I'm Promise เกิดใหม่ในนิยายที่ชอบ!?(ชื่อชั่วคราว)

​

      เวลา 6โมงเช้า

 

     กริ๊งงงงๆ

 

เปลือกตาค่อยๆ ปรือขึ้นทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลอันมืดมนค่อยๆ

 

 

"อืมมม หือ? เช้าแล้วเหรอ? "

 

"งืม..พึ่ง6โมงเองสินะ? ช่วยไม่ได้แฮะ"

 

 

     6:20

 

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ"

 

เงียบกริบ

 

"ไม่มีใครเลยสินะ….ชั่งเถอะ"

 

งั่มๆๆ

 

" ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ"

 

 

" คงไม่ลืมอะไรแล้วมั้ง งั้นก็….ไปก่อนนะคะ" พึมพำ

 

 

พอเดินลงมาหลังจากอาบน้ำเสร็จก็พบว่าไม่มีใครอยู่

 

 

"งั้นไปโรงเรียนดีกว่า"

 

7:15

 

ซุบซิบๆๆ

 

"เฮ้ยๆ 3 นาฬิกาด้านขวา"

 

"มีไร? "

 

"คนนั้นสวยว่ะ"

 

"อย่าเลย"

 

"ทำไมวะ หรือว่ามีแฟนโหด? "

 

"เปล่าหรอก โสดแต่ไม่น่าคบอ่ะ"

 

"?? "

 

"นายไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เหรอวะ? "

 

"เรื่องไรอ่ะ"

 

"ก็เรื่องที่มันขายตัวไง สงสัยร้อนเงิน"

 

"โห่ เรื่องแค่นั้นเอง"

 

"ยัง….ยังไม่หมดมันยังชอบทำร้ายร่างกายคนอื่นไปทั่วอ่ะ แถมยังได้ยินมาว่ามันยุ่งกับยาด้วย"

 

"อึ๋ย ถึงจะสวยแต่อันตรายอย่างงี้ ยอมแพ้ว่ะ เออ ว่าแต่ แกรู้ได้ไงวะ? "

 

"ก็เพื่อนสนิทมันบอกอ่ะ"

 

กริ๊งงงงง

 

"ช่างเหอะ กลับห้องกัน ใกล้จะเรียนละ"

 

"เออๆ "

 

 

               7:30 ณ ห้องเรียน

 

สวัสดีค่ะทุกคนคงสงสัยสินะคะว่าฉันเป็นใคร?

 

ฉันชื่อ มิยู...'นัทสึโกะ มิยู' ค่ะ พ่อแม่ของฉันจากไป

 

ตั้งแต่เมื่อ 4 ปีก่อน ฉันได้ย้ายออกจากบ้านไปอยู่ที่บ้านของอาแทน

 

คุณน้าคาดหวังในตัวฉันมาก

 

มีครั้งนึงฉันเหนื่อยมากเลยพักผ่อนไปหลายวันจนเกรดลดลงไปนิดหน่อย เป็น 3.5 แค่นั้นเองแต่คุณน้าก็โมโหมาก

 

ถึงขั้นขังฉันไว้ในห้อง มันน่ากลัวมาก

 

ยิ่งฉันมาพบว่าเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉัน ทรยศหักหลังฉันโดยการที่อยู่ต่อหน้ามาปลอบฉันด้วยความห่วงใยแต่ลับหลังกลับด่าทอและนินทาฉันให้คนอื่นฟัง

 

 

หัวใจของฉันในตอนนั้นสามารถรู้สึกได้อย่างเดียวก็คือความชา มันไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย แค่รู้สึกชาๆ เท่านั้นเอง

 

แต่ฉันก็ได้พบสิ่งนึง ที่ทำให้ฉันยังสามารถยิ้ม หัวเราะ และเศร้าได้ นั่นก็คือ

 

 

นิยายเรื่องนึง นั่นก็คือ 'Im promise รักนี้ฉันสัญญา'

 

 

ส่วนใหญ่ทุกคนจะชอบตัวเอกกันก็จริงแต่บางคนก็ชอบพวกตัวร้ายนางร้ายเหมือนฉันเช่นกันค่ะ

 

 

"คุณนัทสึโกะคะ โปรดตอบคำถามข้อนี้ด้วยค่ะ"

 

 

อืมม รู้สึกว่าวันนี้จะอัพนิยายตอนจบสินะ

 

 

"คุณนัทสึโกะคะ"

 

 

เมื่อไหร่จะเลิกเรียนกันนะ?

 

 

"คุณนัทสึโกะ มิยู คะ โปรดตอบคำถามข้อนี้ด้วยค่ะ! "

 

ทุกคนในชั้นเริ่มหัวเราะคิกคักเพราะคิดว่าฉันไม่สามารถทำได้

 

 

ชิ! น่ารำคาญชะมัด

 

 

"ค่ะ"ฉันเดินออกไปเขียนคำตอบเสร็จ ทั้งห้องก็เงียบลง

 

 

"ถ-ถูกต้องค่ะ กลับไปนั่งที่ได้ค่ะ"

 

 

หึ! ฉันกลับไปนั่งที่เดิมและเหม่อออกไปข้างนอก จนโรงเรียนประกาศให้ นักเรียนสามารถกลับได้

 

 

 

Tsukino Part

 

 

15:30

 

 

เด็กสาวนัยน์ตามืดมนได้เดินกลับบ้านที่ไร้ซึ่งความอบอุ่น

 

แอ๊ดด

 

"กลับมาแล้วค่ะ"เธอพูดเสียงเบา

 

"ไม่มีใครอยู่อีกแล้วสินะ? "

 

"ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่แหละนะ"

 

เธอขึ้นไปชั้น 2 เพื่อที่จะได้ไปอ่านนิยายที่มันกำลังจะจบวันนี้

 

15.50

 

ตุบ!!

 

"หา?! "

 

"เอาจริงดิ? จบงี้เลยหรอ (วะ) คะ"

 

"ไอ้นิยายเฮงซวย! "

 

"จบได้โคตรเ-ี้....เอ๊ย! ตัวเงินตัวทองมากค่ะ" (//ไม่ได้ๆ ต้องไม่หยาบเกิน)

 

"ฮึ่ย! "

 

ไม่ต้องถามว่าจบยังไง ตัวเอกอ่ะ Happy Ending อยู่แล้ว แต่นางร้ายเนี่ยสิ

 

"ให้ ท่าน 'มิกิ' ตายก็เข้าใจอยู่หรอก! "

 

"แต่ทำไมต้องให้ท่าน'มิกิ'เกือบที่จะโดนข่มขืนแล้วตกหน้าตายอย่างทรมาณด้วย (วะ) คะ?! "

 

"ฮืออ~ท่าน'มิกิ'น่าสงสารร~"//ถึงจะพูดงั้นแต่ก็หน้านิ่งเหมือนเดิม

 

บางคนคงจะสงสัยว่าใครคือท่าน 'มิกิ' สินะคะ?

 

ท่าน 'มิกิ' คือนางร้ายในนิยายเรื่อง ‘ I’ m promise รักนี้ฉันสัญญา ' แค่ชื่อเรื่องก็รู้สึกถึงความเลี่ยนละ

 

มันก็เป็นนิยายแนวพล็อตตลาดทั่วไปนั่นแหละ แถมมันยังเป็นแนวที่ฉันไม่ชอบด้วย เนื้อเรื่องก็ประมาณว่า

 

พระเอกเป็นเจ้าชายแห่งเมืองหนึ่ง ส่วนนางเอกก็เป็นสาวใช้ และแน่นอนว่านางเอกย่อมไม่ธรรมดา เพราะนางเกิดใหม่เนี่ยแหละ!

 

แล้วที่นิยายเรื่องนี้ชื่อว่า I’ m promise นี่ก็เพราะว่าตอนเด็กๆ พระนางเคยเจอกันมาก่อน

 

และที่เคยเจอกันมาก่อนก็เพราะว่าตอนเด็กพระเอกดันแอบหนีเที่ยวเนี่ยแหละ

 

พระเอกจึงได้ขอหลบภัยและอาศัยอยู่กับนางเอก (ซึ่งนางก็ใจดีให้อยู่) ซึ่งพระเอกเป็นพวกเจ้าชู้ (ตั้งแต่เด็ก)

 

บวกกับที่นางเอกนั้นสวยมากก (ก็นางเอกอ่ะเนอะ) จึงไม่แปลกใจนักหากพระเอกนั้นจะชอบนางเอกเป็นธรรมดานั่นแหละ

 

เห็นมะ? พล็อตตลาดสุดๆ!! (//แค่ก! ทำไมรู้สึกเหมือนโดนด่าแปลกๆ แฮะ?)

 

แต่ที่ทนอ่านมาได้เนี่ย ก็เพราะว่านางร้ายที่ส่วนใหญ่ควรจะเกลียดกันกัยแหละน้าาา

 

ที่ฉันชอบนางร้ายก็ไม่ใช่อะไรหรอก ที่ชอบนั่นก็เพราะว่า เธอดันมีอดีตที่คล้ายๆ กันกับฉันน่ะสิ

 

ตอนเด็กๆ นั้นนางร้ายเคยอยู่ในสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า ก่อนที่จะถูกขุนนางใจดีสามีภรรยาคู่หนึ่งมารับเธอไปเลี้ยง

 

แรกๆ นั้นทุกๆ คนก็ใจดีกับนางมาก แต่พอคู่สามีภรรยาจากไป ทุกๆอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป

 

จากคฤหาสน์ที่แสนอบอุ่นก็กลับกลายเป็นคฤหาสน์ที่แสนหนาวเหน็บ

 

จากเพื่อนที่เมื่อก่อนชอบมาเล่นด้วยพูดดีด้วย ตอนนี้กลับมานินทาว่าร้าย

 

ถูกปล่อยข่าวลือร้ายๆ บางครั้งก็ให้กลายมาเป็นแพะรับบาปในความผิดที่ไม่ได้ทำ

 

ถูกคาดหวัง (บังคับ) ว่าทุกๆ อย่างต้องเพอร์เฟค ไม่งั้นจะถูกทำโทษ และอื่นๆ อีกมากมาย

 

แต่แล้ววันหนึ่งนางร้ายก็ได้พบกับเจ้าชายเมืองหนึ่ง คอยให้กำลังใจ พูดปลอบเธอ ทำหลายๆ อย่างที่คนอื่นนอกจากครอบครัวของเธอทำ

 

นั่นทำให้เธอมีความสุขเป็นอย่างมาก แน่นอนว่าเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากพระเอกนั่นแหละ แล้วทั้ง2ก็ได้หมั้นกัน (ปล.ที่พระเอกมาคอยปลอบใจนั่นก็เพราะว่านางร้ายนั้นก็สวยไม่แพ้นางเอกหรอก)

 

แน่นอนว่าทุกๆ คนก็คงจะรู้นั่นแหละนะว่าพล็อตตลาดนั้นเป็นยังไงอ่ะเนอะ? หลายปีผ่านไปทุกๆ คนได้โตขึ้นมา พระเอกก็ได้มาเจอนางเอกโดยบังเอิญ

 

 

แต่นางเอกก็รู้ว่าตอนนี้พระเอกมีคู่หมั้นแล้วนางเอกจึงบอกกับพระเอกว่าสัญญาในตอนนั้นถือเป็นโมฆะ

 

 

เพราะตอนที่นางสัญญากับพระเอกตอนนั้นนางยังเด็กอยู่ (ตอนที่นางเอกจำเรื่องชาติก่อนได้คือหลังที่สัญญากับพระเอกไป1ปีกว่าๆ นะ) ซึ่งพระเอกก็ไม่ยอม (ก็นะนางเอกมันสวย)

 

 

เพราะคิดว่าตนเองมีคู่หมั้นแล้วพระเอกจึงใส่ร้ายป้ายสีนางร้าย จนนางร้ายถูกจำคุกทั้งยังเกือบโดนยามที่นั่นข่มขืนแต่ก็รอดมาได้แต่สุดท้ายก็ตกหน้าผาจนตายอยู่ดีอ่ะ

 

 

ส่วนตัวร้ายก็มีหน้าที่ป่วนคนในวังแต่ไม่ใช่เพราะว่าเรื่องผู้หญิงหรอก แต่เป็นเรื่องที่พระเอกดันไปฆ่าแม่ของตัวร้ายนี่สิ เป็นยังไงหละ? พีคล่ะสิ

 

 

แน่นอนว่าตอนจบก็อย่างที่บอกไปตอนแรกที่บอกไปนั่นแหละ Happy Ending พระนางครองคู่กัน แถมนางเอกก็ดันไม่รู้ว่านางร้ายเป็นอย่างไรเพราะพระเอกเป่าหูนางเอกไปว่านางร้ายเป็นกบฏ

 

 

ส่วนตัวร้ายก็ตาย พระรองก็เศร้า ก็นะพระรองก็คือพระรองนั่นแหละอ่ะนะ

 

จบ

 

เป็นไงล่ะ ทั้งกาว ทั้ง งง แถมยังเหมือนมั่วและด้นสดอีก (ฮึก ทำไมมันโดนเค้าเต็มๆ เลยง่ะ)

 

 

โครกกก

 

 

'อืม เริ่มหิวแล้วสิ'

 

 

'ไปซื้อของกินดีกว่า'

 

 

     16.30

 

 

"กลับมาแล้วค่ะ"เสียงเบา

 

 

"หึ! ตอนนี้มันอายุประมาณ14ปีแล้ว ถ้ามันอายุครบ18เมื่อไหร่ฉันก็จะได้ฮุบเงินของมันสักที!

ฉันรำคาญ-ิบหายเลย ทำไมต้องมาเลี้ยงดูไอ้เด็กนี่ด้วยก็ไม่รู้ "

 

 

"2-6U9430 ($) #@I-9) ? "

 

"หึ! ถามว่าทำไมน่ะหรอ? ก็ถ้าฉันไม่เลี้ยงมันฉันก็ไม่ได้เงินน่ะสิ ไอพี่สาวฉันเนี่ยก็โคตรโง่ โดนฉันหลอก

ให้ไปตายมันก็โง่ไป ส่วนไอพี่เขยฉันก็ไม่รู้อะไร ฉันถึงได้อยู่สบายไงล่ะ 5555+"

 

 

เมื่อมิยูได้ยินดังนั้นเธอรู้สึกว่าสมองเป็นสีขาวโพลน

 

 

ความคิดของมิยูในตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า เธอทำได้เพียงแค่รีบวิ่งออกมา

 

 

เธอวิ่งไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย

 

 

วิ่งจนพอเธอรู้สึกตัว เธอก็พบว่าตนเองอยู่ในบ้านเก่าของเธอ

 

 

ที่ที่เธอเคยมีความสงบสุข หัวเราะร่าเริง ยิ้มแย้มให้กับครอบครัวที่ตนเองรัก

 

 

เธอค่อยๆ เดินขึ้นไปบนชั้น 2 เข้าไปในห้องของพ่อและแม่ของเธอเอง

 

 

ทันใดนั้นความทรงจำเมื่อตอนเด็กก็ฉายภาพขึ้นมา

 

 

ในความทรงจำเธอมีแต่ภาพที่เธอหัวเราะยิ้มแย้มให้กับพ่อแม่ของตน

 

 

ทั้งตอนที่วิ่งไล่จับกับแม่และขี่คอพ่อเดินในสวน

 

 

 

เดี๋ยวรอภาพก่อนนะคะ จินตนาการไปก่อน ขอไปวาดภาพ (ไม่) แป๊บนะคะ ต้องรอนานนิดนึงค่ะ

(อย่าคาดหวังกับภาพเลยค่ะ เค้าวาดไม่สวยเท่าไหร่อ่ะ)

 

 

"...ท-ทำไม? ทำไมกัน!!! "

 

เด็กสาวตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเจ็บปวด

 

 

"ทำไม!? ... ทำไม!!? "

 

 

เธอนั้นได้แต่ตะโกน และกรีดร้องถามอย่างต้องการเหตุผลกับใครสักคน

 

หลายชั่วโมงผ่านไป ตอนนี้เธอสามารถที่จะตั้งสติได้แล้ว

 

 

เธอคิด......คิดว่าทำไม พ่อและแม่ของตนต้องมาตายด้วยความโลภของคนๆหนึ่ง!

 

 

เธอรู้สึกโมโห เคียดแค้น เธอสาปแช่งผู้เป็นอาของเธออยู่ในใจ

 

 

ตอนนี้ความรู้สึกของเธอนั้นมีเพียงความรู้สึกด้านลบเพียงเท่านั้น

 

หัวใจของเธอนอกจากจะแตกสลายไม่พอ

 

 

ยังเหมือนถูกคนเหยียบขยี้จนเหลือแต่เศษซากไม่มีชิ้นดีอีก!!

 

 

มิยูได้รู้สึกคิดถึงพ่อและแม่ของตน

 

 

"พ่อคะ แม่คะ หนู….คิด...คิดถึงเหลือเกิน"

 

 

เธอพยายามที่จะทำเป็นเข้มแข็งแต่สุดท้ายแล้ว….

 

 

เธอก็เป็นเพียงแค่เด็กสาวที่มีอายุเพียง14 เพียงเท่านั้น

 

 

เธอเพียงแค่ต้องการความรักและความอบอุ่น

 

 

หลังจากที่เธอพยายามหายใจเข้าออก และตั้งสติ จากที่กรีดร้องและตะโกนเพื่อระบายอารมณ์อย่างสิ้นหวัง

 

 

เธอเหลือบไปมองเห็นเชือกเส้นหนึ่ง

 

 

เชือกนี้เป็นเชือกที่เธอไปฝึกปีนเขากับครอบครัว

 

 

เธอค่อยๆ ยืนขึ้นแล้วเริ่มเดินโซซัดโซเซไปหยิบเชือกเส้นนั้น

 

 

แล้วนำไปผูกตรงที่สูงๆ ที่สามารถรับน้ำหนักของตนได้

 

 

เธอนำเก้าอี้มาก่อนที่จะนำหัวของเธอลอดเข้าไปในห่วง

 

 

 

เดี๋ยวรอภาพก่อนนะคะ จินตนาการไปก่อน ขอไปวาดภาพ (ไม่) แป๊บนะคะ ต้องรอนานนิดนึงค่ะ

(อย่าคาดหวังกับภาพเลยค่ะ เค้าวาดไม่สวยเท่าไหร่อ่ะ)

 

 

"หนูรู้ค่ะ……..ว่าการทำอย่างนี้มันสิ้นคิด"

 

"แต่ว่านะคะ…."

 

"หนูน่ะ…….ไม่ไหวอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ"

 

"รอหนูก่อนนะคะ…..คุณพ่อ….คุณแม่"

 

"หนูกำลังจะไปหาแล้วนะคะ"เธอยิ้มอ่อน

 

"ลาก่อนโลกใบนี้…."เธอพูดพร้อมค่อยๆ ปิดตาก่อนจะค่อยๆ เดินออกมาจากเก้าอี้ ทีละก้าว……ทีละก้าว จนสุดท้ายก็….

 

.

 

.

 

.

 

To Be Continued

 

(ถ้าอ่านล่ะก็เค้าจะรู้สึกดีมากๆเลยค่ะ)

 

-ให้ นักอ่านผู้น่ารักทุกท่าน-

 

อะแฮ่มๆ สวัสดีนะคะ นักอ่านผู้น่ารักทุกท่าน เป็นไงบ้างเอ่ยย? พอได้อยู่เนอะ? เค้าพยายามที่จะไม่กาวมาแล้วนะคะ เนี่ยเค้าตั้งใจสุดๆ! เลยนะคะ ทุกๆคนจะสังเกตเห็นบางอย่างที่เค้าแอบสปอยไว้มั้ยน้าาาา เค้าหวังว่าทุกๆ คนจะเห็นนะคะ เค้าอุส่าห์คิดแทบตายเลยนะคะ ว่าจะใส่ยังไงให้เนียนดี นี่แค่ตอนเดียวก็ใช้เวลาตั้ง 3 วัน กว่าเค้าจะคิดได้นะเนี่ย 555 หวังว่าทุกๆคนจะอ่านแล้วไม่เมานะคะ!

 

แล้วก็เรื่องนี้เค้าจะอัพทุกๆวันศุกร์นะคะ ก็นะ

 

แต่อย่างน้อยเค้าก็เขียนแบบคร่าวๆ ไว้นิดนึงแหละ!! เดี๋ยวรอภาพก่อนนะคะ จินตนาการไปก่อน ขอไปวาดภาพ (ไม่) แป๊บนะคะ ต้องรอนานนิดนึงค่ะ(อย่าคาดหวังกับภาพเลยค่ะ เค้าวาดไม่สวยเท่าไหร่อ่ะ)เพราะไม่กล้าเอาภาพมาลงเท่าไหร่ในนี้เลยกะว่าจะวาดแล้วค่อยใส่ทีหลังอ่ะค่ะ!

 

ปล.เรื่องนี้น่ารักสดใสนะคะ!! แค่ตอนแรกก็สดใสแล้วเนอะ ฮิๆ ไว้เจอกันใหม่ในตอนหน้านะคะ บายๆ (ปล.มิยูเค้าจะมีอาการภาวะสิ้นยินดี หรือ Anhedonia นิดๆ นะคะแค่ นิดๆ นะคะไม่ใช่ไร้ความรู้สึกอะไรขนาดนั้น อันนี้แค่เอาภาวะมาเปรียบเทียบอารมณ์ของมิยูในวันปกติที่แสนจะน่าเบื่อนะคะ ผิดพลาดยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ)

-จาก Tsukino-