Concealing ( กำเนิดเร้นลับ )

หลังจากนั้นไม่กี่วันผมถูกย้ายจากตึกผู้ป่วยหนักไปตึกผู้ป่วยใน   เนื่องจากสภาพร่างกายโดยรวมเกือบจะเป็นปรกติแล้ว   ผลจากการตรวจวิเคราะห์ของแพทย์หลายสาขาระบุว่าผมมีภาวะสูญเสียความทรงจำบางส่วน   ซึ่งมันเป็นเรื่องน่าวิตกแต่สิ่งที่หนักใจที่สุดคือ   ในตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดและมีค่าใช้จ่ายสูงที่สุด   ด้วยอาชีพตำรวจสายสืบธรรมดาเงินเดือนห้าหมื่นเหรียญจะมีเงินเก็บพอค่ารักษาพยาบาลหรือไม่ก็ยังเป็นที่สงสัยอยู่   ไม่รู้บริษัทประกันภัยจะยอมจ่ายเงินมากมายเพื่อผมหรือเปล่า   ให้ตายสิใครใจดีส่งผมมาที่นี่   โรงพยาบาลใหญ่ๆ ดีๆ ของรัฐบาลก็อยู่ไม่ไกล   คิดแล้วอยากกลั้นใจตายเสียจริง
 
เช้าตรู่ของวันนั้นมีชายคนหนึ่งมาเยี่ยม  
เขาสูงใหญ่ผิวเข้มและมีรอยยิ้มกว้างขวาง
 
หนุ่มคนนั้นนำไฮเดรนเยียมาทั้งกระถาง
เขาวางไว้ข้างเตียงแล้วจึงหันมาทักทาย
 
“ เมื่อคืนหลับสบายดีไหม ”
 
ผมรู้เขาแสร้งไม่แนะนำตัวก่อน
เพื่อหยั่งดูว่าผมจำเขาได้หรือไม่
แววตาคู่นั้นคาดหวังอย่างที่สุด
 
“ ไงไทเลอร์ทำไมเพิ่งมาเอาป่านนี้ ”
 
แน่นอนตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เป็น
ผมรู้ว่าเขาคือเพื่อนคู่หูในสายงาน
และเราสนิทกันมาก
 
หมอนั่นเผลอหัวเราะเสียงดัง
พุ่งตัวมาจับไหล่ผมเขย่า
 
“ ฉันบอกพวกนั้นแล้วแต่ไม่มีใครเชื่อนายต้องจำฉันได้   รอก่อนเถอะต้องมีงานเลี้ยงฉลองใหญ่แน่ ”
 
“ นายกำลังจะฆ่าฉัน ”
 
ถึงกับต้องประท้วงเพราะไทเลอร์มือหนักเกินไป
และผมเพิ่งจะไปกายภาพบำบัดมา
เนื่องจากนอนเป็นผักนานไปหน่อย
 
“ ขอโทษๆ ”
 
หมอนั่นว่า
 
“ นายรู้อะไรไหม   ฉันมาหานายทุกวันแต่พวกนั้นให้เยี่ยมผ่านจอมอนิเตอร์   ล้ำสุดๆ ไปเลย ”
 
“ คงเพราะเขากลัวนายเอาเชื้อบ้ามาปล่อยน่ะสิ ”
 
ผมแหย่อย่างอารมณ์ดี
เพื่อนผิวเข้มคนนั้นหยุดยิ้มแล้วมองหน้าผมอย่างจริงจัง
 
“ มีอะไรหรือ ”
 
ผมถามเพราะเห็นสีหน้าแปลกประหลาดของเขา
 
“ เห็นนายอารมณ์ดีก็ดีแล้ว   คงทำใจได้แล้วสินะ   ถึงอย่างนั้นก็ขอแสดงความเสียใจด้วยกับเรื่องที่เกิดขึ้น   ฉันรู้ว่ามันยากแต่นายแกร่งจริงๆ ”
 
“ ไม่ได้พิการเสียหน่อยก็แค่หัวกระแทกเลือดอาบ   พูดอย่างกับมีใครตาย   ไม่มีอะไรหรอกหมอบอกว่าส่วนสำคัญยังอยู่ดีส่วนที่เสียหายมันต้องใช้เวลา   ฉันสามารถใช้ชีวิตแบบคนปรกติได้อย่างแน่นอน ”
 
“ อ้อ   นายไม่รู้พวกเขาคงยังไม่บอกนายสินะ ”
 
เสียงของเจ้านั่นแปร่งอย่างประหลาด
 
“ เรื่องอะไร   เกิดอะไรขึ้น ”
 
ผมเริ่มระแวง
ในใจรู้สึกสังหรณ์ไม่ดี
 
ไทเลอร์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
 
“ โทษทีฉันมีประชุมด่วน ”
 
หมอนั่นพูดหน้าตาเฉย
และผมรู้ว่ามันคือคำโกหก
 
“ เดี๋ยวสิ   นายกำลังจะบอกอะไรฉัน   ไทเลอร์   ไทเลอร์ ”
 
แต่เพื่อนสนิทผิวสีเข้มก็เดินตัวปลิวหายไป
พร้อมกับคำมั่นว่าจะกลับมาเยี่ยมใหม่
ในอีกไม่นาน
 
 
วันนั้นผมจึงอยู่ในอารมณ์อึมครึม
ปัญหาเดิมยังไม่กระจ่าง
ยังมีเรื่องใหม่มาให้คิด
 
แต่ไม่ว่าจะคิดทบทวนอย่างไร
ในหัวก็มีแต่ความว่างเปล่า
 
ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำ
ว่าความทรงจำครั้งสุดท้ายนั่นคืออะไร
 
ทุกอย่างขาดเป็นห้วงๆ
แม้ความทรงจำวัยเด็กก็ยังไม่มีเหลือ
 
แต่อย่างน้อยความทรงจำบางอย่างในปัจจุบัน
ก็ยังอยู่ดี
 
ผมรู้ว่าผมทำงานอะไรที่ไหนอย่างไร
บ้านพักเป็นอย่างไร
มีเพื่อนกี่คนใครบ้าง
 
บางทีสิ่งที่หายไปอาจไม่สลักสำคัญอะไร
แต่การมาถึงของเพื่อนผิวเข้มอย่างไทเลอร์
คู่หูหลักในสายงาน
ทำให้เกิดความสงสัย
 
หรือผมจะลืมสิ่งที่สำคัญที่สุดไป
ผมอยากได้ความทรงจำคืนมา
 
อยากรู้วันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
 
ก่อนที่จะสลบไปเป็นเดือน
มันมีอะไรซับซ้อนกว่าที่คิด
 
อย่างนั้นหรือเปล่า