กรุ่นไอรักจากตำหนักหวางเฟย

เทศกาลโคมไฟถูกจัดขึ้นในเมืองเหยี่ยชิง แสงที่ส่องมาจากโคมไฟแต่ละดวงต่างส่องแสงเป็นสีเหลืองอร่ามแบบเดียวกัน มันเหมือนกับเป็นวันแห่งความรัก ทุกอย่างเป็นสีแดงแม้แต่เสื้อผ้าของหนุ่มสาวที่มาด้วยกัน แต่นั่นเป็นเพียงแค่อีกส่วน

 

 

 

เสี่ยวหลานซึ่งสวมชุดสีม่วงเดินตามชินอ๋องอย่างไม่ห่างแม้ว่าเธอจะยังไม่หายดีนัก แต่เมื่อพูดถึงเทศกาลยังไงเธอก็ต้องมา เธอมองรอบๆงานเทศกาลตลอดจนผู้คนและโคมไฟแต่ละดวง เสี่ยวหลานยิ้มอย่างดีใจที่ได้เห็นพวกนี้ นัยน์ตาเป็นประกาย แสงสีเหลืองจากโคมที่ลอยบนท้องฟ้าดั่งพระจันทร์พันดวงสะท้อนไปยังดวงตาของเธอเป็นวับแวม

 

 

 

"เราไปนั่งตรงนั้นก่อนเถิด" ชินอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะสังเกตว่าหญิงสาวดูตื่นเต้นกับมันมาก เขาจึงค่อยๆกุมมือของเธออย่างอ่อนโยนและพาเดินไปนั่ง

 

 

 

เมื่อมือหนาของเขาสัมผัสกับเธอ กลับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ดวงตาคู่สวยจ้องไปที่มือของเขา เธอกำลังทำตัวไม่ถูก

 

"อืม" เธอพูดในลำคอตอบรับก่อนจะอมยิ้มแก้มป่องเล็กน้อย วันนี้ไป๋ไป๋ไม่ได้มาด้วย นางก็คงจะมีเพียงชินอ๋องที่ต้องดูแลนางแล้วแหละ

 

 

 

เมื่อทั้งสองนั่งลง บนโต๊ะก็ถูกวางด้วยจานขนมดอกกุ้ยฮวาทันที เสี่ยวหลานเห็นดังนั้นจึงมองไปยังเขาเหมือนกับถามว่านี่คือฝีมือของเขาหรอที่บอกให้คนเตรียมไว้ให้ ก่อนที่ฉางเสี่ยวฉินจะพยักหน้าพร้อมกับยิ้มเบาๆ

 

 

 

สองมือที่กุมกันไว้ตอนนี้ก็ยังคงไม่ปล่อย เขาประสานมือข้างหนึ่งไว้บนโต๊ะถัดจากจานขนมกุ้ยฮวา

 

 

 

"ชินอ๋องผู้นี้แปลกไป ใครกันเข้าร่างท่าน" เสี่ยวหลานพูดแซวเล่นพร้อมทั้งหัวเราะเบาๆพองาม นี่มันไม่ใช่เขาเสียหน่อย แต่ถึงยังไงแบบนี้ก็คงจะดีกว่า

 

 

 

"อย่าปล่อยมือข้านะ" ฉางเสี่ยวฉินพูด โดยไม่ได้สนใจคำพูดของนางเมื่อกี๊เลย เขาเพียงแต่จ้องดูมือของตนที่กุมมือนางไว้แน่นอย่างทนุถนอมอยู่ หญิงสาวผลิยิ้มออกมาเบาๆอย่างเขินอาย

 

 

 

"ข้าสัญญา" นางตอบกลับไปพร้อมกับใช้มืออีกข้างที่ว่างหยิบขนมกุ้ยฮวามากินเพื่อแก้เขินอาย

 

 

 

"ท่านดูสิ โคมไฟพวกนั้น สวยมาก!" เสี่ยวหลานตื่นเต้นจนเกินไปจนนางเผลอทำมือข้างนั้นหลุดเพียงเพราะต้องการชี้ให้เขาดู ตอนนี้สีหน้าของชินอ๋องอยู่ในความตกใจ เขามองดูนางอย่างสงสัย ก่อนจะหันไปมองตามที่นางชี้

 

 

 

"เอ่อ.. ข้าขอโทษ" เมื่อรู้ตัวดีว่าผิดไป นางจึงเป็นฝ่ายที่จับมือของเขาไว้เอง

 

 

 

"เอาเถอะ" เสี่ยวฉินพูดอย่างเอ็นดูก่อนจะใช้อีกมือกุมทับเข้าไปให้แน่นอีก ครั้งนี้มันจะไม่หลุดไปไหนแน่นอน

 

 

 

"เราไปลอยโคมไฟกันไหมท่านอ๋อง" หานเสี่ยวหลานเอ่ยพลางวางขนมกุ้ยฮวาที่ยังกินไม่หมดลงในจานแล้วมองเขาเพื่อรอคำตอบ

 

 

 

"อย่าพึ่งสิ ข้าขอมองหน้าของเจ้าก่อน" เขาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน นั่นยิ่งทำให้เธอเขินจนต้องเบือนหน้าหนีเพื่อไม่ให้เขาเห็น

 

 

 

"ขออภัยด้วย พระชายากับชินอ๋อง" เสียงปริศนาของใครสักคนดังขึ้นแทรก ตอนนี้เจ้าของเสียงยืนอยู่ตรงหน้าของเขาทั้งสอง ชินอ๋องเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเช่นนั้นจึงรีบเงยหน้าไปมอง ทว่าอยู่ๆมือหนาซึ่งกุมอยู่กลับเหมือนจะสั่นคลอนไปคราเหมือนจะหลุดออก ก่อนที่จะกลับมาแน่นเหมือนเดิม

 

 

 

"ผิงเยว่ฉี.." เสี่ยวหลานพูดเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะมองไปยังฉางเสี่ยวฉินที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าลง

 

 

 

"ข้าคงไม่ได้มาขัดอะไรพวกท่านหรอกใช่หรือไม่" นางพูดก่อนจะนั่งลงอีกฝั่ง เพราะโต๊ะสี่เหลี่ยมจัตุรัสนี้มีสี่ที่นั่ง 

 

 

 

"ท่านมาที่นี่ด้วยหรอ" เมื่อนางนั่งก้นถึงพื้นโต๊ะ ฉางเสี่ยวฉินก็พูดขึ้นมา แม้ว่าเขาเองจะไม่ได้มองหน้าของนาง

 

 

 

"แน่นอนว่าข้าต้องมา แต่ข้าไม่มีเพื่อน จวิ้นอ๋องไม่ชอบอะไรพวกนี้เลย" นางพูดเหมือนตัดพ้อ ภายใต้หน้ากากความซื่อใสบริสุทธิ์ของนางแฝงไปด้วยชั่วร้าย ไม่รู้ว่าจะเผยลูกเล่นอะไรออกมาบ้าง

 

 

 

"โชคดีที่ข้าเห็นท่านก่อน ข้าจะได้ใช้โอกาสนี้คุยกับท่าน" ผิงเยว่ฉีพูดพลางมองดูมือของทั้งสอง ตอนนี้เองเสี่ยวหลานก็มองดูนางก่อนจะมองตามสายตาของเยว่ฉีที่หยุดอยู่ตรงกุมมือนั่น นางก็พอจะเข้าใจ

 

 

 

"ข้าขอคุยกับเสี่ยวฉินก่อนได้ไหมพระชายา" นางถามเสี่ยวหลานที่ตอนนี้นางไม่ได้จดจ่อเลย เพียงแต่มองดูมือหนาของเสี่ยวฉินว่าจะปล่อยนางหรือไม่

 

 

 

"แล้วแต่พวกท่าน" นางเอ่ยเสียงเรียบแม้ว่าความจริงในใจจะตรงกันข้าม

 

 

 

"ถ้าหากเป็นเช่นนั้นแล้ว ท่านอ๋องท่านสะดวกคุยกับข้าหรือไม่?" ผิงเยว่ฉีเอ่ยก่อนจะมองดูเสี่ยวฉินที่พึ่งเงยหน้าขึ้น เขามองไปยังโคมไฟหลายๆดวงนั่น ก่อนจะหันมามองเสี่ยวหลาน มือหนาก็ค่อยๆออกไปอย่างช้าๆแต่ยังไม่ออกไปนักเพราะนางพยายามจะจับไว้

 

 

 

"เจ้ารอข้านะเราจะปล่อยโคมไฟด้วยกัน ข้าขอคุยกับนางก่อน" เสี่ยวฉินพูด พลางมองดูนางว่าสะดวกใจไหม ตอนนี้มือของเขาได้ปล่อยนางแล้ว

 

 

 

"อืม" นางตอบกลับด้วยน้ำเสียงในลำคอก่อนจะฝืนยิ้มออกมา สองมือกุมเข้าหากันแทนในเมื่อมือหนาออกไปแล้ว เธอสัญญากับเขาว่าจะไม่ปล่อยมือ แต่กลับเป็นเขาเองที่ปล่อยนาง

 

 

 

ภายระเบียงไม้ชั้นสองของบ้านที่ถูกจัดเป็นส่วนหนึ่งในเทศกาลเช่นกัน เสี่ยวฉินกับเยว่ฉีเดินมายังตรงนี้ ทว่าหากเสี่ยวหลายมองขึ้นไปก็รู้ว่าพวกเขาทำอะไร แต่แค่ไม่รู้ว่าคุยอะไรกันเพียงเท่านั้นเอง

 

 

 

"ที่ข้าอยากคุยกับท่าน ข้าเพียงแค่อยากรู้ว่าเรื่องแต่ก่อนของเรา มันจบลงแล้วหรือ ทำไมท่านไม่ตามหาข้า ไม่ทำตามสัญญาเล่า" เยว่ฉีพูดพลางกุมมือทั้งสองข้างของเสี่ยวฉินขึ้นมา

 

 

 

"มันจบตั้งแต่ที่เจ้าแต่งงานเข้าจวนกับจวิ้นอ๋องแล้ว ก่อนหน้านี้ข้ารอเจ้าอยู่ตลอด แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ข้าควรจะรักคนที่รักข้า" ฉางเสี่ยวฉินพูดก่อนจะเบือนหน้ามองออกไปด้านนอก ที่มีโคมไฟหลายๆดวงกำลังลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

 

 

 

"ข้าเชื่อ" นางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเชียบ และปล่อยมือของเขาลง ก่อนจะก้มหน้าลง เสี่ยวฉินเองก็ไม่ได้ตอบอะไร

 

 

 

"ในวันที่ข้าแต่งงาน ท่านไม่ฉุดตัวข้าเหมือนกับที่ทำกับนาง นั่นก็รู้แล้วว่าท่านหมดรักข้า" เยว่ฉีเอ่ยก่อนที่น้ำในตาจะเอ่อล้น

 

 

 

"ถ้าเจ้าจะพูดแค่นี้ ข้าต้องไปก่อน นางจะรอข้านาน" ชินอ๋องพูดก่อนจะพยายามปลีกตัวออกไป ไม่นานเยว่ฉีก็กอดชายหนุ่มจากข้างหลังแน่นเพื่อรั้งเอาไว้ แต่ทว่าคนที่อยู่ข้างล่างอย่างเสี่ยวหลานกลับเห็นทุกอย่างทั้งหมด นางรู้สึกเสียใจน้อยๆกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะนั่งมองต่อไป

 

 

 

"เหตุใดคนที่อยู่ตรงนั้นถึงไม่ใช่ข้า เหตุใดถึงเป็นนาง!" เธอถามก่อนที่จะผละกอดจากชินอ๋องแล้วเขาก็หันมามองนางอย่างช้าๆ

 

 

 

"ข้าเคยรักเจ้า แต่ตอนนี้คงไม่ได้แล้วล่ะ เจ้าเป็นหญิงมีสามีแล้ว โปรดอย่าทำเช่นนี้" เสี่ยวฉินพูดก่อนที่นางจะโผลเข้ากอดเขาอีก ครั้งนี้นางร้องไห้หนัก มือหนาของชายหนุ่มลูบหัวของนางเบาๆอย่างที่เคยทำเหมือนแต่ก่อน แต่ทว่านั่นกลับเป็นสิ่งที่เสี่ยวหลานเห็นพอดี เธอรู้สึกสั่นไปทั่วอก ตอนแรกคิดว่าจะรอไหว แต่ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วนางไม่สามารถหลอกตัวเองว่ามันไม่ใช่อย่างที่ตนเห็นได้แล้ว หญิงสาวจึงรีบวิ่งร้องไห้ออกไปจากงานเทศกาล

 

 

 

"ข้าเข้าใจแล้ว" นางพูดแม้ว่าในใจจะไม่ได้อยากพูดเช่นนั้น นางแค่ต้องแก้แค้น แต่ที่มาครั้งนี้เพียงอยากถามชินอ๋องให้แจ่มชัดและทำให้เสี่ยวหลานรู้สึกแย่

 

 

 

"ข้าต้องไปแล้ว!" เขาแกะมือสองข้างที่โอบรอบเอวของเขาออกก่อนจะวิ่งลงไปไม่ได้สนใจคนที่ร้องเรียกตามหลังเลย ตอนนี้เสี่ยวหลานได้เดินหนีไปแล้ว คงจะเป็นเพราะเมื่อกี๊นี้ เขาคิดก่อนจะกุมขมับของตนเอง