กรุ่นไอรักจากตำหนักหวางเฟย

ภายในตำหนักของฮองเฮา.. ใบหน้าสละสลวยมองไปยังกระจกก่อนจะจ้องดูตัวเอง สาวใช้เองก็พลางจัดแต่งมวยผมให้กับหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังเชยชมรูปลักษณ์ของตน ริมฝีปากแดงประดุจกุหลาบมีหนาม ดวงตาเองก็คมสวยไม่แพ้กัน แม้จะอายุเยอะแต่ของตกแต่งภายนอกพวกนี้ก็ยังสามารถทำดูดี

"ฮ่องเต้เสด็จ" เสียงของขันทีดังขึ้นที่หน้าตำหนัก หญิงสาวเมื่อได้ยินดังนั้นก็รีบยกมือไล่สาวใช้ที่กำลังคอยรับใช้นางให้ออกไปก่อน

"ฮองเฮา" ฮ่องเต้เดินเข้ามานางก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูไม่ค่อยดี เหมือนมีเรื่องเป็นกังวลในใจ

"ฝ่าบาททรงมีอะไรเพคะ" นางพูดก่อนจะจับแขนทั้งสองข้างของเขาและพาไปนั่ง พร้อมกับรินน้ำชาให้

"ฝ่าบาท ท่านมีเรื่องเคร่งเครียดอะไรหรือเปล่าเพคะ? ดูสีหน้าของท่านไม่ค่อยดีเลย" หญิงสาวเอ่ยถามก่อนจะยื่นถ้วยน้ำชาให้กับเขา

"ข้าว่าฮองเฮาก็คงจะรู้ จวิ้นอ๋องทำอะไรก็ไม่รู้ หลังๆ มานี้ข้ารู้สึกกลุ้มใจ" ฮ่องเต้พูดก่อนจะจิบชานั่น ไม่ทันเห็นว่าฮองเฮานางเองยิ้มเบาๆ บวกกับรู้สึกดี นางก็ไม่ได้อะไรมากกับจวิ้นอ๋องอยู่แล้วเพราะไม่ใช่ลูกชายของตน มีเพียงไท่จื่อหรือองค์รัชทายาท ซึ่งมีนามว่าฉางเสี่ยวลู่เท่านั้นที่จะเป็นฮ่องเต้ในอนาคต นางคาดหวัง

"จวิ้นอ๋องส่วนใหญ่แล้ว เขาทำงานพลาดบ่อย แต่ครั้งนี้อาจจะเป็นบทเรียนให้เขาพัฒนาตนในครั้งหน้าก็ได้นะเพคะ" เธอพูดออกไปแม้ว่าในหัวจะไม่ได้คิดเช่นนั้น มันเรียกว่าการเสแสร้ง

"ข้าสั่งให้คนปิดข่าวเรื่องคืนนั้นแล้ว หากมีใครเอ่ยถึงมันอีกจะสั่งตัดหัว" ฮ่องเต้พูด เขาช่วยจวิ้นอ๋องไปเพราะเห็นว่าอย่างน้อยก็เป็นลูกชายของตน

"ข้ามั่นใจว่าจวิ้นอ๋องจะสามารถฆ่าชินอ๋องได้แน่ แต่ถ้าเขาทำไม่ได้ เราก็ช่วยเขาได้นะเพคะ" หญิงสาวพูดก่อนจะรินน้ำชาลงในแก้วของตนเบาๆ ตาคู่สวยจ้องมองอยู่ที่ชายหนุ่ม เพียงรอคำตอบของเขา

"แล้วเราจะทำเช่นไร ถ้าหากเขาทำไม่ได้" เขาหันมามองนางก่อนจะเอ่ยออกไป

"ข้ามีวิธี ฝ่าบาทรอชมเถอะเพคะ" นางยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะยกแก้วชาขึ้นจิบ

ในใจของฮ่องเต้แล้วก็อยากให้ชินอ๋องตายไป ถึงแม้จะเป็นพี่น้องร่วมพ่อกัน เขาเองไม่อยากให้ใครที่ไม่ใช่คนในสายเลือดจริงๆ ของเขาได้ขึ้นครองบัลลังก์ จะมีก็ต้องมีแค่ลูกของตนเท่านั้น แม้ว่าท่านอ๋องจะพยายามแค่ไหนเขาก็ไม่ได้แม้จะมองเห็นคุณความดี ทุกครั้งที่เขาเข้าข้างชินอ๋องเป็นแค่เรื่องโกหก เพียงเพราะอยากให้เขาตายใจและหักหลังเอาเสีย

"ข้าจะรอดูว่าฮองเฮาจะทำเช่นใดบ้าง" เขาพูดก่อนจะวางแก้วน้ำชาลง ในหัวก็ดูจะโล่งขึ้นจากที่คิดเรื่องของลูกชายของตน มีเพียงภรรยาเท่านั้นที่ช่วยเขาได้อย่างที่เขาคิด

"ฝ่าบาทจงวางพระทัยเถิด"

ณ ลานหญ้าเขียวชอุ่มขนาดกว้างหลังพระราชวัง มันถูกปลูกไปด้วยต้นดอกเหมยขนาดใหญ่ต้นหนึ่งกลางลานหญ้า โต๊ะเล็กๆ ถูกจัดวางไว้ ภายในโต๊ะเต็มไปด้วยสำรับอาหารมากมาย โดยเฉพาะขนมดอกกุ้ยฮวาที่เป็นจุดเด่น ที่นี่ถูกเรียกว่าสวนดอกเหมย แม้จะมีเพียงต้นเดียวเท่านั้น

"ไป๋ไป๋ นั่งลง" หญิงสาวหันไปบอกสาวใช้คนสนิทก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เล็กๆ

ที่นี่ช่างเงียบไม่มีแม้เสียงคนเลย เหมาะแก่การทำจิตใจให้สงบ

ดอกเหมยค่อยๆ ร่วงหล่นลงบนมือเรียวของเสี่ยวหลานไปหนึ่งครา เห็นแล้วก็รู้สึกผ่อนคลาย ฝ่ามือเรียวเล็กอีกข้างหยิบมันขึ้นพร้อมเชยชม

"สวยมากเลยไป๋ไป๋" ร่างเล็กพูดก่อนจะยื่นดอกเหมยให้กับไป๋ไป๋ที่ตอนนี้ก็จ้องมองมันอย่างใจจดใจจ่อเช่นกัน

"เจ้าไปเด็ดเก็บใส่โหลเถิดจะได้ไม่เป็นการเสียเวลา ข้าจะทำใจให้สงบซักประเดี่ยว" เสี่ยวหลานพูดพลางหยิบขนมดอกกุ้ยฮวาขึ้นมากิน นั่นไม่ใช่วิธีทำจิตใจให้สงบอย่างที่เธอพูด เธอไม่ได้กินข้าวเลยตั้งแต่ตอนนั้น นี่ถือเป็นโอกาสดีที่จะได้ลิ้มรสเสียที จะกินให้ท้องป่องไปเลย

"ข้าบอกให้เจ้าอยู่ในตำหนักเก้าวันไม่ใช่หรือไง? " อยู่ๆ เสียงปริศนาก็ดังขึ้น แต่ทว่าเสี่ยวหลานเองกลับจำได้แม่นว่านั่นคือเสียงของชินอ๋อง มือเล็กที่กำลังใช้ตะเกียบคีบอาหารหยุดชะงักเบาๆ

"ท่านอ๋อง ข้ารู้นะว่าท่านน่ะปากแข็ง ข้ายังไม่หายดีเลยยังต้องถูกกักขังอีกหรือไง อีกอย่างท่านก็สำนึกผิดต่อข้าแล้วในคืนวันนั้นที่ท่านพูดข้าจำได้หมด ท่านเพียงแค่ไม่มีอะไรจะพูดเพียงเท่านั้นแหละจึงหาเรื่องข้า" เสี่ยวหลานพูดออกไปไม่ยั้งแม้ว่าเธอจะยังไม่เห็นเจ้าของเสียง

"อย่างงั้นหรอ" เขาเอ่ยถามด้วยเสียงที่เยือกเย็นปนกับเสียงหัวเราะในลำคอ ที่ตอนนี้เจ้าของร่างกำลังเดินเข้ามาอย่างช้าๆ

"พระชายา เสร็จแล้วเจ้าค่ะ" ไป๋ไป๋เดินเข้ามาตัดบริบทพร้อมทั้งขวดโหลที่เต็มไปด้วยดอกเหมย ก่อนที่นางเองจะสังเกตเห็นชินอ๋องที่กำลังเดินมา

"คำนับชินอ๋อง" ไป๋ไป๋เอ่ย เสี่ยวหลานเองก็หันไปมองเขาชั่วขณะก่อนจะรีบหันกลับไป

"เหตุใดถึงเก็บดอกเหมยใส่ขวดโหล" เขาถาม

"หมอหลินบอกให้หม่อมฉันเก็บดอกเหมยเพื่อทำเป็นน้ำชาบำรุงร่างกายของพระชายาเจ้าค่ะ" หญิงสาวเอ่ยก่อนจะวางขวดโหลลงต่อหน้าของผู้เป็นนาย แต่เสี่ยวหลานกลับนั่งเงียบเหมือนกับไม่อยากคุยด้วย เธอได้เพียงอมยิ้มในใจเล็กน้อย ถ้าหากเธอไม่พูดอะไรเลยท่านอ๋องจะทำอย่างไร เพราะปกติเธอค่อนข้างออกตัวแรงและเข้าหาเขาอยู่ตลอด ถ้าทำเป็นไม่สบอารมณ์เช่นนี้ชินจะเห็นว่าผิดปกติไหม

"ถ้าหากเป็นเช่นนั้นก็ดี" ฉางเสี่ยวฉินพูดพร้อมกับทำมือไขว่หลัง จากนั้นก็เดินไปหยุดตรงหน้าของเสี่ยวหลานที่กำลังเหม่อมองอาหารอยู่บนโต๊ะ มือสองข้างเก็บวางลงบนตัก

"เอาล่ะ ความจริงแล้วข้าแค่อยากจะขอโทษเจ้า ที่แต่ก่อนทำเรื่องไม่ดีใส่เจ้า และเมื่อเช้านี้ยังทาบาดแผลให้เจ้าได้ไม่ดีก็ออกมาก่อน เจ้าจะให้อภัยข้าไหม" ฉางเสี่ยวฉินพูดก่อนจะนั่งคุกเข่าข้างเดียวลงตรงหน้าเพื่อรอคำตอบจากเธอ แต่ทว่าหญิงสาวกลับเงียบเฉย ในใจของเธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าคนแบบเขาจะมาขอโทษเช่นนี้ ถ้าบอกว่านี่เป็นเรื่องโกหกก็คงเชื่อ เสี่ยวหลานแอบยิ้มดีใจ

"แต่เมื่อเจ้าไม่ตอบข้า ไม่ให้อภัยข้า คืนนี้ข้าก็คงจะหาคนอื่นไปเทศกาลโคมลอยด้วยกัน" ชินอ๋องพูดก่อนจะก้มหน้าหงอยลงทำเหมือนรู้สึกเศร้า เขารู้ทันนางว่านางกำลังทำอะไรอยู่ แถมยังรู้ดีว่ายังไงนางเองก็ต้องอยากไป

"..." เสี่ยวหลานทำตาโตก่อนจะมองที่ชินอ๋องไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะชวนเธอไปงานโคมลอย เธอจะอดกลั้นไม่พูดอะไรได้นานแค่ไหนเชียว

"ถ้าอย่างงั้น ข้าไปล่ะ" ชินอ๋องลุกขึ้นก่อนจะค่อยๆ เดินไป เขาเตะดอกเหมยที่หล่นลงพื้นเล่น ทำเหมือนกำลังรู้สึกนอยและเสียใจ

"เดี๋ยวก่อน! ข้าจะไป! " เมื่อได้ยินดังนั้นชายหนุ่มก็หยุดเดินและหันหน้าไปมองหญิงสาว เขารู้ว่ายังไงนางก็คงตอบมาเช่นนั้น นางในขณะนี้เองก็ฉีกยิ้มบานจนเห็นฟัน แต่ไป๋ไป๋กลับได้เพียงยืนส่ายหน้าเบาๆ เสี่ยวหลานนะเสี่ยวหลาน ช่างใจอ่อนได้เร็วเสีย

ในเมื่อมาถึงเช่นนี้แล้ว เขาเองก็ไม่ควรที่จะคิดถึงผิงเยว่ฉีอีกต่อไป มันกระทบก็หน้าที่การงานมากมาย นางเป็นสาวมีสามีแล้ว ยิ่งเสียใจร้องไห้เท่าไหร่ จวิ้นอ๋องก็ยิ่งได้ใจมากเท่านั้น

ครั้งนี้เองเขาก็ต้องการขอโทษเสี่ยวหลาน เพราะไม่อยากทำให้ผู้เป็นภริยาต้องรู้สึกเสียใจเช่นนี้ เรื่องพวกนี้จะเกิดขึ้นเพียงเพราะผิงเยว่ฉีคนเดียวไม่ได้ ในเมื่อฉุดนางมาแต่งงานแล้วก็ควรจะดูแลนาง หาทำเช่นนี้กับนางไม่