ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

พอถึงวันศุกร์เดิมทีพวกเราจะนั่งเครื่องกลับตอนกลางคืนเพราะผมจะไปทำงานก่อน แต่ ฮารุดันดูเวลาผิดเลยได้บินตอนเช้าแทน แต่มันก็ดีแล้วละไปถึงไทยยังไม่มึดหารถกลับบ้านง่ายหน่อย
 
ผม-ฮารุซังครับ จริงๆไม่ต้องตามมาด้วยก็ได้นะครับ
ฮารุ-เอ๋!! ไม่ได้หรอกค่ะ อย่างน้อยก็ต้องมาแนะนำตัวกับที่บ้านบิกคุคุงด้วยนะ
ผม-งะ งั้นหรอครับ บ้านผมมันค่อนข้างจะเล็กไปสำหรับฮารุซัง
ฮารุ-ถ้ามีบิกคุคุง ที่ไหนฮารุก็จะอยู่ค่ะ
ผม-ขอบคุณนะครับ
 
แล้วพอพวกเราบินมาถึงไทย พวกเราก็นั่งรถมาที่บ้านกว่าจะถึงก็ตอนเย็นๆ
 
ผม-เฮ้อ!!!! ห่วงงานจังเลยน้าาา แถมช่วงนี้นัดประชุมกับหลายแผนก ด้วยนะสิ
ฮารุ-ยังไงบิกคุคุงก็ให้เบอร์กับเลขาไปแล้วไม่ใช่หรอคะ ไม่เป็นไรหรอกนะ เด๋วถ้ามีเรื่องด่วนเค้าก็จะติดต่อมาเองนะ นี่คือหน้าที่ของเลขาเหมือนกันนะคะ ป่ะพวกเราเข้าบ้านกันเถอะนะ
 
ผมก็ค่อยๆแอบเข้าบ้านไป เหมือนว่า จะไม่มีใครอยู่บ้านนะ ทางสดวกงั้นเอาของไปเก็บในห้องนอนก่อน
 
ฮารุ-นี่ห้องนอนบิกคุคุง หรอเนี่ย
ผม-คะ ครับ ห้องมันเล็กไปหน่อยนะครับ
ฮารุ-แต่ฮารุก็รู้สึกว่ามันอบอุ่นมากเลยนะ
ผม-งั้นเด๋วผมเปิดแอร์ให้ครับ แล้วเรามาาแกะกระเป๋ากันเถอะนะ จะได้เตรียมของฝาก
 
พวกเราก็ทำการแกะกระเป๋าสักพักก็ได้ยินเสียงคนข้างล่างคุยกัน
 
ผม-ป่ะไปกันเถอะ สงสัยเค้าจะกลับกันมาแล้ว
ฮารุ-อื้ม
พวกเราก็หอบของฝาก กันลงมา ก็เจอเตี่ยแม่แล้วก็น้องพลอย ผมก็ไม่รู้แม่จะอยู่ในอารมไหน ผมก็เลยเอาตัวยืนบังฮารุไว้
ผม-มะ แม่ ผมกลับมาแล้ว
เตี่ย-อ้าวกลับมาเมื่อไหร่ลูก
น้องพลอย-เฮียบิ๊กทำไมไม่ติดต่อมาบ้างเลย
แม่-น้องพูดถูก แกมานี่เลย
ผม-เด่วก่อนสิแม่
เตี่ย-มีอะไรหรอ
ผม-คือว่า .......... นะ นะ นี่ คือ โอคะวะ ฮารุกะซัง เป็นคู่หมั่นผมครับ
แล้วผมก็หลบให้ฮารุเดินลงมา
ฮารุ-โอคะวะ ฮารุกะ ค่ะ เป็นคู่หมั้น ของบิกคุซังค่ะ ขอฝากตัวด้วยนะคะ ท่านพ่อ ท่านแม่ แล้วนี่ก็เป็นของฝากเล็กๆน้อยๆ นะคะ
แล้วฮารุก็ยื่น ถุงของฟากให้
เตี่ย/แม่/พลอย-เอ๋!!!!!!!!!
พลอย-ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ชื่อ พลอย ค่ะ ขอฝากตัวดด้วยนะคะ
ผม-นี่พูดภาษาญี่ปุ่นได้ด้วยหรอเราอ่ะ
พลอย-พูดได้อยู่แล้วสิ ไปเรียนมาแล้วนิ
เตี่ย-นะ นะ นี่ แก แม่สาวสวยน่ารักคนนี้ เป็นคู่หมั้นแกจริงๆหรอ
ผม-ใช่ครับ
แม่-นะ นะ นึกว่าพูดเล่น เรื่องจริงหรอเนี่ย
ผม-ก็จริงนะสิแม่ ผมจะอธิบายแม่ก็ไม่ฟัง
ฮารุ-บะ บะ บิกคุซัง ท่านพ่อ กับท่านแม่ ว่ายังไงบ้างหรอคะ
ผม-เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละนะ เตี่ย แม่ ตอนนี้ผม กับฮารุซัง เป็นคู่หมั้นกัน และวันข้างหน้าเราก็จะแต่งงานกัน แต่ขอทำงานเก็บเงินอีกสักพัก เตี่ยกับแม่ โอเคนะ
 
เตี่ย-ก็ถ้าเลือกแล้วก็ตามใจแกเถอะ
แม่-เรื่องใหญ่ๆแบบนี้มันควรจะพูดกันก่อนไม่ใช่หรอไง
ผม-โธ่!!! แม่ นี่ ผมถึงกับต้องล่างานมาเลยนะ
แม่-งาน? แกเนี่ยจะไปทำงานอะไรได้
ผม-เฮ้ออออ แม่
แล้วจู่ๆก็มีคนโทรมา
ผม-ฮัลโหลครับ
นานามิ-บิกคุซังคะ เมื่อกี้ ทางบริษัทผ้า โทรมาเรื่องแบบและชนิดผ้าค่ะ จะให้ตอบว่ายังไงดีคะ
ผม-เเปปนึงนะครับ นานามิซัง
ฮารุ-เลขาโทรมาหรอคะ
ผม-คะ ครับ เด๋วผมขอ ไปคุยงานแปปนึงนะครับ
ระหว่างที่ผมคุยเรื่องงานอยู่
พลอย-นี่ๆโอคะวะซัง เฮียบิ๊กทำงานอะไรหรอคะ
ฮารุ-เอ๊ะ บิกคุซังก็ทำงาน บริษัท เกี่ยวกับโรงแรมค่ะ
พลอย-แล้วเฮียบิ๊กมี ลูกน้องด้วยหรอ หรือทำงานเป็นพวก หัวหน้าแผนกงั้นหรอคะ
ฮารุ-ลูกน้อง?? อืมมมม.........มันก็ใช่อยู่นะคะ
ผม-โอเครครับนานามิซัง ถ้ามีเรื่องด่วนก็ให้เบอร์ผมไปก็ได้นะครับ
ฮารุ-ว่าไงบ้างคะ
ผม-ไม่มีอะไรหรอกครับฮารุซัง พอดี ทางเราต้องสั่งผ้าเพิ่ม แล้วฮารุซังคุยอะไรกันอยุ่หรอครับ
ฮารุ-ฮารุแค่บอกว่า บิกคุซังทำงานอะไรเท่านั้นเองค่ะ
พลอย-นี่ๆ เด๋วนี้ทำงาน เป็นหัวหน้าแผนกแล้วหรอเนี่ย
ผม-ก็......... ประมาณนั้นละมั้ง
เตี่ย-จริงสิ บิ๊ก เด๋ว น้อง จะไปเรียนต่อมหาลัยที่ญี่ปุ่น ไปช่วยน้องดูห้องพักหน่อยสิ
ผม-เอ๋ จะไปเรียนที่ญี่ปุ่นหรอ
พลอย-อืม จริงๆก็อยากอยู่หอนอกนะ แต่เด๋วลองอยู่หอใน ก่อนละกัน ถ้าไม่ไหวจะไปหา
ฮารุ-อะไรหรอคะ
ผม-อ่อ ไม่
พลอย-เด๋วหนูจะไปเรียนต่อที่มหาลัยในญี่ปุ่นค่ะ
ฮารุ-เอ๋ จริงหรอคะ
พลอย-จริงค่ะ
ผม-นี่ๆพอ อย่าไปอ้อนฮารุซังเค้านะ
ฮารุ-เอ๋ไม่เห็นเป็นอะไรเลยค่ะ เด๋วพี่ให้เบอร์ติดต่อ ที่ญี่ปุ่นนะ ถ้าถึงแล้วโทรมานะเด๋วพี่จะไปรอรับ
พลอย-ค่ะ พี่สาวฮารุกะ
ฮารุ-เรียกพี่ฮารุก็ได้จ๊ะ
ผม-ดะ ดะ เด๋วครับฮารุซังทำแบบนี้ มัน รบกวน
ฮารุ-ไม่ได้รบกวนอะไรเลยนะคะ ฮารุก็ฝันอยากมีน้องสาว เหมือนกันนี่คะ
ผม-ตะ ตะ แต่
ฮารุ-จริงสิ ไม่ต้องพักที่หอหรอกนะ มานอน ที่บ้านฮารุมั้ย
พลอย-เอ๋ได้หรอคะ
ผม-ไม่ได้!!
ฮารุ-เอ๋!! ทำไมละคะ
ผม-ฮารุซัง น้องไปเรียนนะครับ ต้องให้ลองอยู่เองดูก่อนถ้าไม่ไหวเราค่อยช่วยก็ได้นะครับ
ฮารุ-แต่...
ผม-นะครับ
ฮารุ-ค่ะ เข้าใจแล้วละค่ะ
ผม-ขอบคุณครับ
แม่-ข้าวเสร็จแล้ว มายกไปเร็ว
แล้วพวกผมก็ไปช่วยกันยกกับข้าวมานั่งกินกัน
ผม-นี่แล้วจะไปเรียนเมื่อไหร่
พลอย-อีก2-3เดือนแหละมั้ง กำลังทำเรื่องอยู่
ผม-หรอ
แล้วพวกผมก็กินกันจนอิ่มก็แยกย้าย กลับห้องใครห้องมัน
ฮารุ-นี่บิกคุคุง ที่นี่มีอดีตของบิกคุคุงเต็มไปหมดเลยสินะคะ
ผม-ใช่แล้วละครับมีเยอะแยะเต็มไปหมดจนพูดไม่มีวันหมดเลยละครับ
ฮารุ-ตอนจองตั๋วเครื่องบิน ฮารุเห็นวันเกิดบิกคุคุง บิกคุคุงอายุมากกว่าฮารุ1ปีหรอคะ
ผม-อ่อ ใช่แล้วละครับ
ฮารุ-แล้วทำไมถึงมาเรียนพร้อมกับชิโระได้ละคะ ชิโระเป็นน้อง บิกคุคุงตั้ง2ปี
ผม-อ่อ เรื่องนั้น...... จริงสิ พรุ้งนี้ตอนเย็นๆเราออกไปขับรถเล่นกันหน่อยมั้ยครับ อยู่แต่ในบ้านอาจจะเบื่อ
ฮารุ-ไปค่ะ ฮารุอยากไปเที่ยวจังเลยค่ะ
ผม-งั้นคืนนี้เรานอนกันก่อนนะครับ
ฮารุ-ค่ะ
 
แล้วพวกเราก็ปิดไฟนอน พอตื่นเช้ามาผมก็พาฮารุออกมาหาอะไรกินที่ตลาด แล้วก็ไปเดินช๊อปปิ้งพอตอนเย็นก่อนกลับบ้านผมก็แวะไปหารุ่นพี่ผม เมื่อก่อนเราสนิทกันมากเราอยู่ด้วยกันทุกวันพอขับรถมาถึงบ้านรุ่นพี่
 
ผม-ป่ะฮารุถึงแล้วละ
ฮารุ-ที่นี่เรามาทำอะไรหรอคะ
ผม-เอาน่าๆ ลงมาก่อนเถอะนะครับ
ฮารุ-ค่ะ
ผม-พี่ตั้ม!!!อยู่มั้ย
ผมก็ยืนรออยู่แปปนึง ก็มีคนเดินออกมา
พี่ตั้ม-หะ เห้ยยยยย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คิดถึงจังเลย
พูดเสร็จแล้วพี่ตั้มก็วิ่งเข้ามากอดผม
ผม-พี่ตั้ม เป็นไงบ้างสบายดีรึป่าวครับพี่
พี่ตั้ม-สบายดี ท่านรองหัวหน้า
ผม-อะไรกันพี่เรื่องมันก็นานมาแล้วยังจะเรียกผมแบบนั้นอีกหรอครับ
พี่ตั้ม-ฮ่ะๆ ไหนๆก็มาแล้วเด๋วนั่งกินเหล้ากันก่อนสิ จะปล่อยให้กลับบ้านไปเฉยๆก็คงไม่ได้
ผม-ฮ่ะๆงั้นรบกวนด้วยนะครับพี่ เอ้อ จริงสิพี่ นี่คือ โอคะวะ ฮารุกะซังเป็นคู่หมั้นผมครับ
ฮารุ-สะ สวัสดีค่ะ
พี่ตั้ม-เอ๋!!!! มีคู่หมั้นแล้วหรอเนี่ย ตกใจจริงๆ อย่างงั้นต้องยิ่งฉลองใหญ่ เด๋วโทรตามหาพวกก่อนนะ
 
แล้วพวกเราก็เอาเก้าอี้เอาโต๊ะออกมาตั้งหน้าบ้าน แล้วก็ให้เด็กไปซื้อเหล้ามา 5 กลม
 
ผม-พี่ซื้อมาขนาดนี้มันเยอะไปป่ะเนี่ย
พี่ตั้ม-ไม่เยอะหรอกน่า เด๋วมีคน มาเพิ่มอีก เอ้ยๆ เอากับแกล้มมาๆ
 
แล้วก็มีเด็กๆยกกับแกล้ม มาให้ 7-8 จาน ในตอนนั้นก็มี คนมาเพิ่มเรื่อยๆ คนในแก๊งพี่ตั้ม ก็วนเวียนกันไปมา พอเมาแล้ว
ก็แหย่กันเป็นเด็กชอบไปดึงกางเกงเพื่อนลง อะไรแบบนี้ แอบ จุดไป ที่ตูดเพื่อน คืออะไรหลายๆอย่าง ก็บ้าๆบอๆแต่มันก็
สนุกที่สุดแล้วการได้เล่นอะไรกับเพื่อนโดยที่ไม่ต้องมานั่งเครียดเป็นตัวเราเองได้มากที่สุด
ผมก็จะคอยหันไปดูฮารุเรื่อยๆ ว่าเป็นยังไงบ้างแรกๆก็ดูงงๆ แต่หลังๆก็เริ่มตลกไปกับการแกล้งเพื่อนของไปพวกนั้น
 
ฮารุ-บิกคุคุง พี่ตั้ม มีรอยสัก ยัก ที่ตัวด้วยหรอ เหมือนพวกชิโระเลยเนอะ
ผม-ฮ่ะๆ ที่นี่เรื่องสักอะไรแบบนี้เป็นเรื่องเฉยๆมากเลยละครับ
ฮารุ-งั้นหรอคคะ แล้วทำไมถึงต้องเป็น ยักแล้วทำไมถึงต้องมีไฟด้วยหรอคะ
ผม-อ่อจริงๆแล้วมันเป็นรูปไฟที่กลายเป็นรูปยักเท่านั้นเองครับ
ฮารุ-อ่อ แล้วทำไมไฟ ถึงสีเขียวละคะ
ผม-อืม.......ก็เพราะว่า แก๊งของพี่ตั้มเค้าเป็น สีเขียวละมั้งครับ
ฮารุ-งะ งั้นหรอคะ
ผม-ใช่แล้วละครับ
พี่ตั้ม-คุยเรื่องอะไรกันอยู่หรอ
ผม-อ่อ พอดี ฮารุซังเค้าสงสัยเรื่องรอยสัก ยักที่ตัวพี่ไงละ พี่ก็น่าจะใส่เสื้อสะหน่อย
พี่ตั้ม-ใส่ทำไมเสื้อร้อนจะตาย ว่าแต่ทำไมเค้าถึงต้องสงสัย ก็น่าจะเคยเห็นของมรึงละไม่ใช่หรอ ยักแดง ไม่สิ ท่านรองหัวหน้า
ผม-พี่!! ผมไม่ได้บอกใครทั้งนั้นอ่ะครับ ดีนะที่เค้าฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องพี่
พี่ตั้ม-เฮ้อ ตั้งแต่ตอนนั้น......ช่างมันเถอะ
 
สักพักก็มีคนขับมอไซเข้ามากัน 2 คัน เสื้อก็ไม่ยอมใส่ โชว์รอยสักยัก ที่ตัวกันมาแล้วก็เดินมาหาพวกเราที่นั่งกินเหล้ากันอยู่ ตั้งแต่ผมเห็นผมก็รู้ตัวทันที่ว่าเรื่องที่ผมพาฮารุมาที่นี่เป็นเรื่องที่ไม่ควรมาอย่างยิ่ง มีแต่ตัวปัญหามาาแหะ
 
พี่เดียว-เห้ยยยยยย ท่านรองหัวหน้าจริงด้วยวะ
เต้-ท่านรองหัวหน้ากลับมาแล้วโว้ยยยยย
พี่ตั้ม-เห้ย กว่าจะมากันได้นะ มานั่งกินเหล้าก่อน
ผม-นี่ พี่เดียวกับไอ้เต้ ช่วยใส่เสื้อก่อนได้มั้ย จะโชว์รอยสักยักนั่นไปถึงไหน
เต้-เด๋วก่อนเดะ แล้วสาวสวย ที่น่ารักนั่นใครวะ
พี่เดียว-เห้ยกุจองกุเห็นก่อน
พี่ตั้ม-เด๋ว พวกมรึงก็ได้เห็นยักแดงอีกหรอก นั่นมันคู่หมั้นไอ้บิ๊กเว้ย
พี่เดียว/เต้- หาาาาา!!!!!!!!
ผม-ครับ คู่หมั้นผมเอง
เต้-จะแต่งงานแล้วหรอ วะ
พี่เดียว-ตอนนั้นเมื่อ7ปีก่อน ที่หายตัวจากพวกเราไปเพราะเรื่องนี้หรอ
ผม-จริงๆแล้วตอนแรกก็ไม่ใช่หรอกครับผมก็แค่รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง แล้วก็ทำมันมาเรื่อยๆ รู้ตัวอีกที ก็มาอยู่ตรงนี้แล้วละครับ
เต้-แล้วตอนนี้พักอยู่ที่ไหน
ผม-ก็อยู่ที่บ้านเดิมนั่นแหละ แต่ เด๋วจะต้องกลับไปทำงานแล้วละ
พี่ตั้ม-เด่วจะไปทำงานหรอวันนี้อ่ะ
ผม-ไม่ใช่ครับพี่ ผมลางานมา 3-4วัน มาธุระนิดหน่อยพอดีมีเวลาว่าง ก็เลยแวะมาหา แบบเมื่อก่อนนั่นแหละ
พี่เดียว-ละตอนนี้ทำงานอะไรที่ไหน
ผม-ผมก็ทำงานเป็น พนง บริษัท ทั่วไปแหละครับ อยู่ที่ญี่ปุ่น
พี่ตั้ม/พี่เดียยว/เต้-ญี่ปุ่น!!!!!
ผม-ครับญี่ปุ่นครับ
พี่ตั้ม-ถึงว่าแฟนเป็นคนญี่่ปุ่น
 
หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งกินเหล้ากันต่ออีกสักพัก แล้วก็เล่าเรื่องผมที่ญี่ปุ่นให้ฟัง
 
ผม-มันก็เป็นแบบนี้แหละนะ ทุกคน
เต้-เห้ยๆไว้พาเที่ยวที่ญี่ปุ่นหน่อยสิ
พี่ตั้ม-เออ นั่นสิ
พี่เดียว-เห้ยกุไปด้วย
ผม-เด่วสิครับพี่ ญี่ปุ่นนะไม่ใช่รังสิตจะได้ใก้ลๆ
พี่ตั้ม/พี่เดียว/เต้-โห่ๆๆๆ!!! ท่านรองหัวหน้า ท่านรองหัวหน้า ท่านรองหัวหน้า
ผม-เด๋วสิพี่!!!!
พี่ตั้ม-ฮ่ะๆๆๆๆ เฮ้อคิดถึงสมัยก่อนจริงๆเลยนะ
เต้-7ปีกว่าแล้วสินะ ที่พวกเราต้องแยกกัน
พี่เดียว-เมื่อก่อนพวกเราสนุกกันมากๆเลยนะ วันนั้นวันที่ยัก ทั้งหมดอยู่รวมกัน
ผม-พี่ อย่าพูดถึงมันอีกเลยครับ ยังไงมันก็คงไม่มีทางเป็นไปได้หรอก
พี่ตั้ม-นั่นสินะ มรึงน่าจะเป็นคนที่ ไม่ชอบยักนี่มากที่สุดเลยนี่นะ ยักแดง
ผม-เฮ้อออ คืนนี้ก็ดึกแล้วด้วยงั้น ผมคงต้องกลับแล้วละพี่ ฮารุซังจะไม่ไหวละ
เต้-จะไปแล้วหรอวะ
ผม-อ่า
พี่เดียว-น่าจะอยู่ต่ออีกหน่อยนะ กำลังสนุกกันอยู่เลย
ผม-พี่ก็ ทำมาเป็นพูด เด็กๆในแก๊งพี่มารอ กับเต็มบ้านแล้วไม่ใช่หรอครับยักน้ำเงิน ฮ่ะๆ
พี่ตั้ม-นี่ เราจะได้เจอกันอีกที คืออีก 7ปีรึป่าว
ผม-นั่นสินะครับพี่ ผมเองก็ยังตอบไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ แต่ว่านะพี่ บางครั้งผมเองก็คิดถึงสมัยก่อนเหมือน กัน จริงๆนะ
พี่ตั้ม-งั้นหรอ ไว้มาเที่ยวอีกนะ
ผม-ครับ งั้นผมไปก่อนนะ ยักเขียว ยักน้ำเงิน ยักเหลือง ไว้เจอกันครับ
 
แล้วพวกเด็กๆในแก๊งของพวก พี่ตั้ม พี่เดียว ไอ้เต้ ก็เข้ามา จับมือ บางคนก็เข้ามากอด อย่างว่าเมื่อก่อน พวกเราก็ผ่านอะไรมาหลายๆอย่างมาด้วยกันละนะ หลังจากที่ลากันเสร็จผมกับฮารุก็ขึ้นรถ
 
ผม-วันนี้สนุกมั้ยครับฮารุซัง
ฮารุ-ตอนแรกๆฮารุก็กลัวอยู่นะคะ มีแต่คนน่ากลัวทั้งนั้นเลย
ผม-งั้นหรอครับ
ฮารุ-แต่ตอนหลังๆ ฮารุก็สนุกนะคะ ตลกดีค่ะ แต่ก็รู้สึกว่าพวกเค้าแกล้งเพื่อนกันแรงจังเลยนะคะ
ผม-ฮ่ะๆ แค่นั้น มันถือว่าปกติมากเลยละครับ
ฮารุ-นะ นี่ บิกคุคุง ตอน เมื่อกี้ทำไม ฮารุถึงรู้สึกว่าทุกคนเค้าเศร้า กันจังเลยละคะ
ผม-ก็แค่ เวลาเราต้อง ลาจากใครสักคนมันเป็นเรื่อง เศร้ามากเลยน่ะสิครับ
ฮารุ-ก็จริงนะคะ ถ้าให้ฮารุต้องจากบิกคุคุง ฮารุไม่ยอมแน่ๆค่ะ
ผม-ฮ่ะๆเพราะงั้นผมถึงยังยืนอยู่ตรงนี้ข้างๆฮารุซังยังไงละครับ
ฮารุ-นี่บิกคุคุง ทำไม รอยสักยักมีหลายสีจัง
ผม-อืม.......จริงๆ มันก็เป็นแค่สี ที่เป็นเหมือนตัวแทนของคนๆนั้นละมั้งครับ
ฮารุ-เอ๋ มีความหมายขนาดนี้เลยหรอคะ
ผม-มันก็แค่สิ่งที่เราคิดกันขึ้นมาเองเท่านั้นแหละครับ ไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งขนาดนั้นหรอกนะครับ
ฮารุ-งั้นหรอคะ แล้วมีทั้งหมดกี่สีหรอคะ
ผม-เอ๋ งั้นผมจะตอบคำถามเรื่องนี้ เป็นคำถามสุดท้ายแล้วนะครับ
ฮารุ-ก็ได้ค่ะ ฮารุก็แค่สงสัย เท่านั้นเอง นี่คะ นอกจากสีเขียว ยังมี ไฟสี น้ำเงินกับ สีเหลืองอีกนี่คะ
ผม-เฮ้อออ ยักทั้งหมดมี7สีครับ
ฮารุ-7 สีเลยหรอคะ
ผม-ครับ จริงสิ เราน่าจะซื้อของฝากกลับไปฝากโอคะวะซังด้วยนะครับ
ฮารุ-ฮารุซื้อมาเต็มเลยค่ะ ที่นี่มีผลไม้มีให้กินไม่อั้นเลยจริงๆด้วยนะคะ
ผม-ฮ่ะๆ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกนะครับ ที่นี่ผลไม้เขตร้อนถือว่าราคาถูกมากครับ แต่ ถ้าเป็น ผลไม้เมืองหนาว ละก็ ส่วนใหญ่ก็จะสู้ของเมืองนอกไม่ได้
ฮารุ-ฮารุชอบกินมะม่วงมากเลยคะ
ผม-งั้นหรอครับ จริงสิเมื่อคืนฮารุซังถามผมว่าทำไมผมถึงเรียนพร้อมชิโระได้ใช่มั้ยครับ
ฮารุ-ใช่คะ
ผม-ผมใช้เวลา2ปีนั้น ไปกับการเล่นสนุกกับ คนกลุ่มเมื่อกี้ครับ
ฮารุ-อย่างงั้นหรอคะ แต่ เล่นสนุกยังไง ก็ไม่ควรจะให้เสียการเรียนแบบนี้นะคะ
ผม-ทราบแล้วครับ ผมก็เลยกลับมาเรียนไงครับ
ฮารุ-ค่ะ
แล้วพวกเราก็กลับมาถึงบ้านนั่งกินข้าวเสร็จ ก็แยกย้ายกับมานอนที่ห้อง