โลกอมตะ

โลกมนุษย์

เทือกเขาทอดยาวสุดสายตา ดูสลับซับซ้อนเหมือนสันหลังมังกรที่กำลังเลื้อยอยู่บนพื้นพิภพ เมฆหมอกรายล้อมดังสรวงสวรรค์ ภูมิทัศน์ที่ยิ่งใหญ่และงดงามนี้ เรียกว่าเทือกเขามังกรสวรรค์

ท่ามกลางเทือกเขามังกรสวรรค์อารามเต๋ามังกรสวรรค์ เป็นอารามที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากแห่งหนึ่งในประเทศ นอกจากความงดงามแล้วยังโด่งดังในเรื่องการขับไล่ ภูต ผี ปิศาจ และสิ่งชั่วร้ายทั้งหลาย

“อดทนหน่อยนะลูกแม่ หลังจากผ่านพิธีครั้งนี้ผีร้ายที่ตามหลอกหลอนลูกมาตลอดจะโดนกำจัดไปซะที” หญิงวัยกลางคนมองลูกชายอายุสิบห้าปีที่อยู่ข้างเธอด้วยความสงสาร

เด็กคนนี้แม้จะอายุถึงสิบห้าปีแล้วแต่มองจากลักษณะภายนอกเหมือนกับเด็กอายุไม่เกินสิบปีเท่านั้น หน้าตาดูดีเค้าโครงใบหน้ามีความงดงาม คิ้มเข้ม แต่ริมฝีปากกลับบางคล้ายสตรียากจะแยกแยะจากการมองว่าชายหรือหญิง ผิวของเด็กชายดูขาวซีดไร้สีเลือด บรรยากาศที่รายล้อมรอบเขาดูมืดมน คล้ายจะแฝงไปด้วยวิญญาณร้าย

สาเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้ ย้อนกลับไปเมื่อเขาอายุได้ห้าขวบ เขาเป็นเด็กที่เกิดในหมู่บ้านที่ยากจนแต่ครอบครัวของเขาพอมีกินอยู่บ้างไม่ได้ลำบากเหมือนครอบครัวอื่น ๆ หมู่บ้านนี้เรียกว่า หมู่บ้านเขาหมอก

ตะวันบ่ายคล้อย ขณะที่เขากำลังเล่นกับเพื่อนคนอื่น ๆ ตามประสาเด็กในชนบท พวกเขาออกล่าสัตว์ตามประสาเด็ก ทั้งกระต่าย นก หนู กิ้งก่า สัตว์เล้กสัตว์น้อยบริเวณตีนเขาหลังหมู่บ้านตามปกติ 

แต่วันนี้กลับเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น พระอาทิตย์ถูกบดบังเกิดปรากฏการณ์สุริยุปราคาอย่างกระทันหัน ท้องฟ้ามืดมัว หมอกสีขาวเทากระจายออกมาอยากรวดเร็วจากในหุบเขา เด็กชายร้องหาเพื่อนคนอื่น ๆ ที่มาด้วยกัน แต่ไม่พบใครเลย เขาจึงเดินตามหาเพื่อนไปเรื่อย ๆ จนเดินมาถึงอารามแห่งหนึ่ง 

เขาไม่เคยเห็นอารามแห่งนี้มาก่อน เคยเห็นเพียงอารามร้างที่อยู่ตีนเขาหลังหมู่บ้านเท่านั้น ซึ่งแตกต่างจากอารามที่เคยเห็นตรงหน้าอย่างมาก เพราะอารามแห่งนี้ดูใหม่มาก ภายนอกเป็นสีทอง แต่ภายในกลับมีเพียงสีดำเท่านั้น ขณะที่อารามที่เขาเคยเห็นมาก่อนเป็นเพียงกองหินที่ผุพัง

ด้วยความแปลกใจและความช่างสังสัยตามประสาเด็ก แม้อารามแห่งนี้จะน่ากลัวอยู่บ้างแต่เขาก็เดินเข้าไปสำรวจดูเผื่อจะเพื่อน ๆ จะเขาไปข้างใน

“ช่วยด้วย”

“ช่วยด้วย ๆ”

“ช่วยพวกเราด้วย”

เสียงเพื่อน ๆ ที่คุ้นเคยดังขึ้นมาทันทีเมื่อเขาเข้ามาในอารามแห่งนี้ เสียงนี้ดูเหมือนจะมาจากทุกทิศทุกทางทำให้เขายากจะแยกแยะได้ว่าเพื่อน ๆ ของเขาอยู่ที่ไหน

“ช่วยด้วย ๆ”

“ช่วยด้วย เราติดอยู่ข้างในนี้”

เสียงเพื่อนของเขาดังขึ้นมาอีกครั้ง

“พวกนายอยู่ที่ไหนกัน” เด็กชายตอบกลับไปด้วยความร้อนใจ แล้วมองหาไปทุกทิศทุกทาง

“ทางนี้”

ปึง

ปึง

ปึง

.

.

.

เกิดเสียงตอบรับพร้อมกับเสียงทุบประตูอย่างรุนแรงมาจากเจดีย์สีดำที่อยู่ตรงกลางลาน เด็กชายจึงวิ่งไปที่เจดีย์อย่างรวดเร็ว

“ช่วยเราด้วย นักพรตชั่วจับพวกเรามาขังไว้กับปิศาจ มันกำลังจะกินเราแล้ว” 

เสียงร้องตะโกนเร่งรีบขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับน้ำเสียงที่ค่อย ๆ แหบลง แต่เด็กชายกลับไม่ได้สังเกตุมากนัก

ปึง

ปึง

ปึง

เสียงทุบยังคงเร่งเร้าอยู่อย่างเร่งร้อน

เด็กชายมองหาที่เปิดปะตูอย่างรวดเร็ว แต่ไม่พบกลอน หรือกุญแจอะไรเลย มีเพียงยันต์สีเหลืองทองลงอักขระด้วยชาดติดอยู่ตรงประตู แฝงไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์อย่างยิ่ง เขาลองผลักประตูก็ไม่ยอมเปิดออก

“แล้วฉันจะเปิดได้อย่างไร” เด็กชายถามอย่างรีบร้อนเพราะกลัวปิศาจจะกินเพื่อนเขาเสียก่อน

“ข้ารู้” เสียงเพื่อนข้างในตอบกลับมา

“ทำยังไงรีบบอกฉันเร็ว” เด็กชายถามกลับ

“นักพรตเต๋าปิดผนึกที่นี่ด้วยยันต์ มันต้องใช้คาถาเพื่อเปิดออก” เสียงข้างในตอบกลับมา 

“แม้ฉันเป็นเด็กห้าขวบแต่จะมีเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ในโลกได้อย่างไร” เด็กชายแม้จะอายุยังน้อยแต่เขาก็เป็นคนที่ฉลาดกว่าเด็กในรุ่นเดียวกันมาก เขาเป็นคนที่มีความจำดีมาตั้งแต่อายุยังน้อย เขาจึงไม่เชื่อเรื่องเหลวไหลเช่นนี้

“แต่เราต้องทดสอบดูก่อน เรามีเวลาไม่มากแล้ว” เสียงข้างในตอบกลับมาอย่างร้อนใจ

“ถึงอย่างนั้นข้าก็ไม่รู้คาถาของนักพรตเต๋า” เด็กชายถึงแม้จะต้องการช่วยเพื่อนแต่ก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

“ข้าเคยได้ยินตอนที่เขาผนึกเรา ข้าจำได้” เสียงเพื่อนอีกคนหนึ่งตอบกลับมา

“รีบท่องตามเรา” เสียงของเพื่อนข้างในพูดพร้อมกันตอบกลับมา 

ฟ้ากำหนดมนุษย์ 

เสียงนี้ดังขึ้นทำให้เด็กชายมึนงงเล็กน้อย คล้ายสติล่องลอย เขาจึงท่องตามออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ฟ้ากำหนดมนุษย์”

มนุษย์กำหนดจิตใจ

“มนุษย์กำหนดจิตใจ”

จิตใจกำหนดฟ้า

“จิตใจกำหนดฟ้า”

ข้าขอบัญชายันต์ผนึก

“ข้าขอบัญชายันต์ผนึก”

จงเปิด

“จงเปิด”

หลังจากเด็กชายท่องเสร็จยันต์ก็ค่อย ๆ สลายเป็นเถ้าถ่าน ประตูเจดีย์ค่อย ๆ เปิดออก ข้างในมีแต่ความมืดมิดไม่มีเพื่อนของเขาแม้แต่คนเดียว

หลังจากที่เด็กชายหายจากความมึนงง เขาก็เห็นเพียงดวงตาสีแดงหนึ่งคู่ค่อย ๆ เปิดขึ้นแล้วมองมาที่เขาด้วยความยินดี แต่น่าสยดสยอง