11

7 กันยายน ปีก่อน
 
ผมกลับมาที่สปาแห่งนี้อีกครั้งหลังจากไม่ได้แวะมานาน วันนั้นเป็นวันจันทร์อีกแล้ว ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องเป็นวันจันทร์ ผมจำได้เพียงว่ามันเป็นการมาแช่น้ำร้อนที่น่าเบื่อมากๆ แต่ผมไม่ได้คิดถึงน้องเจเลยหลังจากที่เราห่างหายกันไปร่วมปี ผมแช่น้ำร้อนอยู่นาน สลับบ่อไปมา จนกระทั่งนิ้วมือเริ่มเปื่อยและผมเริ่มไม่ไหวกับปริมาณไอน้ำที่สูดเข้าร่างกายแล้ว ผมจึงออกไปนอนพักที่ห้องพักผ่อน ผมจำได้ว่าผมหลับไปอย่างจริงจัง พอที่จะได้ยินเสียงตัวเองกรน
 
ครู่ต่อมา ผมตื่นขึ้นอย่างงัวเงียในห้องพักผ่อน พร้อมสภาพร่างกายที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อและรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง
 
“ใครแม่งเปิดแอร์ร้อนขนาดนี้วะ” ผมคิดในใจพร้อมลุกขึ้นอย่างหัวเสีย เดินไปที่ประตูและโยนผ้าห่มทิ้งลงในตะกร้าหวายที่พนักงานเตรียมไว้ให้ ผมชำเลืองมองแผงควบคุมอุณหภูมิแอร์
 
“27 … พ่อมึงเถอะ” ผมสบถในใจ พร้อมทั้งเช็คมือถือไปด้วย ผมเห็นข้อความที่แม่ส่งมาบอกว่าให้กลับมาทานข้าวได้แล้ว
 
ผมเปิดประตูออกเตรียมตัวเดินกลับไปยังล๊อคเกอร์เพื่อเข้าไปอาบน้ำ ก่อนที่จะเตรียมตัวกลับบ้าน
 
แต่ในใจผมนึกอะไรก็ไม่รู้ ไม่แน่อาจจะเสียดายที่เสียเงินมาแล้วแต่หลับไปซะเยอะ เลยเลี้ยวจากโซนฝักบัวไปยังบ่อน้ำอีกครั้ง
 
ผมต้องผงะ เมื่อเห็นใบหน้าอันคุ้นเคยกำลังนั่งเพลินเพลินกับความร้อนในบ่อ
 
“น้องเจ” ผมนึกในใจ
 
คำถามมากมายผุดขึ้นเต็มหัวผมไปหมด
 
“ทำยังไงดี เราเองที่เป็นฝ่ายหายไป ถ้าเราเข้าไปทัก น้องเค้าจะมีปฏิกิริยายังไงวะ หรือกูไม่ควรทักดี น้องเค้ารำคาญกูรึเปล่า” เต็มไปหมด คำถามเหล่านี้ไหลเข้ามาในหัวอย่างไม่หยุดยั้ง จนทำให้ผมเดินเลยน้องไปโดยไม่ทัก และตรงออกไปยังบ่อน้ำอุ่นด้านนอกที่อยู่คนละด้านกับกระจกที่กั้นระหว่างบ่อที่น้องแช่อยู่
 
ผมนั่งอยู่ห่างๆ มองน้องเจ ตลอดเวลาที่น้องแช่ น้องหลับตา ตัดขาดจากโลกภายนอก ผมคิดว่าน้องคงกำลังผ่อนคลาย
 
สายตาผมชำเลืองมองนาฬิกาเข็มที่อยู่ในห้อง มันบ่งบอกว่าเวลาผมหมดแล้ว ผมต้องกลับบ้านแล้ว ประกอบกับความเบื่อและความไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรกับน้องเจ ผมเลือกที่จะทิ้งทุกอย่างทุกโอกาส และกลับบ้าน
 
ระหว่างที่ผมเดินออกจากสปา ผมตัดสินใจส่งข้อความไปหาน้องเจ
 
“แหม ไม่ทักพี่เลยนะครับ” โดยไม่ได้คิดแม้สักนิดว่าน้องจะตอบกลับ
 
แต่เพียงเวลาไม่นาน โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น “หืมมมมม ครับ?” น้องเจตอบ
 
ผมจึงบอกน้องไปว่าเมื่อครู่ที่ผ่านมาผมอยู่ในสถานที่เดียวกับน้อง น้องถามผมกลับว่าทำไมผมไม่ทักเขา เขามองไม่เห็นผม
 
“ขอโทษครับ” พร้อมส่งอีโมจิน้ำตาซึมกลับมา
 
ให้ตายเหอะ ผมอยากย้อนเวลากลับไปต่อยไอ้คนที่มันมองน้องไม่ดีว่ามีคนเลี้ยงดูจริงๆ มึงมีสิทธิ์อะไรไปว่าน้องเจวะ
 
แต่ผมก็ยังคงเหนียวแน่นในสิ่งที่ผมคิด ผมตอบกลับไปว่า “พี่มีธุระครับ ไว้คราวหน้าไม่พลาดแน่”
 
น้องตอบกลับเพียงว่า “ครับ 5555”  โดยที่ผมไม่เคยรู้เลย ว่านั่นคือคำพูดสุดท้ายที่ผมจะได้ยินจากน้องชายที่ผมชอบมากที่สุด
 
น้องชายที่ผมชอบ แต่ผมไม่เคยได้บอกให้เค้าได้รับรู้อะไรเลย
 
ผมมันโง่ โง่จริงๆ…