ปาฏิหาริย์โลกวิญญาณ (ได้รับการตีพิมพ์จากAmity Publishing แล้ว)

‘สงสัยเราฝันไป ฝันไปแน่ๆ ดูท่าไอ้ยาพวกนั้นคงมีผลต่อระบบประสาท ความจริงผมยังไม่ตาย ยังไม่ตายหรอกใช่ไหม?’ ผมคิดแล้วทดลองหยิกแขนซ้ายตัวเองดู

‘เฮ้ยเจ็บแหะ’ 

ฉับพลันนั้นเอง

“ตึง ตึง!” เสียงอันน่าระทึกขวัญก็ดังขึ้นอีก  พื้นที่ยืนอยู่จู่ๆ ก็สั่นคลอนราวกับเกิดแผ่นดินไหว

“ท่านท้าวตามมาแล้วสินะ” สาริกาปรารภออกมาพลางกางขาออกนิดหนึ่งเพื่อทรงตัว

ไม่ทันไรน้ำสีคล้ำข้นเหนียวก็ไหลเรี่ยเข้ามาตามทางเดินที่เราสองคนยืนอยู่ ผนังสีขาวเริ่มมีน้ำยางดำๆ หยดย้อยลงมาอย่างรวดเร็วเหมือนตอนที่ผมอยู่ข้างล่างนั่นไม่มีผิด

“เราจะทำยังไงกันดี” ผมเริ่มตระหนกตกใจและมีอาการร้อนรน

“ตึง!” พื้นที่สั่นกระเทือนทำให้เกิดอาการซวนเซ หลอดไฟดาวน์ไลท์ด้านบนดับวูบ ความมืดเข้ารายล้อมเราสองคนในทันที

“ไปรีบไปกัน” ร่างเพรียวบอกพร้อมกับกุมมือผมไว้ ทำให้รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยขึ้นมาอย่างประหลาด แต่ทว่าเมื่อหันไปมองด้านหลังก็พบกับนัยน์ตาแดงวาวโรจน์ซึ่งอยู่สูงขึ้นไปกว่าเท่าตัวคู่นั้นลอยนิ่งอยู่ในมวลอากาศสีดำสนิทราวกับเป็นดวงตาของพญามารหรืออสูรกายขนาดใหญ่ที่กำลังซุ่มซ่อนจ้องมองเหยื่ออยู่ในถ้ำอันมืดมิด

“ฟุ่บ” ก่อนที่เปลวไฟจากหัวไม้เท้ารูปกะโหลกจะลุกพรึ่บขึ้นมาอีกดวงหนึ่งเปล่งแสงสีแดงอมส้มให้เห็นหัตถ์ขนาดใหญ่สีดำมะเมื่อมข้างซ้าย ขณะที่ปลายรัศมีของดวงไฟที่กำลังเต้นไหววูบวาบส่องกระทบผิวผนังสีขาวจนเห็นเป็นเฉดสีเดียวกัน แค่มองก็รู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาท่ามกลางสภาพอากาศอันร้อนระอุเหมือนตกอยู่ในเตาอบแต่น่าแปลกที่ผมกลับไม่มีเหงื่อไคลออกเลยแม้แต่น้อย

“ฮือ ฮือ ฮือ” เสียงทุ้มต่ำของเหล่าวิญญาณชั้นต่ำขับเปล่งออกมาจากลำคอของพวกมันฟังวุ่นวายหนวกหู

“เหวอออ พวกมันมาแล้วว!”  ผมร้องเสียงหลง กระเด้งตัวถอยวืบอย่างตื่นกลัวพาให้อีกฝ่ายเซตามไปด้วย

“บอกแล้วไงว่าอย่าสบตา” เธอรีบกระซิบเตือน ทำให้ผมรีบเบี่ยงหน้าหลบสายตาลงวูบ…เกือบไปแล้วสิเรา

“เจ้าเป็นใคร!!!” เพียงท้าวมหายมขยับปากถามนิดหนึ่งกลับเกิดเสียงทุ้มต่ำน่าเกรงขามดังกึกก้องและกระแสลมปากพัดโหมราวกับพายุเสียจนผมเผ้าพลิ้วสะบัดและร่างผอมๆ ของผมแทบปลิวตาม

“อื้อหือออ เหม็นจังแหะ” สาริกาในสภาพที่กลับมาสวยเหมือนดั่งเดิมแล้วจรดนิ้วโป้งและนิ้วชี้ขึ้นบีบจมูกพลางบ่นอุบอิบ

 ผมซึ่งไม่ได้กลิ่นอะไรเลยได้แต่หันมองเธออย่างงงๆ

“อย่ามองดวงตานั้นเด็ดขาดนะ” ร่างเพรียวย้ำเสียงเครือ หรือว่าแท้จริงแล้วแม้แต่เธอเองก็ยังนึกกริ่งเกรงในอำนาจบารมีของท้าวมหายมด้วยเช่นกัน

“จับมัน เอามันมา เอามาทั้งสองตนนนน นายท่านอย่าให้มันหนีไปด้าาย” พวกวิญญาณนับร้อยที่ผุดออกมาเต็มฝาผนังพากันร้องโหยหวนกึกก้อง แม้จะมองเห็นเสี้ยวหน้าเหล่านั้นแค่เพียงวับแวมตามแสงไฟที่ส่องกระทบแต่ก็ขยะแขยงน่ากลัวเหลือหลาย แถมยังน่ารำคาญรูหูอีกต่างหาก

‘แม่งเอ้ยไอ้พวกผีเวรตะไลจะเอาให้ได้เลยใช่มั๊ย’ ผมซึ่งยังคงก้มศีรษะหลุบสายตาลงต่ำนึกโมโห

“ฉันนับแล้วนายก็ถอยหลังเข้าไปเลยนะ” ร่างเพรียวกระซิบกระซาบบอก

“เอางั้นเลยเหรอ” ถึงแม้ไม่มั่นใจสักเท่าไหร่แต่ถึงตอนนี้แล้วคงไม่มีทางอื่นใดที่ดีกว่านี้อีกแล้ว

“เออสิ…” เธอแนะ “ยกมือไหว้ท่านด้วยนะนานๆ จะได้เจอผู้หลักผู้ใหญ่ในวงการสักที”

“เอาล่ะนะ หนึ่ง…”

ผมค่อยๆ สืบเท้าถอยไปนิดหนึ่งเข้าหาประตูหนีไฟซึ่งเปล่งแสงเจิดจ้านั่น พยายามระมัดระวังอย่างที่สุดที่จะไม่ให้เจ้าของม่านตาสีแดงราวกับปิศาจคู่นั้นจับสังเกตได้

“สอง…” ความตื่นเต้นกดดันทำให้ผมพลันรู้สึกวูบวาบขึ้นมา

คราวนี้เราสองคนกระถดเท้าจนแผ่นหลังแทบแนบกับบานประตูแล้ว ผมลองวาดฝ่ามือขวาไพล่หลังไปแตะๆ ดูยังสัมผัสได้ถึงความแข็งกระด้างของมวลเหล็ก ปริวิตกว่ามันจะทะลุผ่านไปได้จริงๆ น่ะหรือ…แต่เมื่อครู่ก็ยังทะลุผ่านประตูห้องเราออกมาได้เลยนี่นา

“ส่งมันมาให้ข้าาาาาบัดเดี๋ยวนี้!!!” เสียงของชายชรากราดเกรี้ยวด้วยแรงโทสะ กระแสลมปานไซโคลนพัดโถมเข้าหาพวกเราจนผมต้องเขยิบเท้าซ้ายถอยยันกายไว้พลางยกมือมือขึ้นบัง ด้วยความอยากรู้จึงแอบเหลือบสายตามองไปทางนั้นนิดหนึ่งแล้วก็ต้องตกใจอย่างแรงเมื่อแลเห็นดวงเนตรแดงฉานขยับเข้ามาใกล้จนน่าใจหาย

‘ตายแน่แล้วไอ้ลูกหมาเอ้ยย’ ผมนึกประหวั่นพรั่นพรึง ตวัดสายตากลับลงมองพื้นอย่างเร็วรี่ ความกลัวพุ่งปรี๊ดเป็นทวีคูณ ณ ตอนนี้เองที่สาริกากลับปล่อยมือผมแล้วกระพุ่มมือไหว้พลางน้อมหัวให้อีกฝ่าย

“กราบลาล่ะค่ะท่าน” พูดเสร็จสาวเจ้าก็กระซิบบอกผมว่า “สาม” แล้วก็ถอยวืบหายลับเข้าไปในบานประตูทันที

‘อ่าวเฮ้ย…แล้วเราล่ะ’ ผมรีบหันไปมองแต่ได้แค่เห็นแผ่นหลังไวไว ขณะที่กำลังหันตัวตามไปนั้นเองสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น!