I'm Promise เกิดใหม่ในนิยายที่ชอบ!?(ชื่อชั่วคราว)

​
      เวลา 6โมงเช้า
 
     กริ๊งงงงๆ
 
เปลือกตาค่อยๆ ปรือขึ้นทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลอันมืดมนค่อยๆ
 
 
"อืมมม หือ? เช้าแล้วเหรอ? "
 
"งืม..พึ่ง6โมงเองสินะ? ช่วยไม่ได้แฮะ"
 
 
     6:20
 
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ"
 
เงียบกริบ
 
"ไม่มีใครเลยสินะ….ชั่งเถอะ"
 
งั่มๆๆ
 
" ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ"
 
 
" คงไม่ลืมอะไรแล้วมั้ง งั้นก็….ไปก่อนนะคะ" พึมพำ
 
 
พอเดินลงมาหลังจากอาบน้ำเสร็จก็พบว่าไม่มีใครอยู่
 
 
"งั้นไปโรงเรียนดีกว่า"
 
7:15
 
ซุบซิบๆๆ
 
"เฮ้ยๆ 3 นาฬิกาด้านขวา"
 
"มีไร? "
 
"คนนั้นสวยว่ะ"
 
"อย่าเลย"
 
"ทำไมวะ หรือว่ามีแฟนโหด? "
 
"เปล่าหรอก โสดแต่ไม่น่าคบอ่ะ"
 
"?? "
 
"นายไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เหรอวะ? "
 
"เรื่องไรอ่ะ"
 
"ก็เรื่องที่มันขายตัวไง สงสัยร้อนเงิน"
 
"โห่ เรื่องแค่นั้นเอง"
 
"ยัง….ยังไม่หมดมันยังชอบทำร้ายร่างกายคนอื่นไปทั่วอ่ะ แถมยังได้ยินมาว่ามันยุ่งกับยาด้วย"
 
"อึ๋ย ถึงจะสวยแต่อันตรายอย่างงี้ ยอมแพ้ว่ะ เออ ว่าแต่ แกรู้ได้ไงวะ? "
 
"ก็เพื่อนสนิทมันบอกอ่ะ"
 
กริ๊งงงงง
 
"ช่างเหอะ กลับห้องกัน ใกล้จะเรียนละ"
 
"เออๆ "
 
 
               7:30 ณ ห้องเรียน
 
สวัสดีค่ะทุกคนคงสงสัยสินะคะว่าฉันเป็นใคร?
 
ฉันชื่อ มิยู...'นัทสึโกะ มิยู' ค่ะ พ่อแม่ของฉันจากไป
 
ตั้งแต่เมื่อ 4 ปีก่อน ฉันได้ย้ายออกจากบ้านไปอยู่ที่บ้านของอาแทน
 
คุณน้าคาดหวังในตัวฉันมาก
 
มีครั้งนึงฉันเหนื่อยมากเลยพักผ่อนไปหลายวันจนเกรดลดลงไปนิดหน่อย เป็น 3.5 แค่นั้นเองแต่คุณน้าก็โมโหมาก
 
ถึงขั้นขังฉันไว้ในห้อง มันน่ากลัวมาก
 
ยิ่งฉันมาพบว่าเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉัน ทรยศหักหลังฉันโดยการที่อยู่ต่อหน้ามาปลอบฉันด้วยความห่วงใยแต่ลับหลังกลับด่าทอและนินทาฉันให้คนอื่นฟัง
 
 
หัวใจของฉันในตอนนั้นสามารถรู้สึกได้อย่างเดียวก็คือความชา มันไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย แค่รู้สึกชาๆ เท่านั้นเอง
 
แต่ฉันก็ได้พบสิ่งนึง ที่ทำให้ฉันยังสามารถยิ้ม หัวเราะ และเศร้าได้ นั่นก็คือ
 
 
นิยายเรื่องนึง นั่นก็คือ 'Im promise รักนี้ฉันสัญญา'
 
 
ส่วนใหญ่ทุกคนจะชอบตัวเอกกันก็จริงแต่บางคนก็ชอบพวกตัวร้ายนางร้ายเหมือนฉันเช่นกันค่ะ
 
 
"คุณนัทสึโกะคะ โปรดตอบคำถามข้อนี้ด้วยค่ะ"
 
 
อืมม รู้สึกว่าวันนี้จะอัพนิยายตอนจบสินะ
 
 
"คุณนัทสึโกะคะ"
 
 
เมื่อไหร่จะเลิกเรียนกันนะ?
 
 
"คุณนัทสึโกะ มิยู คะ โปรดตอบคำถามข้อนี้ด้วยค่ะ! "
 
ทุกคนในชั้นเริ่มหัวเราะคิกคักเพราะคิดว่าฉันไม่สามารถทำได้
 
 
ชิ! น่ารำคาญชะมัด
 
 
"ค่ะ"ฉันเดินออกไปเขียนคำตอบเสร็จ ทั้งห้องก็เงียบลง
 
 
"ถ-ถูกต้องค่ะ กลับไปนั่งที่ได้ค่ะ"
 
 
หึ! ฉันกลับไปนั่งที่เดิมและเหม่อออกไปข้างนอก จนโรงเรียนประกาศให้ นักเรียนสามารถกลับได้
 
 
 
Tsukino Part
 
 
15:30
 
 
เด็กสาวนัยน์ตามืดมนได้เดินกลับบ้านที่ไร้ซึ่งความอบอุ่น
 
แอ๊ดด
 
"กลับมาแล้วค่ะ"เธอพูดเสียงเบา
 
"ไม่มีใครอยู่อีกแล้วสินะ? "
 
"ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่แหละนะ"
 
เธอขึ้นไปชั้น 2 เพื่อที่จะได้ไปอ่านนิยายที่มันกำลังจะจบวันนี้
 
15.50
 
ตุบ!!
 
"หา?! "
 
"เอาจริงดิ? จบงี้เลยหรอ (วะ) คะ"
 
"ไอ้นิยายเฮงซวย! "
 
"จบได้โคตรเ-ี้....เอ๊ย! ตัวเงินตัวทองมากค่ะ" (//ไม่ได้ๆ ต้องไม่หยาบเกิน)
 
"ฮึ่ย! "
 
ไม่ต้องถามว่าจบยังไง ตัวเอกอ่ะ Happy Ending อยู่แล้ว แต่นางร้ายเนี่ยสิ
 
"ให้ ท่าน 'มิกิ' ตายก็เข้าใจอยู่หรอก! "
 
"แต่ทำไมต้องให้ท่าน'มิกิ'เกือบที่จะโดนข่มขืนแล้วตกหน้าตายอย่างทรมาณด้วย (วะ) คะ?! "
 
"ฮืออ~ท่าน'มิกิ'น่าสงสารร~"//ถึงจะพูดงั้นแต่ก็หน้านิ่งเหมือนเดิม
 
บางคนคงจะสงสัยว่าใครคือท่าน 'มิกิ' สินะคะ?
 
ท่าน 'มิกิ' คือนางร้ายในนิยายเรื่อง ‘ I’ m promise รักนี้ฉันสัญญา ' แค่ชื่อเรื่องก็รู้สึกถึงความเลี่ยนละ
 
มันก็เป็นนิยายแนวพล็อตตลาดทั่วไปนั่นแหละ แถมมันยังเป็นแนวที่ฉันไม่ชอบด้วย เนื้อเรื่องก็ประมาณว่า
 
พระเอกเป็นเจ้าชายแห่งเมืองหนึ่ง ส่วนนางเอกก็เป็นสาวใช้ และแน่นอนว่านางเอกย่อมไม่ธรรมดา เพราะนางเกิดใหม่เนี่ยแหละ!
 
แล้วที่นิยายเรื่องนี้ชื่อว่า I’ m promise นี่ก็เพราะว่าตอนเด็กๆ พระนางเคยเจอกันมาก่อน
 
และที่เคยเจอกันมาก่อนก็เพราะว่าตอนเด็กพระเอกดันแอบหนีเที่ยวเนี่ยแหละ
 
พระเอกจึงได้ขอหลบภัยและอาศัยอยู่กับนางเอก (ซึ่งนางก็ใจดีให้อยู่) ซึ่งพระเอกเป็นพวกเจ้าชู้ (ตั้งแต่เด็ก)
 
บวกกับที่นางเอกนั้นสวยมากก (ก็นางเอกอ่ะเนอะ) จึงไม่แปลกใจนักหากพระเอกนั้นจะชอบนางเอกเป็นธรรมดานั่นแหละ
 
เห็นมะ? พล็อตตลาดสุดๆ!! (//แค่ก! ทำไมรู้สึกเหมือนโดนด่าแปลกๆ แฮะ?)
 
แต่ที่ทนอ่านมาได้เนี่ย ก็เพราะว่านางร้ายที่ส่วนใหญ่ควรจะเกลียดกันกัยแหละน้าาา
 
ที่ฉันชอบนางร้ายก็ไม่ใช่อะไรหรอก ที่ชอบนั่นก็เพราะว่า เธอดันมีอดีตที่คล้ายๆ กันกับฉันน่ะสิ
 
ตอนเด็กๆ นั้นนางร้ายเคยอยู่ในสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า ก่อนที่จะถูกขุนนางใจดีสามีภรรยาคู่หนึ่งมารับเธอไปเลี้ยง
 
แรกๆ นั้นทุกๆ คนก็ใจดีกับนางมาก แต่พอคู่สามีภรรยาจากไป ทุกๆอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป
 
จากคฤหาสน์ที่แสนอบอุ่นก็กลับกลายเป็นคฤหาสน์ที่แสนหนาวเหน็บ
 
จากเพื่อนที่เมื่อก่อนชอบมาเล่นด้วยพูดดีด้วย ตอนนี้กลับมานินทาว่าร้าย
 
ถูกปล่อยข่าวลือร้ายๆ บางครั้งก็ให้กลายมาเป็นแพะรับบาปในความผิดที่ไม่ได้ทำ
 
ถูกคาดหวัง (บังคับ) ว่าทุกๆ อย่างต้องเพอร์เฟค ไม่งั้นจะถูกทำโทษ และอื่นๆ อีกมากมาย
 
แต่แล้ววันหนึ่งนางร้ายก็ได้พบกับเจ้าชายเมืองหนึ่ง คอยให้กำลังใจ พูดปลอบเธอ ทำหลายๆ อย่างที่คนอื่นนอกจากครอบครัวของเธอทำ
 
นั่นทำให้เธอมีความสุขเป็นอย่างมาก แน่นอนว่าเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากพระเอกนั่นแหละ แล้วทั้ง2ก็ได้หมั้นกัน (ปล.ที่พระเอกมาคอยปลอบใจนั่นก็เพราะว่านางร้ายนั้นก็สวยไม่แพ้นางเอกหรอก)
 
แน่นอนว่าทุกๆ คนก็คงจะรู้นั่นแหละนะว่าพล็อตตลาดนั้นเป็นยังไงอ่ะเนอะ? หลายปีผ่านไปทุกๆ คนได้โตขึ้นมา พระเอกก็ได้มาเจอนางเอกโดยบังเอิญ
 
 
แต่นางเอกก็รู้ว่าตอนนี้พระเอกมีคู่หมั้นแล้วนางเอกจึงบอกกับพระเอกว่าสัญญาในตอนนั้นถือเป็นโมฆะ
 
 
เพราะตอนที่นางสัญญากับพระเอกตอนนั้นนางยังเด็กอยู่ (ตอนที่นางเอกจำเรื่องชาติก่อนได้คือหลังที่สัญญากับพระเอกไป1ปีกว่าๆ นะ) ซึ่งพระเอกก็ไม่ยอม (ก็นะนางเอกมันสวย)
 
 
เพราะคิดว่าตนเองมีคู่หมั้นแล้วพระเอกจึงใส่ร้ายป้ายสีนางร้าย จนนางร้ายถูกจำคุกทั้งยังเกือบโดนยามที่นั่นข่มขืนแต่ก็รอดมาได้แต่สุดท้ายก็ตกหน้าผาจนตายอยู่ดีอ่ะ
 
 
ส่วนตัวร้ายก็มีหน้าที่ป่วนคนในวังแต่ไม่ใช่เพราะว่าเรื่องผู้หญิงหรอก แต่เป็นเรื่องที่พระเอกดันไปฆ่าแม่ของตัวร้ายนี่สิ เป็นยังไงหละ? พีคล่ะสิ
 
 
แน่นอนว่าตอนจบก็อย่างที่บอกไปตอนแรกที่บอกไปนั่นแหละ Happy Ending พระนางครองคู่กัน แถมนางเอกก็ดันไม่รู้ว่านางร้ายเป็นอย่างไรเพราะพระเอกเป่าหูนางเอกไปว่านางร้ายเป็นกบฏ
 
 
ส่วนตัวร้ายก็ตาย พระรองก็เศร้า ก็นะพระรองก็คือพระรองนั่นแหละอ่ะนะ
 
จบ
 
เป็นไงล่ะ ทั้งกาว ทั้ง งง แถมยังเหมือนมั่วและด้นสดอีก (ฮึก ทำไมมันโดนเค้าเต็มๆ เลยง่ะ)
 
 
โครกกก
 
 
'อืม เริ่มหิวแล้วสิ'
 
 
'ไปซื้อของกินดีกว่า'
 
 
     16.30
 
 
"กลับมาแล้วค่ะ"เสียงเบา
 
 
"หึ! ตอนนี้มันอายุประมาณ14ปีแล้ว ถ้ามันอายุครบ18เมื่อไหร่ฉันก็จะได้ฮุบเงินของมันสักที!
ฉันรำคาญ-ิบหายเลย ทำไมต้องมาเลี้ยงดูไอ้เด็กนี่ด้วยก็ไม่รู้ "
 
 
"2-6U9430 ($) #@I-9) ? "
 
"หึ! ถามว่าทำไมน่ะหรอ? ก็ถ้าฉันไม่เลี้ยงมันฉันก็ไม่ได้เงินน่ะสิ ไอพี่สาวฉันเนี่ยก็โคตรโง่ โดนฉันหลอก
ให้ไปตายมันก็โง่ไป ส่วนไอพี่เขยฉันก็ไม่รู้อะไร ฉันถึงได้อยู่สบายไงล่ะ 5555+"
 
 
เมื่อมิยูได้ยินดังนั้นเธอรู้สึกว่าสมองเป็นสีขาวโพลน
 
 
ความคิดของมิยูในตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า เธอทำได้เพียงแค่รีบวิ่งออกมา
 
 
เธอวิ่งไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย
 
 
วิ่งจนพอเธอรู้สึกตัว เธอก็พบว่าตนเองอยู่ในบ้านเก่าของเธอ
 
 
ที่ที่เธอเคยมีความสงบสุข หัวเราะร่าเริง ยิ้มแย้มให้กับครอบครัวที่ตนเองรัก
 
 
เธอค่อยๆ เดินขึ้นไปบนชั้น 2 เข้าไปในห้องของพ่อและแม่ของเธอเอง
 
 
ทันใดนั้นความทรงจำเมื่อตอนเด็กก็ฉายภาพขึ้นมา
 
 
ในความทรงจำเธอมีแต่ภาพที่เธอหัวเราะยิ้มแย้มให้กับพ่อแม่ของตน
 
 
ทั้งตอนที่วิ่งไล่จับกับแม่และขี่คอพ่อเดินในสวน
 
 
 
เดี๋ยวรอภาพก่อนนะคะ จินตนาการไปก่อน ขอไปวาดภาพ (ไม่) แป๊บนะคะ ต้องรอนานนิดนึงค่ะ
(อย่าคาดหวังกับภาพเลยค่ะ เค้าวาดไม่สวยเท่าไหร่อ่ะ)
 
 
"...ท-ทำไม? ทำไมกัน!!! "
 
เด็กสาวตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเจ็บปวด
 
 
"ทำไม!? ... ทำไม!!? "
 
 
เธอนั้นได้แต่ตะโกน และกรีดร้องถามอย่างต้องการเหตุผลกับใครสักคน
 
หลายชั่วโมงผ่านไป ตอนนี้เธอสามารถที่จะตั้งสติได้แล้ว
 
 
เธอคิด......คิดว่าทำไม พ่อและแม่ของตนต้องมาตายด้วยความโลภของคนๆหนึ่ง!
 
 
เธอรู้สึกโมโห เคียดแค้น เธอสาปแช่งผู้เป็นอาของเธออยู่ในใจ
 
 
ตอนนี้ความรู้สึกของเธอนั้นมีเพียงความรู้สึกด้านลบเพียงเท่านั้น
 
หัวใจของเธอนอกจากจะแตกสลายไม่พอ
 
 
ยังเหมือนถูกคนเหยียบขยี้จนเหลือแต่เศษซากไม่มีชิ้นดีอีก!!
 
 
มิยูได้รู้สึกคิดถึงพ่อและแม่ของตน
 
 
"พ่อคะ แม่คะ หนู….คิด...คิดถึงเหลือเกิน"
 
 
เธอพยายามที่จะทำเป็นเข้มแข็งแต่สุดท้ายแล้ว….
 
 
เธอก็เป็นเพียงแค่เด็กสาวที่มีอายุเพียง14 เพียงเท่านั้น
 
 
เธอเพียงแค่ต้องการความรักและความอบอุ่น
 
 
หลังจากที่เธอพยายามหายใจเข้าออก และตั้งสติ จากที่กรีดร้องและตะโกนเพื่อระบายอารมณ์อย่างสิ้นหวัง
 
 
เธอเหลือบไปมองเห็นเชือกเส้นหนึ่ง
 
 
เชือกนี้เป็นเชือกที่เธอไปฝึกปีนเขากับครอบครัว
 
 
เธอค่อยๆ ยืนขึ้นแล้วเริ่มเดินโซซัดโซเซไปหยิบเชือกเส้นนั้น
 
 
แล้วนำไปผูกตรงที่สูงๆ ที่สามารถรับน้ำหนักของตนได้
 
 
เธอนำเก้าอี้มาก่อนที่จะนำหัวของเธอลอดเข้าไปในห่วง
 
 
 
เดี๋ยวรอภาพก่อนนะคะ จินตนาการไปก่อน ขอไปวาดภาพ (ไม่) แป๊บนะคะ ต้องรอนานนิดนึงค่ะ
(อย่าคาดหวังกับภาพเลยค่ะ เค้าวาดไม่สวยเท่าไหร่อ่ะ)
 
 
"หนูรู้ค่ะ……..ว่าการทำอย่างนี้มันสิ้นคิด"
 
"แต่ว่านะคะ…."
 
"หนูน่ะ…….ไม่ไหวอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ"
 
"รอหนูก่อนนะคะ…..คุณพ่อ….คุณแม่"
 
"หนูกำลังจะไปหาแล้วนะคะ"เธอยิ้มอ่อน
 
"ลาก่อนโลกใบนี้…."เธอพูดพร้อมค่อยๆ ปิดตาก่อนจะค่อยๆ เดินออกมาจากเก้าอี้ ทีละก้าว……ทีละก้าว จนสุดท้ายก็….
 
.
 
.
 
.
 
To Be Continued
 
(ถ้าอ่านล่ะก็เค้าจะรู้สึกดีมากๆเลยค่ะ)
 

-ให้ นักอ่านผู้น่ารักทุกท่าน-
 
อะแฮ่มๆ สวัสดีนะคะ นักอ่านผู้น่ารักทุกท่าน เป็นไงบ้างเอ่ยย? พอได้อยู่เนอะ? เค้าพยายามที่จะไม่กาวมาแล้วนะคะ เนี่ยเค้าตั้งใจสุดๆ! เลยนะคะ ทุกๆคนจะสังเกตเห็นบางอย่างที่เค้าแอบสปอยไว้มั้ยน้าาาา เค้าหวังว่าทุกๆ คนจะเห็นนะคะ เค้าอุส่าห์คิดแทบตายเลยนะคะ ว่าจะใส่ยังไงให้เนียนดี นี่แค่ตอนเดียวก็ใช้เวลาตั้ง 3 วัน กว่าเค้าจะคิดได้นะเนี่ย 555 หวังว่าทุกๆคนจะอ่านแล้วไม่เมานะคะ!
 
แล้วก็เรื่องนี้เค้าจะอัพทุกๆวันศุกร์นะคะ ก็นะ
 
แต่อย่างน้อยเค้าก็เขียนแบบคร่าวๆ ไว้นิดนึงแหละ!! เดี๋ยวรอภาพก่อนนะคะ จินตนาการไปก่อน ขอไปวาดภาพ (ไม่) แป๊บนะคะ ต้องรอนานนิดนึงค่ะ(อย่าคาดหวังกับภาพเลยค่ะ เค้าวาดไม่สวยเท่าไหร่อ่ะ)เพราะไม่กล้าเอาภาพมาลงเท่าไหร่ในนี้เลยกะว่าจะวาดแล้วค่อยใส่ทีหลังอ่ะค่ะ!
 
ปล.เรื่องนี้น่ารักสดใสนะคะ!! แค่ตอนแรกก็สดใสแล้วเนอะ ฮิๆ ไว้เจอกันใหม่ในตอนหน้านะคะ บายๆ (ปล.มิยูเค้าจะมีอาการภาวะสิ้นยินดี หรือ Anhedonia นิดๆ นะคะแค่ นิดๆ นะคะไม่ใช่ไร้ความรู้สึกอะไรขนาดนั้น อันนี้แค่เอาภาวะมาเปรียบเทียบอารมณ์ของมิยูในวันปกติที่แสนจะน่าเบื่อนะคะ ผิดพลาดยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ)
-จาก Tsukino-