ปาฏิหาริย์โลกวิญญาณ (ได้รับการตีพิมพ์จากAmity Publishing แล้ว)

“ว๊าาากอีผีจูออน!” ผมร้องลั่นตัวสั่นขวัญผวาก่อนจะปล่อยหมัดตุ้ยท้องแฟบๆ เข้าไปเต็มรักจนมันตัวงอ ใบหน้าขาววอก ริมฝีปากซีดเซียวและกลุ่มผมยาวสีนิลนั่นพาลให้ผมคิดเตลิดถึง ‘คายาโกะ’ ผีแม่ลูกอ่อนสุดเฮี้ยนที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตในภาพยนตร์แนวระทึกขวัญสั่นประสาทของญี่ปุ่น เพียงแต่ไอ้ผีตัวนี้ที่ผมเจอดูแก่ชรากว่ามาก

“อุ๊ก!” มันร้องอุทานพลางเลื่อนมือขวากุมหน้าท้อง ส่วนมือซ้ายทำทีเป็นยกมือขึ้นเป็นเชิงห้ามแต่ไม่ทันที่ผมจะปล่อยให้มันได้พูด

“ฉันกะแล้วว่าแกต้องเป็นนังผีร้าย” ผมประกาศเสียงกร้าวไม่รอช้าวาดกำปั้นชกเปรี้ยงเข้าใส่ใบหน้าเหี่ยวย่นด้านข้างอย่างจังจนอีกฝ่ายหน้าหันร่างผอมๆ ล้มโครมลงไปกองกับพื้น

ไม่ผิดจากที่สังหรณ์ใจไว้จริงๆ ด้วย มันคงพยายามล่อลวงผมให้ติดกับโดยจำแลงกายเป็นนางฟ้าแสนสวยอกสะบึมหลอกล่อยั่วยวนให้เราตายใจ ถึงตอนนี้คงต้องยอมรับเลยว่า

มันน่ากลัวจริงๆ

“หยะหยะหยุดก่อนน ฟังฉันก่อนนน” มันแกล้งอ้อนวอนเสียงแหบแห้ง  โถ…ดูน่าเวทนาชะมัด…แต่ไม่สำเร็จหรอกนังผีหงำเหงือก

หนอยแน่ทำเป็นสำออยเรอะ

“ป้าบ!” ผมเตะอีกดอกเข้าตรงชายโครงจนนังผีร้อยเล่มเกวียนตัวงอเหมือนกุ้ง…โชคดีจริงๆ ที่ผมไหวตัวทันชิงโจมตีมันก่อน ไม่อย่างนั้นผมคงโดนมันเล่นงานแย่แน่ๆ

“ฉะฉะฉันไปฆ่าพ่อแกเหรอออ” 

หนอยแน่มันยังมีหน้ามาพูดจายโสโอหังใส่ผม คงต้องสั่งสอนอีกสักทีแต่ขณะที่กำลังเตะซ้ำลงไปนั่นเอง อีกฝ่ายซึ่งนอนตะแคงข้างอยู่ก็ใช้สองมือคว้าหมับเข้าที่ฝ่าเท้าของผมแล้วยกขึ้นพรวดจนผมเสียหลักหงายเก๋ง

“เหวอออ!”

‘เสร็จมันเข้าแล้วสิ’ ร่างของผมล้มตึงอย่างหมดท่า มันซึ่งถือไพ่เหนือกว่ารีบคลานเข้าหาคร่อมตัวผมไว้ทันที

“อย่านะ อย่าเข้ามา อย่า กลัวแล้ว” ผมพยายามยกมือยกไม้ขึ้นป้องใบหน้าหลับตาปี๋ โอ้…ถ้าคราวนี้มันฆ่าผมตายซ้ำสองจะทำไงดี

“ฉันไม่ใช่ผีโว้ยไอ้บ้า!” มันกระชากคอเสื้อผมดึงขึ้นมาตะคอกใส่หน้าก่อนจะกระแทกหลังผมกับพื้นเต็มแรงดังอั๊ก ถึงขนาดนี้แล้วยังมีหน้ามาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ อีกหรือนี่

“ทำอะไรไม่มีสติแบบนี้ถึงได้ตายโง่ๆ แบบนี้ไง” ถ้อยคำนั้นทำให้ผมพลันตาสว่าง “นี่ยังไม่แน่ใจอีกเหรอว่าฉันคือนางฟ้าตัวจริงเสียงจริง” อีกฝ่ายบอกเสียงฉุน

“แล้วทำไม ทำไมคุณถะถึงหน้ายับแล้วก็ขาวโบ๊ะเป็นผีโปะแป้งแบบนั้นล่ะ” แม้จะยังกลัวๆ อยู่แต่ก็อดที่จะเถียงออกไปไม่ได้

“ก็ฉันเสียพลังไปเยอะ มันก็เป็นแบบนี้แหละ” เธออธิบายเสียงดุ

หรือว่าผมจะคิดมากเกินไป

“รู้แล้ว รู้แล้ว” ผมตอบไปส่งๆ ให้อีกฝ่ายคลายความโมโห

“ถึงฉันจะเป็นนางฟ้านางสวรรค์ แต่ก็มีความอดทนจำกัดนะยะถ้าคราวหน้ายังทำตัวบ้าๆ แบบนี้อีกล่ะก็ฉันจะซัดนายให้หมอบกระแตเลยทีเดียว” เธอขู่แล้วจึงกระแทกหลังผมลงกับพื้นกระเบื้องสีขาวอีกหน

จากนั้นสาริกาจึงปล่อยมือที่ขยุมอยู่ตรงคอเสื้อยืดแล้วลุกยืนขึ้น

…เฮ้ออโล่งอก

“ฉันคงต้องใช้เวลาอีกสักหน่อยกว่าพลังจะฟื้นคืนดังเดิม” เธอแจงแล้วจึงยกสองมือย่นๆ จับแก้มตอบๆ บ่นงึมงำกับตัวเอง “หน้าไม่ฟูแบบนี้น่าอายจริงๆ เลยเรา”

“รีบลุกขึ้นมาเร็วเข้าเดี๋ยวท่านท้าวก็ตามมาเจอหรอก” อีกฝ่ายสั่งพลางยื่นนิ้วเหี่ยวๆ มาให้ผมจับ

พอเห็นคนชราใส่ชุดเกาะอกเอวลอยสวมถุงมือและรองเท้าบูทส้นเข็มสีแดงแล้วมันก็ละเหี่ยเพลียตับอย่างบอกไม่ถูก

“เอ้าเร็วรีบๆ ยื่นมือมาซะสิ” คุณยาย เอ้ย เธอกล่าวแสดงท่าทีเก้อเขินเล็กน้อยออกมาให้เห็น “อย่าบ่นน่าเดี๋ยวพอนายแก่ก็มีสภาพไม่ต่างจากฉันไปสักเท่าไหร่หรอกตาบื้อ” หญิงชราพูดแก้เกี้ยว

‘อ้อแน่นอน แต่อย่างน้อยผมก็คงไม่เอาชุดสาวพริตตี้มาใส่ฝืนสังขารแบบนี้หรอกมั้ง’ ผมเชื่อสนิทใจว่าที่เห็นนี้คือร่างอันแท้จริงของเธอเป็นแน่ เพราะรูปร่างหน้าตาเหมือนในรูปถ่ายที่เจ้าตัวให้ดูก่อนหน้านี้เปี๊ยบ

 “ขอบคุณ” ผมบอกห้วนๆ พร้อมกับยื่นมือซ้ายวางลงบนฝ่ามือเล็กๆ นั่น

“ฮึ่บ” สาริกาโน้มตัวลงใช้สองมือออกแรงฉุดร่างผมให้ลุกยืนขึ้น ร่องอกหย่อนคล้อยใต้ผ้าหนังแก้วสีขาวไหวกระเพื่อมมองแล้วไม่เจริญหูเจริญตาเอาเสียเลย

“เมื่อตะกี้ขอโทษนะคุณผมเข้าใจผิดไปหน่อย…คงไม่เจ็บหรอกใช่มั๊ย” ผมกล่าวแก้เก้อหวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ถือโทษโกรธกัน

“พูดเองเออเองเสร็จสรรพเลยนะ…เชอะ” สาริกาค้อนขวั่บเข้าให้ “แค่วิญญาณกระจอกอย่างนายทำอะไรฉันไม่ได้อยู่แล้วล่ะ”

‘คนแก่แล้วงอนเหมือนเด็กวัยรุ่นนี่ดูยังไงก็แปลกๆ แหะ’

 “เลิกค่อนแคะฉันได้แล้ว” เธอต่อว่าพลางยกมือจัดเผ้าจัดผมยาวๆ ให้เข้าที่เข้าทาง “ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้สักหน่อย”

 “อะไรคุณผมยังไม่ได้ว่าอะไรคุณเลยสักคำนะ” ผมทักท้วง

“ความคิดนายมันพูดบอกฉันแทนหมดแล้ว” เธอว่าทำเป็นหน้ามุ่ยคิ้วขมวดใหญ่เชียว

ปกติแล้วผมเป็นคนไม่ช่างจำนรรจาสักเท่าไหร่ คนอื่นมักมองว่าผมเป็นคนเงียบขรึม และไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าใดนัก ซึ่งมันก็ใช่…ยกเว้นเสียแต่ว่ามันมีความจำเป็นหรือวันนั้นอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษ ทว่าในทางกลับกันยิ่งผมพูดน้อยเท่าไหร่ก็พบว่าตนเองก็ยิ่งเป็นคนคิดมาก และบ่นพร่ำเพรื่ออยู่ในใจมากขึ้นเท่านั้น…เพราะฉะนั้นเรื่องที่จะห้ามตนเองไม่ให้คิดมันก็คงยากพอๆ กับการเข็นครกขึ้นภูเขานั่นแหละ

“โอเคครับผมจะระมัดระวังให้มากกว่านี้” ผมตอบเอาใจเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายขุ่นเคืองไปมากกว่านี้ อย่างไรเราสองคนก็ถือว่าได้ลงเรือลำเดียวกันแล้วนี่นะ

เมื่อผมมองไปที่นั่น…

ประตูเล็กๆ สีเทาเข้มยังคงปรากฏแสงสีขาวสว่างเจิดจ้าลอดออกมาตามร่องประตูราวกับว่าด้านหลังนั้นมีสปอรท์ไลท์ดวงมหึมาส่องสว่างอยู่กระนั้นแหละ…เหลือเชื่อจริงๆ…ไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะผมก็เคยเดินผ่านแถวนี้อยู่บ้างแต่ก็ไม่เคยเห็นอะไรประหลาดแบบนี้มาก่อนเลย

“นั่นมันอะไรน่ะ?” ผมถามด้วยความสงสัยพลางยกมือขึ้นบังและหรี่ตาอยากจะรู้เหลือเกินว่าข้างหลังแผ่นเหล็กนั้นมีอะไรซุกซ่อนอยู่กันแน่

“มันคือประตูเทวานิรมิต…เป็นประตูวิเศษซึ่งสามารถพาเราไปยังสถานที่ต่างๆ ตามแต่ใจปรารถนา” สาริกาซึ่งตอนนี้ผิวขาวเริ่มเปล่งปลั่งผ่องใสเกือบจะกลับมาเหมือนเดิมแล้วอธิบาย “ถ้าจะให้เปรียบก็คงจะคล้ายๆ กับประตูวารป์หรือประตูวิเศษของโดเรม่อนนั่นแหละ” หญิงชราให้คำจำกัดความมันไว้แบบนั้น

“เพียงแต่ว่าประตูเทวานิรมิตนี้ไม่มีรูปลักษณ์ที่ชัดเจนรวมถึงไม่อาจกำหนดตำแหน่งแห่งที่ได้ตายตัว ต้องใช้วิทยาการชั้นสูงจากบนสวรรค์ในการส่งกระแสพลังงานลงมายังโลกมนุษย์รวมถึงตรวจหาพิกัดของมัน” เธอกล่าวอย่างเป็นการเป็นงาน “ซึ่งมีแต่ผู้ที่ละจากกายหยาบแล้วเท่านั้นที่จะเห็นมันได้”

ผมมองอีกฝ่ายด้วยความทึ่งไม่คิดว่าแดนสุขาวดีจะมีเทคโนโลยีที่ก้าวไกลขนาดนี้เชียว คิดๆ ดูคำว่าเทคโนโลยีสำหรับพวกเทวดานางฟ้าจริงๆ แล้วก็คงไม่ต่างอะไรกับการใช้เวทย์มนต์คาถาเสกมาหรอกมั้ง ก็อย่างเช่นเขฬะนาคานั่นไง

เพียงแต่ไอ้ประตูวิเศษนี่คงจะมีระบบอะไรที่มันซับซ้อนเกินกว่าที่เธอจะทำได้เพียงลำพังมากกว่า ส่วนเรื่องที่บอกว่าบนสวรรค์ก็มีเทวดานักประดิษฐ์ฝีมือขั้นเทพอยู่ด้วย…ผมเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อ

อย่างกับหลุดเข้ามาในอีกมิติหนึ่งแน่ะ…