เกิดใหม่ทั้งทีดันได้อาชีพแปลกๆมาซะงั้น!!

ณ วังหลวงของเมืองเซนิค

ภาคในวังนั้นทั้งหมดถูกทำขึ้นจากทองทั้งหมดตั้งแต่เสาห้องโถงยันบัลลังก์ของราชา ราชวังถูกดูแลโดยความปลอดภัยทหารมากมายและมีสาวเมดดูแลความสะอาดของราชวังตลอดเวลา พระราชาหนุ่มกำลังเสพสมความสุขอยู่กับเมดคนในหนึ่งบนบัลลังก์ มหาดเล็กก็เปิดประตูบัลลังก์เข้ามา

"ขอประทานอภัยฝ่าบาทWhite orderกลับมาแล้วขอรับ มีรายงานเบื้องต้นที่ท่านต้องสนใจเป็นแน่" มหาดเล็กก้มหน้าพูด

เมื่อราชาได้ยินเช่นนั้นก็หยุดกิจกรรมผลักเมดออกไปจากตัวของเขา แล้วหยิบเสื้อมาคุมร่างกายแล้วจึงนั่งลงบัลลังก์อีกครั้ง

"โฮ่...ไหนลองอธิบายมาหน่อยสิ" ราชาเท้าคางถามมหาดเล็ก

เมื่อพูดเสร็จเมดสาวก็ได้รวบรวมเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วกำลังจะวิ่งออกจากห้องบัลลังก์

"ใครอนุญาตให้เจ้าออกไปกัน" ราชาถามเมดสาว

"ขออภัย...ฝ่ายบาท" เมดสาวตัวสั่น

"อย่าคิดว่าข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าขโมยสมบัติของข้าไปนะ" ราชายื่นมือออกมาเหมือนควบคุมอะไรบางอย่าง

จากนั้นสร้อยคอทองคำก็ค่อยๆลอยออกมาจากชุดของเมดสาว เมดสาวคุกเข่าร้องขอชีวิตทันที

"ได้โปรด..เมตตา.." เมดสาวร้องไห้ตัวสั่นขอความเมตตาจากราชา

"ได้สิ ถ้าเจ้าอยากได้ข้าก็จะให้" ราชาตอบรับคำขอของเมดสาว

ราชาได้ใช้พลังของเขาควบคุมสร้อยทองให้ไปคล้องคอสาวเมด

"ขอบคุณในความเมตตาเพคะๆ" เมดสาวพูดเสร็จก็กำลังจะออกห้องบัลลังก์ไป

ทันใดนั้นสร้อยทองก็ค่อยๆรัดคอของเมดสาว

"ได้.......โป...ร....ด" เมดสาวอ้อนวอนด้วยความทรมาน

แต่สร้อยทองก็ได้รัดคอเมดสาวจนตาย จากนั้นสร้อยทองก็ค่อยๆลอยไปที่มือของราชา

"ไม่มีใครเอาสมบัติของข้าไปได้" ราชากำสร้อยคอทองไว้ในมือ

ณ บ้านเก่าๆหลังหนึ่งที่อยู่นอกเมือง ปาร์ตี้ของเดโมได้เช่าบ้านหลังนี้เพื่ออยู่อาศัยในเมืองหลวง

"ได้มาเมืองหลวงทั้งทีแต่กับต้องมาอยู่ในบ้านเก่าๆซะได้.." อากะนั่งบ่นบนเก้าอี้ใกล้โต๊ะกินเข้า

"อย่าบ่นไปเลยหน่าอากะ" ไทกะติอากะที่ชอบบ่น

"พวกเรามีเงินทุนไม่มากด้วยสิ จะให้อยู่หรูๆไปตลอดก็คงไม่ได้หรอก" ออก้าเสริม

ค่าเงินในเมืองมีทั้ง3อย่าง เหรียญทองแดง เหรียญเงิน และเหรียญทอง โดย

100เหรียญทองแดงจะเท่ากับ1เหรียญเงิน

1000เหรียญเงินจะเท่ากับ1เหรียญทอง

เงินที่พี่อัลฟาให้มานั่นมีทั้งหมด500เหรียญเงิน ใช้สำหรับสมัครสอบเข้าโรงเรียน4คนก็หมดไป200เหรียญเงินแล้ว สำหรับบ้านเก่าๆหลังนี้พวกเราได้ชาวเมืองใจดีแนะนำมา ที่นี่เคยเป็นบ้านของคนตัดไม้แต่ปัจจุบันเขาได้เสียชีวิตไปแล้วเลยไม่ได้มีใครใช้พวกเราที่มีปัญหาการเงินเลยตัดสินใจเข้ามาอยู่ที่นี้ไปก่อน

ค่าครองชีพในเมืองหลวงจะอยู่ที่วันละประมาณ10เหรียญทองแดง การใช้เงินกินอยู่ในหนึ่งวันของ1คนใช้ประมาณ9เหรียญทองแดง หรือก็คือถ้าอยากใช้ชีวิตอยู่ในเมืองพร้อมกัน4คนจะต้องใช้เงิน 1เหรียญทองกับอีก80เหรียญทองแดงต่อเดือนนี่ขนาดยังไม่รวมค่าใช้จ่ายอื่นๆก็อยู่ไม่ได้แล้ว

"งั้นเอานี่ไปกินกันก่อนนะ" เดโมเดินเอากระต่ายย่างอย่างดีมาเสิร์ฟ

"โห...น่ากินสุดๆเลย" อากะตาลุกวาวเมื่อเห็นอาหาร

ทั้งหมดได้นั่งกินอาหารกันอย่างมีความสุข

"เดโมเนี่ยทำอาหารสุดยอดไปเลยนะ...ใครได้ไปเป็นสามีนี่น่าอิจฉาน่าดู" อากะพูดแล้วหันไปหาออก้าที่ทำท่าเขินอาย

"แล้วการสอบของพวกเราล่ะ เดโมนายจะเอายังไงดี" ไทกะเปิดประเด็นสนทนา

"พวกเราต้องสอบให้คะแนนอยู่ระดับปกติพอ" เดโมตอบ

"ทำไมต้องทำแบบนั้นล่ะ พวกออกจะเก่งจะตายไป" อากะถามเดโม

"ฉันไม่อยากให้พวกเราเด่นเกินไปหน่ะ มันจะเป็นปัญหาได้เวลาจะทำอะไร" เดโมตอบคำถามอากะ

"ฉันก็เห็นด้วยนะ ถ้าเป้าหมายเราคือช่วยคุณอัลฟาเด่นเกินไปจะเป็นเป้าสายตา" ไทกะเสริมเดโม

"งั้นพวกเราก็ควรสอบให้ผ่านแบบธรรมดาๆสินะ" ออก้าย้ำเป้าหมายของปาร์ตี้

ณ โรงเรียนเตรียมทหารเซนิค

วันนี้เป็นวันทดสอบความสามารถเพื่อให้ได้เข้าเรียน ผู้สมัครส่วนใหญ่จะเป็นลูกขุนนางหรือลูกคนรวยในเมืองจำนวนเลยไม่ได้มีมากมายอะไร การสอบเข้าก็จะวัดจากความสามารถของตัวผู้สมัครไม่เกี่ยวกับความหายากของอาชีพแต่อย่างใด

"ต่อไปหมายเลข47 อากะจากหมู่บ้านโยเซฟ อาชีพสายโจมตีสีฟ้า นักเวทไฟ" ผู้คุมสอบประกาศเรียกอากะ

"จำไว้นะอากะ ขอแบบธรรมดา..แบบธรรมดา" เดโมเตือนอากะ

"รู้แล้วหน่า" อากะตอบเดโมจากนั้นก็เดินไปหาผู้คุมสอบ

"นี่ไทกะ ฉันเผื่อไว้ก่อนเฉยๆนะ เผื่อไว้ก่อน ถ้าเกิดอะไรไม่คาดฝันช่วยป้องกันให้ทีนะ" เดโมกระซิบใส่หูไทกะ

"ไว้ใจฉันได้เลย!" ไทกะตอบเดโม

"ใช้เวทที่แรงที่สุดที่คิดว่าใช้ได้กับหุ่นฟางที่อยู่ตรงนั้น เข้าใจนะ!" ผู้คุมสอบอธิบายให้อากะฟัง

"(ถ้าใช้อันแรงที่สุดมีหวังได้โดนเดโมเทศทั้งวันทั้งคืนแน่ งั้นใช้ Bullet Flame 1ลูกละกัน)" อากะคิดวิเคราะห์ในใจ

จากนั้นอากะก็ตั้งท่าโดยใช้มือขวารวบรวมลูกบอลไฟขนาด1เท่าหนึ่งกำปั้นออกมาแล้วพร้อมที่จะยิงออกไป

" Bullet Fla....me(ฮัดชิ่ว) !!!" อากะจามในตอนท้าย

ลูกไฟถูกยิงออกไปด้วยความเร็วสูง เมื่อถึงหุ่นฟางก็เกิดแรงระเบิดอย่างแรง ไทกะได้ใช้ท่า Absorb ดูดซับแรงกระแทกและไฟบางส่วนไว้ทุกคนที่มาสอบเลยไม่ได้เป็นอะไร ่ส่วนที่หุ่นฟางอยู่นั้นก็เกิดหลุมขนาดใหญ่ขึ้นโดยไม่พบแม้แต่เศษซากของหุ่นฟาง

จากนั้นอากะก็ได้หันหน้ามาหาเดโมพร้อมกับฉีกยิ้มชู2นิ้วให้เดโม ส่วนเดโมก็ได้แต่กุมขมับ

"ต่อไปหมายเลข48 ไทกะจากหมู่บ้านโยเซฟ อาชีพสายโจมตีสีฟ้า อัศวิน" ผู้คุมสอบประกาศเรียกไทกะ

"ฝากด้วยนะไทกะ" เดโมจับไหล่ไทกะ

"ไว้ใจได้เลย" ไทกะยกนิ้วโป้งให้เดโม

"นี่ออก้า ฉันเผื่อไว้ก่อนเฉยๆนะ เผื่อไว้ก่อน ถ้าเกิดอะไรไม่คาดฝันช่วยป้องกันให้ทีนะ" เดโมกระซิบใส่หูออก้า

"ไว้ใจฉันได้เลย! " ออก้าตอบเดโม

"นายถนัดป้องกันสินะ เดี๋ยวผู้คุมสอบอีกคนจะเวทออกมาก็ลองป้องกันดูนะ" ผู้คุมสอบอธิบาย

"(แค่ป้องกันฉันๆก็พอสินะ สบาย!)" ไทกะคิดวิเคราะห์ในใจ

"Fire ball" ผู้คุมสอบยิงลูกไฟออกมาใส่ไทกะ

"Absorb!" ไทกะดูดซับการโจมตีเข้าไปได้สบายๆ

จากนั้นเขาก็มีความคิดแปลกๆ

"(ถ้ากันลูกไฟแค่นี้ฉันอาจจะสอบไม่ผ่าน มันไม่ได้แรงอะไรมากแรงปล่อยกลับไปละกัน) Release" ไทกะตะโกนลั่น

ลูกไฟถูกยิงออกมาจากไทกะ แต่ลูกไฟนั้นได้รวมพลังเข้ากับแรงระเบิดและไฟที่ไทกะได้ดูดซับไว้จากอากะเมื่อกี้ เลยทำให้ลูกไฟที่ส่งกลับไปมีพลังมากขึ้น แต่ออก้าก็สามารถใช้เวท Shield ป้องกันผู้คุมสอบไว้ได้แต่พื้นรอบบริเวณผู้คุมสอบก็ได้หายไปแล้ว

ไทกะหันมาส่งยิ้มและชู2นิ้วให้เดโม ส่วนเดโมก็ได้แต่กุมขมับ

การสอบของสายสนับสนุนจะต่างออกไปเลย เดโมกับออก้าเลยต้องสอบแตกต่างตามความถนัดของแต่ละอาชีพ

"ต่อไปหมายเลข49 ออก้าจากหมู่บ้านโยเซฟ อาชีพสายสนับสนุนสีทอง นักบวชแห่งความรัก" ผู้คุมสอบประกาศเรียกออก้า

"พยายามเข้านะออก้า" เดโมให้กำลังใจออก้า

"ขอบคุณนะเดโม" ออก้ายิ้มให้เดโมแล้วเดินไปหาคนคุมสอบ

ไทกะกับอากะส่งสายตาเหมือนกับลูกแมวที่ถูกทิ้งให้กับเดโม

"ไม่อ่ะ พวกนายอยู่เฉยๆก็พอ!" เดโมหันไปดุทั้ง2คน

"เป็นนักบวชสินะ เธอต้องถ่ายทอดพลังรักษาไปยังเมล็ดนี่ มันจะโตตามพลังการรักษา สำหรับนักบวชแห่งความรักก็นึกคนที่รักไว้ละกัน" ผู้คุมสอบให้เมล็ดกับออก้า

"คน...ที่...รัก..." ออก้านึกถึงคนๆนึงขึ้นมาจนทำให้เธอเขินจนคุมพลังไม่อยู่เลยทำให้เมล็ดเติบโตเป็นต้นไม้ขนาดใหญ่

เมื่อออก้ารู้สึกตัวก็ไม่กล้าหันหน้าไปหาเดโมได้แต่ยก2นิ้วให้ไปแทน ส่วนเดโมก็ได้แต่กุมขมับ

ทั้ง3คนออก้า ไทกะ อากะ ต่างคอตกไม่กล้าสู้หน้าเดโม

"ต่อไปหมายเลข50 เดโมจากหมู่บ้านโยเซฟ อาชีพสายสนับสนุนไร้สี นักคำนวณ" ผู้คุมสอบประกาศเรียกเดโม

การสอบขอเดโมนั้น จะมีโจทย์ทั้งหมด9อย่าง โดยให้ผู้สอบเลือกมา1อย่าง โจทย์มีความยากง่ายต่างกันไปถ้าผู้สอบเลือกอันที่ง่ายไปก็จะสอบตก

"(จากการคำนวณแล้ว เจ้านี่ล่ะไม่ง่ายและไม่ยากจนเกินไป!)" เดโมใช้สมองคำนวณเลือกอย่างดี

เดโมได้เลือก รูบิคขึ้นมา เขาใช้เวลาไม่นานก็สามารถแก้ไขได้สบายๆ

"สุดยอด! สามารถแก้ไขอาร์ติเฟคโบราณกว่า10000ปีได้!" ผู้คุมสอบประหลาดใจอย่างมาก

เดโมได้หันไปฉีกยิ้มแล้วชู2นิ้วให้กับเพื่อนๆของเขา

"ธรรมดาๆสินะ" ออก้า อากะ ไทกะ พูดอย่างพร้อมเพรียง