ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

พอถึงวันศุกร์เดิมทีพวกเราจะนั่งเครื่องกลับตอนกลางคืนเพราะผมจะไปทำงานก่อน แต่ ฮารุดันดูเวลาผิดเลยได้บินตอนเช้าแทน แต่มันก็ดีแล้วละไปถึงไทยยังไม่มึดหารถกลับบ้านง่ายหน่อย

 

ผม-ฮารุซังครับ จริงๆไม่ต้องตามมาด้วยก็ได้นะครับ

ฮารุ-เอ๋!! ไม่ได้หรอกค่ะ อย่างน้อยก็ต้องมาแนะนำตัวกับที่บ้านบิกคุคุงด้วยนะ

ผม-งะ งั้นหรอครับ บ้านผมมันค่อนข้างจะเล็กไปสำหรับฮารุซัง

ฮารุ-ถ้ามีบิกคุคุง ที่ไหนฮารุก็จะอยู่ค่ะ

ผม-ขอบคุณนะครับ

 

แล้วพอพวกเราบินมาถึงไทย พวกเราก็นั่งรถมาที่บ้านกว่าจะถึงก็ตอนเย็นๆ

 

ผม-เฮ้อ!!!! ห่วงงานจังเลยน้าาา แถมช่วงนี้นัดประชุมกับหลายแผนก ด้วยนะสิ

ฮารุ-ยังไงบิกคุคุงก็ให้เบอร์กับเลขาไปแล้วไม่ใช่หรอคะ ไม่เป็นไรหรอกนะ เด๋วถ้ามีเรื่องด่วนเค้าก็จะติดต่อมาเองนะ นี่คือหน้าที่ของเลขาเหมือนกันนะคะ ป่ะพวกเราเข้าบ้านกันเถอะนะ

 

ผมก็ค่อยๆแอบเข้าบ้านไป เหมือนว่า จะไม่มีใครอยู่บ้านนะ ทางสดวกงั้นเอาของไปเก็บในห้องนอนก่อน

 

ฮารุ-นี่ห้องนอนบิกคุคุง หรอเนี่ย

ผม-คะ ครับ ห้องมันเล็กไปหน่อยนะครับ

ฮารุ-แต่ฮารุก็รู้สึกว่ามันอบอุ่นมากเลยนะ

ผม-งั้นเด๋วผมเปิดแอร์ให้ครับ แล้วเรามาาแกะกระเป๋ากันเถอะนะ จะได้เตรียมของฝาก

 

พวกเราก็ทำการแกะกระเป๋าสักพักก็ได้ยินเสียงคนข้างล่างคุยกัน

 

ผม-ป่ะไปกันเถอะ สงสัยเค้าจะกลับกันมาแล้ว

ฮารุ-อื้ม

พวกเราก็หอบของฝาก กันลงมา ก็เจอเตี่ยแม่แล้วก็น้องพลอย ผมก็ไม่รู้แม่จะอยู่ในอารมไหน ผมก็เลยเอาตัวยืนบังฮารุไว้

ผม-มะ แม่ ผมกลับมาแล้ว

เตี่ย-อ้าวกลับมาเมื่อไหร่ลูก

น้องพลอย-เฮียบิ๊กทำไมไม่ติดต่อมาบ้างเลย

แม่-น้องพูดถูก แกมานี่เลย

ผม-เด่วก่อนสิแม่

เตี่ย-มีอะไรหรอ

ผม-คือว่า .......... นะ นะ นี่ คือ โอคะวะ ฮารุกะซัง เป็นคู่หมั่นผมครับ

แล้วผมก็หลบให้ฮารุเดินลงมา

ฮารุ-โอคะวะ ฮารุกะ ค่ะ เป็นคู่หมั้น ของบิกคุซังค่ะ ขอฝากตัวด้วยนะคะ ท่านพ่อ ท่านแม่ แล้วนี่ก็เป็นของฝากเล็กๆน้อยๆ นะคะ

แล้วฮารุก็ยื่น ถุงของฟากให้

เตี่ย/แม่/พลอย-เอ๋!!!!!!!!!

พลอย-ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ชื่อ พลอย ค่ะ ขอฝากตัวดด้วยนะคะ

ผม-นี่พูดภาษาญี่ปุ่นได้ด้วยหรอเราอ่ะ

พลอย-พูดได้อยู่แล้วสิ ไปเรียนมาแล้วนิ

เตี่ย-นะ นะ นี่ แก แม่สาวสวยน่ารักคนนี้ เป็นคู่หมั้นแกจริงๆหรอ

ผม-ใช่ครับ

แม่-นะ นะ นึกว่าพูดเล่น เรื่องจริงหรอเนี่ย

ผม-ก็จริงนะสิแม่ ผมจะอธิบายแม่ก็ไม่ฟัง

ฮารุ-บะ บะ บิกคุซัง ท่านพ่อ กับท่านแม่ ว่ายังไงบ้างหรอคะ

ผม-เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละนะ เตี่ย แม่ ตอนนี้ผม กับฮารุซัง เป็นคู่หมั้นกัน และวันข้างหน้าเราก็จะแต่งงานกัน แต่ขอทำงานเก็บเงินอีกสักพัก เตี่ยกับแม่ โอเคนะ

 

เตี่ย-ก็ถ้าเลือกแล้วก็ตามใจแกเถอะ

แม่-เรื่องใหญ่ๆแบบนี้มันควรจะพูดกันก่อนไม่ใช่หรอไง

ผม-โธ่!!! แม่ นี่ ผมถึงกับต้องล่างานมาเลยนะ

แม่-งาน? แกเนี่ยจะไปทำงานอะไรได้

ผม-เฮ้ออออ แม่

แล้วจู่ๆก็มีคนโทรมา

ผม-ฮัลโหลครับ

นานามิ-บิกคุซังคะ เมื่อกี้ ทางบริษัทผ้า โทรมาเรื่องแบบและชนิดผ้าค่ะ จะให้ตอบว่ายังไงดีคะ

ผม-เเปปนึงนะครับ นานามิซัง

ฮารุ-เลขาโทรมาหรอคะ

ผม-คะ ครับ เด๋วผมขอ ไปคุยงานแปปนึงนะครับ

ระหว่างที่ผมคุยเรื่องงานอยู่

พลอย-นี่ๆโอคะวะซัง เฮียบิ๊กทำงานอะไรหรอคะ

ฮารุ-เอ๊ะ บิกคุซังก็ทำงาน บริษัท เกี่ยวกับโรงแรมค่ะ

พลอย-แล้วเฮียบิ๊กมี ลูกน้องด้วยหรอ หรือทำงานเป็นพวก หัวหน้าแผนกงั้นหรอคะ

ฮารุ-ลูกน้อง?? อืมมมม.........มันก็ใช่อยู่นะคะ

ผม-โอเครครับนานามิซัง ถ้ามีเรื่องด่วนก็ให้เบอร์ผมไปก็ได้นะครับ

ฮารุ-ว่าไงบ้างคะ

ผม-ไม่มีอะไรหรอกครับฮารุซัง พอดี ทางเราต้องสั่งผ้าเพิ่ม แล้วฮารุซังคุยอะไรกันอยุ่หรอครับ

ฮารุ-ฮารุแค่บอกว่า บิกคุซังทำงานอะไรเท่านั้นเองค่ะ

พลอย-นี่ๆ เด๋วนี้ทำงาน เป็นหัวหน้าแผนกแล้วหรอเนี่ย

ผม-ก็......... ประมาณนั้นละมั้ง

เตี่ย-จริงสิ บิ๊ก เด๋ว น้อง จะไปเรียนต่อมหาลัยที่ญี่ปุ่น ไปช่วยน้องดูห้องพักหน่อยสิ

ผม-เอ๋ จะไปเรียนที่ญี่ปุ่นหรอ

พลอย-อืม จริงๆก็อยากอยู่หอนอกนะ แต่เด๋วลองอยู่หอใน ก่อนละกัน ถ้าไม่ไหวจะไปหา

ฮารุ-อะไรหรอคะ

ผม-อ่อ ไม่

พลอย-เด๋วหนูจะไปเรียนต่อที่มหาลัยในญี่ปุ่นค่ะ

ฮารุ-เอ๋ จริงหรอคะ

พลอย-จริงค่ะ

ผม-นี่ๆพอ อย่าไปอ้อนฮารุซังเค้านะ

ฮารุ-เอ๋ไม่เห็นเป็นอะไรเลยค่ะ เด๋วพี่ให้เบอร์ติดต่อ ที่ญี่ปุ่นนะ ถ้าถึงแล้วโทรมานะเด๋วพี่จะไปรอรับ

พลอย-ค่ะ พี่สาวฮารุกะ

ฮารุ-เรียกพี่ฮารุก็ได้จ๊ะ

ผม-ดะ ดะ เด๋วครับฮารุซังทำแบบนี้ มัน รบกวน

ฮารุ-ไม่ได้รบกวนอะไรเลยนะคะ ฮารุก็ฝันอยากมีน้องสาว เหมือนกันนี่คะ

ผม-ตะ ตะ แต่

ฮารุ-จริงสิ ไม่ต้องพักที่หอหรอกนะ มานอน ที่บ้านฮารุมั้ย

พลอย-เอ๋ได้หรอคะ

ผม-ไม่ได้!!

ฮารุ-เอ๋!! ทำไมละคะ

ผม-ฮารุซัง น้องไปเรียนนะครับ ต้องให้ลองอยู่เองดูก่อนถ้าไม่ไหวเราค่อยช่วยก็ได้นะครับ

ฮารุ-แต่...

ผม-นะครับ

ฮารุ-ค่ะ เข้าใจแล้วละค่ะ

ผม-ขอบคุณครับ

แม่-ข้าวเสร็จแล้ว มายกไปเร็ว

แล้วพวกผมก็ไปช่วยกันยกกับข้าวมานั่งกินกัน

ผม-นี่แล้วจะไปเรียนเมื่อไหร่

พลอย-อีก2-3เดือนแหละมั้ง กำลังทำเรื่องอยู่

ผม-หรอ

แล้วพวกผมก็กินกันจนอิ่มก็แยกย้าย กลับห้องใครห้องมัน

ฮารุ-นี่บิกคุคุง ที่นี่มีอดีตของบิกคุคุงเต็มไปหมดเลยสินะคะ

ผม-ใช่แล้วละครับมีเยอะแยะเต็มไปหมดจนพูดไม่มีวันหมดเลยละครับ

ฮารุ-ตอนจองตั๋วเครื่องบิน ฮารุเห็นวันเกิดบิกคุคุง บิกคุคุงอายุมากกว่าฮารุ1ปีหรอคะ

ผม-อ่อ ใช่แล้วละครับ

ฮารุ-แล้วทำไมถึงมาเรียนพร้อมกับชิโระได้ละคะ ชิโระเป็นน้อง บิกคุคุงตั้ง2ปี

ผม-อ่อ เรื่องนั้น...... จริงสิ พรุ้งนี้ตอนเย็นๆเราออกไปขับรถเล่นกันหน่อยมั้ยครับ อยู่แต่ในบ้านอาจจะเบื่อ

ฮารุ-ไปค่ะ ฮารุอยากไปเที่ยวจังเลยค่ะ

ผม-งั้นคืนนี้เรานอนกันก่อนนะครับ

ฮารุ-ค่ะ

 

แล้วพวกเราก็ปิดไฟนอน พอตื่นเช้ามาผมก็พาฮารุออกมาหาอะไรกินที่ตลาด แล้วก็ไปเดินช๊อปปิ้งพอตอนเย็นก่อนกลับบ้านผมก็แวะไปหารุ่นพี่ผม เมื่อก่อนเราสนิทกันมากเราอยู่ด้วยกันทุกวันพอขับรถมาถึงบ้านรุ่นพี่

 

ผม-ป่ะฮารุถึงแล้วละ

ฮารุ-ที่นี่เรามาทำอะไรหรอคะ

ผม-เอาน่าๆ ลงมาก่อนเถอะนะครับ

ฮารุ-ค่ะ

ผม-พี่ตั้ม!!!อยู่มั้ย

ผมก็ยืนรออยู่แปปนึง ก็มีคนเดินออกมา

พี่ตั้ม-หะ เห้ยยยยย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คิดถึงจังเลย

พูดเสร็จแล้วพี่ตั้มก็วิ่งเข้ามากอดผม

ผม-พี่ตั้ม เป็นไงบ้างสบายดีรึป่าวครับพี่

พี่ตั้ม-สบายดี ท่านรองหัวหน้า

ผม-อะไรกันพี่เรื่องมันก็นานมาแล้วยังจะเรียกผมแบบนั้นอีกหรอครับ

พี่ตั้ม-ฮ่ะๆ ไหนๆก็มาแล้วเด๋วนั่งกินเหล้ากันก่อนสิ จะปล่อยให้กลับบ้านไปเฉยๆก็คงไม่ได้

ผม-ฮ่ะๆงั้นรบกวนด้วยนะครับพี่ เอ้อ จริงสิพี่ นี่คือ โอคะวะ ฮารุกะซังเป็นคู่หมั้นผมครับ

ฮารุ-สะ สวัสดีค่ะ

พี่ตั้ม-เอ๋!!!! มีคู่หมั้นแล้วหรอเนี่ย ตกใจจริงๆ อย่างงั้นต้องยิ่งฉลองใหญ่ เด๋วโทรตามหาพวกก่อนนะ

 

แล้วพวกเราก็เอาเก้าอี้เอาโต๊ะออกมาตั้งหน้าบ้าน แล้วก็ให้เด็กไปซื้อเหล้ามา 5 กลม

 

ผม-พี่ซื้อมาขนาดนี้มันเยอะไปป่ะเนี่ย

พี่ตั้ม-ไม่เยอะหรอกน่า เด๋วมีคน มาเพิ่มอีก เอ้ยๆ เอากับแกล้มมาๆ

 

แล้วก็มีเด็กๆยกกับแกล้ม มาให้ 7-8 จาน ในตอนนั้นก็มี คนมาเพิ่มเรื่อยๆ คนในแก๊งพี่ตั้ม ก็วนเวียนกันไปมา พอเมาแล้ว

ก็แหย่กันเป็นเด็กชอบไปดึงกางเกงเพื่อนลง อะไรแบบนี้ แอบ จุดไป ที่ตูดเพื่อน คืออะไรหลายๆอย่าง ก็บ้าๆบอๆแต่มันก็

สนุกที่สุดแล้วการได้เล่นอะไรกับเพื่อนโดยที่ไม่ต้องมานั่งเครียดเป็นตัวเราเองได้มากที่สุด

ผมก็จะคอยหันไปดูฮารุเรื่อยๆ ว่าเป็นยังไงบ้างแรกๆก็ดูงงๆ แต่หลังๆก็เริ่มตลกไปกับการแกล้งเพื่อนของไปพวกนั้น

 

ฮารุ-บิกคุคุง พี่ตั้ม มีรอยสัก ยัก ที่ตัวด้วยหรอ เหมือนพวกชิโระเลยเนอะ

ผม-ฮ่ะๆ ที่นี่เรื่องสักอะไรแบบนี้เป็นเรื่องเฉยๆมากเลยละครับ

ฮารุ-งั้นหรอคคะ แล้วทำไมถึงต้องเป็น ยักแล้วทำไมถึงต้องมีไฟด้วยหรอคะ

ผม-อ่อจริงๆแล้วมันเป็นรูปไฟที่กลายเป็นรูปยักเท่านั้นเองครับ

ฮารุ-อ่อ แล้วทำไมไฟ ถึงสีเขียวละคะ

ผม-อืม.......ก็เพราะว่า แก๊งของพี่ตั้มเค้าเป็น สีเขียวละมั้งครับ

ฮารุ-งะ งั้นหรอคะ

ผม-ใช่แล้วละครับ

พี่ตั้ม-คุยเรื่องอะไรกันอยู่หรอ

ผม-อ่อ พอดี ฮารุซังเค้าสงสัยเรื่องรอยสัก ยักที่ตัวพี่ไงละ พี่ก็น่าจะใส่เสื้อสะหน่อย

พี่ตั้ม-ใส่ทำไมเสื้อร้อนจะตาย ว่าแต่ทำไมเค้าถึงต้องสงสัย ก็น่าจะเคยเห็นของมรึงละไม่ใช่หรอ ยักแดง ไม่สิ ท่านรองหัวหน้า

ผม-พี่!! ผมไม่ได้บอกใครทั้งนั้นอ่ะครับ ดีนะที่เค้าฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องพี่

พี่ตั้ม-เฮ้อ ตั้งแต่ตอนนั้น......ช่างมันเถอะ

 

สักพักก็มีคนขับมอไซเข้ามากัน 2 คัน เสื้อก็ไม่ยอมใส่ โชว์รอยสักยัก ที่ตัวกันมาแล้วก็เดินมาหาพวกเราที่นั่งกินเหล้ากันอยู่ ตั้งแต่ผมเห็นผมก็รู้ตัวทันที่ว่าเรื่องที่ผมพาฮารุมาที่นี่เป็นเรื่องที่ไม่ควรมาอย่างยิ่ง มีแต่ตัวปัญหามาาแหะ

 

พี่เดียว-เห้ยยยยยย ท่านรองหัวหน้าจริงด้วยวะ

เต้-ท่านรองหัวหน้ากลับมาแล้วโว้ยยยยย

พี่ตั้ม-เห้ย กว่าจะมากันได้นะ มานั่งกินเหล้าก่อน

ผม-นี่ พี่เดียวกับไอ้เต้ ช่วยใส่เสื้อก่อนได้มั้ย จะโชว์รอยสักยักนั่นไปถึงไหน

เต้-เด๋วก่อนเดะ แล้วสาวสวย ที่น่ารักนั่นใครวะ

พี่เดียว-เห้ยกุจองกุเห็นก่อน

พี่ตั้ม-เด๋ว พวกมรึงก็ได้เห็นยักแดงอีกหรอก นั่นมันคู่หมั้นไอ้บิ๊กเว้ย

พี่เดียว/เต้- หาาาาา!!!!!!!!

ผม-ครับ คู่หมั้นผมเอง

เต้-จะแต่งงานแล้วหรอ วะ

พี่เดียว-ตอนนั้นเมื่อ7ปีก่อน ที่หายตัวจากพวกเราไปเพราะเรื่องนี้หรอ

ผม-จริงๆแล้วตอนแรกก็ไม่ใช่หรอกครับผมก็แค่รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง แล้วก็ทำมันมาเรื่อยๆ รู้ตัวอีกที ก็มาอยู่ตรงนี้แล้วละครับ

เต้-แล้วตอนนี้พักอยู่ที่ไหน

ผม-ก็อยู่ที่บ้านเดิมนั่นแหละ แต่ เด๋วจะต้องกลับไปทำงานแล้วละ

พี่ตั้ม-เด่วจะไปทำงานหรอวันนี้อ่ะ

ผม-ไม่ใช่ครับพี่ ผมลางานมา 3-4วัน มาธุระนิดหน่อยพอดีมีเวลาว่าง ก็เลยแวะมาหา แบบเมื่อก่อนนั่นแหละ

พี่เดียว-ละตอนนี้ทำงานอะไรที่ไหน

ผม-ผมก็ทำงานเป็น พนง บริษัท ทั่วไปแหละครับ อยู่ที่ญี่ปุ่น

พี่ตั้ม/พี่เดียยว/เต้-ญี่ปุ่น!!!!!

ผม-ครับญี่ปุ่นครับ

พี่ตั้ม-ถึงว่าแฟนเป็นคนญี่่ปุ่น

 

หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งกินเหล้ากันต่ออีกสักพัก แล้วก็เล่าเรื่องผมที่ญี่ปุ่นให้ฟัง

 

ผม-มันก็เป็นแบบนี้แหละนะ ทุกคน

เต้-เห้ยๆไว้พาเที่ยวที่ญี่ปุ่นหน่อยสิ

พี่ตั้ม-เออ นั่นสิ

พี่เดียว-เห้ยกุไปด้วย

ผม-เด่วสิครับพี่ ญี่ปุ่นนะไม่ใช่รังสิตจะได้ใก้ลๆ

พี่ตั้ม/พี่เดียว/เต้-โห่ๆๆๆ!!! ท่านรองหัวหน้า ท่านรองหัวหน้า ท่านรองหัวหน้า

ผม-เด๋วสิพี่!!!!

พี่ตั้ม-ฮ่ะๆๆๆๆ เฮ้อคิดถึงสมัยก่อนจริงๆเลยนะ

เต้-7ปีกว่าแล้วสินะ ที่พวกเราต้องแยกกัน

พี่เดียว-เมื่อก่อนพวกเราสนุกกันมากๆเลยนะ วันนั้นวันที่ยัก ทั้งหมดอยู่รวมกัน

ผม-พี่ อย่าพูดถึงมันอีกเลยครับ ยังไงมันก็คงไม่มีทางเป็นไปได้หรอก

พี่ตั้ม-นั่นสินะ มรึงน่าจะเป็นคนที่ ไม่ชอบยักนี่มากที่สุดเลยนี่นะ ยักแดง

ผม-เฮ้อออ คืนนี้ก็ดึกแล้วด้วยงั้น ผมคงต้องกลับแล้วละพี่ ฮารุซังจะไม่ไหวละ

เต้-จะไปแล้วหรอวะ

ผม-อ่า

พี่เดียว-น่าจะอยู่ต่ออีกหน่อยนะ กำลังสนุกกันอยู่เลย

ผม-พี่ก็ ทำมาเป็นพูด เด็กๆในแก๊งพี่มารอ กับเต็มบ้านแล้วไม่ใช่หรอครับยักน้ำเงิน ฮ่ะๆ

พี่ตั้ม-นี่ เราจะได้เจอกันอีกที คืออีก 7ปีรึป่าว

ผม-นั่นสินะครับพี่ ผมเองก็ยังตอบไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ แต่ว่านะพี่ บางครั้งผมเองก็คิดถึงสมัยก่อนเหมือน กัน จริงๆนะ

พี่ตั้ม-งั้นหรอ ไว้มาเที่ยวอีกนะ

ผม-ครับ งั้นผมไปก่อนนะ ยักเขียว ยักน้ำเงิน ยักเหลือง ไว้เจอกันครับ

 

แล้วพวกเด็กๆในแก๊งของพวก พี่ตั้ม พี่เดียว ไอ้เต้ ก็เข้ามา จับมือ บางคนก็เข้ามากอด อย่างว่าเมื่อก่อน พวกเราก็ผ่านอะไรมาหลายๆอย่างมาด้วยกันละนะ หลังจากที่ลากันเสร็จผมกับฮารุก็ขึ้นรถ

 

ผม-วันนี้สนุกมั้ยครับฮารุซัง

ฮารุ-ตอนแรกๆฮารุก็กลัวอยู่นะคะ มีแต่คนน่ากลัวทั้งนั้นเลย

ผม-งั้นหรอครับ

ฮารุ-แต่ตอนหลังๆ ฮารุก็สนุกนะคะ ตลกดีค่ะ แต่ก็รู้สึกว่าพวกเค้าแกล้งเพื่อนกันแรงจังเลยนะคะ

ผม-ฮ่ะๆ แค่นั้น มันถือว่าปกติมากเลยละครับ

ฮารุ-นะ นี่ บิกคุคุง ตอน เมื่อกี้ทำไม ฮารุถึงรู้สึกว่าทุกคนเค้าเศร้า กันจังเลยละคะ

ผม-ก็แค่ เวลาเราต้อง ลาจากใครสักคนมันเป็นเรื่อง เศร้ามากเลยน่ะสิครับ

ฮารุ-ก็จริงนะคะ ถ้าให้ฮารุต้องจากบิกคุคุง ฮารุไม่ยอมแน่ๆค่ะ

ผม-ฮ่ะๆเพราะงั้นผมถึงยังยืนอยู่ตรงนี้ข้างๆฮารุซังยังไงละครับ

ฮารุ-นี่บิกคุคุง ทำไม รอยสักยักมีหลายสีจัง

ผม-อืม.......จริงๆ มันก็เป็นแค่สี ที่เป็นเหมือนตัวแทนของคนๆนั้นละมั้งครับ

ฮารุ-เอ๋ มีความหมายขนาดนี้เลยหรอคะ

ผม-มันก็แค่สิ่งที่เราคิดกันขึ้นมาเองเท่านั้นแหละครับ ไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งขนาดนั้นหรอกนะครับ

ฮารุ-งั้นหรอคะ แล้วมีทั้งหมดกี่สีหรอคะ

ผม-เอ๋ งั้นผมจะตอบคำถามเรื่องนี้ เป็นคำถามสุดท้ายแล้วนะครับ

ฮารุ-ก็ได้ค่ะ ฮารุก็แค่สงสัย เท่านั้นเอง นี่คะ นอกจากสีเขียว ยังมี ไฟสี น้ำเงินกับ สีเหลืองอีกนี่คะ

ผม-เฮ้อออ ยักทั้งหมดมี7สีครับ

ฮารุ-7 สีเลยหรอคะ

ผม-ครับ จริงสิ เราน่าจะซื้อของฝากกลับไปฝากโอคะวะซังด้วยนะครับ

ฮารุ-ฮารุซื้อมาเต็มเลยค่ะ ที่นี่มีผลไม้มีให้กินไม่อั้นเลยจริงๆด้วยนะคะ

ผม-ฮ่ะๆ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกนะครับ ที่นี่ผลไม้เขตร้อนถือว่าราคาถูกมากครับ แต่ ถ้าเป็น ผลไม้เมืองหนาว ละก็ ส่วนใหญ่ก็จะสู้ของเมืองนอกไม่ได้

ฮารุ-ฮารุชอบกินมะม่วงมากเลยคะ

ผม-งั้นหรอครับ จริงสิเมื่อคืนฮารุซังถามผมว่าทำไมผมถึงเรียนพร้อมชิโระได้ใช่มั้ยครับ

ฮารุ-ใช่คะ

ผม-ผมใช้เวลา2ปีนั้น ไปกับการเล่นสนุกกับ คนกลุ่มเมื่อกี้ครับ

ฮารุ-อย่างงั้นหรอคะ แต่ เล่นสนุกยังไง ก็ไม่ควรจะให้เสียการเรียนแบบนี้นะคะ

ผม-ทราบแล้วครับ ผมก็เลยกลับมาเรียนไงครับ

ฮารุ-ค่ะ

แล้วพวกเราก็กลับมาถึงบ้านนั่งกินข้าวเสร็จ ก็แยกย้ายกับมานอนที่ห้อง