ห่มรักเคียงดาว
-
เขียนโดย zusuran
วันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2564 เวลา 09.43 น.
10 ตอน
0 วิจารณ์
5,952 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2565 15.58 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) intro
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ(ธารา!!!!พี่อย่าลืมมารับฉันที่สนามบินนะ)
“ไม่ลืมหรอกน่า อีกตั้งสิบกว่าชั่วโมงกว่าเธอจะมาถึง”
ชายหนุ่มกำลังก้มหน้าก้มตาจ้องเอกสารในมือตอบรับเสียงใสๆของเด็กสาวที่โชว์หน้าหราอยู่กลางจอมือถือราคาแพง
“กลับมาแล้วอย่าคิดว่าจะสบายเชียว ยายน้องรัก งานรอเธออยู่”
(จ้า แหม…ไม่ปล่อยให้หายเลยนะ งานรับปริญญาของฉันพี่ก็ไม่มา ใจดำจริงๆเลย)
“ถึงไม่ไป พ่อกับแม่ก็อยู่ด้วยไม่ใช่รึไง ขาดฉันแค่คนเดียวจะเป็นไรไปเล่า”
(อย่าพูดอย่างนั้นสิ ฮิๆๆๆ ฉันเบื่ออเมริกาแล้ว คิดถึงพี่ ต่อไปนี้ฉันจะอยู่กับพี่ตลอด….ไป…..”
เอี๊ยดดดดดดดดดด!!!!
โครมมมมมมมมมมมมม!!!!
เสียงแห่งความพินาสดังทะลุออกมาจากโทรศัพท์เครื่องหรู ก่อนที่หน้าตอจะดับมืดลงไปพร้อมกับหัวใจของชายหนุ่มที่หล่นไปแทบตาตุ่ม
“ยายน้อง?…..เคียงดาว……เคียงดาว!”
ท่ามกลางซากเศษเหล็กที่ผิดรูป มือเรียวยาวอาบโชกไปด้วยเลือดสดๆยังจับโทรศัพท์เอาไว้แน่น ภาพเด็กหนุ่มสาวกอดคอกันฉีกยิ้มเล่นกล้องโชว์หราขึ้นหน้าจอที่แตกร้าวพร้อมกับเสียงเพลงจากสายเรียกเข้า ซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากแต่เจ้าของไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะยกมันขึ้นมากดรับ ดวงตาอ่อนล้าริบหรี่ราวกับจะหมดแสงอยู่รอมร่อ มองหน้าจอที่ส่องสว่างนั้นจนกระทั่งมันดับลง
ตึกตักๆๆๆๆ…….
ทุกอย่างพังทลายลงในเสี้ยวนาที….
ความเศร้าโศกกัดกินหัวใจที่เต้นต่อไปภายในร่างกายอันแสนเหนื่อยล้า
ดอกไม้สีขาวถูกวางลงบนป้ายหลุมศพที่เพิ่งก่อขึ้นมาใหม่ ดวงตาสองข้างที่จัดได้ว่าคมสวย บัดนี้มันกลับบวมเป่งและถูกซ่อนเอาไว้ด้วยแว่นสีชา
“ธารา…..กลับกันเถอะลูก”
“ผมขออยู่กับน้องต่ออีกหน่อยนะครับแม่”
ชายหนุ่มยังคงยืนอยู่ที่หน้าหลุมศพ สายตายังมองป้ายหินอ่อนที่สลักชื่อคนที่เขาสุดจะรักสุดจะหวง ทั้งชีวิตนี้ตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวขนาดนี้มาก่อน มันทั้งเจ็บปวด ทั้งอึดอัด สารพัด
…….
………………….
ตึกตักๆๆๆ……………
“การผ่าตัดผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ที่เหลือก็คือการพักฟื้นแล้วก็ทำกายภาพเพื่อให้คุ้นชินกับอวัยวะใหม่ อาจจะต้องใช้เวลาสักระยะครับ”
เสียงหมอเฉพาะทางและเป็นเจ้าของไข้อธิบายอาการให้กับชายหนุ่มที่นอนเอนกายอยู่บนเตียงคนไข้
มือข้างหนึ่งที่ยังไม่มีแรงมากมายยกขึ้นลูบคลำอกข้างซ้ายอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะเลื่อนขึ้นมาลูบเปลือกตาอย่างทะนุถนอม
“เพราะร่างกายที่แข็งแรงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว บวกกับอวัยวะที่ได้รับบริจาคมาค่อนข้างที่จะสมบูรณ์แบบ การฟื้นตัวน่าจะไม่ลำบากเกินไป”
“ใครเป็นคนบริจาคหัวใจดวงนี้ให้ผม”
“เธอเป็นผู้หญิงที่น่ายกย่องคนหนึ่งครับ”
“ผมอยากเจอเธอ”
“เรื่องนั้น ….”
“………….”
ถ้าคุณหายแล้วจะไปเยี่ยมครอบครัวเธอก็ได้นะครับ…………..
“ไม่ลืมหรอกน่า อีกตั้งสิบกว่าชั่วโมงกว่าเธอจะมาถึง”
ชายหนุ่มกำลังก้มหน้าก้มตาจ้องเอกสารในมือตอบรับเสียงใสๆของเด็กสาวที่โชว์หน้าหราอยู่กลางจอมือถือราคาแพง
“กลับมาแล้วอย่าคิดว่าจะสบายเชียว ยายน้องรัก งานรอเธออยู่”
(จ้า แหม…ไม่ปล่อยให้หายเลยนะ งานรับปริญญาของฉันพี่ก็ไม่มา ใจดำจริงๆเลย)
“ถึงไม่ไป พ่อกับแม่ก็อยู่ด้วยไม่ใช่รึไง ขาดฉันแค่คนเดียวจะเป็นไรไปเล่า”
(อย่าพูดอย่างนั้นสิ ฮิๆๆๆ ฉันเบื่ออเมริกาแล้ว คิดถึงพี่ ต่อไปนี้ฉันจะอยู่กับพี่ตลอด….ไป…..”
เอี๊ยดดดดดดดดดด!!!!
โครมมมมมมมมมมมมม!!!!
เสียงแห่งความพินาสดังทะลุออกมาจากโทรศัพท์เครื่องหรู ก่อนที่หน้าตอจะดับมืดลงไปพร้อมกับหัวใจของชายหนุ่มที่หล่นไปแทบตาตุ่ม
“ยายน้อง?…..เคียงดาว……เคียงดาว!”
ท่ามกลางซากเศษเหล็กที่ผิดรูป มือเรียวยาวอาบโชกไปด้วยเลือดสดๆยังจับโทรศัพท์เอาไว้แน่น ภาพเด็กหนุ่มสาวกอดคอกันฉีกยิ้มเล่นกล้องโชว์หราขึ้นหน้าจอที่แตกร้าวพร้อมกับเสียงเพลงจากสายเรียกเข้า ซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากแต่เจ้าของไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะยกมันขึ้นมากดรับ ดวงตาอ่อนล้าริบหรี่ราวกับจะหมดแสงอยู่รอมร่อ มองหน้าจอที่ส่องสว่างนั้นจนกระทั่งมันดับลง
ตึกตักๆๆๆๆ…….
ทุกอย่างพังทลายลงในเสี้ยวนาที….
ความเศร้าโศกกัดกินหัวใจที่เต้นต่อไปภายในร่างกายอันแสนเหนื่อยล้า
ดอกไม้สีขาวถูกวางลงบนป้ายหลุมศพที่เพิ่งก่อขึ้นมาใหม่ ดวงตาสองข้างที่จัดได้ว่าคมสวย บัดนี้มันกลับบวมเป่งและถูกซ่อนเอาไว้ด้วยแว่นสีชา
“ธารา…..กลับกันเถอะลูก”
“ผมขออยู่กับน้องต่ออีกหน่อยนะครับแม่”
ชายหนุ่มยังคงยืนอยู่ที่หน้าหลุมศพ สายตายังมองป้ายหินอ่อนที่สลักชื่อคนที่เขาสุดจะรักสุดจะหวง ทั้งชีวิตนี้ตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวขนาดนี้มาก่อน มันทั้งเจ็บปวด ทั้งอึดอัด สารพัด
…….
………………….
ตึกตักๆๆๆ……………
“การผ่าตัดผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ที่เหลือก็คือการพักฟื้นแล้วก็ทำกายภาพเพื่อให้คุ้นชินกับอวัยวะใหม่ อาจจะต้องใช้เวลาสักระยะครับ”
เสียงหมอเฉพาะทางและเป็นเจ้าของไข้อธิบายอาการให้กับชายหนุ่มที่นอนเอนกายอยู่บนเตียงคนไข้
มือข้างหนึ่งที่ยังไม่มีแรงมากมายยกขึ้นลูบคลำอกข้างซ้ายอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะเลื่อนขึ้นมาลูบเปลือกตาอย่างทะนุถนอม
“เพราะร่างกายที่แข็งแรงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว บวกกับอวัยวะที่ได้รับบริจาคมาค่อนข้างที่จะสมบูรณ์แบบ การฟื้นตัวน่าจะไม่ลำบากเกินไป”
“ใครเป็นคนบริจาคหัวใจดวงนี้ให้ผม”
“เธอเป็นผู้หญิงที่น่ายกย่องคนหนึ่งครับ”
“ผมอยากเจอเธอ”
“เรื่องนั้น ….”
“………….”
ถ้าคุณหายแล้วจะไปเยี่ยมครอบครัวเธอก็ได้นะครับ…………..
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ