แมวน้อยของข้าช่างดุยิ่งนัก

​บทที่ 1
ขับไส
 
สำนักอี้ซวนสำนักที่พึ่งเปิดใหม่ได้มินาน แต่กลับมีวิชาวิทยายุทธที่เลิศล้ำจนประสบความสำเร็จขึ้นเป็นอันดับ 3 ของยุทธภพโดยใช้เวลาเพียงแค่มิกี่ปี ลู่ซือหลิง เจ้าสำนักอี้ซวน ที่มีฝีมือเก่งกาจจนมีแต่คนเล่าขานถึงความแข็งแกร่งของเขาโดยเฉพาะวิชาลับ ‘อู่ฮวา’ ที่เป็นที่ประจักษ์ของผู้คนที่อยากได้ลิ้มรสล้ำลองรสชาติวิชาจนมีสภาพปางตายทุกคน วิชาลับอู่ฮวาถูกได้ร่ำลือไปทั่วยุทธภพจนเจ้าสำนักทั้ง 4 เกิดความโลภอยากได้อยากครอบครองวิชานั้นขึ้นมา จนเกิดการรวมตัวของ 4 สำนักที่จะมาชิงคัมภีร์ลับไปจากลู่ซือหลิง
 
สำนักอี้ซวนตั้งอยู่บนภูเขาทั้งสามลูกทางทิศตงเปียนที่เต็มไปด้วยพืชไม้ใบหญ้านานาชนิด ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วสำนัก ฉินเชียนเฉียวรองเจ้าสำนักอี้ซวนมีสีหน้าเคร่งเครียดเพราะวันนี้เป็นวันดีที่จะจัดงานเฉลิมฉลองการกลับมาของศิษย์ของตนที่ได้คว้าที่ 1 ในงานประลองฆ่าสัตว์มาร ซึ่งทำให้สำนักอี้ซวนดูมีหน้ามีตาขึ้นมา แต่มันติดที่งานควรเสร็จตั้งแต่ยามโหย่ว[1] แต่มันเลยมา 2 ชั่วยามแล้วก็ดูไม่มีท่าจะเสร็จเสียที
 
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมงานถึงล่าช้าถึงเพียงนี้” ฉินเชียนเฉียวเอ่ยถามศิษย์ของตนพลางนวดคลึงขมับของตนไปพลางๆ
 
“เรียนซือจุน ศิษย์ได้ยินว่าอาหารที่ได้จัดเตรียมเอาไว้วัตถุดิบมาไม่ครบ ทำให้ต้องเปลี่ยนแผนไปทำอย่างอื่นแทน” ศิษย์ตอบซือจุนของตน พร้อมส่งพัดให้อย่างรู้งาน
 
ฉินเชียนเฉียวแทบไปลมล้มพับไป เขาหยิบพัดมากางออกก่อนจะมาแกว่งพัดไปมาให้สายลมช่วยปัดเป่าความเครียดนี้ออกไป
 
“ซือจุนมิต้องกังวล ข้าเห็นเจ้าสำนักลู่ไปยังห้องครัวแล้ว สิ้นเสียงคำพูดศิษย์ของตน ฉินเชียนเฉียวรีบเดินตรงไปยังห้องครัวทันที ฝีเท้าจากที่ย่ำอย่างมีจังหวะช้าเนิบๆ กลับแปรเปลี่ยนเป็นเร็วหลังจากที่มีกลิ่นไหม้ล่องลอยออกมาจากห้องครัว เขาหยุดมาตรงหน้าประตูก่อนผลักออกไปอย่างไม่สนเลยว่าประตูใบนั้นจะพังหรือไม่
 
“ลู่ซือหลิงเจ้าจะทำอะไร หยุดการกระทำของเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!” ฉินเชียนเฉียวมองไปทั่วรอบๆ ห้องหวังว่าจะเจอคนที่กำลังตามหา ก่อนจะมาสะดุดตากับแผ่นหลังบางๆ ของสหายตนที่กำลังสั่นขึ้นลงไปมาเหมือนคนกำลังทำอะไรสักอย่าง
 
“ลู่ซือหลิงเจ้าจักทำอะไร” ฉินเชียนเฉียวเดินตรงดิ่งไปยังสหายของตนก่อนจะชะโงกหน้าดูอีกคนว่ากำลังทำอะไรอยู่ คัมภีร์ลับวิชาอู่ฮวาถูกนำมาฉีกออกเป็นชิ้นๆ นำไปเป็นกองฟืนในเตาในห้องครัวไปเสียแล้ว
 
ฉินเชียนเฉียวยืนนิ่งค้าง เขาทำอะไรไม่ถูก คัมภีร์ที่ทุกคนกำลังตามหาและพยายามแย่งชิง ถูกนำไปเป็นเชื้อเพลิงจนแทบจะไม่เหลือเค้าโครงความเป็นกระดาษ เขาตบไปยังหัวของสหายตน จนทำให้อีกคนร้องโอยออกมาด้วยความเจ็บปวด
 
“เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าทำอะไรลงไป” น้ำเสียงเย็นเฉียบถูกเปล่งออกมาจนดูน่าขนลุก ขนของลู่ซือหลิงตั้งชูพร้อมเพรียงกัน ลู่ซือหลิงค่อยๆ หันหลังไปตอบรองเจ้าสำนัก “หากเจ้ามีตาก็น่าจะรู้ว่าข้าทำอาหารอยู่”
 
กบาลของลู่ซือหลิงถูกตบดังลั่นอีกครั้ง ลู่ซือหลิงลูบหัวตนเองด้วยความเจ็บปวดเขาร้องเสียงอูยออกมาเบาๆ
“บิดาเจ้าสั่งสอนให้เจ้านำคัมภีร์อู่ฮวาไปเป็นเชื้อเพลิงหรืออย่างไร” ฉินเชียนเฉียวกล่าวพร้อมคว้าไม้ในอีกฝ่ายมาเขี่ยคัมภีร์ลับออกมา เขาถอนหายใจออกมาโล่งใหญ่อย่างน้อยหน้าหลังก็ยังพอหลงเหลืออยู่บ้าง
 
“ก็ไม้มันมิพอ ข้าก็ต้องหาสิ่งที่ใกล้ตัวข้า” ลู่ซือหลิงกล่าวออกมาอย่างไม่รู้สึกผิด พรมเช็ดเท้าบนพื้นถูกเตะขึ้นบนอากาศก่อนลู่ซือหลิงจะคว้ามันไว้
 
ฉินเชียนเฉียวที่ไม่เข้าใจกับการกระทำอีกคนก็ถามอย่างสงสัย “เจ้าจะทำอะไรอีก หยุดทำเรื่องโง่ๆ เสียที” และเขาก็ได้คำตอบ พรมเช็ดเท้าราคาแพงถูกโยนเข้าไปเป็นเชื้อเพลิงอย่างไม่ไยดี ฉินเชียนเฉียวแทบจะกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่น เขาเข้าไปบีบคอสหายของตนแน่น “เจ้าโยนอะไรเข้าไปเจ้ารู้ตัวหรือไม่ นั่นพรมเช็ดเท้าราคาแพงที่ข้าพึ่งซื้อมาเลยนะเห้ย”
 
ลู่ซือหลิงที่เริ่มหายใจไม่ออก เขาพยายามแกะมือของฉินเชียนเฉียวที่บีบคอตนออกไป พลางไอแค่กๆ ออกมา
 
ขณะที่ฉินเชียนเฉียวกำลังบีบคอลู่ซือหลิงอยู่ ก็ไม่ได้ทันสังเกตเห็นเลยว่าคัมภีร์อู่ฮวามีเปลวไฟติดอยู่เล็กๆ ก่อนจะเริ่มลามไปทั่วพื้นไม้ ลู่ซือหลิงที่เห็นท่าไม่ดีรีบชี้ไปยังข้างหลังอีกฝ่าย “ฟะ ฟะ ไฟ แค่กๆ มะ มะ ไหม้”
 
ฉินเชียนเฉียวหันไปตามที่สหายตนชี้ก่อนที่จะเจอไฟลุกไปทั่วทั้งห้องครัว เขาหยิบสหายของตนขึ้นมาพาดไว้ที่บ่าก่อนจะรีบวิ่งออกไปข้างนอกสำนัก พลางเอ่ยตะโกนบอกศิษย์ที่อยู่ในสำนักออกมาข้างนอกด้วย
 
สำนักอี้ซวนเต็มไปด้วยความชุลมุนวุ่นวาย เหล่าศิษย์ที่พึ่งกลับมาจากงานประลองฆ่าสัตว์มารแทนที่จะได้พักเฉลิมฉลองกันอย่างมีความสุข กลับต้องมาตักน้ำไปดับกองไฟที่ลุกโชนไปทั่วทั้งสำนักตน โดยมีฉินเชียนเฉียวที่อาการไม่ค่อยดีนักเขายืนนิ่งคล้ายคนวิญญาณหลุดออกจากร่าง เรียกร้องอะไรก็มิได้ยิน ส่วนสหายตนลู่ซือหลิงกลับมีสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมเกาหัวส่งเสียงร้องแหะๆ ออกมา
 
มิรู้สติของฉินเชียนเฉียวกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาผลักศิษย์ของตนที่ร้องเรียกตนให้ตื่นจากภวังค์ เขาเดินเข้าไปถีบสหายของตนอย่างโกรธแค้น
 
“รองเจ้าสำนักฉินโปรดใจเย็น การที่ไฟไหม้สำนักมันเป็นอุบัติเหตุ ทั้งสองอย่าได้ทะเลาะกันเลย” ช่านเฉิงเอ่ยห้ามซือจุนของตนที่จะเข้าไปต่อยลู่ซือหลิง เขากอดอีกฝ่ายไว้แน่นกลัวว่าสำนักพังไม่พอเดี๋ยวความสัมพันธ์ของทั้งสองจะพังไปด้วยอีกคน
 
“ใช่ๆ ช่านเฉิงพูดถูก” ลู่ซือหลิงพูดสนับสนุนความคิดของศิษย์ทันที แต่ดูเหมือนว่าโทสะของอีกคนจะไม่บรรเทาขึ้นเลย “ยังมีหน้ามาพูดอีก!”
 
“รองเจ้าสำนักฉิน ให้โอกาสเจ้าสำนักลู่สักครั้ง อ้อ จริงสิ พวกข้าชนะการแข่งขันประลองฆ่าสัตว์มารมา ได้รับจากเงินการประลองมาก็มากถึงแม้จะไม่พอในการสร้างสำนักให้ใหญ่เหมือนเดิม แต่อย่างน้อยก็สามารถสร้างบ้านได้หลังหนึ่ง” ช่านเฉิงหยิบถุงเงินออกมาจากใต้แขนเสื้อของตนก่อนจะเทออกมาแต่ก็พบแค่เพียงเศษฝุ่นเท่านั้นที่หล่นลงมา ช่านเฉิงหน้าเสีย เงินที่ได้จากการประลองหายไปไหนเขารีบค้นหาไปทั่วตัวของตนอย่างร้อนรน ก่อนจะมีศิษย์อีกคนวิ่งมา “ศิษย์พี่ ท่านลืมไปแล้วหรือว่าท่านให้ศิษย์น้องไปซื้อสุราเจี้ยนหนานชุนเสียหมดแล้ว”
 
จากใบหน้าเปื้อนยิ้มของช่านเฉิงกลับสลายหายไปโดยในเร็วพลัน เขาหัวเราะแก้เก้อออกมาอย่างเบาๆ ก่อนจะมานั่งสำนึกผิดกับเจ้าสำนักอี้ซวน
 
“ข้ามีทางให้เลือกระหว่างตายกับไปทำงานหาเงิน ตอบมาลู่ซือหลิง!” เสียงกระแทกกระทั้นของสหายทำให้ลู่ซือหลิงตกใจกลัว ปกติสหายตนเป็นคนใจดีและเรียบร้อย ยกเว้นเสียตอนโกรธล่ะนะ
 
“แน่นอนสิว่าข้าต้องทำงาน เจ้ารอข้าสักหน่อยก็แล้วกัน” ลู่ซือหลิงตอบ แต่อีกฝ่ายส่ายหน้า “ข้ามีเวลากำหนดลู่ซือหลิง เรามิสามารถให้ศิษย์ทั้งหมดนอนตากลมได้เป็นเดือนๆ หรอก”
 
ลู่ซือหลิงมีทีท่าเห็นด้วยกับอีกฝ่าย เขายังมีศิษย์ที่ต้องคอยดูแลหากหลับนอนข้างนอกเป็นเวลานานคงมิสบายเอาได้ “แล้วเจ้าจะให้เวลาข้าเท่าใดกัน”
 
“2 สัปดาห์”
 
“2 สัปดาห์!!!” ลู่ซือหลิงที่ได้ยินคำพูดอีกฝ่ายก็ตกใจ กว่าจะหางานได้และเก็บเงินได้ 20 ชั่งมันมิง่ายนา ลู่ซือหลิงกำลังจะเอ่ยปากเถียงอีกฝ่ายก็โดนฉินเชียนเฉียวกระโดดถีบขาคู่ตกภูเขาลงมาเสียก่อน ศิษย์ในสำนักก็ต่างพาตกใจกับการกระทำของรองเจ้าสำนักตน ฉินเชียนเฉียวที่ถูกสายตานับสิบของเหล่าศิษย์จ้องมองจึงไล่ศิษย์ตนไปวิ่งรอบสำนักเสีย 5 รอบเป็นการลงโทษ
 
‘โถ อุตส่าห์ชนะการประลองแต่กลับต้องมาวิ่งรอบสำนักนี่หรือคือสิ่งที่พวกเขาควรจะได้รับหลังจากกลับมา’ ศิษย์ในสำนักต่างคิด
 
ลู่ซือหลิงที่ถูกฉินเชียนเฉียวกระโดดถีบขาคู่กลิ้งหลุนๆ ตกลงมาเหมือนเกวียนไหลตกภูเขา สภาพของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยขี้ดินจนมิเหลือเค้าโครงของเจ้าสำนักอี้ซวนผู้ยิ่งใหญ่
 
เขากลิ้งตกลงมาหลายตลบก่อนจะมาหยุดที่หัวโขลกกับต้นไม้ โดนฉินเชียนเฉียวตบถึงสองทียังมิพอยังต้องกลิ้งลงมาหัวชนกับต้นไม้อีก ลู่ซือหลิงลุกขึ้นปัดดินที่ติดตามร่างกายเขาให้ล่วงลงไปก่อนจะมุ่งหน้าไปยังทิศหนานเปียน
 
ทิศหนานเปียน[2]เป็นทิศที่ติดกับทะเลซึ่งจะมีการทำมาค้าขายทางเรือเป็นจำนวนมาก และแน่นอนว่าชาวบ้านที่อาศัยติดกับทะเลคงต้องรวยมากเช่นกัน ลู่ซือหลิงเคยออกท่องยุทธภพกับฉินเชียนเฉียวมาก่อนย่อมรู้ว่าแต่ละแคว้นมีสิ่งใดที่เป็นเอกลักษณ์ อย่างแคว้นจินไห่จิ่งต่างเป็นที่รู้กันว่าเป็นเมืองทำมาค้าขาย การที่จะเลือกไปเมืองนี้ก็ถือว่าเป็นทางเลือกที่ดีมิใช่น้อย
 
ลู่ซือหลิงกระโดดเหาะเหินจากต้นไม้ต้นหนึ่งและข้ามไปอีกต้นเรื่อยๆ ก่อนจะมาถึงยังหน้าประตูแคว้นจินไห่จิ่งซึ่งแตกต่างไปจากเมื่อก่อน เหล่าทหารที่ยืนประจันหน้าเริ่มตรวจคนคัดกรองเข้าเมืองไปทีละคน บางคนที่แต่งตัวดูดีก็ได้เข้า บางคนแต่งตัวซกมกมีรอยขาดของเสื้อสักรูก็ไม่ให้เข้า ลู่ซือหลิงที่ไม่ได้มาแคว้นจินไห่จิ่งนานก็รู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปเพราะแต่ก่อนเมืองนี้เปิดรับทุกคนไม่ว่าจนหรือรวย เกิดอะไรขึ้นกันแน่
 
ลู่ซือหลิงเห็นท่าไม่ดีเสื้อผ้าเขาทำมาจากผ้าชั้นดีก็จริง แต่สภาพเสื้อที่เปรอะเปื้อนทำให้เขาอาจจะถูกเฉดหัวออกมาได้ เขาเดินผ่านผู้คนที่ผิดหวังเป็นจำนวนมากกับการเดินทางมาตั้งไกลแต่กลับถูกผลักไสไล่ส่งออกมา ก่อนจะมายืนตรงหน้าทหารนายหนึ่ง
 
“ขอเหตุผลที่มาที่นี่ด้วย” คำพูดไม่สบอารมณ์ที่เปล่งออกมา ทหารนายนั้นพูดไป และใช้พู่กันเขียนอะไรสักอย่างบนกระดาษไป
 
“ข้าเป็นพ่อค้าที่จะมาค้าขายที่แคว้นจินไห่จิ่ง” ลู่ซือหลิงตอบ
 
ทหารขมวดคิ้วก่อนกล่าว “อีกแล้วหรอ?” ก่อนจะเขียนลงไปในใบกระดาษแล้วยื่นส่งให้กับตัวเขา “เข้าไม่ได้ ไปได้ละ”
 
ลู่ซือหลิงสับสนงงงวย เขาอยากจะตะโกนอัดใส่หน้าทหารพวกนี้ว่า ‘ไอ้ทหารสวะ ปล่อยข้าเข้าไป! ข้าแค่จะเข้าไปหางานทำมิใช่ไปลอบปลงพระชนม์ฮ่องเต้เสียหน่อย’
 
“ออกไปซะ เกะกะ” ทหารผลักไสร่างของลู่ซือหลิงกระเด็น เขากัดฟันกรอดด้วยความโกรธแค้น ‘ข้าจะจดจำการกระทำอันป่าเถื่อนของเจ้าไว้’
 
แน่นอนว่าคนอย่างลู่ซือหลิงไม่ละทิ้งความพยายามแต่เพียงเท่านี้ในเมื่อไม่อยากให้เขาไปค้าขายดีๆ ได้! เจ้าเลือกเองนาว่าอยากจะให้ข้าเป็นโจร
 
ยามห้าย[3] ลู่ซือหลิงเลือกที่จะเดินมาไกลหน่อย เขาเดินอ้อมมายังท้านวังหลวงก่อนจะปีนรั้วเข้าไปถึงแม้จะสูงสามจั้ง[4] แต่ก็ไม่คณามือคนอย่างลู่ซือหลิงหรอก วิชาตัวเบาวิชาพื้นฐานที่เขาเรียนมาตั้งแต่อายุเข้า 7 หนาว เขากำหนดปลายเท้าให้เบาลงก่อนจะกระโดดเหาะขึ้นไปข้างบนรั้ว ลู่ซือหลิงสอดส่องดูข้างล่างว่ามีทหารเดินผ่านไปผ่านมาแถวนี้หรือไม่ แต่กองทหารที่นี่ช่างหละหลวมนัก ท้ายวังไม่มีคนเพ่นพ่านจริงดังว่า มีแค่สองสามนายเท่านั้นแต่ดูจากสภาพแล้วคงจัดการได้มิยาก
 
มีดพกทั้ง 5 เล่ม ลอยหน้าเรียงแถวกันเป็นหน้ากระดาน ปลายมีดคนหันออกจากตัวเขาพร้อมที่จะพุ่งไปยังเป้าหมาย
 
“ไป” สิ้นเสียงของลู่ซือหลิงมีดทั้ง 5 เล่มก็พุ่งตนไปยังเป้าหมายทั้ง 3 คน ก่อนจะปาดไปยังหลังคอของทหารทั้ง 3 นาย ก่อนทหารจะสลบลงไป ปกติแล้วลู่ซือหลิงจะใช้ยาพิษเคลือบตรงปลายแหลมคมของใบมีดทุกครั้งแต่ครั้งนี้เขาเคลือบแค่ยาสลบที่จะทำให้หลับไปประมาณ 4-5 วัน เขายังไม่อยากทำร้ายคนธรรมดาพวกนี้
 
หลังจากที่มีดสั้นทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายเสร็จก็กลับมาหาเจ้าของของตน มีดทั้ง 5 เล่มกลับกลายเป็นปิ่นปักผมลายดอกไม้สีฟ้าอยู่ 5 กลีบ เขาหยิบขึ้นมาปักไว้บนเส้นผมของตนเหมือนดังเดิม ไม่ทันที่ลู่ซือหลิงจะกระโดดลงไปสัมผัสพื้นดินของแคว้นจินไห่จิ่งก็ถูกจับได้เสียก่อน “ทางเข้าดีๆ มีไม่เข้า เห็นทีต้องบอกฮ่องเต้แล้วล่ะว่าควรรื้อกำแพงออกให้เสียหมด”
 
ลู่ซือหลิงมองซ้ายมองขวาหาต้นเสียงทุ้มนั้นก่อนจะมาเจอชายสวมชุดขันทีนอนอยู่ข้างล่างกำแพงตรงที่เขายืนอยู่ ชายสวมชุดขันทีเงยหน้าขึ้นมามองลู่ซือหลิงที่มีใบหน้าตื่นตูม เขาหยิบปิ่นปักผมออกมา แต่ชายขันทีคล้ายรู้ชะตากรรมของตนเองว่าจะโดนกับอะไร เขารีบเอ่ยปรามอีกฝ่ายให้ใจเย็นลง “ข้ามิบอกใครหรอกวางใจข้าได้” แต่คำพูดของขันทีมิทำให้ลู่ซือหลิงใจเย็นขึ้นเลย มีดทั้ง 5 เล่มถูกออกมาประจักษ์ตาอีกรอบก่อนที่จะพุ่งไปยังคนที่นอนสบายใจเฉิบ แน่นอนว่าหากขันทีผู้นั้นอยู่ต่อไปชะตาชีวิตของเขาขาดแน่เขารีบวิ่งหนีอยากหัวซุกหัวซุนโดยมีมีด 5 เล่มตามหลังเขาไปติดๆ
 
เมื่อลู่ซือหลิงเห็นขันทีวิ่งออกไปได้ไกลแล้ว เขารีบกระโดดลงจากกำแพงก่อนที่จะมีคนอื่นเข้ามาเห็น ในที่สุดปลายเท้าของลู่ซือหลิงก็ได้สัมผัสพื้นแคว้นจินไห่จิ่งเสียที ทุกอย่างยังคนเหมือนเดิมแคว้นนี้ยังร่ำรวยแม้แต่บ้านชาวธรรมดาก็ยังมีบ้านที่ทำมาจากไม้ชั้นดี แถมยังหรูหราใหญ่โตอีก แต่ติดที่ว่าทุกอย่างแพงไปเสียหมดโดยเฉพาะสุรานี่สิ!
 
ลู่ซือหลิงอยากจะกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ เขาอยากลองชิมเหล้าแคว้นจินไห่จิ่งดูว่าจะเลิศรสสมคำร่ำลือไหม แต่พอเห็นราคาก็อยากจะกลืนน้ำลายดังเฮือกใหญ่ สุราเหมาไถ 5 ตำลึงเงิน เหล้าเมืองอื่นยังราคาแค่ไม่กี่เหวินเอง ลู่ซือหลิงอยากจะร้องไห้ออกมา
เถ้าแก่ร้านสุราที่เห็นลู่ซือหลิงมายืนดูป้ายหน้าร้านเขานานแล้ว แถมทำท่าเหมือนคนจะร้องไห้จึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรรึ ทำไมคุณชายถึงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อย่างงั้นเล่า”
 
“ข้ามาจากเมืองอื่นมาหาทำงานที่นี่ บ้านข้าพึ่งถูกวางเพลิงจนไฟไหม้ทั้งหลัง แถมแม่ข้ายังโดนไฟคลอกจนใกล้ตาย ข้าต้องหาเงินมารักษาแม่ข้า” ลู่ซือหลิงพยายามจะแต่งเติมเรื่องราวให้ตนเองดูน่าสงสารเข้าไว้ ใครจะเป็นคนบอกเล่าว่าคนวางเพลิงสำนักคือตัวเขาเองนี่แหละ
 
เถ้าแก่ทำหน้าครุ่นคิดสักครู่ก่อนกล่าว “ไอหยาน่าสงสารแท้ เห็นว่าคนแบกหามขึ้นเรือของกำลังขาดคนช่วยอยู่พอดี เจ้าลองไปดูก่อนก็ได้นา”
“เถ้าแก่คือข้ามีเวลาแค่ 2 สัปดาห์ แม่ข้าทนพิษแผลมิไหวแล้ว แถมข้าต้องเก็บเงินสร้างบ้านใหม่อีก” ลู่ซือหลิงกล่าวออกไป คนแบกหามค่าตอบแทนมิได้เยอะมากพอที่เขาจะสามารถทำงานแล้วได้เงินพอที่จะสร้างสำนักได้ภายใน 2 สัปดาห์นา
 
“ถ้าอย่างงั้นเจ้าคงต้องไปเป็นชายาเถ้าแก่รวยๆ หรือหากมีวาสนาดีๆ ก็คัดเลือกเข้าวังหลวงไปเป็นพระสนมฮ่องเต้” ลู่ซือหลิงที่ได้ยินคำตอบจากเถ้าแก่ก็อยากจะขำพรืดออกมา ถึงแม้เขาจะรีบร้อนต้องการเงินมากแค่ไหน แต่เขาก็มีศักดิ์ศรีความเป็นชายมากพอนา
 
ลู่ซือหลิงรีบส่ายหน้าโดยเร็วพลัน “ข้ายังอยากหาสาวงามแต่งเข้าจวนอยู่ มิเป็นไรเถ้าแก่เดี๋ยวข้าจะลองไปถามไถ่คนแถวนี้ดู”
 
เขารีบออกจากร้านสุราก่อนจะมุ่งหน้าเดินซ้ายทีขวาทีอย่างคนมิรู้ทาง มินานนักมีดสั้นก็พุ่งตรงมาหาเขาแล้วกลายเป็นปิ่นปักผมอยู่บนมือสีขาวนวลของตน เขามองดูปิ่นปักผมที่ปลายเหล็กแหลมของปิ่นมีกระดาษเสียบไว้อยู่ ลู่ซือหลิงเอากระดาษออกจากมีดแล้วลองคลี่ดู
 
ข้อตกลงค้าขายระหว่างแคว้นอู๋ห่าวกับแคว้นจินไห่จิ่ง
 
ตายแน่ๆ ลู่ซือหลิงถูกประหารชีวิตแน่ๆ ทำไมมีดสั้นของเขาถึงไปเอาข้อตกลงการค้านี้มาจากไหนกัน หรือว่าขันทีคนเมื่อกี้
ในเมื่อหากอยู่ต่อไปคงโดนตัดหัว สู้เอาของสักชิ้นติดมือไปด้วยไม่ดีกว่าหรือ
 
‘ในฐานะเจ้าสำนักอี้ซวนข้าขอประกาศตรงนี้ อาชีพหลักของเขาก็ยังเป็นเจ้าสำนักดังเดิม ส่วนอาชีพรองตัวข้านั้นเป็นโจร!’
 

ยามโหย่ว [1] =ช่วงเวลา 17.00 – 18.59 น.
หนานเปียน [2] = ทิศใต้
ยามห้าย [3] = 21.00 – 22.59 น
จั้ง [4] = 1 จั้งเท่ากับ 3.33 เมตร
 
TBC
น้องลู่ไม่ควรเข้าครัว น้องลู่ควรอยู่เฉยๆจะได้ไม่เป็นภาระของทุกคนในสำนัก
​