เพียงตะวันโอบฟ้า

                      ที่ไร่ “ พิมพ์จันทร์ ”  คนงานไนไร่ต่างตั้งหน้าตั้งตาทำงานด้วยความขะมักเขม้นตามเคย  มีคนเก่าคนแก่อยู่ที่นี่หลายคนและลูกหลานของพวกเขาก็ยังคงอยู่ เรียกว่าอยู่กันมาหลายช่วงอายุทีเดียว อาจเป็นเพราะความเอื้ออารีมีน้ำใจของพ่อเลี้ยงพจน์ก็เป็นได้ที่ทำให้คนงานรักและเคารพจนไม่อยากจากไปทำงานอื่นที่ไหน แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปในวันนี้ก็คือ  พ่อเลี้ยงคนใหม่ของไร่ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก “ภูมิตะวัน” ลูกชายคนโตของพ่อเลี้ยงพจน์และแม่เลี้ยงระย้า  หลังจากที่ภูมิตะวันกลับจากอเมริกาได้ปีเศษๆพ่อของเขาก็ยกกิจการทั้งหมดให้เขาเป็นผู้ดูแลต่อแทน ภูมิตะวันมีนิสัยคล้ายพ่ออยู่บ้าง ในความมีน้ำใจกับคนงานและคนรอบข้าง อาจจะมีใจร้อนบ้างในบางเวลาแต่ก็สามารถควบคุมอารมณ์ได้ ร่างสูงใหญ่เกินมาตรฐานชายไทยนั่งเอนกายอยู่บนเก้าอี้ทำงาน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มไล่อ่านเอกสารที่ถืออยู่ไม่วางตา คิ้วดำหนาบนวงหน้าสะอาดนั้นขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เขาจัดว่าเป็นผู้ชายที่มีหน้าตาและรูปร่างดีมากคนหนึ่ง พ่วงด้วยทรัพย์สมบัติที่มีเป็นเงินและเนื้อที่อีกนับพันไร่  ทำให้มีผู้หญิงมากมายอยากได้ชายหนุ่มไปครอบครอง แต่เขากลับไม่เคยสนใจใครสักนิด ชีวิตของเขามีเพียงสองสิ่งที่รักและพอใจจะใช้ชีวิตอยู่กับมันไปตลอดนั่นก็คืองานและครอบครัว

               “พ่อเลี้ยงคะนี่เป็นเอกสารที่พ่อเลี้ยงต้องเซ็นค่ะ” คุณประไพเลขาวัยกลางคนเปิดประตูเข้ามา เขาจึงละสายตาจากกองเอกสารงานตรงหน้ามาอ่านรายละเอียดของเอกสารที่เลขานำมาให้

              “โอเคนะครับ” ภูมิตะวันเซ็นเอกสารเรียบร้อย แล้วอยู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา

               “อุ๊ย..ขอโทษค่ะอันคิดว่าพี่ภูอยู่คนเดียวซะอีก” ร่างแบบบางสมส่วนของหญิงสาวนามว่า อันติมา เอื้อนเอ่ย

              “ไม่เป็นไรจ้ะ” เขาบอกอย่างเสียไม่ได้ เพราะอันติมาเป็นน้องสาวของเพื่อนรักเขาเอง หากเป็นหญิงสาวคนอื่นเขาคงไม่ยุ่งด้วยนานแล้ว ด้วยรู้แก่ใจว่าอันติมาคิดกับเขาเช่นไร

               “อันจะมาชวนพี่ภูไปทานกลางวันด้วยกันน่ะค่ะ”

               “งั้นขอพี่เคลียร์งานอีกหน่อยนะ”

               “ได้ค่ะ  เดี๋ยวอันรอตรงนี้นะคะ” อันติมาชี้ไปที่โซฟาสีครีมตัวยาวพร้อมหยิบนิตยสารที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอ่าน  ดวงตาคู่สวยที่แต่งแต้มอายไลเนอร์มาอย่างดีไม่ได้จดจ่ออยู่ที่ตัวหนังสือบนนิตยสารสักเท่าไหร่ เพราะชอบเหลือบมองคนตัวโตหน้าเข้มที่นั่งอยู่อีกฝั่งมากกว่า อันติมาเป็นลูกสาวของพ่อเลี้ยงพิธานกับแม่เลี้ยงอรดี เจ้าของ ไร่เคียงเดือน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากไร่ของเขามากนัก  และก็ยังเป็นน้องสาวของ สรัล ซึ่งเป็นทั้งเพื่อนรักและว่าที่น้องเขยของเขาในอนาคตอีกด้วย 

                ดวงจันทร์ในยามค่ำคืนทอประกายสีนวลเจิดจ้าด้วยไร้เมฆบัง ภูมิตะวันกลับจากไร่ด้วยความเมื่อยล้า แต่ก็พยุงร่างสูงใหญ่มานอนแหมะอยู่ที่โซฟาตัวยาวจนได้  ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆพลางบีบต้นคอตนเอง หมู่นี้งานของเขามีมากขึ้นทุกวันๆ ธุรกิจส่งออกผลไม้กำลังไปได้สวยทีเดียว เขาคิดว่าอยากจะปลูกดอกไม้แล้วส่งออกเพิ่มอีกหนึ่งธุรกิจ แต่มันอาจจะเกินเวลาที่เขามีอยู่ เพราะชายหนุ่มมี “หนูดี” ลูกสาววัยหกขวบที่ต้องดูแล ไหนจะ “รินลดา” น้องสาวคนเดียวของเขาที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำในคืนที่มีพายุฝนกระหน่ำทำให้เธอต้องใช้ชีวิตอยู่บนรถเข็นสักระยะ ถึงจะมีสรัลว่าที่คู่หมั้นมาคอยดูแลอยู่บ้าง แต่ภูมิตะวันก็ยังคงห่วงหน้าพะวงหลังอยู่ดี  

ชายหนุ่มมองไปที่ห้องทางขวามือด้านล่างซึ่งเป็นห้องนอนของรินลดา น้องสาวของเขาคงหลับไปแล้ว จะเหลือก็แต่หนูดี เขาค่อยๆพยุงร่างหนาเดินขึ้นไปด้านบนของบ้านเพื่อไปหาเด็กน้อย เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบเพียงความเงียบ มีเสียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่ทำงานอยู่ ภูมิตะวันเดินมานั่งลงบนเตียงแล้วค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้ๆเห็นนางฟ้าตัวน้อยนอนหลับตาพริ้มอยู่ ลมหายใจสม่ำเสมอ เขาจึงค่อยๆจุมพิตลงที่หน้าผากลูกสาวก่อนจะเอนตัวลงข้างๆแล้วหลับไปในที่สุด

                ทุกๆเช้าสร้อยจะเข้ามาปลุกหนูดีให้ไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อลงไปทานอาหารเช้าพร้อมกัน และวันนี้ก็เป็นเช่นเคย  พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นภูมิตะวันนอนอยู่กับลูกด้วย สร้อยถอนหายใจระคนเหนื่อยแทนหลานชาย เป็นเพราะลูกชายของเธอรึเปล่าหนอจึงทำให้ชายหนุ่มต้องมารับภาระแทนเช่นนี้ ร่างสูงใหญ่นอนหลับนิ่งพ่นลมหายใจสม่ำเสมอ รูปร่างหน้าตาละม้ายคล้าย คเชนทร์ ลูกชายของเธออยู่บ้างเหมือนกัน  ภูมิตะวันในยามนี้ดูเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น หากคนงานในไร่มาเห็นหลานชายสภาพนี้คงจะหมดความยำเกรงลงไปได้ แต่ก็คงจะเพียงครึ่งหนึ่งเท่านั้น เพราะตัวตนที่แท้จริงของเขาอดทนและเข้มแข็งเสียจนสร้อยไม่เคยเห็นแววตาอ่อนไหวในตัวหลานชายเลย คงมีเพียงหนูดีเท่านั้นที่ทำให้เขามีความอ่อนโยนบ้างยามที่อยู่ต่อหน้าลูก

                “ระย้า พักนี้ตาภูโหมงานหนักขึ้นทุกวันๆนะ” สร้อยพูดขึ้นกลางโต๊ะกาแฟในยามเช้า หลังจากเปลี่ยนใจไม่ปลุกใครสักคน

                “ฉันรู้แล้วล่ะพี่สร้อยแต่จะทำอะไรได้ล่ะตาภูไม่ฟังฉันเลย”

               “นี่ถ้าคเชนทร์ยังอยู่ตาภูคงไม่ต้องมารับภาระดูแลหนูดีอย่างนี้”

               “อย่าพูดอย่างนั้นสิพี่สร้อย เราเป็นพี่น้องกันนะ” ระย้ากุมมือพี่สาว

นายพจน์ที่นั่งฟังอยู่จึงพูดขึ้นบ้าง “นั่นสิครับคุณพี่ ตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะครับอย่าคิดมากเลย”  พูดไปก็ถอนหายใจ

              “ไม่คิดมากแล้วพ่อถอนหายใจทำไม”  ระย้าถามสามี

              “’พ่อกลัวน่ะแม่”

              “กลัวอะไร....”

             “กลัวตาภูจะไม่มีเมีย” พูดแล้วทำหน้าเศร้าๆ

             “ทำไมพ่อคิดแบบนั้นล่ะ”

             “ก็จนป่านนี้แล้วไม่เห็นตาภูพาผู้หญิงคนไหนมาให้รู้จักสักที  ขนาดหนูอันตาภูยังไม่สนเลยแล้วแบบนี้จะไม่ให้พ่อกลัวได้ไง”  นายพจน์หยุดคิดนิดหนึ่ง  “เอ๊ะ!...แม่หรือที่ตาภูมันไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลยเป็นเพราะว่าตาภูมันเป็น……..เป็น…..”  นายพจน์เว้นวรรคซะนาน

           “เป็นอะไรพ่อ”  ระย้าชักสงสัย

           “เป็นเกย์ เกเก้น่ะแม่รู้จักไหม เพราะแม่แนะนำใครมาก็ไม่เห็นไอ้เสือของเราจะถูกใจใครเลย”

           “จะบ้าหรือพ่อ คิดได้ยังไงนี่มาหาว่าลูกเป็นเกย์” ระย้าตีท่อนแขนใหญ่ของสามีไปทีหนึ่ง

           “แล้วจะให้คิดยังไงล่ะแฟนสักคนก็ไม่เห็นมี ไปชอบใครอยู่รึเปล่าก็ไม่เคยบอก”

           “แล้วถ้าสมมติว่ามีล่ะ พ่อจะทำยังไง” ภรรยาหยั่งเชิง

           “ถ้ามีน่ะหรอ บอกมาเลยว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหนพ่อจะจัดขันหมากไปขอวันนี้พรุ่งนี้เลย”  นายพจน์บอกราวกับเป็นเรื่องล้อเล่น

           “อยู่กรุงเทพฯจ้ะ” ระย้าบอกสีหน้ายิ้มแย้ม

           “ระย้า อย่าบอกนะว่า….” สร้อยคาดไม่ถึงว่าระย้าจะทำแบบที่พูดจริงๆ

          “ใช่แล้วพี่สร้อย....” 

มาช้าแต่ก็มาน้าาาา  ป่วยหลายวันเลยยยย  ช่วยเม้นท์หน่อยน้าาาา