11

ชีวิตของผมหลังจากวันนั้น ก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย เป็นชีวิตธรรมดาๆ ที่คนๆ นึงจะใช้ ทำงาน ไปเที่ยว ไปคาเฟ่ ถ่ายรูปลง Instagram วนเวียนเป็นวัฏจักรไปเรื่อยๆ หาความสุขใส่ตัว คอยปัดเป่าความทุกข์ออกจากตัว ธรรมดามากๆ

แต่มีสิ่งหนึ่งที่หลังจากวันที่ผมหยุดคุยกับน้องเจแล้วผมไม่สามารถลืมได้เลย นั่นคือความตื่นเต้นและใจพองโตทุกครั้งที่น้องเจตอบข้อความของผม หรือแปะหัวใจให้กับคำตอบที่ผมตอบน้อง ผมคิดถึงมันอยู่ตลอดเวลา แต่เมื่อพิจารณาร่วมกับการตอบข้อความของน้องที่ดูสั้นๆ ห้วนๆ ในระยะหลังๆ แล้วมันทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าผมก็เป็นแค่หนึ่งใน “พี่” ที่น้องเจคุยด้วย ซึ่งมันอาจจะมีเป็นสิบหรือเป็นร้อยคน หรือมีแค่ผมคนเดียวก็ได้

ผมยอมรับว่าผมขี้ขลาด ผมจะต่อบทสนทนาก็ได้ แต่ผมเลือกที่จะไม่ทำอย่างนั้น มันเหมือนกับว่ากลไกการป้องกันตัวเองของผมมันทำงานดีเกินไป ผมกลัวที่จะถูกปฏิเสธ ผมจึงเป็นฝ่ายปฏิเสธน้องเจก่อน

ผมยังคงแวะเวียนเข้าไปดูใน Instagram ของน้องเจอยู่เรื่อยๆ เห็นรูปที่น้องเจลงผมก็อยากกด like ให้ทุกรูป แต่ผมกลัวน้องรำคาญ… ผมเลยไม่ได้กดลงไป…

วันที่ 7 มีนาคม ปีก่อน

ผมนัดกับเพื่อนที่เจอในที่ทำงานเก่าเพื่อที่จะไปหาอะไรกินแก้เบื่อแถวๆ อ่อนนุช วันนั้นอากาศค่อนข้างแย่ แต่ผมเพิ่งซื้อเสื้อมาใหม่ ผมอยากลองดูว่าถ้าผมใส่เสื้อ oversized แล้วจะเป็นยังไง ปรากฎว่าผมค่อนข้างชอบและมันทำให้ผมมีความมั่นใจมากขึ้น

ผมเจอกับเพื่อนราวๆ ช่วงบ่าย จำไม่ได้จริงๆ ว่ากี่โมง แต่วันนั้นเราไปถึงสถานที่ที่นัดหมายกันค่อนข้างช้า จำได้ว่าเป็นบ่ายกลางๆ ถึงบ่ายแก่ๆ

เราไม่เคยมาที่นี่กัน พอเห็นสถาปัตยกรรมที่แปลกประหลาดแล้วก็อดใจไม่ได้ที่จะถ่ายรูปไว้สักหน่อย ผมจำได้ว่าผมชอบรูปนี้มาก มันเป็นรูปที่ผมย่อเข่าเหมือนจะขอใครสักคนแต่งงาน แต่ผมก้มหน้า เพราะถ้าเงยมันอาจจะดูไม่ดีเท่านี้

เราไปหาของหวานกินกันที่คาเฟ่แห่งหนึ่งในสถานที่นี้ ของหวานกับผมไม่ใช่สิ่งที่ไปด้วยกันเลย แต่เพราะเพื่อนๆ อยากทานผมเลยไปด้วยก็ได้ ภายในร้านตกแต่งแบบมินิมอลออกแนวน่ารัก ซึ่งก็ไม่ใช่สไตล์ของผมอีก แต่มีอยู่โต๊ะนึงที่ผมชอบมาก เป็นโต๊ะติดหน้าต่าง มีแสดงแดดยามบ่ายส่องลงมาจากบานกระจก สาดผ่านผ้าม่านโปร่งทำให้ความร้อนแรงลดลงพอดิบพอดี พื้นหลังของโต๊ะนี้เป็นต้นไม้ที่มีสไตล์ต้นหนึ่ง พร้อมกำแพงสีขาว ตัดกับขอบเฟอร์นิเจอร์ไม้สไตล์ญี่ปุ่น ผมชอบมาก ผมจึงวานพี่ในแก๊งถ่ายรูปให้ โดยผมถอดแว่นออก เงยหน้ารับแดด พยายามทำให้รูปดูผ่อนคลายปนเหงามากที่สุด ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าผมทำไปทำไม แต่ผมก็ว่ามันดู deep ดี

ไม่แน่ใจว่าในวันนั้นเลยรึเปล่า ผมได้อัพรูปทั้งสองขึ้น Instagram ผลปรากฎว่าได้รับเสียงตอบรับค่อนข้างดีมาก มีคนกด like ให้ผมมากกว่าปกติ แต่ผมไม่ใช่เป็นคนประเภทหายใจด้วย like อยู่แล้ว จึงไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรมากนักกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เว้นแต่ว่า..

“t….x.. liked your photo”

“t….x.. liked your photo”

ผมจำได้ว่าผมยิ้ม แต่ตอนนี้…ผมนึกแล้วผมยิ้มไม่ออก ไม่ออกเลยจริงๆ

ผมดีใจที่น้องเจยังคงเห็นผมอยู่ในสายตา แต่ผมไม่ได้มีความคิดที่จะสานต่ออะไรใดๆ เลย ผมจึงปล่อยมันผ่านไปเหมือนเช่นที่ผมทำกับเพื่อนคนอื่นๆ เพราะเราน่าจะเป็นได้แค่เพื่อนกัน…

หลังจากนั้น ผมก็ใช้ชีวิตของผมไปเรื่อยๆ มันไม่ได้มีอะไรหวือหวามากมายเช่นเคย ผมไม่เคยได้รับ like จากน้องเจอีก ผมจึงไม่ได้คิดว่าสิ่งที่น้องเจทำให้ในตอนนั้นเป็นอะไรที่พิเศษ แถมช่วงหลังๆ ผมยังเห็น stories ของน้องเจที่ใช้ชีวิตที่ปาร์ตี้หนักมาก ดื่ม ทานอาหารหรูทุกเย็น ไปเที่ยวโรงแรมหรูทุกเสาร์อาทิตย์ มีคนถ่ายรูปให้ทุกรูป จนทำให้ผมมีความคิดประหลาดๆ อันนึงโผล่ขึ้นมาในหัวว่า น้องอาจจะมีใครเลี้ยงดูอยู่ก็เป็นได้ เพราะผมไม่แน่ใจว่าด้วยสิ่งที่น้องทำอยู่มันสามารถใช้ชีวิตแบบนี้ได้ยังไง ผมไม่ชอบการใช้ชีวิตแบบนี้เลย

และแล้วในวันวันหนึ่งที่ผมจำไม่ได้ ผมก็ตัดสินใจกด unfollow น้อง แม้จะรู้ว่าน้องปิดทุกอย่างเป็น private และการทำเช่นนั้นทำให้ผมไม่สามารถทราบความเคลื่อนไหวของน้องเจได้อีก แต่ ณ เวลานั้นผมต้องการที่จะเดินไปข้างหน้า และไม่กลับมาสนใจอีกแล้วว่าน้องจะใช้ชีวิตยังไง

ผมไม่เคยเสียใจในสิ่งที่ผมคิด เพราะแม้แต่วันนี้ ผมก็ยังคงสงสัยอยู่ไม่คลาย แต่ผมไม่มีความจำเป็นจะต้องไปหาคำตอบอะไรอีกแล้ว…