เพียงตะวันโอบฟ้า

มาต่อจ้าาาา 
 
               เย็นวันนี้ภูมิตะวันต้องกลับบ้านเร็วกว่าปกติ เพราะมารดาบอกว่ามีธุระด่วนจะคุยด้วย ภูมิตะวันคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องเดิมๆที่เคยมีมา แม้จะเบื่อหน่ายแต่เขาก็ยอมทำตามคำสั่งของมารดาทุกครั้ง เขารีบสะสางงานจนเสร็จตั้งแต่บ่ายสามโมงโดยไม่ยอมพักกลางวัน ชายหนุ่มขับรถกลับบ้านด้วยความรู้สึกหลากหลาย แม่จะจับคู่เขากับใครอีกรึเปล่า เพราะที่ผ่านๆมาแม่มักจะแนะนำลูกสาวของเพื่อนเก่ามาให้เขารู้จักเสมอ ดีที่มีอันติมาคอยกันท่าอยู่เขาจึงอยู่รอดมาจนถึงวันนี้ แต่ครั้งนี้จะเป็นลูกสาวบ้านไหนกัน ภูมิตะวันครุ่นคิดจนขับรถถึงบ้านทีเดียว
               “คุณแม่มีอะไรด่วนหรือครับ อยู่กันพร้อมหน้าเลย” แม้จะรู้อยู่แก่ใจแต่ก็แกล้งถามไปอย่างนั้น
               “นั่งก่อนตาหลานแล้วทำใจให้สบายไม่มีเรื่องอะไรหรอก” สร้อยพูดพร้อมกับโบกพัดในมือไปมา
               “เห็นคุณแม่บอกว่ามีเรื่องด่วนนี่ครับป้าสร้อย”
               “จ้ะแม่มีเรื่องด่วนแล้วก็เป็นเรื่องดีด้วยนะลูก” ระย้ายิ้มอยู่ในหน้า
               “ใช่ๆ เป็นเรื่องดีมากๆตอนแม่แกเล่าให้พ่อฟังนี่พ่อดีใจมากๆ” ผู้เป็นพ่อยิ้มหน้าบาน ร่างหนาของบิดาออกอาการตื่นเต้น ซึ่งก็จะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง
               “เรื่องอะไรครับแม่” 
               “แม่จะพูดเรื่องของลูกจ้ะ”
               “เรื่องของผม เรื่องอะไรหรือครับ” แม้จะเตรียมใจมาแต่ก็อดประหม่าไม่ได้
               “แม่อยากจะถามลูกว่า ถ้าแม่ขอร้องให้ลูกทำอะไรสักอย่างเพื่อแม่ลูกจะทำให้แม่ได้ไหม”
               “ไม่ได้ทำเพื่อแม่คนเดียวนะ พ่อด้วยๆ” นายพจน์บอก 
               จะจับคู่เขาให้กับใครอีกหนอ ภูมิตะวันคิด
                “ภู…ไม่มีผู้หญิงที่ไหนใช่ไหมลูก” ระย้าเข้าเรื่อง
               “ถ้าผมพร้อม ผมจะพามาให้คุณแม่รู้จักครับ”
               “แม่คงจะต้องตายไปก่อนรึเปล่าล่ะภู” ระย้าทำหน้าราวกับจะร้องไห้
               “ไอ้เสือ พ่อกับแม่อยากเห็นแกเป็นฝั่งเป็นฝานะ” พ่อของเขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “อายุก็สมควรที่จะมีครอบครัวได้แล้ว”
               “ตอนนี้ผมยังไม่เจอใครเลยครับพ่อ เอาไว้ผมมีเวลาผมจะลองหาดูนะครับ” เขาพยายามหาข้ออ้าง
               “หาเมียนะตาภู พูดอย่างกับหาได้ง่ายๆในเซเว่น” สร้อยว่า
               “ใช่ คนที่จะมาเป็นภรรยาของลูกจะต้องเพียบพร้อมและเหมาะสมกันเท่านั้น ที่สำคัญจะต้องเป็นคนดีที่แม่เลือกแล้ว”
                “หมายความว่ายังไงครับ”  เขาถามอย่างตระหนก เพราะมารดาพูดเหมือนจะไม่ให้เขาได้ตัดสินใจเสียอย่างนั้น
               “แม่หาผู้หญิงคนนั้นไว้ให้ลูกแล้วจ้ะ ชื่อเมริษา อัครมณี เป็นลูกสาวเพื่อนรักสมัยเรียนของแม่เอง คนนี้ภูห้ามปฏิเสธเหมือคนอื่นๆเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเราไม่ต้องมาพูดกัน” ประโยคท้ายของมารดาดูเด็ดขาดกว่าทุกครั้ง เขารู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆมาทับตรงอกทีเดียว
               “แม่ครับ ทุกวันนี้ผมมีงานเยอะมาก ผมไม่มีเวลาให้ใครหรอกครับ”
               “ใครว่าให้แกดูแลเขาล่ะ คนที่จะมาเป็นเมียแกสิต้องดูแลแกถึงจะถูก” งานนี้พ่อไม่เข้าข้างเขาเลย
               “ป้าสร้อยล่ะครับคิดเห็นยังไง” เขาหันมาถามผู้เป็นป้าเผื่อจะมีพวก
               “เรื่องนี้ ป้าไม่ขอเข้าไปยุ่งแล้วกันนะขอนั่งฟังเฉยๆดีกว่า” งานนี้เขาคงตัวคนเดียวเสียแล้ว
               “คิดดูดีๆนะภู ลูกแน่ใจแล้วหรือว่าชีวิตนี้ลูกอยากอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต ลูกไม่อยากมีใครมาคอยอยู่เคียงข้างเป็นกำลังใจให้กันและกันในวันที่ลูกเหนื่อยหรือไม่มีใครบ้างเลยหรือ”
               “ผมก็มีคุณพ่อคุณแม่ป้าสร้อย หนูดี และก็ลดาแล้วนี่ครับ” เขาอ้างสุดฤทธิ์
               “วันหนึ่งพ่อ แม่ ป้าสร้อยก็ต้องจากลูกไป ลดาก็ต้องมีครอบครัว หนูดีเองก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง…แม่เป็นห่วงลูกนะภู”
               “คุณแม่กำลังจะบังคับให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ใช่ไหมครับ” เขาถามออกไปตรงๆ
               “แม่ไม่ได้บังคับแต่แม่แค่อยากจะขอร้อง ถือว่าเป็นคำขอร้องจากแม่นะลูก”  ระย้าขอร้องจริงๆ
 
                 ภูมิตะวันเดินกลับห้องในอาการหมดแรง เพราะไม่ได้กินข้าวกลางวันหรือเพราะเรื่องเมื่อครู่ เขาเองยังแยกแยะไม่ได้ รู้สึกเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก เหนื่อยไปทั้งกายใจ ไม่คิดเลยว่าพ่อแม่จะอยากให้เขาแต่งงานมีครอบครัวมากขนาดนี้  ชายหนุ่มเอนกายบนโซฟาตัวยาวพลางถอนหายใจ สำหรับเขาการจะหาใครสักคนมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันไปตลอดเป็นเรื่องที่ยากมาก  เพราะพวกผู้หญิงคงชอบแต่ผู้ชายที่มีเงินและดูแลเธอให้สุขสบายไปตลอด หากยากจนกัดก้อนเกลือกินผู้หญิงที่ไหนจะมามอง ตัวเขาเองอยู่ในสถานะที่มีเกินใช้ จะรู้ได้อย่างไรว่าคนที่เข้ามาไม่ได้หวังในทรัพย์สมบัติ ความรักที่แท้จริงมันมีหรือ ผู้หญิงที่จะรักเพียงแค่ตัวของเขา คิดมาถึงตรงนี้ก็ได้แต่ยิ้มเยาะให้กับตัวเอง แต่ก็ใช่ว่าเขาจะยอมให้แม่มาบงการทุกสิ่งในชีวิต ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร อยู่ที่ไหน รูปร่างหน้าตา นิสัยใจคอเป็นอย่างไร มันเป็นสิ่งที่เขาควรจะรู้ ภูมิตะวันโทรศัพท์หาสรัลทันที ตอนนี้เขาต้องการผู้ช่วยอย่างเร่งด่วนและสรัลก็คือตัวช่วยที่เขาเลือก
                “เออ...ว่าไงไอ้ภู ดึกดื่นป่านนี้ยังไม่หลับไม่นอนอีก” ปลายสายทำเสียงงัวเงีย
               “ฉันมีเรื่องให้แกช่วยหน่อย”
               “เรื่องอะไรวะ” สรัลหาว
               “หานักสืบให้คนสิ”
               “นักสืบ เอาไปทำไมวะแกจะสืบเรื่องอะไร” ปลายสายสงสัย
               “สืบเรื่องของผู้หญิงคนนึง ชื่อเมริษา อัครมณี” เขาย้ำเสียงเข้ม
               “เมริษา อัครมณี ใครวะ แต่ชื่อเพราะนะ”
               “เอาไว้ฉันค่อยเล่าให้ฟังทีหลัง แกไปจัดการให้ฉันก่อน” ภูมิตะวันพูดอย่างร้อนใจ
               “เออๆจะรีบจัดการให้แล้วกัน” สรัลรับคำ แม้จะสงสัยอยู่มากก็ตาม
 
 
                                      ติดตามตอนต่อไปปปป