โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เที่ยงคืนนั้นเอง   ที่คฤหาสน์หรูหราตั้งอยู่ในอาณาเขตทองวังหลวง   หน้าต่างนานหนึ่งเปิดกว้างท่ามกลางแสงสลัว   กลิ่นสุราและควันจากสิ่งมึนเมาลอยคลุ้งเต็มห้อง
 
ชายหญิงคู่หนึ่งนอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงใหญ่ที่ปูด้วยกุหลาบ   เสียงหัวเราะคิกคักดังแว่วออกมาสู่ด้านนอกพอได้ยิน   บ่งบอกให้รู้ว่าพวกเขาทั้งสองกำลังอยู่ในห้วงแห่งสุนทรี
 
“ ข้าเคยออกรบ ”
 
เมทาอินในวัยสี่สิบกว่า
แต่มีสภาพเหมือนคนแก่คุยโม้โอ้อวดออกมา
 
“ ใช่   ข้าไม่ได้อยู่ในทำเนียบแห่งปราชญ์   นั่นเป็นเพราะแท้จริงแล้วข้าคือนักรบ ”
 
“ โอ๊ว   ข้าชอบบุรุษผู้แข็งแกร่ง ”
 
สตรีในชุดบางเบาว่า
นางเริ่มฉีกทึ้งเสื้อผ้าของหนุ่มใหญ่ออก
 
ราดไวน์สีแดงข้นลงบนแผ่นอกแห้งลีบไร้กล้ามเนื้อ
แล้วลากปลายเล็บจากใต้คางผ่านลำคอเรื่อยลงไปจนถึงเอว
 
สร้างรอยแผลตื้นๆ พอมีเลือดไหล
เมทาอินถึงกับดิ้นพราดด้วยความเสียวซ่าน
 
สตรีแสนสวยขึ้นไปคร่อมอยู่บนร่างของเขา
รวบลำคอแห้งกร้านเอาไว้ด้วยนิ้วที่เรียวยาวน่าหลงใหล
 
“ บอกข้ามาพ่อรูปหล่อเจ้ารักข้าหรือไม่ ”
 
นางเอ่ยถาม
ด้วยถ้อยคำหวานหยาดเยิ้ม
 
“ รักสิ   ข้ารักเจ้า   รักจนจะยอมถวายชีวิตอยู่แล้ว ”
 
หนุ่มใหญ่ตอบกลับมา
ด้วยเสียงแหบสั่นจากแรงตันหา
 
“ ดีมาก   ทูนหัวของข้าแล้วเจ้าแกร่งเท่าไหร่กัน   แข็งแรงพอที่จะรักกับข้าทั้งคืนหรือเปล่านะ ”
 
คำพูดนั้นทำเอาเมทาอินลุกพรวดขึ้น
เพื่อหวังจูบกับนาง
 
แต่สาวงามตรงหน้ากลับออกแรงกดลำคอเขาแนบกับเตียง
เห็นได้ชัดเลยว่าใครกันที่แข็งแรงกว่า
 
“ ชู่… ”
 
นางทำเสียงให้หนุ่มใหญ่คนนั้นสงบลง
 
“ อย่าใจร้อนนักเลย   เรายังมีเวลา   ท่านรู้หรือไม่สาวงามนั้นคู่กับของล้ำค่าบอกข้ามาเถิดนะ   อะไรล้ำค่าสุดในโอรีออน ”
 
“ บัลลังทองแห่งกษัตริย์ล้ำค่าสูงสุด   หากว่าเจ้าปรารถนา   ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรข้าก็จะนำมามอบให้ ”
 
“ บัลลังทอง   มิใช่มงกุฎหรอกหรือ ”
 
คำตอบนั้นทำเอาสตรีในชุดแดงกรุยกรายถึงกับกระพริบตาปริบๆ
ด้วยความรู้สึกฉงนฉงาย
 
“ มงกุฎสร้างจากทองคำ   ส่วนบัลลังนั้นก็ทำจากทองคำเช่นกันเมื่อเทียบจากขนาดแล้วบัลลังทองย่อมมีราคากว่า ”
 
เมื่อได้ยินดังนั้นสตรีชุดแดงก็ถอนหายใจ
ด้วยความรู้สึกผิดหวัง
 
“ เจ้าอยากได้มงกุฎ   เช่นนั้นข้าจะสร้างมงกุฎที่งดงามที่สุดให้เจ้า   จนแม้แต่ราชินีวิเวียร่ายังหาได้เทียบเคียง ”
 
หนุ่มใหญ่กล่าวเอาใจ
ด้วยเห็นว่าสตรีแสนสวยของเขาเริ่มมีอารมณ์ขุ่นมัว
 
“ ช่างมงกุฎเถิดมันก็แค่ของนอกกาย   เวลานี้เรามาหาความสำราญกันดีกว่านะพ่อคนดี   ของล้ำค่าใดจะดีไปกว่าความสุขใจเล่า ”
 
นางหัวเราะคิกคัก
เปลี่ยนจากอารมณ์บูด
มาเป็นสาวน้อยแสนร่าเริงได้อย่างฉับพลัน
จนน่าประหลาดใจ
 
โซ่เส้นหนึ่งที่ใช้ล่ามข้อเท้าตนเองถูกตวัดปลายไปคล้องคอหนุ่มใหญ่
แล้วนางก็ม้วนตัวไปนั่งอยู่สุดปลายเตียง
 
“ มานี่มาคนเก่งมาหาข้าสิ ”
 
นางกระดิกนิ้วเรียก
ด้วยรอยยิ้มที่เชิญชวน
 
เมทาอินหมอบลงคลานไปตามคำเรียกหา
เหมือนสุนัขแก่แสนหิวโซกำลังจะได้กินอาหาร
 
หนามกุหลาบที่ปูบนที่นอนเกี่ยวไปบนผิวหนัง
ครั้งแล้วครั้งเล่า
 
แต่เขาก็ไม่ใส่ใจ
เพราะแรงตันหานั้นมีมากกว่า
 
            ในเวลานั้นหนุ่มใหญ่ในร่างเปลือยเปล่า
กำลังทำท่าลามกอยู่บนเตียงเพียงลำพัง
กับห้วงฝันประหลาดที่แสนวาบหวาม
 
ส่วนสตรีในชุดสีแดงนั่งเดียวดาย
หลังของนางพิงกับกรอบหน้าต่าง
 
เข่าที่ตั้งชันทำให้กระโปรงร่นลงจนสุดโคนขาขาวเนียน
 
สตรีนางนั้นนั่งนับกลีบกุหลาบในมือ
ปล่อยให้หลุดลอยตามลมออกไปนอกหน้าต่าง
พร้อมกับขับขานบทเพลงแสนเศร้า
 
เบื้องล่างมีบุรุษในชุดคลุมดำเผยกายออกมา
เขาคว้าเอากลีบกุหลาบได้กลีบหนึ่ง
แล้วขยี้มันจนสลายกลายเป็นขี้เถ้า
 
“ วอเรน่า ”
 
หนุ่มน้อยคนนั้นส่งเสียงเรียกเบาๆ
 
สตรีชุดแดงทำท่าเหมือนเพิ่งรู้การมาถึงของเขา
นางก้มลงมองพลางยิ้มหวาน
 
“ คิดถึงข้าหรือไร   ดึกป่านนี้ยังไม่ยอมเข้านอน   ต้องการให้ข้ากล่อมหรือเปล่าจ๊ะพ่อหนูน้อย ”
 
“ ให้ข้านอนกับคนแก่สู้เอาหมอนอุดจมูกตนเองตายไม่หลับสบายกว่ากันหรือ ”
 
สตรีชุดแดงทิ้งตัวจากหน้าต่าง
ลงมายืนข้างเขาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
 
“ หยาบคายจริง   ข้าไม่เคยสอนเจ้าหรืออยู่กับสตรีคำว่าแก่ชรานั้นต้องห้าม ”
 
“ สรุปแล้วได้ความว่าอย่าไร ”
 
กาเอลเข้าเรื่องทันที
เพราะไม่อยากฟังสตรีนางนี้กล่าวให้มากความ
 
“ เขาคนนั้นไม่รู้อะไรเลย   น่าเสียดายเป็นถึงบุตรชายปราชญ์แห่งยุคเสียเวลาชะมัด   แต่ข้ารู้สึกว่าของที่เราต้องการไม่ได้อยู่ที่นี่ ”   
 
นางว่า
 
“ มันเพิ่งจะไม่อยู่หรือไม่เคยมีอยู่ตั้งแต่แรก   เจ้านี่นะวางของอย่างไรกัน   จำไม่ได้เลยหรือ ”
 
ถึงจะกล่าวเช่นนั้น
แต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีขัดเคืองอย่างใด
 
“ ก็แหมข้าเป็นคนจิตใจดี   ใครขอข้าก็ไห้เลยลืมๆ ไปบ้างมันก็ช่วยไม่ได้นี่นา   แต่ข้ารู้สึกว่ามันควรต้องอยู่ที่โอรีออนชิ้นหนึ่ง ”
 
กาเอลหมุนคทาในมือ
อัญมณีสีแดงเปล่งประกายขึ้น
 
“ แต่ข้ากลับไม่รู้สึกถึงมันแม้แต่น้อยเจ้าแน่ใจแล้วหรือว่ามันอยู่ที่นี่ ”
 
“ พันปีที่ผ่านไปมันย่อมมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น   ช่างเถิดของสำคัญอย่างนั้นมันไม่หายไปเฉยๆ อย่างแน่นอน   อย่างน้อยต้องมีคนรู้เรื่องราวอะไรบ้าง ”
 
วอเรน่าบอก
 
“ เจ้าจะอยู่ที่นี่ต่อสินะ ”
 
กาเอลสรุป
 
“ ก็ตามใจ   ส่วนข้าจะกลับไปโอรีเวียแล้ว ”
 
“ ทำไมล่ะ   ถึงอย่างไรเจ้าก็เทียวไปเทียวมาอยู่แล้ว   พูดอย่างกับเจ้าจะไม่มาที่นี่อีก ”
 
สตรีแสนงามท้วง
 
“ ในเมื่อแน่ใจว่าเมืองนี้ไม่มีสิ่งที่ต้องการข้าจะเสียเวลาไปใย ”
 
หนุ่มน้อยตอบ
 
“ ไม่คิดห่วงเจ้าชายตัวน้อยๆ ผู้น่าสงสารแล้วหรือ ”
 
“ คนที่แกร่งพอเท่านั้นจึงจะยืนข้างข้าได้ ”
 
“ ในเมื่อเจ้าไม่สนใจเขาแล้วให้ข้าสนใจแทนได้หรือไม่   ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเอลานอสนั้นไม่ได้เรื่อง ”
 
สตรีชุดแดงว่า
 
“ ให้เวลาเขาหน่อยสิ   ข้ายังเชื่อใจเขาอยู่ ”
 
กาเอลบอก
 
“ แล้วกันข้าอดสนุกเลยสิ ”
 
สตรีนางนั้นทำหน้างอง้ำ
เหมือนว่าโดนขัดใจ
 
“ ไม่เป็นไร   เล่นลูกไม่ได้คนพ่อยังว่างนี่นา   ว่าแต่เจ้าจะไปโอรีเวียเพื่อสิ่งใดกัน ”
 
“ มีของสำคัญอยู่ที่นั่นอย่างน้อยสองชิ้นมิใช่หรืออีกอย่างเบาะแสอื่นคนในโอรีเวียบางคนควรจะรู้ ”
 
หนุ่มน้อยผู้สวมหน้ากากว่า
 
“ ก็ได้   แต่ระวังอย่าทำตัวเองให้ตกอยู่ในอันตรายล่ะ ”
 
สตรีชุดแดงบอกกับเขา
ด้วยความห่วงใยจากใจจริง
 
กาเอลไม่รับปากอะไร
เขาเพียงแต่ก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
 
แล้วร่างก็แตกสลาย
กลายเป็นนกกลางคืน
 
โผบินขึ้นสู่ท้องฟ้า
ก่อนจะหายลับไปอย่างเงียบงัน
 
“ น่าแปลกนะ ”
 
สตรีชุดแดงรำพึงกับตนเอง
 
“ เนิ่นนานมาแล้วที่ข้าอยู่เพียงลำพังโดยไม่รู้สึกอะไร   แต่เพียงช่วงเวลาสั้นๆ ที่เจ้าก้าวเข้ามาในชีวิต   ข้ากลับโดดเดี่ยวทุกครั้งที่เจ้าจากไปแบบนี้   อา… คิดถึงช่วงเวลาที่เจ้ายังเป็นเด็กเหตุใดจึงเติบโตไวนัก   ข้าอยากอุ้มเจ้าพาเจ้าขี่หลังเหมือนครั้งก่อนโน้น   แต่คงเป็นไปไม่ได้แล้วสินะ   เด็กน้อยของข้าปีกกล้าขาแข็งเสียแล้ว ”
 
นางกล่าว
พลางจ้องกุหลาบที่เหลือในมือ
 
“ เจ้ารักข้าหรือเจ้าจะไม่รักข้า ”
 
เสียงรำพันแว่วมากับสายลม
พร้อมกับกลีบกุกลาบสีหวานที่ปลิวกระจายไป