Friendshi(p)T เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด

จากวันนี้จะมีเรา เราและนาย.... จดจำไว้ตลอดไป ไม่ทิ้งกัน...... 

"โหยยย ไอเจมส์เปิดเพลงไรเนี่ย"

"ใกล้จะจบม.6แล้วกะให้ซึ้งว่างั้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

   เสียงเด็กผู้หญิงสองคนคุยกันด้วยนำ้เสียงตลกขบขัน นั่นก็คือ แพรว สาวน้อยวัยรุ่น ผู้เป็นคนสวยสะดุดตา ผู้ชายคนไหนเป็นต้องมองเหลียวหลัง พร้อมกับบุคลิกภาพที่เป็นสาวมีความมั่นใจ ทำให้ได้เห็นแพรวบ่อยๆในกิจกรรมโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็น ร้อง เล่น เต้น รำ ถือป้ายในงานกีฬาสี ดรัมเมเยอร์ เชียร์ลีดเดอร์ แพรวก็ทำมาหมดแล้วหล่ะ และ เจน หญิงสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม บุคลิกเรียบร้อยอ่อนหวาน แอบเป็นคนขี้อายซะด้วยซ้ำ นิสัยต่างกันคนละขั้ว แต่กลับเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ม.1แล้ว "ฮ่า ฮ่า ก็สร้างบรรยากาศหน่อยสิวะ อีกแค่ไม่กี่เดือนเราก็ต้องแยกย้ายไปทำตามความฝันกันแล้วนะเว้ย งั้นวันนี้พวกมึงว่างเปล่า? ไปกินบิงซูกันมั้ย ที่ร้านหน้าโรงเรียนมาเปิดใหม่อะ มีแต่คนบอกว่าอร่อยกันนะเว้ย" เสียงของเจมส์ หนุ่มหล่อนักกีฬา ด้วยหน้าตาที่หล่อเหลาและร่างกายที่แข็งแรงกำยำ ทำให้มีสาวๆตามกรี๊ดไม่หวาดไม่ไหว "เอ้อ! ดีเหมือนกันนะ งั้นเดี๋ยวกูโทรชวนบอสที่รักกูก่อนนะ" เจนพูดขึ้น หลังจากก็มีเสียงเล็กๆแทรกขึ้นมา นั่นคือเสียงของแพรว "แหมมมม! พูดให้ไม่ให้เกียรติคนโสดอย่างฉันเลยนะ" "แงงง ขอโทษ แต่ถึงยังแกก็ยังมีคนน่ารักอย่างฉันเป็นเพื่อนนะ อย่างอนไปเลยนะ" เจนปลอบใจเพื่อนสนิท "จ้าๆ รีบโทรจะได้รีบไปกิน ฉันอยากกินของหวานจะแย่แล้ว" แพรวพูด "งั้นเดียวกูโทรชวนไอภูมิด้วยแล้วกัน" เจมส์พูดต่อ

10 นาทีผ่านไป.......

"ที่รักกก เค้ามาแล้วววว" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งที่ทำน้ำเสียงออดอ้อนแฟนสาวของเขา เสียงนั่นก็คือเสียงของบอส หนุ่มมาดเท่ห์ รูปหล่อ พ่อรวย "อ้าว! ไอภูมิมาพอดีเลย ไปๆรีบไปกินกันพวกเรา"

   ระหว่างที่เดินไปที่ร้านบิงซู เจมส์ก็หันไปเห็นหนุ่มร่างบาง ใส่แว่น ตัวเล็ก ผิวขาว กำลังจะเดินไปขึ้นรถเพื่อที่จะกลับบ้าน

"ไอภูมิๆ นู้นๆ มึงลองเรียกชวนมันไปกินบิงซูดิ"

"เห้ย! ทำไมต้องเป็นกูวะ?"

"โหย นี่มึงไม่รู้จริงหรอวะว่ามันชอบมึงอะ กูมองจากดาวอังคารยังรู้เลย"

"แต่กูไม่ได้ชอบมันนี่วะ กูชอบผู้หญิง"

"แหม แค่ชวนไปกินบิงซูเอง เพื่อนกันก็ชวนกันได้ มึงก็ถือว่าตอบแทนมันเรื่องที่มันช่วยมึงทำการบ้านส่งครู ช่วยติวก่อนเข้าห้องสอบ หาสูตรลัดให้มึงทำข้อสอบด้ะ....."

"พอๆๆเลย เดี๋ยวเพื่อนคนอื่นก็หาว่ากูหลอกใช้มัน มันเต็มใจเองช่วยกูนะ"

"เออๆ ลองชวนๆ"

"ไม่เอาหรอก ปล่อยมันกลับบ้านไปเถอะ"

"งั้นกูชวนเอง"

เสียงตะโกนดังขึ้น "ออกัส!! ไอภูมิชวนไปกินบิงซูอะ ไปด้วยกันมั้ย" ภูมิแทรกเพื่อนด้วยความตกใจ "เห้ย มึงทำไรวะ" ทันใดนั้นเสียงหวานของหนุ่มร่างบางก็ตะโกนตอบมา "เราไม่ว่างอะ วันนี้เราต้องรีบกลับบ้าน ขอบคุณภูมิมากๆนะ" ออกัสตอบไปด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ เพราความจริงแล้วในใจจริงๆของออกัส ดีใจมากๆที่คนที่ตัวเองแอบชอบชวนไปกินบิงซู แต่เนื่องจากที่บ้านของออกัสสั่งไว้ว่าต้องรีบกลับบ้าน อ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าคณะแพทย์ให้ได้ ออกัสจึงต้องตอบปฏิเสธไป

ณ ร้านบิงซู

"บิงซูสตรอเบอร์รี่มาเสิร์ฟแล้วครับ ทานให้อร่อยนะครับ" เสียงของพนักงานพูดกับกลุ่มลูกค้าเด็กม.ปลาย "เห้ย กูจองสตรอเบอร์รี่ลูกนี้ให้เจนนี่ของกูนะเว้ย พวกมึงห้ามกินนะ" บอสพูดขึ้น "ที่รักอะ ทำแบบนี้เดี๋ยวเพื่อนก็ไม่ชอบหรอก แต่ขอบคุณนะคะที่รัก" เจนตอบด้วยเสียงหวาน ขณะนั้น เจมส์กับแพรวก็กระซิบกัน "แหม ช่วงโปรโมชั่นแหละมึง ดูสิ้มันจะหวานแบบนี้กันได้สักเท่าไหร่"  "แพรวมึงอิจฉาอะดิ ฮ่า ฮ่า ไม่เป็นไรนะยังไงก็ยังมีคนหล่อๆแบบกูอยู่ข้างมึงนะ" เจมส์ตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆ "ไม่ต้องเลยมึง ไปๆกินบิงซูไปเลย" แพรวตอบแบบตัดความรำคาญ "เออแล้วพวกมึงคิดว่าจะต่อคณะอะไรกันอะ" เจมส์พูดขึ้น 

แพรว: กูนิเทศอะ

บอส: กูบริหารเลยครับ เพราะกูต้องรับช่วงต่อธุรกิจจากพ่อหว่ะ

เจน: กูว่าจะไปทางอักษรอะ

เจมส์: กูก็วิทย์-กีฬาเลย หุ่นดุจเทพสร้างอย่างกู

แล้วมึงอะภูมิ!!

ภูมิ:กูก็อยากเข้าแพทย์นะ แต่ก็ยังไม่ค่อยแน่ใจเลยว่ะ

เจมส์:เห้ยงั้นดีเลยดิ มึงก็ให้ออกัสมันช่วยติวดิ เห็นว่าบ้านมันอยากให้เข้าแพทย์นะ

ภูมิ:จะดีหรอวะ

เจมส์:ดีดิ มันพร้อมช่วยมึงอยู่แล้วแหละ ฮ่า ฮ่า

   คนอื่นๆก็แนะนำภูมิอย่างที่เจมส์บอก เนื่องจากใครๆก็รู้ว่าออกัสมีใจให้ภูมิ ใช้ประโยชน์นิดหน่อยจะเป็นไรไป ด้วยความที่ออกัสเป็นคนไม่สู้คนจึงจะถูกเอาเปรียบอยู่บ่อยๆ งานของคนอื่นๆในกลุ่มที่ส่งครูไปต้องมีอย่างน้อยสักหนึ่งงานที่ให้ออกัสทำให้ เพราะออกัสก็มีเพื่อนที่เหมือนจะสนิทที่สุดกลุ่มนี้กลุ่มเดียวจึงต้องยอมทำช่วยเพื่อนเพื่อรักษาความสัมพันธ์ไว้ ออกัสเป็นทุกอย่างให้คนในกลุ่มนี้โดยที่บางทีออกัสไม่รู้ เพราะคนอื่นๆจะใช้ชื่อภูมิมาหลอกใช้กัส โดยมีทั้งที่ภูมิเองรู้แล้วก็ไม่รู้ด้วย ภูมิเองก็เคยขอให้ออกัสช่วยงานหลายครั้งเหมือนกัน ออกัสต้องช่วยงานเพื่อนคนอื่นๆในกลุ่มแบบนี้ตั้งแต่ม.4 แต่ออกัสก็เต็มใจทำเพราะเขาได้รู้สึกเป็นคนสำคัญที่จะเป็นอันดับแรกๆที่เพื่อนนึกถึง ได้มิตรภาพ โดยที่ไม่รู้ว่าเพื่อนคนอื่นมองออกัสเป็นเพื่อน หรือ เบ๊กันแน่