โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

ชาวบ้านที่กำลังขวัญผวาจากการมาถึงของผู้ใช้มนต์ดำ   กับเหตุการณ์น่าสะพรึงกลัวเหนือความคาดฝัน   พวกเขาต่างถอยร่นกันกลับมายังลานประชุมกลางหมู่บ้าน   ในขณะที่ไฟกำลังโอบล้อมเข้ามาอย่างช้าๆ   พวกเขาถอยร่นไปที่บ่อ   น้ำในนั้นมีไม่มากนัก   และไม่อาจดับไฟได้

 

“ ร่างบูชายัญ   ศาสตร์มืดมนดำสร้างขึ้นด้วยการบูชายัญ   พวกเราต้องทำลายร่างนั้น ”

 

ชายชราคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

เขาชี้ไปที่ร่างดำเกรียมจากการโดนฟ้าฝ่า

 

เมื่อได้ยินดังนั้น

ชาวบ้านจึงช่วยกันทุบร่างที่นอนตายตรงนั้น

 

ด้วยความหวาดกลัวและความไม่รู้

ด้วยภัยที่ใกล้เข้ามาทุกขณะ

 

พวกเขาไม่มีทางเลือก

ในช่วงเวลาคับขันเช่นนี้ไม่ว่าใครเอ่ยอะไรก็ดูน่าเชื่อถือ

 

และพร้อมจะทำตามนั้น

ด้วยความหวังว่าพวกเขาจะอยู่รอดปรอดภัย

 

ร่างที่ดำเกรียม

จึงถูกสับเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ด้วยของที่พอจะหยิบฉวยได้จากแถวนั้น

 

ชิ้นเนื้อของคนที่โดนฟ้าฝ่ากระเด็นไปทั่ว

และมันได้กลายร่างเป็นตะขาบ

ไล่กัดชาวบ้านจนล้มกลิ้งทุรนทุราย

 

พวกเขากรีดร้อง

ก่นด่าและโทษกันไปมา

ถึงสาเหตุของภัยร้ายในครั้งนี้

 

เมื่ออับจนหนทาง

หมดแล้วที่พึ่งพิงไร้ซึ่งความหวัง

 

ชาวบ้านที่น่าสงสารจึงก้มลงอ้อนวอน

ต่อทวยเทพต่อภูตผี

หรือแม้แต่ใครก็ตามที่สติในตอนนั้นพอจะนึกได้

 

ไม่รู้เพราะเหตุใด

เคอร์คารอนที่บินวนอยู่รอบหมู่บ้านได้หายไป

 

เมฆสีดำน่ากลัวเคลื่อนออก

ปล่อยให้พระจันทร์เต็มดวงได้ฉายแสง

 

ประกายเรื่อเรืองอาบไล้ตรงกลางลาน

ชาวบ้านที่ได้สัมผัสแสงแห่งดวงจันทร์

 

ต่างทุเลาจากพิษสัตว์ร้าย

พวกเขาจึงคุกเข่าลงด้วยความยินดี

 

ในตอนนั้นเอง

ที่ได้ปรากฏร่างของสตรีนางหนึ่งในชุดคลุมยาวสีขาว

 

บนผมสีดำหยิกยาวสลวยสวมทับด้วยมงกุฎดอกไม้

นางเดินมาท่ามกลางหมู่ชาวบ้านด้วยเท้าอันเปลือยเปล่า

 

มีโซ่เหล็กสีดำพันรัดข้อเท่า

ลาดปลายกับพื้นดินส่งเสียงครืดคลาดเป็นระยะ

 

“ ท่านสตรีแสนงาม   ท่านคือใครกัน   มาที่นี่เพื่อช่วยพวกเราใช่หรือไม่ ”

 

หัวหน้าหมู่บ้านเป็นคนเอ่ยขึ้น

สตรีนางนั้นยิ้มให้เขาด้วยความอ่อนโยน

 

“ ใครกันนะเรียกหาข้า ”

 

นางย้อนถาม

ด้วยน้ำเสียงหวานละเมียดละไม

 

ชาวบ้านต่างมองหน้ากัน

ด้วยไม่แน่ใจว่านางคือผู้ใดและใครเป็นคนอันเชิญมา

 

แต่นั่นไม่สำคัญ

เท่ากับความช่วยเหลือในเวลานี้

 

“ ท่านผู้สูงส่ง ”

 

หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยขึ้นอีก

 

“ ในเวลานี้พวกเรากำลังประสบภัยร้ายได้โปรดช่วยพวกเราด้วย ”

 

สตรีนางนั้นมองเปลวไฟที่คืบคลานเข้ามา

 

“ เกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร   เหตุใดมีผู้คิดร้ายพวกเจ้ามีความผิดใดกัน ”

 

ชาวบ้านต่างก้มหน้า

ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา

 

“ ว่าอย่างไรล่ะ   ข้าผู้มาจากแดนไกลไม่อาจเข้าใจเรื่องราวทางนี้   หากพวกเจ้าไม่บอกข้ามีหรือจะรู้   หนทางแก้ไขก็อยู่ที่พวกเจ้าทั้งหมด ”

 

สตรีนางนั้นถามย้ำ

ท่าทีของนางนั้นสงบและเป็นมิตรยิ่งนัก

 

“ พวกเราเป็นแต่ชาวบ้านธรรมดา   ไหนเลยจะมีเรื่องกับผู้ใช้เวทมนตร์   มีผู้ใช้มนต์ดำคนหนึ่งอยู่ข้างนอกนั่นปรารถนาจะทำร้ายพวกเราอย่างไร้สาเหตุ   ที่นี่เป็นเพียงหมู่บ้านชาวนายากจนไม่อาจต่อกรกับเขาได้   ท่านผู้มีอำนาจโปรดช่วยพวกเราผู้ต่ำต้อยด้วยเถิด ”

 

หัวหน้าหมู่บ้านกล่าว

พลางก้มหน้าไม่กล้าสบสายตากับนาง

 

สตรีในชุดขาวกรุยกรายนิ่งไปเป็นครู่

สุดท้ายก็ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ

 

“ ผู้ใช้มนต์ดำนั้นข้าเองก็ไม่อยากต่อกรกับเขา   ข้าผู้ปรารถนาสันติ   พวกเจ้าไม่สู้ก็ต้องหลบซ่อนตัว   เมื่อคืนนี้ผ่านพ้นเมื่อรุ่งอรุณมาเยือนคำสาปจะสลายไปเอง   อย่าได้กลัวไปเลย ”

 

“ ท่านผู้สูงส่ง   ท่านเองก็เห็นแล้วว่าไฟกำลังแผดเผาใกล้เข้ามา   จะมีที่ใดเล่าให้พวกเราหลบซ่อน ”

 

ใครคนหนึ่งตะโกนถาม

สตรีนางนั้นชี้มือไปที่บ้านหลังหนึ่ง

 

“ บ้านหลังนั้นใหญ่โตพอที่จะเข้าไปหลบได้ทุกคน   ข้าสัญญาว่าผู้ใช้มนต์ดำจะไม่เข้าไปรบกวนถึงในนั้น   ส่วนเรื่องไฟที่พวกเจ้ากำลังวิตกข้ามีความลับหนึ่งจะบอก   ไฟมนตรานี้จะไม่เผาเลือดสาวบริสุทธิ์ ”

 

กล่าวเพียงเท่านั้นนางก็เดินออกจากกลุ่มชาวบ้าน

อ้อมไปนั่งลงบนโขดหินใต้ชายคาบ้านใหญ่นั้น

 

หยิบเครื่องดนตรีชิ้นเล็กๆ ออกมาเป่าเพลงแสนเศร้า

สายตาจับจ้องเปลวไฟที่กำลังโหมใกล้เข้ามา