Look at me มองฉันสิ ‘เฮีย’

 
Chapter 2
 
 
 
          ฉันตื่นขึ้นมาเช้ากว่าที่คิด แต่ก็ยังคงนอนมองเพดานห้องสีขาวอย่างเหม่อลอย พอคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยได้สักพักก็เริ่มนึกถึงเรื่องเมื่อวานที่เฮียคีร์มาขอโทษ ทั้งที่เฮียไม่ได้ผิด เมื่อวานก่อนที่ฉันจะเข้าห้อง
 
 
'แต่ถ้ามาอีก...บอก 'เฮีย' เดี๋ยวเฮียจัดการให้'
 
 
ฉันแอบตกใจที่เฮียคีร์เรียกแทนตัวเองแบบนั้น เป็นครั้งแรกที่ได้ยิน โดยเฉพาะดวงตาสีเข้มแวววาวที่มองมาที่ฉัน ถึงจะไม่รู้ว่าเฮียกำลังคิดอะไร แต่ก็สัมผัสได้ว่าเฮียเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนนิดหน่อย
 
 
ดูเหมือนฉันจะนอนคิดเรื่องไร้สาระมากไป เพราะพอมองนาฬิกาปลุกตรงหัวเตียงอีกที มันก็ชี้เวลา 10:00 พอดี ฉันลุกออกจากเตียงหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากออกมาจากห้องน้ำ ฉันหยิบกระเป๋าลากสีดำมาเปิดออกแล้วหยิบเสื้อผ้ากับข้าวของออกมาจัดเรียงกันไว้ให้เป็นระเบียบ ในตอนนั้นมือก็แตะโดนขวดอะไรสักอย่างเข้า มันคือขวดเหล้ายี่ห้อดังที่แพงสุดๆ เป็นของหายากที่พ่อฝากมาให้เฮียคีร์
 
 
 
          หลังจากจัดทุกอย่างเสร็จ ฉันหยิบขวดเหล้าอันนั้นติดมือไปด้วย แล้วออกจากห้องไป เดินไปที่ห้องตรงข้ามซึ่งเป็นห้องของเฮียคีร์ ฉันเคาะประตูสองที รออยู่สักพักเฮียก็เปิดประตูออกมา
 
 
"......มีอะไรรึเปล่า"
 
 
เฮียออกมาจากห้องทั้งๆ ที่ร่างกายมีแค่ผ้าเช็ดตัวสีขาวที่พันส่วนร่าง แต่ส่วนบนกับไร้สิ่งกีดขวาง ทั่วร่างของเฮียเปียกเล็กน้อยเลยรู้ว่าคงเพิ่งออกจากห้องน้ำ ก็ยอมรับอยู่นะว่าเฮียทั้งหล่อและหุ่นดี แต่ฉันก็ยังคงหน้านิ่งโดยที่ไม่รู้สึกอะไรเพราะเห็นมันบ่อยสมัยที่เฮียมาพักที่บ้านตอนอยู่มัธยมจนเป็นเรื่องปกติ
 
 
".......ของฝาก.."
 
 
เฮียหยิบขวดเหล้าขึ้นมาดูแล้วทำตาโตจนดูน่าตลกผิดกับบุคลิก
 
 
"ให้จริงดิ...."
 
 
"อืม......พ่อฝากมา"
 
 
"หึ เดี๋ยวต้องโทรไปขอบคุณคุณลุงแล้วล่ะ"
 
 
เฮียคีร์หัวเราะชอบใจกับสิ่งที่อยู่ในมือถึงขนาดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนเด็กๆ ได้ของเล่นใหม่
 
 
"วันนี้ฉันมีงานต้องทำ คงออกไปข้างนอกไม่ได้ อยากกินอะไรก็ทำกินเองนะ"
 
 
".......แล้วเฮียไม่กินเหรอ"
 
 
"ฉันไม่เป็นไร ขอทำงานสักแป็บแล้วค่อยกิน"
 
 
"อืม...."
 
 
เฮียพูดแบบนั้นแล้วก็เดินเข้าห้องไป ฉันเดินไปที่ห้องครัวขนาดใหญ่ที่มีเครื่องครัวทุกอย่างเสร็จสรรพ ฉันเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรให้กินมั้ย น่าตกใจที่มันมีของเยอะกว่าที่คิด แต่ไม่รู้ทำไมไข่มันถึงได้เยอะกว่าอันอื่น ฉันเลยตัดสินใจทำข้าวผัดง่ายๆ
 
 
ฉันหยิบส่วนประกอบออกมาแล้วลงมือทำ ผลที่ทำเสร็จออกมาหน้าตาน่ากินกว่าที่คิด ฉันแบ่งข้าวผัดออกเป็น 2จานให้เฮีย 1จาน เพราะกลัวเฮียจะหิว ฉันนั่งลงบนโต๊ะอาหารข้างหน้าเคาน์เตอร์ห้องครัว หลังกินเสร็จก็ล้างจานแล้วเอาจานข้าวผัดส่วนของเฮียไปวางบนโต๊ะแทน
 
 
เพราะฉันไม่มีอะไรจะทำเลยหยิบสมุดโน้ตเพลงที่ฉันเป็นคนแต่งออกมาพร้อมกับกีตาร์ที่ส่งมาก่อนหน้าที่ฉันจะมาถึงที่นี่ ฉันเริ่มซ้อมเล่นกีตาร์ไปทีละท่อน แล้วฮัมเพลงตามไปเรื่อยๆ อยู่อย่างนั้น จนทั้งห้องมีแต่เสียงกีตาร์และเสียงฮัมเพลงของฉัน
 
 
 
 
 
คีร์ดีน :
 
 
          ผมนั่งทำงานอยู่หน้าจอคอมมาประมาณ 7-8ชั่วโมงได้ พอเคลียร์งานสำคัญๆ เสร็จไปได้ครึ่งก็กะจะออกไปกินข้าวข้างนอก แต่พอเดินออกไปแล้วผ่านห้องครัว มีจานข้าวผัดวางไว้คู่กับช้อนส้อมอย่างเรียบร้อย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือใคร ผมแอบยิ้มนิดๆ กับนิสัยแบบนี้ของยูเอล แล้วลอบมองประตูหน้าห้องของเธอสักพัก
 
 
ผมหยิบจานข้าวเข้าไมโคเวฟแล้วนั่งรอหน้าเคาน์เตอร์ เมื่อเสียงไมโคเวฟดังขึ้นก็หยิบมันแล้วลงมือทาน หลังทานเสร็จก็ล้างจานแล้วเอามันกลับไปวางที่เดิม
 
 
ก๊อกๆ ..
 
 
"ยูเอล....."
 
 
ผมเคาะประตูแล้วเรียกชื่อเจ้าของห้อง กะจะมาดูว่าทำอะไรอยู่ แต่กับไม่มีเสียงตอบรับเลย ผมเลยลองบิดลูกบิดประตูดูว่าห้องล็อกรึเปล่า ปรากฏว่าห้องไม่ได้ล็อก ผมเลยเดินเข้าไปข้างใน
 
 
"ยูเอล...."
 
 
ผมเรียกชื่อเธออีกครั้ง แต่สิ่งที่เห็นในห้องนั้นคือ ร่างของยูเอลนอนหลับอยู่บนเตียง ข้างตัวมีกีตาร์กับสมุดโน้ตเพลงวางอยู่
 
 
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ เตียงและนั่งลงบนเตียงข้างๆ ร่างเล็กแล้วลองหยิบสมุดโน้ตเพลงนั้นมาดู มันถูกเขียนอย่างเรียบร้อยตามนิสัยเจ้าของ ผมวางสมุดโน้ตเพลงลงบนโต๊ะข้างเตียงแล้วหยิบกีตาร์ที่วางบนเตียงเหมือนกันมาวางบนพื้นห้องข้างๆ ระเบียง
 
 
"......."
 
 
ผมนั่งเงียบมองคนตัวเล็กที่หลับอยู่สักพัก แล้วหยิบมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงมาดู เวลาตอนนี้ราวๆ 18:45 ผมเลยกะจะปลุกคนที่นอนอยู่ให้ลุกมากินข้าว
 
 
"ยูเอล....."
 
 
ผมเรียกเสียงเบาแล้วลูบหัวยูเอลเบาๆ เพื่อให้ตื่น แต่เจ้าตัวไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย
 
 
"...ยูเอล......"
 
 
ผมเรียกอีกครั้ง แต่เจ้าตัวก็ยังคงไม่ตื่น ยูเอลหลับลึกจนน่าแปลกใจ
 
 
ผมมองหน้าคนตัวเล็กสักพักเพราะเจ้าตัวไม่ตื่น
 
ผิวขาวใสแต่มีสีเลือดฝาดเลยออกเป็นสีชมพูอ่อนๆ ใบหน้าเล็ก ดวงตาโตกลม นัยน์ตาสีฟ้าสดใสที่ตอนนี้ปิดสนิท จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากสีแดงทั้งที่ไม่ได้ทาลิปสติกเผยออกนิดหน่อย ผมยาวสีทองที่เมื่อก่อนเคยเป็นสีน้ำตาล ถึงจะเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนจนน่าตกใจ แต่นิสัยเดิมๆ ก็ยังคงอยู่
 
 
"........"
 
 
ผมค่อยๆ ยื่นมือไปเกลียปอยผมที่ปรกลงมาละใบหน้าขาวนั้นไปทัดหู เผยให้เห็นใบหน้านั้นชัดๆ ผมยอมรับว่ายูเอลเป็นคนที่สวยมากคนนึง ไม่แปลกที่เธอจะถูกชวนให้เป็นนางแบบ เมื่อก่อนเธอเคยเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เดินตามผม แต่ตอนนี้มันต่างกับเมื่อก่อนลิบลับ
 
 
".....อืม..."
 
 
"........"
 
 
สักพักเจ้าตัวก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วมองหน้าผมอย่างงงๆ
 
 
"ตื่นแล้วเหรอ..."
 
 
ผมถามเพราะคนตัวเล็กยังคงเงียบและมองหน้าผมอยู่อย่างนั้น
 
 
"เย็นแล้ว ไปกินข้าวกัน"
 
 
"........อืม"
 
 
เธอพยักหน้ารับแล้วก็ลุกขึ้นมาหาว ผมเห็นการกระทำนั้นก็แอบยิ้มนิดๆ
 
 
".....แล้วงานเฮียล่ะ"
 
 
"เสร็จไปครึ่งแล้ว ค่อยทำพรุ่งนี้ต่อก็ได้"
 
 
"......."
 
 
เธอพยักหน้าแล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ผมเลยเดินออกมาจากห้องไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารให้เธอกิน เพราะผมอยู่คนเดียวเลยต้องเรียนวิธีทำอาหารง่ายๆ เพื่ออยู่รอด
 
 
"อยากกินอะไร"
 
 
ผมถามขึ้นหลังจากยูเอลเดินออกมาจากห้อง เธอเดินตรงมาหาผมทั้งๆ ที่หัวยุ่งจนดูไม่ได้
 
 
"ก่อนหน้านั้นทำอะไรสักอย่างกับผมซะ"
 
 
"....."
 
 
เธอจับผมตัวเองที่ยุ่งมาก แล้วถอนหายใจออกมา ในใจคงคิดว่าน่ารำคาญอยู่แน่ๆ สักพักเธอก็เดินออกมาจากห้องพร้อมกับหวีสีดำ แต่หัวก็ยังเป็นเหมือนเดิม เธอเดินมาตรงหน้าผมแล้วยื่นหวีให้
 
 
"ให้หวีให้เหรอ.."
 
 
".....อืม.......ขี้เกียจ"
 
 
ผมมองเธออย่างงงๆ สักพัก แต่ก็รับหวีมาแล้วให้เธอนั่งเก้าอี้ทรงกลมหน้าเคาน์เตอร์ห้องครัว ผมหวีผมให้เธออย่างเบาๆ เพื่อไม่ให้เจ็บ ยูเอลเวลาเพิ่งตื่นนอนหรือง่วงจะขี้อ้อนเป็นพิเศษ ไม่ว่าตอนนี้หรือเมื่อก่อนก็ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ
 
 
"ถ้าเจ็บก็บอก..."
 
 
"......"
 
 
เธอพยักหน้ารับ ผมหวีไปได้สักพักก็หวีเสร็จเพราะผมยูเอลหวีง่ายเลยไม่ค่อยมีปัญหาผมพันกันเท่าไหร่
 
 
"อยากกินอะไรรึเปล่า"
 
 
"อะไรก็ได้.."
 
 
ผมยืนคิดอยู่สักพัก แล้วลองเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรบ้าง พอดีกับที่ตามองไปเห็นเส้นผัดไทยเข้าเลยลองหยิบมาดู
 
 
"กินผัดไทยมั้ย..."
 
 
เสียงเล็กใสถามผม ผมหันไปหาเจ้าตัวที่กลับมาจากการเอาหวีไปเก็บ
 
 
"แต่ฉันทำไม่เป็นนะ"
 
 
"ฉันทำเป็น..."
 
 
เธอพูดแบบนั้นแล้วหยิบเส้นที่อยู่ในมือผมออกไป ผมมองอย่างอึ้งๆ นิดๆ แล้วก็หลีกทางให้คนตัวเล็กหยิบของในตู้เย็น
 
 
"งั้นเดี๋ยวฉันช่วยด้วย"
 
 
เห็นท่าทางแบบนั้นผมก็ยิ้มขึ้นแล้วอาสาจะช่วย เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่เห็นยูเอลทำอาหาร
 
 
ต๊อกๆ ต๊อกๆ
 
 
เสียงมีดกับเขียงกระทบกับดังไปหมด ผมมองดูเธอทำอาหารอย่างใจจดใจจ่อ เธอทำอาหารเก่งจนผมแอบตกใจไม่น้อย
 
 
"..หยิบจานให้หน่อย"
 
 
พอถูกพูดแบบนั้นคนที่จ้องคนทำอาหารอย่างใจจดใจจ่อก็รีบไปเปิดตู้ถ้วยชามแล้วหยิบจานสีขาวมา 2ใบแล้วยื่นให้คนตัวเล็ก คนตัวเล็กตรงหน้าค่อยๆ แบ่งผัดไทยออกเป็น 2ที่อย่างประณีต แล้วยื่นให้ผม ผมเอาจานทั้ง 2มาวางที่โต๊ะกินข้าว ส่วนคนตัวเล็กไปล้างมือแล้วถอดผ้ากันเปื้อนออก
จริงๆ ผมอยากบอกเธอว่าผมพึ่งกินข้าวผัดของเธอไปเมื่อกี้แต่เพราะคนตัวเล็กทำไปแล้วก็คงช่วยไม่ได้ที่ต้องกิน
 
 
ผมและยูเอลนั่งลงตรงข้ามกันแล้วเราก็ลงมือกินข้าวเย็นกัน ไม่ต้องพูดถึงรสชาติก็รู้ได้จากกลิ่นและหน้าตาเพราะมันอร่อยมาก หลังจากเรากินเสร็จผมก็อาสาเป็นคนล้างจาน
 
 
"ดูหนังมั้ย"
 
 
"....."
 
 
ผมถามหลังจากล้างจานเสร็จ เพราะดูเหมือนคนตัวเล็กจะไม่มีอะไรทำ เธอพยักหน้ารับผมเลยไปหยิบแผ่นซีดีหนังแอ็คชั่นเรื่องนึงมา มันเป็นหนังที่ออกนานแล้วล่ะ แต่เพราะไม่มีเวลาดูเลยปล่อยทิ้งไว้นาน เราสองคนนั่งที่โซฟาหน้าทีวีจอใหญ่
 
 
"........"
 
 
"........"
 
 
แต่หลังจากที่หนังเริ่มได้สักพักผมก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ชนกับไหล่ผม พอมองไปที่ต้นเหตุ สรุปคือยูเอลนอนหลับตั้งแต่หนังยังไม่ถึงครึ่ง แต่เพราะไม่อยากปลุกคนตัวเล็กเลยปล่อยให้เจ้าตัวหลับไป จนกระทั่งหนังจบลง คนตัวเล็กก็ยังคงนอนอยู่อย่างนั้น ผมเลยอุ้มเจ้าตัวไปที่ห้อง ผมนั่งมองคนที่หลับอีกรอบอย่างเอ็นดู เลยล้มตัวลงนอนข้างๆ คนตัวเล็ก คิดว่าของีบสักแป๊บแล้วค่อยตื่นมาทำงานต่อ
 
 
แต่พอรู้ตัวอีกที ที่แขนข้างขวาก็รู้สึกถึงแรงกดจากอะไรสักอย่างที่ส่งกลิ่นหอม ผมกระชับอ้อมกอดที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้กำลังกอดอะไรอยู่ มันนิ่มและหอมจนอยากกอดแบบนี้ไปนานๆ แต่ลองคิดดูดีๆ ห้องเรามันมีหมอนข้างด้วยเหรอวะ? พอคิดอย่างนั้นผมรีบลืมตามาดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้าทันที
 
 
"......"
 
 
สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมทำเอาผมอึ้งจนพูดไม่ออกจนเผลอหยุดหายใจไปสักพัก ใบหน้าขาวๆ ของยูเอลอยู่ใกล้หน้าผมแค่คืบ แต่โชคดีที่คนตัวเล็กหลับอยู่ ผมเลยรีบตั้งสติและค่อยๆ ถอดแขนที่คนตัวเล็กนอนทับอยู่อย่างช้าๆ โดยที่ไม่ให้รู้ตัว
 
 
".....อืม...."
 
 
"........"
 
 
ผมหยุดนิ่งทันทีที่คนตัวเล็กครางออกมา แต่ดีที่เจ้าตัวยังไม่ตื่นผมเลยรีบเอาแขนออก พอลุกออกจากเตียงได้แล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งใจ แล้วเดินเกาหัวออกจากห้องไปอย่างเอือมระอาที่ดันเผลอปล่อยให้ตัวเองนอนไป
 
 
"พึ่ง 7โมงเองเหรอวะ..."
 
 
ผมมองนาฬิกาติดผนังสีดำ พอรู้ว่าเพิ่งเช้าอยู่ผมเลยกะจะไปทำงานที่ทำค้างต่อ แต่เสียงโทรศัพท์ของผมที่ไม่รู้ว่าวางอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นตั้งแต่เมื่อไหร่ดังขึ้นซะก่อน ผมกดรับโทรศัพท์โดยที่ไม่ได้มองเบอร์
 
 
(ไงคีร์! สบายดีเปล่า)
 
 
เสียงแหลมของคนในสายทำให้ผมรู้ทันทีว่าเป็นใคร
 
 
"ครับ เจ้! มีอะไรรึเปล่าโทรมาตั้งแต่เช้า"
 
 
(เธอนั่นแหละทำไมตื่นตั้งแต่เช้า ทุกทีเห็นตื่นตั้งเที่ยง ตอนโทรหานี่มือแทบหงิก)
 
 
"เจ้ก็ว่าเกินไป ตกลงมีธุระอะไรครับ"
 
 
(เรื่องน้องยูเอลน่ะ ไปถึงไหนแล้ว)
 
 
"ถ้าเรื่องนั้น เจ้าตัวบอกว่าได้ครับ"
 
 
(จริงเหรอ?! แล้วมาวันนี้ได้รึเปล่า)
 
 
"....วันนี้เหรอ? "
 
 
(ใช่! พอดีนางแบบที่จะถ่ายวันนี้หนีไปเพราะไม่ปลื้มค่าจ้างทางเราน่ะสิ ไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี!)
 
 
"......"
 
 
(จะหาคนอื่น แต่คนอื่นก็ยุ่งมาก เลยต้องมาขอให้น้องยูเอลช่วยหน่อยน่ะ!)
 
 
"......อืม......"
 
 
ผมนิ่งคิดสักพัก เพราะมันกะทันหันไปหน่อย เลยต้องรอถามเจ้าตัวดูอีกที
 
 
(นะๆ ช่วยเจ้หน่อย! เจ้สัญญาว่าเจ้จะตอบแทนอย่างดีเลย!)
 
 
"ครับๆ เดี๋ยวผมจะถามยูเอลให้"
 
 
(จริงเหรอ?! งั้นช่วยหน่อยนะ)
 
 
"ครับ....."
 
 
ผมวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะกินข้าวแล้วเดินเข้าครัวไปชงกาแฟ กะว่าจะไปปลุกยูเอลอยู่ แต่รอสักพักให้เจ้าตัวตื่นเองดีกว่าเลยยกกาแฟที่ชงแล้วมานั่งกินที่โต๊ะอาหาร แต่ดูเหมือนการรอคอยของผมจะเร็วมาก เพราะตอนที่วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ ประตูห้องยูเอลก็เปิดออก เผยให้เห็นเจ้าของห้องที่ยังคงงัวเงียอยู่
 
 
"ตื่นเช้าจังนะ..."
 
 
ผมบอกแบบนั้นแล้วยืนจิบกาแฟตรงเคาน์เตอร์แทน
 
 
"เมื่อวานนอนมากไป...."
 
 
เธอบอกแบบนั้นแล้วเดินไปทางตู้เย็น หยิบน้ำออกมาใส่แก้วแล้วดื่มเข้าไป
 
 
"จะว่าไป วันนี้มีนัดที่ไหนรึเปล่า"
 
 
"....."
 
 
เธอส่ายหน้าเป็นการตอบ แล้วเก็บขวดน้ำไว้ที่เดิมพร้อมกับปิดตู้เย็น
 
 
"วันนี้ที่กองถ่ายเขาหานางแบบอยู่ เขาเลยชวนเธอ"
 
 
"......วันนี้เหรอ"
 
 
"อืม..."
 
 
ยูเอลเงียบไปสักพัก แล้วก็พูดขึ้นใหม่
 
 
"ได้สิ....."