โลกอมตะ

ตึง
 
ตึง
 
ตึง
 
เสียงกลองมังกรประกอบพิธีดังสะท้อนไปทั่วหุบเขามังกรสวรรค์ วันนี้อารามเต๋ามังกรสวรรค์ค่อนข้างร้างผู้คน เพราะอารามจะประกอบพิธีสำคัญในวันนี้ จึงปิดไม่ให้มีผู้คนเข้ามาจุดธูปบูชา 
 
แต่ลูกศิษย์ในวัดยังคงคับคั่งล้วนยืนประจำตำแหน่งของตนรอบแท่นพิธี
 
แท่นพิธีอารามมังกรสวรรค์สลักขึ้นจากหนกชั้นดี เจ้าอารามยืนสำรวมสวดมนต์อยู่ด้านล่าง บนแท่นมีเด็กชายนอนอยู่ด้านบน ในมือของเด็กชายถือหยกสลักรูปมนุษย์ ผสานกันไว้บนหน้าอกคล้ายคนหลับสนิท
 
หลังจากเจ้าอารามสวดคาถาเพื่อเตรียมพร้อมเป็นที่เรียบร้อย จึงเดินไปหาหญิงชายวัยกลางคนคู่หนึ่ง
 
เมื่อเห็นเจ้าอารามเดินมา หญิงวัยกลางคนจึงคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว
 
“ท่านเจ้าอาราม ขอเพียงท่านกำจัดวิญญาณร้ายได้สำเร็จ พวกเรายินดีบริจาคสมบัติทุกอย่างให้อารามเลยเจ้าค่ะ” หญิงวัยกลางคนอ้อนวอนทั้งน้ำตา
 
เมื่อเห็นเช่นนี้ชายวัยกลางคนก็คุกเข่าลงเช่นกัน “ใช่ขอรับ ขอเพียงลูกของเราหลุดพ้นจากความทรมาณ เรายินดียกดาบไม้ประจำตระกูลให้กับอารามมังกรสวรรค์”
 
เมื่อมองฉากนี้เจ้าอารามมังกรสวรรค์ก็ดูทูกทั้งสองคนในใจเล็กน้อย อารามมังกรสวรรค์ไม่เคยขาดสมบัติมีค่าหรือเงินทอง ที่เข้าตาเขาก็มีเพียงดาบไม้ประจำตระกูลเท่านั้นที่นับว่าเป็นของวิเศษหายากที่มีค่า
 
“ท่านทั้งสองไม่ต้องร้อนใจไป เรารับปากพวกท่านแล้วย่อมทำให้สำเร็จดั่งวาจา แต่โยมทั้งสองก็ต้องทำตามสัญญาที่จะให้บุตรเป็นศิษย์อารามมังกรสวรรค์เช่นกัน” เจ้าอารามมังกรสวรรค์พูดด้วยความเมตตา
 
อันที่จริงเจ้าอารามไม่ได้ต้องการรักษาเด็กคนนี้ในตอนแรก เพราะปีศาจตนนี้มีพลังไม่ธรรมดาเลย แต่เมื่อเขาเห็นว่าเด็กคนนี้มีร่างกายหายากไม่ธรรมดาเขาจึงคิดใหม่
 
เด็กคนนี้มีร่างเต๋าสื่อสวรรค์ที่ถือว่าเป็นร่างที่ดีที่สุดที่จะฝึกวิชาเต๋าของพวกเขา
 
“เอาล่ะ ท่านทั้งสองลุกขึ้นเถิด อีกประเดี๋ยวก็จะเที่ยงแล้ว เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะกำจัดปิศาจร้ายตนนี้” เจ้าอารามเต๋าพูดพร้อมกับเดินจากไป
 
เจ้าอารามเดินเดินเข้าไปจนถึงกระท่อมที่อยู่ห่างไกลและเงียบสงบ บริเวณนี้เป็นบริเวณที่ถูกหวงห้ามในอารามเต๋าสวรรค์ มีเพียงผู้อาวุโสในอารามเท่านั้นจะเข้ามาได้
 
เจ้าอารามเดินเข้าไปในกระท่อมอย่างช้า ๆ แล้วคุกเข้าลงหน้าเตียงไม้ไผ่ บนเตียงนี้มีชายชรานอนอยู่ ชายคนนี้ดูเหมือนกับตายไปแล้ว ร่างกายของเขาเหลือเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก ลมหายใจของเขาช้ามากจนเหมือนไม่ได้หายใจ กลางหน้าอกของเขามีหยกสลักรูปมนุษย์วางอยู่
 
ชายชราคนนี้คือผู้ก่อตั้งอารามมังกรสวรรค์เมื่อสองร้อยปีก่อน นักพรตมังกรสวรรค์ เขาฝึกวิชาจนถึงขีดสุดจนมียายุขัยยาวนานถึงสองร้อยหกสิบปี แต่มนุษย์ไม่อาจสู้ฟ้าได้ วันหนึ่งอายุขัยก็ต้องสิ้นสุดลง เขาจึงทำได้เพียงใช้วิชาปกปิดสวรรค์เพื่อยืดอายุไปก่อน แต่ข้อเสียของวิชานี้คือเขาทำได้เพียงนอนอยู่นิ่ง ๆ เท่านั้น มิอาจดำเนินชีวิตตามปกติได้
 
“ท่านอาจารย์ ในสุดเวลาที่ท่านรอคอยก็มาถึงแล้ว ข้าหาร่างที่ยอดเยี่ยมเหมาะกับท่านได้แล้ว ครั้งนี้ท่านจะได้เกิดใหม่และเป็นผู้นำอารามมังกรสวรรค์ไปสู่ความรุ่งเรืองอีกครั้ง” เจ้าอารามพูดออกมาด้วยความแผ่วเบา
 
ตึง
 
ตึง
 
ตึง
 
เวลาห้าโมงสี่สิบห้านาที เสียงกลองมังกรสะท้อนไปทั่วลานพิธี ควันธูปมงคลฟุ้งขึ้นท้องฟ้า
 
“อัญเชิญสัตว์ศักดิ์สิทธิ์”
 
เสียงผู้ดำเนินพิธีดังก้องกังวาน ทำให้ดูมีมนต์ขลังเป็นพิเศษ
 
ด้านทิศตะวันออก นักพรตอาวุโสเดินตามมาด้วยบรรดาลูกศิษย์ที่แบกกรงขนาดใหญ่ ข้างในเป็นงูมีเขาประหลาด ลำตัวสีเขียวยาวราวสิบเมตร
 
ด้านทิศใต้ นักพรตอาวุโสเดินตามมาด้วยลูกศิษย์ที่หามกรงออกมา ข้างในมีไก่ตัวผู้ที่ใหญ่กว่าปกติราวสามเท่า ทั่วทั้งตัวมีสีแดงสด บนหัวมันมีหงอนงดงามราวกับมงกุฏ
 
ด้านทิศตะวันตก  นักพรตอาวุโสเดินตามมาด้วยลูกศิษย์ที่แบกกรงขนาดใหญ่ออกมา ข้างในมีเสือขาวที่ดูดุร้ายมาก 
 
ด้านทิศเหนือ  นักพรตอาวุโสเดินตามมาด้วยลูกศิษย์ที่แบกกรองขนาดใหญ่ ข้างในมีเต่าสีดำทมิฬ ที่ตัวใหญ่กระดองกว้างราวสองเมตร
 
บรรดาลูกศิษย์และคู่สามีภรรยาวัยกลางคนเห็นฉากนี้ก็ประหลาดใจมาก สัตว์เหล่านี้ล้วนไม่เคยพบเห็นได้ในโลกภายนอก
 
“สวดคาถาสี่จตุรเทพ” ผู้ดำเนินพิธีกล่าวอีกครั้ง
 
บรรดาลูกศิษย์ทั้งหลายจึงเริ่มท่องคาถาพร้อมกัน
 
สี่เทพสัตว์สวรรค์
 
กำราบสี่ทิศ
 
บูรพามังกรฟ้า
 
ทักษิณหงส์ชาด
 
ประจิมพยัคฆ์ขาว
 
อุดรเต่าทมิฬ
 
สี่เทพสัตว์สวรรค์
 
พิทักษ์สี่ทิศ
 
ขอจงสถิต ณ ที่นี้เทิญ
 
เหล่าลูกศิษย์ท่องคาถาอย่างพร้อมเพรียง
 
พระอาทิตย์ค่อย ๆ เคลื่อนมาเป็นเวลาเที่ยงตรง
 
“บูชายัญสี่สัตว์สวรรค์” ผู้ดำเนินพิธีกล่าวอีกครั้ง
 
ผู้อาวุโสที่ประจำการอยู่กับสัตว์ทั้งสี่ลงมือพร้อมกัน ลงดาบที่คอสัตว์ทั้งสี่จนเลือดสาดกระจายไปบนแทนพิธีหนกจนแดงฉาน