[My] Forever Love คุณชายตัวร้ายกับนายตัวแสบ [Boy's Love]

 

'ขอฉันไปอยู่กับนายได้เปล่า' เพราะคำนี้เลยทำให้ตาลุงอินดี้ที่ตอนนี้นั่งหน้าระรื่นอยู่ที่โซฟาต้องมาอยู่กับผมชั่วคราวที่ร้าน เพราะปกติผมจะนอนที่นี่ ร้านนี้เป็นตึกสามชั้นผมจะนอนอยู่ชั้นบนสุด ส่วนชั้นสองจะเป็นห้องครัวและมีห้องพักของพนักงานอยู่ด้วย


 


"เฮีย ไหนอ่ะเสื้อผ้าหรือว่ามาแต่ตัวแค่เนี่ย"ผมที่กำลังหาน้ำในตู้เย็นกินหันมาถาม


 


"เอ้ออ ลืมเลย ว่าแต่ว่ากระเป๋าฉันอยู่ไหนวะเนี่ย"โอ้ย ไอ้เฮียคิดจะมาอยู่บ้านคนอื่นไม่พกอะไรมาสักอย่างเลยเรอะ


 


"เฮ้ออ เอาจริงดิแล้วเสื้อผ้าจะทำยังไงเล่า คืนนี้จะนอนแก้ผ้าเรอะ"


 


"อ๊ะ ก็ได้นะ เพราะปกติฉันก็ชอบนอนแก้ผ้าอยู่แล้วด้วย" ดูมันทำ ดูมันท๊ามมม นี่กูประชดเฟ้ย มึงเอาจริงเรอะ โอ้ยนี่กูคิดดีแล้วใช่มั้ยเนี่ย


 


"สต็อปก่อนเฮีย เฮียจะมาแก้ผ้าในบ้านคนอื่นไม่ด๊ายย โอ๊ยเพลีย งั้นเดี๋ยวผมไปหาเสื้อผ้าให้ก่อนละกัน ห้องน้ำอยู่ทางนั้นนะฮะ ส่วนผ้าขนหนูอยู่ที่ตู้หน้าห้องน้ำ" ผมบอกพลางชี้นิ้วไปทางห้องน้ำ


 


หงึกๆ ๆ


 


ตาลุงพยักหน้ารัวๆ แล้วผมก็เดินไปที่ห้องเพื่อหาเสื้อผ้าตัวที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่ผมมี ผ่านไปสักพักผมก็เดินลงมา พร้อมๆ กับที่ตาลุงเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี


 


"เห้ยย!! " โอ๊ยอกอีแป้นจะแตก เดี๋ยวๆ ๆ นะขอทำใจแปป ซิกแพค อื้อหื้อออ ไม่คิดว่าตาลุงนี่จะหุ่นดีขนาดนี้ ขนาดผมเองยังมีไม่เท่ามันเลย แถวผิวขาวๆ นั่นอีกมันขัดต่อภาพลักษณ์หน้าตามันมาก ถ้าตัดหัวมันออกแล้วเอาหัวผมไปใส่แทนได้จะเป็นพระคุณมาก แม่งเอ้ย


 


"เลือดกำเดาจะไหลแล้วน้องสาว จะจ้องอะไรขนาดนั้น แหม่เขาเขินนะตะเอง" ตะเองพ่องงง ไอ้เฮียไอ้บ้า ดูมันแซว ผมนี่ยกมือขึ้นมาจับจมูกตัวเองทันที


 


"จะ จ้องอะไรที่ไหน ก็เฮียเดินออกมาพอดีมันก็ต้องมองปะ ก็แค่ตกใจที่คนซกมกแบบเฮียจะ เอ่อ เออนั่นแหละ เอ้านี่เสื้อผ้าใหญ่สุดในสามโลกแล้ว" โอ้ย อะไรกูเป็นอะไร กูเป็นผู้ชายนะ แล้วอิตาลุงนี่ก็ผู้ชาย อะไรๆ ก็มีเหมือนกัน เชี่ยรู้สึกหน้าร้อนๆ สงสัยกูจะป่วย


 


"ขอบคุณ"ขอบคุณอย่างเดียวพ๊ออ ไม่ต้องส่งยิ้มละลายใจมาให้กูววว


 


"อื้อ งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ ห้องนอนก็ใช้ห้องนี้ก่อนได้ครับผมทำไว้ให้เผื่อพนักงานน่ะ" ผมว่าพลางเดินขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเองแต่แล้วก็ต้องชะงัก


 


"ขอบใจนะที่ให้ฉันมาอยู่ด้วยถ้าฉันเคลียร์ปัญหาจบเมื่อไหร่ฉันก็จะรีบไปทันที"


 


"ครับ" ผมพูดจบก็เดินไปทันที


 


 


เช้านี้ผมตื่นนอนเวลาหกโมงเช้า ซึ่งผมต้องตื่นมาเพื่อเตรียมตัวเปิดร้าน ขณะที่เดินลงมาผมก็ได้ยินเสียงกุกกักอยู่ที่ชั้นสอง เชี่ยไอ้เฮียมันแอบขโมยของรึเปล่าวะเนี่ย ผมรีบเดินลงไปทันที ในขณะที่ไอ้เฮียมันทำลับๆ ล่อๆ อยู่แถวตู้เย็น


 


"เฮีย!! "


 


"เย้ย!! " ไอ้เฮียร้องเสียงหลง


 


"ทำอะไรน่ะ"ผมว่าพร้อมส่งสายตาจับผิดไปที่ไอ้เฮีย


 


"เอ่อ...แหะๆ หิวอ่า เลยแอบมาหาของกิน ก็เมื่อคืนฉันไม่ได้กินอะไรเลยนี่หว่า"ไอ้เฮียส่งยิ้มแห้งๆ มาให้ผมพร้อมกับในมือถือขนมปังในมือ


 


"แล้วก็ไม่บอก ผมนึกว่าเฮียจะขโมยตู้เย็นผมไปขายซะอีก"


 


"จะบ้าเหรอ ใครจะแบกมันไปได้เล่าหนักจะตาย"


 


"เฮีย"ผมเอ่ยเสียงเย็น


 


"ฮะฮ่าๆ ชั้นล้อเล่นนน"ไอ้เฮียนี่แม่ง นี่กูคิดถูกจริงๆ ใช่มั้ย


 


"แล้วในตู้เย็นมีอะไรให้กินบ้างล่ะ"ผมเดินไปที่ตู้เย็นและมองเข้าไป น้ำเปล่า เบียร์ ผักที่เกือบจะเน่า ไข่ไก่2ฟอง แล้วเศษอะไรต่อมิอะไรเต็มตู้ไปหมด สรุปไม่มีอะไรกิน เห้อออ


 


"แฮ่ "แฮ่พ่อง ไอ้เฮียนี่ โอ๊ยคนหล่อเพลีย


 


"งั้นเดี๋ยวผมออกไปซื้ออะไรมาทำให้กินแล้วกัน"ผมเดินขึ้นห้องไปคว้าเอากระเป๋าตัง มือถือและกุญแจรถและเดินลงมา ก็เห็นไอ้เฮียมันยืนทำหน้าแป้นแล้นรออยู่


 


"ไปด้วย เดี๋ยวไปช่วยถือของนะ"


 


"เดี๋ยวเฮีย แน่ใจนะว่าจะไปทั้งสภาพแบบนี้" ทำไมเหนื่อยใจขนาดนี้กูอายเขาาา ไอ้เฮียยยย แล้วดูชุดมันดิ นี่มันอะไรกันเนี่ย ชุดที่ผมหามาให้เสื้อยืดคอวีสีฟ้าอ่อนกับกางเกงขาสามส่วนสีดำ ซึ่งผมใส่ชุดนี้มันก็ปกติ แต่พอมันมาอยู่บนตัวไอ้เฮียเท่านั้นแหละ เสื้อกูกลายเป็นเสื้อเอวลอยไปแล้ว กางเกงนี้ไม่ต้องพูดถึงรัดติ้วเลย แถวขายังสั้นขึ้นไปอีก กูเอ้ยย


 


"ทำไมอ่ะ ก็ชุดที่ใส่เมื่อวานมันยังไม่แห้งอ่ะ"


 


"จะไปจริงดิ"


 


หงึกๆ ๆ ๆ


 


พยักหน้ารัวๆ เอาวะไปก็ไป


 


"เอ้า ไปก็ไป เฮียไปรอที่หน้าร้านก่อนแล้วกันผมจะไปเอารถ" เห้อออถอนหายใจรอบที่หนึ่งพัน เขาบอกว่าถ้าถอนหายใจมากๆ อายุจะสั้นลง กูคงเหลืออนาคตไม่มากแล้วมั้ง กูอยากวาร์ป ให้กูวาร์ปเลยได้มั้ย กูอายเขาาา ตลาดวันนี้ทำไมคนเยอะงี้ ทำม๊ายยย ไอ้เฮียนี่แม่งเด่นสัสแล้วดูมันทำตัวเข้าบ้าบอเกินใจจะอดทน แล้วไหนจะเสื้อผ้าที่ใส่อีก มันไม่อายใครเลย ฮื้อออหยั่กวาร์ป


 


"เฮียจะซื้ออะไรมั้ย เดี๋ยวผมจะไปดูของสดทางนู้นก่อน"


 


"เอาสิ ป่ะ ไปซื้อของสดกัน" ห๊ะ กูไม่ได้อยากจะให้มึงไปด้วยไงเฮียกูเลยอยากให้มึงไปเที่ยวเล่นที่อื่นก๊อนนน โฮฮฮ หยั่กร้องไห้


 


"เฮียไม่มีของที่อยากได้รึไง เช่น เสื้อผ้าใหม่"ผมถามพร้อมกับชี้ไปทางเสื้อผ้าที่มันใส่


 


"แฮ่ ตังบ่มี"โอ๊ยยยย ทั้งเนื้อทั้งตัวมีอะไรบ้างเนี่ยเดี๋ยวกูก็ตัดกระปู๋มึงไปขายแลกตังแม่ง


 


"เห้ออ ไปๆ ไปซื้อของสดกันก่อน"ผมว่าพลางเดินริ่วๆ ไปที่โซนอาหารสด


หลังจากที่เลือกซื้อของที่อยากได้เสร็จแล้ว คราวนี้ก็ได้เวลาซื้อเสื้อผ้าของไอ้เฮียนี่สักที หมดแล้วจบสิ้นทุกอย่างกูเอาตัวอะไรมาเลี้ยงวะเนี่ย เสียค่าใช้จ่ายเกินกว่าเลี้ยงหมาอีก หลังจากที่เลือกเสื้อผ้าให้ไอ้เฮียบ้านี่เสร็จก็ปาไปเกือบชั่วโมง ไหนจะต้องกลับไปทำของกินอีกไหนจะเปิดร้านอีก ตอนนี้พนักงานก็ลาหยุดอีกเป็นสัปดาห์ ตายแน่ไอ้ชายน์เอ๊ยย พอกลับมาถึงร้านผมจัดการทำอาหารง่ายๆ สองอย่าง


 


"เฮียผมฝากจัดการอาหารที่เหลือด้วยนะ ผมจะรีบไปเปิดร้าน"


 


"อ่ะ โอเคเดี๋ยวฉันเก็บจานให้" ผมรีบลงมาชั้นล่างเพื่อจัดการกวาดถูร้านและเปิดประตู ยกป้ายมาตั้งหน้าร้าน จัดการเช็ดกระจกและปัดฝุ่น ทำคนเดียวเหนื่อยฉิบ นึกถึงว่าต้องทำคนเดียวทั้งอาทิตย์แล้วอยากจะเป็นลม


 


"อ้าวเฮีย ลงมาตั้งแต่ตอนไหน"ผมที่หันหลังกลับมาก็เจอเข้ากับตาลุงฮิปสเตอร์ที่ยืนมองร้านอยู่


 


"ร้านนายสวยดีนะ ตกแต่งได้น่ารักดี แบบนี้สาวๆ คงเต็มร้านแหงๆ "ไอ้เฮียพูดไปพลางเดินสำรวจร้านไปพลาง


 


"ขอบคุณครับ"ผมตอบรับเสียงเนือยๆ เพราะว่าร้านนี้ส่วนมากพิมพ์เป็นคนจัดการเรื่องของตกแต่ง


 


"หน้าเศร้าอย่างกับหมาป่วย ร่าเริงหน่อย เดี๋ยวลูกค้าเข้ามาแล้วจะตกใจเอานะ" ก็คงงั้นแหละหลังจากที่ผมไปเจอพิมพ์กับไอ้จรจัดนั่น ผมก็ไม่เคยติดต่อเธออีกเลย และเธอก็ไม่ติดต่อมาหาผมเช่นกัน ผมบอกเลยว่าผมยังทำใจไม่ได้ มันเจ็บ มันจุกเหมือนโดนมีดกรีดลงไปที่หัวใจ แม่ง ถ้าผมไม่ไปเจอเธอวันนั้น ถ้าเกิดว่าเราสองคนแต่งงานกันไปทั้งที่ไม่รู้ว่าเธอมีคนอื่น ชีวิตผมจะเป็นยังไง ผมไม่อยากจะคิดเลย


 


"อ๊ะ เฮียจะทำอะไรเนี่ย ใกล้ไปแล้วนะเฟ้ย"ในขณะที่ผมกำลังเหม่อคิดเรื่องของพิมพ์อยู่นั้น จู่ๆ ไอ้เฮียก็เดินเข้ามาประชิดตัวผม ยื่นหน้าเข้ามาหาผม เหมือนกำลังจะทำอะไรสักอย่าง


 


"ก็นายเหม่อ ฉันเรียนนายก็ไม่ได้ยินนี่"


 


"ถอยเลยเฮีย ใกล้ไปๆ "ผมผละออกจากตัวเฮียซันก่อนที่จะเดินหลังเคาน์เตอร์เพื่อจัดแจงอุปกรณ์สำหรับชงกาแฟ


 


 


วันนี้ทั้งวันผมไม่มีสมาธิทำงานเลยเรื่องพิมพ์ลอยเข้ามาในหัวตลอดทั้งวัน ดีที่วันนี้ลูกค้าไม่เยอะเท่าไหร่ หลังจากปิดร้านผมก็เดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อที่จะอาบน้ำ แต่แล้วก็ได้กลิ่นหอมลอยมาจากครัว


 


"เฮียทำอะไรอยู่"ผมเอ่ยถามไป ไอ้เฮียที่กำลังง่วนอยู่กับอาหารในกระทะก็เงยหน้าขึ้นมาตอบ


 


"ทำข้าวผัดหมู วันนี้ฉันเห็นนายเหม่อๆ เลยคิดว่าคงจะเหนื่อยเลยมาทำอะไรให้กิน"


 


"เฮียทำอาหารเป็นด้วยเหรอ"


 


"ก็พอจะทำได้บ้าง เอ้าเสร็จแล้วมากินข้าวก่อนสิ"เฮียซันตักข้าวผัดใส่จานสองจานและยกมาวางให้ผมที่โต๊ะผมตักข้าวใส่ปาก อื้อหื้อ อร่อยสัส ฮิปสเตอร์อย่างไอ้เฮียนี่ทำกับข้าวเก่งเหมือนกันนะ


 


"เป็นไงบ้าง"ไอ้เฮียถาม


 


"อื้ม ดีกว่าไม้ดีดปากนิดนึง ฮะฮ่า"ผมว่าพลางหัวเราะร่วน คนตรงหน้าทำหน้ามุ่ย


 


"งั้นก็ไม่ต้องกิน"อ้าว ไอ้เฮียทำงี้ได้ไงยกจานข้าวหนีผมเฉยเลย


 


"เฮียยยยย เอาจานมาาา "ผมพยายามเอื้อมมือไปคว้าเอาจานข้าวจากคนตรงหน้า


 


"ก็นายว่ามันไม่อร่อย ไม่อร่อยก็ไม่ต้องกิน"


 


"ผมขอโทษ เอาคืนมาเถอะ ผมหิวข้าว"ผมที่ยังพยายามแย่งจานข้าวจากมือเฮียซันอยู่เกิดลื่นมือที่เท้าโต๊ะอยู่ไถลไปข้างหน้าอย่างเสียหลัก เฮียซันที่ยกจานข้าวหนีอยู่ถึงกับผงะ เมื่อหน้าผมกับเฮียใกล้กันจนแทบจะ จูบกัน


 


"เอ่อ...เอ้า เอาไปรีบกินแล้วรีบไปอาบน้ำ"ไอ้เฮียยื่นจานข้าวให้ ผมรีบรับมาแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ ไม่ใช่หิว แต่แม่งหน้ามันร้อนวูบวาบๆ เกินไปต่างหาก หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ผมจึงรีบเอาจานไปล้างแล้วรีบเดินไปก่อนที่จะขึ้นไปผมบอกไอ้เฮียว่า


 


"ขอบคุณสำหรับข้าวผัดนะเฮีย"แล้วผมก็รีบเดินขึ้นห้องไปทันที


 


 


 


 


 


---------------------------------------------------------------------------------------------------------


ตอนแรกน้องชายน์ก็อายขายขี้หน้าประชาชีกันซะแล้ว ก็เฮียเล่นแต่งตัวแบบนั้นไปตลาดฮ่าๆ ๆ ตอนหน้าจะเป็นยังไง ฝากติดตามเซ็ต My กันด้วยนะทุกคน