ภวังค์รักในห้วงฝัน

บทที่หนึ่ง

พาฝัน

               ในตอนกลางคืนท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีแดงมัวหม่น  โดยมีเมฆจำนวนมาก มาบดบังแสงจันทร์และแสงดาวเล็ก ๆ ไว้เสียมิด รวมทั้งบรรยากาศที่เย็นเยือก มาพร้อมกับสายลมเป็นระลอก บ่งบอกถึงพายุฝนที่กำลังจะกระหน่ำลงมา ทุกชีวิตต่างพากันรีบกลับบ้าน เก็บข้าวของเตรียมปิดร้าน กลัวความเสียหายที่จะเกิดขึ้น

ณ อพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งที่ ขนาดเจ็ดสิบแปดห้องพัก ตั้งอยู่ในตัวเมืองชื่อดังของจังหวัด ใกล้สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน

ภายในห้องนอนสี่เหลี่ยมสีขาวเรียบเล็ก ๆ มีหญิงสาวเจ้าของห้องคนหนึ่ง นอนหลับตาพริ้มบนเตียงควีนไซส์ของเธออย่างมีความสุข และดูเหมือนว่าเธอจะหลับสนิทเสียด้วย ประกอบกับบรรยากาศด้านนอกที่เย็นสบาย ยิ่งทำให้เธอยากนักที่จะตื่นขึ้นมาได้ง่าย ๆ 

            “พาฝัน” เสียงเรียกของพลอย ซึ่งเป็นเพื่อนของหญิงสาวที่ถูกเรียกนั่งอยู่บนโซฟาสีเทาตัวโปรด โดยมีเพื่อนของเธอที่ยืนพิงกรอบประตูหน้าต่างมองมา

               “หืม?"  พาฝันขานรับอย่างมึนงง เพราะไม่ได้ฟังสิ่งที่เพื่อนพูดก่อนหน้า         

               “เป็นอะไรหรือเปล่า พลอยเรียกตั้งนาน” พลอยส่งสายตาให้อย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าเธอเหม่อลอย

              “เปล่า ไม่เป็นอะไร ว่าแต่พลอยเถอะ วันนี้จะไปทำงานพร้อมกับฉันเหรอ” พาฝันที่อยู่ในชุดเตรียมพร้อมออกไปทำงาน ถามเพื่อนที่แต่งตัวสวยงาม ลักษณะเป็นทางการอย่างสงสัย ซึ่งปกติ ไม่บ่อยนักที่พลอยจะขอเข้ามาพบเธอแต่เช้า อย่างเช่นตอนนี้

               พวกเธอทำงานในบริษัทที่เกี่ยวกับการผลิตอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์แห่งหนึ่งด้วยกัน แต่อยู่คนละแผนก อย่างเธอเป็นเจ้าหน้าที่ธุรการฝ่ายบุคคล ส่วนพลอยที่มีลักษณะที่โดดเด่น มักจะถูกสายตารอบข้างจับจ้องอย่างชื่นชม จึงได้ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายขาย แม้พวกเธอจะทำงานที่เดียวกัน และเป็นเพื่อนกันมานาน แต่ทว่า ส่วนใหญ่เธอสะดวกเดินทางไปทำงานด้วยตัวเอง ส่วนพลอยจะเดินทางโดยรถยนต์ส่วนตัวที่เพื่อนเธอพึ่งผ่อนมาได้ไม่นานมานี้ 

               “พรุ่งนี้เลิกงานแล้ว ไปกินข้าวข้างนอกกันเถอะ” พลอยรีบเดินเข้ามา พลางนั่งลงข้าง ๆ  พร้อมจ้องมองมาอย่างเฝ้าคอยอย่างใจจดใจจ่อ

               “เมื่อวานพูดอะไรไป ลืมไปแล้ว?” ช่วงนี้พลอยชอบออกไปเที่ยวข้างนอกบ่อยขึ้น จึงทำให้การใช้เงินมีมากจนเกินตัว หมุนเงินใช้ไม่ทัน และมักจะบ่นกับเธอเป็นประจำว่า จะงดออกไปข้างนอก พอมาวันนี้กลับเป็นคนชวนเธอไปทานข้าวข้างนอกด้วยกันอีก

               “ก็แค่ออกไปทานข้าวข้างนอกด้วยกันเฉย ๆ คนมันเหงาอ่ะ” พลอยเบะปากอย่างเศร้า ๆ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว

               “ตกลงพาฝันไปกับพลอยนะ โอเค! เดียวพลอยไปจัดการหาร้านให้เอง เลิกงานเจอกัน อ่อ ไว้พลอยจะไลน์บอกอีกทีตอนเย็นวันนี้นะ อย่าลืมนะจ๊ะ” พูดเสร็จก็เดินอารมณ์ดีออกไป แม้ว่าเธอจะยังไม่ทันได้ตกปากรับคำดี ซึ่งเธอก็ชินเสียแล้วกับนิสัยเช่นนี้ของพลอย

               ภายในห้องกลับมาเงียบเหงาเหมือนเดิม

               เธอมีชื่อว่า พาฝัน หน้าตาธรรมดาทั่วไป อายุยี่สิบห้าปี ทำงานเป็นพนักงานกินเงินเดือนธรรมดา อาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นท์ในราคาที่เอื้อมถึง ทำเลก็ถือว่าเหมาะมาก เพราะตั้งอยู่ในใจกลางเมืองซึ่งเป็นศูนย์รวมแหล่งการค้าต่าง ๆ และที่สำคัญ ใกล้กับบริษัทที่เธอทำงานอยู่ นับว่าโชคดีมาก

               ครอบครัวของเธอทำอาชีพเกษตรกร ส่วนเธอไม่มีใจรักในงานทางด้านนั้น จึงแยกตัวออกมาหางานทำในตัวเมืองหลังจากเรียนจบ

               “จริงสิ” จู่ ๆ ก็นึกขึ้นมาได้

               ว่าแล้วหญิงสาว ก็ลุกขึ้น ก้าวเดินตรงไปที่ห้องครัวเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ตรงซ้ายมือซึ่งอยู่ติดกับห้องนั่งเล่น ภายในห้องมีของที่วางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มองแล้วสะอาดตา มือเล็กหยิบเอาขนมปังแซนวิชที่ถูกทำทิ้งไว้เส็จแล้ว ก่อนหน้าที่พลอยจะเข้ามา เธอกำลังทำอาหารเช้าทิ้งไว้เสร็จพอดี นำเก็บใส่กล่องอย่างตั้งใจ

               ก๊อก ก๊อก จู่ ๆ เสียงเคาะประตูห้องของเธอก็ดังขึ้น

               ทำให้หญิงสาวที่กำลังตั้งใจห่ออาหาร เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ประตูอย่างสงสัย หรือว่าพลอยอาจลืมของไว้ที่นี่ และกลับมาเอานะ คิดได้ดังนั้น ร่างบางจึงเดินไปเปิดประตูออก เผยให้เห็นร่างคุ้นตา หญิงสาวรีบเผยรอยยิ้มกว้างสว่างไสวให้ผู้ที่อยู่ตรงหน้าทันที