผม-ช่วยชิสึซังยก ของ ทีนะครับ อายะซัง

เมดอายะ-เข้าใจแล้วค่ะ

ผม-ทานากะซังช่วยนำทางพลอยจังไปที่ห้องนอน ชั้น2ด้วยนะครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับเชิญทางนี้เลยครับ

 

พวกเราก็เดินมาที่ชั้น2

 

ผม-ยัยพลอยไปเลือกสิจะนอนห้องไหน

พลอย-เอ๊ะ อยู่ที่นี่ได้หรอคะ

ผม-เฮ้ออ มันก็ต้องได้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ ถ้าทำตามที่เราตกลงกันไว้

ฮารุ-พลอยจังดีใจด้วยนะจ๊ะ

ผม-ทานากะซัง ชิสึซัง อายะซัง พลอยจังคือน้องสาวของผม แต่ผมอยากให้ทุกคน ดูแลฮารุซังให้ดีที่สุดนะครับ ยังไงก็

ต้องให้ฮารุซังสำคัญที่สุดนะครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ

เมดชิสึ/อายะ- ทราบแล้วค่ะ

ผม-ถ้ามีเวลาว่างก็ รบกวนช่วยดู แลพลอยจังด้วยนะครับ งั้นที่เหลือรบกวนด้วยนะครับฮารุซังผมขอไปนอนก่อนละครับ

ฮารุ-จ๊ะ ขอบคุณนะคะ ที่ช่วย

ผม-เฮ้อออออ ยังไง ยัยนั่นก็น้องสาวผมนี่ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ

 

แล้วผมก็เดินเข้ามาในห้องนอน อ่าบน้ำ แล้วก็นอน ตื่นมาอีกที ก็ สายๆ วันอาทิตย์เลย พอตื่นมาผมก็อ่าบน้ำลงมาข้าง

ล่างผมก็เดินไปที่ห้องอาหารเจอฮารุกับพลอยนั่งอยุ่

 

ผม-ฮารุซังครับ ผมหิวข้าวจังเลยคร้าบบบ

ฮารุ-เอ๊ะตื่นแล้วหรอคะ มานั่งก่อนสิคะเด๋วฮารุจะเดินไปบอกให้นะคะ

ผม-ขอบคุณนะครับ

 

แล้วฮารุก็เดินออกไป

 

ผม-นี่ ยัยพลอย

พลอย-ค่ะ!!!

ผม-เฮ้อออ ไม่ต้องเก็รงขนาดนั้นก็ได้

พลอย-ตะ แต่ว่า

 

ผม-จะบอกให้นะ ที่อยากให้อยู่ห้องพักเนี่ยเพราะไม่อยากให้ลำบากจริงๆ ไม่ได้รังเกียจ ที่จะมาอยู่ที่นี่หรอกนะก็อย่างที่

เห็นบ้านนี้ก็ยังเหลือห้องอีกหลายห้อง แต่ ว่านะ การที่แกจะเอาแต่อ้อน ฮารุซังทุกวันๆเนี่ย มันก็ไม่ได้ใช่มั้ยละ สำหรับ

พวกเราแล้ว เงินแต่ละบาทมันหายากใช่มั้ยละเพราะงั้น อย่าไปอ้อนฮารุซังเยอะนัก ถ้าอยากจะได้อะไรก็บอกเด๋วจะซื้อ

ให้เข้าใจมั้ย ยังไงแกก็น้องแท้ๆ ไม่ทิ้งแกหรอกน่ายัยบ้า

 

 

ยัยพลอยไม่ได้ตอบอะไรผมสักคำแล้วก็นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น

 

 

ฮารุ-คุณคะ!!! ทำไมพลอยจังถึงร้องไห้คะ พลอยจังไม่เป็นไรนะจ๊ะ

 

แล้วฮารุก็ไปเช็ดน้ำตาให้ยัยพลอย

 

ผม-ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับฮารุซัง

ฮารุ-แล้วพลอยจัง จะร้องไห้ได้ยังไงคะ ตั้งแต่ มาอยู่ที่นี่ พลอยจังก็กลัว คุณมาตลอดเลยนะคะ กลัว ถูกไล่ไปนอนข้าง

นอกบ้าน

ผม-ดะ เด๋วสิครับฮารุซังผมจะไล่น้องแท้ๆไปนอนข้างนอกได้ยังไงละครับ ถึงผมจะใหญ่ที่สุดในบ้านหลังนี้ก็เถอะ แต่

สำหรับผม ฮารุซังเป็นเจ้าของบ้านเพราะงั้นพวกเราต้องตัดสินใจร่วมกันใช่มั้ยละครับ แล้วผมจะ........ไล่ยัยนี่ออกไปได้

ยังละครับ ถ้าผมทำแบบนี้ฮารุซังก็จะเสียใจใช่มั้ยละครับ

 

ฮารุ-ฮารุเสียใจแน่นอนค่ะ แล้วฮารุจะไม่คุยกับคุณด้วยนะคะ

ผม-ทำไมเป็นงี้ไปได้ละครับ ฮารุซัง

พลอย-พี่ฮารุ พี่ชายไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ หนูเข้าใจที่พี่ชายบอกแล้วละค่ะ งั้นหลังจากนี้ หนูขอรบกวนด้วยนะคะ

ฮารุ-จ๊ะ

ผม-เฮ้อออ เข้าใจแล้วละน่าาาาา

พลอย-ขอบคุณค่ะ

ผม-นี่ วันนี้เราออกไปเดินเล่นข้างนอกกันมั้ยครับ

ฮารุ-เอ๋ ไปสิคะ พลอยจัง ไปด้วยกันนะ

พลอย-ตะ แต่ว่า

ผม-รีบๆไปแต่งตัวสะสิ ยัยพลอย

พลอย-คะ ค่ะ !!!!

 

แล้วยัยพลอยก็วิ่งออกไป ผมก็นั่งกินข้าวต่อ

 

ฮารุ-ทำไมวันนี้จู่ๆถึงชวนออกไปเดินเล่นละคะ

ผม-เอ๊ะ ฮารุซังไม่อยากไปหรอครับ

ฮารุ-มันต้องอยากไปสิคะ ที่รักจะพาไปทั้งที แต่แค่นั้นจริงๆหรอคะ

ผม-กะ ก็.....นี่ฮารุซังทำไมชอบทำตาแบบนั้นละครับ ผมไม่มีความลับกับฮารุซังหรอกนะครับ

ฮารุ-อย่างงั้นหรอค้าาาา

ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ ก็เพราะว่า ผมเห็นยัยพลอย ร้องไห้แล้วผมก็รู้สึกไม่ดี อีกอย่างตอนแรกผมก็เอาแต่บอกไม่ให้

 

 

อย่างเดียวด้วยน้องจะคิดว่าผมเกลียดน้องก็ไม่แปลกหรอกครับ ที่นี่เองก็อยู่ไกลบ้านของพวกเรามากๆสะด้วยสิ ถ้าเกิด

โดนพี่ชายแท้ๆ ที่รู้จักที่นี่เพียงคนเดียวไล่ไปไกลๆแล้วละก็............

 

 

ฮารุ-ฮารุ เลือกไม่ผิดจริงๆด้วยนะคะ

ผม-ละ เลือกอะไรหรอครับ

ฮารุ-ก็คนที่ฮารุอยากจะอยู่ด้วยไงคะ

ผม-งั้นวันนี้เราจะไปเดินเล่นในเมืองกันนะ เด๋วเอารถไปจอดที่บริษัท

ฮารุ-ดีเลยค่ะ ฮารุอยากจะ ช๊อปปิ้ง ครั้งใหญ่มานานแล้วถ้าวันนี้ที่รักไปด้วยต้องช่วยขนของได้เยอะแน่ๆเลยนะคะ

ผม-นะ นี่

พลอย-เสร็จแล้วค่ะ

ฮารุ-งั้นพวกเราก็ไปกันเลยนะคะ

ผม-คะ ครับ

 

 

แล้วพวกเราก็ขับรถไปจอดที่บริษัทแล้วเราก็ลงเดินเล่นกัน

 

 

ฮารุ-นี่ๆ พลอยจัง เสื้อผ้าร้านนี้สวยจังเลยนะ พวกเราไปดูกันมั้ย

พลอย-ค่ะ

ผม-เปิดเทอมเมื่อไหร่

พลอย-พรุ้งนี้ค่ะ

ผม-แล้ว เอาของมาครบรึป่าว

พลอย-ก็ คิดว่าเอามาครบแล้วค่ะ

ฮารุ-นี่ๆ พลอยจัง พวกเรามาลองชุดพวกนี้กันเถอะ

พลอย-แต่....

ผม-ฮารุซังเค้าชวนแล้วแกจะ รออะไรละไปสิ

พลอย-อะ อื้ม

 

แล้วพวกฮารุก็เดินไปลองชุดกันสักพักก็ออกมา

 

 

ฮารุ-ขอโทษนะค้า เอาชุดพวกนี้ค่ะ

พนง-เอาตัวไหนดีคะ คุณลูกค้า

ฮารุ-หมดนี่เลยจ๊ะ

ผม-เอ๊ะ!! หมดนั่นเลยหรอครับ

ฮารุ-ค่ะ ขอเงินหน่อยสิคะ เนี่ย มีทั้งของฮารุกับของพลองจัง

ผม-ขะ เข้าใจแล้วละครับ เท่าไหร่หรอครับ

ฮารุ-ฮารุขอ 50000เยน คะ

ผม-เอ๊ะ

ฮารุ-ที่รักยังมีเงินอีกเยอะไม่ใช่หรอคะ เมื่อคืน ฮารุเปิดกระเป๋าตังดูแล้วเร็วๆสิคะที่รัก

ผม-คะ ครับ

 

 

แล้วผมก็ยื่นให้ฮารุไป ชิบหายยย ตอนแรกก็กะว่าจะพามาเดินเล่นหาอะไรกินจุกจิกๆนิดหน่อยให้ยัยพลอยอารมดีขึ้นก็

เท่านั้นเองงงงงง แต่นี่ คะ แค่ร้านแรก........ก็หมดไปแล้วตั้ง50000 ไม่น้าาาาาาาาา

 

 

พลอย-ขะ ขอบคุณค่ะ

ผม-หื๋อ? ช่างมันเถอะถือว่าของขวัญที่ทำให้แกร้องไห้ละกันนะ ไม่มีพี่คนไหนในโลกนี้ที่ไม่รักน้องตัวเองหรอกนะ

 

พูดจบแล้วผมก็เอามือไปลูบหัวยัยพลอยย

 

พลอย-อะ อื้มมม

ฮารุ-เสร็จแล้วจ๊ะ นี่ค่ะถือให้หน่อยนะคะ

ผม-ได้เลยครับฮารุซัง หลังจากนี้จะไปไหนต่อดีครับ ไปทานข้าวกันมั้ยครับ

ฮารุ-ไปสิคะ เราไปทานปูกันมั้ยคะ

ผม-อ่อร้านปู ชื่อดังอันนั้นหรอครับ ไปสิครับป่ะงั้นเราไปทานปูกันนะ

 

พวกเราก็เดินมาที่ร้านปูชื่อดังพอเข้าไปนั่ง ก็ดูเมนู พวกเราก็สั่งเซ็ทที่กิน4คนมา ราคาก็ 30000กว่าเยน

 

ผม-แล้วพรุ้งนี้ ต้องไปเรียนกี่โมงอย่าลืมไปบอกนิชิโนะซังละ

ฮารุ-เด๋วฮารุบอกให้เองค่ะ

พลอย-พะ พี่ชาย พะ พลอยอยากได้พวกเครื่องเขียน

ผม-ได้สิ งั้นก็หลังจากนี้เราค่อยไปกัน

พลอย-อะ อื้ม ขอบคุณค่ะ

ฮารุ-พลอยจัง น่าจะอ้อน พี่ชายให้เยอะๆหน่อยนะจ๊ะ

ผม-เอ๊ะ ฮารุซัง พูดอะไรน่ะครับ เด๋วยัยนี่ก็เสียคนพอดี

ฮารุ-ก็ฮารุอยากให้ทั้งคู่คืนดีกันนี่คะ

ผม-ผะ ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรพลอยจังนะครับ

ฮารุ-งั้นทำไม พลอยจังถึงเกร็งๆเวลาคุยกับบิกคุคุงละคะ

ผม-มะ มะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะครับ ฮารุซัง

ฮารุ-อย่างงั้นหรอค้าาาา

ผม-นะ นี่ พวกเรามากินปูกันเถอะนะครับ เด๋ว เราไปซื้อของเสร็จก่อนกลับบ้าน เราไปซื้อของหวานกลับไปทานที่

บ้านกันมั้ยครับ

ฮารุ-จ๊ะ

 

แล้วพวกเรากินกันเสร็จพวกเราก็เดินไปต่อที่ร้าน เครื่องเขียน ยัยพลอยหายเข้าไปในร้านประมาณ15นาทีออกมา

 

พลอย-คะ คือว่า ขอเงิน หน่อย

ผม-อ่อ ได้สิ เท่าไหร่อ่ะ

พลอย- สะ สะ 20000 เยน

ผม-เอ๋!!!

ฮารุ-เอ้าที่รักคะ จ่ายเงินสิ

พลอย-มะ ไม่ได้หรอคะ พี่ชายย

ผม-ยะ ยะ ยัยนี่ไม่ต้องมาทำตาหวานอ้อนวอนหรอก รู้แล้วน่า เอ้าเอาไป20000ไปจ่ายเงินได้แล้วเด๋วจะไปรอหน้าร้าน

พลอย-ขอบคุณค่ะ รักพี่ชายที่สุดเลย

 

 

และผมก็ออกมายืนหน้าร้านแปปนึงยัยพลอยก็มาพวกเราก็เดินไปร้านเค้ก ผมก็เลยสั่ง ฟลุ๊ตเค้ก กับชีสเค้ก มาอย่างละ

ก้อน

 

 

ฮารุ-ซื้อเยอะจังเลยนะคะ

ผม-ก็เอาไปทานกับทุกคนที่บ้านน่าจะอร่อยดีนะครับ

ฮารุ-ก็ได้ฮารุอนุญาตค่ะ

ผม-ขอบคุณนะครับ ฮารุซัง

 

หลังจากนั้นพวกเราก็กลับเอาของไปเก็บในรถแล้วก็ขับรถกลับบ้านพอมาถึงบ้าน ทานากะซังก็มายืนรอที่หน้าบ้าน

 

พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ

ผม-กลับมาแล้วครับ

ฮารุ-ทานากะซังจ๊ะ เด๋วช่วยให้คนมายกของเข้าไปในบ้านด้วยนะจ๊ะ

ผม-จริงสิครับผมซื้อเค้กมา2ก้อน พวกเรา มาแบ่งกันทานเถอะนะครับ

พ่อบ้าน-โฮ่ ขอบพระคุณมากเลยนะครับ คุณท่าน

ผม-ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นก็ได้ครับ ทานากะซัง

ฮารุ-งั้นฝากด้วยนะจ๊ะ ทานากะซัง ที่รักพวกเราเข้าบ้านกันก่อนเถอะนะคะ

ผม-ป่ะ เข้าบ้านกัน

 

 

แล้วพวกเราเข้ามาในบ้าน พวกผมก็ไปนั่งเล่นกันที่ห้องนั่งเล่น

 

 

ผม-ฮารุซัง ผมคิดว่าเราทำห้องออก กำลังกายกันไหมครับ ผมอยาก เล่นมากเลยละครับช่วงนี้ก็ไม่ค่อยว่างไปยิม สะด้วย

สิครับ

ฮารุ-ก็ดีนะคะ งั้นเด๋วบิกคุคุงอยากได้อันไหนก็ส่งรูปมานะคะ เด๋ว ฮารุจัดการให้ค่ะ

ผม-ขอบคุณนะครับ ฮารุซัง ตามใจผมเสมอเลยครับ

ฮารุ-จ๊ะ

เมดอายะ-คุณท่าน คุณผู้หญิงคะ จะให้ยกเค้กมาที่ห้องนี้เลยหรือว่าให้ยกไปที่ห้องอาหารดีคะ

ฮารุ-เอาเข้ามาเลยจ๊ะ

เมดอายะ-ทราบแล้วค่ะคุณผู้หญิง

 

 

แล้วอายะก็เอาเค้กมาให้พวกเรา

 

 

ฮารุ-นี่พลอยจังร้านเค้กร้านนี้ก็อร่อยนะจ๊ะ บิกคุคุงชอบให้ซื้อฟลุ๊ตเค้กมาให้ประจำเลยละจ๊ะ

พลอย-หรอคะ

ฮารุ-แล้วพรุ้งนี้ พลอยจังต้องไปกี่โมงละกลับกี่โมงจ๊ะ

พลอย-หนูต้องไปขึ้นรถไฟ ตอน 7.30 ค่ะ เวลากลับหนูยังไม่แน่ใจค่ะ ส่วนวันอื่นๆเด๋วต้องดูตารางเรียนก่อนค่ะ

ฮารุ-จริงสิจ๊ะ แล้วพลอยจังเรียนอะไรหรอ

พลอย-หนู เรียน การตลาดค่ะ

ฮารุ-หรอจ๊ะ การตลาดก็ดีนะจ๊ะ

ผม-อายะซัง ช่วยเรียก นิชิโนะซังให้หน่อยได้มั้ยครับ

เมดอายะ-ทราบแล้วค่ะ

 

 

พออายะออกไปได้สักพักก็กลับมาพร้อม นิชิโนะ

 

 

นิชิโนะ-คุณท่านเรียกผมหรอครับ

ผม-อ่อ นิชิโนะซังครับ พรุ้งนี้ ตอน เช้า ยังไงช่วยไปส่ง พลอยจังที่สถานีรถไฟด้วยนะครับ

นิชิโนะ-ได้ครับคุณท่าน

ฮารุ-ต้องไปถึงก่อน 7โมงครึ่งนะจ๊ะ นิชิโนะซัง

นิชิโนะ-ครับ คุณผู้หญิง

ผม-แล้วอย่าลืมทานเค้กกันนะครับ ผมซื้อมาให้ทุกคนเลยนะ นิชิโนะซัง อายะซัง

นิชิโนะ/อายะ-ครับ/ค่ะ

 

แล้วนิชิโนะก็ไปพอพวกผมกินเค้กกันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับห้อง พอผมมาถึงห้องนอน ก็อ่าบน้ำ มานอนสักพัก

ฮารุก็อ่าบน้ำเสร็จ แล้วก็ออกมา นอนกับผม

 

ฮารุ-วันนี้ขอบคุณนะคะ บิกคุซัง

ผม-อยู่กัน2คนทำไมถึงต้องเรียกว่าซังด้วยละครับ ปกติเห็นฮารุซังจะเรียกผมว่าบิกคุคุงนี่นา

ฮารุ-ก็ป่าวนี่ค่ะ......แล้วพาฮารุกับพลอยจังไปเที่ยวอีกนะคะ

ผม-ได้สิครับ

ฮารุ-ไปเที่ยวกันอีกเยอะๆเลยนะคะ

ผม-ครับ

ฮารุ-ฮารุดีใจจริงๆนะคะ

 

แล้วก็เข้ามากอดผม

 

ผม-ครับ เฮ้อออ วันนี้หมดเงินไปเยอะเลยน้าาาา

ฮารุ-ที่รักคะ ฮารุอยากได้น้ำหอมใหม่จังเลยค่ะ

ผม-ได้สิครับ

ฮารุ-ขอบคุณนะคะ

ผม-งั้นพวกเรานอนกันเถอะนะครับ เด๋วพรุ้งนี้ผมจะต้องรีบตื่นไปหาเงิน มาไว้ให้สาวสวยร้านรองเท้า ช๊อปสะด้วยสิครับ

ฮารุ-ฮิฮิ ค่ะ

 

แล้วผมก็หลับไป