ภวังค์รักในห้วงฝัน

บทที่สอง

เพื่อนเก่า

               “ที่นี่บรรยากาศดีมาก” เสียงของพลอยพูดขึ้นด้วยความชื่นชม พลางมองไปรอบ ๆ  ที่นี่เป็นร้านอาหารแบบเน้นธรรมชาติ ประดับประดาด้วยต้นไม้หลากหลายสายพันธุ์ สีสันสดใส อาหารน่ารับประทาน และราคาก็ไม่แพงมาก ทั้ง ๆ ที่อยู่ในตัวเมือง ซึ่งเป็นสถานที่ที่หายากมาก ๆ เหมาะสำหรับผู้ที่ชอบความเป็นธรรมชาติ ช่วยให้พักผ่อนไปในตัว

              “นั่นสิ วันหลังเราชวนใบหม่อนกับแก้วมาด้วยกันน่าจะดี”

              “จริงด้วย วันนี้พลอยก็ชวนแล้วนะ แต่สองคนนั้นไม่ว่างน่ะสิ” เพื่อนของทั้งสองที่ไม่มา ทั้งคู่เป็นเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมจนถึงปัจจุบัน แม้จะอยู่ห่างไกลเพราะหน้าที่การงาน แต่เมื่อมีเวลาว่างตรงกันเมื่อไหร่ พวกเธอก็มักจะนัดมารวมตัวกัน ณ ที่ใดที่หนื่งตามแต่พวกเธอจะสะดวก

              “อืม น่าเสียดาย” ถ้าอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ก็คงดี

              “นั่นสิ” เสียงพลอยเห็นด้วยอย่างเสียดาย

              ระหว่างรออาหารที่สั่งไป ทั้งสองต่างให้ความสนใจบรรยากาศรอบ ๆ ร้าน ม็ม

               “พาฝัน!” จู่ ๆ พลอยก็เรียกเธอพร้อมสะกิดแขน

               “มีอะไร” เธอถามเพื่อนที่กำลังมองไปข้างหลังเธออย่างตื่นตะลึง

               “นั่นมันเมศ เพื่อนเราป่ะ” พลอยเรียกให้เธอหันมองตาม

            “หืม” เธอเหลียวหลังตามสายตาของพลอยที่จับจ้องอยู่ และทำให้เธอได้เห็นผู้ชายคนหนึ่ง รูปร่างสูงผึ่งผาย อยู่ในชุดลำลองสบาย ๆ ด้วยเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ รองเท้าแตะธรรมดา แต่เมื่อชุดเหล่านี้ถูกใส่โดยผู้ชายคนนี้ กลับทำให้ชุดเหล่านี้ดูดี มีราคาขึ้นมาก เหนือสิ่งอื่นใด ผู้ชายคนนี้คือเพื่อนสมัยมัธยมของพวกเธอทั้งสองคน

               นายเมศ

               จู่ ๆ ผู้ชายคนนั้นก็หันมามองพวกเธอด้วยสีหน้าสงสัย ไม่แน่ใจบางอย่าง หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็รีบเดินตรงมาและส่งยิ้มที่คุ้นเคยให้

              “ใช่พลอยกับพาฝันหรือเปล่า?” เสียงทุ้มต่ำของเขาที่เอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจ พร้อมมองตรงมาที่พวกเธอ

              “ใช่ แหม นายเมศพอไม่เจอกันนาน นายก็ทำเป็นลืมไปได้”

              “เปล่า...เธอต่างหากที่ทำให้เราเกือบจำไม่ได้” เมศบอกแบบนั้น พร้อมมองตรงไปที่พลอยอย่างชื่นชม เป็นความจริงตามที่เขากล่าว จากเด็กหลังห้องที่ทำตัวห้าว ๆ ตรง ๆ  ไม่กลัวใครอย่างพลอย ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้ภาพลักษณ์เหล่านั้นหายไป เมื่อเธอเริ่มเข้าทำงาน จนกระทั่งถึงตอนนี้ พลอยก็ยังดูดีเสมอ

              “สวยใช่ไหมล่ะ ก็ต้องดูแลตัวเองบ้างไรบ้าง” พลอยแกล้งยกมือปิดปากด้วยความเขินอาย ทำให้เมศยิ้มขำ

               “จริงสิ นายมากับใครอ่ะ” หลังจากที่ทั้งสองคุยกันเพลิน พลอยก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าเขามาคนเดียว หรือนัดกับใครไว้หรือเปล่า

               “ไม่มี มาคนเดียว” พูดเสร็จเขาก็หันมายิ้มตาหยีให้กับพาฝันเบา ๆ หลังจากเห็นว่าหญิงสาวเงียบไป

                “งั้นก็มานั่งกับพวกเรานี่แหละ จะได้คุยกันสะดวก ๆ” เสียงพลอยชักชวนอย่างกระตือรือร้นทันที

               “เอ่อ จะดีเหรอ?” เขามองตรงมาที่พวกเธอด้วยความลำบากใจ เพราะกลัวว่าจะไปรบกวนพวกเธอเอาเปล่า ๆ

               “คิดอะไรอย่างนั้น คุยกันตามประสาเพื่อน อย่าไปคิดมากน่า นั่ง ๆ ” พลอยบอกให้เขานั่งลงข้าง ๆ เธอ ซึ่งเยื้องออกมา ไม่ให้น่าเกลียดจนเกินไป เมื่อเขานั่งลง จึงทำให้พาฝันเห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน
 ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี ชายตรงหน้าก็ยังดูดี ในความรู้สึกของเธอ

               “เนอะ พาฝัน” เสียงของพลอยที่ดังแว่วเข้าหูมาในของเธอ ทำให้เธอละสายตาจากเขา และหันมาถามพลอยอีกครั้ง

               “พลอยเขาชวนไปดื่มกันที่ร้าน..” หลังจากที่เมศบอกชื่อร้านไป เธอก็รีบบอกปฏิเสธทันที ก่อนจะมองไปที่พลอยอย่างขอโทษขอโพยที่ไม่สามารถไปด้วยได้

              “ถ้าแกไม่ไป ฉันก็ไม่ไป” พลอยตัดจบ

              “ก็ดีแล้ว พากันกลับบ้านพักผ่อนจะดีกว่านะ” ชายหนุ่มตรงหน้าเห็นด้วยอย่างยิ่ง

              “นายล่ะ”

              “ฉันเหรอ” เมศชี้มาที่ตัวเอง ก่อนจะพูดด้วยสีหน้ามั่นใจว่า “ไป”

              “พาฝัน ดูเอาเถอะ พวกผู้ชาย” พลอยพยักหน้าไปทางร่างสูง

               ซึ่งเขายักไหล่ให้ด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้ จนเธออดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือนเขาไปด้วยความเป็นห่วง

               “ดูแลตัวเองด้วย” สิ้นเสียงพูดของเธอ พลอยหันขวับมาทางเธอ

อย่างอ้าปากค้าง

                “แกพกเสียงมาด้วยเหรอ” สิ้นเสียงพลอย เมศก็หัวเราะเบา ๆ ให้

               “จะดูแลตัวเองให้เป็นอย่างดีเลยล่ะ” สายตาคมจดจ้องมายังหญิงสาวตรงหน้า

               “พวกเราเหมือนเพื่อนที่พึ่งไม่ได้เจอกันแค่ชั่วโมงเดียวเองเนอะ” พลอยหมายถึงพวกเขาทั้งสามนั่งคุยกันอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่มีความเคอะเขิน หรืออึดอัดใจใด ๆ บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนานมากกว่าด้วยซ้ำ

               “นั่นสิ” เมศพยักหน้าเห็นด้วย

               “ขออนุญาตครับ เมนูที่คุณลูกค้าสั่ง มาถึงแล้วครับ” พนักงานชายสองคน นำอาหารที่ทั้งสามสั่งมาเสริฟ์ให้อย่างสุภาพ

               หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสามคนพากันรับประทานอาหาร บางครั้งชวนกันพูดคุยเรื่องต่าง ๆ มากมายที่เกิดขึ้นให้ฟังอย่างสนุกสนาน ส่วนเมศ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่อยู่ท่ามกลางเพื่อนผู้หญิงทั้งสอง ก็ไม่มีความเคอะเขินให้เห็น พร้อมพูดคุยกับพวกเธอย่างเป็นธรรมชาติ

               ระหว่างนั้นเสียงริงโทนของชายหนุ่มดังขึ้น

               จู่ ๆ เขาก็มีธุระกระทันหันทำให้เขาต้องขอตัวกลับก่อน ซึ่งเขาอาสาจะไปส่งพวกเธอด้วย แต่พวกเธอปฏิเสธเพราะเห็นว่าธุระของเขาน่าจะสำคัญกว่า เขาจึงอาสาออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดเป็นการขอโทษ และรีบออกไป

               “เฮ้อ... ” เสียงถอนหายใจของพลอยดังขึ้น ขณะที่พวกเธอกำลังเดินกลับที่พัก

                “เป็นอะไร” พาฝันหันไปถามเพื่อยอย่างสงสัย

               “เฮ้อ... ลืมขอเบอร์ติดต่อเมศไว้น่ะสิ” พลอยบอกด้วยความเสียดาย

               “ไว้ครั้งหน้าเจอกัน เธอก็รีบขอไว้เสียสิ”

               “ครั้งหน้านี่ เมื่อไหร่?”

               “เพื่อนคนอื่น ไม่เห็นเธอจะอยากได้มากขนาดนี้”

               “ก็มันไม่ใช่เมศป่ะ นาน ๆ ทีจะเจอเพื่อนเก่าที่คุยสนุกอย่างนี้ทีนึง” พูดด้วยเสียงอ่อน “เฮ้อ ทำไมพี่เขาไม่เหมือนเมศนะ” น้ำเสียงที่แสดงออกถึงความผิดหวังของพลอย

               “อย่าบอกนะ ว่าแก..” พาฝันขมวดคิ้วขึ้นด้วยท่าทางจริงจัง

               “ไม่ ๆ ๆ พลอยไม่โสดแล้ว พาฝันก็รู้ อีกอย่างพลอยก็พูดไปเรื่อยเปื่อยไปอย่างนี้แหละ” พลอยปฏิเสธเป็นพัลวัน ใช่เพื่อนเธอคนนี้มีคนรักอยู่แล้ว แต่เนื่องจากพวกเขาทำงานกันคนละที่ นาน ๆ ครั้งจึงจะได้เจอกัน จึงทำให้พลอยทำตัวเหมือนคนโสดอยู่บ่อย ๆ ส่วนเรื่องมีกิ๊ก หรือมือที่สาม เพื่อนของเธอคนนี้ไม่มีแน่นอน แค่มีนิสัยขี้เหงา อยากสนุก อยากพูดคุยกับเพื่อน ๆ ใช้ชีวิตสนุกสนานเฮฮา ทุกวันนี้เธอยังแปลกใจว่า ทำไมพวกเธอทั้งสองถึงเป็นเพื่อนกันนานมาก ทั้ง ๆ ที่นิสัยนั้นแตกต่างกันมาก

               “แล้ว ทำไมถึงอยากได้เบอร์ติดต่อเมศขนาดนั้น”

               “โอ๊ะ ก็พลอยอยากให้เพื่อนพลอยได้มีโอกาสเจอเพื่อนคนนี้บ่อย ๆ” พลอยบอกกับเธอด้วยรอยยิ้ม

               “ฮะ” เธอทำหน้าแปลกใจ พร้อมชี้มาที่ตัวเองอย่างงง ๆ

               “ใช่ ก็เมศยังโสด และพวกเธอก็ดูเคมีเข้ากันยังไงไม่รู้ ฮิฮิ” เสียงหัวเราะของพลอยชวนทำให้เธออดไม่ได้ที่จะขนลุก

               “ไปรู้ได้ยังไง ว่าเขาโสด” พวกเขานั่งคุยกันตลอด ไม่เห็นจะได้ยินเรื่องนี้เลย

               “เรื่องอะไรจะบอกให้รู้” พลอยแกล้งก้มหน้าลงมาพูดเสียงกระซิบ

               “ไม่อยากรู้แล้ว” พูดเสร็จหญิงสาวสาวเท้าเดินเข้าไปในอพาร์ทเม้นท์ของตัวเอง โดยมีพลอยที่เดินตามหลังมาติด ๆ

               “แล้วไม่อยากรู้เหรอ ว่าเขาพักอยู่ที่ไหน ทำงานอะไร บลา ๆ”

               “ไม่”

               ปัง! เสียงปิดประตูดังทันที

               พลอยยืนมองประตูอยู่อย่างนั้น ซักพักเธอพึมพำกับตัวเอง

               “สงสัยกามเทพแผงศรผิดคิว” ว่าไปก็เดินลงไป กลับห้องของตัวเองที่อยู่อีกตึกที่ตั้งติดกัน เรียกว่าเป็นตึกฝาแฝด