ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

ตื่นเช้ามา ก็ปลุกฮารุซังลงไปข้างล่าง

 

พลอย-นี่ พี่ฮารุคะ มากินโจ๊กกันค่ะ

ฮารุ-โจ๊กหรอคะ

ผม-อร่อยมากเลยนะครับ

ฮารุ-อื้ม อร่อย จริงด้วย แถมรู้สึกเบาท้อง เหมาะกับอาหารเช้าจริงๆเลยนะคะ

พลอย-พี่ฮารุจะกลับวันไหนหรอคะ

ฮารุ-พรุ้งนี้จ๊ะ เพราะบิกคุซัง ลางานมา ได้แค่นี้

พลอย-งั้นหรอคะ

ฮารุ-จริงสิ พลอยจัง จะไปวันไหนหรอคะ พี่ฮารุอยากให้ไปพร้อมพวกเราเลยล่ะค่ะ

ผม-จะทำแบบนั้นได้ยังไงละครับฮารุซัง

พลอย-ใช่ค่ะ พี่ฮารุ ยังไง ก็ต้องรอเอกสารอีกสักพัก

ฮารุ-งั้น ก่อนขึ้นเครื่อง ต้องโทรมาบอกพี่นะ พอถึงญี่ปุ่นแล้ว พี่ฮารุจะไปรับนะคะ

พลอย-เข้าใจแล้วค่ะ งั้นถ้าถึงตอนนั้น ต้องขอรบกวนพี่ฮารุด้วยนะคะ

ฮารุ-จ๊ะ เด๋วจะพาไปทานของอร่อยเยอะๆเลยนะ

เตี่ย-นี่ลูก ยังไงถ้าน้องไป ก็ฝากดูน้องด้วยนะ

ผม-ต่อให้ผมไม่ดูก็มีคนดูแลอยู่แล้วละเตี่ยไม่ต้องห่วงหรอก

แม่-แล้วนี่จะกลับกันวันไหน

ผม-กลับพรุ้งนี้แล้วแม่

แม่-งั้นหรอ ไปอยู่ที่ญี่ปุ่นมีครอบครัวแล้ว ก็ต้องดูแล เค้าให้ดีนะ จะมาทำตัวสร้างปัญหาแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะ

ผม-ขะ เข้าใจแล้วน่ะแม่

ฮารุ-ท่านแม่ว่าไงบ้างคะ

พลอย-แม่บอกว่า ต้องดูแล พี่ฮารุดีๆ นะ และต้องดูแลน้องด้วย

ฮารุ-เอ๋ คือว่า บิกคุซังดูแลดีมากเลยค่ะ ไม่มีสิ่งไหนจะดีไปกว่าบิกคุซังแล้วค่ะ

ผม-ฮะ ฮารุ

พลอย-โหย แม่ พี่ฮารุพูดดีมากเลยละ พี่ฮารุบอกว่า เฮียบิ๊กดูแลดีมาก เลย

เตี่ย-งั้นหรอ ฮ่ะๆ จริงสิแม่ เอาเงินที่เตรียมไว้มาสิ

แม่-อืม นี่เป็นเงินที่เตี่ยกับแม่เตรียมไว้ให้แก ใช้ชีวติที่ญี่ปุ่นนะ มีครอบครัวแล้ว ค่าใช้จ่ายที่นู่นก็แพงด้วยสิ

ผม-แม่ไม่เป็นไรหรอก ผมอยู่ที่นั่น ผมสบายดี

เตี่ย-เอาไปเถอะลูกเพื่อเดือดร้อนนะ

ผม-คะ ครับ

ฮารุ-ได้อะไรมาหรอคะ

ผม-คือว่า พ่อกับแม่ผมเค้า อวยพรให้พวกเราขอให้มีความสุขกันเยอะๆ แล้วก็ให้เงินมาด้วยนะครับ

ฮารุก็น้ำตาไหลออกมา

ฮารุ-ขอบคุณมากเลยนะคะ ท่านพ่อ ท่านแม่ วันนี้ ฮารุ มีความสุขที่สุดเลยค่ะ

พลอย-โห เตี่ย แม่ พี่ฮารุ เค้าเรียกว่าท่านพ่อท่านแม่ตลอดเลยนะ พี่ฮารุบอกว่าขอบคุณมากๆค่ะ

ผม-นี่ ฮารุซัง เงยหน้าขึ้นเถอะนะครับ

ฮารุ-ตะ แต่ ฮืออออออออ

ผมก็เลยกอดฮารุเอาไว้

ผม-ดีใจด้วยนะครับ ทีนี้เราก็เป็นคู่หมั้นกันจริงๆแล้วนะ เพราะงั้นเลิกร้องไห้ได้แล้วนะครับ

แล้วผมก็เอามือไปปาดน้ำตาให้ฮารุ

ฮารุ-ค่ะ ดีจริงๆเลยนะคะ

ผม-ฮ่ะๆนั่นสินะครับ

เตี่ยกับแม่ ก็เดินมา จับมือฮารุ

เตี่ย-ขอฝากลูกชายโง่ๆคนนี้ด้วยนะครับ

แม่-ถึงจะบ้าและเจ้าอารมไปบ้างแต่ก็ขอฝากลูกชายบ้านนี้ด้วยนะคะ ฮารุกะซัง

ฮารุ-เอ๊ะ ท่านพ่อท่านแม่พูดอะไรหรอคะ

 

เฮ้อ พูดอะไรน่าอายแบบนั้นเนี่ยเตี่ยกับแม่ แล้วใครจะไปกล้าแปลให้กัน ............เอาเถ๊อะ จะแปลให้สักครั้งละกัน

 

ผม-คือ พ่อผมบอกว่า ขอฝากลูกชายโง่ๆคนนี้ด้วยนะครับ และ แม่ผมบอกว่า ถึงผมจะบ้าจะใจร้อนไปบ้างก็ขอฝากลูกชายบ้านนี้ด้วยนะคะ

 

ฮารุ-ค่ะ!!!! ฮารุจะพยายามนะคะ ฮารุจะให้ บิกคุซัง มีเวลากลับมาหาท่านพ่อท่านแม่บ่อยๆนะคะ

 

พลอย-โห เตี่ยแม่ พี่ฮารุเข้าตอบตกลงจะรับฝากลูกชายงี่เง่าของบ้านนี้แล้วละแถมหลังจากยังจะพยายามให้เฮียบิ๊กกลับมาบ้านบ่อยๆด้วยแหละ

 

ผม-นี่ๆ พอ ยัยพลอย แล้ว มีตรงไหนไม่เข้าใจมั้ย ภาษาญี่ปุ่นอ่ะ เอามาถามพี่ฮารุสะสิ

พลอย-จริงด้วย พี่ฮารุ ช่วยสอนหนังสือภาษาญี่ปุ่นให้หน่อยได้มั้ยคะ

ฮารุ-ได้สิจ๊ะ งั้นเด๋วมานะคะ

ผม-ครับ

เตี่ย-แล้วนี่จะแต่งงานกันเมื่อไหร่

ผม-น่าจะอีกนานแหละมั้ง เพราะผม ก็ยังทำงานได้ไม่ถึงเป้าเล้ย

แม่-งั้นหรอ จริงๆ ก็รีบๆแต่งได้แล้วนะ อายุแกก็ 25 แล้วนะ

ผม-รู้แล้วแม่ แต่ต้องทำงานก่อน ไม่งั้นจะเอาเงินที่ไหนไปขอเค้าละแม่

แม่-แล้ว ก็หัดกลับมาบ้านให้มันบ่อยๆ ละไม่ใช่จะอยู่แต่ที่นั่น

ผม-ผมรู้แล้วละแม่

 

หลังจากนั้นผมก็ ขึ้นไปเริ่มเก็บกระเป๋า แล้วตอนเย็นก็ลงมากินข้าว พอขึ้นมาข้างบน ผมก็ช่วยฮารุเก็บของพอตื่นเช้ามา พวกเราก็อ่าบน้ำแต่งตัวแล้วยกกระเป๋าลงมาข้างล่างกัน

 

แม่-ไม่ลืมของอะไรใช่มั้ย

ผม-ครับ ไม่ลืมอะไรแล้วละครับ

พลอย-พี่ฮารุ เด๋วนี้จะรีบไปหานะคะ

ฮารุ-จ๊ะ แล้วพี่จะ รอนะ

ผม-งั้นเตี่ย แม่ ผมไปก่อนนะครับ

ฮารุ-ขอบคุณที่ดูแลมาตลอดนะคะ

ผม-เตี่ย แม่ ฮารุซังเค้าขอบคุณที่ดูแลฮารุซังตลอดมา

เตี่ย-ไว้มาเที่ยวอีกนะ ฮารุซัง

แม่-ถ้าไปถึงญี่ปุ่นแล้ว ช่วย โทรมาบอกแม่หน่อยนะ ฮารุซัง แม่เป็นห่วง

พลอย-พี่ฮารุ แม่บอกว่า ถึงญี่ปุ่นแล้วโทรมาบอกด้วยนะคะ แม่เป็นห่วง

ฮารุ-ค่ะ!!! ท่านพ่อ ท่านแม่ ได้โปรดวางใจ ฮารุรู้แล้วล่ะค่ะ ว่าบิกคุซังขี้ลืมแค่ไหน เรื่องเตือน ให้เป็นหน้าที่ฮารุเองค่ะ

พลอย-แม่พี่ฮารุบอกจะคอยเตือนให้

แม่-อื้ม

ผม-งั้นไปละนะ เตี่ย แม่ ยัยพลอย

แล้วผมกับฮารุก็เดินออกจากบ้านมา

แม่-แล้วมาเที่ยวบ่อยๆนะฮารุซัง!!!!!

เสียงแม่ที่ตะโกนตามมา

ฮารุ-บิกคุคุง ท่านแม่เรียกรึป่าวคะ

ผม-ไม่หรอกครับ แม่ผมเค้าแค่บอกว่า อยากให้ฮารุซังมาเที่ยวที่บ้านนี้บ่อยๆน่ะครับ

 

แล้วฮารุก็หันกลับไปยิ้มให้แม่ พร้อมกับโบกมือลา แล้วพวกเราก็ขึ้นรถ มาที่สนามบิน พอมาถึงที่ญี่ปุ่นปุ๊บฮารุก็โทรให้ คนที่บ้านมารับแล้วพวกเราก็นั่งรถกลับไปที่บ้าน

 

สึคุยะซัง-ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ๊ะ

ฮารุ/ผม-กลับมาแล้วค่ะ/ครับ

สึคุยะซัง-ฮารุจังเป็นไงบ้างลูก

ฮารุ-ท่านพ่อกับท่านแม่ บิกคุคุงน่ารักมากเลยค่ะ แถม อนุญาตให้หมั้นกันได้เรียบร้อยแล้วนะคะและยังให้ของฝากกลับ

มาให้คุณพ่อคุณแม่เต็มเลยนะคะ

 

สึคุยะซัง-เอ๋ จริงๆไม่ต้องก็ได้นะลูก

ฮารุ-แต่บิกคุคุงบอกให้รับเอาไว้ เหมือนเป็นการแลกเปลื่ยนละมั้งคะ

ผม-ฮ่ะๆไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะครับ คือว่า พ่อกับแม่ผม เค้าก็รู้สึกแบบเดียวกับโอคะวะซังกับสึคุยะซังนี่หละครับ กลัวว่า

ลูกจะไปรบกวน ก็เลยให้ของฝากมาเยอะแบบนี้ครับ

 

ฮารุ-อย่างงั้นหรอคะ ตอนแรกฮารุนึกว่าแลกของกันสะอีก

ผม-มันก็แบบว่า ถ้าฮารุซังปลูกผักได้เยอะ ก็จะเอาผักไปแบ่งสึคุยะซัง แต่พอสึคุยะซังรับผักมาก็รู้สึกเกรงใจที่เป็นฝ่าย

ได้รับอย่างเดียว ก็เลยเอาข้าวที่เก็บเกี่ยวแล้วแบ่งให้ฮารุกลับคืน ก็ประมาณนี้แหละครับ

 

ฮารุ-ใจดีกันจังเลยะนะคะ คนไทย

ผม-เมื่อก่อน ก็ใจดีอยู่หรอกครับ แต่เด๋วนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับพวกเมืองใหญ่ๆอย่างโตเกียวที่ผู้คนต่างสนใจแค่ตัวเอง

สึคุยะซัง-อย่างงั้นเองหรอ

ผม-จริงสิ งั้นเด๋วผมเอาของไปเก็บ บนห้องให้นะครับฮารุซัง

สึคุยะซัง -บิกคุคุง ของเอาใส่รถเลยนะ

ผม-เอ๊ะ!! เอาของใส่รถทำไมหรอครับ

สึคุยะซัง-อ้าวนี่ฮารุยังไม่ได้บอกหรอ

ผม-เรื่องอะไรหรอครับ

สึคุยะซัง-งั้นหรอ งั้นถ้าไปเห็นด้วยตาตัวเองน่าจะดีกว่าสินะ ฮารุจังพาไปหน่อยสิจ๊ะ

ฮารุ-ค่ะ

 

แล้วฮารุก็จูงมือผมและก็กระเป๋าไปที่รถ ผมก็เอาไปใส่ในรถ แล้วก็ขึ้นรถไปกับฮารุ

 

ผม-ฮารุซัง นี่มันเรื่องอะไรหรอครับ

ฮารุ-คือว่า จริงๆแล้วฮารุก็บอกไปแล้วว่ายังไม่ต้อง แต่...

ผม-แต่อะไรหรอครับ

ฮารุ-บิกคุคุงขับรถออกจากบ้านไปก่อนนะ

 

พอผมขับไปแปปนึงด้านขวา ก็มี กำแพงยาวมากแล้วก็มีประตูอยู่ ฮารุก็บอกให้ผมขับรถเข้าไปได้เลย พอขับรถเข้าไปปุ๊บ

ทั้งซ้ายและขวา มีแต่แปลงดอกไม้แล้วก็มีต้นไม้ใหญ่เยอะมาก ร่มรื่นสุดๆทางเข้าบ้านก็เป็นทางตรงๆสุดท้ายจะเจอ วง

เวียนเล็กๆ แล้วมีน้ำพุ อยู่ตรงกลางวงเวียน ด้านขวาของวงเวียนจะมี โรงจอดรถขนาดใหญ่อยู่3ห้องเรียงต่อกันแล้วฮารุก็

ให้ผมขับรถเข้าไปจอดหน้าบ้าน

 

ฮารุ-เนี่ยแหละค่ะที่คุณแม่บอก

ผม-อืม.....บ้านมันก็สวยอยู่หรอกนะครับ แต่จะให้เรามาทำอะไรกันหรอ

ฮารุ-ไหนๆก็มาแล้วเราลองลงไปเดินดูกันหน่อยมั้ยคะ

ผม-เอ๊ะ เราเข้าบ้านนี้ได้จริงๆหรอครับ บ้านใครเค้าก็ไม่รู้นะครับฮารุซัง

ฮารุ-เข้าได้สิคะ แต่เด๋วฮารุโทรศัพท์แปปนึงนะคะ

 

ผมก็ลงจากรถแล้วผมก็เดินสำรวจ ด้านนอกคือเป็นบ้านหลังใหญ่มากๆ มีพื้นที่นอกบ้านเหลือเยอะมาก ไม่ว่าจะสวน

ขนาดใหญ่หรือ แปลงดอกไม้ก็มี บ้านหลังนี้มูลค่าจะกี่บาทกันนะ ข้างในจะหรูหราขนาดไหนกันนะ

 

ฮารุ-บิกคุคุงป่ะ

ผม-ไปไหนหรอครับ

ฮารุ-ขนของน่ะสิคะ

ผม-เอ๊ะ!! ขนของไปไหนหรอครับ

โอคะวะซัง-เป็นไง บ้านสวยมั้ย

ผม-อ๊ะ โอคะวะซังสวัสดีครับ บะ บะ บ้าน ก็สวยดีนะครับ แต่ ผมยัง งง อยู่ว่า ให้พวกผมมาทำอะไรกันที่นี่หรอครับ

โอคะวะซัง-เอ๋ ฮารุจัง ลูกยังไม่ได้บอกหรอ

ฮารุ-ยะ ยังคะ ฮารุไม่คิดว่าจะไวขนาดนี้

ผม-เรื่องอะไรกันหรอครับ

สึคุยะซัง-ก็นี่จะเป็นบ้านหลังใหม่ของพวกลูกทั้ง2คนไงจ๊ะ

ผม-ห๊ะ เอ๋!!!!!!!!!!!!!! ดะ ดะ ดะ ดะ เด่วๆ ก่อน

โอคะวะซัง-ทำไมหรอ

ผม-บะ บะ บะ บะ บ้านนี้

สึคุยะซัง-จ๊ะ บ้านนี้แหละจ๊ะ

ผม-คือว่า ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับ ของแพงขนาดนนี้ แค่ ที่ผ่านมา ผมก็ คิดว่ามากเกินไปสำหรับผมสะด้วยซ้ำไปนะ

ครับโอคะวะซัง

ฮารุ-เฮ้ออออออออ ก็เพราะแบบนี้แหละ หนูก็พยายาม หาทางที่จะพูดอยู่

โอคะวะซัง-นี่บิกคุคุง คนเรา ต้องมีบ้านเป็นของตัวเองนะ

ผม-ตะ ตะ ตะ แต่นี่ มันใหญ่เกินไปแล้วนะครับ

สึคุยะซัง-แหม๋ๆ บ้านของอณาคต ประธานบริษัทมันก็ต้องให้สมกับตำแหน่งหน่อยสิจ๊ะ

ผม-ปะ ปะ ปะ ประธานบริษัทหรอครับ

 

ผมนี่ค้างไปเลย คือ งง มาก อะไรกันเนี่ย ผมยืนอ้าปากค้างอยู่นานมากๆ ในหัวได้แต่คิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น นี่มันแผน

หลอกอะไรรึป่าว แบบที่ชอบแกล้งกันแล้วก็เฉลยว่าเป็นบ้านกระดาษ คิดไปต่างๆนาๆ

 

ฮารุ-ที่รักคะ!!! จะยืนอ้าปากค้างอีกนานมั้ยคะเนี่ย รีบๆขนของเข้าบ้านได้แล้วค่ะ เด๋วต้องโทรหาท่านแม่อีกนะคะ

ผม-เอ๊ะ.......... ฮารุซัง

ฮารุ-อะไรหรอคะ

ผม-พะ พะ พวก เราจะอยู่ที่นี่กันจริงๆหรอครับ

ฮารุ-ก็จริงน่ะสิคะ มาถึงขั้นนี้แล้วนะคะ ของก็ย้ายจากที่บ้านมาหมดแล้วด้วย

ผม-ตะ ตะ ตะ แต่ว่า มันใหญ่ไปสำหรับ2คนนะครับ

โอคะวะซัง-2คนที่ไหนกันละ งั้นใครกันละที่จะทำความสะอาด ใครกัน ละจะดูแลดอกไม้และต้นไม้ในสวน

ผม-ก็เพราะแบบนั้นแหละครับ ผมถึงคิดว่า มันไม่เหมาะกับพวกเรา

สึคุยะซํง-ฮิๆ ไม่ต้องห่วงหรอกนะจ๊ะ เข้าไปข้างในกันก่อนนะ เด๋วจะแนะนำให้รู้จัก

ผม-คะ ครับ

 

แล้วผมก็ แบกของ ผมกับฮารุลงจากรถ แล้วก็เดินเข้าไปในบ้าน ภายใน ก็คล้ายบ้านฮารุอยู่บ้างแต่ก็มีหลายอย่างแตก

ต่างกันไปเยอะเหมือนกันโดยเฉพาะความใหญ่ของบ้านและพื้นที่ด้านนอกบ้าน พอพวกเราเดินมาถึงห้องโถงด้านในบ้าน

ก็เจอกลุ่มคนยืนรออยู่

 

สึคุยะซัง-เริ่มเลยนะจ๊ะ คนๆนี้คือพ่อบ้าน ชื่อว่า ทานากะจ๊ะ ส่วนสาว2คนนี้ชื่อว่าชิสึกับอายะ เป็นเมดจ๊ะส่วน2คนถัดไป

ชื่อว่า คิชิมะกับโนบุเมะ เป็นคนสวนจ๊ะ 2คนถัดไปก็ คานะกับโยนะ เป็นแม่บ้านจ๊ะ แล้วก็2 คนสุดท้าย ยามากุจิ กับ ยามา

ดะ เป็น คนดูแลเรื่องความปลอดภัยจ๊ะ

 

โอคะวะซัง-ทีนี้ก็ไม่ได้อยู่กันแค่2คนแล้วนะ อยู่กันเยอะขนาดนี้ บ้านหลังเล็กๆคงอยู่ไม่พอหรอกนะบิกคุคุงฮ่าๆๆ

ผม-มันก็ใช่อยู่หรอกครับ แต่ไหนจะค่าบ้าน ไหนจะค่าใช้จ่ายในบ้าน แถมค่าคนงานด้วยนะครับ เงินเดือนผมคงจะไม่พอ

แน่ๆเลยครับ

โอคะวะซัง-นี่ฮารุจัง ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของบ้านหลังนี้ เงินเดือนบิกคุคุง ไม่พอหรอ

ฮารุ-มันก็ต้องพอ อยู่แล้วนี่ค่ะ ยังไงก็มีเหลือเก็บแน่นอนค่ะ

โอคะวะซัง-ฮารุจังเค้าว่ามาแบบนั้นละนะ

ผม-เอ๋!!! ฮารุซัง

ฮารุ-บิกคุซัง ขอฮารุคุยด้วยหน่อยสิคะ

ผม-คะ ครับ

 

แล้วผมก็เดินออกไปนอกบ้านกับฮารุ

 

ฮารุ-นี่ที่รักคะ ฮารุบอกกี่ทีละคะ ว่าต้องชินได้แล้วนะคะ

ผม-แต่ว่า

 

ฮารุ-บิกคุซังคะ ตอนนี้คนที่ มีอำนาจมากที่สุดในบ้าน คือบิกคุซังนะคะ แล้วถ้าผู้นำของบ้านหลังนี้ ทำตัวอ่อนแอ ต่อหน้า

คนที่เราดูแลอยู่ เค้าจะกล้าฝากชีวิตไว้กันเราหรอคะ ส่วนเรื่องเงิน ฮารุบอกแล้วว่าฮารุจะ จัดการเรื่องในบ้านให้ที่รัก ที่รัก

อยากได้อะไรก็บอกเลยค่ะ ถ้าเงินเรามีไม่พอฮารุก็จะบอกว่าเงินเรามีไม่พอ เข้าใจมั้ยคะ

 

ผม-ขะ ขะ เข้าใจแล้วครับ

ฮารุ-งั้นก็ยืนตัวตรง แล้วก็เข้าไป ข้างในแนะนำตัวดีๆนะคะ

ผม-ครับ

 

พวกเราก็เดินกลับเข้ามา

 

โอคะวะซัง-สรุปกันได้รึยัง

ผม-ครับ สรุปได้แล้วครับ

สึคุยะซัง-งั้นหรอจ๊ะ ฮารุจัง เก่งมากเลยนะ

ผม-โอคะวะซังครับ บ้านหลังนี้ ผมขอรับไว้ด้วยความเต็มใจครับ แล้วก็ทุกคน ผมขอรบกวนด้วยนะครับ

โอคะวะซัง-เริ่มดูเป็นเจ้าของบ้านขึ้นมาหน่อยนะ งั้นไปดูบ้านกันหน่อยไหม

ผม-ครับ ผมเองก็อยากจะเดินดูสักหน่อยครับ

พ่อบ้าน-งั้นจะเริ่มจากห้องไหนดีครับ คุณท่าน เด๋วกระผมจะเป็นคนพาไปเองครับ

ผม-อืมมมมม งั้นเริ่มจาก ห้องพัก พนง ละกันนะครับ

ฮารุ-เอ๋ จะเริ่มจากตรงนั้นหรอคะ

ผม-ครับ ผมคิดว่าเริ่มจากตรงนี้ดีที่สุดครับ

พ่อบ้าน-งั้นเชิญทางด้านนี้เลย ครับ

 

แล้วพวกเราก็เดินเข้าไป ด้านในตัวบ้าน ที่อยู่ชั้น1 พอไปถึงก็เป็น ห้อง โล่งๆ มีโต๊ะกินข้าว ยาว พอที่จะนั่งได้ 10 คน

แล้วก็มี ตู้เย็น มีไมโคเวฟ มีเตาแก๊สเล็กๆ 1เตา แล้วก็มีจอ ไว้ดูกล้องวงจรปิดที่ติดไว้รอบบ้านทั้งในและนอกบ้าน

 

ผม-เอ๋ เตาแก๊สบ้านนี้ มี อันเดียวนี่หรอครับ

พ่อบ้าน-ถ้าของห้องครัวใหญ่จะมี ครบ มากกว่านี้ครับ ในห้องนี้ แค่ให้ พนง ไว้ทำกันเองน่ะครับ

ผม-อ่อ งั้นหรอครับ อืมมม งั้นต่อ ไป ขอดู ห้องนอน พนง หน่อยครับ

พ่อบ้าน-ได้ครับ

 

แล้วก็เดินออกมาจากห้องเมื่อกี้นิดนึง ก็จะมีห้องเรียง กัน หลายห้อง พอเปิดเข้าไป ในห้องนั้น ก็ กว้าง มีเตียง มีโต๊ะ มีตู้

เสื้อผ้า แถมทุกห้องยังมี ห้องน้ำในตัวด้วย แจ่มจริงๆ คนออกแบบบ้าน

 

ผม-อืมม ใช้ได้นะครับเนี่ย

ฮารุ-นี่ฮารุอยากดู ห้องนอน

ผม-อื้มงั้นเราไปดูห้องนอนกันนะครับ

 

แล้วพวกเราก็เดินมาดูในห้องนอน ใหญ่สำหรับเจ้าของบ้าน ในนั้นมี ทั้งห้องนอน ห้องน้ำ โซนนั่งเล่น แถมในห้องน้ำก็ยัง

เชื่อม ต่อกับ ห้องเสื้อผ้าขนาดใหญ่อีก

 

ผม-โห หรูมากเลยนะครับเนี่ย

ฮารุ-อื้อ ฮารุ เป็นคนเลือก แบบห้องเองแหละ

ผม-เอ๋ จริงหรอครับ

ฮารุ-จริงสิคะ

 

พอพวกเราเดินดูบ้านเสร็จ โอคะวะซัง ก็กลับบ้านไปทิ้งให้ผมกับฮารุ เป็นคนจัดการเรื่องในบ้าน

 

ผม-นี่ฮารุซัง ผมอยากจะซื้อ ทีวี ไว้ใน ห้อง พัก พนง อ่ะครับ เวลานั่งพัก กันจะได้มีอะไรดูนะ

ฮารุ-ได้สิคะ

ผม-แล้วโต๊ะกินข้าวบ้านเรามันใหญ่ไปรึป่าวนะ อยู่กันแค่2 คนด้วยสิ

ฮารุ-เด๋วพลอยจังมาก็มีคนมาเพิ่มแล้วนะคะ

เมดอายะ-คุณท่านกับคุณผู้หญิง เย็นนี่ จะรับประทานอะไรดีคะ

ผม-ฮารุซัง อยากทานอะไรดีครับ

ฮารุ-อยากกินสเต๊ค

ผม-ฮ่ะๆ ชอบสเต๊คมากเลยนะครับ

ฮารุ-ใช่แล้วค่ะ

ผม-แต่ว่าพวกเราก็ยังไม่ได้ซื้อของสดเตรียมไว้เลยนะ

เมดอายะ-คุณท่านไม่ต้องห่วงนะคะ เด๋วจะรีบไปซื้อมาให้ค่ะ

ฮารุ-ไม่เป็นไรจ๊ะอายะซัง ที่รักเด๋วฮารุจะออกไปข้างนอกนะคะ

ผม-ฮารุจะไปข้างนอกหรอครับ

ฮารุ-ค่ะ

พ่อบ้าน-งั้นเด๋วกระผมจะไปเป็นเพื่อนนะครับ

ผม-เอ๊ะ งั้นเด๋วผมขับรถพาฮารุไปดีกว่าครับ ยังไงก็ ฝากดูแลบ้านให้หน่อยนะครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน

ผม-ไปกันเถอะฮารุซัง

 

พวกเราก็ขับรถออกจากบ้านมาที่ ซุปเปอร์แถวบ้านเพื่อมาซื้อของสดกลับไป

 

ฮารุ-ที่รัก ยัง สับสนอยู่ใช่มั้ยคะ

ผม-คะ ครับ ผมยัง งง อยู่จริงๆน่ะแหละครับ จะว่ายังไงดีละครับ เหมือนเป็นความฝันเลยนะครับ

ฮารุ-ไม่ใช่ความฝันหรอกนะคะ ความจริงค่ะ

ผม-แล้วเราต้องซื้อของสดกลับไปเยอะแค่ไหนหรอครับ

ฮารุ-ก็ต้องเยอะๆหน่อยนะคะ นี่เป็นวันแรกของบ้านนี้ ของก็เลยยังไม่ได้ซื้อ

ผม-ครับ

 

หลังจากที่ เราเกือบเหมาของทั้งหมดในซุปเปอร์กันมา พวกเราก็กลับมาถึงบ้านผมก็เอาของลง จากรถ

 

พ่อบ้าน-คุณท่าน เด๋วกระผมจะตามคนมายกของเข้าไปเก็บให้นะครับ

ผม-เอ๊ะ

ฮารุ-ขอบใจจ๊ะ ป่ะที่รักเข้าบ้านกัน

ผม-ครับ

 

พอเข้ามาในบ้านพวกเราก็ไปนั่งดูทีวีกัน อยู่ที่ห้องนั่งเล่นสักพัก

 

เมดอายะ-คุณท่านคุณผู้หญิงคะ อาหารเสร็จแล้วค่ะ

ฮารุ-ขอบใจจ๊ะ

 

แล้วพวกเราก็เดินไปกินข้าว ระหว่างที่กิน อายะก็คอย ยืน รอ

 

ผม-จริงสิ อายะซัง ทานข้าวรึยังครับ

เมดอายะ-ยังไม่ได้ทานค่ะ คุณท่าน

ผม-งั้นหรอครับ

 

แล้วฮารุก็เอามือมาจับที่มือผม ผมก็เข้าใจที่ฮารุจะสือแหละครับ ว่านี่มันเป็นหน้าที่ของเค้า แต่ก็นะ ผมก็อดห่วงไม่ได้

 

ฮารุ-วันนี้อาหารอร่อยมากเลยจ๊ะ ใครเป็นคนทำหรอ

เมดอายะ-พวกเราช่วยกันทำ ค่ะ คุณผู้หญิง

ฮารุ-จริงสิ ที่รักคะ ฮารุคิดว่า เราควรมีรถเพิ่มอีกคันนะคะ

ผม-หรอครับ

ฮารุ-ใช่น่ะสิคะ เวลา ไปซื้อของ ถ้าที่รักไม่อยู่ จะทำไงละคะ

ผม-อืม......ก็จริงนะครับ แล้วฮารุจะซื้อรถอะไรหรอครับ

ฮารุ-เอารถใหญ่ๆดีมั้ย ขนของได้เยอะด้วยนะ

ผม-อืมมมมมม เด๋วขอผมคิดดูก่อนนะครับ

ฮารุ-เข้าใจแล้วค่ะ

ผม-วันนี้อาหารอร่อยมากเลยละครับ ขอบคุณนะครับ

เมดอายะ-งั้นเก็บเลยนะคะ

ฮารุ-จ๊ะ

ผม-ตอนนี้ เราพอจะมีเงินเหลือ จ้างคนเพิ่มอีกสักคนมั้ยครับ

ฮารุ-มีจ๊ะทำไมหรอคะ

 

ผม-ผมคิดว่า ผมจะซื้อ รถ หรูๆซักคันครับ ไว้ให้ ฮารุซัง ไว้นั่งเวลาออกไปข้างนอก แล้วก็ถ้าเกิดมีคนขับรถสักคน ก็จะดี

มากเลยนะครับ ฮารุซังจะได้ไปไหนมาไหนได้ จะได้ไม่ต้องอยู่แต่ในบ้านนะครับ

 

ฮารุ-นั่นสินะคะ งั้นเด๋วฮารุจัดการให้นะคะ

ก๊อกๆ

...-ขออนุญาตค่ะ

ฮารุ-จ๊ะ

เมดชิสึ-เอาน้ำมาให้ ค่ะ คุณท่าน คุณผู้หญิง

ฮารุ-ขอบใจจ๊ะ

ผม-ชิสึซัง แล้ว อายะซังละครับ

เมดชิสึ-ตอนนี้อายะซังพักทานข้าวอยู่ค่ะ คุณท่านจะให้ไปเรียกมามั้ยคะ

ผม-อ่อไม่หรอกครับ ถามดูน่ะครับ

เมดชิสึ-ค่ะ

ฮารุ-จริงสิคะ โทรไปหา ท่านแม่หน่อยดีกว่านะคะ

ผม-นั่นสิครับ ผมก็ลืมไปเลย งั้นเด๋วผมมานะครับ

ฮารุ- จ๊ะ ชิสึซังทำของหวานเป็นมั้ยจ๊ะ

เมดชิสึ-ก็พอทำเป็นอยู่บ้างค่ะคุณผู้หญิง

 

ผมก็เดินออกมาโทรหาแม่ก่อน

 

ผม-ฮัลโหล แม่ ผมถึงบ้านแล้วนะ

แม่-อื้ม แล้วเอาของฝากให้ พ่อกับแม่ ฮารุซังรึยัง

ผม-เอ้อ ลืมไปเลย

แม่-แกนี่นะ ทำตัวให้มันดีๆหน่อยได้มั้ย

ผม-ขะ เข้าใจแล้วละแม่

แม่-งั้นแค่นี้นะ ขยันทำงานเข้าละ

ผม-ครับแม่

 

แล้วพอผมวางสายจากแม่เสร็จ ผมก็เดินกลับเข้าไปในห้อง

 

ฮารุ-นี่ที่รัก พวกชิสึซังทำของหวานได้ด้วยนะ

ผม-งั้นหรอครับ ดีใจด้วยนะครับฮารุซัง

ฮารุ-งั้นเด๋วพรุ้งนี้ ชิสึซังบอกอายะซังด้วยนะคะ เด๋วเราจะออกไปซื้อของกัน

ผม-เอ๋พรุ้งนี้เลยหรอครับ แต่ว่าเรา ยังไม่ได้ซื้อรถ กับ จ้างคนขับรถเลยนะครับ

ฮารุ-งั้นพรุ้งนี้ฮารุจะไปซื้อรถก่อนค่ะ

ผม-แล้วคน ขับรถละครับจะหาจากไหน

พ่อบ้าน-งั้นให้กระผมขับให้มั้ยครับ คุณท่าน

ผม-อ๊ะ จริงสิ เด๋วช่วยรับสมัคร คนขับรถให้หน่อยได้มั้ยครับ อยากได้คนที่ไว้ใจได้น่ะครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ

ผม-งั้นพรุ้งนี้ รบกวนขับรถให้ฮารุซังหน่อยนะครับ

พ่อบ้าน-ด้วยคีวามยินดีครับ

ผม-จริงสิฮารุซังเรายังไม่ได้ให้ของฝากกับพวกโอคะวะซังเลยนะครับ

ฮารุ-เอ๋ เราให้กันไปแล้วนะคะ ที่รัก

ผม-เอ๊ะ จริงหรอครับ

ฮารุ-ค่ะ เพราะที่รักนอนน้อยไปนะคะ ปะเราไปพักผ่อนกันเถอะนะคะ เด๋วพรุ้งนี้ ที่รักต้องตื่นแต่เช้าไปทำงานนะ

ผม-ครับ งั้นเราไปกันเถอะ

เมดชิสึ-คุณท่านคะ

ผม-ครับ?

เมดชิสึ-พรุ้งนี้เช้าจะให้เตรียมอาหารแบบไหนดีคะ

ผม-อืมมม งั้นผมยกให้ฮารุซังจัดการละกันนะครับเรื่องนี้

ฮารุ-จ๊ะ งั้นก็เอาเป็นพวกไข่ดาวขนมปังก็ได้นะ

เมดชิสึ-รับทราบแล้วค่ะ คุณผู้หญิง

ฮารุ-ขอบใจจ๊ะ

 

แล้วพวกเราก็เดินขึ้นมาที่ห้องนอน พวกเราก็แกะกระเป๋า เอาของไปเก็บ

 

ผม-โอคะวะซังนี่ชอบทำอะไรให้ผมตกใจตลอดเลยนะครับเนี่ย

ฮารุ-เอ๋งั้นหรอคะ บิกคุคุงไม่ชอบหรอคะ

ผม-ชะ ชอบสิครับ แต่ มันไม่เยอะไปหรอครับ แบบนี้

ฮารุ-ไม่หรอกนะคะ บิกคุคุงอาจจะไม่ทันได้คิดแต่ว่า บิกคุคุงน่ะ ทำอะไรให้พวกเราตั้งหลายอย่างเลยนะคะ

ผม-จริงหรอครับ ผมกลับรู้สึกถูกช่วยอยู่คนเดียวเลยนะครับ

ฮารุ-ไม่เป็นแบบนั้นหรอกนะคะ ป่ะ ไปอ่าบน้ำแล้วมานอนพักเถอะนะคะ

ผม-แล้วฮารุซังไม่อ่าบหรอครับ

 

ฮารุ-เด๋วฮารุอ่าบที่หลังก็ได้ค่ะ เพราะพรุ้งนี้ฮารุก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว ไม่สิต้องบอกว่า ตั้งแต่ มีบิกคุคุง ฮารุก็สบายสุดๆ

เลยละค่ะ ขอบคุณนะคะ

 

ผม-คะ ครับ งั้นผมไปอ่าบน้ำก่อนนะครับ

หลังจากที่ผมไปอ่าบน้ำออกมาฮารุก็เข้าไปอ่าบน้ำต่อ ผมก็นอน ดูทีวี แล้วผมก็หลับไปตอนไหนก็จำไม่ได้