โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เมื่อยามที่เมฆครึ้มฟ้ามัว   ชาวบ้านที่ยากจนในหมู่บ้านแห่งนั้นต่างยินดี   เพราะนั่นหมายความว่ากำลังจะมีฝนตกลงมาในอีกไม่ช้าและพวกเขาจะมีน้ำสำหรับบริโภคเพิ่มขึ้น   หลายต่อหลายคนเริ่มนำโอ่งดินเผาและถังไม้โอ๊คมาตั้งรองไว้   ต่างสวดภาวนาขอให้ฝนตกลงมาอย่างที่คาดหวังไว้
 
ขณะเดียวกัน   ในมุมมืดหนึ่งของหมู่บ้านกลุ่มชายฉกรรจ์หกคนกำลังมั่วสุมกันดื่มสุรา   โดยไม่นำพากับเมฆฝนดังกล่าว   เพราะพวกเขาคิดว่าน้ำที่รองได้นั้นอย่างไรเสียพวกเขาก็มีส่วนอยู่แล้ว   กลุ่มคนเหล่านี้จึงเลือกที่จะหาความสำราญส่วนตัวแทนที่จะทุกข์ร้อนกับเสบียง
 
“ เนื้อแห้ง   มันทั้งแข็งทั้งเค็มรสแย่เต็มที ”
 
ชายคนหนึ่งว่า
ขณะที่ปากกำลังกัดฉีกเนื้อสีดำจนน้ำลายเยิ้ม
 
“ มีเท่านี้ก็ดีแล้ว ”
 
อีกคนหนึ่งว่า
 
“ ใช่   มีกินก็ดีแค่ไหนแล้ว   อาหารทุกวันนี้หายากจะตาย ”
 
คนที่นั่งตรงข้ามเห็นด้วย
เขาดื่มสุราเข้าไปอึกใหญ่
จนหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
 
“ อย่าพูดดังไป   ของพวกนี้ข้าขโมยมาจากกองกลางเชียวนะ   ถ้าเกิดมีคนรู้เข้าไม่รู้พวกเราจะได้รับโทษอย่างไร ”
 
หนุ่มหน้าซีดคางแหลมพูด
เขาเป็นคนที่ผอมบางที่สุดในกลุ่ม
 
“ ถ้าพวกเราไม่พูดก็ไม่มีใครรู้หรอก   อย่ากังวลไป ”
 
สหายคนที่นั่งข้างๆ
กล่าวให้กำลังใจ
 
“ แต่นานแล้วนะที่ไม่ได้กินเนื้อสดชุ่มเลือด   ข้าคิดถึงกลิ่นหอมรสชุ่มฉ่ำ   อ่า… อยากกินจนจะคลั่งแล้ว   มีเหล้าทั้งทีแต่ไม่มีของดีแกล้ม   ช่างน่าเศร้าแท้ ”
 
ชายคนเดิมว่า
แววตาเลื่อนลอย
ในขณะที่ยังเคียวเนื้อหยาบๆ จนแก้มตุ่ย
 
“ ข้ารู้ว่าพวกเราจะไปหาเนื้อสดได้จากที่แห่งใด ”
 
เจ้าหนุ่มหน้าแหลมฝันโดนแมงกินคนนั้นเอ่ย
ด้วยเสียงอันเบาราวกับกระซิบ
 
ดวงตาทั้งสองส่งประกายประหลาด
ราวสุนัขป่าผู้หิวโหย
 
“ ที่ไหนล่ะ ”
 
เพื่อนๆ ต่างพร้อมใจกัน
ยื่นหน้าเข้ามาถาม
ด้วยความใคร่รู้ยิ่ง
 
“ ก็เนื้อดิบที่หลงเข้ามาในหมู่บ้านเมื่อตอนกลางวันนั่นไง   ที่ท่านผู้นำของเราบอกให้ไล่ไป   คิดว่าคงยังไม่ไปไหนไกลหรอก   น่าจะอยู่ในป่านั่นแหละ ”
 
เขาตอบ
 
“ ไม่คิดว่ามันเหี่ยวไปหรือ   ทั้งเหี่ยวทั้งสกปรก ”
 
เพื่อนไม่เห็นด้วย
 
“ ก็ยังดีกว่าเนื้อแข็งๆ เย็นๆ นี่มิใช่หรือ ”
 
เจ้านั่นว่า
พลางโยนเนื้อแห้งกลับลงในชาม
 
“ หน้าหนาวก็ใกล้เข้ามาแล้วเสบียงที่หาได้ก็ต้องกักตุนไม่รู้พวกเราจะได้ กินเนื้อฉ่ำๆ อีกเมื่อไหร่   ถ้าไม่ตัดสินใจตอนนี้อาจต้องอดไปอีกนาน ”
 
“ นั่นสิ   ใครไม่สนแต่ข้าสน ”
 
ชายตัวโตที่สุดลุกขึ้น
แต่ไม่ลืมที่จะถือกระติกใส่เหล้าไปด้วย
 
เพื่อนๆ ที่เหลือต่างมองหน้ากัน
แต่สุดท้ายก็ทยอยลุกขึ้นและตามไป
 
โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ
 
พวกเขาทั้งหกต่างมุ่งหน้าเข้าป่า
 
โดยไม่สนท้องฟ้าที่กำลังมืดครึ้ม
เหมือนดังว่าจะมีฝนตกลงมาในไม่ช้า
 
ชายกลุ่มนี้มีอาชีพเป็นนายพราน
พวกเขาล้วนชำนาญในการแกะรอย
 
แต่น่าแปลกที่พวกเขาใช้เวลาตั้งนาน
ก็ยังตามหาหญิงชราคนนั้นไม่พบ
 
จนเวลาเย็นย่ำ
ท้องฟ้าส่งเสียงคำราม
 
พวกเขาจึงพากันถอดใจ
ชวนกันกลับเข้าไปในหมู่บ้าน
 
แต่ในขณะที่เดินผ่านโขดหินใหญ่
เกิดฟ้าผ่าขึ้นวาบหนึ่ง
 
พวกนักล่าทั้งหกจึงเห็นร่างหนึ่ง
นอนสงบนิ่งอยู่
 
“ นั่นเจ้าหมูสกปรกออสมอนด์นี่นา   มานอนขี้เกียจอะไรตรงนี้ ”
 
เจ้าหนุ่มหน้าแหลมจอมฝันผุทักขึ้น
 
สหายร่างใหญ่ของเขาได้ทำสัญญาณให้คนอื่นๆ หยุด
ก่อนที่หนุ่มคนนั้นจะค่อยๆ ย่องเข้าไปหา
 
“ เป็นอย่างที่คิดไม่ผิด ”
 
เจ้านั่นว่า
หลังจากพิจารณาอยู่เป็นครู่
 
“ มีอะไรหรือ ”
 
เพื่อนๆ ที่ยืนอยู่ด้วยกัน
ในระยะที่ห่างออกไปเอ่ยถาม
ด้วยความสงสัย
 
“ เจ้าเด็กนี่ตายแล้ว ”
 
เจ้าหนุ่มคนนั้นบอก
พลางวางมือลงบนอกของเด็กน้อย
ผู้เคราะห์ร้ายของวันนั้น