Look at me มองฉันสิ ‘เฮีย’

Chapter 10
 
 
 
 
คีร์ดีน :
 
 
          ผมจับมือยูเอลแล้วพาเดินเข้าร้านหนังสือโดยที่ไม่สนใจผู้หญิงคนนั้นเลย ผู้หญิงคนนั้นคือนางแบบที่มาถ่ายเมื่อวันก่อน ผมรู้อยู่ว่าเธอสนใจผม แต่เพราะไอ้ลีโอบอกเธอไปว่าผมมียูเอลอยู่แล้วเลยนึกว่าเธอจะเลิกสนไป แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิดเพราะดูจากสาวตาที่เธอมองยูเอลก็รู้ทันทีว่าเธอคิดอะไร ผมเลยตัดบทเพื่อไม่ให้ยูเอลเข้าใจผิดและอยากให้เธอตัดใจ
 
 
"ดูอะไรอยู่"
 
 
ผมถามคนตัวเล็กที่หยิบหนังสือจากชั้นมาดูแล้วพลิกไปพลิกมา
 
 
"หนังสือ...."
 
 
"ไอ้เรื่องนั้นน่ะรู้อยู่.."
 
 
ผมมองคนตัวเล็กที่ทำหน้านิ่งไม่พูดไม่จาแล้วเอาแต่มองหนังสือโดยที่ไม่สนใจผมเลย ผมแอบมองหนังสือในมือคนตัวเล็ก มันเป็นหนังสือนิยายที่เห็นได้บ่อยในหลายๆ ร้าน ผมรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่เธออ่านหนังสือแบบนี้เหมือนกัน
 
 
"อ่านนิยายด้วยเหรอ"
 
 
"อืม.....ทำไม.."
 
 
"เปล่า....แค่คิดว่าเธออ่านแต่หนังสือยากๆ ซะอีก"
 
 
"ฉันก็อ่านนิยายเป็นปกติ..."
 
 
"งั้นเหรอ..."
 
 
ผมลอบมองคนตัวเล็กที่ยืนเงียบ ผมเลยลองเงียบบ้างเผื่อเธอจะสนใจ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเพราะคนตัวเล็กไม่แม้แต่จะหันมามอง
 
 
"โกรธอะไรรึเปล่า.."
 
 
"........ฮะ! "
 
 
"ก็เธอเงียบผิดปกติ"
 
 
"ฉันก็เงียบแบบนี้ตลอดแหละ..."
 
 
ผมมองคนที่ตัดบทไปเฉยๆ อย่างสงสัย จริงอยู่ที่ปกติเธอก็เงียบแบบนี้ แต่วันนี้มันแปลกๆ ผมพอเดาได้ว่าเพราะอะไรเลยรู้สึกดีใจขึ้นมานิดหน่อย แต่เพราะไม่อยากให้คนตัวเล็กโกรธไปมากกว่านี้
 
 
ผมเลยคิดแผนการได้อย่างนึง ผมมองไปรอบๆ ร้านว่ามีใครอยู่บ้าง พอเช็คเรียบร้อยผมก็ลอบมองคนตัวเล็กเพราะพวกเราอยู่ในมุมอับที่มีชั้นหนังสือบังอยู่เลยไม่เป็นที่สังเกตเท่าไหร่
 
 
"ยูเอล..."
 
 
ผมเรียกชื่อคนตัวเล็กให้เจ้าตัวหันมา และเจ้าตัวก็หันมาตามคำเรียก ผมใช้โอกาสนั้นโน้มหน้าเข้าไปหาคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว คนตัวเล็กทำท่าจะเอามือมาดันผม ผมเลยรีบรวบมืออีกข้างที่ไม่ได้จับหนังสือไว้แน่นจนริมฝีปากเราแตะกัน
 
 
"อืม........"
 
 
เธอครางออกมาเบาๆ ผมทำแค่ประกบปากเท่านั้นเพราะขืนให้ลึกซึ้งตามใจผมแล้วล่ะก็ ตอนกลับได้ถูกยูเอลฆ่าแน่
 
 
สักพักผมก็ถอนริมฝีปากออกแล้วหันมาส่งยิ้มให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้หน้าเริ่มแดง ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือเขินกันแน่ แต่ดวงตานี่คิดจะฆ่ากันชัดๆ
 
 
"หึ....."
 
 
ผมหัวเราะให้กับปฏิกิริยาเธอ เธอมองผมอย่างโกรธๆ นิดๆ แล้วหยิบหนังสือที่เจ้าตัวท่าจะเลือกไว้แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน ผมเดินตามคนตัวเล็กที่ทำหน้ามุ่ยแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
 
 
 
 
 
 
"ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ"
 
 
"........."
 
 
เธอนั่งเงียบแล้วหันหน้าไปหากระจกข้างๆ ผมยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้กับท่าทีแบบนั้น ถึงจะรู้สึกผิดอยู่แต่มันก็แค่ครึ่งนึงเพราะอีกครึ่งนึง รู้สึกดีใจสุดๆ
 
 
"นี่........"
 
 
"........."
 
 
"โอเคๆ คราวหน้าจะไม่ทำแล้ว"
 
 
"........."
 
 
"ยูเอล.....หันมาหาหน่อย"
 
 
".........."
 
 
ผมมองคนตัวเล็กที่ยังงอนไม่เลิก ปกติผมไม่ชอบที่จะง้อใครแม้กับเพื่อนฝูง แต่กับยูเอลผมรู้สึกเหมือนไม่อยากให้เธอไม่พูดกับผมแบบนี้ ไม่รู้สึกว่าน่ารำคาญเหมือนคนอื่นๆ และไม่รู้สึกว่ามันงี่เง่าเหมือนที่ผมเคยบอกคนอื่นๆ กับรู้สึกว่าคนตรงหน้าน่ารักอย่างบอกไม่ถูก
 
 
"ยูเอล....."
 
 
ผมมองคนเธอที่ไม่มีท่าทีที่จะมองมาทางนี้เลยต้องงัดแผนสุดท้ายออกมา
 
 
".........ยูเอล หันมาหา 'เฮีย' หน่อย"
 
 
".........!! "
 
 
ผมยิ้มทันทีที่คนตัวเล็กติดกับนั้น เพราะปกติผมชอบเรียกตัวเองว่าฉันมากกว่า เวลาเรียกตัวเองว่าเฮียยูเอลเลยมักจะมีการตอบสนองค่อนข้างมาก และตอนนี้ก็เหมือนกัน
 
 
"หายโกรธเฮียแล้วเหรอ”
 
 
"........ไม่ได้โกรธ"
 
 
เธอพูดแบบนั้นแล้วหันหน้าหนี ผมเลยอมยิ้มกับท่าทีน่ารักแบบนั้น
 
 
"งั้นหันมาหาเฮียหน่อยสิ"
 
 
"........."
 
 
เธอหันมาหาผมอย่างว่าง่าย ผมเลยลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ อย่างเอ็นดู
 
 
"หึ เด็กดื้อ"
 
 
"เปล่าสักหน่อย"
 
 
เธอพูดออกมาเบาๆ แต่ผมได้ยินชัดเลย
 
 
 
 
          สักพักเราก็มาถึงคอนโด ผมเดินลงมาแล้วล็อกรถ แล้วเราสองคนก็เดินเข้าคอนโดไป พอลิฟต์มาถึงชั้นห้องของผม ผมเปิดลิฟต์ให้ยูเอลออกไปก่อนแล้วค่อยเดินตามไป ระหว่างที่เดินอยู่เพราะโทรศัพท์ผมมีไลน์เข้าผมเลยเดินไปเล่นไปเพื่อดูว่าใครไลน์มา
 
 
LINE :
 
 
Leo : วันนี้เอาไง ไปกินกันมั้ย?
 
 
Kill : โทษที วันนี้กูไม่ว่าง!
 
 
Leo : อะไรวะ! แล้วพวกมึงที่เหลืออ่ะ
 
 
Keydean : กูก็ไม่ว่างว่ะ!
 
 
Pasta : เหมือนกัน...
 
 
Leo : โห่! อะไรวะ! ไม่ว่างสักคนแบบนี้กูก็เหงาแย่อ่ะดิ!
 
 
Kill : เหงาแม่งอะไร! กูเห็นเมื่อวานมึงจูงมือสาวผมทองที่สตูดิโอมา
 
 
Keydean : เฮ้ย อะไรวะ! ทำไมกูไม่รู้เรื่อง
 
 
Leo : มึงอ่ะไม่ต้องรู้เลย! ไอ้คีร์! ส่วนไอ้คิลล์หุบปากไป
 
 
ผมขำกับท่าทีการตอบที่แสนจะมีพิรุธของไอ้ลีโอ จริงๆ ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้หรอกว่ามันมีผู้หญิง แต่แค่รู้สึกตกใจที่มันดูจริงจังกับผู้หญิงคนนั้นถึงจะไม่เคยเห็นหน้าก็เถอะ
 
 
ผมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแล้วหันหน้าเดินต่อไป แต่จู่ๆ คนตัวเล็กที่เดินนำอยู่ก็หยุดกะทันหันจนผมชนเธอเธอยืนนิ่งไม่พูดไม่จาแล้วมองไปที่ทางเดินข้างหน้า ผมมองเธออย่างสงสัยแล้วมองไปทางที่เธอหยุดมอง ข้างหน้าพวกเรามีผู้ชายคนนึงสวมเสื้อกันหนาวมีฮู้ดสีดำ ไม่ใช่แค่เสื้อหรอก ทั้งตัวเขาเป็นสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้า เขายืนพิงประตูห้องผมโดยที่สายตาจับจ้องไปที่โทรศัพท์
 
 
"..........นาวา.."
 
 
ผมนิ่งไปทันทีที่คนตัวเล็กพูดชื่อๆ นึงออกมา เธอทำหน้าตกใจแล้วค่อยๆ เดินไปหาผู้ชายคนนั้น
 
 
"........."
 
 
ผมมองยูเอลที่เดินเข้าไปใกล้ๆ ผู้ชายคนนั้นโดยที่ไม่สนใจผมเลย นั้นทำให้ในใจผมเริ่มร้อนขึ้นทันที
 
 
 
 
ยูเอล :
 
 
         ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปหาคนที่ยืนพิงประตูห้องเฮียคีร์อยู่ แต่ดูเหมือนคนที่ยืนอยู่จะรู้ตัวว่าฉันมา เขาหันมาหาฉันแล้วยิ้มให้เหมือนทุกครั้งที่เจอกัน แล้วค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉัน
 
 
"ไม่เจอกันนาน โตขึ้นเยอะเลยนะ...ยูเอล"
 
 
"ทำไมมาอยู่นี่ได้"
 
 
"เพราะมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะสิ"
 
 
".........เฮียทันเหรอ"
 
 
"อืม...."
 
 
เราสบตากันนิ่งๆ ถึงจะไม่ได้พูดแต่ฉันก็รู้ว่าเขาคิดอะไร
 
 
"เรื่องที่พัก....หาให้แล้วล่ะ"
 
 
"ขอบใจ แต่ก่อนหน้านั้นฉันมีของฝากมาให้"
 
 
"ขอบใจ....."
 
 
ฉันก้มลงมองถุงกระดาษอย่างดีที่ได้รับจากนาวา ข้างในเต็มไปด้วยขนมมากมายที่ฉันชอบกินมาก ฉันเงยหน้าไปขอบใจนาวา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อจู่ๆแขนฉันก็ถูกดึงจากข้างหลังจนฉันเซ
 
 
"แกเป็นใคร..."
 
 
เสียงเข้มพูดขึ้น ฉันรับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่ร้อนขึ้นของเฮีย เลยเดินเข้าไปดันเฮียให้ออกห่างนาวา
 
 
"ใจเย็นสิเฮีย.."
 
 
"งั้นก็บอกมาสิ! ว่ามันเป็นใคร"
 
 
"ก็บอกแล้วไงว่าเพื่อนที่ต่างประเทศ"
 
 
"แน่ใจเหรอ? ว่ามัน..."
 
 
"แน่ใจสิ"
 
 
ฉันหันไปหานาวาที่พูดแซกขึ้นมา เฮียและนาวาสบตากันนิ่งๆ สักพักแล้วเฮียคีร์ก็เป็นคนเปิดปากพูดต่อ
 
 
"ว่าไงนะ? "
 
 
"ฉันบอกว่า แน่ใจสิ! "
 
 
"........"
 
 
"ไม่ต้องห่วงหรอกว่าฉันจะแย่งยูเอลไป"
 
 
".......ทำไม"
 
 
"เพราะฉัน....ไม่มีรสนิยมชอบเพศเดียวกันหรอกนะ"
 
 
ฉันชะงักไปทันทีที่นาวาพูดแบบนั้น แต่ที่ช็อกกว่านั้นคงเป็นเฮียที่อึ้งจนไม่สามารถพูดอะไรได้ นาวาหันมายิ้มให้ฉันอย่างสบายใจ ทั้งที่ตอนนี้ฉันร้อนใจแทบตาย ใช่....'นาวา' เป็น 'ผู้หญิง'
 
 
"มะ หมายความว่าไง"
 
 
"ก็หมายความว่าฉันเป็น 'ผู้หญิง' ไง"
 
 
"จริงอ่ะ!! "
 
 
"อืม...ไม่เชื่อก็พิสูจน์ได้นะ"
 
 
เฮียหันมาหาฉันอย่างงงๆ ฉันเลยได้แต่หันไปพยักหน้าว่าใช่อย่างที่นาวาพูดทั้งหมด จริงๆ ฉันรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่ตอนเจอกันครั้งแรกแล้ว แต่เพราะเจ้าตัวบอกให้เก็บเป็นความลับ ฉันเลยได้แต่แน่นิ่งไว้ แต่ตอนนี้เจ้าตัวดันเปิดเผยซะเองเลยไม่รู้จะทำยังไง
 
 
"เอาเป็นว่า...เข้าห้องก่อนเถอะ"
 
 
เฮียเปิดประตูห้องอย่างว่าง่ายโดยที่ไม่ถามอะไรต่ออีกเลย จริงๆ คือไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียวเลยต่างหาก
 
 
"เห! ห้องใหญ่เหมือนกันนี่"
 
 
"ก็อยู่สองคนนี่นา..."
 
 
"นั้นสินะ งั้น....มาคุยธุระให้เสร็จกันดีกว่า"
 
 
"อืม..."
 
 
นาวานั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับฉัน แล้วเฮียก็เดินเข้ามาเพื่อเอาน้ำมาให้
 
 
"ฉันจะไปทำงานต่อ คุยกันได้เลย"
 
 
"ขอบใจ...นายเองก็เป็นคนดีนะ"
 
 
เฮียกับนาวามองตากันนิ่งๆ เหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายเฮียก็เป็นฝ่ายเดินเข้าห้องไปเงียบๆ
 
 
"แล้ว....มีเรื่องอะไร"
 
 
"ทันเดอร์....กำลังตามหาฉันสินะ"
 
 
"อืม...”
 
 
"เรื่องที่ฉันปลอมตัวเป็นผู้ชาย...ฉันไม่เคยบอกใครนอกจากเธอเลย"
 
 
"แม้แต่เฮียทันด้วยเหรอ..."
 
 
"ใช่....แม้แต่หมอนั้น..."
 
 
นาวาเงียบลงแล้วเริ่มทำหน้าจริงจังขึ้น ปกติเธอจะเป็นคนใจเย็นและมักยิ้มเสมอ แต่มีแค่เรื่องๆ เดียวเท่านั้นที่สามารถทำให้นาวากลุ้มใจได้
 
 
"แล้วจะเอาไง..."
 
 
"ช่วยส่งแผนที่ที่อยู่ใหม่และข่าวคราวของทันเดอร์มาให้หน่อยสิ"
 
 
"เรื่องนั้นน่ะได้อยู่...แต่...."
 
 
"อะไร"
 
 
ฉันวางแก้วน้ำที่ตั้งอยู่ตรงหน้าลงช้าๆ แล้วนั่งคิดสักพักว่าควรพูดดีหรือไม่พูดดี
 
 
"เธอจะหนีเฮียทันไปถึงไหน.."
 
 
"......."
 
 
"ทำไมไม่เผชิญหน้ากับเฮียทันให้จบเรื่องล่ะ"
 
 
"......ถ้ามันง่ายแบบนั้น..ฉันคงทำไปแล้ว"
 
 
ฉันมองหน้านาวาที่เริ่มฉายแววเศร้าขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ฉันรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเฮียทันกับนาวาอยู่หรอก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากให้พวกเขาตัดสินใจเอง เพราะพวกเราเป็น 'เพื่อน' ไงล่ะ
 
 
 
 
          หลังนาวากลับไปเฮียก็ออกมาจากห้องพอดี เฮียไม่ได้ถามอะไรและทำตัวปกติทุกอย่าง ฉันเลยไม่ได้พูดอะไรมากแต่พอเวลาผ่านไปฉันเองต่างหากที่เป็นฝ่ายร้อนใจแปลกๆ
 
 
"เฮีย...."
 
 
ฉันหันไปถามเฮียที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ข้างๆ ในขณะที่จ้องมองหน้าจอคอมพิมเตอร์
 
 
"อะไร"
 
 
"......ไม่ถามงั้นเหรอ"
 
 
"เรื่องอะไร"
 
 
"เรื่องนาวา...."
 
 
เฮียหยุดพิมพ์กะทันหันจนฉันแอบหวั่นใจ แต่หลังจากนั้นก็เริ่มรู้สึกอุ่นใจขึ้นเพราะเฮียยื่นมือมาลูบหัวอย่างอ่อนโยนแล้วยิ้มให้
 
 
"ไม่นี่...ก็เธอเล่าแล้ว"
 
 
"........"
 
 
"แล้วเฮียก็เชื่อด้วย"
 
 
ฉันปัดมือเฮียทันทีที่เขาเรียกตัวเองว่า 'เฮีย'อีกแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรอก แค่รู้สึกว่าเขาชอบแกล้งฉันเรื่องนี้บ่อยๆ จนหมั่นไส้
 
 
"อะไร...ไม่ชอบให้เรียกตัวเองว่าเฮียเหรอ"
 
 
"เปล่า...แต่เฮียชอบแกล้ง"
 
 
"เปล่าสักหน่อย แค่เรียกตามปกติเอง"
 
 
"โกหกชัดๆ ...."
 
 
ฉันพูดเสียงเบาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่ก็ไม่วายที่เฮียจะได้ยินแถมพอได้ยินแล้วยังยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อีก
 
 
 
 
          เพราะวันนี้เป็นเช้าวันอาทิตย์ ฉันกับเฮียเลยได้แต่นั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องไม่ออกไปไหน แต่จริงๆ บางครั้งฉันก็อยากอยู่บ้านแล้วได้พักผ่อนแบบนี้เหมือนกัน
 
 
ตืด....ตืด.....ตืด.....
 
 
ฉันหยิบเอาโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะมารับโดยที่ลืมดูชื่อผู้โทรไปซะสนิท
 
 
(น้องยูเอล.....นี่พี่เองนะ)
 
 
"พี่....อ้อ พี่แพรว"
 
 
(ดีใจจังที่ยังจำกันได้!)
 
 
"มีอะไรเหรอคะ"
 
 
(เรื่องดาวคณะน่ะ คือว่า....)
 
 
"........อ้อ หนูเองก็มีเรื่องจะบอกเกี่ยวกับเรื่องนั้นเหมือนกันค่ะ"
 
 
(งั้นเหรอ งั้นยูเอลพูดก่อนเลยก็ได้)
 
 
"พอดี เฮีย...เอ่อ พี่ชายหนูเขาไม่อนุญาตให้เข้าแข่งน่ะค่ะ"
 
 
(เอ้ะ! จริงเหรอ จริงๆ พี่เองก็จะบอกว่าพี่อยากจะเปลี่ยนดาวเป็นคนอื่นพอดี)
 
 
"ถ้างั้น..."
 
 
(ใช่ เรื่องนี้คงเป็นอันว่าโมฆะแล้วกันนะ เดี๋ยววันหลังพี่จะเลี้ยงเค้กเป็นการขอโทษนะ)
 
 
"ค่ะ...."
 
 
เธอตัดสายไปดื้อๆ จนฉันแอบแปลกใจ แต่เพราะตั้งแต่ทีแรกเธอดูรีบอยู่แล้วเลยไม่ได้เก็บเอามาคิดอะไรมาก
 
 
"เรื่องดาวคณะเหรอ"
 
 
"อืม..."
 
 
แล้วเฮียก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย แต่ฉันรู้ดีว่าตอนนี้เฮียกำลังอารมณ์ดีเพราะคนที่บอกห้ามไม่ให้เป็นดาวคณะคือเฮียคีร์นั่นแหละ ตอนแรกก็รู้สึกหนักใจอยู่หรอกว่าจะบอกพวกพี่แพรวยังไงดี แต่ได้ยินคำตอบแบบนี้ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นเยอะ