ภูผาวายุ

นายมาด หัวหน้าคณะลุกขึ้นจากที่พำนัก ก้าวย่างเดินมาหานายสิงห์ด้วยท่าทีสุขุมพร้อมเอยขึ้นมาด้วยวาจาที่แข็งกร้าว


“เจ้าจำข้ามิได้รึ”


เมือเห็นสีหน้างงงวยของนายสิงห์ นายมาดจึงเปลี่ยนสีหน้าท่าทีอ่อนลง แล้วเอยออกไปอย่างสุขุม


“ข้าคงจะจำคนผิด หมู่บ้านที่พวกข้าเคยอาศัยอยู่ถูกโจมตี พวกข้าจำต้องแร่ร่อนหาถิ่นที่อยู่ใหม่ คนของข้าได้บอกกับข้า ว่าข้างหน้ามีหมู่บ้านอยู่ ท่านอาศัยอยู่ที่นั่นหรือไม่”


นายทองมั่น กับนายหาญ เดินตามมาข้างหลัง นายหาญยืนจ้องหน้านายมาดหัวหน้าคณะด้วยสายตาที่แข็งกร้าว


“ถูกแล้ว ข้าเป็นผู้นำหมู่บ้านที่ท่านกล่าวถึง หากพวกท่านต้องการที่จะผ่านทางก็ตามสดวกเถิด”


นายสิงห์ตอบกลับพรางกวาดสายตาดูกลุ่มคาราวานโดยทั่ว


“ท่านเป็นผู้นำหมู่บ้านเช่นนั้นรึ ดีเลยเชียว พวกข้าแร่รอนมาแรมเดือนแล้ว ใคร่จักขอแบ่งปันที่ดินให้พวกข้าได้ลงหลักปักฐานสักหน่อยเถิด จักได้หรือไม่พ่อ”


นายมาดเอยยิ้มๆ นายสิงห์ปราดมองพรางนึกในใจ กลุ่มคนพวกนี้ไม่น่าไว้วางใจ จึงเอยปฏิเสธโดยอ้อมๆ


“ดูจากจำนวนพวกท่าน ข้าเกรงว่าหมู่บ้านของข้าจักแออัดเกินไปสำหรับพวกท่าน อีกฟากฝั่งนึงของภูเขามีที่ลาบลุ่ม แม่น้ำตัดผ่านอุดมนักแล ข้าใคร่แนะพวกท่านลองไปสำรวจดูระแวกนั้นเถิด”


นายมาดใด้ยินเช่นนั้น “กระนั้นรึ เช่นนั้นพวกข้าจักเดินทางตามคำแนะของท่าน แต่ขอให้พวกข้าค้างแรมระแวกนี้สักมื้อสองมื้อก่อนแล้วค่อยออกเดินทาง”


“ตามสดวกเถิดท่าน”


“ขอบน้ำใจท่าน” จบประโยคทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไป


นายมาดหัวหน้าคณะเดินทาง กลับมาที่พำนัก แล้วเอยกับลูกน้อง


“ไอ้สินเอ็งว่าข้าจำคนผิดรึปล่าว”


“มันคือหลวงสิงหราช กับไอ้เสือหาญ มิผิดตัวแน่นอนจ๊ะ”


ทางด้านนายสิงห์ ที่กำลังเดิทางกลับเรือนมาพร้อมกับบ่าวทั้งสอง ระหว่างที่เดินอยู่นั้น นายหาญ ได้กล่าวกับนายสิงห์


“ให้พวกข้าจัดเตรียมกำลัง ชิงลงมือโจมก่อนเลยดีไหมขอรับ”


นายสิงห์หันมาที่บ่าวคนสนิทด้วยท่าทีสุขุมพรางเอยปาก


“ใยทำเช่นนั้น พวกนั้นเป็นใครรึ”


“คุณหลวงจำมิได้รึขอรับ ข้าเคยอยู่ชุมเสือเดียวกับพวกมันมาก่อน”


นายหาญ ซึ้งเป็นอดีตเสือร้ายได้เอยออกมา


“กระนั้นรึ ข้าคับคล้ายคับคลาอยู่เช่นกัน ไอ้เสือมาดใช่หรือไม่”


นายสิงห์ อดีตขุนศึกเก่าตอบด้วยอาการเรียบเฉยสุขุมอยู่เช่นเคยพร้อมเอยป่ากออกคำสั่ง


“พวกเอ็งไปเรียกขุนทองกับขุนเทียนให้เร่งมาหารือกับข้าที่เรือน”


“ขอรับ” บ่าวทั้งสองรับคำแล้วรีบเร่งแยกกันไป


ทางด้านเรือนของหมอขัน บุญเกิดที่อาการพอจะทุเลาลงได้ลงมาช่วยผ่าฟืน ส่วนภูผากับมะลิ กำลังช่วยกันต้มยาสมุนไพร


“พี่ภูผา อย่าใส่ฟืนเยอะเช่นนั้น ไฟแรงเกินไป ประเดี๋ยวก็ไหม้ เรือนครัวข้าอีกดอก”


“ไฟเบื้องหน้ารึ จะสู้ไฟรักที่ข้ามีให้เจ้าได้ไม่”


มะลิหน้าแดงก่ำ ในมือถือว่านสมุนไพรฟาดเข้ากลางกลังของภูผาด้วยอาการขวยเขิล


“โอ้ย โอ้ยย หลังข้ายังมิหายดีนะ หากข้าเป็นกระไรไปเห็นทีเจ้าคงต้องดูแลข้าไปตลอดชีวิตแล้วแล”


“บ้าจริงเชียว พี่ภูผานี่ อายบุญเกิดบ้าง”


ภูผาหันหน้าไปทางบ่าวรับใช้คนสนิทที่กำลัง แสดงสีหน้าสะอิดสะเอียนมองบน จากคำพูดของภูผาท่าทางหน้าหมั่นไส้ จึงหยิบเศษฟืนเขวี้ยงไปที่บุญเกิด


“กระไรรึไอ้เกิด ใยทำหน้าเยี่ยงนั้น”


“ป๊าว ข้าแค่เหม็นน้ำต้มสมุนไพร จะสำรอกเพียงเท่านั้นเองขอรับ”


บุญเกิดเอยตอบด้วยท่าทางยียวน


“เอ็งไปตักน้ำใส่โอง ทางนู้น ไป๊”


“แต่ข้ายังผ่าฟืนมิเสร็จเลยนะขอรับ”


“ข้าบอกให้ไปประเดี๋ยวนี้” ภูผาเอยพรางขยิบตาให้บุญเกิดบุญเกิดจึงรีบทำตามผละเดินออกไปที่ท่าน้ำก่อนที่บุญเกิดจะหยิบถังน้ำ ก็ได้เห็นเรือลำหนึ่งเรียบท่าเข้ามา พ่อของบุญเกิดนั่นเอง ที่มาเยี่ยมหลังจากรู้ข่าวคราวว่าลูกชายของตนโดนเฆี่ยนหนักแล้วมาพักรักษาตัวที่เรือนหมอยา